จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 207

       หลังจากงานเลี้ยงฉลองจบลง  กริดและสมาชิกโอเวอร์เกียร์ทุกคนต่างเดินทางกลับดินแดนตอนเหนือ

       "อะไรนะ?  ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 120 แต้ม?"

       สมาชิกเซดาก้าห์ต่างรู้สึกอิจฉาเมื่อได้ยินผลของสมญานาม <วีรบุรุษของอาณาจักร>   ในกรณีแร้งเกอร์  ขั้นต่ำก็ต้องมีค่าสถานะอย่างน้อย 7 ชนิด  หากสมมติให้ทุกอัน +120 ทั้งหมด  นั่นหมายความว่า  พวกเขาจะได้รับค่าสถานะรวมเพิ่ม 840 แต้ม  เทียบเท่าได้กับ 84 เลเวลเลยทีเดียว

       "...นั่นมันใกล้เคียงกับสมญานามตำนานเลยนะ"

       "วีรบุรุษของอาณาจักรจะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ด้วย  โดยมีบางคนที่สามารถกลายเป็นตำนานได้ในภายหลัง"

       "...รู้อย่างนี้น่าจะเข้าร่วมสงครามให้เร็วหน่อยก็ดี"

       "ไม่ได้ล้อเล่นนะ  ฉันอิจฉาของจริงเลย"

       อดีตสมาชิกเซดาก้าห์ต่างไม่ได้รับสมญานามเพราะพวกเขามาช้า  คงไม่มีใครคาดคิดแน่  ว่าในตอนนี้กริดมีค่าสถานะทั้งหมด 13 ชนิด  และทั้งหมดก็เพิ่มขึ้น 120 แต้ม

       'จะอวดดีไหมนะ?'

       กริดยืนครุ่นคิด  เขาอยากอวดกับทุกคนว่า

       'ฉันได้ 1,560 แต้มสถานะแน่ะ!'

       ทว่า...

       'เราควรคิดให้ดีก่อนพูด'

       กริดสัญญากับตนเองว่าจะไม่ทำตัวเป็นเด็กยังไม่โต  มันเป็นหน้าที่ของผู้ปกครองสูงสุดแห่งโอเวอร์เกียร์

       'เราไม่อยากให้พวกเขารู้สึกแย่'

       ลงท้ายด้วย  กริดเรียนรู้ที่จะถนอมน้ำใจผู้อื่น  เขาเติบโตขึ้น  นิสัยเด็กน้อยถูกปิดตายเอาไว้อย่างแน่หนา  

       กริดตัดสินใจพูดขึ้นเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

       "เซฮี  เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?"

       เซฮีเพิ่งจะเริ่มเล่นซาทิสฟาย  เขาจึงแปลกใจว่า  เธอกลายเป็นคลาสนักบุญหญิงได้อย่างไร

       "เรื่องนั้นเหรอ..."

       เซฮีกำลังมีอารมร์บูดบึ้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ  เยริมจึงเป็นฝ่ายเล่าแทน  

       เมื่อกริดฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ  เขาก็เผยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจบนใบหน้า

       "สมเป็นเธอแล้ว"

       สละชีวิตของตนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน?  เรื่องแบบนี้ไม่มีทางที่คนอย่างกริดจะเข้าใจได้  เขาเคยเป็นกังวลว่าจะมีคนชั่วมาหลอกใช้ความใจดีของเธอ  แต่อีกด้านหนึ่งเขาก็รู้สึกภูมิใจ  เมื่อมาลองคิดดู  เขาควรปล่อยให้เซฮีใจดีกับผู้อื่นได้มากเท่าที่เธอต้องการ  สิ่งนั้นคงเป็นเรื่องดีกว่า

       ในขณะที่กริดอมยิ้ม  เยริมก็ถามขึ้น

       "ว่าแต่พี่ยองวู  หนูเองก็มีข้อความขึ้นว่าได้รับคลาสลับ <อัศวินแห่งนักบุญหญิง>  แล้วทีนี้ต้องทำยังไงบ้าง?"

       "...เอ๋?"

       ทั้งกริดและสมาชิกกิลด์คนอื่นต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน  ทั้งเซฮีและเยริมได้กลายเป็นคลาสรับตั้งแต่เลเวล 1 งั้นหรือ?

       'ดวงดีอะไรขนาดนี้?'

       'ถ้าหากเราอยู่ใกล้กริดเข้าไว้  บางที  ในชีวิตจริงอาจได้เปิดค่าสถานะ <ความโชคดี> ก็เป็นได้...'

       'คิดถูกแล้วที่ซื้อที่ดินไว้ข้างตึกของกริด… เห็นทีต้องรีบย้ายไปอยู่เกาหลีใต้แล้ว'

       สีหน้าลอเอลดูจริงจังขึ้นมาทันใด  ส่วนสมาชิกกิลด์คนอื่นต่างพากันซุบซิบ

       'ในตอนแรก  ฉันนึกว่าเซ็กซี่สคูลเกิร์ลจะไร้ประโยชน์เสียอีก  แต่กลับกลายเป็น  เธอเองก็ไม่เลวเหมือนกัน'

       ลอเอลเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเยริม  

       "ให้ฉันอธิบายก็แล้วกัน  เดิมที  แต่ละคลาสลับจะมีวิธีการแตกต่างออกไป  แต่พื้นฐานก็คือ..."

       ด้วยความช่วยเหลือจากลอเอล  เยริมจึงกลายเป็นอัศวินแห่งนักบุญหญิงสำเร็จ

       "นี่มันดีแล้วรึเปล่านะ?"

       อัศวินแห่งนักบุญหญิงมีศักยภาพโดยรวมที่ต่ำกว่าคลาสเกรดอีปิกอื่นอย่างเห็นได้ชัด  ส่วนค่าสถานะที่เปิดใช้งานใหม่ก็ค่อนข้างแย่  ความรุนแรงของทักษะก็จัดว่าธรรมดามาก

       ทว่า  สิ่งที่สุดยอดคือทักษะติดตัว  หากได้ปาร์ตี้กับนักบุญหญิงล่ะก็  ความรุนแรงของทุกทักษะจะเพิ่มขึ้น 20%  ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 30%  ค่าต้านทานทุกชนิดเพิ่มขึ้น 50%  แถมพลังป้องกันก็ยังเพิ่มขึ้นจากเดิมด้วยสูตร ( พลังป้องกันนักบุญหญิง x 0.4 )  

       ดูเหมือนจะเป็นเวอร์ชั่นที่กว่าคลาสรองของฮิวรอยเล็กน้อย

       "ในเกม  พวกเธอควรอยู่ด้วยกันตลอดเวลา"

       ซาทิสฟายจะช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งสอง  กริดดีใจมากที่เซฮีมีเพื่อนสนิทซึ่งไว้ใจได้  เพราะช่วงหลังมานี้  เขารู้ดีว่า  พลังของผองเพื่อนนั้นสำคัญมากแค่ไหน

       โดยไม่รู้ตัว  ปาร์ตี้โอเวอร์เกียร์ก็เดินทางมาถึงทางแยกระหว่างวินสตันกับไบรัน

       ลอเอลหันไปพูดกับจิสึกะ

       "จิสึกะ  เธอควรแยกกับพวกเราตรงนี้  ช่วยบริหารไบรันให้ยอดเยี่ยมเหมือนเคยด้วยนะ"

       จิสึกะพลันตอบกลับด้วยท่าทีไม่พอใจ

       "ฉันควรอยู่ข้างกริดเพื่อคอยช่วยเหลือเขาไม่ใช่หรือ?  ไบรันให้คนอื่นปกครองไปก็ได้นี่  ส่วนฉันก็ตามไปดูแลเขาที่เรย์ดันไม่ได้รึไง?"

       "เธอคิดว่ามีใครในกิลด์นี้ที่บริหารไบรันได้ดีกว่าเธออีกรึเปล่าล่ะ?"

       จิสึกะเป็นเพียงคนเดียวที่มีประสบการณ์บริหารดินแดน  ดังนั้น  คำพูดของลอเอลไม่ผิด  ทุกคนต้องพึงพาฝีมือบริหารของเธอ

       "สมาชิกกิลด์คนอื่นจะต้องเริ่มจากการเป็นลอร์ดบริหารหมู่บ้านเล็กๆ ไปก่อนเพื่อสะสมประสบการณ์  เมื่อผู้สืบทอดของเธอพร้อม  ถึงตอนนั้นเธอก็สามารถออกจากไบรันมาอยู่กับกริดได้"

       "...ตกลง"

       "อย่าลืมเติมเต็มแร่ในคลังกิลด์ด้วยการออกล่าผู้พิทักษ์พงไพรให้บ่อยครั้งด้วย"

       "เข้าใจแล้ว..."

       จิสึกะเลือกสมาชิก 3 คนเพื่อติดตามไปช่วยเหลืองานที่ไบรัน  หลังจากนั้นเธอก็เดินไปด้วยสีหน้าหม่นหมอง  ด้วยเหตุนี้  ลอเอลจึงเสนอแนะบางสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมา

       "ก่อนไป  เธออยากจะสาบานเป็นอัศวินของกริดก่อนไหม?  กริดจะสามารถอัญเชิญเธอได้ทุกเมื่อในยามที่เขาต้องการ"

       "ง--งั้นหรือ?"

       เธอสามารถบินไปหากริดได้ทันทีโดยไม่สนใจระยะทางเลยสินะ?  จิสึกะดีใจจนออกนอกหน้า  คำสาบานถูกกล่าวออกมาอย่างไม่ลังเล

[ ท่านกลายเป็นหนึ่งในอัศวินของ <ดยุคกริด> แห่งอาณาจักรอีเทอนัล ]
[ <กริด> สามารถอัญเชิญท่านไปอยู่ข้างกายได้ทุกเมื่อ  หากท่านตอบตกลง ]

       "ฮิฮิ  งั้นฉันไปก่อนนะ"

       จิสึกะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง  เธอมุ่งหน้าไปยังไบรันพร้อมกับสมาชิกอีกสามคน

       ลอเอลได้พูดทิ้งท้าย

       "อย่าลืมค้นหาเอ็นพีซีพรสวรรค์ในไบรันด้วย  แล้วเธอเองก็ยังมีตำแหน่งอัศวินว่างอยู่สามคน  สุดท้าย  หมั่นจ้างทหารอย่างสม่ำเสมอ"

       ทั้งทหารและอัศวินจะกลายมาเป็นพลังอำนาจให้กริด  จิสึกะเข้าใจได้ทันที  เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วจากไปอย่างเงียบงัน  สมาชิกกิลด์คนอื่นได้มุ่งหน้าไปวินสตันพร้อมกับกริด

       ***

       "สามีที่รัก!"  ไอรีนรีบวิ่งมาหาทันทีที่ทราบข่าวว่าปาร์ตี้ของกริดเดินทางมาถึงวินสตันแล้ว  เธอไม่ได้แคร์สายตาของผู้คนที่จับจ้องมา  หญิงสาวผู้งดงามและสูงศักดิ์กำลังโผเข้าสู่อ้อมอกกริด  

       "ขอบคุณมากที่ปลอดภัยกลับมา!  ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตพ่อของฉัน  ขอบคุณมากที่กอบกู้อาณาจักรนี้เอาไว้  ฉันภูมิใจมากที่คุณได้กลายเป็นดยุค"
       
       ใบหน้าอันงดงามของไอรีนซุกเข้ากับแผงอกอันอบอุ่นของกริด  ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือลูบไล้เบาๆ ไปยังเส้นผมสีเงินอันเปล่งประกาย  หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปมองด้านหลัง

       เซฮีและเยริมกำลังยืนดูอยู่

       'ทำไมต้องทำหน้าตาโมโหขนาดนั้นด้วย?'

       กริดได้แต่ขมวดคิ้วครุ่นคิด  หลังจากนั้นก็กล่าวแนะนำไอรีนให้เซฮีกับเยริมรู้จัก

       "นี่คือภรรยาของฉัน"

       "..."

       เซฮีและเยริมรู้มาก่อนแล้วว่ากริดแต่งงานในซาทิสฟาย  เพราะเขามีตำแหน่งเป็นบุตรเขยของมาร์ควิสสไตม  แต่เมื่อมาได้เห็นภาพจริง  ได้เห็นเอ็นพีซีผู้ที่เป็นภรรยาของกริด  พวกเขากลับรู้สึกกระอักกระอ่วน

       'พ่อกับแม่ยังไม่รู้เรื่องที่พี่แต่งงานแล้ว… เลวที่สุด'

       'เราอยากเป็นคนแรกของพี่ยองวู'

       เมื่อไอรีนสัมผัสได้ว่าสองสาวจองมองมาด้วยแววตามุ่งร้าย  เธอจึงหันไปพูดกับกริดด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

       "สามีที่รัก  คุณมีภรรยารองทันทีที่กลายเป็นดยุคเลยหรือ?  ฉันรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ..."

       "มันไม่ใช่แบบนั้น  พวกเธอคือ..."

       ยังไม่ทันที่กริดจะอธิบาย  เซฮีกับเยริมก็โพล่งขึ้น

       "ค--ใครเป็นภรรยารองของพี่กัน?"

       "ฉันไม่ใช่ภรรยารองของพี่ยองวู  แต่ฉันจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องของเขาในชีวิตจริง!"

       เกิดความวุ่นวายไม่น้อย  เซฮีกำลังสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้น  ส่วนเยริมก็พูดจาไร้สาระให้ไอรีนฟัง

       "เอ่อ… ในเมื่อนี่เป็นแค่เกม  ไม่ใช่ความจริง  ฉันกับพี่ก็สามารถแต่งงานกันได้  ถึงจะไม่ค่อยต้องการก็เถอะ  แต่ถ้าพี่ขอร้องล่ะก็…"

       "นี่เธอจะเป็นภรรยาของพี่ยองวูด้วยหุ่นแบบนี้น่ะหรือ?  ฝันเฟื่องรึไง?"

       "ตายแล้ว… จิ้งจอกตัวเมียอย่างเธอกำลังพูดอะไรออกมา?"

       'เหนื่อยฉิบ'

       กริดถอนหายใจยาว  เขาเหลือบไปมองนาฬิกา  พบว่าบัดนี้เป็นเวลาทุ่มตรง  นับตั้งแต่คันจาจังมาส่ง  เวลาก็ผ่านไป 6 ชั่วโมงในชีวิตจริง  และ 18 ชั่วโมงในซาทิสฟาย  

       กริดตัดสินใจแยกย้ายกับสองสาวที่ตรงนี้

       "พวกเธอควรล็อกเอาต์ได้แล้ว  แม้จะเป็นวันอาทิตย์  แต่พ่อกับแม่คงเป็นห่วงแน่ถ้ากลับบ้านดึก"

       "อ๊า...!"

       เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายภายในเกม  ต่อสู้กับกองทัพโกเล็ม  เข้าร่วมพิธีมอบรางวัล  งานเลี้ยงเฉลิมฉลอง  และเดินทางมาวินสตัน  ทำให้เด็กสาวทั้งสองคนลืมวันเวลาไปเสียสนิท

       "ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ?"

       สองสาวเองก็คิดจะล็อกเอาต์ออกเหมือนกัน  แต่ก่อนอื่น

       "เงินรางวัลคราวนี้  ฉันยกให้พี่"

       "ฉันด้วย"

       เซฮีและเยริมเพิ่งจะมีอายุ 18 ในปีนี้  สำหรับพวกเธอ  เงินจำนวน 500 ล้านวอนมันมากเกินกว่าจะให้รับผิดชอบไหว  พวกเธอกลัว

       กริดเข้าใจเรื่องนั้นเป็นอย่างดี  เขารับเงินมาจากเซฮี 442,900 เหรียญทอง  ทว่า  เงินในส่วนเยริมเขากลับปฏิเสธ

       "ฉันจะดูแลเงินของเซฮีไว้ให้จนกว่าเธอจะโต  แต่สำหรับเธอ  เยริม  นี่คือเงินของเธอ  ถ้าเธอต้องการ  ฉันสามารถแลกเปลี่ยนกลับเป็นเงินจริงและมอบให้พ่อแม่เธอได้"

       เยริมแลบลิ้น

       "พี่ยองวู  ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลยนี่?  รับเงินนี่ไป  แล้วในอนาคตก็สร้างไอเท็มให้หนูด้วย  ได้ยินจากพวกพี่ๆ ในกิลด์ว่า  ไอเท็มที่พี่ยองวูสร้างน่ะ  เจ๋งที่สุดแล้ว"

       กริดพลันลังเล  ลอเอลจึงมอบคำแนะนำ

       "รับไว้เถอะ  นายควรดูแลทรัพย์สินของรูบี้และเซ็กซี่สคูลเกิร์ลไว้จนกว่าพวกเธอจะเลเวลอัพ  หลังจากนั้นก็สร้างไอเท็มให้พวกเธอ  สิ่งนี้จะดีต่อกิลด์ที่สุด"

       ท้ายที่สุด  กริดพยักหน้า  เซฮีและเยริมล็อกเอาต์ออกจากเกม  บรรยากาศกลับสู่ความสงบสุขเสียที

       "ไอรีน  ฉันคงต้องห่างจากเธอสักพัก"

       ไอรีนมีสีหน้าเศร้าหมอง

       "...คุณจะไปเรย์ดันเลยหรือ?"

       หยดน้ำใสๆ ไหลรินออกจากดวงตาอันงดงามคู่นั้น  ไอรีนไม่อยากแยกจากกับกริด  ชายหนุ่มปวดใจทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า  ไอรีน  เธอกำลังเป็นเหมือนตุ๊กตาเปียกปอนที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน  

       แต่สิ่งนั้น  กริดช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ

       "แล้วสักวัน  พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"

       "..."

       ไอรีนอยากจะบอกกับกริดว่า  ได้โปรดอย่าไป  หรือไม่ก็  ได้โปรดให้ฉันตามไปด้วย

       ทว่า  ด้วยความเป็นผู้สืบทอดหนึ่งเดียวของมาร์ควิส  และยังเป็นถึงเจ้าเมืองใหญ่  ภาระหน้าที่ของเธอย่อมมีมากมาย  ส่วนกริด  เขาเพิ่งจะเป็นดยุคและเจ้าเมืองเรย์ดัน  แน่นนอนว่าต้องยุ่งไม่แพ้กัน

       แต่สิ่งเหล่านี้จะค่อยๆ ดีขึ้นในอนาคตอย่างแน่นอน

       "ก่อนคุณจะไป  ฉันขอสัมผัสไออุ่นจากคุณเป็นคืนสุดท้าย"  ไอรีนกอดกริดอย่างแนบแน่น  เธอไม่แยแสสายตาของทหารหรืออัศวิน  หรือแม้กระทั่งสายตาของสมาชิกโอเวอร์เกียร์  

       ไอรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงขึงขังมุ่งมั่น

       "คืนนี้ฉันจะต้องมีทายาทกับคุณให้ได้"

       "..."

       กล้าพูดเรื่องเช่นนี้ต่อหน้าธารกำนัลเชียวหรือ?  กริดหน้าแดงอย่างเขินอาย  สมาชิกโอเวอร์บางคนเบือนหน้าหนี  บางคนกระแอมเบาๆ   บางคนผิวปาก  

       ทว่า  ดวงตาของไอรีนกลับไม่สั่นไหว  เธอเอาจริง  และกริดก็กำลังถูกสายตาอันเว้าวอนคู่นั้นสะกด

       "เข้าใจแล้ว  คืนนี้ฉันจะทำเต็มที่"

       หลังจากนั้น  คนทั้งสองก็ปลีกตัวมายังห้องนอนและมีช่วงเวลาเร่าร้อนร่วมกัน  นิ้วที่ใหญ่และหนาของกริดได้ลูบไล้ไปตามร่างกายอันอ่อนนุ่มของไอรีน...

       รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป

       "อ๊า~  ที่รัก..."

       กริดเอาจริงเอาจังและเข้าไปลึกกว่าทุกที...

       รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป

       ***

       "ฉันไปก่อนนะ"

       กริดและไอรีนต่างก็ยุ่งกันทั้งคู่  ส่วนลอเอลเดินตรงไปยังคุกใต้ดินปราสาทซึ่งเชย์และพวกถูกจองจำอยู่  ลอเอลเสนอทางรอดให้กับผู้เล่นทั้งสามที่ถูกจับขังมานานกว่าสามวันแล้ว

       "แต่ละคนจงมอบไอเท็มราคาแพงที่สุดของตนมา  แล้วฉันจะปล่อยกลับไปอย่างปลอดภัย"

       เชย์พ่นลมหายใจ

       "อีกสามชั่วโมงพวกเราก็จะถูกปล่อยตัวแล้ว  ทำไมต้องยุ่งยากทำเรื่องแบบนั้นด้วย?"

       สำหรับฮิวรอยในอดีตนั้นเป็นภารกิจพิเศษ  แต่โดยทั่วไป  ไม่ว่าโทษจะร้ายแรงขนาดไหน  ผู้เล่นจะถูกจับขังคุกได้มากสุดแค่ 3 วันเท่านั้น  ปาร์ตี้ของเชย์รู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร  มันจึงหัวเราะเยาะให้กับคำขู่ไร้สาระของลอเอล

       ลอเอลตอบพวกมันกลับไปด้วยแววตาอันเย็นเฉียบ

       "จะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็แล้วกัน  ฉันจะฆ่าพวกแกทุกคนที่นี่ถ้าหากไม่ยอมมอบไอเท็มมาให้  ถ้าพวกแกเคยดูทีวีหรือศึกษาข้อมูลมาบ้าง  ก็น่าจะรู้ว่าฉันทำได้แน่"

       "อะไรกัน...?"

       ผู้เล่นพีเค*แบบเชย์มีโอกาสดรอปไอเท็มขณะเสียชีวิตสูงมาก  ดวงตาฆาตกรของลอเอลทำให้พวกมันเย็นสังหลังวาบ  หลังจากนั้นลอเอลก็กางรายการไอเท็มทั้งหมดที่พวกมันมีออกมา  ซึ่งเขาได้รับมาจากไอรีน

( ผู้แปล : หลังจากนี้จะทับศัพท์ PK นะครับ :  PK - Player Killer  ผู้เล่นที่จ้องสังหารผู้เล่นด้วยกันเองจนติดโทษ )

       "นี่คือรายการไอเท็มทั้งหมดที่พวกแกมี  ส่งไอเท็มราคาแพงที่สุดของแต่ละคนมาซะ  แล้วฉันจะยอมไว้ชีวิต"

       "น--นั่นมัน...!"

       เกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้นได้ยังไง?  เด็กหนุ่มลอเอลผู้นี้  แท้จริงแล้วก็โหดเหี้ยมไม่ต่างจากพวกตนที่ข่มขู่ผู้เล่นอื่นมานับครั้งไม่ถ้วนงั้นหรือ?  เป็นอีกครั้งที่เชย์สาบานว่า  จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับกริดอีก

       ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง  กริดที่เสร็จช่วงเวลาเร่าร้อนกับไอรีน  เขาเดินออกมาจากห้องและเรียกยูเฟอมิน่า

       "เธอยังจำแร็บบิทได้รึเปล่า?"

• Next
• Previous