จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 209

       

ชื่อ : ปิอาโร่
อายุ : 39
เพศ : ชาย
คลาส : นักดาบ / ฤๅษี
สมญานาม : นักดาบผู้ยิ่งใหญ่
* ตำแหน่งของผู้ที่เข้าใกล้ความเป็นอริยะดาบมากที่สุด
* เมื่อสวมใส่อาวุธประเภทดาบ  พลังโจมตีจะเพิ่มขึ้น 40%  ความเร็วโจมตีเพิ่มขึ้น 10%  เอฟเฟคนี้ไม่ซ้อนทับกับทักษะความชำนาญดาบ
_______
เลเวล : 367
พละกำลัง : 2,038
ความอดทน : 1,380
ความว่องไว : 1,910
สติปัญญา : 530
ภาวะผู้นำ : 812
ความทรหด : 824
_______
รายการทักษะ :
- วางกับดัก (C+)
- วิชาดาบจักรวรรดิ (B)
- ข่มขวัญ (A)
- กลยุทธการรบของจักรวรรดิ (A+)
- การตื่นรู้ของนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ (S+)
- วิชาดาบไร้ก้นบึ้ง (SS)
- ความตายที่ถูกกำหนด (??)
_______
       ผู้สืบทอดของสายเลือดทรงอิทธิพลและอำนาจแห่งจักรวรรดิซาฮารัน  เขาเกิดมามีพร้อมทั้งสุดยอดพรสวรรค์ทางดาบและกลยุทธสงคราม  ปิอาโร่เข้าร่วมกับกองทัพตั้งแต่วัยเยาว์และได้กลายเป็นกัปตันภายในระยะเวลาเพียง 12 ปี
       หลังจากนั้น 5 ปี  เขาประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม  ปิอาโร่สามารถกอบโกยเกียรติยศมาได้มากมายเป็นกอบเป็นกำ  จนกระทั่งเมื่อ 2 ปีก่อน  เขาได้ไปเห็นความสัมพันธ์ฉันชู้สาวของอัสโมเฟสและจักรพรรดินีแมรี่เข้า
       ปิอาโร่จึงถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏและถูกขับไล่ออกจากอาณาจักร
_______
*  ณ ปัจจุบัน  ชายคนนี้ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างร้ายแรง  ฝีมือในวันเก่าล้วนถดถอย  ส่งผลให้ค่าสถานะลดลงจากที่แสดง 20% 

[ วางกับดัก ]
       ปิอาโร่สามารถวางกับดักง่ายๆ เพื่อจัดการกับผู้ที่ตามล่า

[ วิชาดาบจักรวรรดิ ]
       วิชาดาบพื้นฐานของอัศวินแห่งจักรวรรดิซาฮารัน  มีทั้งหมด 5 รูปแบบ  สามารถเรียนรู้ได้ง่าย  แถมประสิทธิภาพของมันก็ค่อนข้างเป็นที่น่าพึงพอใจ
       ปิอาโร่ได้ทำการปรับปรุงแก่นวิชาและยกระดับมันขึ้นไปอีกขั้น

[ ข่มขวัญ ]
       ปิอาโร่สามารถข่มขวัญเป้าหมายที่มีเลเวลต่ำกว่ามากได้  เป้าหมายที่ถูกข่มขวัญจะตกอยู่ในอาการหวาดกลัว 

[ กลยุทธการรบของจักรวรรดิ ]
        พิชัยสงครามชั้นสูงที่กัปตันกองพันอัศวินแห่งจักรวรรดิจะได้เรียนรู้  ปิอาโร่เข้าใจถึงแก่นแท้และปรับปรุงมันให้ยอดเยี่ยมขึ้นไปอีกขั้น
       เขาสามารถบัญชาการกองทหารหนึ่งพันนายได้อย่างไร้ที่ติ

       

[ การตื่นรู้ของนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ ]
       เมื่อกลายเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่  ปัญญาแห่งดาบได้ทำให้ปิอาโร่สามารถสร้างออร่าขึ้นมาได้  แต่จงระวังให้ดี  การสร้างออร่าจะต้องเสียเวลาเล็กน้อย
       บัดนี้  ปิอาโร่ได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับดาบแล้ว  ออร่าของปิอาโร่มีความทรงพลังมากขึ้น  และมองเห็นด้วยตาเปล่าได้ยากขึ้น
       เทคนิคการใช้ดาบของปิอาโร่อยู่เหนือขีดจำกัดของมนุษย์ไปแล้ว

[ วิชาดาบไร้ก้นบึ้ง ]
       วิชาดาบที่สืบทอดต่อกันมาภายในตระกูล  การที่เขาได้รับสมญานามนักดาบผู้ยิ่งใหญ่  ก็เพราะสามารถบรรลุขั้นสูงสุดของวิชาดาบนี้  ซึ่งไม่เคยมีใครในตระกูลที่ทำได้ในระยะเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมา
       มีบางทฤษฏีกล่าวว่า  วิชาดาบนี้มีต้นแบบมาจากวิชาดาบของทวีปตะวันออก       

[ ความตายที่ถูกกำหนด ]
       เทคนิคที่มีเพียงปิอาโร่เท่านั้นที่ใช้ได้  หากใช้ออกไป  เมื่อมีส่วนใดของดาบสัมผัสเข้ากับร่างกาย  เป้าหมายจะเสียชีวิตทันทีอย่างไม่มีข้อแม้
       แค่เพียงเทคนิคนี้  ปิอาโร่ก็มีคุณค่ามากพอจะถูกยกย่องให้เป็นตำนานได้แล้ว
_______
มานาที่ใช้ : 40% ของมานาสูงสุด
ระยะหน่วงหลังใช้ : 1 ชั่วโมง
* ทักษะนี้ไม่สามารถใช้ได้ระหว่างภารกิจหรือการล่าบอส

       'สุดยอดกว่าที่คิดไว้ซะอีก'

       ทักษะติดตัวของปิอาโร่เทียบได้กับวิชาดาบแพ็กม่าเลเวล 2 ที่เพิ่มพลังโจมตี 30%  อัตราคริติคอล 20% และความแรงคริติคอล 10%   

       แถมที่เยี่ยมไปกว่านั้น  ทักษะในการโจมตีของเขา

       'โดยเฉพาะความตายที่ถูกกำหนด  นั่นไม่ฟังดูน่ากลัวไปหน่อยหรือ?  ฆ่าคนได้ทันที 100% เนี่ยนะ?'
       
       แค่ทักษะนี้ทักษะเดียว  ก็มากพอที่จะให้เรียกปิอาโร่ว่าตำนานได้แล้ว  แต่สิ่งที่กริดประทับใจในตัวปิอาโร่มากกว่านั้นก็คือ...

       'เขาเป็นเอ็นพีซีที่ไม่มีค่าสถานะขีดจำกัดระบุไว้'

       เนิ่นนานมาแล้ว  เอ็นพีซีทุกตัวที่กริดตรวจสอบจะมีค่าสถานะขีดจำกัดแจ้งไว้ชัดเจน  แม้จะเป็นเอ็นพีซีพิเศษอย่างจู๊ดหรือไมเนอร์ก็ไม่เว้น  แต่กับปิอาโร่ไม่มีของแบบนั้น  เขาสามารถเติบโตได้อย่างไร้ขีดจำกัดเหมือนกับผู้เล่น

       'นี่สิ  เอ็นพีซีพิเศษของจริง'

       กริดพลันขนลุกซู่

       "นายไม่ลองมาเป็นอัศวินให้ฉันดูล่ะ?"

       "อะไรนะ?"  ปิอาโร่ขมวดคิ้ว

       "มีหลายเรื่องที่ฉันอยากจะถาม  ก่อนอื่นเลย  นายเป็นใครกันแน่?"

       เมื่อได้ยินดังนั้น  กริดจึงกล่าวแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงสุดแสนมั่นใจ

       "ฉันชื่อกริด  เป็นผู้สืบแห่งแพ็กม่าและดยุคแห่งอาณาจักรอีเทอนัล"

       จักวรรดิซาฮารันคืออาณาจักรอันดับหนึ่งในทวีปตะวันตก  พวกมันย่อมไม่เห็นอีเทอนัลในสายตา  และในความเป็นจริง  อาณาจักรโดยรอบต้องคอยส่งบรรณาการให้จักรวรรดิซาฮารันอย่างสม่ำเสมอ  แน่นอนว่าอีเทอนัลก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น  ตัวปิอาโร่ที่เป็นขุนนางชั้นสูงแห่งจักรวรรดิ  ย่อมไม่ชายตามองดยุคของอาณาจักรเล็กๆ อยู่แล้ว

       ทว่า

       "ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า?"

       ชื่อนี้ไม่อาจทำให้เขานิ่งเฉยได้  ช่างตีเหล็กแพ็กม่า  ชายผู้ซึ่งได้รับการยกย่องให้เป็นนักดาบที่ดีที่สุดต่อจากอริยะดาบมุลเลอร์  ปิอาโร่ที่โหยหาความเป็นอริยะดาบ  เขาย่อมให้ความสนใจกับผู้สืบทอดแห่งตำนานคนนี้

       "นั่น… เรื่องจริงรึ?"

       ปิอาโร่รีบตั้งท่าต่อสู้  นั่นคือสัญชาติญานของนักดาบ

       กริดพลันหน้าถอดสี  เขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

       "นายคิดจะทำอะไร?  ต้องการสู้งั้นหรือ?  ฉันไม่ต้องการแบบนั้น"

       ปิอาโร่ชี้ปลายดาบมาหากริดและพูดว่า

       "นายต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่รู้ที่ต่ำที่สูง  จะให้ฉันไปเป็นอัศวินงั้นหรือ?  ขอพิสูจน์ก็แล้วกัน  ว่าคู่ควรรึไม่!"

       ปิอาโร่จำเป็นต้องวัดฝีมือที่แท้จริงของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าให้ได้  เพราะเขาจะได้รู้ว่าตนเองอยู่ห่างจากอริยะดาบมุลเลอร์มากแค่ไหนกันแน่  ร่างปิอาโร่พุ่งเข้าหากริดด้วยความเร็วที่ตามองไม่เห็น  ภายในหัวของกริดเอาแต่ขบคิดว่า  ช่างบ้ามากที่มนุษย์สามารถว่องไวขนาดนี้ได้

       'หมอนั่นเอาจริงดิ?  เป็นพวกคลั่งการต่อสู้รึไงฟะ?'

       ชายหนุ่มอยากเลี่ยงการต่อสู้  หากเป็นกริดผู้อ่อนแอในอดีตคงได้เผ่นป่าราบไปนานแล้ว  แต่ปัจจุบันไม่ใช่  เขาแข็งแกร่ง  <+9 ความผิดพลาด> ถูกชักออกมาถือในมือ

       เคร้งงง!

       ปิอาโร่กล่าวชมดาบใหญ่สีน้ำเงินที่มีรูปทรงคล้ายฉลาม

       "เป็นดาบที่ยอดมาก"

       เมื่อกริดเห็นดาบของปิอาโร่  เขาเหยียดหยันเล็กน้อย

       "ดาบดูไม่ได้เลยนะ  ถ้าให้ฉันซ่อม  รับรองว่ามันเจ๋งขึ้นแน่นอน!"

       "อาวุธเป็นเพียงสิ่งปรุงแต่ง"

       ปิอาโร่บิดข้อมือเพื่อหมายจะเหวี่ยง <ความผิดพลาด> ให้หลุดมือ  กริดรับรู้ได้พลังอันมหาศาลทันที  เขาเกือบจับไว้ไม่อยู่  ทว่า  ท้ายที่สุดก็สามารถกำมันไว้ได้ด้วยพลังทั้งหมดที่มี

       'ค่าพละกำลังของเรามีมากกว่า  แล้วทำไมเราถึงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบในการประลองพลังเช่นนี้?  หมอนี่ใช้เทคนิคอะไรกันแน่?'

       ในขณะที่พละกำลังของกริดกำลังมารวมกันอยู่ที่ร่ายกายท่อนบน  ปิอาโร่ได้เตะสกัดไปที่ข้อเท้าของกริดอย่างแรง

       "เอ๋?"

       กริดเสียหลักทรุดลง  ปิอาโร่ใช้ฝ่าเท้ายันเข้ามายังใบหน้าของกริดในขณะที่ชายหนุ่มกำลังโซเซเข้าหา

       "อั่ก!"

       กริดยกเข่าขึ้นมาบล็อคไว้  คราวนี้พละกำลังของเขามากองรวมกันอยู่ที่ร่างกายท่อนล่าง  

       ฉั่วะ

       ดาบของปิอาโร่ที่กำลังยันอยู่กับ <ความผิดพลาด> ได้บิดออกและเฉือนเข้าใส่กริด  เกิดเป็นหยดเลือดไหลออกจากหน้าอกชายหนุ่มทันที  ปิอาโร่พ่นลมหายใจเบาๆ

       "ฝีมือกระจอก!  ถ้านายไม่ได้โกหกเรื่องผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ก็หมายความว่าแพ็กม่ากระจอกมาก"

       "กระจอกงั้นหรือ?  ฉันไม่สนว่าแกจะดูถูกแพ็กม่ายังไง  แต่อย่ามาดูถูกฉัน!"

       "..."

       กริดเริ่มเดือดดาล  ศักดิ์ศรีถูกย่ำยีเช่นนี้ใครจะยอมได้  วิชาดาบแพ็กม่า <มายาร่ายรำ> ถูกใช้ออกมา  ปรากฏเป็นรัศมีดาบจำนวน 21 เส้นพุ่งใส่ปิอาโร่ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

       ทว่า

       แคร้ง!

       ปิอาโร่สามารถปัดป้องทั้ง 21 แสงดาบได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย  แม้ค่าสถานะจะลดลง 20%  แต่ถึงกระนั้นความว่องไวก็ยังมากกว่ากริดอยู่ราว 2 เท่า  

       กริดผู้ซึ่งนำแต้มทั้งหมดไปลงกับพละกำลังและความอดทน  บัดนี้ได้ตาสว่างแล้ว

       'ความเร็วคือสิ่งสำคัญของวิชาดาบ  ในอนาคตเราต้องเพิ่มค่าความว่องไวให้มากขึ้น'

       "นี่คือการโจมตีที่ดีที่สุดของนายแล้วรึยัง?"

       ปิอาโร่ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง  เขากำลังมองกริดด้วยสายตาเหยียดหยัน

       "ไม่มีทาง!"

       กริดงัดคอมโบไม้ตายที่ได้จากการสั่งสมประสบการณ์ออกมาใช้  ในทางทฤษฏี  ไม่ควรมีศัตรูคนใดรอดจากทักษะต่อเนื่องชุดนี้ไปได้

       "วิชาดาบแพ็กม่า  หน่วง!"

       เริ่มแรกด้วยการตรึงการเคลื่อนไหว  แต่แทนที่จะใช้ <สังหาร> ซึ่งอาจทำให้ปิอาโร่ถึงตาย  เขากลับฟันธรรมดาสามครั้ง  และเมื่อหน่วงใกล้หมดลง  กริดก็ใช้ <คลื่น> เพื่อลดความเร็วของปิอาโร่  หลังจากนั้นก็เป็นการใช้ <ร่ายรำ> ปิดฉาก

       ด้วยความว่องไวที่สูงและทักษะติดตัวอันยอดเยี่ยม  ปิอาโร่หลบการโจมตีได้เกือบทั้งหมด  ทว่ากลับมี 2 ดาบที่หลุดรอดเข้าไปเฉือนผิวหนังเขาได้  ปิอาโร่พลันกระอักเลือดทันที

       เขาทิ้งดาบลง

       "อะไรกัน?  จบแล้วหรือ?"  กริดซึ่งกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการดวล  เมื่อจู่ๆ ปิอาโร่ยอมแพ้  เขาจึงขมวดคิ้ว

       "ดูเหมือนตอนแรกจะไม่ได้เอาจริงสินะ?  ฉันยอมรับความพ่ายแพ้"  ปิอาโร่กล่าว

       แต่ในความเป็นจริง  ทางด้านปิอาโร่เองก็ยังไม่ได้แสดงฝีมือทั้งหมดออกมาเช่นกัน  เขาไม่ได้ใช้ <ความตายที่ถูกกำหนด>  แต่ถึงจะใช้ออกมา  กริดก็ยังมีสุดยอดประกันชีวิตของวันนี้อยู่  เขามั่นใจมากว่าตนเองคงชนะได้แน่  

       สีหน้าของกริดพลันอารมณ์ดีขึ้นมา

       "ตกลง  ในเมื่อฉันชนะแล้ว  นายจะมาเป็นอัศวินให้ฉันใช่ไหม?"

       ปิอาโร่ส่ายศีรษะ

       "ฉันพูดแค่ว่า  ฉันอยากพิสูจน์ว่านายคู่ควรหรือไม่  แต่ไม่เคยสัญญาว่าจะเป็นอัศวินให้  ขอโทษด้วย  แต่ฉันสาบานกับตนเองไว้แล้ว  ว่าจะไม่ยอมจงรักภักดีกับใครอีกเด็ดขาด  ข้อเสนอของนาย  ฉันคงทำไม่ได้"

       "นายเกิดความฝังใจเพราะเคยถูกเจ้านายทอดทิ้งมาสินะ?"

       "อ--อะไรกัน...?"

       ปิอาโร่ดวงตาเบิกโพลง  กริดยังคงพูดต่อไปด้วยสีหน้าจริงจัง

       "ฉันรู้เรื่องของนายดี  นายถูกเพื่อนรักหักหลังและป้ายสีจนทำให้ต้องหลบซ่อนตัวใช่ไหม?  จักรพรรดินีไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วย  แถมยังเคลือบแคลงสงสัยในความจงรักภักดี…  ทั้งหมดนั่นทำให้นายต้องหลบซ่อนตัวจากโลกภายนอก  ฉันพูดถูกรึเปล่า?"

       ปิอาโร่แผ่จิตสังหารอันรุนแรงออกมาเป็นครั้งแรก

       "มีเพียงจักรวรรดิเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้!  และไม่ใช่สิ่งที่จะมีอยู่ในข่าวลือแน่นอน!  อัสโมเฟลส่งนายมางั้นรึ?"

       "ใครว่าล่ะ?  นายเป็นคนบอกฉันเองต่างหาก"

       ชายคนนี้กำลังพูดบ้าอะไรอยู่?  ปิอาโร่งุนงง  กริดจึงใช้นิ้วชี้มาที่ใบหน้าของตัวเอง

       "ลองดูให้ดีสิ  หน้าของฉันคุ้นตานายบ้างรึเปล่า?"

       "พอมาลองคิดดูก็...?"  ในที่สุดปิอาโร่ก็จำได้

       "นายคือคนเมื่อตอนนั้นเองหรือ?"

       เมื่อ 1 ปีกับอีก 6 เดือนก่อน  มีชายคนหนึ่งเดินทางมายังหุบเขาเคซานซึ่งเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ดุร้ายตามลำพัง   ณ เวลานั้น  เขาช่างอ่อนแอมาก  แต่พัฒนาการอันก้าวกระโดดทำให้ปิอาโร่เห็นแวว  จึงได้ชักชวนให้ชายคนนั้นช่วยทำภารกิจแก้แค้น

       "ยอดเยี่ยมมาก  ทั้งทักษะ  บรรยากาศ  และรูปลักษณ์  ทุกสิ่งล้วนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง  ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า  นายจะเป็นคนๆ เดียวกับเจ้าอัปลักษณ์ตอนนั้น"

       "เอ่อ… ไม่ว่าฉันจะอัปลักษณ์ขนาดไหน  แต่การพูดมันออกมาตรงๆ มันก็..."

       กริดตกตะลึงกับวาจาอันโผงผางของปิอาโร่

       หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง  กริดได้สติกลับมาและพูดต่อไปว่า

       "ฉันจะแก้แค้นให้นาย  แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน  นายต้องมาด้วยกันกับฉัน  คนอย่างนายไม่ควรอาศัยอยู่ในสถานที่ห่างไกลจากโลกเช่นนี้"

       ปิอาโร่ถามกลับ

       "ฉันไม่เข้าใจว่า  ทำไมนายถึงต้องการตัวฉัน?  อาณาจักรอีเนอทัลวางตัวเป็นกลางและไม่มีสงครามไม่ใช่หรือ?  นายจะให้ฉันไปทำอะไร?"

       "ฉันอยากให้นายมาเป็นคนคุ้มกันเวลาฉันขุดแร่..."

       "ไร้สาระสั้นดี..."

       แต่ช่างเถอะ  กริดต้องการจะให้เขาทำอะไร  ปิอาโร่ย่อมไม่สน

       'ถ้าได้แก้แค้นล่ะก็...'

       เป็นเพราะอัสโมเฟล  ปิอาโร่จึงสูญสิ้นทุกสิ่ง  ลูกน้องจงรักภักษีมากมายล้วนถูกฆ่า  ปิอาโร่มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อแก้แค้นเท่านั้น

       'ถ้าได้แก้แค้น  แม้ต้องขายวิญญานให้ปีศาจก็ยอม'

       แต่ปัญหาคือ  หลังจากที่แก้แค้นเสร็จแล้ว  เขาต้องสาบานเป็นข้ารับใช้ของใครสักคนไปจนวันตายงั้นหรือ?

       ในขณะที่ปิอาโร่ลังเล  กริดก็ตอกลิ่มเข้าไปอีกชั้น

       "นายชักดาบออกมาท้าฉันสู้ทันทีที่รู้ว่าฉันคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  นั่นแปลว่า  นายเองก็ยังถวิลหาความแข็งแกร่งอยู่ใช่ไหม?  นายเองก็ยังอยากเป็นอริยะดาบอยู่สินะ?  ในบรรดาพวกพ้องของฉัน  มีอัจฉริยะตัวจริงอยู่มากมายหลายคน  นายสามารถใช้ชีวิตที่เหลือฝึกฝนตนเองไปพร้อมกับคนเหล่านั้นได้"

       "...แต่ฉันไม่มั่นใจตัวเอง  ว่าจะสามารถจงรักภักดีกับนายได้"

       "นายไม่ต้องฝืนใจ  ฉันจะไม่บังคับถ้าหากนายไม่ต้องการ  มาอยู่เป็นแขกพิเศษของฉันก็ได้  หลังจากนั้นคิดจะทำยังไงต่อก็เป็นสิทธิของนาย"

       กริดไม่อยากพลาดโอกาสคว้าตัวปิอาโร่  เขาจำเป็นต้องยอมถอยหลังหนึ่งก้าว  ทำให้ปิอาโร่ไม่มีทางเลือก  เขายอมรับข้อเสนอจากกริดแต่โดยดี

       และในที่สุด  กริดก็เดินทางออกจากสถานที่ซึ่งเขาใช้ชีวิตมาตลอด 1 ปีกับอีก 8 เดือนหลังจากกลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  

       ตำนานกำลังจะเข้าสู่บทใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

• Next
• Previous