จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 197

- ดาบตื่นรู้
- โล่เทวะ
- หนามแห่งความเคียดแค้น
- ค้อนตีเหล็กในตำนาน
- ความผิดพลาด
- เกราะคลื่นที่ผ่อนคลาย
- จอบสองหัวมหัศจรรย์
- ลูกแก้วมูมัดแห่งความโลเล

       ทั้งหมดคือรายชื่อไอเท็มเกรดเลเจนดารีที่กริดสร้างขึ้นนับตั้งแต่เป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  โดยเขาใช้เวลานานถึงหนึ่งปีครึ่ง  แต่กลับสร้างได้เพียงแค่ 8 ชิ้นเท่านั้น   ในมุมมองของเอส เอ กรุ๊ป  ตัวเลขนี้ออกจะน้อยเกินไปสักหน่อย  พวกเขารู้สึกเสียใจที่กริดไม่อาจแสดงความเป็นช่างตีเหล็กในตำนานออกมาได้อย่างยิ่งใหญ่

       แต่ในมุมมองของกริดผู้ซึ่งโชคร้ายมาทั้งชีวิต  เพียงแค่ 8 ชิ้นก็เป็นตัวเลขที่มากเกินพอแล้ว  ไม่สิ  จะกล่าวให้ถูกคือ  กริดเข้าสู่ความปลงอย่างสมบูรณ์  เขาไม่คิดจะบ่นอีกต่อไป  ถึงแม้ไอเท็มที่สร้างขึ้นจะเป็นเกรดแรร์หรือทั่วไปก็ตาม

       "..."

       จะมี <เหตุการณ์พิเศษ> เกิดขึ้นในทุก 5 ไอเท็มเกรดเลเจนดารีที่กริดสร้าง  ถือเป็นทั้งรางวัลและบทลงโทษในเวลาเดียวกัน  ในหัวของกริดจึงกำลังสับสนเมื่อตนเพิ่งจะสร้างลูกแก้วเกรดเลเจนดารีออกมา

       ไม่ช้าก็เร็ว  เขาก็จะสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีครบ 10 ชิ้น  กริดเป็นกังวลว่า  นี่จะเป็นรางวัลอันยิ่งใหญ่  หรือเขาจะถูกปรับให้อ่อนลงมากจากเดิมแค่ไหน?  ทั้งความคาดหวังและความหวาดกลัวประดังเข้ามาพร้อมกัน  เขากังวลว่า  ค่าสถานะที่ได้เพียงน้อยนิดจากการสร้างไอเท็มเกรดยูนีคจะถูกนำออกไป       

       'เราต้องกากลงอีกแล้วเหรอ?'

       หลังจากถูกปรับลงในครั้งแรก  ค่าสถานะที่กริดจะได้จากการสร้างไอเท็มคือ +4 จากยูนีคและ +10 จากเลเจนดารี  อัตราส่วนนี้ถือว่าน้อยกว่าช่างตีเหล็กที่เป็นคลาสทั่วไปเสียอีก  หากลองมองความเป็นจริง  การปรับลดในส่วนนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเป็นหนที่สองอีกแล้ว

       กริดคิดในแง่บวก

       'จะต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเมื่อครบ 10 ชิ้นแน่'

       เขาหวังว่าวันนั้นจะมาถึง

       เคร้ง! เคร้ง!

       หลังจากกลับวินสตัน  กริดก็สร้างไอเท็มไปพลาง  รอคำตอบจากเซดาก้าห์ไปพลาง  ในตอนที่เขาสร้างลูกแก้วมูมัด  กริดได้รับไอเดียใหม่ๆ มาปรับใช้กับไอเท็มตนเองมากมาย  เขาจึงเริ่มปรับปรุงดาบต้นแบบรุ่นผลิตจำนวนมาก

       เพียงไม่นาน

[ ดาบมือเดียวรุ่นผลิตจำนวนมาก ]
เกรด : อีปิก
ความคงทน : 171/171
พลังโจมตี : 264
ความเร็วโจมตี : +8%
ความแม่นยำ : +3%
_______
       อาวุธที่สร้างขึ้นโดยช่างตีเหล็กในตำนานนามว่า G
       ดาบมือเดียวที่สามารถสวมใส่ได้ทุกคน  โดยออกแบบมาให้มีพลังโจมตีที่สูงเป็นพิเศษ
       ดาบถูกออกแบบมาให้ใช้งานเชิงรุกโดยอิงจากดาอินสเลฟ (แบบจำลอง) เป็นหลัก  เขาใช้ประสบการณ์ปรับปรุงข้อเสียจากรุ่นทดลอง
_______
เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล 300 หรือสูงกว่า
- พละกำลัง 1,000 หรือสูงกว่า
- ทักษะความชำนาญดาบขั้นสูง  เลเวล 1 หรือสูงกว่า

       'ล้มเหลว'

       หากเทียบกับรุ่นทดลอง  มันดูดีกว่าในด้านความสมดุลก็จริง  แต่เงื่อนไขการสวมใส่กลับสูงอย่างไร้เหตุผล  และยิ่งเมื่อนำไปเทียบกับอาวุธในระดับเดียวกัน  มันดูอ่อนแอกว่าอาวุธชนิดอื่นอย่างชัดเจน  เจตนาของกริดคือต้องการสร้างอาวุธที่ทุกคนสามารถใช้ได้

       "คราวหน้าคงต้องเอาออปชั่นออก"

       เป็นเพราะความเร็วโจมตีและความแม่นยำ  เงื่อนไขการสวมใส่จึงดูเหมือนสูงขึ้นจากเดิม  แถมกริดอยากเปลี่ยนรูปร่างของมันให้ดูง่ายและหยาบกว่านี้  หลังจากนั้นก็จะทำการเปลี่ยนวัสดุเพื่อทำให้พลังโจมตีสูงขึ้นแทน

       กริ๊ง~!  กริ๊ง~~!  

       นาฬิกาปลุกดังขึ้น  เขาเหลือบไปมองมุมซ้ายบนหน้าจอและเห็นว่าเป็นเวลา 12:50 แล้ว   ในโลกจริง  ตอนนี้คือมื้อเที่ยง  กริดล็อกเอาต์ออกจากเกมและกลายเป็นชินยองวู  

       "วันนี้เป็นคิวของคันจาจัง" (จาจังเมียนชนิดหนึ่ง)

       เมื่อหลายเดือนก่อน  ยองวูได้กินแต่บะหมี่เย็นชืดหรือบะหมี่ถ้วย  เขาไม่อาจดื่มด่ำกับอาหารส่งตามบ้านราคาแพงได้เต็มที่นัก  แต่เมื่อกลับมาหาเงินได้อีกครั้ง  อาหารเดลิเวอรี่ราคาแพงสามารถสั่งมากินได้ไม่อั้น  จึงไม่ใช่ปัญหาที่จะกินคันจาจางซึ่งมาราคาสูงกว่าจาจางเมียนตามปรกติ

       สิ่งเล็กๆ แบบนี้ทำให้คนอย่างยองวูมีความสุขมาก  เป็นความรู้สึกที่คนเคยจนเท่านั้นจะอินไปกับมัน  ยองวูคว้าอาหารและนั่งลงบนโซฟา  เขาเอื้อมมือไปหยิบรีโมทเปิดทีวีด้วยความเคยชิน

       'เซดาก้าห์จะมาร่วมกับเรารึเปล่านะ?'

       กิลด์เซดาก้าห์มีประวัติและชื่อเสียงอย่างยาวนาน  พวกเขาอาจไม่คิดยุบกิลด์ก็ได้

       'แถมคำที่เราพูดไปก่อนหน้านั้น… ผิดหวังตัวเองชะมัด' 

       ในสายตายองวู  เป็นการยากที่มั่นใจว่า  กิลด์เซกาด้าห์จะยอมยุบกิลเพื่อมาอยู่กับเขา  โชคดีขนาดไหนแล้วที่ไม่ถูกตราหน้าว่าคนทรยศ

       'แต่ลอเอลบอกให้เรารออย่างใจเย็น...  ก็ยังมีหวังสินะ'

       ภาพข่าวในทีวีกำลังถ่ายทอดสดเหตุการณ์เมืองไรน์ฮาร์ท  นครหลวงแห่งอีเทอนัล

       『ผู้เล่นกว่าแสนคนได้มารวมตัวกันที่ไรน์ฮาร์ทเพื่อทำภารกิจปราบโกเล็ม  และยังมีขุนนางจากทั่วทั้งอาณาจักรที่นำกองทัพของตนมาตามพระราชโองการของกษัตริย์วิสบาเดน 』

       『กองทัพโกเล็มคงถึงจุดจบแล้ว  ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน  แต่ด้วยจำนวนที่มีเพียง 1,000 ตัว  คงไม่มีทางต่อต้านผู้เล่นแสนคนและกองทหารสองแสนนายได้หรอกจริงไหม?』
       
       ผู้เชี่ยวชาญวิเคราะห์  ซึ่งยองวูก็เห็นด้วย

       "พ่อตาของเรานำทัพ 6 หมื่นไปด้วยตนเอง… ไรน์ฮาร์ทไม่เป็นไรแน่"

       ยองวูยังไม่ได้ดูวิดีโอที่กิลด์ไอแจนท์ถูกบดขยี้  ช่วงนี้เอาวุ่นวายเรื่องกิลด์ใหม่และการสร้างไอเท็ม  ชายหนุ่มจึงรู้เพียงว่า  กองทัพโกเล็มกำลังเคลื่อนพลมุ่งหน้าสู่ไรน์ฮาร์ท  เมืองหลวงของอาณาจักร  ยองวูคิดว่าด้วยกำลังคนและกองทัพขนาดนี้  การกำราบโกเล็มไร้สมองคงไม่ใช่เรื่องยาก  เขามองเป็นเพียงเรื่องเล็กเท่านั้น

       ทว่า

       โฮกกกก!

       และบัดนี้  ฉากอันโหดเหี้ยมในเมืองไรน์ฮาร์ทได้ปรากฏตรงหน้าอย่างเต็มสองตา  ภาพในจอทีวีคือการถ่ายทอดสดสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาจริง

       "โกเล็มพวกนี้คืออะไร?  ทำไมถึงได้แข็งแกร่งนัก?"

       การรุกรานของกองทัพโกเล็มนั้นเหนือคำบรรยาย  ไม่มีทางที่ผู้เล่นทั่วไปสามารถรับมือได้แน่  แม้ว่าจะรวมกันเป็นปาร์ตี้ใหญ่แล้วก็ตาม  เอ็นพีซีทหารอันบอบบางพลันร่างสลายกลายเป็นแสงสีเทาในการโจมตีเดียว  ผู้เล่นระดับสูงและเหล่าอัศวินต่างก็ถูกโกเล็มร่างมนุษย์สังหารอย่างทารุน

       แถมยังมีโกเล็มขนาดยักษ์  

       โกเล็มร่างใหญ่ทั้งหมด 12 ตัวที่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้  ทุกครั้งที่มันยิงลำแสงออกมา  ผู้เล่นและเอ็นพีซีนับร้อยต้องจบชีวิตลงในพริบตา  แถมยังสามารถใช้บาเรียต่อต้านเวทย์มนต์เพื่อคอยปกป้องโกเล็มชนิดอื่นได้อีก

       "..."

       ไรน์ฮาร์ทตกอยู่ในความโกลาหลอย่างรวดเร็ว  กำแพงเมืองพังถล่ม  ผู้เล่นพากันหนีตาย  โกเล็มกรูเข้ามารุมเข่นฆ่าผู้คน  ความสิ้นหวังปรากฏอยู่บนสีหน้าของขุนนางและผู้นำกองทัพอย่างชัดเจน  

       ยองวูกำลังคิดว่า...  เหลวไหลสิ้นดี

       หากดูจากวิดีโอ  โกเล็มร่างยักษ์ทั้ง 12 ตัวมีความเก่งกาจอย่างน้อยก็ระดับผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริง  ส่วนโกเล็มร่างมนุษย์ราว 200 ตัวนั่นก็อยู่ในระดับบอสแม็ปเลยทีเดียว

       จะต้องเป็นจอมเวทย์ระดับไหน  ถึงสามารถสร้างโกเล็มที่ทรงพลังเช่นนี้ได้

       "...หือ?"

       ดวงตาของยองวูเบิกโพลงทันทีที่เห็นภาพในจอ  ใบหน้าอันแสนคุ้นเคยได้ปรากฏขึ้นท่ามกลางฝูงชนที่วิ่งหนีตาย

       "เซฮี...?"

       เป็นเซฮีแน่นอน  เขาไม่มีทางลืมหน้าน้องสาวตนเองได้  เซฮีกำลังยืนสั่นระริกอยู่ที่มุมหนึ่งของอาคารในไรน์ฮาร์ท

       "ชิ!"

       เซฮีมาอยู่ในซาทิสฟายได้ยังไง  ตอนนี้ช่างมันก่อน  เขารีบวางอาหารไว้บนโต๊ะและพุ่งพรวดไปยังแคปซูล  ภายในใจหมายมั่นจะช่วยเซฮีออกมาก่อนที่อาหารในโลกจริงจะเย็นชืด

       ***

       ณ ปราสาทวินสตัน

       ทันทีที่กริดออนไลน์  ลอเอลส่งข้อความส่วนตัวมาหาราวกับรออยู่ก่อนแล้ว

       >>  มาแล้วเหรอ  กษัตริย์ได้มอบภารกิจให้ผู้เล่นทุกคนในอาณาจักรเมื่อไม่นานมานี้  ของรางวัลน่าสนใจมาก  ทำไมนายไม่ลองดูหน่อยล่ะ?

       หลังจากนั้นไม่นาน  ภารกิจ [ สงครามกับโกเล็ม ] ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ากริด  เป็นเวลาเดียวกันกับที่ไอรีนรีบวิ่งมาหา

       "ที่รัก!"

       "ไอรีน?"

       ไอรีนอยู่ในสภาพเหมือนกับร้องไห้มาอย่างหนัก  เธอรีบโผเข้าหากริดที่กำลังยืนสับสน

       "สถานการณ์ในไรน์ฮาร์ทไม่ค่อยสู้ดี  ท่านพ่อจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

       มีข้อความระบบแสดงภารกิจใหม่ขึ้นมาทันที

[ ช่วยชีวิตเอิร์ลสไตม ]
ระดับความยาก : A
_______
       กองทัพโกเล็มที่รุกรานไรน์ฮาร์ทแข็งแกร่งกว่าที่คิด  สถานการณ์กำลังย่ำแย่
       เอิร์ลสไตมกำลังเกิดวิกฤตอย่างหนัก
       จงรีบไปช่วยเขาเพื่อไอรีน
_______
เงื่อนไขผ่านภารกิจ : เอิร์ลสไตมปลอดภัย
รางวัลสำเร็จภารกิจ :
- ค่าความสัมพันธ์กับเอิร์ลสไตมเพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด
- ท่านสามารถใช้พลังอำนาจในดินแดนตอนเหนือได้ตามใจชอบ
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว :
- เลเวลลดลง 1 ระดับ
- ไอรีนจะเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปของเอิร์ลสไตมพักใหญ่
- ท่านจะห่างเหินกับคู่แต่งงาน  และนั่นอาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง

        "ได้โปรด…  ช่วยท่านพ่อด้วย"

       แม้จะเป็นเอ็นพีซี  แต่ไอรีนคือคนที่สอนให้กริดรู้จักถึงคุณค่าของความรัก  กริดไม่อยากเห็นเธอเศร้าเสียใจ

       เขารีบรับปาก

       "ฉันจะพาท่านพ่อกลับมาอย่างปลอดภัย  เธอรออยู่ที่นี่นะ  อย่าได้กังวล"

 [ ท่านรับทำภารกิจ ]

       เขาอยากจะไปไรน์ฮาร์ทเสียประเดี๋ยวนี้  แต่กริดไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน  จึงไม่รู้ว่าระยะทางไกลแค่ไหน

       >>  ลอเอล  จากวินสตันไปไรน์ฮาร์ทใช้เวลานานแค่ไหน?

       >>  ถ้านายบินไป  ก็คงครึ่งวัน

       >>  นั่นมัน...

       โนเอะตัวเล็กเกินว่าจะใช้โดยสาร  กริดจำเป็นต้องพึ่งพาเดรกของฮิวรอย  แต่ทันใดนั้น  ลอเอลก็เสนอความคิดดีๆ มาให้

       >>  ยูเฟอมิน่าเป็นนักคัดลอก  เธอมักมีเวทย์สำรองติดตัวไว้ไม่น้อย  บางทีอาจมีเวทย์เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่มอยู่ก็ได้

       ลอเอลคืออัจฉริยะของแท้  กริดรีบส่งข้อความหายูเฟอมิน่าในขณะที่ยกย่องลอเอลในใจ

       >>  ยูเฟอมิน่า  เธอมีเวทย์เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่มที่พร้อมใช้งานไหม?

       "มีแน่นอน  แม้จะเป็นเวทย์ล้ำค่าที่ฉันพยายามไม่ใช้ออกไป  แต่หากเพื่อนาย  ฉันไม่มีปัญหา  แล้วจะไปที่ไหนล่ะ?"

       คำตอบของยูเฟอมิน่าดังมาจากด้านหลังกริด  เธอโผล่ออกมาได้จังหวะราวกับรอคอยอยู่นานแล้ว  

       ช่างน่ารักเสียจริง...

       กริดอมยิ้มพร้อมกับตอบกลับไป

       "ไรน์ฮาร์ท"

       *** 

       "ไม่มีนักรบที่เก่งกาจพอจะต่อกรกับพวกมันเลยรึไง?  เฮอะ!  พรสวรรค์ช่างหายากซะจริง!"

       ณ ไรน์ฮาร์ท

       กษัตริย์วิสบาเดนกำลังจะโกนอย่าโกรธกริ้วลงมาจากกำแพง

       อัศวินอันดับหนึ่งแดนเหนือ ฟินิกซ์  อัศวินอันดับหนึ่งแดนตะวันตก เอ็คเตอร์  อัศวินอันดับหนึ่งแดนตะวันออก คิส  กษัตริย์วิสบาเดนสิ้นหวังสุดขีด  นอกจากสามคนนี้และอีกไม่กี่คน  ทหารที่เหลือไม่สามารถรับมือกับโกเล็มได้เลย

       แม้กระทั่งองครักษ์หลวงที่รวบรวมอัศวินหัวกะทิไว้มากมาย  ก็ยังต้องสิ้นท่าเมื่ออยู่ต่อหน้าโกเล็ม  กองทหารนับแสนพลันไร้ค่าทันที  พวกเขากระหน่ำรุมแทงด้วยหอกดาบ  ทว่ากลับไม่มีรอยขีดข่วนเกิดขึ้นเลยสักนิด

       เวทย์มนต์คือสิ่งเดียวที่สามารถตอบโต้โกเล็ม  แต่บาเรียต่อต้านเวทย์มนต์ก็ทำให้สิ่งนั้นเป็นไปไม่ได้  วิกฤติครั้งนี้รุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  กษัตริย์วิสบาเดนและบรรดาขุนนางเริ่มสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า

       "องค์เทพรีเบคก้า  เทพธิดาแห่งแสง  ได้โปรดมอบพลังให้กระผมปกป้องอาณาจักรและผู้คนเหล่านี้ด้วย...!"

       ในซาทิสฟาย  องค์เทพมีอยู่จริง  แต่การสวดอ้อนวอน  มีเพียงน้อยครั้งเท่านั้นที่สำเร็จ  ทั้งกษัตริย์และขุนนางต่างก็รู้เรื่องนี้ดี  

       กลุ่มผู้เล่นกำลังลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว

       ครืนนนน! ครืนนน!

       มีเพียงเสียงของกำแพงเมืองที่พังทลาย  และเสียงของชาวบ้านกรีดร้องขอความช่วยเหลือ

       ***

       "ทุกคนมารวมตัวกัน!" 

       แฮปปี้  ผู้เล่นอันดับ 304 ของโลก  เขามองสนามรบไปพร้อมกับจุ๊ปากและส่ายหัว  ในบรรดาผู้เล่นนับแสนในไรน์ฮาร์ท  ราว 99,900 เป็นพวกใช้การไม่ได้  สถานการณ์มีแต่จะแย่ลงทุกที

       "เฮ่อ… ฉันคิดว่าจะมีพวกใช้การได้มากกว่านี้"

       แร้งเกอร์ระดับสูงส่วนมากตัดสินใจเก็บเลเวลต่อไป  มากกว่าการเลือกมาทำภารกิจปกป้องไรน์ฮาร์ทในครั้งนี้  แฮปปี้เองก็เป็นอีกคนที่กำลังจะจากไป  ผู้เล่นที่เหลือทุกคนก็เช่นกัน  ในบรรดาทั้ง 1 แสนคนที่มาไรน์ฮาร์ท  จะมีสักกี่คนที่คิดปกป้องเมืองจากใจจริง?  ส่วนใหญ่ก็มาเพื่อทำภารกิจค่าตอบแสนสูง  ไรน์ฮาร์ทจะดีร้ายอย่างไรพวกเขาไม่สน

       "หืม?"

       เกิดเสียงดังอึกทึกมาจากถนนฝั่งเหนือ  แฮปปี้และผู้เล่นต่างหันไปมองยังทิศทางดังกล่าว  หลังจากนั้นพวกเขาก็เห็น  

       ผู้เล่นหญิงคนหนึ่งในชุดมือใหม่ได้เอาตัวไปบังเอ็นพีซีเด็กชายเอาไว้  

       ผู้เล่นพลันหัวเราะขึ้นพร้อมกันทันที

       "ฮ่าฮ่า!  มือใหม่นี่ช่างไร้เดียงสา"

       "เห็นด้วย  ตอนแรกฉันเองก็เคยคิดช่วยเอ็นพีซีเหมือนกัน  คิกคิก"

       "ค่าประสบการณ์ไม่ลดอยู่แล้วนี่  สำหรับพวกมือใหม่น่ะ"

       "เฮ้ย?"

       บรรดาผู้เล่นที่กำลังขำขันต่างมองขึ้นบนท้องฟ้า  เฉกเช่นเดียวกับกษัตริย์วิสบาเดนและขุนนางบนกำแพงสูง  

       เกิดแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นท่ามกลางท้องฟ้ายามเย็น    

       "เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่ม?"

       ผู้เล่นระดับสูงรู้จักทันทีว่าเป็นเวทย์มนต์ชนิดใด  

       เพียงไม่นาน  ชายหนึ่ง  หญิงหนึ่ง  ได้ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับแสงสว่างที่หายไป  

       เป็นสาวผมบลอนด์ตัวเล็กน่ารักราวกับตุ๊กตา  และชายชาวเอเชียผมดำคนหนึ่ง

       "ไอ้ระยำนั่น..."

       ทันทีที่ชายชาวเอเชียปรากฏตัว  เขาก็รีบพุ่งลงไปด้านล่างพร้อมกับตะโกนบางสิ่งออกมาเสียงดัง

       "ปล่อยมือจากน้องสาวฉัน!!"

       สุ้มเสียงอันคลุ้มคลั่งได้กังวาลไปทั่วทั้งไรน์ฮาร์ท  

       สิ่งมีชีวิตทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นเอ็นพีซี  ผู้เล่น  หรือโกเล็ม  ทั้งหมดต่างแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทันที  ทุกคนอย่างเห็นในสิ่งเดียวกัน  ดาบใหญ่สีน้ำเงินที่มีรูปทรงผู้ล่าแห่งท้องทะเลได้พุ่งเข้ากระแทกร่างตุ๊กตาวิญญานจนสลายไป

       "น--นั่นมัน...!!"

       "ก--ก็อด...!"

       ผู้ที่ใช้ดาบใหญ่เล่มนี้ในงานแข่งซาทิสฟายระดับนานาชาติมีอยู่คนเดียว  ตัวตนที่คนทั้งโลกรู้จัก  คลาสเกรดเลเจนดารีคนแรกของโลก

       ใช่แล้ว  เป็นกริด  ในวินาทีที่กริดเผยตัวต่อหน้าทุกคน  ผู้เล่นต่างส่งเสียงเชียร์ดังสนั่น

       "ก็อดกริด!  ก็อดกริดปรากฏตัวแล้ว!"

       『กริดเปิดตัวในจังหวะสำคัญอีกแล้วครับ!』

       『ทำให้ผมนึกไปถึงฉากช่วยยูร่าเมื่อหลายเดือนก่อน』
       
       『พระเอกต้องทำตามกฏครับ  มาสายกว่าชาวบ้านเสมอ!』

       ภาพเหตุการณ์ในไรน์ฮาร์ทกำลังถ่ายทอดสดออกไปทั่วโลก  กริดช่วยทั้งเซฮีและเยริมได้สำเร็จ

       ในขณะที่ทุกคนกำลังจับตามอง  กริดก็ตะโกนขึ้น

       "อัญเชิญอัศวิน!  ฮิวรอย!  ลอเอล!  จู๊ด!"

       ซู่วว!  ซู่ววว!  ซู่วว!

       เบื้องหน้ากริด  เป็นการปรากฏกายของอันดับหนึ่งแห่งสิบรุคกี้  และอันดันหนึ่งแห่งคลาสนักพูด  หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเอ็นพีซีอีกหนึ่งคน

       'อัญเชิญอัศวิน?'

       'สมกับเป็นก็อดกริด...!  เขาเป็นขุนนางงั้นเหรอ?'

       'อัญเชิญอัศวินได้ถึงสามคน  ขั้นต่ำก็ต้องเป็นวิสเคาท์?  สุดยอด...'

       ในขณะที่ผู้คนกำลังชื่นชมในใจ  กริดก็เริ่มออกคำสั่ง

       "บดขยี้พวกโกเล็มระยำให้หมด!  ส่วนฉันจะรับน้องสาวเข้าปาร์ตี้ก่อน"

       "..."

       ความวุ่นวายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้

• Next
• Previous