จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 178

       การแข่งซาทิสฟายนานาชาติวันที่สอง

       หลังจากแข่งทำลายวัตถุจบ  การแข่งชิงปราสาทและล่าสมบัติจัดขึ้นตามลำดับ  ไม่มีสิ่งใดเหนือความคาดหมาด  ยองวูไม่ได้ลงแข่งรายการไหนอีกแล้วในวันนี้  ไม่ว่าจะเป็นชิงปราสาทหรือล่าสมบัติ  ดังนั้นเกาหลีใต้จึงตกเป็นเต็งบ๊วยของการแข่งอีกครั้ง 

       แต่ค่อนข้างจะผิดคาดสำหรับยองวูเล็กน้อย  การแข่งชิงปราสาทที่มียูร่าเป็นแม่ทัพ  ชายหนุ่มหวังว่าทีมเกาหลีใต้อาจได้คะแนนที่ไม่เลวนัก  ทว่าผลการแห่งกลับโหดร้ายเป็นอย่างยิ่ง

       "ฉันขอโทษ"

       ณ ห้องพักนักกีฬาทีมเกาหลีใต้  ผู้เล่นทีมเกาหลีใต้ต่างพากันขอโทษขอโพยยูร่าหลังการแข่งกันยกใหญ่  พวกเขารู้สึกละอายใจในความไร้ความไร้ฝีมือ  นักกีฬาเยาวชนบางคนถึงกับหลั่งน้ำตา  ทุกคนล้วนอับอายและตึงเครียดหลังจากที่พ่ายแพ้อย่างหมดรูปให้กับต่างชาติ

       แต่จะให้พวกเขาทำอย่างไรได้?  ความจริงก็โหดร้ายเช่นนี้อยู่เสมอ  อันดับแร้งเกอร์ของเกาหลีใต้ถูกเรียกได้ว่า <ปลายแถว>   เป็นช่วงหลัก 800 ถึง 1000 ซึ่งห่างไกลจากมาตรฐานการแข่งมาก  เพราะแร้งเกอร์จากชาติอื่นล้วนท็อป 200 ทั้งสิ้น  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหรัฐที่มีท็อป 30 อยู่มากมาย  

       ยูร่าเพียงคนเดียวจึงมิอาจกลบส่วนต่างนั้นไหว

       "พวกเราเป็นตัวถ่วงของยูร่า"

       "ถ...!  ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้อีกสักนิดล่ะก็...!"

       ทุกคนต่างก้มหน้าอย่างอย่างผิดหวัง

       แต่กลับเป็นยูร่าที่พูดให้กำลังใจออกมา

       "อย่าโทษตัวเองกันเลย  พวกนายทำดีที่สุดแล้ว  ทุกคนก็ได้เห็น  ไม่มีใครที่ทำพลาดจนต้องกล่าวโทษได้"

       ความใจดีบนใบหน้าที่งดงามนั่น  สำหรับพวกนักกีฬาแล้ว  ยูร่าเปรียบดั่งนางฟ้าของพวกเขา  ยองวูมองยูร่าไปพลาง  อมยิ้มไปพลาง 

       แต่ภายในใจของชายหนุ่มยามนี้กลับเดือดพล่านยิ่งกว่าใคร

       'ไอ้พวกแยงกี้ระยำ...'

       หลังจากที่ได้เพียงเหรียญเงินในการแข่งทำลายวัตถุเพราะถูกยองวูขวางไว้  ทีมสหรัฐก็ดูเหมือนจะโกรธเป็นพืนไฟขึ้นมา  ราวกับต้องการจะแก้แค้นทางอ้อม  ทำให้ปราสาทของทีมเกาหลีใต้โดนสหรัฐถล่มบุกตั้งแต่ต้นเกม

       แน่นอนว่าผู้เล่นแร้งเกอร์ปลายแถวของเกาหลีใต้ย่อมมิอาจต้านทานความทรงพลังของแร้งเกอร์ระดับท็อปของสหรัฐ  ส่วนยูร่านั้นขัดขืนต่อต้านได้ดีที่สุดเท่าที่ผู้เล่นคนหนึ่งจะแบกทีมได้แล้ว  ผู้เล่นคนอื่นต่างชั้นกันเกินไป  กำแพงแนวรับพังทลายลงในพริบตาและถูกส่งล็อกเอาต์อย่างพร้อมเพรียง

       เป็นผลการแข่งขันที่เข้าใจได้  สงครามย่อมมีความโหดร้ายเป็นทุนเดิม  จึงไม่แปลกที่ผู้แข็งแกร่งจะบดขยี้ผู้อ่อนแอ
       
       ทว่ากลับมีนักกีฬาชาวอเมริกันบางคนล้ำเส้นเกินไป  ชายคนนั้นมีชื่อตัวละครว่า <ไพรมัล>  มันฝ่าปราการด่านสุดท้ายของยูร่าเข้ามาได้และใช้สองมือฉีกธงชาติเกาหลีใต้ที่ตั้งอยู่บนยอดปราสาท 

       ใช่แล้ว… ฉีกธงชาติประเทศอื่นต่อหน้าคนทั้งโลก 

       เป็นการกระทำอันแสนต่ำทราม  แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์เป็นวงกว้าง  แม้กระทั่งผู้เล่นทีมสหรัฐเองก็ยังไม่เห็นด้วยกับการกระทำของไพรมัล  ซีบาลรีบออกมาขอโทษในนามตัวแทนทีมชาติ  แต่นั่นก็ยังไม่มากพอที่จะกลบกระแสโต้กลับด้านลบ  ลงท้ายด้วย  สังคมขอให้ไพรมัลรับผิดชอบการกระทำโดยการตัดสิทธิ์การแข่งทั้งปวง  หลังจากนี้เขาจะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งประเภทใดได้อีก

       แต่ความโมโหของนักกีฬาเกาหลีใต้ยังคงไม่จางหายไป  ไพรมัลก็เรื่องหนึ่ง  แต่ยังมีนักกีฬาสหรัฐจำนวนมากที่แอบหัวเราะชอบใจการกระทำของไพรมัลในครั้งนั้น  

       วองยูเดือดพล่านยิ่งกว่าใคร  เขาเคยรับใช้ชาติในฐานะทหารเกณฑ์และกำลังพลสำรอง  การได้เห็นธงชาติถูกฉีกต่อหน้าแบบนี้ย่อมสร้างความตกตะลึงให้ไม่น้อย       

       "ไอ้บัดซบนั่น"

       เจ้าบ้าไพรมัล  หากได้เจอในซาทิสฟายล่ะก็  เขาจะให้มันชดใช้อย่างสาสมแน่นอน  ทีมสหรัฐงั้นหรือ?  เมื่อไรที่ถึงตาเขาลงแข่ง  ขอสาบานไว้ตรงนี้เลยว่าจะทำให้พวกมันได้รับความอับอายกลับคืนไปเป็นสิบเท่า

       กริดขบกรามแน่นในขณะที่ลั่นสัตย์สาบานในใจ  หลังจากนั้นยูร่าก็เดินเข้ามาหา

       "การแข่งในวันนี้หมดแล้วล่ะ  กลับกันเถอะ"

       "เธอไหวนะ?"

       ยูร่าพยายามอย่างหนักกว่าใคร  แต่สิ่งที่เธอทำได้ตามลำพังนั้นย่อมมีขีดจำกัด  และความพ่ายแพ้ย่อมมิใช่สิ่งที่เธอปรารถนานัก  

       ยูร่าอมยิ้มเล็กน้อยให้กับสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของยองวู

       "ถ้าบอกว่าไม่เป็นอะไรเลยก็จะเป็นการโกหกกันไปหน่อย  แต่ฉันไม่ฟุ่งซ่านหรอกนะ  ไม่ต้องห่วง  คนอย่างฉันมีแต่จะต้องเติบโตขึ้นเท่านั้น"

       ยูร่าคือคนที่มุ่งหวังจะพัฒนาตนเองตลอดเวลา  ในปีหน้าและปีถัดๆ ไป  เธอหวังจะสร้างผลงานในการแข่งนานาชาติให้ดีกว่าเดิมให้จงได้  ยูร่าลั่นคำมั่นไว้ภายในใจ

       'สมกับเป็นอับดับ 5 ของโลก'

       ยองวูอดชื่นชมไม่ได้  

       ที่ด้านนอกของห้องพัก  มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังรอทั้งสองเดินออกไป  ทั้งสามคนคือจิสึกะ  เรกัส  และป็อน

       "พาเที่ยวเกาหลีใต้หน่อยสิ"

       ดวงตาของชาวต่างชาวสามคนกำลังเปล่งประกายดั่งโคมไฟ  การได้ยองวูนำเที่ยว  จะต้องเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นแน่  

       "พาไปสวนสนุกเทควอนโดหน่อยสิ"

       "ไม่ได้!  นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่?  แน่นอนว่าพวกเราต้องไปสถานที่ที่มีสาวงามรวมตัวกันอยู่มาก   อย่างพวกคลับชื่อดังอะไรแบบนี้"

       "พวกนายไปเล่นกันเองตามใจเถอะนะ  ฉันจะใช้เวลาร่วมกับกริดตามลำพัง"

       "..."
       
       ยองวูตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว  เขาไม่เคยมีเพื่อนหรือไม่เคยเดทกับสาวมาก่อน  ดังนั้นจึงไม่มีทางรู้ได้เลยว่า  จะต้องพาชาวต่างชาติไปเที่ยวในสถานที่แบบไหน  

       แต่ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาก็คือ

       "ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ"

       "เห็นด้วย!"

       "งั้นฉันติดต่อภัตตาคารเลยก็แล้วกัน" ยูร่าให้คำแนะนำอย่างช่ำชอง  หลังจากนั้น  ทั้งยองวู  จิสึกะ  และคนที่เหลือต่างก็นั่งลีมูซีนของยูร่าไปยังภัตตาคารสุดหรูดังกล่าว

       "แล้วทำไมหล่อนถึงมากับเราด้วย?"

       ยองวูไม่ต้องการสติหลุดจากร่างเพราะจิสึกะอีก  ดังนั้นเขาจึงคิดว่า  การมียูร่าไปด้วยจะช่วยในเรื่องนั้นได้

       "ล่ามเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับยองวู"

       "..."

       ใช่แล้ว  ยองวูพูดภาษาอังกฤษไม่ได้  ดังนั้นจึงไม่อาจสื่อสารกับจิสึกะได้เลยสักนิดเดียว  ถ้าไม่ได้ยูร่าผู้ซึ่งเชี่ยวชาญ 8 ภาษาคอยช่วยไว้  เขาคงคุยกับใครไม่รู้เรื่องแน่นอน

       "เครื่องแปลงภาษาค่อนข้างจะยุ่งยากวุ่นวาย  การไปไหนมาไหนกับยูร่าก็ไม่เลวเหมือนกันนะ  ว่าไหม?"

       "นายอย่าลืมว่าวิหารยาธานคือศัตรูหลักของเราในตอนนี้"

       "ก็ยิ่งดีเลยไม่ใช่รึไง?  พวกเราจะรับมือกับวิหารยาธานง่ายขึ้น  ถ้าหากได้รับความช่วยเหลือภายในจากเธอ  มองโลกในแง่ดีสิ"

       "หืมมม..."

       การที่ยูร่าสามารถไปไหนมาไหนกับคนเหล่านี้ได้  เป็นเพราะยองวูเอาแต่โน้มนาวถึงประโยชน์ของเธอให้ฟัง

       และจนกระทั่ง  ยูร่าเริ่มแปลในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความจริงโดยสิ้นเชิง

       "กริด  นายรู้ไหม?  เหตุผลเดียวที่ฉันเข้าร่วมการแข่งนานาชาติ  ก็เพื่อจะได้พบกับนายตัวเป็นๆ"

       "จิสึกะพูดว่า  เหตุผลที่เข้าร่วมแข่งนานาชาติ  เพียงเพราะต้องการสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศเท่านั้น"

       "ดูเหมือนประเทศเกาหลีใต้จะน่าอยู่กว่าบราซิล  ฉันอยากย้ายมาอยู่นี่จัง"

       "จิสึกะพูดว่า  เธอไม่ชอบเกาหลีใต้เอาเสียเลย  และไม่คิดจะมาเหยียบที่นี่อีกเป็นหนที่สอง"

       "...เฮ้!  นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์  นี่เธอได้แปลตามที่ฉันพูดแน่รึเปล่าเนี่ย?  หืม?"

       "มันค่อนข้างยากที่จะให้แปลคำพูดของนังหมูตัวเมียขี้บ่นน่ะ"       

       "นังข้ารับใช้ยาธาน...!"

       "..."

       ภายในภัตตาคาร  ยองวูกำลังนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างจิสึกะและยูร่า  หลังจากนั้นสาวสวยทั้งสองก็โต้เถียงกันเป็นภาษาอังกฤษ  เขาส่งสีหน้าอ้อนวอนร้องขอความช่วยเหลือไปให้เรกัสและป็อน  เพื่อนที่แสนดีซึ่งคอยยื่นมือเข้าช่วยเสมอในซาทิสฟาย

       ทว่า...

       "อร่อย!  ง่ำง่ำ!"   เรกัสกำลังดื่มด่ำกับรสชาติอาหารเกาหลีโดยไม่เงยหน้าสนใจใคร

       "ทำไมคุณถึงไม่ถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเข้ามาโอบกอดผมล่ะ?"  ส่วนป็อนก็กำลังพยายามจีบพนักงานร้านสาวสวยเป็นภาษาอังกฤษ

       "...พวกนี้ใช่คนที่เรารู้จักแน่เหรอ?"

       ยองวูสัมผัสได้ถึงระยะห่างระหว่างเขากับป็อนและเรกัส  เพราะคนทั้งสองมีนิสัยไม่เหมือนในซาทิสฟายเลยสักนิด  

       หายนะเริ่มคลืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ

.       "กริดจ๋า~~!"

       "ยองวู~"

       ในขณะที่สองสาวถกเถียงกัน  พวกเธอก็ซัดเหล้าเข้าไปเป็นระยะ  ทำให้ในตอนนี้เริ่มเมาได้ที่แล้ว  ค่อนข้างจะเป็นปัญหากับยองวูมากทีเดียว  ที่ต้องคอยมาดูแลสตรีขี้เมามากถึงสองคน  

       เขาอยากจะขอความช่วยเหลือจากเรกัสและป็อนใจจะขาด  ทว่าป็อนนั้นปลีกออกไปกับผู้หญิงแล้ว  ส่วนเรกัสก็ได้พบโรงฝึกเทควอนโด  จึงเข้าไปขอประลองฝีมือกับเจ้าสำนัก

       เกิดเสียงฮือฮาของฝูงชนขึ้นบนท้องถนน

       "โว้ว!  เดี๋ยวก่อนนะ  นั่นมันจิสึกะกับยูร่าไม่ใช่เหรอ?"

       "ดูนั่นสิ!  นั่นมันกริด!  กริดไม่ผิดแน่!"

       "...สามคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่?"

       ผู้คนจำนวนมากบนท้องถนนได้มามุงดูกริดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพ

       'บ้าจริง...'

       จิสึกะและยูร่าที่กำลังเมามายได้เกาะติดยองวูหนึบหนับไม่ยอมไปไหน  ถ้าหากปล่อยไว้แบบนี้  อีกไม่นานผู้คนจะต้องเข้าใจผิดแน่  และเขาอาจถูกลากไปสถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำ  

       นี่คือประสบการณ์ครั้งแรกที่ยองวูต้องรับมือกับผู้หญิงเมาไม่ได้สติ  เมื่อนึกถึงภาพอันเลวร้ายที่อาจเกิดขึ้น  เขาจึงรีบโบกแทกซี่โดยเร็ว

       "จะไปไหนครับผู้โดยสาร?"

       ยองวูตอบกลับไปอย่างเซ่อซ่า

       "บ้านฉัน!"

       "...เอ่อ  ขอที่อยู่ด้วยครับ"

       ยองวูและสองสาวจากไปพร้อมกับแทกซี่  ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ก็มากพอจะทำให้ผู้คนเข้าใจผิดได้แล้ว

       เพียงไม่กี่นาทีต่อมา

       ฉากดังกล่าวได้ถูกผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เขียนบรรยายลงอินเทอเน็ต

=== (ภาพข่าว) ยูร่าและจิสึกะที่กำลังมึนเมาได้นั่งแทกซี่ไปพร้อมกับกริด

===  จากคำยืนยันของผู้เห็นเหตุการณ์  ยูร่าและจึสิกะแทบจะไม่มีสติหลงเหลือแล้ว

===  สามคนนั้นมุ่งหน้าไปทางไหนกัน?

===  (หลักฐานเพิ่มเติม) ฉันอยู่ที่โรงแรม OO ซึ่งจิสึกะลงชื่อพัก  แต่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่แน่นอน

===  กริดกำลังจะไปไหนกันแน่?

       "ตายแล้ว  สาวสวยพวกนี้เป็นใครกัน?"

       วันนี้ทั้งวัน  พ่อและแม่ของยองวูได้เห็นลูกชายของตนปรากฏบนหน้าจอทีวีไม่เว้นว่าง  

       แต่พวกเขากลับต้องตกตะลึงมากขึ้น  เมื่อลูกชายสุดที่รักนำผู้หญิงเข้าบ้านมาพร้อมกันถึงสองคน  เด็กหนุ่มผู้ซึ่งไม่เคยพาเพื่อนมาบ้านเลยสักครั้ง  แต่คราวนี้กลับพาสาวสวยมาพร้อมกันทีเดียวสองคนเลยเนี่ยนะ?

       "อะแฮ่ม"

       พ่อของยองวูพลันรู้สึกเคอะเขิน  เขาจึงกระแอมหนึ่งทีแล้วเดินกลับเข้าห้อง  ส่วนฝ่ายแม่กลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

       "ลูกเตรียมใจเอาไว้แล้วเหรอ?  แม่ไม่คิดว่าเกาหลีใต้จะยอมรับเรื่องการมีภรรยาสองคนพร้อมกันหรอกนะ"

       ยองวูพลันหน้าแดงทันที

       "ไม่ใช่!  สิ่งที่แม่พูดมันไม่ผิดก็จริง  แต่แม่กำลังเข้าใจผิดอยู่นะ  ถ้าผมคิดทำแบบนั้น  ก็คงไม่พาพวกเธอกลับมาที่บ้านหรอก  คงพาเข้าโรงแรมไปนานแล้ว  ไม่คิดงั้นบ้างเหรอ?"

       "โฮ่โฮ่โฮ่!  ใช่แล้ว  ใช่แล้ว แม้จะไปเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้นะ  พาพวกเธอไปนอนในห้องลูกเลย  ยองวู  วันนี้ลูกนอนบนโซฟาห้องรับแขกไปก่อนก็แล้วกัน"

       แม่ยองวูเดินเข้าไปในห้องของเธอและหยิบผ้านวมออกมา  ในขณะเดียวกัน  ยองวูที่กำลังถอดรองเท้าได้เหลือบไปมองชายกระโปรงของจิสึกะและยูร่าโดยไม่ได้ตั้งใจ  มันเป็นสัญชาติอัตโนมัติของมนุษย์เพศชาย

       "ต่ำช้าที่สุด~"

       "..."

       เซฮีเดินออกมาจากห้องเมื่อรู้ว่าพี่ชายกลับถึงบ้าน  ทว่ากลับต้องเห็นภาพที่ไม่น่าจดจำเข้าพอดิบพอดี  ยองวูอยากร้องไห้ที่ตนเองกลายเป็นคนแบบนั้นในสายตาน้องสาวเพียงเพราะความเข้าใจผิด

       ***

       วันที่สามของการแข่งนานาชาติ 

       วันนี้เป็นการแข่งผลิตไอเท็ม  ผู้ชมต่างส่งเสียงเชียร์นักกีฬาที่เป็นตัวแทนคลาสสายการผลิตต่างๆ   ประกอบด้วยช่างตีเหล็ก  ช่างตัดเย็บ  และนักแปรธาตุ

       "เอ๋?"

       "กริดไม่เข้าแข่งงั้นหรือ?"

       ผู้ชมบนอัฒจันทร์ต่างตกตะลึงและเริ่มส่งเสียงฮือฮา   กริดคือคลาสช่างตีเหล็กในตำนาน  คนส่วนใหญ่จึงคิดว่ากริดน่าจะมาเข้าร่วมการแข่งประเภทนี้  พวกเขาคาดหวังจะได้เห็นไอเท็มเกรดเลเจนดารีถูกสร้างขึ้นต่อหน้าต่อตา

       แต่กริดก็ไม่มา

       "เขาถูกตัดสิทธิ์การแข่งจากเหตุการณ์เมื่อคืนรึเปล่า?"       

       "ต้องขอบคุณในเรื่องนั้น  ช่างตีเหล็กคนอื่นเลยมีโอกาสได้แจ้งเกิดบ้าง"

       "แต่คอนนี้  กริดคงกำลังขลุกตัวอยู่กับจิสึกะและยูร่าแน่..."

       "อ๊า!  ฉันฆ่าฆ่ากริด!"

       มีหลากหลายสมมติฐานที่คาดเดาถึงสาเหตุการไม่ลงแข่งของยองวู  

       ทว่าความจริงก็คือ  ยองวูไม่อยากเปิดเผยทักษะในการตีเหล็กของตนมากนัก  ไม่เกี่ยวกับยูร่าและจิสึกะเลยสักนิดเดียว  แต่เป็นเพราะนักกีฬาคนหนึ่งสามารถเข้าแข่งได้เพียง 3 รายการเท่านั้น

       ยองวูต้องการจะลงแข่งในรายการที่ส่งแรงกระเพื่อมออกไปเป็นวงกว้างต่อคนทั้งโลก  และอีกสองรายการที่เหลือก็คือ

       "ลานประลองและแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยง"

       ทั้งสองรายการอยู่ในวันที่ห้า  ซึ่งเป็นวันสุดท้าย  และทั้งสองรายการถือเป็นการแข่งประเภทเดี่ยวทั้งคู่  ผู้เชี่ยวชาญต่างวิเคราะห์กันว่า  ทีมนักกีฬาสหรัฐจะต้องทำได้ดีในวันสุดท้ายและกลายเป็นจ้าวเหรียญทองไปอย่างแน่นอน

       ยองวูจะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด

       "พวกแกอย่าเพิ่งได้ใจไป"

       เขาจะอัดให้พวกทีมสหรัฐต้องหน้าแตกยับ  ยองวูพลันลุกขึ้นอย่างมีไฟ  หลังจากนั้นก็เปิดประตูเข้าห้องตนเองตามปรกติเพื่อจะเล่นซาทิสฟาย  ทว่าภาพตรงหน้ากลับทำให้แทบหยุดหายใจ  

       เรือนร่างอันไร้ที่ติของจิสึกะและยูร่ากำลังนอนอยู่บนเตียงของเขาอย่างเซ็กซี่

       "พรวด!"

       เลือดกำเดาพลันกระฉูดออกมาอักครั้งอย่างห้ามไม่อยู่  คนทั้งสองนอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  ยองวูไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี  

       ทว่าเพียงไม่นาน  ทั้งคู่ก็ลืมตาตื่นขึ้น

       หลังจากนั้น...

       บ้านครอบครัวชินส่งเสียงเอะอะคึกครื้น  ยูร่าและจิสึกะทำตัวสนิทสนมกับพ่อแม่ของยองวูได้รวดเร็วมาก

       "คุณแม่คะ  ให้ฉันช่วยเตรียมกับข้าวไหม?"

       "ตายแล้ว  ขอบคุณมาก… เห๋?  ทำไมเธอถึงล้างไข่กับข้าวด้วยผงซักฟอกล่ะ?"

       "คุณพ่อขา~  เดี๋ยวหนูนวดให้นะ"

       "โอ้! ขอบคุณมาก  ลูกเรานี่ยอดไปเลยนะ--"
       
       กร็อบ!

       "โอ้ย!  หลังฉัน...!" 
       
       ยูร่านั้นกริยามารยาทเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี  ส่วนจิสึกะก็สดใสร่าเริงดั่งดวงอาทิตย์  แต่ปัญหากก็คือ  ดูเหมือนทั้งจะคู่ตื่นเต้นเกินไปหน่อย   ทว่าพ่อกับแม่ของยองวูก็ไม่ได้ว่าอะไร  แถมยังรักใครเอ็นดูพวกเธอ

       "..."

       ยองวูรู้สึกเจ็บแปล๊บตลอดเวลาประหนึ่งว่าเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หนาม  นั่นเป็นเพราะสายตาอาฆาตมุ่งร้ายของเซฮีถูกเพ่งมองมาอย่างไม่หยุดพัก

       "ออกไปเที่ยวงั้นเหรอ?  ก็ดีนะ  พวกเราไม่ได้ออกไปไหนด้วยกันมานานแล้ว  ไปปิคนิคครอบครัวกันเถอะ"

       "ยองวูของแม่เป็นยังไงบ้าง?  รู้แต่ว่าเขาเป็นวีรบุรุษบนหน้าจอทีวี  แต่ในเกมแม่ไม่รู้เรื่องเลย  เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ"

       สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

       และแล้วก็ถึงวันที่ห้า  ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการแข่งซาทิสฟายนานาชาติในปีแรก  ช่วงเช้าจะเป็นการแข่งลานประลอง  และช่วงบ่ายจะเป็นแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยง

       "ไปกันเถอะ"

       "ตกลง"

       "ลุย!"

       ยูร่าและจิสึกะอยู่ที่บ้านครอบครัวชินมาตลอดสองวันเต็ม  

       การมาถึงสนามของยองวูจึงเปี่ยมไปด้วยเสียงเชียร์ดังกระหึ่มและเสียงสาปแช่งอันรุนแรงราวกับเขาไปฆ่าใครตายมา

• Next
• Previous