จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 177

       "ฮูเร็นน่ะหรือ?  ถ้าหมอนั่นลงแข่งลานประลองดวลเดี่ยว  ผมจะส่งออกจากสนามใน 30 วิให้ดู"

       เป็นการประกาศกร้าวที่น่าตื่นตะลึง  ทำให้บรรยากาศของผู้สื่อข่าวเงียบกริบจนเหลือแต่เพียงเสียงลมหายใจเท่านั้น
       
       'เห็นนักกีฬาสหรัฐเป็นตัวตลกรึไง?'

       ทีมสหรัฐชุดนี้มีขุมกำลังแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาทุกชาติ  คงไม่ผิดนักหากจะบอกว่า  มีคนไม่น้อยที่คิดว่าสหรัฐอเมริกากลายเป็นจ้าวเหรียญทองได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

       และฮูเร็นที่เบอร์สองของทีมสหรัฐ  แต่กลับกลับจะถูกล็อกเอาต์ภายในระยะเวลาเพียง 30 วินาทีงั้นหรือ?  การฟันธงของยองวูมากพอที่จะทำให้ชนชาติสหรัฐเกิดความไม่พอใจขึ้นอย่างรุนแรง

       'นี่จะต้องเป็นพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย!'

       ยอดเยี่ยมมาก  สกู๊ปเด็ดที่อยู่เหนือข่าวทั้งปวง  ดวงตาของนักข่าวพลันเปล่งประกาย  โดยเฉพาะนักข่าวของเกาหลีใต้นั้นถึงกับขนลูกซู่ชูชัน  พวกเขารู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินคำประกาศของยองวูน่ะหรือ?  แม้แต่พวกเขาเองก็มิอาจวัดระดับของความตื้นเต้นนี้ได้เช่นกัน  

       แต่เป็นทางฝั่งนักข่าวของสหรัฐที่แสดงท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด
       
       "บรรดาผู้เชี่ยวชาญต่างก็วิเคราะห์กันว่าคุณยังตกเป็นรองฮูเร็นอยู่  ไม่คิดว่าการกระทำเมื่อครู่เป็นการหยิ่งผยองมากไปหรือ?  ดูเหมือนคุณกำลังโอ้อวดเกินจริงเลยนะ"

       "แม้ว่าคุณจะประกาศออกมาอย่างชัดเจนแล้ว  แต่ถ้าหากทำไม่ได้ตามที่พูดขึ้นมาล่ะ?  ผู้คนทั้งโลกจะต้องดูแคลนคุณแน่นอน  คุณสามารถทนรับแรงกดดันและเสียงวิจารณ์เหล่านั้นได้งั้นหรือ?"

       "ทั่วโลกจะต้องผิดหวังแน่  ถ้าหากคลาสเกรดเลเจนดารีแรกของโลกเป็นเพียงพวกโม้เหม็น  คุณมีความคิดจะถอนคำพูดเมื่อครู่รึเปล่าครับ?"

       ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือคำถามคือคำขู่  ยองวูประกาศตนถึงเพียงนี้  ทั้งหมดย่อมต้องเป็นคำขู่จากนักข่าวอยู่แล้ว

       "ผมเจ๋งกว่าที่พวกคุณคิดไว้เยอะ"

       แรกเริ่มเดิมทีนั้น  ยองวูเป็นผู้เล่นที่มีฝีมือต่ำกว่ามาตฐานคนทั่วไปมาก  เขาถึงกับโดดเรียนเพื่อกลับมาเล่นซาทิสฟายทันทีที่เกมเปิดตัว  แต่ถึงกระนั่นก็ยังถูกทิ้งตามหลังผู้เล่นคนอื่นอยู่ดี  

       และเมื่อเริ่มทำภารกิจค้นหาหนังสือหายากขของแพ็กม่าที่เอิร์ลอัชเชอร์มอบให้ไปเรื่อยๆ   ชีวิตในช่วงนั้นราวกับต้องตกนรกทั้งเป็น  เสียเวลาหลายเดือนไปเพื่อทำภารกิจเพียงอย่างเดียว  การตายซ้ำแล้วซ้ำแล้วกลายเป็นเรื่องปรกติ  ไอเท็มในตัวเริ่มถูกทำลายและสูญหาย

       ต้องขอบคุณจิตใจอันแน่วแน่ไม่ย่อท้อ  ท้ายที่สุดเขาจึงกลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าได้สำเร็จ  ทว่ายังติดปัญหาอยู่สองเรื่อง  หนึ่งคืออุปนิสัยที่ค่อนข้างจะติดลบ  และสองคือพรสวรรค์ที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน  ในช่วงแรก  เขาจึงไม่อาจใช้ความเป็นคลาสสุดโกงได้อย่างเต็มที่นัก  ระยะเวลาหลายเดือนต้องผ่านไปอย่างสูญเปล่า

       แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปหลังจากการล้มมาลาคัส  เขาได้สานสัมพันธ์กับสมาชิกเซดาก้าห์และฝ่าฟันสิ่งต่างๆ ด้วยกันมามากมาย  ยองวูค่อยๆ เปลี่ยนตนเองไปทีละนิด  เขาเติบโตขึ้น  

       จนกระทั่งตอนนี้  ยองวูก็มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมแล้วว่า  ตนคือผู้เล่นซาทิสฟายอันดับหนึ่งของโลกอย่างแท้จริง

       "พวกคุณอย่าลืมความจริงที่ว่า…  ผมคือตำนาน"

       เขาภาคภูมิใจที่ตนเองสามารถก้าวข้ามความน่าสมเพชในอดีตมาได้  และตอนนี้  ใบหน้าของชายหนุ่มกำลังเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจสุดขีด  ไม่มีการลังเลให้เห็นแม้แต่เศษเสี้ยว       

       "ผมเจ๋งที่สุดแล้ว  ฝีมือการควบคุมน่ะหรือ?  อย่าบอกนะว่าคุณใช้สิ่งนั้นเพื่อตัดสินคนอื่นจากภายนอกน่ะ"

       อึก...

       บรรดานักข่าวต่างกลืนน้ำลายลงคอไปตามๆ กัน   พวกเขากว่าร้อยคน ณ ที่นี้ได้เห็นพ้องต้องกันว่า

       'เขาคือซุปเปอร์สตาร์'

       ไม่ใช่คนที่เล่นซาทิสฟายเก่งจะเป็นซุปเปอร์สตาร์ได้หมด  มีเพียงหยิบมือเดียวเท่านั้นที่มีสิ่งพิเศษอยู่ในตัว  และสามารถทำให้ผู้คนทั้งโลกตกอยู่ในความคลั่งไคล้ได้  คนเหล่านั้นคือซุปเปอร์สตาร์  ด้วยเหตุผลนี้  ยองวูจึงเข้าข่ายอย่างมากทีเดียว

       เขาเป็นคลาสเลเจนดารีคนแรกของโลก  ความมั่นใจอันเต็มเปี่ยมในตอนนี้ได้สอดคล้องกับคำว่า <ตำนาน> เป็นอย่างดี  คำประกาศก้าวที่อาจทำให้ใครบางคนได้ยินแล้วอึดอัด  แต่ในเวลาเดียวกันก็ทำให้ผู้คนอีกจำนวนหนึ่งตื่นเต้นและรอลุ้นไปในเวลาเดียวกัน  

       ไม่ว่าจะเอ่ยปากพูดสิ่งใดออกมาก็จะกลายเป็นข่าวใหญ่ครึกโครม  ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นด้านลบหรือด้านบวกก็ตาม

       บรรดานักข่าวที่กำลังดวงตาเป็นประกายพลันรีบยิงคำถามต่อ

       "ข้อความระบบของเกมในวันก่อนที่ขึ้นว่า <ผู้สืบทอดเทคนิคและจิตวิญญาของแพ็กม่าได้ปรากฏตัวขึ้น… เขาคือตำนานเพียงผู้เดียวที่สามารถรังสรรค์ไอเท็มเกรดเลเจนดารีออกมาได้>  จากคำบอกใบ้ของข้อความนี้  หมายความว่าคุณสามารถสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีออกมาได้ใช่ไหม?"

       "แน่นอนอยู่แล้ว"

       "โอ้ว...!"

       "ช่างตีเหล็กในตำนานตัวจริง!"

       "โอกาสสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีอยู่ที่ประมาณเท่าใด?"

       "จะต้องไม่สูงแน่นอน  ใช่ไหม?"

       "ไอเท็มเกรดเลเจนดารีที่คุณสร้างและไอเท็มเกรดเลเจนดารีที่ดรอปจากบอสมีความแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหน?"

       "ไอเท็มทั้งตัวของคุณในตอนนี้เป็นเกรดเลเจนดารีหมดแล้วรึยัง?"

       "ไม่ต้องสงสัยเลยว่า  กิลด์ชั้นนำทั่วโลกจะต้องติดต่อเชิญชวนคุณเข้ามาแน่  มีแผนจะออกจากเซดาก้าห์ในเร็วๆ นี้หรือไม่?"

       "การพรางตัวของคุณคืออะไรกันแน่?  หรือคุณสามารถสร้างผ้าคลุมล่องหนอย่างที่ผู้เชี่ยวชาญวิเคราะห์ได้แล้วจริงๆ?"

       เวลาการสัมภาษณ์นานเกินกว่า 30 นาทีเข้าไปแล้ว  ทว่าดูเหมือนความกระหายข่าวของพวกสื่อจะไม่มีที่สิ้นสุด  แต่กลับกัน  ยองวูที่ยังเป็นมือใหม่ในด้านนี้  สมาธิของเขาไม่หลงเหลืออีกต่อไปแล้ว

       'นี่มันบ้าชัดๆ'

       ยองวูไม่ใช่คนไหวพริบดีโดยกำเนิด  เขาสามารถใช้ความมั่นใจตอบคำถามได้จนกระทั่งเมื่อครู่  แต่ ณ ตอนนี้ไม่อาจจับประเด็นของคำถามได้อีก  เมื่อยูร่าสัมผัสได้  เธอจึงรีบเข้ามาเบรกนักข่าวไว้

       "ของดสัมภาษณ์ไว้เพียงเท่านี้ก่อนค่ะ"

       "ยังมีเวลาเหลือจนกว่าจะแข่งรายการต่อไปไม่ใช่หรือ?  ช่วยให้ความร่วมมืออีกสักนิดจะได้ไหม?"

       "ไม่ค่ะ!  เราจะพักกันแค่นี้"

       ยูร่าเป็นคนเฉียบขาด  เมื่อตัดสินใจอะไรไปแล้วก็จะเด็ดขาดมาก  นักข่าวต่างรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี  จึงไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดอะไรอีก  ทั้งหมดยอมถอยไปอย่างว่าง่าย  และสกู๊ปที่ได้ไปในคราวนี้ก็มากพอสมควรแล้ว

       "เฮ่อ… ไม่ง่ายเลยแฮะ"

       หลังจากนักข่าวกลับไป

       ในที่สุดยองวูก็ได้พักหายใจหายคอ

       ยูร่าพูดให้กำลังใจ

       "นายทำได้ดีแล้ว"

       เส้นผมที่ดำขลับได้สะบัดพริ้วไปด้านหลัง  เธอกำลังอมอยิ้มอย่างงดงามเป็นที่สุด  ประหนึ่งเป็นยาชูกำลังทางใจชั้นเลิศ  ยองวูพลันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแค่เพียงได้จ้องมอง

       "ขอบคุณมาก  การที่ฉันทำได้ขนาดนี้  ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเธอ"

       "ไม่หรอก  ตรงกันข้ามต่างหาก  ฉันต้องเป็นฝ่ายขอบคุณนาย  ถ้านายไม่มา  ฉันก็คงไม่มีทางคว้าเหรียญทองได้แน่"

       ยองวูเคยประกาศอย่างชัดเจนว่าจะไม่ร่วมการแข่งซาทิสฟายระดับนานาชาติปีนี้  แต่ถึงกระนั้น  ทั้งยูร่าและรัฐบาลเกาหลีใต้กลับยังใส่ชื่อเขาในรายชื่อนักกีฬา  

       หากยองวูต้องการจะโกรธ  เขาก็มีสิทธิ์

       ด้วยความสัตย์จริง  ยูร่าละทิ้งความคิดที่ยองวูจะเข้าร่วมการแข่งทำลายวัตถุไปนานแล้ว  เธอจึงรู้สึกดีใจมากในวินาทีที่เขาปรากฏตัวออกมาช่วยไว้  และหลังจากนั้นยังสร้างผลการแข่งที่น่าประทับใจขึ้นมาด้วย  

       แต่อีกใจหนึ่ง  เธอก็รู้สึกผิดต่อเขาไม่น้อย

       "...นายไม่โกรธฉันเหรอ?"  ยูร่าถามด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

       "ฉันโกรธที่เธอไม่ถามความสมัครใจของฉันก่อน"       

       "..."

       ยูร่าพลันก้มหัวโค้งคำนับให้เล็กน้อย  ทว่ายองวูก็รีบเบรกไว้ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

       "แต่ท้ายที่สุด  ก็เป็นตัวฉันเองที่ตัดสินใจเข้าร่วมการแข่ง"

       ใช่แล้ว  เขาตัดสินใจด้วยตนเอง  ไม่เกี่ยวว่าเป็นเพราะถูกบังคับโดยการใส่ชื่อลงไป

       "ฉันไม่โทษเธอหรอกนะ  อันที่จริง  ได้อยู่บนเวทีแบบนี้ก็ไม่เลวนัก  บรรยากาศค่อนข้างน่าพึงพอใจทีเดียว  อา~ ชอบจัง"

       "ฉันดีใจที่นายชอบ"  ยูร่าอมยิ้ม

       เธอกำลังแอบจ้องมองยองวูด้วยความรู้สึกสนใจที่มีต่อเพศตรงข้าม  ทว่าชายหนุ่มกลับตื้นเขินเกินกว่าจะรับรู้ได้ในสิ่งนี้   

       และในเวลาเดียวกัน  บทความเกี่ยวกับยองวูก็ถูกตีพิมพ์ไปทั่วโลก

===  ข่าวด่วน!  ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่ายังเปลี่ยนคลาสไม่สมบูรณ์!

===  แผ่นจานและมีดสีทองคือไอเท็มเฉพาะตัวของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเท่านั้น!  คลาสเกรดเลเจนดารีอื่นๆ ในอนาคตจะมีไอเท็มเฉพาะตัวแบบนี้รึไม่?

=== เจ้าของคลาสผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ชินยองวู  ในชีวิตจริงเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดาเท่านั้น

===  ยูร่าและจิสึกะน่ะหรือ?  พวกเขาเป็นแค่เพื่อน

===  ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าสามารถสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีขึ้นได้

=== (บทความ) ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจะส่งผลอย่างใหญ่หลวงต่อระบบเศรษฐกิจของซาทิสฟาย  กริดจะกลายเป็นมหาเศรษฐีในพริบตา

===  กริดไม่มีความคิดที่จะออกจากเซดาก้าห์

===  กริดสร้างผ้าคลุมล่องหนได้จริงหรือ?

===  กริดกล่าวว่า :  <ฮูเร็นน่ะรึ?  ถึงผมคลาสของผมจะยังไม่สมบูรณ์  แต่ก็สามารถส่งอันดับ 8 ของโลกให้ล็อกเอาต์ออกจากสนามใน 30 วิได้สบายมาก>

===  ชาวอเมริกันไม่พอใจต่อคำประกาศกร้าวของกริด!

===  ทั่วทั้งเกาหลีใต้กำลังมีบรรยากาศครื้นเครงยินดี

       ณ ห้องพักนักกีฬาเกาหลีใต้

       "ฮ่าฮ่าฮ่า!  กริดให้สัมภาษณ์ได้เจ๋งมาก!"

       นักกีฬาทีมเกาหลีใต้เทินทูนยองวูราวกับวีรบุรุษ

       "ฉันรู้สึกสะใจเวลาที่พวงนักข่าวอเมริกันได้แต่หุบปากเงียบ!"

       "ฉันลองสำรวจดูท่าทีของผู้คนทั่วโลกดูแล้ว  ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย  ตอนนี้ทุกประเทศกำลังอิจฉาเกาหลีใต้ของพวกเรา!"

       "ฉันไม่คิดเคยมาก่อนว่าคลาสเลเจนดารีแรกของโลกจะเป็นชาวเกาหลีใต้!  ฉันดีใจมากที่นายเข้าร่วมแข่ง!"

       "กริดคือแสงแห่งความหวังของเกาหลีใต้!  ฉันภูมิใจในตัวนายมาก!"

       "ฮุฮุฮุ...!  แสงแห่งความหวังของเกาหลีใต้งั้นหรือ… พูดได้ดี"

       ท่ามกลางคำสรรเสริญเยินยอจากผู้เล่น  ชินยองวูหน้าชื่นตาบานจนห้ามไม่อยู่แล้ว

       ณ ตอนนี้  ทั่วโลกต่างกำลังค้นหาคำว่า <กริด>  <บทสัมภาษณ์ของกริด> <ภารกิจเปลี่ยนอาชีพของกริด>  <ชินยองวู> <ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า> <ไอเท็มเกรดเลเจนดารี> <ส่งล็อกเอาต์ใน 30 วินาที> <ผ้าคลุมล่องหน> <มีดสีทอง> และอีกมากมาย

       ในทีวีเองก็ไม่ต่างกัน  สถานีโทรทัศน์ทั่วโลกต่างแพร่ภาพชินยองวูและมีดสีทองที่กำลังไล่ถล่มวัตถุเป้าหมายในการแข่งอย่างดุดัน

       "เอ๋...?"

       ณ ร้านผักครอบครัวชิน  ทันทีที่เปิดทีวีมาเป็นครั้งแรกของวัน  พ่อและแม่ของยองวูพลันต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นบุตรชายของตนกำลังออกอากาศ

       "...นี่มันหมายความว่าไงกัน?"

       พ่อและแม่ของยองวูคิดว่าพวกเขาคงเพียงฝันไป  ไม่มีทางที่ผู้สื่อข่าวและผู้เชี่ยวชาญจะกำลังกล่าวยกย่องสรรเสริญบุตรชายตนเองราวกับเป็นวีรบุรุษแห่งเกาหลีใต้อยู่แน่

       >>  ดูข่าว!  ดูข่าวรึยัง?  ลูกชายของพวกเธอยอดไปเลยนะ

       >>  ก่อนหน้านี้แม่ของยองวูเอาแต่โม้เรื่องลูกชายคนเก่งที่หาเงินได้มาก  แต่เขาเจ๋งกว่าที่เธอเล่ามาอีกไม่ใช่รึไง?  ฉันล่ะอิจฉาจังเลยน้า~  

       เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่มีหยุดพัก  สายโทรศัพท์ของบ้านครอบครัวชินแทบลุกไหม้  เพื่อนเก่าแก่ที่ไม่เคยคุยกันมาเป็นสิบปี  ยามนี้กลับโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ  ทุกคนต่างเล่าเหมือนกันหมด : ยองวูคือวีรบุรุษของเกาหลีใต้  

       พ่อแม่คนไหนได้ยินแบบนี้ก็เป็นต้องหน้าชื่นตาบานทั้งนั้น

       แต่อีกด้านหนึ่ง  มีกลุ่มคนกำลังเดินไปหายองวูที่ห้องพักนักกีฬาเกาหลีใต้ด้วยบรรยากาศชื่นมื่น  ทั้งสามคือจิสึกะ  เรกัส  และป็อน

       ยองวูสติหลุดจากร่างในทันที 

       'คนนั้นน่ะรึ?'

       สัดส่วนเรือนร่างของจิสึกะจะสุดยอดเกินไปแล้ว

       แม้ตอนนี้จะไม่ได้ใส่ส้นสูง  แต่เธอกลับดูตัวสูงกว่าในเกมเสียอีก  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ท่อนขาที่ยาวเรียว  ถึงยองวูจะสูงกว่าเธอราว 10 เซนฯ ได้  แต่ดูเหมือนช่วงขาของจิสึกะจะยาวกว่าเขาเสียอีก  ใบหน้าก็เรียวเล็ก  สัดส่วนเกินคำบรรยายราวกับออกมาจากภาพวาดอันโด่งดังของสูติโอ X   ซึ่งได้ถูกขนานนามว่า <งานศิลป์จากพระเจ้า>

       'น่ารักโคตร'

       ทั้งดวงตาและริมฝีปากอันเย้ายวน  ไม่ว่าชายใดได้เห็นเป็นต้องถูกสะกดทั้งนั้น  ผิวสีแทนและหุ่นสะบึม  ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใด  เธฮจึงถูกขนานนามให้เป็นเซ็กซี่สตาร์หมายเลขหนึ่งของโลก

       "กริด~!"

       จิสึกะรีบโผเข้ามากอดทันทีที่เห็นกริด  ผู้ซึ่งกำลังยืนตกตะลึงจนวิญญานหลุดออกจากร่างไปแล้ว       

       "อยากเจอจะแย่อยู่แล้ว!"

       เป็นวินาทีที่การแสดงความดีใจของสาวอเมริกาใต้เผยออกมาต่อหน้าทุกคน

       "ด--เดี๋ยว..."

       แม้ยองวูจะเคยถูกจิสึกะกอดในเกมจนชาชินแล้ว  ทว่าในชีวิตจริงนั้นไม่เหมือนกัน  ถึงในเกมจะแต่งงานมีภรรยาสาวสวย  แต่โลกแห่งความจริง  ยองวูยังเป็นเพียงหนุ่มซิงที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน  และหญิงสาวที่เซ็กซี่อันดับหนึ่งของโลกกำลังกอดเขาอยู่อย่างแนบแน่น  ยองวูไม่เหลือสติสัมปชัญญะพอจะรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าได้เลย  เขาทำได้เพียงยืนซึมซับความสุขสมนี้ไว้พร้อมกับเลือดกำเดาที่พุ่งกระฉูดเป็นเขื่อนแตก

       "ฮะฮะ!  กริดตัวจริงกับในเกมไม่ต่างกันเลยสักนิด"       

       "ใช่แล้ว  นิสัยแบบเดิม  เปลี่ยนแค่รูปลักษณ์นิดหน่อย"

       เรกัสและป็อนอมยิ้มอย่างอบอุ่น  ส่วนอีกด้านหนึ่ง  นักกีฬาเกาหลีใต้กลับกำลังจ้องมองยองวูด้วยความอิจฉาเป็นที่สุด

       'เมื่อครู่  ยูร่าก็ทำเหมือนเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขาในตอนที่ให้สัมภาษณ์  แล้วตอนนี้ก็เป็นจิสึกะอีกงั้นหรือ...?'

       'แม้ในบทสัมภาษณ์  เขาจะยืนยันหนักแน่นว่าไม่มีความสัมพันธ์ใดเป็นพิเศษกับสาวสวยสองคนนี้… แต่ไม่ว่าเราจะดูยังไง  มันก็พิเศษโคตรๆ เลยไม่ใช่เหรอเนี่ย?'

       'ผูกขาดเทพธิดาทั้งสองไว้เพียงคนเดียว...!  ถึงจะเป็นกริดก็เถอะ  เรื่องจะให้อภัยมันก็...!'

       ทางด้านหนึ่ง  สายตาของยูร่าจ้องเขม็งอย่างเย็นยะเยียบใส่จิสึกะที่เข้าไปกอดยองวูอย่างน่าไม่อาย  และเหมือนจิสึกะจะรู้ตัว  เธอหันกลับมามองยูร่าพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาให้  ยูร่าพลันหรี่ตาลงและขมวดคิ้วทันที

       เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

       ประหนึ่งเกิดไฟฟ้าสถิตย์ดังเปรี้ยะๆ ขึ้นระหว่างสายตาอันมุ่งร้ายของสองสาว

       ***
       
       ณ ห้องพักนักกีฬาทีมสหรัฐ

       "ฮ่าฮ่าฮ่า!  ฮูเร็นจะถูกส่งล็อกเอาต์ใน 30 วิงั้นหรือ?"

       อันดับ 2 ของโลก  ซีบาล  มันกำลังหัวเราะอย่างขบขันเป็นที่สุด

       "หมอนี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยสินะ  จุดอ่อนเผยให้เห็นอย่างเด่นชัดในการแข่งทำลายวัตถุแล้วแท้ๆ   เจ้างั่งเอ้ย"

       ไม่ใช่แค่ฝีมือไม่ถึง  แต่ยังโง่เขลาอีกด้วย  ใช่แล้ว   เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่า  คลาสเกรดเลเจนดารีที่ผู้คนสรรเสริญยกย่องกันนั้น  แท้จริงแล้วอ่อนแอกว่าที่คิดมาก

       "ฮูเร็น  บดขยี้มันในการดวลซะ!  ทำให้มันอับอายต่อหน้าคนทั้งโลก"

       ลอเอลขมวดคิ้วเล็กน้อย

       "ด้วยความสัตย์จริง  ฉันคิดว่าเขาไม่คนที่ควรประมาทนะ  ในการแข่งทำลายวัตถุ  กริดไม่ได้นำมีดสีทองมาช่วยต่อสู้เลยสักนิด  ไม่อย่างนั้นล่ะก็  โอกาสชนะของฮูเร็นก็จะลดลงไปจากเดิมอีก"
       
       "โฮ่... รุคกี้ของพวกเราคิดเช่นนั้นหรือ?"

       ซีบาลอมยิ้มเล็กน้อยให้กับลอเอลราวกับเขาน่ารักมาก  หลังจากนั้นก็กลับไปมองฮูเร็นอีกครั้ง  ซึ่งฮูเร็นกำลังหัวเราะคิกคักไปพลาง  อ่านนิตยสารผู้ใหญ่ไปพลาง

       "ไม่ต้องห่วงน่าลอเอล~  ฉันยังเก็บซ่อนฝีมือที่แท้จริงไว้อยู่"

       เทคนิคการสู้ด้วยออร่าของฮูเร็นนับว่าเหนือจินตนาการผู้คนไปมาก  หากวัดจากฝีมือการควบคุมอันห่วยแตกของกริดในการแข่งทำลายวัตถุ  ฮูเร็นจินตนาการภาพที่ตนเองพ่ายแพ้ไม่ออกเลยสักนิดเดียว  ถึงจะมีมีดสีทองทั้งเจ็ดเล่มมาร่วมสู้ด้วยก็เถอะ

       "แม้ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจะมีคลาสที่ดีกว่า  แต่ฝีมือของกริดห่วยเกินไป  ไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอกน่า   เรื่องนั้นถูกกำหนดไว้แล้วล่ะ~"

       กริดอาจทำได้ดีในการล่าบอส  นั่นเป็นเพราะพลังของไอเท็มที่เปี่ยมล้น  ทว่าการดวลกับผู้เล่นด้วยกันเองนั้นแตกต่างออกไป  การควบคุมคือสิ่งสำคัญอันดับหนึ่ง  ฮูเร็นรู้ดีกว่ากริดยังเป็นรองตนมาก

       และหลังจากนั้นไม่นาน

       ฮูเร็นจำเป็นต้องออกไปตอบคำถามสื่อในหัวข้อ <ถูกส่งล็อกเอาต์ภายใน 30 วินาที>

       "จริงด้วยสิน้า~  จะตอบในฐานะผู้ที่มีวุติภาวะสูงกว่าก็แล้วกัน…  ไม่ขอพูดอะไรมาก  แต่ทุกคนจงฟังให้ดีล่ะ~  เจ้าไก่อ่อนนั่นจะต้องคุกเข่าล้มลงต่อหน้าฉันคนนี้!"

       เมื่อพูดจบก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น  การสัมภาษณ์ของกริดและฮูเร็นเป็นดั่งสงครามน้ำลายของมวยชิงแชมป์โลกรุ่นเฮวี่เวท  บรรยากาศการแข่งลานประลองดวลเดี่ยวคุกรุ่นขึ้นมาทันที

       และสามวันหลังจากนี้

       ทั่วโลกต่างเฝ้ารอการแข่งลานประลองที่จะมีขึ้นในวันสุดท้ายของงาน  กริดและฮูเร็น  ใครจะคว้าเกียรติยศไป  และใครจะเป็นจอมโม้เหม็น?

       ร้านรับพนันผิดกฏหมายและเว็ปไซต์พนันต่างๆ ได้เริ่มเปิดแทง  สมาชิกของกิลด์เซดาก้าห์ย่อมไม่พลาดเรื่องนี้

       "ฉันจะเดิมพันทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไว้กับกริด"

       ในการแข่งทำลายวัตถุ  ฮูเร็นสามารถหนีรอดจากกริดไปได้  เพราะเหตุนั้น  ผู้เชี่ยวชาญทั่วโลกต่างฟันธงว่า  ฮูเร็นเป็นฝ่ายเหนือกว่ากริด  ดังนั้น  อัตราต่อรองของคู่นี้จึงอยู่ที่  1 ต่อ 3.2  โดยหากกริดชนะ  ผู้ที่เดิมพันฝั่งเขาจะได้รับเงินเพิ่มจากเดิม 3.2 เท่าตัว  และนี่ย่อมเป็นโอกาสทองของเซดาก้าห์

       "เรื่องที่เราจะเดิมพันในวันนี้  อย่าปล่อยให้ล่วงรู้ไปถึงหูกริดอย่างเด็ดขาด  เพราะในวินาทีที่กริดพูดว่า <เชื่อมือฉัน>  นั่นจะเป็นจุดจบของพวกเราอย่างไม่ต้องสงสัย..."

       "ด--ได้..."

       สมกับเป็นรองหัวหน้ากิลด์ผู้เฉลียวฉลาด!  สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์ต่างชื่นชมคำเตือนอันปราดเปรื่องของโทบันอย่างเงียบงันในใจ

• Next
• Previous