จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 173

       พรสวรรค์  ทักษะ  รูปลักษณ์  ความมั่งคั่ง  และปูมหลัง  ยูร่าคือคนที่เกิดมามีพร้อมทุกอย่าง  และไม่มีสิ่งใดด้อยเลยสักนิด  ทำให้ผู้คนต่างพากันคิดไปว่า  เส้นทางของเธอที่ผ่านมาจะต้องโรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบเสมอ  ทว่านั่นเป็นความคิดที่ผิด

       พวกเขาไม่เคยรู้ถึงความยากลำบากที่ยูร่าเคยต้องฟันฝ่า  ไม่เคยรู้ว่าเธอพยายามหนักกว่าคนอื่นมากแค่ไหน  หากจะเรียกว่า  ยูร่าคือคนที่ล้มเหลวมากกว่าคนอื่นนับสิบเท่าก็ไม่ผิดนัก  เธออดทนต่อบททดสอบที่เข้ามาในชีวิตและเรียนรู้จากมัน  เธอดูสุขุมเยือกเย็นเพราะเธอไม่เคยสนใจว่าจะต้องล้มลงไปสักกี่ครั้ง

       นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งในและนอกซาทิสฟาย  และนั่นคือสาเหตุที่เธอกลายเป็นผู้เล่นอันดับ 5 ของโลกซึ่งผู้คนต่างพากันอิจฉา

       'บทเรียนในวันนี้  จะทำให้เราเติบโตขึ้นได้สินะ?'

       เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ศาสตราวุธมากมายพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของเธอ  ยูร่าหลับตาลงและรอรับความตายอย่างสงบนิ่ง  ทว่า...

       แคร้งงงง!

       มีบางสิ่งพุ่งลงมาจากท้องฟ้า

       'นี่มัน...'

       ยูร่าลืมตาขึ้นและได้เห็นมีดทั้งเจ็ดเล่ม  หลังจากนั้นก็เป็นเสียงที่เคยคุ้นเคยดังขึ้นท่ามกลางความมืด

       "วายร้ายปรากฏตัวแล้ว"

       เป็นสำเนียงการพูดที่ทรงพลังและมั่นใจ  ทั้งที่เมื่อไม่กี่เดือนก่อน  เสียงของชายคนนี้ยังอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรงอยู่เลยแท้ๆ   จะมีใครเชื่อบ้างไหมถ้าหากเธอเล่าความจริงออกไป?

       ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       ชายหนุ่มผมดำกำลังกวัดแกว่งดาบพร้อมกับอวดเบ่งพละกำลังมหาศาลนั่นต่อหน้าสายตาทุกคน  เขาเป็นใครไปไม่ได้นอกจากกริด  ชายเพียงคนเดียวในโลกที่เคยทำให้ยูร่าต้องตกที่นั่งลำบาก  ยามนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

       'ในที่สุดนายก็มา  นายยอมรับฟังความเห็นแก่ตัวของฉันแล้วสินะ'

       ด้วยพรสวรรค์อันมากล้น  ยูร่าจึงต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด  ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยต้องพึ่งพาใคร  และยิ่งเมื่อพ่อกับแม่ตายไป  เธอก็ต้องจมอยู่กับความเดียวดายมากขึ้นเป็นทวีคูณ  การที่เธอมีหัวใจเหล็กกล้าและเยือกเย็นเช่นนี้ได้  เป็นเพราะยูร่าต้องเผชิญโลกใบนี้คนเดียวมาโดยตลอด

       ทว่าในตอนนี้  หัวใจอันแข็งกร้าวและเย็นชานั่น  กำลังค่อยๆ ละลายลงราวกับหิมะต้องแสงแดด

       "...ขอบคุณมาก"

       ยูร่าพลันหน้าแดงและอมยิ้มอย่างมีความสุขเป็นครั้งแรก  ใบหน้าของเธอยามนี้กำลังเปล่งประกายความน่าหลงใหลออกมาอย่างสุดขีด

       ***

       ณ เกาะทีร่า

       ความสนใจของผู้ชมทั่วโลกกำลังมุ่งมายังเกาะเล็กๆ แห่งนี้  เพราะที่นี่กำลังถูกใช้เป็นสนามจัดแข่งขันทำลายวัตถุ

       'เปิดตัวได้ยอดมาก'

       เป็นความรู้สึกจากใจจริงของนักกีฬาตัวแทนทีมชาติตุรกี  บูบัต   ชายหนุ่มที่ชื่อกริดคนนี้ปรากฏตัวออกมาช่วยยูร่าในจังหวะสุดท้ายก่อนที่เธอจะสิ้นลม  เขากวาดบรรดาแร้งเกอร์ให้กระเด็นไปคนละทิศละทาง  และใช้ใบมีดแปลกประหลาดสีทองทำลายวัตถุเพื่อเพิ่มคะแนน

       ราวกับเป็นฉากเด็ดในหนังโรแมนติกก็มิปาน   ณ ตอนนี้  โลกภายนอกคงกำลังแตกตื่นกันอยู่แน่  และชื่อของกริดก็จะถูกค้นหาในอินเทอเน็ตอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์

       โดยคนทั้งโลกเองก็คงมีคำถามแบบเดียวกันอยู่ในหัว

       "นายเป็นใครกัน?"  บูบัตเอ่ยปากถามในสิ่งที่ผู้คนทั้งโลกอยากรู้

       ทว่า  กริดกลับตอบอย่างประชดประชัน

       "มันก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง?  ฉันเพิ่งจะช่วยยูร่าไป  ก็ต้องเป็นตัวแทนจากเกาหลีใต้สิ"

       เมื่อบูบัตได้ยินก็พลันขมวดคิ้ว

       'แม้จะถูกรายล้อมโดยแร้งเกอร์  แต่กลับไม่มีความกดดันเลยงั้นรึ?  เป็นคนที่มั่นใจอะไรขนาดนี้'

       กริดจะต้องเป็นแร้งเกอร์ที่ไม่ลงทะเบียนแน่นอน

       'คนที่เอาแต่หลบอยู่หลังม่าน  ย่อมไม่มีวันล่วงรู้ถึงความโหดร้ายของโลกแห่งซาทิสฟายที่แท้จริง  เขาคิดว่าตนเองคือคางคกอันดับหนึ่งในบ่อน้ำแล้วจะยิ่งผยองยังไงก็ได้งั้นรึ…  คนแบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว'

       แร้งเกอร์ไม่ลงทะเบียนล้วนมีหนึ่งสิ่งที่เหมือนกัน  คือมักไม่รู้จักความโหดร้ายของโลกใบนี้ดี  พวกเขาเอาแต่ถากถางแร้งเกอร์ที่แข่งขันกันอยู่หน้าฉากด้วยเกียรติยศศักดิ์ศรีว่า  เป็นเพียงพวกที่แยกแยะไม่ออกระหว่างโลกความจริงและภาพมายา  บูบัตเคยพบเจอคนเช่นนี้มาไม่น้อย

       'นายอย่าประมาทก็แล้วกัน'

       ตุ้บ...  ตุ้บ

       บูบัตจ้องเขม็งไปยังกริดและขยับตัวตามจังหวะฟุตเวิร์ค  หลังจากนั้นเขาก็ย่นระยะระหว่างกริดได้ 3 เมตรและรีบใช้ทักษะทันที

       "กระทิงโขก!"

       ทักษะ <กระทิงโขก> นั้นเป็นสิ่งที่มีเฉพาะคลาส <จอมบดขยี้> เท่านั้น  หลักการของมันคล้ายกับการคลื่นที่ข้ามมิติ  แต่ยอดเยี่ยมกว่า  เขาจะหายตัวไปโผล่ยังเป้าหมายในพริบตาโดยไม่มีทางถูกขัดขวาง  

       ปั้ง!

       บูบัตโผล่มาปรากฏตัวตรงหน้ากริดและใช้ทักษะคอมโบต่อเนื่องทันที  เขาย่อตัวลงและใช้ศีรษะโขกใส่กริดอย่างแรง  ยูร่าสามารถสลายคอมโบนี้ได้ด้วยการควบคุมเหนือมนุษย์ของเธอ  ทว่ากริดย่อมทำแบบนั้นไม่ได้  เขาจึงต้องรับมันไปตรงๆ

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 1,730 หน่วย ]
[ เป้าหมายจะตกอยู่ในอาการ <ชะงัก> เป็นเวลา 0.3 วินาที ]
[ เป้าหมายต้านทานอาการชะงัก ]

       'ต้านทาน?'

       บูบัตย่อมประหลาดใจเมื่อคอมโบเสียจังหวะ

       "พรแห่งดวงดาว!"

       ปัง!

       ค้อนเล็กในมือบูบัตกระแทกใส่ขมับของกริดอย่างแรง  เกิดเป็นเอฟเฟครูปดาวขึ้นเหนือศีรษะชายหนุ่มทันที

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 2,280 หน่วย ]
[ เป้าหมายจะตกอยู่ในอาการ <มึนงง> เป็นเวลา 2.5 วินาที ]

       บูบัตทำทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบ  นี่คืออำนาจของจอมบดขยี้ที่ทำให้ศัตรูนิ่งเป็นท่อนไม้

       "เจ๋งมากบูบัต!"

       นักกีฬาที่เหลืออีก 10 คนพลันขยับตัวพร้อมกัน  โดยทั่งหมดมุ่งหวังจะสังหารกริดให้ได้ในพริบตา

       'ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร!'

       'แต่ฉันจะทำให้ใบหน้าของแกต้องบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส!'

       ทุกคนล้วนอยากส่งกริดล็อกเอาต์ออกไป  พวกมันอยากให้การปรากฏตัวทำเท่ของกริดต้องสูญเปล่า  แร้งเกอร์ที่ไม่ลงทะเบียนเช่นนี้จะต้องถูกสั่งสอนว่าโลกแห่งความจริงโหดร้ายเพียงใด  บรรดาแร้งเกอร์หน้าฉากอย่างพวกมันจึงปรี่เข้าไปหากริดด้วยความเร็วสูง

       "อันตราย!"

       บูบัตพลันส่งเสียงเตือน  เพราะข้อความระบบที่ไม่ควรจะมีขึ้น  ดันปรากฏต่อหน้าเสียได้

[ เป้าหมายต้านทานอาการมึนงง ]

        เขาเคยเห็นผู้เล่นบางคนสามารถลดระยะเวลาของอาการผิดปรกติได้จากไอเท็มที่สวมใส่  ทักษะติดตัว  และค่าสถานะบางชนิด  ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมากเมื่อกริดต้านทาน <กระทิงโขก> ที่มีผลเพียง 0.3 วินาที  แต่นั่นย่อมเป็นหนังคนละม้วนหากกริดสามารถต้านทานทักษะมึนงง 2.5 วินาทีที่ถูกใช้ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบได้

       'หรือเขาจะต้านทานอาการผิดปรกติทุกชนิด?'

       หากใช่  ก็นับว่าโกงกันเกินไป  บูบัตมิอาจรู้สึกอย่างอื่นได้  นอกจากอาการเย็นสังหลังวาบในตอนนี้  แต่ตรงกันข้าม  แร้งเกอร์คนอื่นที่โถมเข้าไปกำลังเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ  จะมีใครไปคิดได้ว่า  กริดจะต้านทานต่ออาการผิดปรกติทั้งมวล  คำเตือนของบูบัตจึงเป็นแค่ลมปาก  ทุกคนรีบกวัดแกว่งอาวุธในมือออกไปสุดแรง

       ฟุ่บ!

       ฟุ่บ!

       การรุมโจมตีใส่ศัตรูที่ติดอาการผิดปรกติจะมีจุดอ่อนร้ายแรงอยู่อย่างหนึ่ง :  พวกมันไม่คิดว่าจะถูกโจมตีสวนกลับ

       ฟุ่บ!

       กริดหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบไปมา

       ฟุบฟุบฟุบ!

       ประการแรก  เขาจะเก็บบูบัตไว้สังหารเป็นคนสุดท้าย

       "อะไรกัน...?"

       เมื่อหลบการโจมตีทั้งหมดได้  การโต้กลับก็เริ่มขึ้น

       ฉัวะ!

       ฉึก!

       "อ๊ากกก!"

       "แค่ก!"

       เป็นเรื่องปฏิเสธไม่ได้ที่ทักษะการควบคุมของกริดยังด้อยกว่าที่แร้งเกอร์ควรจะเป็น  ทว่าเขาก็เติบโตขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก  หลังจากการล่าบอสอันแข็งแกร่งมานักต่อนัก  กริดมีฝีมือก้าวข้ามผู้เล่นธรรมดาไปไกลแล้ว  ย่อมหมายความว่า  กริดไม่มีทางหลบการรุมโจมตีที่เข้ามาอย่างประมาทนี้พลาดแน่  และเขาก็สามารถสวนกลับเข้าเป้าได้ทุกดาบ

       "เรื่องบ้าอะไรกัน… แค่ก!"

       กริดผู้ซึ่งไม่ควรจะขยับตัวได้  แต่กลับหลบทุกการโจมตีอย่างฉิวเฉียดและตอบโต้กลับทันควัน  บรรดาแร้งเกอร์ที่ไม่ได้ตั้งตัวจึงต้องรับความเจ็บปวดเข้าไปเต็มๆ   พวกมันรีบดื่มโพชั่นฟื้นฟูพลังชีวิตด้วยแววตาอันแสนตกตะลึง

[ ท่านได้รับความเสียหาย 6,230 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 6,100 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 6,450 หน่วย ]

       ตอนนี้ทิ้งเรื่องต้านทานอาการผิดปรกติไปก่อน  แค่การโจมตีธรรมดาจากชายที่ชื่อกริด  สามารถขนาดความเสียหายเป็นตัวเลขมหาศาลได้ขนาดนี้เชียวหรือ?

       "เขาเป็นใครกันแน่...?"

       หากคนพวกนี้ถูกผู้เล่นสายดาเมจที่มีเลเวลประมาณ 250 โจมตีใส่โดยไม่ใช้ทักษะ  ความเสียหายที่เกิดขึ้นจะอยู่ราว 3,000 หน่วยเท่านั้น  แต่นี่กลับมากถึงเท่าตัว?  โดยที่ไม่ได้ใช้ทักษะเนี่ยนะ?

       "แก...!  บอกมานะว่าแกเป็นใคร!"

       กริดแตกต่างจากแร้งเกอร์ที่ไม่ลงทะเบียนทุกคนที่พวกมันเคยพบพาน  ชายคนนี้คือปีศาจที่ไม่ต่างจากยูร่า  เหตุไฉนทีมเกาหลีใต้จึงมีคนแบบนี้ซ่อนอยู่ได้?  พวกมันทุกคนพลันเผยความตึงเครียดขึ้นบนใบหน้า  และในเวลาเดียวกัน  ใครบางคนที่เห็นมีดสีทองไล่โจมตีวัตถุก็เริ่มนึกบางสิ่งออก

       "มีดพวกนั้น… ฉันว่ามันเหมือนกับแผ่นจานสีทองที่ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าใช้ในสงครามไบรันเลยนะ  คิดงั้นไหม?"

       "...อย่าบอกนะว่า?"

       "เป็นไปไม่ได้..."

       ทุกคนต่างขมวดคิ้ว  และในเวลานั้นเอง  ผู้บรรยายก็วิเคราะห์ออกมาในทิศทางเดียวกัน

       『มีดสีทองทั้งเจ็ดเล่มที่เคลื่อนไหวเองได้!  ทั้งสี  วัสดุ  และการกระทำ  ทั้งหมดล้วนคล้ายคลึงกับแผ่นจานสีทองที่ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าใช้เลยนะครับ!』

       『ลองมาดูกันที่ดาบใหญ่สีดำบ้างครับ!  ดาบเล่มนี้มีออร่าสีส้มสว่างดุจดั่งดวงอาทิตย์บดบังไว้  จึงทำให้ตอนแรกผมเองก็จำไม่ได้  แต่หากลองดูให้ดี  มันคือดาบเล่มเดียวกันกับที่ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าโยนให้ทูนใช้ในสงครามไบรันทุกประการ!』

       "มาลองคิดๆ ดูแล้ว..."

       "ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า...?"

       "ใช่แล้ว  ชายที่ชื่อกริดคนนี้..."

       ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่างั้นหรือ?  ผู้ชมนับล้านทั่วโลก  รวมไปถึงนักกีฬาในสนามเองก็สงสัยไม่ต่างกัน  

       ส่วนอีกด้านหนึ่ง  กริดกลับกำลังขมวดคิ้วอย่างผิดหวัง

       'พลังชีวิตลดลงไปแค่หนึ่งในห้าเองหรือ?  แม้จะโดนฟันด้วยดาอินสเลฟแล้วเนี่ยนะ?  สมกับเป็นแร้งเกอร์หัวแถวจริงๆ'

[ +8 ดาอินสเลฟ (แบบจำลอง) ]
เกรด : ยูนีค
ค่าความคงทน : 500/500
พลังโจมตี :  703~991
ความเร็วในการโจมตี:  -8(+2)%
_______
* สร้างความเสียหายเพิ่มเติมเท่ากับ 10% ของพลังป้องกันเป้าหมาย
* ยิ่งมีศัตรูอยู่ในรัศมีการโจมตีมาก  พลังโจมตีก็จะยิ่ง รุนแรงขึ้น
(เพิ่มพลังโจมตีเป้าหมายละ 15 (+3) หน่วย)
* ผู้สวมใส่จะได้รับทักษะ <ประกายสีทอง>

       อาวุธชิ้นนี้ถูกเสริมแกร่งถึงระดับ +8

       หากเทียบกับตอน +0 ล่ะก็  พลังโจมตีดาอินสเลฟจะเพิ่มขึ้นจากเดิม 56%  และออปชั่นก็ส่งผลมากขึ้น 20%

       ณ ตอนนี้  ดาอินสเลฟมองว่ามีศัตรูอยู่ในระยะจำนวน 11 คน  หมายความว่าพลังโจมตีที่แท้จริงของดาอินสเลฟคือ 901~1,189 (รวมไปถึงการนำพลังป้องกัน 10% จากศัตรูมาเพิ่มให้กับค่าโจมตี)  เพียงเท่านี้มันก็นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว  กริดจึงคิดว่า  ตนคงไม่จำเป็นต้องนำ <ความผิดพลาด> ออกมาใช้งาน

       'พวกแร้งเกอร์นี่ประมาทไม่ได้เลยแฮะ'

       คราวนี้กริดเปิดกระเป๋าสัมภาระ  เขารีบสลับอาวุธในมือไปเป็น <ความผิดพลาด>

[ +9 ความผิดพลาด ]
เกรด : เลเจนดารี
ความคงทน : 1,090/1,090
พลังโจมตี :  1,768~3,682
พลังป้องกัน : 80 (+24)
_______
* ความว่องไว +50 (+15)
* มีโอกาสเล็กน้อยที่จะปัดป้องการโจมตีของศัตรู
* มีโอกาสปานกลางที่จะแสดงผลทักษะ <โจมตีรุนแรง 5 เท่า> เมื่อทำการโจมตี
* มีโอกาสสูงที่จะแสดงผลทักษะ <เฉือน> เมื่อทำการโจมตี
* มีโอกาสเกินผลทักษะ <ผ่าสองซีก> ในขณะโจมตี
* ศัตรูที่มีเลเวลต่ำกว่าผู้ใช้งานเกินกว่า 20 ระดับจะตกอยู่ในอาการ <หวาดกลัว>
* พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 20(+6)% ในความมืด

       ไอเท็ม +9 นั้นอยู่คนละมิติกับไอเท็ม +8   หากเทียบกับ +0 แล้ว  ไอเท็ม +9 จะมีพลังโจมตีมากกว่าถึง 70%  และออปชั่นจะเพิ่มขึ้นอีก 30%  ด้วยการที่ <ความผิดพลาด> มีพื้นฐานพลังโจมตีสูงกว่าดาอินสเลฟอยู่แล้ว  ความน่าเกรงขามของ <+9 ความผิดพลาด>  จึงเรียกได้ว่าอยู่คนละมิติกับ <+8 ดาอินสเลฟ> อย่างสิ้นเชิง

       'ลงท้ายด้วย  เรากลายเป็นส่วนหนึ่งของการแข่งนานาชาติจนได้สินะ...'

       เป็นวินาทีที่เรารู้ตัวว่าคงไม่อาจปิดบังตัวตนได้อีก  ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไงดีล่ะ?

       'ก็ต้องเปิดตัวให้กระหึ่มโลกไปเลย'

       เราไม่อยากเป็นคนดังเพราะไม่ชอบความน่ารำคาญในการตามติดของแฟนคลับไปทุกที่  แต่ในทางตรงกันห้าม  หากเราทนได้ล่ะ?  ประโยชน์ที่ตามมาก็จะเรียกได้ว่ามหาศาลอย่างมาก  เราจะกลายเป็นคนดังในหมู่สาวๆ…  เดี๋ยวก่อน…  กลายเป็นคนดังในหมู่สาวๆ งั้นหรือ?

       'ใช่แล้ว  เราจะกลายเป็นคนดังในหมู่สาวๆ!'

       หลังจากเหตุการณ์อาฮยอง  เขาก็เริ่มไม่เชื่อใจผู้หญิงอีกต่อไป  และไม่คิดมีความรักกับใครได้ง่ายๆ อีกแล้ว  ทว่านั่นมันในตอนที่เขาไม่ใช่คนดัง  หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะ?  ใครจะรู้?  บางทีอาจมีแฟนคลับสาวๆ รุมล้อมก็เป็นได้

       "หึหึหึ...!"

       กริดอมยิ้มอย่างมีความสุข  ทว่า  หากมองในมุมศัตรูตอนนี้  รอยยิ้มของกริดช่างชั่วร้ายเป็นที่สุด

       "วิชาดาบแพ็กม่า..."

       "พ--แพ็กม่า...!"

       "เขาคือของจริง!"

       บรรดาแร้งเกอร์ต่างขบคิดจนหัวปั่น  คลาสลับเกรดเลเจนดารี  ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ชายผู้ที่เพิ่งจะทำให้โลกสั่นสะเทือนได้ไม่นานคนนั้น  แท้จริงแล้วคือชาวเกาหลีใต้หรอกหรือ?  แล้วแสงออร่าสีขาวนั่นคืออะไร?

       'นั่นมันอาวุธ +9...!'

       "มายาร่ายรำ!"

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

       เป็นการปรากฏตัวครั้งแรกของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าหลังจากสงครามไบรัน  และการโจมตีนี้ก็รุนแรงกว่าเมื่อครั้งโจมตีใส่เนบีเรียสเสียอีก

 [ ท่านได้รับความเสียหาย 18,050 หน่วย ]
 [ ท่านได้รับความเสียหาย 19,900 หน่วย ]
 [ ท่านได้รับความเสียหาย 18,410 หน่วย ]

       "อ๊ากกกก!"

       พวกมันต่างได้รับบาดเจ็บเป็นทุนเดิมอยู่แล้วระหว่างที่สู้กับยูร่า  และโพชั่นฟื้นพลังชีวิตก็ไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นมากนัก  ในตอนนี้จึงยากที่จะต้านทานต่อรัศมีดาบสีน้ำเงินอมขาวที่โหมกระหน่ำเข้าใส่ได้  ลำแสงสีเทาพลันสว่างวาบขึ้นทีละจุด

       บางคนที่ใจเย็นพอจะเรียกทักษะป้องกันขึ้นมาทัน  ก็สามารถยื้อชีวิตให้อยู่รอดต่อไป  ทว่าจำนวนคนที่เหลือนั้นมีเพียงน้อยนิด  มีผู้รอดชีวิตอยู่เพียงแค่ 4 คนเท่านั้น  ส่วนที่เหลือได้ถูกรัศมีดาบกลืนกินไปจนหมด  ตัวละครถูกส่งออกนอกสนามด้วยอารมณ์ฉุดเฉียว

       'ทักษะโจมตีหมู่มีความรุนแรงขนาดนี้ได้ยังไงกัน?'

       'ทำไมหมอนี่ถึงไม่ติดอาการผิดปรกติ?'

       ผู้เหลือรอดทั้งสี่ยังคงสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น  แต่อีกฝั่งหนึ่ง  หลังจากโจมตีเสร็จ  กริดก็มิได้นิ่งเฉย

       "พริ้วไหว!"

       เขาหยิบมีดสั้นอุดมคติออกมา  เพื่อใช้พริ้วไหวไล่ตามคนที่ยังไม่ตาย  หลังจากนั้นก็สลับกลับไปเป็น <+9 ความผิดพลาด>  ต่อด้วยโทสะช่างตีเหล็กเพิ่มความแรงและความเร็ว  

       ดาบใหญ่อันเปี่ยมไปด้วยโทสะถูกฟันกวาดออกไปด้านหน้า

       เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

[ ความคงทนของ <ดาบซิลรอน> ลดลง 32 หน่วย ]
[ ความคงทนของ <โล่เรเกล> ลดลง 19 หน่วย ]
[ ความคงทนของ <เกราะทูฮอน> ลดลง 9 หน่วย ]

       ฉัวะ! ฉึก! ฉับ!

[ ท่านได้รับความเสียหาย 9,820 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 12,030 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 10,550 หน่วย ]

       "อั่ก!  นี่มันอะไรกัน...?" 

       "ยิ่งป้องกัน  ความคงทนของอาวุธก็ยิ่ง...!"

       "บ้าเอ้ย!  เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?  อ๊ากกก!"

       พลังโจมตีของชายคนนี้มีเท่าไรกันแน่นะ?  เทียบได้กับมอนสเตอร์ระดับบอสเลยไม่ใช่รึไง?  เวทย์ของยูร่าว่าแข็งแกร่งแล้ว  แต่พวกมันยังพอทนได้บ้าง  ทว่าไอ้บัดซบนี่เป็นใครกัน?  พละกำลังของมัน  แล้วความเร็วนั่นอีก  ดาบใหญ่ขยับได้รวดเร็วแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

       ฉัวะ!

       "อ๊ากกก!"

       ไม่มีทางที่จำนวนคนเพียงแค่ 4 จะรับมือกริดไหว  แม้จะมีการโจมตีสวนกลับมาบ้าง  แต่พลังโจมตีของพวกเขาก็ไม่ได้มากมายอยู่แล้ว  กริดซึ่งมีพลังป้องกันระดับเดียวกับคลาสสายแทงค์  ความเสียหายที่ได้รับจึงมีเพียงน้อยนิด

       "แก...!"

       บูบัตมีพลังชีวิตที่สูง  เขาจึงพยายามใช้ทักษะคอยขัดจังหวะกริดไว้ให้เพื่อนที่เหลือ  ทว่าด้วยความที่กริดต้านทานต่อทุกสิ่ง  ทำให้การดิ้นรนของบูบัตสูญเปล่า  จอมบดขยี้อาจเก่งกับทุกคน  แต่ไม่ใช่กับผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า

       'จะสู้ยังไงล่ะเนี่ย...!'

       คลาสเกรดเลเจนดารีนั้นต่างออกไป  ถึงจะไม่ได้มีทักษะควบคุมอันเก่งกาจ  แต่ด้วยค่าพลังล้วนๆ ก็มากพอจะทำให้เป็นปีศาจได้แล้ว  แถมยังมีไอเท็มสวมใส่ที่เสริมเข้าไปอีก

       "มันจะโกงเกินไปแล้ว… แค่ก!"

       "อ๊ากกก!"

       ท้ายที่สุด  ผู้เหลือรอดทั้ง 4 คน  รวมถึงบูบัต  ยามนี้ถูกกริดทำให้ล็อกเอาต์ไปจนหมดสิ้น

       "แถวนี้หมดแล้วสินะ"

       กริดจัดการกับแร้งเกอร์ทั้ง 11 คนที่เป็นตัวแทนประเทศเรียบร้อย  เขาดื่มโพชั่นเพื่อฟื้นฟูพลังชีวิตและลอยตัวขึ้นเพื่อกวาดสายตามองไปรอบเกาะ

       "..."

       ฝั่งหนึ่ง  เรกัสกับเม็ธกำลังเชิญหน้ากันอยู่  ส่วนนาตาชาก็ทิ้งเรกัสไว้ตามลำพังและเก็บแต้มของเธอไปเรื่อยๆ    จิสึกะกับซามูลเอลคอยซ่อนตัวในป่า   

       ทางด้านสหรัฐ  ฝรั่งเศส  จีน  และญี่ปุ่นต่างก็เก็บคะแนนไปพลาง  ระแวงกันเองไปพลาง

       ไม่ว่าใครก็ตาม  หากสบตากับกริดเข้าเป็นต้องเสียวสันหลังวาบ  แม้แต่จิสึกะกับเรกัสก็ไม่มีข้อยกเว้น  ยามนี้พวกเขาคือศัตรู  ทุกคนบนเกาะต่างนิ่งเงียบและไม่ส่งเสียงใดออกมา  กริดจึงทำได้เพียงยักไหล่เบาๆ

       "ก็ดี  เกมนี้สามารถชนะได้โดยไม่ต้องสู้กัน"

       บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

       ด้านบนท้องฟ้า  มีดสีทองทั้งเจ็ดเล่มตามกระหน่ำไล่ระเบิดวัตถุเป้าหมายไปเรื่อยๆ ด้วยตัวมันเอง  ยามนี้เกาหลีใต้มีมากถึง 110 คะแนนแล้ว  ขาดอีกเพียง 40 คะแนนก็จะคว้าเหรียญทองไป  ส่วนประเทศอื่น  ค่าเฉลี่ยของแต้มจะอยู่ที่ 70 คะแนนเท่านั้น

       ถ้าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ  ชัยชนะก็จะตกเป็นของเกาหลีใต้อย่างแน่นอน

       『 … 』

       ผู้บรรยากำลังนิ่งอึ้งในความสุดยอดของคลาสเลเจนดารี  เขาไม่อาจตั้งสติเพื่อกล่าวสิ่งใดออกมาได้เลย

       "..."

       ผู้ชมเรือนแสนบนอัฒจันทร์พลันเงียบสงัด  บรรยากาศภายในโซลโอลิมปิกสเตเดี้ยมไร้การขยับเขยื้อนราวกับหนูตาย

       "..."

       แม้กระทั่งผู้ชมทางบ้านนับล้านต่างก็พูดอะไรไม่ออก  นับตั้งแต่ที่มนุษย์เกิดขึ้นบนโลก  จะมีวันไหนที่โลกเงียบเท่าวินาทีนี้บางไหม?  หลายคนต่างพากันสงสัย

       "นายคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจริงๆ"

       ยูร่าพูดพลางอมยิ้มอย่างมีความสุข  แม้เธอจะได้รับบาดเจ็บ  แต่บาดแผลก็ไม่อาจกลบความงดงามนั้นไปได้  ทว่า  ยามนี้ร่างกายเธออ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง  เรือนร่างอันผอมเพรียวมิอาจพยุงลุกขึ้นมาได้ด้วยตนเอง  กริดจึงร่อนลงมายืนข้างกาย

       "รีบลุกขึ้นเถอะ  อย่าทำสำออยไปนักเลย  คนอย่างเธอล้มลงนานๆ แบบนี้จะดีหรือ?"

       "นายก็ช่วยฉันหน่อยสิ"  ยูร่าพูดขึ้นพร้อมกับยื่นแขนออกไป

       "ชิ!"

       กริดพ่นลมเล็กน้อยก่อนจะคว้ามือของเธอไว้และดึงขึ้น  ภาพดังกล่าวถูกฉายออกไปทั่วทั้งโลกทันที  

       และหลังจากนั้น...

       "เฮ~~~~~~~~~!!"

       "กริด! กริด! กริด!"

       "ยูร่า! ยูร่า! ยูร่า!"

       ผู้ชมชาวเกาหลีใต้ต่างส่งเสียเชียร์คนทั้งสองจนดังกระหึ่ม

       ณ ตอนนี้  เกาหลีใต้  ประเทศซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าอ่อนแออย่างมากในซาทิสฟาย  ชายหญิงทั้งสองกำลังจะทำให้คำดูถูกอันยาวนานเหล่านั้นมลายหายไปจนหมดสิ้น

       และตำนานที่แท้จริงก็ถือกำเนิดขึ้นแล้ว

• Next
• Previous