จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 174

       "คนนิสัยไม่ดี"  จิสึกะบ่นพำพึม

       ณ ผืนป่าลึก  เธอกำลังทำลายวัตถุโดยมีซามูเอลคอยคุ้มกัน  ชายคนนี้นับว่าอ่อนแอที่สุดในบรรดาผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดบนเกราะ  และความโมโหของจิสึกะก็ยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ

       "นายเมินข้อความส่วนตัวของฉัน  แต่กลับมาหาผู้หญิงคนอื่นแทนเนี่ยนะ?"

       ในวันพิธีเปิด  จิสึกะได้เชื่อมต่อกับซาทิสฟายมาและพยายามส่งข้อความหากริดเพื่อถามถึงที่อยู่  ทว่ากริดก็ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด  แต่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าอาจกำลังยุ่ง

       แล้วนี่มันคืออะไร?  ถ้าว่างมาช่วยผู้หญิงคนอื่นแบบนี้  ดูไม่ค่อยจะยุ่งเท่าไรเลยนี่  ว่าไหม?

       'หรือเขาเมินเราเพราะไม่ได้สนใจในตัวเรา?   ไม่อยากเจอเรางั้นหรือ?   ก็เลยเมินซะเลยใช่ไหม?'

       จิสึกะมีกลุ่มแฟนคลับนับพันกลุ่มกระจายอยู่ทั่วโลก  ผู้ชายหลายร้อยล้านคน  ขอเพียงได้เห็นเธอใกล้ๆ ก็ดีใจมากแล้ว  เธอเคยถูกผู้ชายที่สมบูรณ์แบบตามตื้อมานับไม่ถ้วน  ทั้งดาราดัง  เศรษฐีน้ำมัน  และนักวิชาการที่ประสบความสำเร็จมากมาย  

       แต่ตอนนี้  เธอกลับต้องเป็นฝ่ายถูกเมินแทน

       ในขณะที่ความภาคภูมิใจถูกบดขยี้ไม่มีชิ้นดี  ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษที่ถือในมือก็ถูกหักเป็นสองท่อน   เธอพยายามสงบสติอารมณ์โดยการหันไปถามซามูเอล

       "นายคิดว่าใครน่ารักกว่ากัน?  ระหว่างฉันกับยูร่า"

       นี้คือคำถามที่คนทั่วโลกสามารถถกเถียงได้ไม่มีเบื่อ  การเปรียบเทียบระหว่างจิสึกและยูร่า  ราวกับเป็นงาอดิเรกของแฟนคลับที่มักงัดเหตุผลกันมาหักล้างกัน  หัวข้อการพูดคุยไม่กำจัดเพียงแค่รูปลักษณ์เท่านั้น  แต่ยังรวมไปถึงในทุกด้าน  เพราะทั้งคู่ต่างเป็นถึงดาราดังระดับโลกและผู้เล่นซาทิสฟายแถวหน้าด้วยกัน  แม้กระทั่งค่าตัวในการออกทีวีหรือถ่ายแบบก็ยังถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นประเด็น

       จิสึกะยอมรับว่ายูร่าคือคู่แข่ง  แต่เธอก็มั่นใจว่าตนเองเหนือกว่ายูร่าแน่นอน  

       ทว่าพอเป็นเรื่องของผู้ชายที่สนใจ  ดูเหมือนจิสึกะกลับตกเป็นรอง  เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่ายูร่าจะสนิทกับกริดมากขนาดนี้

       'คนที่ควรจะไม่สนใจโลกและนั่งตีเหล็กอยู่ในเกมไปวันๆ   แต่ยามนี้กลับบากหน้าเข้าแข่งเพื่อช่วยผู้หญิงคนหนึ่ง… ยูร่าสำคัญกับหมอนั่นขนาดนั้นเชียวหรือ?'

       ซามูเอลหันกลับไปมองจิสึกะก่อนจะตอบคำถามด้วยความซื่อสัตย์

       "จิสึกะ  คุณเซ็กซี่กว่ายูร่ามาก  คุณมีความสมบูรณ์แบบมากกว่าในการดึงดูดเพศตรงข้าม  ด้วยความสัตย์จริง  คุณดูน่าหลงไหลมากกว่าเธอ… ทว่า  ผมกลับชอบผู้หญิงที่กริยาอ่อนช้อยสมเป็นกุลสตรีมากกว่า  ทำให้ในสายตาของผม  หากต้องเลือก  ผมคงเลือกยูร่า  แถมเธอยังเป็นคนเอเชียด้วยใช่ไหม?  ดวงตาอันสงบนิ่งเยือกเย็น  ผิวพรรณที่เรียบเนียน  ทั้งหมดล้วนเป็นสเน่ห์ซึ่งชวนให้หลงใหลอย่างบอกไม่ถูก   ฮะฮะ  เธอเหมือนกับพวกเทพธิดาน่ะ"

       "หุบปากได้แล้ว"

       ฉึก!

[ เอฟเฟคของ <ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษ> แสดงผล  การโจมตีจะไม่สนใจพลังป้องกันของเป้าหมายโดยสิ้นเชิง ]
[ ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษทำให้เป้าหมายติดพิษ ]

       "โอ้ย!"

       ซามูเอลพลันเกร็งตัวทันทีที่ถูกลูกศรเสียบเข้าที่ต้นขา  หลังจากนั้นจิสึกะก็ดึงสายธนูกลับไปด้านหลังอีกครั้ง

       "ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ เลยล่ะ"

       บึ้มบึ้มบึ้ม!

       ความไวในการยิงของเธอช่างน่าตกตะลึง  วัตถุเป้าหมายที่บินไปมาระหว่างต้นไม้ถูกทำลายจนหมดสิ้นในพริบตา  ไม่มีชิ้นใดที่รอดพ้นลูกศรของเธอไปได้เลย

       "เครื่องชักจะร้อนแล้วสิ!"

       บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

       เป็นเพราะความหงุดหงิดส่วนตัวของจิสึกะ  คะแนนทีมชาติบราซิลจึงพุ่งพรวดขึ้นมาตีตื้นอย่างรวดเร็ว  ผู้บรรยายถึงกับให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ

       『 ทีมบราซิลมาแล้วครับ… 72… 73 คะแนน!  สมกับเป็นเทพีแห่งคันศร!  นักกีฬาตัวแทนทีมชาติบราซิล  จิสึกะ  ไม่มีสิ่งใดสามารถขัดขวางการเล็งยิงอันแม่นยำของเธอได้เลยครับ!  และในขณะที่ผมกำลังพูดอยู่นี้  ทีมจีนและญี่ปุ่นก็กำลังเข้าไปโจมตีจิสึกะบ้างแล้ว! 』

       "เฮ~~~!"

       ความสนใจที่ทั้งโลกเคยมีให้กับผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ยามนี้ได้กลับเข้าสู่การแข่งขันอีกครั้ง  ทุกคนเริ่มตั้งหน้าตั้งตาเชียร์ผู้เล่นตัวแทนประเทศตน  

       ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง  นักกีฬาตัวแทนทีมสหรัฐ  ฮูเร็น  กำลังมองดูตารางคะแนนด้วยสีหน้าฉงน

       "หืม~  หมายความว่ายังไงกันเนี่ย?"

เกาหลีใต้ - 113 คะแนน
สหรัฐอเมริกา - 77 คะแนน
บราซิล - 73 คะแนน
แคนาดา - 71 คะแนน
ฝรั่งเศส - 69 คะแนน
จีน - 62 คะแนน
ญี่ปุ่น - 61 คะแนน
สหราชอาณาจักร - 49 คะแนน
สเปน - 0 คะแนน

       ถือเป็นการขึ้นนำอยู่ฝ่ายเดียวของเกาหลีใต้

       ฮูเร็นเกือบไล่ตามเกาหลีใต้ทัน  ในยามที่ยูร่าถูกตรึงไว้โดยนักกีฬาจาก 8 ประเทศ  ทว่าเมื่อผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าปรากฏตัวขึ้น  ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมากลับสูญเปล่า

       'จัดการกับแร้งเกอร์หัวแถวทั้ง 11 คนได้ในพริบตา  แถมยังควบคุมมีดสีทองนั่นให้ทำลายเป้าหมายได้อีก...'

       เมื่อครั้งสงครามไบรัน  กริดถูกฮูเร็นประเมินไว้ว่า  มีความสามารถอยู่ในระดับ <พอใช้> เท่านั้น

       "ไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยรึไง?  ที่จะมาเผยโฉมความสามารถคลาสเกรดเลเจนดารีเอาป่านนี้น่ะ"

       แม้ภายนอกของฮูเร็นจะดูฉุนเฉียว  แต่ดวงตากลับยังแฝงไว้ด้วยความสุขุมลุ่มลึก  เส้นผมสีเทาเงินบนศีรษะถูกขยี้เบาๆ พร้อมด้วยสีหน้าขบคิด  คนๆ เดียวสมารถเปลี่ยนกระแสของการแข่งได้เชียวหรือ?  แล้วเขาต้องทำอย่างไรต่อไปล่ะทีนี้?

       ฮูเร็นเป็นกังวลเล็กน้อย  หลังจากนั้นก็เรียกขานคู่หูของตน

       "ลอเอล"

       "อือ"

       ชายหนุ่มผมสีเงินผู้ซึ่งกำลังเฝ้ามองกริดจากระยะไกลมาสักพักแล้ว  ยามนี้ได้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

       ฮูเร็นเอ่ยปากถาม 

       "มีดสีทองพวกนั้น  นายรับมือได้รึเปล่า?"

       "..."

       ลอเอลจดจ้องสายตาไปยังมีดสีทองทั้งเจ็ดเล่มที่มีความเร็วสูงกว่าวัตถุเป้าหมายราว 1.5 เท่า

       "การลอบโจมตีใส่พวกมัน  จะทำได้ก็ต่อเมื่อฉันเข้าไปใกล้ในระยะ 30 เมตรสำเร็จ  ทว่าหากมีดพวกนี้ทำจากวัสดุเดียวกับแผ่นจานสีทองในสงครามไบรัน  พวกมันจะไม่มีวันถูกทำลาย"

       ฮูเร็นพยักหน้า

       "งั้นก็ช่วยไม่ได้  พวกเราคงต้องยอมปล่อยมือจากเหรียญทอง"

       ณ ตอนนี้  ทีมนักกีฬาทีมชาติสหรัฐคือขุมกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างไร้ข้อกังขา

       และนักกีฬาที่เข้าแข่งทำลายวัตถุเองก็เช่นกัน  ฮูเร็นและลอเอลไม่ใช่ผู้เล่นโนเนม  ในฐานะเบอร์ 2 แห่งทีมชาติสหรัฐ  ฮูเร็นยังเป็นผู้เล่นอันดับ 8 ของโลกและมีคลาสลับที่แข็งแกร่ง  ส่วนลอเอลคืออันดับหนึ่งจากทั้งสิบรุคกี้หน้าใหม่ที่โด่งดังของโลก  แม้แผนเดิมคือการคว้าเหรียญทอง  แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนเป้าหมายกลางคัน  ทั้งสองก็มิได้คิดลังเล

       "ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าและยูร่า  หากต้องรับมือกับคนเดียวคงไม่ใช่เรื่องยากนัก  แต่ถ้ามาเป็นคู่ล่ะก็  ปล่อยพวกเขาไว้เถอะ  ตั้งสมาธิกับการแข่งของพวกเราต่อดีกว่า"

       เป้าหมายถูกเปลี่ยนเป็นเหรียญเงิน  เมื่อตัดสินใจได้เด็ดขาด  ฮูเร็นจึงมุ่งหน้าตรงไปจัดการกับคู่แข่งที่อาจแย่งชิงอันดับสองทันที

       "จัดการกับแคนาดาก่อน"

       สหรัฐ  ฝรั่งเศส  บราซิล  จีน  และญี่ปุ่น  ทั้งห้าชาติกำลังซ่อนตัวอยู่ในป่า  ทุกทีมทำคะแนนไปพลาง  ระแวงกันเองไปพลาง  ส่วนทีมซึ่งอยู่ใกล้เกาหลีใต้มากที่สุดคือสหราชอาณาจักร  แต่คะแนนก็ไม่ได้สูงมากนัก  เพราะมีเพียงนาตาชาเท่านั้นที่คอยทำลายวัตถุเป้าหมาย  แล้วทีมสเปนล่ะ?  เม็ธเป็นเพียงคนเดียวที่เหลือรอดและกำลังรับมืออยู่กับเรกัส  ทีมสเปนมีคะแนนเป็นศูนย์  ดังนั้นไม่มีอะไรให้ต้องห่วง

       หรืออีกความหมายหนึ่ง  ทีมแคนาดาตอนนี้คือขวากหนามสำคัญ

       นักกีฬาทีมแคนาดากำลังปีนขึ้นเขาได้ครึ่งลูกไปพร้อมกับการทำลายเป้าหมายจากที่สูง  ด้วยภูมิประเทศที่ได้เปรียบ  ความเร็วในการเก็บแต้มจึงสูงกว่าชาติอื่น  ถือเป็นทีมที่สหรัฐต้องจัดการโดยเร็ว

       "..."

       ในเวลาเดียวกัน  ทีมฝรั่งเศษและจีนกำลังอยู่ทางซ้ายและขวาของทีมสหรัฐ  พวกเขามองมาทางฮูเร็นและลอเอลด้วยแววตาที่มุ่งร้าย   ฮูเร็นเห็นดังนั้นจึงหัวเราะเบาๆ และพูดขึ้นว่า

       "สามนาที  นายยื้อพวกเขาให้ฉันสามนาทีได้ไหม"

       สีหน้าของลอเอลพลันบิดเบี้ยว

       "ให้รับมือคนเดียวสามนาทีเนี่ยนะ?  ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะโจมตีเข้ามาทันทีที่นายปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวรึไง?  สองนาทียังเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"

       "ไม่หรอก  นายทำได้แน่  หรือถ้าสามนาทีนานเกินไป  งั้นเปลี่ยนเป็น 2 นาที 50 วินาทีก็แล้วกัน  ฉันจะรีบกลับมาให้ทัน"

       "แล้วทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน?"

       "ไม่ได้  ถ้าเราไปกันสองคน  แคนาดาจะต้องอาศัยชาติที่เหลือมาคอยรุมโจมตีพวกเราแน่  นายต้องอยู่ที่นี่เพื่อถ่วงเวลาพวกเขาไว้  แล้วฉันจะรีบกลับมา  ไปล่ะ~"

       เมื่อพูดอยู่ฝ่ายเดียวจบ  ฮูเร็นก็รีบพุ่งตัวหายลับไปอย่างรวดเร็ว  ช่างขัดกับรูปร่างที่ใหญ่โตนั่นเสียเหลือเกิน  ประหนึ่งเป็นคลาสนักสู้  เขาสามารถวิ่งฝ่าดงต้นไม้และกระโดดขึ้นภูเขาในเวลาเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น

       "รนหาที่ตายรึไง?"

       นักกีฬาทีมชาติแคนาดาพลันเย้ยหยันฮูเร็นทันทีที่พบตัว  พวกเขามีสองคน  ในขณะที่ฮูเร็นมาตามลำพัง  ส่วนลอเอลนั้นถูกฝรั่งเศสและจีนรุมโจมตีตามที่คาด  นี่คงเป็นจุดจบของทีมสหรัฐอย่างแน่นอน

       "แกมันโง่  ฮูเร็น"

       ถัดจากทีมชาติเกาหลีใต้ที่มียูร่าและผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ทีมแข่งทำลายวัตถุของสหรัฐคือเต็งสองในตอนนี้  ทว่าแคนาดากลับมีโอกาสล้มคู่แข่งอย่างไม่คาดฝัน  ถึงแม้ฮูเร็นจะเป็นอันดับ 8 ของโลกก็จริง  แต่พวกเขาทั้งสองคนก็อยู่ในท็อป 30 เหมือนกัน  ถ้าหากร่วมมือกันสู้ล่ะก็  การล้มฮูเร็นคงทำได้ไม่ยากเย็นนัก

       'ฮูเร็นไม่ได้เป็นปีศาจเหมือนกับยูร่าและผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ถ้าหากมันเก่งขนาดนั้น  หมอนี่คงจัดการกับผู้เข้าแข่งขันทีมอื่นไปหลายคนแล้ว'

       ทีมแคนาดากำลังคิดเช่นนี้  แต่ความจริงคืออะไรรู้ไหม  ฮูเร็นเองก็เป็นปีศาจเหมือนกัน  เขาเป็นถึงหนึ่งในเจ็ดคนที่ยูร่าคิดว่า  แม้แต่เธอเองก็ไม่อาจสู้ได้

       "ต้องรีบหน่อยแล้ว"

       พรึ่บ!

       ออร่าสีแดงลุกโชนขึ้นบนฝ่ามือทั้งสองข้างของฮูเร็นดุจดั่งเปลวเพลิง

       "เอ๋?"

       ไม่เหมือนกับข้อมูลที่พวกเขาได้รับมาเลยนี่?  ฮูเร็นมีคลาสเกรดแรร์ที่ชื่อว่า <ออร่ามาสเตอร์>  และมักจะใช้ออร่าสีฟ้าคอยโจมตีศัตรูมิใช่หรือ?  ในขณะที่พวกเขากำลังสับสน  ฮูเร็นก็เล่ารายละเอียดของคลาสตนเองให้ฟังอย่างหน้าตาเฉย

       "ในบรราดาคลาสลับทั้งหมด  จะมีบางคลาสที่เป็นประเภท <เติบโต>  แม้คลาสออร่ามาสเตอร์ของฉันจะเป็นคลาสเกรดแรร์ในตอนแรก  แต่มันสามารถเลื่อนขั้นพัฒนาเกรดขึ้นไปได้  และตอนนี้ก็กลายมาเป็นคลาสเกรดอีปิกเรียบร้อยแล้ว  ออร่าของฉันจึงแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก"

       "ไร้สาระ!"

       นี่คือครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินว่ามีคลาสประเภทเติบโตอยู่ด้วย  นักกีฬาแคนาดาจึงคิดว่าคงเป็นเพียงคำขู่เท่านั้น  พวกเขาจึงรีบโจมตีเข้าใส่ฮูเร็นทันที  

       แต่ทันใดนั้น  ออร่าเปลวเพลิงสีแดงในมือฮูเร็นพลันเปลี่ยนรูปทรงเป็นคมดาบทั้งสองข้าง

       "ฉันจะให้พวกนายได้รับรู้ถึงความยอดเยี่ยมของว่าทีคลาสเลเจนดารีในอนาคต!"

       ฮูเร็นพูดในสิ่งที่ตนเองคิด  พร้อมกับเหวี่ยงออร่าคมดาบในมือออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

       เคร้ง! เคร้ง!

       นักกีฬาทีมแคนาดาพลันผงะไปทันที  หลังจากที่ได้ปะทะกันเล็กน้อย  พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่า  ฝีมือดาบพวกตนเป็นรองฮูเร็นมาก  บาดแผลเริ่มปรากฏขึ้นตามร่างกาย  ออร่าดาบของฮูเร็นนั้นสามารถฟันผ่านร่างกายได้โดยไม่นำพลังป้องกันมาคำนวน  ทำให้ความเสียหายที่เกิดขึ้นเป็นค่าคงที่

       พวกเขาทำได้เพียงตกตะลึงในสิ่งที่เห็น  ในขณะเดียวกัน  ฮูเร็นก็กระหน่ำเหวี่ยงออร่าดาบในมือไปมาราวกับเป็นพายุแส้

       ฉึก!

       "แค่ก… แค่ก!"

       "โจมตีจากมุมนี้… ได้ยังไงกัน...?"

       ผู้เล่นทีมแคนาดาคนหนึ่งถูกออร่าดาบเสียบเข้าที่หัวใจ  เขาติดอาการมึนงงทันทีเนื่องมาจากสูญเสียพลังชีวิตเกินกว่า 40% ในฮิตเดียว  ความเป็นความตายของทีมแคนาดา  ตกอยู่ในกำมือของฮูเร็นอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

       "ฝีมือพวกนายก็พอใช้ล่ะนะ  แต่แร้งเกอร์หน้าใหม่มักไม่ค่อยจะเก่งเรื่องต่อสู้สักเท่าไร  เพราะมักจะเอาแต่เก็บเลเวลจนลืมตัวยังไงล่ะ  ฉันพูดถูกไหม?  เจ้าพวกอ่อนหัด~”

       ฮูเร็นเผยสีหน้าผ่อนคลายออกมาทันทีที่ส่งผู้เล่นแคนาดาทั้งสองล็อกเอาต์ออกไปได้  หลังจากนั้นก็หยิบโพชั่นออกมาดื่มแล้วตรวจสอบเวลาที่ใช้ไป  

       และเมื่อได้เห็นเวลา  ฝ่ามือพลันถูกยกขึ้นมาตบที่หน้าผากเบาๆ ทันที

       "บ้าจริง  เกินสามนาทีแล้วเหรอเนี่ย?"

       ฮูเร็นรีบย้ายออร่าสีแดงไปห่อหุ้มร่างกายส่วนล่างไว้  ส่งผลให้การเคลื่อนที่ของมันรวดเร็วกว่าแต่ก่อนหลายเท่า  เพียงไม่นานก็กลับมาถึงจุดที่ลอเอลต่อสู้อยู่  

       เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า  ฮูเร็นก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย  ลอเอล  ผู้ที่บอกว่าตนเองรับมือได้เพียงแค่สองนาที  แต่เหตุไฉนยามนี้ถึงได้มีท่าทีสบายนัก?

       "ไม่แปลกใจเลย  ว่าทำไมนายถึงถูกยกให้เป็นรุคกี้อันดับหนึ่ง"
       
       ลอเอลชำเลืองสายตาอันเย็นยะเยียบมามองฮูเร็นที่กำลังกล่าวชื่นชมตน

       "นายใช้เวลาไปทั้งหมด 4 นาที 9 วินาที"

       "ขอโทษ  ขอโทษ~  คู่ต่อสู้เก่งเกินไปหน่อย"

       ฮูเร็นทำการขอโทษขอโพย  หลังจากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปโจมตีผู้เล่นฝรั่งเศสและจีนที่กำลังพัวพันกับลอเอล  

       ทว่าทันใดนั้น  กลับมีศรดอกหนึ่งพุ่งตรงมายังหัวใจของฮูเร็นอย่างหนักแน่นแม่นยำ

       ฉึก!

       ฮูเร็นหลบจุดตายไปได้อย่างฉิวเฉียดด้วยประสาทตอบสนองเหนือมนุษย์  แต่การที่หลบไม่พ้นซะทีเดียวทำให้เขาอดผิดหวังในตัวเองไม่ได้  ฮูเร็นค่อยๆ ดึงลูกธนูออกและพูดว่า

       "เหตุผลเดียวที่ฉันไม่ชอบเล่นคลาสโจมตีระยะใกล้  ก็เพราะการมีตัวตนอยู่ของผู้หญิงคนนั้น!"

       นักธนูอาจอ่อนแอในการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งก็จริง  แต่จะกลายเป็นคลาสสุดอันตรายทันทีเมื่อทำการลอบโจมตีจากแนวหลัง  และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง  กับจิสึกะที่สามารถรีดเร้นศักยภาพออกมาได้สูงที่สุด

       "งั้นก็ดีเลย  เธอคือเป้าหมายต่อไปอยู่แล้ว  ลอเอล  คุ้มกันฉันด้วย"

       ฮูเร็นพลันพุ่งตัวเข้าไปหาทีมนักกีฬาบราซิลทันที

       'ถ้าจิสึกะตายไป  พวกเราเอาชนะทีมสหรัฐไม่ได้แน่'

       ทั้งฝรั่งเศสและจีนต่างก็คิดตรงกัน  พวกเขาเอาตัวมาขวางฮูเร็นไว้ไม่ให้ไปถึงจิสึกะ  ทว่าเรื่องราวกลับไม่ได้ง่ายเช่นนั้น
       
       พรึ่บ!

       ฮูเร็นแปรเปลี่ยนออร่ารอบตัวให้กลายเป็นหอกหลายเล่ม  และหลังจากนั้นก็ควบคุมพวกมันให้กระหน่ำพุ่งใส่ศัตรูที่อยู่ด้านหน้า

       "แค่ก...!  นี่คือพลังที่แท้จริงของออร่างั้นรึ?"

       'นี่สินะ  แร้งเกอร์ท็อป 10 ของโลก...!'

       ยิ่งการแข่งขันดำเนินไปมากขึ้น  นักกีฬาของแต่ละประเทศก็ยิ่งพบกับความประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ

       ซีบาล  คริส  บองเดร  และยูร่า  หลังจากนั้นก็เป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ถัดมาก็คือฮูเร็น

       พลังที่พวกปีศาจแสดงออกมา  ล้วนแล้วแต่อยู่เหนือจินตนาการคนทั่วไปทั้งสิ้น  แม้นักกีฬาที่เข้าแข่งจะเป็นแร้งเกอร์เหมือนกันทั้งหมด  ทว่าระดับก็ยังถูกแบ่งอย่างชัดเจนจนเห็นได้ชัด  จึงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่บรรดาแร้งเกอร์ต่างก็คิดว่า  ตนเองคงเป็นเพียงตัวประกอบในรายการนี้เท่านั้น

       ฮูเร็นพุ่งตัวผ่านผู้เล่นฝรั่งเศสและจีนที่เข้ามาขัดขวางไว้  เพียงไม่นานเขาก็เข้าถึงจุดปักหลักทีมบราซิลจนได้  ซามูเอลพยายามเข้ามาบล็อค  ทว่าเขาคือผู้เล่นที่อ่อนแอที่สุดบนเกาะทีร่า  มีหรือจะทำอะไรฮูเร็นอันดับ 8 ของโลกได้

       "อ๊าากก!"

       ซามูเอลโดนโจมตีจนล้มลงไป  

       ตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้  ฮูเร็นถูกลูกศรจิสึกะลอบยิงเข้าไปหลายครั้งแล้ว  ทว่าเขาก็พยายามอดทนไว้มาตลอด  โดยไม่พยายามไปนึกสนใจ  สิ่งเดียวที่ต้องทำคือการย่นระยะเข้าหาจิสึกะให้ได้

       "ยากใช่เล่นนะเนี่ย  ว่าไหม?"  ฮูเร็นพูดกับจิสึกะที่กำลังเหงื่อตก 

       "แม้ฉันจะใช้ออร่าช่วยลดความเสียหายได้ก็จริง  แต่ว่านะ  สมกับเป็นเทพีแห่งคันศร  ฉันไม่เคยถูกเสียบเป็นเม่นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง"

       "แล้วเคยถูกฟันขาดสองท่อนรึยังล่ะ?"

       "...!"

       เสียงที่ไม่คาดคิดดังขึ้นจากด้านบน  ฮูเร็นผงะไปเล็กน้อยและฉากหลบอย่างรวดเร็ว

       ฟุ่บ! โครมมม!

       รัศมีดาบใหญ่กระแทกลงกับพื้นดินในจุดที่ฮูเร็นยืนเมื่อครู่       

       ครืนนน!  

       ผืนดินสั่นสะเทือนไปเล็กน้อย  กริดค่อยๆ ร่อนลงมาทีละนิด

       ฮูเร็นเพิ่งจะสำนึกได้ว่าตนลืมคิดไปหนึ่งเรื่อง

       "นั่นสินะ  ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าคือหนึ่งในสมาชิกเซดาก้าห์ใช่ไหมล่ะ?  ว๊า~  ฉันดันไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งมากที่สุดสินะ?"

       "รู้ตัวก็ดีแล้ว"

       แม้เขาจะไม่เคยแสดงออกอย่างชัดเจนมาก่อน  แต่กิลด์เซดาก้าห์นั้นสำคัญต่อกริดมาก  คนเหล่านี้เห็นคุณค่าในตัวกริดมากกว่าใครทั้งหมด  เป็นคนเพียงกลุ่มเดียวที่เคารพนับถือและเอาใจใส่ในตัวกริดยิ่งกว่าใคร

       แรกเริ่มเดิมที  ความสัมพันธ์เกิดจากเงินเป็นตัวขับเคลื่อน  แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว  พวกเขาเป็นเพื่อนกันมานานกว่าครึ่งปี  คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาโดยตลอด  แม้กริดอาจเคยหัวเราะเยาะใครบางคนในนั้น  แต่สำหรับกริดแล้ว  เซดาก้าห์คือเพื่อนเพียงกลุ่มเดียวที่เขามี

       ในเมื่อมีพลังมากพอ  แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ปกป้องเพื่อนซึ่งกำลังตกที่นั่งลำบากกันล่ะ?  ไม่เหมือนกับในอดีตที่เขามักจะถูกผองเพื่อนทอดทิ้งให้เจ็บปวดตามลำพัง

       'ใช่แล้ว  เราจะไม่กลายเป็นคนแบบนั้น'

       เขากำลังเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่า  การเข้าร่วมแข่งขันซาทิสฟายนานาชาติในครั้งนี้  ไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดพลาดไปแน่นอน  แม้จะต้องเปิดเผยตัวจริงออกไปก็ตาม

       แววตาของกริดพลันเปลี่ยนไป

       ความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวฉายออกมาอย่างชัดเจนทางดวงตา  การที่เขาพยายามหาเหตุผลมากมายมาสนับสนุนการกระทำของตนอยู่เสมอ  ก็เพื่อไม่ทำให้ตัวเองต้องสับสนว่ามาลงแข่งรายการนี้ทำไม  

       จนถึงเมื่อครู่  กริดยังหาเหตุผลให้ตนเองไม่ได้  

       แต่ตอนนี้  เมื่อได้เห็นจิสึกตกที่นั่งลำบาก  

       เขาก็ได้คำตอบแล้ว...  

       แววตาอันลุ่มลึกและมุ่งมั่น  ถูกฉายออกมาพร้อมกับท่าทีที่มั่นใจและองอาจ
       
       ฮูเร็นเองก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงจากกริด

       'หมอนี่… ราวกับเป็นคนละคนเลยแฮะ'

       ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง  ดวงตาของจิสึกะกำลังจ้องมองกริดอย่างเปล่งประกาย

       'อ--อะไรกัน?  ทำไมเขาถึงได้ดูเท่กว่าทุกครั้ง?'

       จิสึกะคือหญิงแกร่งผู้ซึ่งไม่เคยถูกเพศชายคนใดสั่นคลอนหัวใจได้  แต่แววตาของเธอในตอนนี้  กลับไม่อาจละออกจากกริดได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

       กริดใช้ท่อนแขนอันบึกบึนดันลำตัวจิสึกะไปด้านหลัง

       "ฉันจะปกป้องเธอเอง"

       "ด--ได้… หือ?"

       ตึกตัก!  ตึกตัก!

       จิสึกะจ้องมองแผ่นหลังอันองอาจของกริดพร้อมกับมีใบหน้าแดงก่ำ  

       และแน่นอนว่า  ฉากนี้กำลังถูกฉายออกไปทั่วทั้งโลก

       "บ้าจริง!  ไม่ใช่ละครนะโว้ย!"

       "โห่~~~! โห่~~~!"

       ผู้ชายทั่วทั้งโลกต่างโห่ร้องอย่างโกรธแค้นออกมาพร้อมกัน  ไอ้เจ้าผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าบัดซบ!  แค่ยูร่ายังไม่พอรึไง?  ทำไมถึงได้มาเล็งจิสึกะอีกคน?  หมอนี่มันกะเหมาสองเลยงั้นหรือ?

       "ไอ้ระยำ!"

       "ผู้ชายสารเลว!"

       ชายคนหนึ่งกำลังกุมหัวใจสองสาวงามของโลก  เขาย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกผู้คนรุมประนามสาปแช่งจากทั่วทิศ
       
       และในเวลาเดียวกัน

       ชายคนหนึ่งในวัย 30 ต้นๆ   เขากำลังเห็นฉากดังกล่าวทางทีวีและยืนขึ้นตรบมืออย่างชื่นชม… แปะ แปะ แปะ  เป็นการแสดงออกถึงความให้เกียรติสูงสุด 

       "เป็นการปักธงที่ยอดเยี่ยมมาก...!"

       ชายคนนี้มีโปสเตอร์รูปบุตรีแห่งรีเบคก้าแปะอยู่เต็มบ้าน  เป็นเพราะกริด  สันตะปาปาเดรวิโก้จึงถูกฆ่า  และเขาได้กลายเป็นคลาสลับเกรดยูนีคคนแรกของโลก  

       ดาเมี่ยน  ในวินาทีนี้  เขากำลังให้กำลังใจกริดอยู่ทางหน้าจอทีวี

• Next
• Previous