จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 99

       ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าสามารถสวมใส่ไอเท็มได้ทุกชนิดบนโลก… ทนทานต่ออาการผิตปรกติทั้งหมด… มีทักษะที่ทำให้ตนเองเป็นอมตะ5วินาทีในตอนที่ใกล้ตาย… ยังไม่รวมถึงทักษะติดตัวอื่นและวิถีดาบแพ็กม่า… หากนำค่าสถานะจำนวนมากที่ได้จากการผลิตไอเท็มรวมเข้าไปด้วย… ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจะถูกจัดให้เป็นหนึ่งในคลาสสายต่อสู้อย่างไร้ข้อกังขา

       แต่พื้นฐานแล้วยังไงก็ยังเป็นช่างตีเหล็ก… มีทั้งทักษะตรวจสอบ… ซ่อมแซม… เสริมแกร่ง… ผลิต… ออกแบบ…   

       ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจะเจิดจรัสมากที่สุดในยามที่ได้ตีเหล็ก… และเวทีของกริดจะประกอบไปด้วย ทั่งเหล็ก เตาหลอม รวมไปถึงเครื่องมืออื่นๆ

       ฟู่ววว ฟู่ววว

       เราเริ่มเทแร่มิธริล ถ่านหิน และหินปูนลงไปในเตาหลอมที่กำลังร้อนระอุ       

[ ท่านสามารถรับรู้ถึงอุณหภูมิที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันได้ ]
[ 30องศา... 31องศา… 31.5องศา... 33องศา...   ]
[ หากถ้ามีเตาหลอมอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าสามารถระบุอุณหภูมิภายในเตาหลอมได้อย่างแม่นยำ ]

       
       เราชำนาญการเป่าลมเตาหลอมขั้นสูงสุดแล้ว… ไม่สิ มันเหนือล้ำเกินกว่าขั้นสูงสุดไปอีก เราคือช่างตีเหล็กในตำนาน เป็นความชำนาญระดับตำนาน… ราวกับวาทยากรวงออเครสต้าที่สามารถควบคุมการลุกโชนของเตาหลอมได้ดั่งใจ   

[ 1,000องศา… 1,100องศา… 1,350…   ]

       'มิธริล...'

       ไม่ต้องสงสัยเลยว่า 'เหล็ก' คือแร่ที่ถูกนำมาใช้ในการสร้างไอเท็มมากที่สุด… อุณหภูมิที่เหมาะสมของการถลุงแร่เหล็กอยู่ที่1,150~1,250องศาเซลเซียล… ทว่าการถลุงมิธริลนั้นยากกว่ามาก เพราะต้องใช้ไฟแรงกว่า และช่วงอุณหภูมิที่เหมาะสมก็แคบกว่า…   

       'ต้องรักษาให้อยู่ในช่วงระหว่าง1,820~1840… ห้ามขาดห้ามเกินเด็ดขาด... '

       นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการถลุงมิธริลถึงเริ่มทำได้ตั้งแต่ช่างตีเหล็กขั้นสูงที่มีเลเวล3ขึ้นไป

       ไม่มีทางที่ช่างตีเหล็กอ่อนประสบการณ์จะเร่งไฟให้สูงเกินกว่า1,800องศาได้… ส่วนช่างตีเหล็กขั้นสูงเลเวล2นั้นสามารถเร่งไฟเกิน1,800องศาได้ก็จริง แต่ก็ยังควบคุมความร้อนไม่ได้อยู่ดี… ทว่าสำหรับผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าอย่างเรา ทั้งหมดมันก็แค่ปอกกล้วยเข้าปาก... 

       โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เราเคยรับมือกับมิธริลมาแล้วเมื่อครั้งสร้างโล่เทวะ… ตอนนี้จึงสามารถหลับตาไปพลาง ถลุงไปพลางได้อย่างง่ายดาย… แต่ถึงอย่างนั้น… เราก็ยังจำเป็นต้องใส่ความตั้งใจให้ได้มากที่สุด  

       พรึบ...

       อุณหภูมิของเตาหลอมถูกเราตั้งไว้ที่1,840องศาพอดิบพอดี… เป็นเวลาเดียวกันกับที่แร่มิธริลค่อยๆ ละลายตัวพร้อมถลุง…  

       ภายในเตาหลอม… แร่มิธริลที่กำลังละลายเริ่มจับตัวกับคาร์บอนมอน็อกไซด์ที่เกิดจากถ่านหิน… โลหะดิบที่เกิดจากคาร์บอนผสมมิธริลค่อยๆ ถือกำเนิดขึ้น… และในเวลาเดียวกัน เศษตะกอนที่เหลือได้รวมตัวกันเป็นขี้ตะกรันโดยฝีมือหินปูน… พวกมันถูกปล่อยออกจากเตาหลอมไปทีละนิด   

       ขั้นตอนการถลุงแร่ดังกล่าวเหมือนกับที่ใช้ในอุตสาหากรรมโลหะของจริงทุกประการ… เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่า เกมซาทิสฟายมีความเสมือนจริงมากขนาดไหน 

       ...ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เราอ่านเจอมาในเวบบอร์ดเกี่ยวกับคลาสช่างตีเหล็กของซาทิสฟาย

       'ทำไมเราถึงต้องเข้าใจหลักการด้วยนะ... เพราะถึงเข้าใจไป เราก็ไม่ได้ใบอนุญาตการตีเหล็กในชีวิตจริงอยู่ดี… แค่ทำให้ออกมาดีก็พอแล้ว'

       เราเทโลหะเหลวใส่แม่พิมพ์ที่เตรียมไว้… โลหะเหลวร้อนสีส้มของมิธริล มีความงดงามเสียจนจิตใจของเราไม่อยู่กับเนื้อกับตัว 

       'งดงามมาก… งดงามยิ่งกว่าหญิงสาวเสียอีก...'

       เฮ้ย...

       "ความคิดเมื่อครู่มันอะไรกัน..."

       ราวกับเป็นพวกโอตาคุโลหะ…  เราต้องทำอะไรเข้าสักอย่าง… ไม่อย่างนั้นพออายุถึง50 เราอาจได้แนะนำตัวเองกับคนอื่นว่า 

       'สวัสดีครับ ผมชินยองวู… สถานะสมรสแล้วครับ... ผมแต่งงานกับการตีเหล็ก...' 

       'บ้าฉิบ… ถึงจะไม่เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิง… แต่อย่างน้อยก่อนตายขอมีแฟนสักคนก็ยังดี… ไม่ต้องถึงขั้นแต่งงานก็ได้… เฮ่อ...'

       เราเริ่มเป็นกังวลว่าชีวิตจะต้องกลายเป็นแบบนั้นไปจริงๆ...

       "น่าสมเพชฉิบ..."

       หลังจากเหตุการณ์อาฮยอง ความมั่นใจในเพศตรงข้ามก็ติดลบ… อีกนานไหมที่กว่าเราจะรักษาอาการนี้ให้หาย… เราเทโลหะลงบนแม่พิมพ์ไปพลาง คิดเรื่องอนาคตไปพลาง… ช่วงนี้คงได้แต่รอให้โลหะแข็งตัว  

       'เราจะนั่งรอเฉยๆ ไม่ได้...'

       เวลาล้วนเป็นเงินเป็นทอง เราต้องรีบหาเงินคืนในส่วนที่ใช้ไปตอนพบกับอาฮยอง… ไม้ไทปันจึงถูกหยิบขึ้นมาหยิบจับและมองดู… ลงท้ายด้วยการที่เราพลิกมันและเริ่มเหลา  

       ไม้ไทปันมีลักษณะคล้ายกับไผ่ แต่จะมีความแข็งแรงและยืดหยุ่นกว่านับสิบเท่า… เหมาะกับการเป็นวัสดุทำด้ามหอกอย่างยิ่ง… ด้วยความงามของสีฟ้าอ่อน ไม้ไทปันจึงค่อนข้างนิยมในการนำมาทำอาวุธชั้นสูง… แต่ด้วยมูลค่าต้นทุนที่มหาศาล จึงเป็นอาวุธที่มีไว้สำหรับคนรวยเท่านั้น... 

       "อืม..."

       เราเหลาและดัดจนไม้ไทปันมีลักษณะตรง… ลงท้ายด้วยตัดมันออกมาด้วยความยาว178เซนติเมตรพอดิบพอดี

       ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       เราลองกวัดแกว่งไปมาสักรอบสองรอบเพื่อดูผิวสัมผัสและน้ำหนัก

       'แม้จะยืนหยุ่นได้ขนาดนี้ แต่ความแข็งแกร่งกลับอยู่ในระดับเดียวกับเหล็กกล้า… สมแล้วที่มีราคาแพง'

       ไม้ไทปันก้านนี้จะกลายเป็นด้ามจับหอก... ความลงตัวระหว่างสีฟ้าอ่อนของไม้ไทปันและสีเงินของมิธริล… ส่งผลให้หอกวายุมีทั้งความงดงามและหรูหราในเวลาเดียวกัน

       "ต่อไปก็ส่วนคมหอก"

       ตัวเราที่เสร็จการเตรียมด้ามจับ ได้เดินไปแงะโลหะสภาพกึ่งของแข็งออกมาจากแม่พิมพ์… หลังจากนั้นก็หยิบอุปกรณ์คู่ใจขึ้นมา 

[ ค้อนของช่างตีเหล็กปริศนา ]
เกรด: อีปิก
ความคงทน: 350/350
พลังโจมตี: 70~80
...
* โอกาสผลิตไอเท็มเกรดแรร์เพิ่มขึ้น 17%
* โอกาสผลิตไอเท็มเกรดอีปิกเพิ่มขึ้น 7%
       ค้อนตีเหล็กที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยมผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังต้องสั่งสมประสบการณ์และชื่อเสียงอีกสักหน่อย
       ค้อนตีเหล็กอันนี้สร้างขึ้นเพื่อใช้เองเป็นการส่วนตัวเท่านั้น จึงไม่มีช่างตีเหล็กคนใดที่สามารถสวมใส่มันได้อีก
...
* เงื่อนไขการสวมใส่: คลาสผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า
* น้ำหนัก : 60 หน่วย

       'นับตั้งแต่เรามีค้อนอันนี้ โอกาสสร้างไอเท็มเกรดแรร์และอีปิกก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด'

       เป็นเรื่องน่าเศร้าที่มันไม่ได้เพิ่้มโอกาสการสร้างไอเท็มเกรดยูนีคหรือเลเจนดารี… แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตัวค้อนเองก็ยังมีเกรดแค่อีปิกเท่านั้น… เราเชื่อว่าค้อนเกรดยูนีคก็จะเพิ่มอัตราการผลิตไอเท็มของเกรดยูนีคด้วย… และเลเจนดารีก็คงเป็นแบบเดียวกัน…

       'ไม่ช้าก็เร็ว เราคงต้องสร้างค้อนเกรดเลเจนดารีขึ้นมาซักวัน'
              
       เคร้ง! เคร้ง!

       เรานำมิธริลกลับไปเผาในเตาหลอมอีกครั้ง… คราวนี้ใช้ค้อนเกรดอีปิกทุบเพื่อขึ้นรูป เป็นขั้นตอนที่ทำเพื่อนำคาร์บอนออกจากโลหะ…  เมื่อระดับคาร์บอนเป็นที่พึงพอใจ... เราก็เริ่มทำการอบคืนตัวและเข้าสู่ขั้นตอนการปรับแต่งรูปทรงมิธริลให้สวยงาม 

       "เฮ่อ..."

       ร่างกายเราชุ่มไปด้วยเหงื่อไคล ยามนี้ด้านนอกหน้าต่างเกิดหมอกหนามาบดบังทิวทัศน์ไว้
       
       เคร้ง! เคร้ง!

       นอกจากเสียงของผู้เล่นที่กำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่บนถนนแล้ว… ภายในวินสตันแห่งนี้คงเหลือแต่เพียงเสียงทุบค้อนของเรา 

       4ชั่วโมงถัดมา

       เมื่อรูปทรงของคทหอกเป็นที่พึงพอใจ เราจึงติดมันเข้ากับเอ็นกริฟฟอน… และประกอบรวมเข้ากับด้ามจับไม้ไทปันที่ทำรอไว้แล้ว

       หอก1ใน3เล่มของป็อนก็เป็นอันเสร็จสิ้นเสียที... 

[ ทักษะลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนานแสดงผล... ไอเท็มที่ท่านผลิตขึ้นจะมีคุณสมบัติสูงกว่าเดิม ]

       'เยี่ยม!' 

       นับว่าโชคดีมากที่ลมหายใจช่างตีเหล็กทำงาน… ที่เหลือก็ต้องลุ้นแล้วว่าจะออกมาเป็นเกรดอะไร 

       เราบรรจงอ่านรายละเอียดของไอเท็มที่ปรากฏขึ้นอย่างใจจดใจจ่อ

[ หอกวายุ ]
เกรด : ยูนีค
ความคงทน : 432/432
พลังโจมตี : 476
...
* อัตราคริติคอล +5%
* ความเร็วโจมตี +10%
* ความเร็วโจมตีจะเพิ่มขึ้น 1% ทุกการโจมตีต่อเนื่อง
* ได้รับทักษะ 'มายาแห่งความจริง'
* ได้รับทักษะ 'ความปรารถนาของผู้สร้าง'
...
       เป็นหอกที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยม เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังต้องสั่งสมประสบการณ์และชื่อเสียงอีกสักหน่อย
       ด้วยน้ำหนักที่เบาของมัน ทำให้ยิ่งผู้ใช้มีทักษะสูงมากเท่าใด มันก็จะยิ่งแสดงผลได้เต็มประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น… ทว่าในบางครั้ง ความเบาก็ถือเป็นจุดอ่อนเช่นกัน
       มันถูกอัดแน่นไปด้วยความปรารถนาอันหนักแน่นของผู้สร้าง… ที่หวังจะให้ตนเองได้ถือกำเนิดใหม่อย่างงดงามและหรูหราเหมือนกับหอกเล่มนี้
...
* เงื่อนไขการสวมใส่:
- เลเวล240 หรือสูงกว่า
- ค่าพลังกำลัง750แต้ม หรือสูงกว่า
- ค่าความว่องไว400แต้ม หรือสูงกว่า
- ทักษะความชำนาญหอกขั้นสูง เลเวล2 หรือสูงกว่า
* น้ำหนัก: 200หน่วย

[ ไอเท็มเกรดยูนีคถูกสร้างขึ้น ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น12แต้มเป็นการถาวร ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น300หน่วย ]

       "เอ๋… หือ… โอ้! โว้วววว!"

       ก่อนหน้านี้ เราเคยสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีได้ถึง2ชิ้น แต่กลับมีเกรดยูนีคเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น คือมีดสั้นอุดมคติ… ว่ากันตามตรง ไอเท็มเลเจนดารีควรจะมีอัตราการผลิตได้น้อยกว่าเกรดยูนีค… แต่ความยากที่ว่ามานั้นก็คงแตกต่างกันไม่มาก… ในอีกความหมายหนึ่งก็คือ การได้ไอเท็มเกรดยูนีคก็ยากไม่แพ้เลเจนดารีเลย

       และในที่สุดก็ออกมาอีกชิ้นแล้ว!

       "อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       เราดีใจจนตัวลอยราวกับจะบินได้

       'แถมโชคดียิ่งกว่าถูกหวยเสียอีก… เพราะลมหายใจช่างตีเหล็กดันแสดงผลขึ้นมาด้วย'

       ในสูตรการผลิต หอกวายุเกรดยูนีคจะมีค่าความคงทนอยู่ที่363 และพลังโจมตีอยู่ที่400… ทว่าหอกวายุของเรากลับมีคุณสมบัติเหล่านั้นสูงกว่าเดิม19% 

       เป็นผลมาจากทักษะการผลิตเลเวล2 (12%) และลมหายใจของช่างตีเหล็กเลเวล2 (7%)

       แล้วทักษะ 'ความปรารถนาของผู้สร้าง' ทำอะไรได้กันนะ...

       เรารีบตรวจสอบรายละเอียด       

[ ความปรารถนาของผู้สร้าง ]
       พลังโจมตีของอาวุธจะเพิ่มขึ้น30%เป็นระยะเวลา2นาที… สามารถซ้อนทับกับทักษะเสริมพลังโจมตีชนิดอื่นได้
* ทุกครั้งที่ใช้ ค่าความคงทนอาวุธจะลดลง 100 หน่วย

       "หืม..."

       เพิ่มพลังโจมตี30%เป็นเวลา2นาที… เป็นความสามารถของทักษะที่ไม่ได้พิเศษอะไรมาก… ทักษะเสริมพลังของคลาสสายต่อสู้ส่วนมากก็จะมีที่คล้ายคลึงกันอยู่แล้ว… ไม่สิ ทักษะประจำคลาสจะมีระยะเวลาที่กว่านานคือ10นาที… 'ความปรารถนาของผู้สร้าง' จึงยังดูด้อยกว่าทักษะปรกติ  

       แต่อย่าลืมว่ามันไม่ซ้อนทับกับทักษะเสริมพลังชนิดอื่น… หมายความว่าถ้าหาก 'ความปรารถนาของผู้สร้าง' ถูกใช้พร้อมกับทักษะ 'เสริมพลังอาวุธ' ซึ่งจะเพิ่มพลังโจมตีอาวุธเข้าไปอีก30%… รวมทั้งหมดก็จะกลายเป็น+60%เลยทีเดียว  

       นับว่าออปชั่นที่หายาก เพราะทักษะเสริมพลังที่ไม่ซ้อนทับกับชนิดอื่นนั้นหาแทบไม่มีอีกแล้ว… แต่ด้วยความที่ใช้ค่าคงทนของอาวุธแทนมานา… จึงควรนำมาใช้เป็นไม้ตายในยามฉุกเฉินเท่านั้น… เพราะการเสียความคงทนอาวุธไป100แต้มไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก   

       "...ถูกหวยของแท้เลย… ควรแบ่งปันข้อมูลไอเท็มลงช่องสนทนากิลด์รึเปล่านะ… เผื่อพวกเขาจะได้ตะลึงให้ตาค้างกันไปเลย"

       เราจิตนาการถึงตอนที่จิสึกะและสมาชิกคนอื่นกำลังกล่าวคำชื่นชมสรรเสริญ… โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่าทางของป็อน... 

       ก่อนหน้านี้… ป็อนมอบวัสดุสร้างหอกวายุมาให้เราจำนวน3ชุดและพูดว่า "ฉันได้พบเจอช่างตีเหล็กมามาก จึงรู้ว่าการผลิตไอเท็มเกรดอีปิกไม่ใช่เรื่องง่ายนัก… ฉันมีเงินพอสำหรับวัสดุ3ชุดเท่านั้น แต่ไม่ต้องกดดันไปนะ ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักหรอก… ถึงหอกเกรดอีปิกจะไม่โผล่ออกมาก็ไม่เป็นไร เพราะหอกเกรดแรร์ก็สามารถใช้เป็นอาวุธสำรองได้ดีเหมือนกัน"

       ยิ่งคิดเราก็ยิ่งโกรธป็อน… จนอยากจะพูดตอกหน้ากลับไปตอนนั้นว่า 

       "นายคิดว่าฉันไม่มีปัญญาสร้างหอกเกรดอีปิกรึไง… ได้แค่แรร์ก็ดีใจแล้วงั้นหรอ… เหอะ! ช่างตีเหล็กในตำนานอย่างฉันไม่มีวันพึงพอใจแค่เกรดแรร์แน่นอน!"

       ...แต่ในความเป็นจริง… หากเราสร้างไอเท็มขึ้นมาสัก10ชิ้น เกือบทั้งหมดแทบจะเป็นเกรดแรร์ล้วน... 

       'อุบไว้ก่อนดีกว่า… เล่มแรกก็ออกมาเป็นยูนีคซะแล้ว!'

       ป็อนจะจ่ายเท่าไรกันนะ… เราตื่นเต้นจนหัวใจแทบหลุดออกมาจากหน้าอก 

       "นี่มันเกิดอะไรขึ้น… นับตั้งแต่วันที่ล่ามาลาคัส เราก็สามารถทำเงินก้อนโตได้ทุกวัน… ฝันไปรึเปล่านะ… มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล… คนแบบเราไม่น่าดวงดีขนาดนี้ได้… ทันทีที่รับเงินมา เราควรรีบไปฝากไว้กับบัญชีของครอบครัวโดยเร็ว"

       เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว… เราเริ่มสร้างหอกเล่มแรกตั้งแต่เมื่อเย็นวาน... ทว่ากว่าจะเสร็จก็กินเวลาเกินครึ่งวันไปแล้ว... 

       "เหนื่อยจัง… อยากนอนแล้ว"

       เมื่อความกดดันเล็กๆ ถูกคลี่คลายออก ร่างกายของเราก็ผ่อนคลายถึงขีดสุดจนอยากพักผ่อน 

       'เก็บหอกเล่มนี้ไว้เป็นความลับก่อนก็แล้วกัน… เราจะใช้เวลาอีก2วันเพื่อสร้างหอก2เล่มที่เหลือ… ถึงตอนนั้นค่อยอวดให้ดูเลยทีเดียวพร้อมกัน'

       ด้วยวัสดุที่เหลือ… คงเป็นการโกหก ถ้าจะบอกว่าเราไม่คาดหวังเกรดเลเจนดารีเลย 

       ***

       "วันนี้แล้วสินะ..." 

       หลังจากฝากงานสร้างหอกวายุไว้กับกริด ป็อนก็ใช้เวลาทั้งวันไปกับการล่ามอนสเตอร์เพื่ออัพเลเวล… ตลอด3วันที่ผ่านมา ความไม่พึงพอใจในหอกเล่มเก่ามีแต่จะยิ่งชัดเจนมากขึ้น 

       เมื่อป็อนย้ายสถานที่เก็บเลเวลใหม่ให้ยากกว่าเดิม… ทันทีที่ได้พบกับมอนสเตอร์เลเวลสูง ความพึ่งพาไม่ได้ของหอกเลเวล190ก็ยิ่งแสดงผลชัดเจนออกมา… เขาใช้หอกเล่มนี้อัพเลเวลมาทั้งหมด53ครั้งแล้ว จาก190ยัน243... 

       ยิ่งคิดป็อนก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความอ่อนด้อยของมัน

       'อยากขว้างทิ้งใจจะขาดแล้ว...'

       ป็อนที่กำลังอยู่ในเวลาพัก เขาจึงทำตัวผ่อนคลาย… ในขณะที่กำลังจะออกล่าชุดต่อไป ข้อความของกริดพลันเด้งขึ้นจากช่องสนทนากิลด์ 
       
       { ป็อน… หอกวายุ3เล่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว… ถ้าว่างก็มาเอาที่โรงตีเหล็กข่านนะ }

       { โอ้วว! หอกเสร็จแล้วงั้นหรอ! นายสร้างได้เกรดอะไรบ้าง...  }

       { ฉันเองก็อยากรู้ ^^ ช่วยแบ่งปันข้อมูลลงในช่องสนทนากิลด์หน่อยสิ }

       สมาชิกกิลด์ต่างพากันตื่นเต้น… ส่วนป็อนทั้งตื่นเต้นแล้วก็วิตกในเวลาเดียวกัน… เขากำลังเฝ้ามองรายละเอียดไอเท็มอย่างใจจดใจจ่อ… ทว่ากริดกลับพูดในสิ่งที่เป็นข่าวร้ายสุดขีดออกมา   

       { ฉันทำพลาด… ไม่อยากให้ใครเห็น… นายมาดูกับตาเองเถอะ }

       แวทน์เนอร์หัวเราะอย่างสะใจ

       {ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ… ดูเหมือนจะได้เกรดแรร์ล้วนสินะ! สมน้ำหน้า! } 

       "..."

       ป็อนรู้สึกผิดหวังอย่างแท้จริง… เขาหวังว่าบางที1ใน3อาจเป็นเกรดอีปิกให้บ้าง… ความคาดหวังมีเพิ่มขึ้นเมื่อได้เห็นกริดเรียนสูตรผลิตอย่างง่ายดาย และช่วยอัพเกรดขวานให้แวนท์เนอร์ได้ทันที

       "เราเตรียมใจไว้แล้ว"

       ถึงจะเป็นเกรดแรร์ แต่คุณสมบัติของมันก็ไม่ได้แย่… ป็อนตัดสินใจหยุดล่าและรีบกลับไปยังวินสตันที่อยู่ไม่ไกลทันที 

       3ชั่วโมงถัดมา

       ทันทีที่ป็อนมาถึงโรงตีเหล็กข่าน เขาก็พบว่ามีสมาชิกกิลด์คนอื่นมารออยู่ก่อนแล้ว… สองคนในนั้นคือจิสึกะและแวนท์เนอร์… แล้วก็เป็นอย่างที่คาด เมื่อแวนท์เนอร์เห็นป็อน เขาก็พลันหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจทันที  

       "พวกนายมาทำอะไรที่นี่..."

       "ฉันอยากเห็นใบหน้าที่ผิดหวังของนาย… มีอะไรจะบ่นฉันงั้นหรอ… เคี๊ยกๆๆ!"

       '...ไอ้บัดซบนี่'

       "หือ… มีไรอยากพูดงั้นหรอ… มีรึเปล่าล่ะ! เดี๋ยวฉันจะอัดนายด้วยขวานร่างจริงนี่เอง เคี๊ยกๆๆๆ!"

       "..."

       แวนท์เนอร์เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเมื่อได้รับการอัพเกรดขวานจากกริด… เขาสามารถย้ายสถานที่เก็บเลเวลให้สูงกว่าเดิม และทุกครั้งที่เห็นป็อน แวนท์เนอร์ก็อดไม่ได้ที่จะอวดขวานเล่มใหม่อยู่ร่ำไป

       'หมอนี่มันคงดีใจมาก… อิจฉาจังแฮะ'

       ป็อนสั่นระริกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าคู่แข่งไปได้ดีกว่า… เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหากริดด้วยท่าทีเศร้าหมอง 

       "กริด… นายเองก็คงเจ็บปวดไม่น้อยใช่ไหม"

       แม้ป็อนจะบอกกับกริดว่าเขาไม่คาดหวังเกรดของหอกมากนัก… ถึงมันจะเป็นความจริง แต่ในตอนนี้ป็อนก็ไม่อาจเก็บซ่อนใบหน้าที่แสนผิดหวังไว้ได้เลย… กริดจ้องมองใบหน้าของป็อนด้วยท่าทีง่วงเหงาหาวนอนพร้อมกับยื่นหอกไปให้3เล่ม 

       "ฉันทำพลาด… เพราะบังเอิญดันได้เกรดยูนีคตั้งแต่ชิ้นแรก ฉันก็เลยคิดว่า1ใน2เล่มที่เหลืออาจเป็นเกรดเลเจนดารี … ทว่ากลับกลายเป็นแค่เกรดอีปิกทั้งคู่"

       "......"

       กริดกำลังพูดจาบ้าบออะไรอยู่… สมาชิกทุกคนรวมทั้งป็อนต่างตกตะลึง… ยูนีค… เลเจนดารี… แค่อีปิก... กริดกำลังหมายถึงอะไร… 

       เป็นที่รู้กันในหมู่ผู้เล่นว่า ไอเท็มเกรดเลเจนดารีไม่สามารถสร้างขึ้นได้… พวกเขาจึงคิดว่ากริดกำลังละเมอเพ้อพกอะไรอยู่     

       แต่ทันใดนั้น… ใบหน้าของป็อนพลันขาวซีด… ริมฝีปากกลายเป็นสีม่วงคล้ำในทันที  

[ ท่านได้รับไอเท็ม หอกวายุ (อีปิก) ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม หอกวายุ (อีปิก) ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม หอกวายุ (ยูนีค) ]

       "...นี่มันหมายความว่ายังไง!"

       ก่อนหน้านี้… ป็อนเคยสั่นสะท้านอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้มาแล้ว2ครั้ง… ครั้งแรกคือการได้สัมผัสประสบการณ์อันน่าตื่นตะลึงในซาทิสฟาย… เกมออนไลน์เสมือนจริงกลับกลายเป็นโลกที่สมจริงอีกใบขึ้นมา… ในฐานะหัวหน้าทีมพัฒนาซาทิสฟาย ลิมชอลโฮคือพระเจ้าของโลกใบนี้อย่างแท้จริง 

       ส่วนครั้งที่สองคือตอนที่ป็อนได้ปะทะฝีมือกับผู้เล่นอันดับ1ของโลก… ครอเกล 

       ป็อนและจิสึกะได้ปะทะกับครอเกลเข้าโดยบังเอิญ… เขาต้องพลันรู้สึกหวาดผวาและตื่นตระหนก… ต้องขอโทษจิสึกะด้วยจริงๆ... แต่ครอเกลคืออัจฉริยะอันดับ1และหนึ่งเดียวในซาทิสฟายที่เขาให้การยอมรับจากใจ… ในอดีต ทุกเกมที่ป็อนเล่นมักจะอยู่ในอันดับต้นๆ เสมอ… แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ต้องหมดสภาพอย่างไร้ทางสู้ต่อหน้าผู้เล่นด้วยกันเอง 

       และขณะนี้คือครั้งที่สาม...
       
       "กริด… น--นาย...! นาย!! "

       ป็อนกำลังยืนสั่นเทาด้วยร่างกายที่บังคับไม่ได้… ข้อความรายละเอียดของหอกวายุเกรดยูนีคถูกอ่านผ่านตาอย่างรวดเร็ว… ความมั่นใจที่เคยสูญเสียค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา… บางทีถ้ามีกริดล่ะก็… กำแพงที่สมาชิกกิดล์เซดาก้าไม่มีวันข้ามได้ของครอเกล… อาจพังทะลายลงได้ด้วยไอเท็มจากกริด

• Next
• Previous