จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 73

       เราสติแตกจนเสริมแกร่ง 3 ครั้งรวดและกลับไปเป็น +5 โดยไม่ล้มเหลวเลยสักครั้ง

       แต่ว่าครั้งที่ 4...

[ หินเสริมแกร่งอาวุธจำนวน 1 ก้อน ถูกใช้งาน ]
[ +5 มีดสั้นในอุดมคติเสริมแกร่งล้มเหลว ]
[ ระดับเสริมแกร่งของ +5 มีดสั้นในอุดมคติลงลด 3 ขั้น ]

       "บ้าจริง!"

       มีดสั้นในอุดมคติเป็นไอเท็มเกรดยูนีค เรื่องนั้นเรารู้ดี ยิ่งเกรดของไอเท็มสูง โอกาสสำเร็จก็ยิ่งต่ำ แต่เราเป็นถึงผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเชียวนะ คลาสเจนดารีคนนี้จะไม่สามารถ +6 ได้เชียวหรือ

       "โธ่เว่ย...โธ่โว้ยยย!"

       เราสูญเงินจำนวน 1,000 ทองไปอย่างเปล่าประโยชน์ สิ่งที่ได้กลับมามีเพียง +3 มีดสั้น ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ หัวจิตหัวใจเรามีแต่คำว่าเอาคืน โดยไม่รู้ตัว เท้าของเราก้าวเดินมาถึงโรงประมูลอีกครั้ง หินเสริมแกร่งอาวุธจำนวน 10 ก้อนถูกซื้อไปจากร้าน

       "ถ้าหากล้มเหลวที่ +6 อีกล่ะก็ เห็นทีจะต้องงัดหินเสริมแกร่งที่ถูกอวยพรออกมาใช้..."

       แต่ติดตรงที่ ราคาของมันสูงเกินไป ใจเราอยากเอาหินเสริมแกร่งที่ถูกอวยพรมาขายมากกว่า แต่ตอนนี้ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ไม่ว่าอะไรอยู่ตรงหน้าย่อมคว้ามาหมด แต่ทันใดนั้น

[ หินเสริมแกร่งอาวุธจำนวน 1 ก้อน ถูกใช้งาน ]
[ +5 มีดสั้นในอุดมคติเลื่อนระดับเสริมแกร่ง ]

        "โว้...ว้าว!!"

       ทันทีที่มีดสั้นในอุดมคติกลายเป็น +6 ออร่าสีฟ้าอันงดงามได้เฉิดฉายออกมาจากคมมีดอย่างอลังการ

       "สวย...สวยมาก..."

       ไอเท็มที่เสริมแกร่ง ถ้าหากยังไม่ถึง +6 ก็จะมีรูปลักษณ์ภายนอกที่เหมือนกัน  ไม่ว่าจะ +5 หรือ +0 ก็ตาม มันจะเริ่มการเปลี่ยนแปลงที่ +6 ขึ้นไป ถึงแม้ไม่ได้มีพลังโจมตีเวอร์วังอลังการเพิ่มเข้ามา แต่สีของมันก็เตะตาผู้ที่พบเห็นได้ง่ายดาย

       "ถ้าเรานำออกไปอวดในเมืองล่ะก็..."

       ไม่รีรอ เรารีบเดินออกไปยังจัตุรัสเมืองพร้อมกับ +6 มีดสั้นในอุดมคติทันที เมื่อไปถึงก็โพสท่าเบาๆ โดยถือมีดสั้นไว้ในมือ ผู้คนพลันเบนเป้าสายตามาจับจ้องกลุ่มใหญ่

       "ว้าว ดูนั่นสิ อาวุธ +6 ล่ะ!"

       "ออร่าสีฟ้า...สวยโคตร..."

       ผู้คนต่างกล่าวคำชื่นชมไม่หยุดปาก

       "ต้องรวยขนาดไหนนะ…อาวุธ +6 เนี่ย  เข้าไปทำความรู้จักดีไหม..."

       "เฮ้ อย่า! บางทีอาจแค่ฟลุคก็ได้ อย่าเพิ่งวู่วาม"

       "โว้ว...นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอาวุธ+6 ของฉันแค่+3 เอง อิจฉาสุดๆ เลย"

       เรารู้สึกพึงพอใจอย่างมาก ที่ผู้คนต่างกล่าวยกย่องความงามของมีดสั้นที่อยู่ในมือ

       'ฮุฮุฮุ…+6 มันก็ต้องเจ๋งอยู่แล้ว เราสูญเงินไปกับมันไม่น้อย'

       ณ ใจกลางจัตุรัส สายตาอันชื่นชมของผู้คนเมื่อครู่ พลันเปลี่ยนไปเป็นสายตาอันแสนตกตะลึงอย่างรวดเร็ว

       "เหอะ! ก็แค่อาวุธ +6 เอง...กระจอกน่า อวดซะนึกว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร"
     
       ทันใดนั้น เสียงที่ฟังดูคุ้นหู แต่ก็ไม่คุ้นหู ได้ดังขึ้นจากข้างหลัง เราหันไปเพื่อจะดูว่าเป็นเสียงของใครกัน ถึงช่างปากเสียได้ขนาดนี้...

       แต่คนๆ นั้นกลับเป็น...

       "แค็ทซ์!"

       "นักรบโลหิต แค็ทซ์!"

       แค็ทซ์เป็นถึงผู้เล่นท็อป 40 ของโลก แถมเขายังมีคลาสอีปิกที่สามของเกมอยู่กับตัว ฝูงชนต่างฮือฮาทันทีเมื่อเขาปรากฏตัว

       'ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้...'

       เรารู้จักแค็ทซ์มาก่อน ที่จริงก็ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว แต่หมอนี่ขึ้นชื่อในเรื่องวีรกรรมชอบสร้างปัญหา และดันเป็นคนที่มักได้ออกทีวีบ่อยๆ ในอีกความหมายหนึ่ง แค็ทซ์ไม่รู้จักเรา แต่กลับกลับจ้องมาทางเราอย่างไม่กระพริบตา แถมยังมองด้วยสายตาหยามเหยียดสุดขีด "เฮอะ...ไอ้พวกสามัญชน"

       "นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่..."

       แค็ทซ์ยักไหล่เบาๆ และชักดาบที่เอวออกจากฝัก ดาบของมันส่องประกายสีแดงเจิดจ้าราวกับพระอาทิตย์ ผู้คนต่างร้องระงมทันทีที่เห็นดาบเล่มนี้ หลังจากนั้นแค็ทซ์ก็หัวเราะขึ้นอย่างมีความสุข

       "วะฮ่าฮ่า! เป็นยังไงบ้าง...ต่างกันลิบลับเลยใช่ไหม นี่คือความสุดยอดของไอเท็ม+8 ยังไงล่ะ! สุดยอดอาวุธ ที่ทั้งชีวิตของแกก็ไม่มีทางหามาได้ วะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       มันหัวเราะพร้อมกับเดินจากไปอย่างองอาจ ผู้คนได้แต่จ้องมองแผ่นหลังด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

       "อะไรของหมอนั่น...มาที่นี่แค่เพื่อจะอวดไอเท็มหรอกรึ"

       "นิสัยเหมือนในข่าวลือไม่ผิดเพี้ยน..."

       ผู้คนต่างส่ายหน้าให้กับแค็ทซ์ หลังจากนั้นพากันก็กลับไปทำกิจวัตรตามเดิม แต่เป็นเราที่ยังไม่ยอมขยับไปไหน อาการสั่นระริกจากความโมโหยังคงพุ่นพล่านคุกรุ่น ไม่มีทางถูกสลายไปโดยง่ายแน่

       "ระยำเอ้ย! มันกล้าหักหน้าเราขนาดนี้เชียวรึ...ก็แค่คลาสอีปิกกระจอก ไม่มีทางเทียบกับคลาสเลเจนดารีของเราได้หรอกน่า!"

       หลังจากนั้น อาวุธ +6 ก็ไม่เป็นที่พึงพอใจอีกต่อไป เรารีบกลับไปยังโรงตีเหล็กข่าน และนำหินเสริมแกร่งที่ถูกอวยพรออกมาจำนวนสองก้อน หลังจากก็เตรียมเริ่มการเสริมแกร่งทันที     

       "เราเป็นถึงผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเลยนะ...แค่นักรบโลหิต...มันกล้าดียังไง!"

[ หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพรจำนวน 1 ก้อน ถูกใช้งาน ]
[ +6 มีดสั้นในอุดมคติเลื่อนระดับเสริมแกร่ง ]

[ หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพรจำนวน 1 ก้อน ถูกใช้งาน ]
[ +7 มีดสั้นในอุดมคติเลื่อนระดับเสริมแกร่ง ]
[ ไอเท็มถูกเสริมแกร่งถึงระดับ +8  คุณสมบัติของไอเท็มจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ]

        "...เอ๋"

       เราเสริมแกร่งสำเร็จสองครั้งติดกัน ด้วยหินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพรจำนวน 2 ก้อน ออร่าสีฟ้าของเรามีความลุ่มลึกมากขึ้น  ถ้าหากดาบของแค็ทซ์คือสีแดงของพระอาทิตย์ มีดสั้นของเราก็เปรียบดั่งสีฟ้าครามของทะเลลึก

       "ฮะฮ่า...อุวะฮ่าฮ่า!"

[ +8 มีดสั้นในอุดมคติ ]   
เกรด : ยูนีค
ความคงทน : 168/168
พลังโจมตี : 378~413
ความเร็วในการโจมตี : +13%
* ความว่องไว +30
เงื่อนไขการสวมใส่ : เลเวล 180 หรือสูงกว่า
...

       ค่าพลังโจมตีจากมีด ที่ไม่ใช่ดาบยาวหรือดาบใหญ่ กลับมีสูงเกินกว่า 400 หน่วยได้ ต้องขอบคุณการปรากฏตัวอย่างไม่คาฝันของแค็ทซ์ ทำให้เรามีหนึ่งในอาวุธสุดโหดของเกมไว้ใช้งาน

       ในขณะที่กำลังอารมณ์ดีสุดขีด ฮิวรอยก็เดินเข้ามาในโรงตีเหล็ก "นายท่าน! สู้กับบอสเป็นไงบ้าง..."

       เรามองไปที่ฮิวรอยด้วยสายตาเป็นกังวล และตัดสินใจโกหกออกไป "อืม...โชคไม่ค่อยดีน่ะ ฉันทำพลาด เลยกลับมามือเปล่า ต้องขอโทษด้วย ทั้งที่นายสละชีวิตอย่างกล้าหาญแท้ๆ"

       ในความเป็นจริง การล่าบอสประสบความสำเร็จ เราได้ไอเท็มมามากมาย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจโกหกออกไป ทำไมน่ะหรือ...เพราะเรากลัวว่าฮิวรอยจะมาขอแบ่งไอเท็ม ถ้าหากตอบไปตามตรงว่าฆ่าบอสได้

       ฮิวรอยสั่นระริกอย่างเจ็บใจเมื่อได้ยินผล "เป็นเพราะกระผมอ่อนแอเกินไป...บ้าฉิบ! ผมขอออกไปฝึกฝนตัวเองก่อน! ครั้งหน้าจะได้ไม่ต้องเป็นภาระของนายท่าน!"

       "ด--ได้..."     

       ฮิวรอยจากไปพร้อมกับคำมั่นสัญญา และเป็นเวลาเดียวกับที่เราคิดเรื่องเดินทางไปหุบเขาเคซาน

       "เรามีอาวุธหลักแล้ว มีดสั้นในอุดมคติเล่มนี้ ส่วนชุดเกราะ...ข่านกำลังทำอยู่..."

       หมวกก็มีแล้ว หมวกหัวหน้าออร์คน้่ำแข็ง สิ่งที่ยังขาดไปคือถุงมือและรองเท้า เราควักค้อนออกมาและเริ่มสร้างไอเท็มทั้งสองชนิด

       สองวันถัดมา...

[ ผลงานชิ้นเอกของข่าน ]
เกรด : อีปิก
ความคงทน : 300/300
พลังป้องกัน : 359
ความเร็วในการเคลื่อนที่ : -7%
* ความเสียหายทางกายภาพที่ได้รับ ลดลง 20%
       ชุดเกราะตัวนี้ ถูกสร้างขึ้นจากความรู้ความเข้าใจที่ช่างตีเหล็กอันดับหนึ่งของดินแดนเหนือ ข่าน สะสมรวมรวบมาทั้งชีวิต
       เกราะอ่อนด้านในสร้างขึ้นจากหนังของออร์คน้ำแข็ง แรงกระแทกจึงต่อผู้สวมใส่จึงลดลงไปมาก
       ข่านเรียกผลงานชิ้นนี้อย่างภาคภูมิใจ ว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของชีวิต
เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล 160 หรือสูงกว่า
- พละกำลัง 550 หรือสูงกว่า
- ความอดทน 480 หรือสูงกว่า
- ทักษะความชำนาญเกราะหนักขั้นกลาง
น้่ำหนัก : 1,900 หน่วย

[ ถุงมือยอดเยี่ยม ]
เกรด : อีปิก
ความคงทน : 150/150
พลังป้องกัน : 47
ความเร็วในการโจมตี : +4%
ความแม่นยำ : +8%
* มีโอกาสเล็กน้อย ที่จะแสดงผลทักษะ 'โจมตีซ้ำ'
       ถุงมือที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยม เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังต้องสั่งสมประสบการณ์และชื่อเสียงอีกสักหน่อย
       ช่วยให้การโจมตีของผู้สวมใส่รวดเร็วขึ้น และมีความแม่นยำมากขึ้น
เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล 160 หรือสูงกว่า
- ความว่องไว 150 หรือสูงกว่า
น้ำหนัก : 220 หน่วย

[ รองเท้านักผจญภัย ]
เกรด : แรร์
ความคงทน : 120/120
พลังป้องกัน : 60
ความเร็วในการเคลื่อนที่ : +6%
       รองเท้าที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยม เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังต้องสั่งสมประสบการณ์และชื่อเสียงอีกสักหน่อย
       มันนุ่มสบายเท้ามาก เหมาะสำหรับการเดินทางระยะไกล
เงื่อนไขการสวมใส่ : เลเวล 160 หรือสูงกว่า
น้ำหนัก : 200 หน่วย

       "เยี่ยมเลย! เราสร้างไอเท็มเกรดอีปิกและแรร์ขึ้นมาได้ ค่าสถานะยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก ลุยเลยดีมั้ย..."

       เรามุ่งหน้าไปยังหุบเขาเคซานโดยไม่รีรอ หลังจากนั้นก็มาถึงทางเข้าโดยไม่พบเจออุปสรรคใด แต่ทันใดนั้น ความทรงจำเก่าๆ ของหุบเขาเคซานพลันย้อนกลับมา

       "คราวก่อน ฉันมากที่นี่ก็เพื่อตาย ตาย ตาย แล้วก็ตาย..."

       ความหวาดกลัวที่มีต่อหุบเขาเคซาน ทำให้เราเก็บไปฝันอยู่หลายคืน ที่แห่งนี้ตามหลอกหลอนไม่น้อย การจะข่มตาหลับลง มีแต่ต้องสังหารมอนสเตอร์อย่างบ้าคลั่ง ให้สาแก่ใจตนเท่านั้น

       "มอนสเตอร์ที่นี่รูปร่างแปลกฉิบ..."

       ทุกตัวล้วนมีหน้าตาพิลึกกึกกือ ทั้งรูปลักษณ์และความสมดุลย์ โดยหนึ่งในนั้น 'แมงมุมหุบเขา' คือตัวที่กริดไม่มีวันลืมลง

       'แมงมุมยักษ์...ที่กินคนทั้งเป็น...'

       ความสยองขวัญเมื่อถูกใยเหนียว รัดพันร่างกาย เท่านั้นยังไม่พอ ปากกว้างๆ ของมันยังค่อยๆ อ้า และคลืบคลานเข้ามากลืนกินจากบริเวณหัว อย่างช้าๆ

       'โชคยังดี ที่ผู้เล่นไม่ต้องสัมผัสกับประสบการณ์ถูกเคี้ยวทั้งเป็น ตัวละครจะเสียชีวิต และไร้ความรู้สึกทันทีที่เข้าไปในปาก...'

       เราย้อนนึกกลับไปยังช่วงเวลานั้นอีกครั้ง ก่อนจะตั้งสติกลับมา

        "เลิกคิดไร้สาระ รีบตามหาภาพวาดวิถีดาบแห่งแพ็กม่าดีกว่า"

       ในอดีต เราเอาแต่ล้มตายที่นี่ก็จริง

       "แต่เราไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว! เดี๋ยวจะแสดงให้เห็นถึงพลังของไอเท็มเอง ไอ้พวกมอนสเตอร์!  ตายซะ! ตายซะ!"

       เราตะโกนปลุกใจพร้อมกับเดินเข้าไปในหุบเขา  แต่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูด ขาของเรากำลังสั่นระริกพึบพับเป็นไก่ตีปีก เมื่อย้อนนึกกลับไปถึงความทรงจำในสมัยนั้น

• Next
• Previous