จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 77

       "ว้าว..."

       "โอ้!"

       กลุ่มของลีจุนโฮต่างมีร่างกายสั่นระริกทันที เป็นครั้งแรกที่พวกมันได้เห็นแสงประกายจากการเสริมแกร่งอาวุธ

       'ชายคนนี้เป็นของจริง...เขาสามารถจัดการแมงมุมหุบเขาด้วยตัวคนเดียวได้แน่'

       'ถึงจะดูแปลกไปบ้าง แต่ต้องเป็นผู้เล่นระดับสูงแน่! ยอดเลย...พวกเราจะเป็นแบบนี้บ้างได้มั้ยนะ...'

       ในระหว่างที่พวกมันกำลังชื่นชมออร่าเสริมแกร่ง ชิงยองวูใช้มีดสั้นฟันฉัวะเดียว ใยแมงมุมที่เกี่ยวอยู่กับผนังหินพลันขาดสะบั้น คนทั้งสามที่โดนใยรัดพันคล้ายดักแด้ ได้หล่นตุ้บลงบนพื้น กลุ่มลีจุนโฮเกิดความรู้สึกชื่นชมชายตรงหน้าอีกครั้ง

       'เขาทำลายใยแมงมุมอย่างง่ายดาย ทั้งที่พวกเราใช้สารพัดวิธีก็ยังไม่เกิดผล'

       เมื่อเห็นแววตาชื่นชมกำลังมองเข้ามา ชินยองวูจึงยักไหล่เล็กน้อย  "ไม่มีปัญญาทำลายใยแมงมุมกันเองงั้นหรือ...น่าสมเพชนัก ช่างไม่ได้ความจริงๆ"

       "......"

       เป็นน้ำเสียงที่เย้ยหยันสุดขีด!
     
       แน่นอน ลีจุนโฮกับซึมกีวานพลันไม่พอใจทันที หากเป็นลีจุนโฮตามปรกติ คำหยาบคายคงถูกพ่นสวนออกไปไม่หยุดปากแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่...มันรู้ว่า สถานะกำลังตกเป็นรองอีกฝ่าย
     
       "ฮะฮะ พวกเรายังเป็นผู้เล่นเลเวลน้อยอยู่...ก็เลยขจัดใยพวกนี้ลำบากหน่อย ดังนั้น ได้โปรดท่านผู้เก่งกาจช่วยทำลายใยพวกนี้ให้เราด้วย ไม่อย่างนั้นคงได้เสียชีวิตในไม่ช้าแน่"

       ลีจุนโฮฝืนยิ้มเจื่อนออกมา เป็นสีหน้าที่ยองวูชอบใจเป็นที่สุด

       'ไม่ใช่ว่าหมอนี่ทำตัวเจ๋งไปทั่วงั้นหรอ...แล้วสีหน้าแบบนี้มันอะไรกัน...'

       ชินยองวูเกือบหลุดขำออกไป เขาเลื่อนมือขึ้นมาลูบคางเล็กน้อยและทำสีหน้าครุ่นคิด "หืมมมม...ทำไมฉันต้องช่วยพวกนายด้วย...ทำไปแล้วจะได้อะไรตอบแทนบ้างนะ...ไม่ชอบทำอะไรฟรีๆ ด้วยสิ"

       ชายสวมหมวกใบยักษ์คนนี้ช่างน่าไม่อาย! กล้าไถเงินกันหน้าด้านๆ ขนาดนี้เชียวหรือ!

       แต่กลุ่มลีจุนโฮก็ไม่มีทางเลือกมาก

       "พวกเราหมดเงินส่วนใหญ่ไปกับโพชั่น ตอนนี้จึงมีติดตัวเพียงนิดเดียว"

       "อย่าทำไก๋น่า...ชีวิตพวกนายมีค่าแค่นี้เองหรอ..."

       "...คุณก็เห็น พวกเราไม่ใช่คนรวยอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นผู้เล่นระดับสูงสักหน่อย"

       "ดูจากชุดก็น่าจะเลเวล 80 กันแล้วนี่...หากรวมเงินกัน ก็คงได้ประมาณนึงอยู่ละมั้ง..."

       "ถ้าเรานำเงินทั้งหมดที่มีให้คุณ...แล้วหลังจากนี้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง...ได้โปรดเห็นใจกันด้วย"

       ชินยองวูเริ่มตื่นเต้น เมื่อได้ยินลีจุนโฮกำลังอ้อนวอนขอชีวิต เป็นความรู้สึกราวกับ อาการท้องผูกที่มีมาตลอดสิบปีได้หายเป็นปลิดทิ้ง

       'ขนาดนี้แล้ว...หมอนี่ยังกล้าอวดดีอีกหรอ...หึหึ ย่อมได้! ถึงเวลาสะสางความแค้นเสียที! ความอับอายที่เราเคยได้รับ ทั้งหมดจะถูกคิดบัญชีในวันนี้!'

       'โทสะช่างตีเหล็ก!'

[ โทสะช่างตีเหล็กแสดงผล พลังโจมตีและความเร็วในการโจมตีของท่าน จะเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นระยะเวลา 20 วินาที  ]

       ชินวองยูตัดสินใจแล้ว เขาจะทำให้ไอ้สวะนี่ ได้รับรู้ความอับอายของการโดนแกล้ง

       ลีจุนโฮพลันถูกซ้อมอย่างไม่บอกกล่าวล่วงหน้า

       ผลั่ก!
     
       "โอ้ย!"

       โดนกำปั้นเปล่าๆ ชกเข้าไปพลาง ลีจุนโฮก็ร้องไปพลาง หมัดของกริดนั้นหนักหน่วงดั่งค้อนเหล็ก คำกล่าวนี้มิได้อวดโอ่ ตัวละครกริดเลเวล 86 ก็จริง แต่ค่าพละกำลังก็สูงกว่า 700 แต้มไปแล้ว แถมยังมีโทสะช่างตีเหล็กอีก

       หรือต่อให้ชินวองยูไม่มีคลาสเลเจนดารี แต่ลีจุนโฮผู้ซึ่งอัพแต่ค่าพละกำลังมาโดยตลอด พลังป้องกันจึงต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก แต่ละหมัดของชินวองยูล้วนทำให้มันปวดร้าว

       เครื่องป้องกันของลีจุนโฮก็ไม่ได้เกรดสูงอะไร ดังนั้น เมื่อถูกหมัดเปล่าของกริดรัวชกใส่ ความเสียหายที่ได้รับย่อมไม่น้อย จากที่คำนวนคร่าวๆ ลีจุนโฮจะต้องตายภายใน 200 หมัด แถมอีกฝ่ายก็ถูกใยแมงมุมรัดพัน ป้องกันตนเองไม่ได้ การกระหน่ำชก 200 หมัดจึงไม่ใช่เรื่องยาก

       "เกิดอะไรขึ้น..."

       ชินยองวูแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย สายตาจับจ้องไปยังลีจุนโฮ "ไม่คิดจะให้เงิน แต่กลับขอร้องให้คนอื่นให้ช่วยชีวิต...ไม่ละอายใจบ้างรึไง!"

       ผั่วะ!

       "อ๊ากกก!"

       หมัดชกล่าสุด กระแทกใส่ท้องลีจุนโฮอย่างแรง มันกระอักเลือดเล็กน้อย ไม่หยุดเพียงเท่านั้น ชินยองวูยกแขนขึ้น และซัดไปที่กรามอย่างแรง

       ผัวะ! ผัวะ!

       "อั่ก! พ--พอแล้ว! ถ้าให้เงินแล้วจะปล่อยไปใช่มั้ย...ถ้าให้เงินแล้วต้องปล่อยจริงๆ นะ!"

       "แล้วโพชั่นที่พกติดตัวมาด้วยล่ะ มีราคาบ้างรึเปล่า..."

       "จะเอาไอเท็มทุกชิ้นที่มีเลยรึไง..."

       "ใช่แล้ว...ไอ้คนน่าสมเพช!"

       ผั่วะ!

       "อั่ก! ร--รอก่อน! หยุดก่อน...คุณจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ กับแค่ตัดใยแมงมุมง่ายๆ ทำไมต้องไถของไปจนหมดตัวด้วย!"

       "แค่ตัดใยแมงมุมง่ายๆ งั้นหรอ...ฮ่าฮ่า! ใช่แล้ว สำหรับฉันมันก็แค่ตัดใยแมงมุมง่ายๆ ก็จริง...แต่สำหรับพวกนายล่ะ...มีทางเลือกอื่นนอกจากนอนรอความตายด้วยหรือ"

       ผลั่ก! ผลั่ก!

       "อ๊ากก! ข--เข้าใจแล้ว! ฉันขอโทษ! ผิดไปแล้ว! ไว้ชีวิตด้วยเถอะ! อยากได้อะไรเอาไปเลย!"

       "ช่างมันเถอะ...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"

       "หือ...ว่าไงนะ..."

       "ฉันไม่ต้องการเงินแล้ว"

       "ล--ล้อกันเล่นใช่มั้ย...ฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่า คุณนี่ตลกจังเลย"

       "ที่จริง...คิดจะช่วยพวกเราแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม..."

       "ใครบอก...ฉันพูดตอนไหนว่าจะช่วย..."

       "อะไรนะ...แล้วเมื่อกี้หมายความว่าไง ที่บอกว่า ถ้าให้เงินทั้งหมดที่มีแล้วจะยอมช่วย..."

       "แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าพวกแกไม่ได้เล่นตุกติก ถึงมี 100 เหรียญทอง แต่แกก็พูดว่ามีเหรียญทองเดียวได้นี่ แล้วก็มาบอกฉันว่า ขอโทษครับ ผมมีแค่นี้จริงๆ...แบบนั้นสินะ"

       "ไม่ใช่! เราไม่ทำแบบนั้นแน่"

       "อืม...ช่างเถอะ ฉันไม่ช่วยพวกแกแล้ว ถึงจะเอาของทั้งหมดมาวางกองไว้ก็ไม่ช่วย"

       "ทำไมกัน..."

       "ฉันไม่อยากช่วยพวกนิสัยต่ำทราม!"

       ผั่วะ! ผั่วะ! ผั่วะ!

       ในปาร์ตี้ ระดับพลังชีวิตของลีจุนโฮลงลงวูบวาบ คลาสนักรบที่มีพลังชีวิตสูง ยามนี้กลับลงลดอย่างรวดเร็วจากมือเปล่า...ทั้งชเวชานซองและซึมกีวานต่างหน้าซีด

       'แม้ลีจุนโฮจะนำแต้มทั้งหมดไปใช้กับพละกำลัง แต่ค่าพลังป้องพื้นฐานของนักรบย่อมจัดว่าสูงอยู่แล้ว...การที่พลังชีวิตลดฮวบฮาบด้วยหมัดต่อยนี่มันก็...แข็งแกร่ง...เกินไป ไม่แปลกใจเลย ที่เขาสามารถล่าแมงมุมหุบเขาได้ด้วยตัวคนเดียว'     

       'แต่ว่า...ชิ!'

       ทำไมถึงต้องทำร้ายคนไม่มีทางสู้ด้วย พวกเราก็แค่ขอให้ช่วยเอง ไม่คิดช่วยก็เดินผ่านไปเฉยๆ สิ

       ผั่วะ! ผั่วะ! ผั่วะ!

       ในสภาพดักแด้ ลีจุนโฮถูกหมัดของชินยองวูใส่ไม่ยั้ง ราวกับสุนัขที่ถูกมัดกับต้นไม้แล้วเฆี่ยนตี แม้สองคนที่เหลือจะไม่ชอบหน้าลีจุนโฮขนาดไหน แต่เรื่องนี้มันก็ออกจะเกินไปหน่อย

       "เฮ้! ทำไมถึงต้องซ้อมกันด้วย...พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรให้เลย"

       ซึมกีวานโพล่งขึ้น ชินยองวูหยุดมือที่ซ้อมลีจุนโฮทันที หลังจากนั้นเขาก็หันมาจ้องซึมกีวานแทน

       'สายตาของหมอนี่...ไม่ใช่สายตาของคนปรกติ!'

       ดวงตาที่โผล่ลอดออกมาจากรูหมวก...กำลังส่องประกายไปด้วยความบ้าบิ่นชัดเจน...

       ผั่วะ! ผั่วะ! ผั่วะ!

       "โอ้ยย! อั่ก! อ่อก! อ่อก!"

       แตกต่างกับลีจุนโฮ ซึมกีวานเป็นคลาสนักเวทย์ ทั้งพลังป้องกันและพลังชีวิตจึงเปราะบาง ผ่านไปเพียงสิบหมัด ซึมกีวานก็แทบปางตายทันที แต่ก็ยังฝืนใจไว้ ไม่ได้พ่นคำสาปแช่งหรือคำด่าออกมา

       "ว--ไว้ชีวิตด้วย..."

       ได้ยินดังนั้น ชินยองวูก็ตาโต "อะไรกัน...จะให้ไว้ชีวิตงั้นหรอ...ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่อยากตายหรอ...อยากมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย...ฮ่าฮ่า! เฮ้ๆ ๆ ! ทำไมถึงมีสีหน้ากังวลนัก ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวได้ตายสมใจแน่!"

       "อ๊ากกก!"

       "......"

       ชเวชานซองแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น คนที่พวกเขาร้องขอให้ช่วย กลับกลายเป็นคนที่กำลังจะมาสังหารหมู่แทน มีเรื่องบ้าบอแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง...

       'หรือจะเป็นพวกที่ชอบฆ่าผู้เล่นด้วยกันเองอยู่แล้ว...'

       ในซาทิสฟาย ผู้เล่นบางกลุ่มตั้งตนเป็นกลุ่มล่าผู้เล่น คนพวกนี้จะสังหารผู้เล่นด้วยกันเพื่อฉกฉวยไอเท็ม หรือไม่ก็ทำตามใบสั่ง แต่ด้วยบทลงโทษของเกม กลุ่มล่าผู้เล่นจึงมีจำนวนไม่มาก หากเล่นเกมไปตามปรกติ แทบไม่มีทางได้พบเจอในชีวิตประจำวัน แต่พวกเขาทั้งสามกลับกำลังต้องเผชิญหน้าเข้าแล้วหนึ่งคน...นับว่าซวยสุดๆ

       "มีแรงแค่นี้รึไงวะ!"
     
       ลีจุนโฮ ผู้ซึ่งเงียบไปตั้งแต่ที่ชินยองวูเปลี่ยนเป้ามาเป็นซึมกีวาน แต่อยู่ๆ มันก็โพล่งขึ้น ทำให้ชินยองวูต้องเหลียวกลับไปมอง

       "นายว่าอะไรนะ..."

       ลีจุนโฮตะโกนออกไปอย่างเดือดดาล แววตาแผงไว้ด้วยจิตสังหารเต็มเปี่ยม "ฉันถามว่าแกมีแรงแค่นี้รึไงวะ...ไอ้สวะเอ้ย!"

       เสียงของมันดังก้องไปทั่วผนังถ้ำ นี่คือความแข็งร้าวของนักรบ ซึมกีวานที่กำลังมีใบหน้าโชกเลือด พลันหันไปมองลีจุนโฮอย่างมีความหวัง
     
       'ต้องอย่างนั้น! จุนโฮ! แสดงให้ไอ้วิกลจริตนี่เห็นซะ! ถึงความยอดเยี่ยมของนาย'

       ซึมกีวานได้ติดตามลีจุนโฮมาเป็นเวลานาน เขาจึงรู้จักคนๆ นี้ดีที่สุด ลีจุนโฮเป็นนักเลงโดยชาติกำเนิด เขาไม่เคยเกรงกลัวใคร จนถึงกับมีข่าวลือว่า แม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่กล้าขัดใจ

       ด้วยความที่รู้จักกันดี นิสัยเลือดร้อนแบบนี้ ทำให้ซึมกีวานแอบหวังลึกๆ ว่า ลีจุนโฮจะเอาชนะคนเสียสติตรงหน้าได้

       ทว่า...

       "เอ้า เอ้า! ร้องซะดังเลยนะ...ฮ่าฮ่า น่าสมเพชชะมัด แกเป็นสุนัขรึเปล่าเนี่ย...เห่าหอนเสียงดังขนาดนี้..."

       ผลั่ก! ผลั่ก!

       "ทำไม...ฉันไม่หยุดแล้วแกจะทำไมงั้นหรือ..."

       ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก!

       "หืม...ไม่ลองแกะใยแมงมุมนี่ออกก่อน แล้วค่อยตะโกนล่ะ...ไอ้ขยะไร้ความสามารถ!"

       ผั่วะ!

       แม้ลีจุนโฮจะแข็งแรงในชีวิตจริง แต่หากเข้ามาในโลกซาทิสฟาย พละกำลังของตัวจริงก็ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว  ในซาทิสฟาย คนที่แข็งแกร่งกว่าย่อมเป็นฝ่ายอยู่รอด และในจุดนี้ ชินยองวูก็แข็งแกร่งกว่าลีจุนโฮมาก

       ผั่วะ! ผั่วะ!

       ภายในดักแด้ใยแมงมุม ลีจุนโฮดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต มันจ้องมองชินยองวูด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น หลังจากนั้นก็ตะเบ็งเสียงออกมาอย่างโมโหสุดขีด "เฮ้ย! ไอ้สวะ! บ้านแกอยู่ไหนวะ...กล้ามาซัดกันในโลกจริงรึเปล่า...อยากลองตายดูมั้ยล่ะ...บอกมาสิวะ! ว่าบ้านแกอยู่ที่ไหน! ฉันจะตามไปเชือดถึงที่!"

       สัญชาติญานคือสิ่งที่น่ากลัว ชินยองวูรู้ดีว่าตนเป็นผู้คุมสถานกาณ์ไว้อยู่ แต่ก็อดสะดุ้งไม่ได้ เมื่อได้ยินลีจุนโฮพูดออกมาเช่นนั้น

       ทว่า ในเมื่อหมอนี่ไม่มีทางรู้ตัวตนที่แท้จริง เขาจึงตอบกลับไป

       "ฉันหรือ...อยู่อาร์เจนติน่า...ไอ้งั่ง"

       อาร์เจนติน่า...ประเทศที่มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ 8 ของโลก แต่จำนวนประชากรก็ยังน้อยกว่าเกาหลีใต้ ที่มีขนาดประเทศใหญ่เป็นอันดับ 109 ของโลก อาร์เจนติน่ามีชื่อเสียงในด้านกีฬาฟุตบอล และมีอาหารประจำชาติขึ้นชื่ออย่างอาซาโด (Asado - เนื้อย่างบนเตาถ่านบาบีคิว ) และเหนือสิ่งอื่นใด อาร์เจนติน่าคือประเทศที่อยู่คนละซีกโลกกับเกาหลีใต้โดยสิ้นเชิง

       ผั่วะ! ผั่วะ!

       พอรู้ว่าชายวิกลจริตคนนี้อยู่ประเทศที่ห่างไกล ลีจุนโฮจึงเปลี่ยนท่าทีอีกครั้ง

       "ฉ--ฉันขอโทษ ผิดไปแล้ว ได้โปรดหยุดมือเถอะ...ฉันมันโง่ ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ไม่งั้นฉันต้องตายจริงๆ แน่..."

       ต่างจากชินยองวูที่สามารถล่ามอนสเตอร์เลเวลสูงตัวคนเดียวได้ ลีจุนโฮเป็นเพียงผู้เล่นธรรมดาทั่วไป การสูญเสียค่าประสบการณ์ในแต่ละครั้ง กว่าจะชดเชยกลับมาได้ ต้องเหนื่อยแทบรากเลือด แถมในตอนที่ตาย ยังมีโอกาสดรอปไอเท็มที่สวมใส่อยู่อีก

       ดังนั้น หากเลือกได้ ลีจุนโฮขอเลือกไม่ตายดีกว่า หมอนี่เก่งกับคนอ่อนแอ แต่เมื่อได้อยู่ต่อหน้าคนแข็งแกร่ง มันกลับแสดงท่าทีที่อ่อนแอกว่าให้เห็น ในบรรดาเพื่อนร่วมรุ่น หมอนี่ถูกขนานนามว่า หมาบ้า แต่ก็แน่ล่ะ...ก็นักเลงนี่

       ถ้าหากมันไม่ถูกใยพันเป็นดักแด้อยู่อย่างนี้ ชินยองวูคงจะให้โอกาสมันเลียรองเท้าเพื่อแลกกับความอยู่รอด

       "งั้นลองเห่าเหมือนสุนัขให้ฟังหน่อย อ้อ อย่างลืมเรียกฉันว่า 'เจ้านาย' ด้วยนะ  แล้วสัญญาว่าจะปล่อยไป"

       "จ--จริงหรอ?"

       "อืม"

       "ตกลก งั้นก็...โฮ--"

       ในขณะที่ลีจุนโฮกำลังจะส่งเสียงเห่า ชเวชานซองก็พูดขัด "จุนโฮ...นายคิดจะทำจริงๆ หรอ..."

       ถึงชเวชานซองจะไม่ได้ชอบหน้าลีจุนโฮนัก แต่ในเมื่ออีกฝ่ายคือคนเสียสติ เขาจำต้องเลือกอยู่ข้างเพื่อน

       "แค่ตายครั้งเดียวจะเป็นไรไป...แถมยังไม่มีอะไรยืนยันได้ด้วย ว่าทำแล้วมันจะยอมปล่อยนายไปจริงๆ"

       ชินยองวูเริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นชเวชานซองยังสามารถเยือกเย็นได้อยู่ ทั้งที่ในตอนนี้ ลีจุนโฮกับซึมกีวานหวาดกลัวจนฉี่แทบราดแล้ว

       'ชเวชานซอง...กะแล้วว่าหมอนี่ต้องอยู่เบื้องหลังลีจุนโฮ! มันคือหัวหน้าใหญ่ตัวจริง! และในตอนสมัยมัธยม ชเวชานซองจะต้องเป็นคนบงการลีจุนโฮแน่นอน!'

       เมื่อคิดได้ ชินยองวูจึงเบนความสนใจมายังชเวชานซองทันที ชายหนุ่มเริ่มลงมือทุบตีชเวชานซองโดยไม่รีรอ

       ผลั่ก!

       ตัวละครคลาสหัวขโมยของชเวชานซอง ทั้งพลังป้องกันต่ำ ทั้งพลังชีวิตน้อย การซ้อมของชินยองวูจึงทำให้พลังชีวิตลดอย่างฮวบฮาบ แต่ถึงกระนั้น ชเวชานซองกลับหัวเราะออกมา แทนที่จะร้องอย่างเจ็บปวดเหมือนกับคนอื่น

       "ฮะฮะ ใช่แล้ว อย่างนั้นแหละ...ฆ่าพวกเราซะ การถูกคนเสียสติฆ่า คงดีกว่าถูกกินโดยแมงมุมเป็นไหนๆ..."

       "ชิ..."

       ที่จริง ชินยองวูไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าคนพวกนี้ เขาเพียงต้องการให้พวกมันรู้สึกอับอายมากที่สุด สิ้นหวังมากที่สุด ส่วนหนึ่งก็ทำไปเพื่อระบายความแค้นในอดีต ยองวูรู้สึกพึงพอใจที่ลีจุนโฮร้องขอชีวิต แต่ชเวชานซองคนนี้ มันกลับหัวเราะยิ้มรอรับความตาย

       "ไอ้งั่ง...ไม่กลัวตายจริงรึ...ไม่กลัวเสียค่าประสบการณ์จริงรึ...อ้อ ยังมีโอกาสที่ไอเท็มดรอปด้วย คิดดูให้ดีก็แล้วกัน ความเจ็บปวดเป็นของจริงนะ"

       ซาทิสฟายใช้เทคโนยีอันก้าวล้ำ จำลองสัมผัสทั้งห้าให้ผู้เล่นผ่านเครื่องแคปซูล แต่สำหรับความเจ็บปวดนั้นเป็นกรณีพิเศษ มันถูกลดทอนจากความเป็นจริงมากถึง 12 เท่า ตัวอย่างเช่น ถ้าเราถูกมีดแทง มันจะรู้สึกเจ็บจิ๊ดๆ เหมือนถูกปลายเข็มจิ้มเท่านั้น และถ้าหากโดนชก ก็จะแค่รู้สึกคันๆ

       ทว่า มันก็มีส่วนคล้ายกับการเมาสุรา เมื่อถูกซ้อมหนักเข้า พลังชีวิตลดลง สมองจะเริ่มสั่งการสับสน พอเห็นเลือดไหล ผู้เล่นมักจะแสดงอาการตื่นตระหนกเกินความจริง

       ความสมจริงในซาทิสฟายมีสูงมาก ผู้เล่นบางคนถึงกับเสียสติไปจริงๆ จากการถูกกระทบกระทั่งอย่างรุนแรง เป็นสิ่งที่ผู้เล่นทั่วไปทุกคนเลี่ยงไม่ได้ และเป็นปัญหาเรื้อรังมานานแล้ว แต่ชเวชานซองไม่ใช่คนเหล่านั้น จิตใจหมอนี่เข้มแข็งมาก เขาตระหนักรู้ว่านี่เป็นเพียงแค่เกม ดังนั้น ถึงเลือดจะท่วมดวงตาอยู่ ก็ยังสามารถมีสติครุ่นคิดได้ จึงไม่หวาดกลัวต่อพฤติกรรมก้าวร้าวจากชินยองวู

       "การฆ่าตัวตายเป็นเรื่องน่าอับอาย ดังนั้น...ปลิดชีพฉันซะ! ส่วนวิธีการก็ไม่เกี่ยง เลือกเอาที่นายชอบเลย"

       "เป็นคำตอบที่สมกับหัวหน้าใหญ่ดี..."

       "หัวหน้าใหญ่..."

       ชเวชานซองสับสนทันที เขาไม่สามารถตีความคำว่า หัวหน้าใหญ่ ให้ตนเองเข้าใจได้

       'ชิ...ถ้าหากมันแสดงท่าทีแบบนี้ การล้างแค้นก็สูญเปล่ากันพอดี'

       กลับกัน ทางฝั่งลีจุนโฮกับซึมกีวาน เมื่อเห็นความบ้าบิ่นของชายคนนี้ต้องชะงักไปเพราะคำพูดชเวชานซอง ทั้งสองจึงกระซิบกระซาบกันเบาๆ

       "เฮ้...หรือว่า...ไอ้คนเสียสตินี่ ดูเหมือนมันจะหมดอารมณ์ฆ่า ตอนที่ได้ยินคำพูดชานซอง"

       "น่าจะใช่...เดิมที พวกวิกลจริตก็มักจดจ่ออยู่กับสิ่งหนึ่งสิ่งใดเป็นพิเศษอยู่แล้ว...หมอนี่เองก็น่าจะอยู่ในข่ายนั้น"

       "แปลว่า...มันจะมีความสุขเมื่อเหยื่อร้องขอชีวิต แต่จะรู้สึกหมดอารมณ์ทันทีเมื่อมีเหยื่อบอกให้ฆ่าทิ้ง...ใช่ไหม"

       "เป็นไปได้..."
     
       "งั้นตกลงตามนั้น!"

       คนสองคนหันหน้ามองกันเล็กน้อยก่อนจะตะโกนออกไป

       "ใช่แล้ว! ฆ่าฉันสิวะ! ฉันยอมตาย ดีกว่าต้องเสียศักดิ์ศรีให้คนอย่างแก!"

       "......"

       ตอนนี้ ทั้งลีจุนโฮและซึมกีวาน ต่างก็กำลังแสดงท่าทีแบบเดียวกับชเวชานซองด้วยกันทั้งคู่

       ชินยองวูขบคิดในสมองอย่างหนัก

       'บ้าฉิบ...ทำยังไงดีนะ หรือว่าฆ่าพวกมันให้จบๆ ไป...ไม่ได้เด็ดขาด เราจะกลายเป็นฆาตกร ชื่อเสียงระดับทวีปจะลดลง แถมอาจถูกจับขังคุก...แม่งเอ้ย!'

       ผ่านไปสักพัก ชินยองวูก็ได้ข้อสรุป

       "ชิ! อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันไปล่ะ...อดตายอยู่ในดักแด้นั่นไปก็แล้วกัน"

       เมื่อพูดจบ ชินยองวูก็เดินออกจากถ้ำไป เป็นคำบอกลาที่เรียบง่าย ทำให้ทั้งสามต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กทันที

       "...พวกเราไม่ได้ต้องการแบบนี้"

       "ชิ! แต่ถึงยังไงก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่ดี ไม่ว่าจะอดตายหรือถูกมันฆ่า ก็คงไม่ต่างกันเท่าไร"

       ท้ายที่สุด ทุกอย่างก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ คนทั้งสามตัดสินใจว่าจะเอาไงต่อ จะอดตาย หรือฆ่าตัวตายโดยการล็อคเอ้าท์ แต่ไม่ว่าทางไหน ความตายก็รออยู่ทั้งนั้น

       ลีจุนโฮสั่นระริกด้วยความโกรธ "ไอ้บ้านั่น! ถ้ามันไม่คิดจะฆ่าเราตั้งแต่แรก แล้วมันมาซ้อมฉันทำไมวะ! ทำไมต้องซวยมาเจอคนแบบนี้ด้วย..."

       ลีจุนโฮและซึมกีวานต้องร้องขอชีวิตจากชายแปลกหน้าที่เสียสติ ด้วยท่าทีอันสุดแสนน่าสมเพช โดยเฉพาะลีจุนโฮ หมอนี่ถึงกับทำท่าจะเห่าเหมือนสุนัข เพื่อให้ตนเองมีชีวิตรอดต่อไป ความอับอายในวันนี้ คือสิ่งที่ทั้งสามไม่มีวันลืมลง

       ในขณะเดียวกัน ชินวองยูที่เดินออกจากถ้ำไปแล้ว...

       "แมงมุมไปไหนหมดฟะ! จะจับไปปล่อยในถ้ำซะหน่อย...ไอ้พวกบ้านั่น เราจะให้ได้ลิ้มรสชาติของการถูกกินทั้งเป็น!"

       โอกาสล้างแค้นแบบนี้ หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ชินยองวูวิ่งพล่านไปทั่วเพื่อมองหาแมงมุมหุบเขา...แต่การจับแมงมุมหุบเขา มันจะง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ...การดวลเดี่ยวชนะก่อนหน้านี้ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะโชคช่วย แถมการฆ่าทิ้ง ย่อมง่ายกว่าการจับตัวเป็นๆ มาก ไม่มีทางที่ชินยองวูในตอนนี้จะจับแมงมุมยักษ์ทั้งเป็นได้เลย

       และท้ายที่สุด เขาก็หาแมงมุมหุบเขาไม่พบสักตัว ส่วนกลุ่มของลีจุนโฮก็อดตายอยู่ในถ้ำ

       ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่อง กริดตะโกนโหวกแหวก ราวกับจะปลุกมอนสเตอร์ทุกตัวให้ตื่นขึ้น

       "เราพลาดโอกาสทองในการล้างแค้นไปแล้ว! บ้าฉิบ!! เสียดายโว้ยยย!!!"

       ชินยองวูเที่ยวหาแมงมุมหุบเขาไปทั่ว เพื่อหวังจะนำมาใช้แก้แค้นคนทั้งสาม ทว่า ระหว่างที่กำลังค้นหา ก็มีโอกาสสังหารมอนสเตอร์ที่โผล่มาขัดจังหวะไปในตัว  ทำให้เลเวลพุ่งขึ้นไปเป็น 92 อย่างรวดเร็ว

       ดังนั้น เมื่อมีหมาป่าจำนวนห้าตัวกระโจนเข้ามาขวางหน้า เขาจึงไม่แม้แต่กระพริบตา

       "โฮ่ง! โฮ่ง!"

       "หุบปากซะ! เกะกะ!"

       "เอ๋งงง!"

       หลังจากขัดขืนได้ไม่นาน หมาป่าทั้งห้าก็กลายเป็นอาหารมื้อค่ำของกริดอย่างง่ายดาย

       "ดึกแล้ว...เราควรหาที่นอน...พรุ่งนี้ค่อยทำภารกิจหลักต่อ"

       หน้าผาฝั่งเหนือของหุบเขาเคซาน สถานที่แห่งนั้นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลแล้ว

• Next
• Previous