จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 98

       "ทักษะที่ทำให้ไอเท็มดีขึ้นเป็นการถาวร… ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน"

       ดวงตาของจิสึกะเปี่ยมไปด้วยความใครรู้สุดขีด… เธอกำลังตื่นเต้นว่าเราจะอธิบายอะไรต่อไป       

       'ถ้าไม่ได้รู้ความจริง… หล่อนคงนอนไม่หลับแน่คืนนี้'

       ที่จริงก็ไม่ได้คิดจะปิดเป็นความลับอยู่แล้ว… แถมเราก็ไม่ได้มีงานอดิเรกชอบทำให้ผู้หญิงนอนไม่หลับด้วย ดังนั้นรายละเอียดทุกอย่างจึงถูกเล่าออกไป

       "นี่คือทักษะตรวจสอบ… เป็นทักษะพิเศษของฉันคนเดียว… มันสามารถตรวจสอบคุณสมบัติลับที่ซ่อนอยู่ในไอเท็มได้"

       เกิดความโกลาหลทันทีที่เราพูดจบ

       "บ้าน่า… เป็นแค่ทักษะตรวจสอบงั้นหรอ… ฉันเชื่อไม่ลงจริงๆ"

       "ฉันไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องที่ไอเท็มมีคุณสมบัติลับซ่อนอยู่…  ยอดเลยแฮะ..."

       "ถ้ากริดช่วยตรวจสอบไอเท็มของฉัน… มันจะยอดเยี่ยมขึ้นกว่าเดิมเหมือนขวานแวนท์เนอร์รึเปล่า..."

       พวกเขาต่างมีสีหน้าตื่นเต้นหลังจากที่ได้ยินคำอธิบาย… มันเป็นเรื่องน่าสนุกไม่น้อย ที่ได้เห็นผู้เล่นอันดับต้นๆ กำลังสั่นระริกอย่างดีใจต่อหน้าผู้เล่นเลเวลไม่ถึง100อย่างเรา

       'ถึงจะเป็นขุนพลระดับหัวกะทิ… แต่ก็คงจะไม่เคยเจอคลาสเลเจนดารีมาก่อนสินะ'

       ก็แน่ล่ะ… คลาสเลเจนดารีในเกมมีเพียงเราเท่านั้น!… ในขณะที่กำลังรู้สึกอิ่มเอมใจในฐานะผู้ที่อยู่เหนือกว่า จิสึกะก็ถามขึ้น "คุณสมบัติลับมีอยู่ในไอเท็มทุกชิ้นเลยหรือเปล่า..." 

       เราส่ายหัวเล็กน้อย "ไม่เลย… ความจริงมันหาได้ยากมาก... แต่ใครจะรู้กันล่ะ… บางทีไอเท็มที่เธอสวมอยู่ตอนนี้ อาจมีสักชิ้นที่มีคุณสมบัติลับก็ได้"

       "หมายความว่านายสามารถตรวจสอบให้พวกเราได้ทุกชิ้นใช่ไหม..."

       จิสึกะไม่สามารถเก็บซ่อนความปรารถนาไว้ได้… แก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อยในยามที่กำลังตื่นเต้น… ส่งผลให้เราสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เพราะเธอยิ่งจะมีแต่เซ็กซี่ขึ้นเรื่อยๆ 
     
       'อึก!… ไม่ได้เด็ดขาด! เราจะไม่ตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงอีกแล้ว!'

       ผู้หญิงทุกคนคือศัตรู... ผู้หญิงทุกคนคือศัตรู... ผู้หญิงทุกคนคือศัตรู...

       เราสะกดจิตตัวเองอยู่หลายหน… พอเมื่อใจเย็นลง เราก็หันไปพยักหน้าให้จิสึกะและพูดว่า

       "ใช่… ฉันตรวจสอบไอเท็มทุกชิ้นของทุกคนได้… แต่คราวนี้ต้องจ่ายเงินด้วย"

       และความวุ่นวายก็ผงาดขึ้นอีกครั้ง...

       "ฉัน! ได้โปรดตรวจสอบไอเท็มของฉัน!"

       "ฉันด้วย!"

       พวกเขาทุกคนอยากได้ไอเท็มใหม่เหมือนกับแวนท์เนอร์… โดยที่เรายังไม่ได้บอกราคาออกไปเลยด้วยซ้ำ 

       'หมายความว่า… พวกนี้ไม่สนว่าต้องจ่ายเท่าไรสินะ… ชิ! พวกติดอันดับช่างอู้ฟู่ซะจริง'

       เราจำเป็นต้องตั้งราคาขึ้นก่อน… เมื่อลองย้อนนึกถึงไอเท็มตรวจสอบที่มีมูลค่าสูงสุด… ดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยน 

       'ราคาอยู่ที่ราว14-15เหรียญทอง...'

       ดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยนเป็นไอเท็มตรวจสอบที่ใช้ได้กับทุกเกรด… เราเองก็ใช้มันกับหนังสือหายากของแพ็กม่า… ทว่าดวงตาของพัลลาเลี่ยนนั้นไม่สามารถตรวจหาคุณสมบัติลับไอเท็มได้… หรือในอีกความหมายหนึ่ง ทักษะตรวจสอบของเรามีระดับสูงกว่าดวงตาพัลลาเลี่ยน… ก็ย่อมแปลว่ามูลค่าต้องสูงกว่า

       'ควรตั้งราคาไว้สัก30เหรียญทองดีไหมนะ… หรือนั่นจะแพงไปหน่อย...'

       30เหรียญทองมีค่าราว36,000วอน… เทียบเท่าได้กับไก่ย่างสองตัวเลยทีเดียว

       ยิ่งไปกว่านั้น… การใช้ทักษะตรวจสอบยังไม่มีผลข้างเคียง ไม่มีต้นทุน ไม่เสียมานา… เราสามารถใช้มันได้อย่างไร้ขีดจำกัด… แถมเวลาที่ใช้ก็ไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ… หากเรียกไป30เหรียญทอง พวกเขาจะมองว่าแพงเกินไปไหมนะ...   

       'พอเป็นเรื่องเงินแล้วคิดไม่ตกทันที...'

       เราเริ่มเข้าใจแล้ว... ว่าทำไมช่างตีเหล็กในอดีตถึงคิดค้นระบบเครื่องมือซ่อมแซมขึ้นมา...

       'หรือว่าจะสร้างความประทับใจแรกหลังจากที่เพิ่งเข้ากิลด์ดีนะ...'

       ควรตรวจสอบให้พวกเขาฟรีเลยดีไหม… นี่ตัวเราเปลี่ยนไปแล้วงั้นหรอ...

       'ไม่ได้… เราไม่ใช่คนใจบุญขนาดนั้น'

       เพื่อปากท้อง… นี่จึงเป็นโอกาส!... ในวันที่ไปพบอาฮยอง เราสูญเงินไปกับค่าเสื้อผ้าและค่ากินเกือบ2ล้านวอน… ถึงเวลาหาเงินชดเชยส่วนนั้นคืนแล้ว

       "30เหรียญทองต่อการตรวจสอบ1ครั้ง!… ไอเท็มอะไรก็ได้ ฉันคิดแค่30เหรียญทองเท่านั้น… แต่ถ้าเกิดตรวจเจอคุณสมบัติลับ… พวกนายต้องจ่ายฉันเพิ่มอีก300เหรียญทอง!"

       เราไม่คิดว่ามันแพงเกินไป… แต่คนอื่นล่ะ… จะคิดว่ามันแพงรึเปล่านะ… ราคาของมันจะพุ่งกระฉูดทันทีที่ตรวจพบคุณสมบัติลับ… เฉกเช่นเดียวกับขวานของแวนท์เนอร์... ราคาของขวานคู่เล่มนั้นคงพุ่งทะยานมากกว่าเดิมเป็นพันเหรียญทองแล้ว… หากมองในแง่ดี เงิน30เหรียญทองถือเป็นค่าเสี่ยงดวง…     

       ทว่า… สมาชิกกิดล์กลับคิดตรงกับเราทุกประการ

       "30เหรียญทองต่อชิ้น… ถ้าหากพบคุณสมบัติลับต้องจ่ายเพิ่มอีก300เหรียญทอง… ค่อนข้างจะถูกเลยไม่ใช่หรอ… งั้นรีบตรวจสอบให้ฉันเลย!"

       พวกเขายืนต่อแถวกันที่ด้านหน้าทันที… เราชำเลืองไปมองหางแถวของบ่อเงินบ่อทองตรงหน้าเล็กน้อย

       'ถ้าหากตรวจสอบคนละ10ชิ้น… เราก็จะได้เงินจำนวน4,500เหรียญทองจากทั้งหมด15คน… แถมอาจมีโบนัสจากการพบคุณสมบัติลับ!'

       4,500เหรียญทองก็คือ5.4ล้านวอน… เราสามารถหาเงินได้เทียบเท่าการทำงานก่อสร้าง2เดือนได้ในพริบตา… น้ำตาแห่งความปีติพลันเล็ดออกมาเล็กน้อย

       'มีความสุขจัง...'

       หัวใจที่โดนอาฮยองทำร้ายได้รับการเยียวยาอย่างรวดเร็ว… ซาทิสฟายคือบ้านของเราอย่างแท้จริง…

       ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง สมาชิกกิลด์ที่กำลังยืนต่อแถวก็หันไปคุยกัน 

       "นี่เหมือนกับการซื้อหวยเลยไม่ใช่รึไง..."

       "วะฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันนำไอเท็มในคลังสัมภาระทุกชิ้นออกมาเลยนะ! ยิ่งจำนวนครั้งเยอะ โอกาสถูกหวยก็ยิ่งมีมากไม่ใช่หรอ..."

       "อ้อ… ความคิดไม่เลว… งั้นฉันก็จะนำไอเท็มทุกชิ้นในคลังออกมาด้วยเหมือนกัน!"

       ทันใดนั้น สมาชิกกิลด์ต่างพากันเรียกการพบคุณสมบัติลับว่า 'ถูกหวย'
     
       'ถูกหวยงั้นหรอ… เป็นชื่อที่ดี'

       ถ้าอย่างนั้นเราก็เป็นคนขายหวยน่ะสิ!… เริ่มเปิดร้านตรวจสอบไอเท็มดีไหม...ฮะฮะ! จริงสิ… ก่อนหน้านั้น...

       "ข่าน… แวนท์เนอร์จะต้องจ่ายค่าซ่อมขวานให้ผมเท่าไร..."

       "หากพิจารณาจากราคาของอุปกรณ์ซ่อมแซมและเวลาที่ใช้ไป… ก็คงราว20เหรียญทองได้มั้ง"

       "ต้นทุนของอุปกรณ์ซ่อมแซมอยู่ที่เท่าไร..."

       "...50เหรียญเงิน"

       "..."

       เราพลันประกาศออกไปต่อหน้าคนที่กำลังยืนต่อแถวทันที

       "ไอเท็มชิ้นไหนที่จะให้ฉันตรวจสอบ พวกนายต้องให้ฉันซ่อมมันก่อน!  แน่นอนว่าจะทำอย่างสุดฝีมือ… เห็นขวานของแวนท์เนอร์นั่นไหม..."

       นี่คือจุดเริ่มต้นของธุรกิจตรวจสอบและซ่อมแซมไอเท็มให้สมาชิกกิลด์ในวันนี้… เงินทองกำลังไหลมาเทมาเข้ากระเป๋าไม่ขาดสาย

       'รวยกว่าผลิตไอเท็มขายอีกแฮะ'

       แต่ไม่ว่ายังไงการผลิตไอเท็มก็ถือเป็นสิ่งที่ดีกว่า… เพราะเรายังได้ค่าสถานะทุกชนิดจากการผลิตไอเท็มเกรดแรร์ขึ้นไป… แถมยังรวยสุดๆ ไปเลยถ้าหากได้ไอเท็มเกรดยูนีคขึ้นไป… ดังนั้นธุรกิจตรวจสอบและซ่อมแซมไอเท็มคงต้องพับเก็บให้เป็นงานรองไปก่อน

       ***
     
       "คลังกิดล์มีแร่มิธริลเยอะอยู่แล้วสินะ… งั้นก็ต้องหา… ไม้ไทปันกับเส้นเอ็นกริฟฟอน...  "

       ป็อบกับเรกัสเดินมายังโรงประมูลเพื่อหาวัสดุที่ยังขาดไปในการสร้างหอกวายุ… ในขณะที่ป็อนกำลังมองหารายชื่อของไอเท็มไปเรื่อยๆ... เรกัสพลันพูดขึ้น 

       "ป็อน… ไม่ว่ากริดจะเก่งขนาดไหน แต่ก็คงไม่มีทางสร้างหอกอีปิกได้ตั้งแต่ครั้งแรกหรอกใช่ไหม… ฉันว่านายควรเตรียมวัสดุไปเผื่อสัก5ชุดนะ..."

       ป็อนเห็นด้วย

       "โดยทั่วไป ช่างตีเหล็กขั้นสูงจะมีอัตราในการผลิตไอเท็มเกรดอีปิกอยู่ที่1ต่อ10… ที่จริงฉันควรจะเตรียมไป10ชุด… แต่ไม้ไทปันกับเอ็นกริฟฟอนมีราคาสูงเกินไป… ในตอนนี้ฉันมีเงินพอจะเตรียมวัสดุได้แค่3ชุดเท่านั้น… เฮ่อ… ถ้าหากหอก1ใน3เล่มออกมาเป็นเกรดอีปิกก็คงดี… แต่ฉันก็ต้องทำใจเผื่อไว้ก่อน ในกรณีที่มันกลายเป็นแรร์ทั้งหมด"

       "ใช่แล้ว… ตอนนี้กริดคือหนึ่งในครอบครัวของเรา หากวันหลังมีเงินพอเมื่อไร เราจะไปขอให้เขาสร้างใหม่ตอนไหนก็ได้… ดังนั้นอย่างคิดมากเลย… แต่ฉันเนี่ยสิ… ใจจริงก็อยากได้ชุดนักสู้เหมือนกัน… ดันมีเงินติดตัวไม่พอ"

       "เฮ่อ… นั่นก็เพราะนายมีนิสัยชอบเอาเงินไปให้คนอื่นน่ะสิ… ฉันบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วให้เลิกนิสัยแบบนี้ซะ… ช่างเถอะ… แต่นายว่าไหม ราคาของเอ็นกริฟฟอนในโรงประมูลมันสูงเกินไป… ฉันควรไปหาซื้อจากผู้เล่นโดยตรงดีกว่ารึเปล่านะ... "

       "ลองไปเดินดูกัน"

       ป็อนและเรกัสตัดสินใจเดินออกจากโรงประมูล... ทั้งคู่ตระเวนไปตามย่านการค้าในเมืองเพื่อดูว่ามีใครขายเอ็นกริฟฟอนไหม… ทว่าโชคไม่ดีนัก เอ็นกริฟฟอนคือวัสดุที่หายากยิ่ง พวกเขาจึงไม่พบเลยสักอัน

       "แม้วินสตันจะกลายเป็นเมืองใหญ่แล้ว แต่ก็ยังหาคนขายเอ็นกริฟฟอนไม่ได้อีกหรือนี่..." ป็อนชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นกลุ่มหนึ่งที่สวมตรากระบองสีทองซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกิลด์ไจแอนท์ กำลังเดินเตร็ดเตร่ในวินสตันด้วยท่าทีระมัดระวังตัว "ทำไมคนของกิลด์ไอแจนท์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้..."

       มันไม่ใช่คำพูดที่เกินจริงไปนัก หากจะบอกว่ากิลด์ไจแอนท์คือกิลด์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของซาทิสฟายในตอนนี้... ด้วยสมาชิกกว่า500คน แถมยังมีเลเวลเฉลี่ยถึง130... และเหนือสิ่งอื่นใด… หัวหน้ากิลด์ของพวกมัน… คริส… ชายผู้รั้งอันดับ3ของโลก 
     
       "ไม่ใช่ว่าคริสถูกแต่งตั้งให้เป็นลอร์ดแห่งเปรโดเมื่อไม่นานมานี้หรอ… แล้วทำไมพวกมันถึงไม่อยู่ที่เปรโด..."

       "นั่นสิ… เปรโดอยู่ทางใต้สุด… คนละทิศกับวินสตันเลย..."

       ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลาของเรกัสพลันเปลี่ยนไป… เพราะกิลด์ไจแอนท์คืออริตลอดกาลของกิลด์เซดาก้าห์มาตั้งแต่สมัยเกมแอล ที เอสแล้ว

       "พวกมันน่าจะมาวินสตันเพราะรู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่… คงมีจุดประสงค์แอบแฝงที่ไม่ดีบางอย่าง… เรายังไม่ควรปะทะกับพวกมันตอนนี้"

       หากเป็นในเกมแอล ที เอส… กิลด์ไอแจนท์ไม่ใช่ภัยคุกคามที่กิลด์เซดาก้าห์ต้องกังวล… ทว่าไม่ใช่กับซาทิสฟาย… คนของกิลด์ไจแอนท์เริ่มเล่นเกมนี้ตั้งแต่วันแรกที่เซิฟเวอร์เปิด… แตกต่างจากกิลด์เซดาก้าห์ที่เพิ่งจะเริ่มเล่นเมื่อ9เดือนที่แล้ว… ช่องว่างมันกว้างเกินกว่าจะตามทันได้ในตอนนี้… พวกเขาจึงจำต้องเลี่ยงการปะทะไว้ก่อน     

       ลงท้ายด้วย ป็อนรีบเดินกลับโรงประมูลทันทีเพื่อซื้อเอ็นกริฟฟอน… เขาจำใจต้องจ่ายเงินมูลค่าสูงกว่าที่ควรจะเป็นออกไป

       "ไอ้พวกกิลด์ไจแอนท์… ฉันต้องเสียเงินเพิ่มเพราะพวกแก!"

       ป็อนบ่นอย่างหงุดหงิด… แต่พอคิดถึงเรื่องที่ได้กริดช่วยสร้างหอกวายุให้ ท่าทางอารมณ์เสียก็พลันหายเป็นปลิดทิ้ง 

       ไม่นานนัก ทั้งป็อนและเรกัสก็กลับมาถึงโรงตีเหล็กข่าน… ทว่ากลับต้องประหลาดใจในภาพที่กำลังเห็น

       "เยส! ฉันถูกหวยยยย!!!"

       "ว้าว ยอดเลย! นี่ก็คนที่3แล้วใช่ไหม!"

       "...พวกนายกำลังทำอะไรกัน"

       สมาชิกกิลด์ต่างรุมล้อมกริดพร้อมกับก่อเสียงเอะอะ… ป็อนกับเรกัสเดินเข้าประตูร้านไปด้วยความสงสัย

       กริดกำลังจ้องมองไอเท็มที่กองอยู่ด้านหน้าทีละชิ้นด้วยแววตาเคร่งเครียด...  "นี่ไม่มี… อันนี้ก็ไม่! นี่ก็ไม่! นี่ก็ไม่!… ไม่มี! ไม่มี!"

       "..."

       เมื่อดูจบหนึ่งชิ้น กริดก็พูดขึ้นหนึ่งครั้ง

       ป็อนกับเรกัสไม่เข้าใจว่ากริดกำลังทำอะไรอยู่… เขาอยากให้ใครสักคนมาช่วยอธิบาย… แวนท์เนอร์จึงรีบวิ่งเข้ามาอวดขวานของตนให้ทั้งสองดูทันที… ดวงตาของป็อนและเรกัสพลันเปล่งประกาย 

       "นี่มันหมายความว่าไง… ข้อผิดพลาดของเกมหรอ… ต้องใช่แน่!"

       แวนท์เนอร์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงข่มขวัญทันที

       "หึหึหึ… กริดมีทักษะที่สามารถตรวจสอบคุณสมบัติลับของไอเท็ม… หากไอเท็มไดมีคุณสมบัติลับซ่อนอยู่ ความยอดเยี่ยมของมันจะเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว! ดูอย่างขวานฉันสิ! เห็นไหม… นี่คืออาวุธของฉัน… หึหึหึ… วะฮ่าฮ่า! เป็นยังไงบ้างป็อน… อิจฉารึเปล่า..."

       "อึก!"

       ที่จริงป็อนก็อยากให้กริดสร้างหอกวายุเร็วๆ อยู่หรอก… แต่ก่อนหน้านั้น!

       "กริด… ช่วยตรวจสอบไอเท็มทั้งหมดของฉันที!"

       ป็อนถอดไอเท็มที่สวมอยู่ทั้งตัวให้กริดตรวจสอบ… ทว่าโชคไม่ดีนัก ทั้งหมดคือความล้มเหลว… วันนี้เพียงวันเดียว กริดได้ทำการตรวจสอบไอเท็มของสมาชิกเซดาก้าห์ไปเกือบ300ชิ้น… แต่ในบรรดาทั้งหมด มีเพียง3ชิ้นเท่านั้นที่มีคุณสมบัติลับซ่อนอยู่… นับรวมไปถึงขวานของแวนท์เนอร์ด้วย 

       ทว่าสมาชิกกิลด์กลับมองโลกในแง่ดีอย่างมาก… การที่คนทั้งสามแข็งแกร่งขึ้น ก็ย่อมทำให้กิลด์โดยรวมแข็งแกร่งขึ้นด้วยเช่นกัน

       'เข้ากิลด์มาได้แค่ครึ่งวันก็สามารถยกระดับกิลด์ได้แล้วงั้นหรอ… เขาคือคนที่เรากำลังมองหาอยู่จริงๆ'

       'ความพยายามอย่างยากลำบากในการหาตัวกริด… เริ่มเห็นผลออกมาแล้วสินะ...'

       เพียงไม่กี่ชั่วโมง กริดสามารถทำเงินได้มากถึง10,000เหรียญทอง… ตีเป็นเงินจริงกว่า10ล้านวอน

       'เมื่อวานหาได้40ล้าน… แล้วก็ยังวันนี้อีก… ถ้ายังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ อีกไม่นานคงใช้หนี้ได้หมด...'

       หนี้สินไม่ใช่ปัญหา กริดเริ่มมองไปถึงอนาคตแล้วว่ากำลังจะรวยในไม่ช้า… และไม่เพียงแค่เขาจะได้เงินจากการซ่อมแซมหรือตรวจสอบ… กริดยังถือโอกาสได้เพิ่มค่าความชำนาญไอเท็มแต่ละชิ้นด้วย 

       'ถึงจะยังไม่มีชิ้นไหนที่ค่าความเข้าใจ100%… แต่การได้เพิ่มขึ้นมาก็ถือเป็นกำไรทั้งหมด'

       ปัญหาหลักก็คือ ไอเท็มของสมาชิกกิลด์ล้วนมีเลเวลสูง… ยิ่งเลเวลสูง การเพิ่มค่าความเข้าใจก็ทำได้ยากขึ้น… ตัวอย่างเช่นขวานของแวนท์เนอร์… กริดทั้งซ่อมและตรวจสอบมัน แต่กลับยังได้ค่าความเข้าใจเพียงแค่30%เท่านั้น…

       ในอนาคต ถ้าหากกริดมีโอกาสแยกส่วนหรือซ่อมแซมพวกมันอีกครั้ง… การกระทำในวันนี้จะมีผลอย่างมากสำหรับการเพิ่มความเข้าใจให้ถึง100%ในวันข้างหน้า

       กริดที่กำลังรู้สึกพึงพอใจสุดขีดได้เดินเข้าไปหาป็อน

       "ได้วัสดุสร้างหอกมารึยัง..."
     
       "แน่นอน"

       ป็อนยื่นวัสดุมาให้

       กริดกำลังจะเริ่มสร้างไอเท็มแล้วสินะ… สมาชิกกิดล์อย่างพากันกลืนน้ำลายอย่างใจจดใจจ่อ... แต่ทันใดนั้น กริดพลันพูดขึ้น "ฉันสงสัยมานานแล้ว ว่าทำไมพวกนายถึงว่างมาอยู่ที่นี่กันครึ่งค่อนวัน… ไม่ใช่ว่าต้องออกไปล่าหรือเกบเลเวลงั้นหรอ..."

       "เฮ้ย! พวกเราอยู่ที่นี่มานานขนาดนั้นแล้วจริงดิ!"
     
       "เฮ้! ข้างนอกมืดแล้วนะ!"

       "นี่มัน… วันนี้ฉันยังไม่ได้เก็บเลเวลเลย... "
     
       "เริ่มหิวแล้วสิ..."

       สมาชิกกิดล์ต่างลืมเวลาไปเพียงเพราะกำลังตื่นเต้นกับกริด… พวกเขาเริ่มกังวลว่าอันดับของตนจะถูกคนอื่นแย่งไป บางส่วนจึงรีบออกไปล่าเพื่อเก็บเลเวลชดเชย...

       "ทำให้เต็มที่นะกริด!"

       "ป็อน… แล้วเอาหอกมาอวดด้วยล่ะ!"

       "เอาแค่เกรดแรร์ก็พอนะกริด! วะฮ่าฮ่า!"

       "หุบปากซะ! แวนท์เนอร์"

       สมาชิกกิลด์ต่างบอกลากริดด้วยท่าทางเป็นมิตร… เหมือนกับเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานาน

       'เพื่อนงั้นหรอ...'

       กริดรู้สึกเคอะเขินอย่างแปลกประหลาด… แต่นั่นก็ถือเป็นความรู้สึกที่ดี

       "เอาล่ะ..."

       ในเมื่อทุกคนไปแล้ว โรงตีเหล็กจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เหลือไว้เพียงข่านและกริดสองคน

       "มาเริ่มสร้างหอกวายุกันเลย!"

• Next
• Previous