จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 84

       ศึกการต่อสู้ระหว่างฝ่ายพันธมิตรและวิหารยาธานได้ดำเนินไปนานถึง2สัปดาห์แล้ว ในระหว่างนั้น กิลด์ 'ไจแอนท์' คือผู้ที่ได้รับความสำเร็จไปมากมาย วันนี้จึงถึงเวลาเลี้ยงฉลองเสียที

       "ดีใจกับหัวหน้าด้วย ได้เป็นถึงลอร์ดเชียวนะ! เชียร์!"

       "เชียร์!"

       กิลด์ไจแอนท์ นับเป็นหนึงในกิลระดับหัวกะทิของซาทิสฟาย หัวหน้ากิลของพวกเขา 'คริส' คือผู้เล่นติดอันดับหลักเดียว ที่รั้งอันดับ3ของโลกในเวลานี้ คริสเพิ่งจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็น 'ลอร์ดแห่งเปรโด' มาหมาดๆ จากผลงานการรบพุ่งอันยอดเยี่ยม ต้องยกความดีความชอบให้สมาชิกกิลด์ทั้ง530คนด้วย

       "เอาล่ะ! ถึงเวลาทำให้ทุกอย่างมั่นคงแล้ว! อีก2สัปดาห์ถัดไป พวกเราจะหยุดการเข้าร่วมสงคราม...เป็นเวลาที่ควรปกป้องและเสริมความแข็งแกร่งให้เมืองเปรโด ฐานที่มั่นใหม่ของพวกเรา!"

       "แล้วก็..."

       คริสชะงักคำพูดไป เขาพลางหยิบเกราะหนังตัวหนึ่งออกมาตรวจดูรายละเอียดอย่างถ้วนถี่อีกครั้ง

[ เกราะหนังหนูที่สวมสบายอย่างคาดไม่ถึง ]
เกรด : อีปิก
ความคงทน : 24/24
พลังป้องกัน : 22
ความเร็วเคลื่อนที่ : +3%
       เกราะหนังที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยม เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังขาดประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก     
       มันถูกออกแบบให้ผู้สวมใส่เคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างไม่ติดขัด เพิ่มความเร็วเคลื่อนที่เล็กน้อย
       ความจริงที่ว่า เกราะหนังตัวนี้ถูกสร้างขึ้นจากวัสดุคุณภาพต่ำ มันช่างน่าเหลือเชื่ออย่างมาก
* เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล13 หรือสูงกว่า
- ทักษะชำนาญเกราะหนังขั้นต้น

        ช่างฝีมือนิรนามคนเดียวกันกับที่สร้างลูกธนูเกรดอีปิกชุดแรกของโลก ซึ่งเป็นข่าวดังชั่วข้ามคืนไปในระยะเวลาหนึ่ง...

       จะหาเขาได้จากที่ไหนนะ...

       คริสเคยลองพยายามค้นหาอย่างไร้เบาะแส แต่ก็มืดแปดด้าน ไม่มีร่องรอยโผล่ออกมาแม้แต่น้อย

       ทว่า เมื่อไม่นานมานี้ คริสดันไปพบเบาะแสโดยบังเอิญจากโพสในเว็ปไซต์ชุมชนซาทิสฟาย

       'ขอให้ทันเวลาด้วยเถอะ...' เป็นอีกครั้งที่คริสสวดภาวนาอย่างตั้งใจ

       "นำสมาชิกครึ่งหนึ่งของกิลด์ แบ่งทีมออกไปตามหาเขาซะ! มุ่งหน้าไปวินสตัน! เป้าหมายคือช่างฝีมือนิรนาม! หาให้พบ และชักชวนเข้ากิลด์ให้ได้! ไม่ว่าเขาจะยื่นข้อเสนออะไรมา รีบตอบรับทันทีโดยไม่ต้องสนใจเงื่อนไข!"

       ถ้าอยากยกระดับกิลด์ให้แข็งแกร่งขึ้นในเวลาอันสั้น การมีคลาสสายต่อสู้จำนวนมากคือคำตอบ แต่ถ้าหากต้องการเสริมความมั่นคงของกิลด์จากรากฐาน ทักษะสายสนับสนุนที่ยอดเยี่ยมคือสิ่งจำเป็น

       คริวล้มเหลวในการชักชวนสเต็งกับแพนเมียร์ ช่างตีเหล็กอันดับ1และ2ของโลกในเวลานี้ แต่อย่างน้อย เขาก็ยังสำเร็จในการชวนอันดับ3และ4มาเข้าร่วม

       ทว่า...สำหรับคริส มันยังไม่พอ

       ดังนั้น เขาจึงต้องการตัวช่างฝีมือนิรนามอย่างมาก ไม่ว่ายังไงก็ตาม คริสหวังจะทำให้กิลด์ไจแอนท์กลายเป็นกิลด์อันดับ1ให้ได้     

       **
     
       "พวกเราคนไม่พอ!"

       กิลด์เซดาก้าห์กำลังวุ่นอยู่กับหลายเรื่อง จนสมาชิกกิลด์เริ่มคุมสติกันไม่ค่อยอยู่ ในขณะนี้ นอกจากพวกเขาต้องทำภารกิจต่อสู้กับวิหารยาธาน ยังต้องตามหาตัวยูเฟอมิน่าและช่างฝีมือนิรนามในเวลาเดียวกัน
     
       ด้วยสมาชิกกิลด์ที่มีอยู่เพียง17คน ถึงทั้งหมดจะเป็นผู้เล่นติดอันดับ แต่ด้วยจำนวนคนเพียงเท่านี้ ถือเป็นข้อเสียอย่างมากในหลายเรื่อง

       ท้ายที่สุด สมาชิกกิลด์ก็ไม่สามารถอดทนต่อความอึดอัดนี้ได้ พวกเขาจึงเปิดปากคุยกับจิสึกะออกไปตรงๆ ทำให้เกิดเป็นการประชุมครั้งนี้ขึ้น

       "เลิกสนใจยูเฟอมิน่าก่อนดีไหม เหตุผลที่เราตามล่าเธอ เพียงเพราะแก้แค้นให้สมาชิกในกิลด์ และเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงคืนมา...แต่มันไม่มีผลประโยชน์อะไรให้จับต้องได้เลยสักนิด! กลับกัน ทั้งภารกิจต่อต้านวิหารยาธาน และการค้นหาตัวช่างฝีมือนิรนาม ทั้งสองสิ่งต่างก็เป็นเรื่องที่กิลด์ได้ประโยชน์ได้ทั้งสิ้น ควรพักเรื่องความแค้นเอาไว้ชั่วคราว แล้วมุ่งเป้ากับสิ่งที่จับต้องได้จะดีกว่า"

       "ฉันเห็นด้วย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะจับตัวผู้หญิงที่เอาแต่หลบซ่อนเหมือนกับหนู"

       "7เสียงเห็นด้วย 7เสียงคัดค้าน 3เสียงไม่ออกความเห็น"

       "ฉันไม่คิดว่าพวกเราควรปล่อยเธอไปกลางคัน ถ้าทำแบบนั้น ชื่อเสียงอาจแย่ลงไปอีก ถ้าหากไม่ไหวจริงๆ ฉันคิดว่าการทิ้งภารกิจเกี่ยวกับวิหารยาธาน ดูจะเป็นทางเลือกที่ฉลาดกว่า ภารกิจยิบย่อยพวกนั้นก็แค่ทำให้เชื่อเสียงกิลด์เพิ่มขึ้น กิลด์อย่างเรา ยังมีอีกหลายร้อยวิธีในการเพิ่มชื่อเสียง"

       "ใช่แล้ว การแค้นแก้นมันเกี่ยวพันกับศักดิ์ศรีเชียวนะ! เป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่จะเลื่อนออกไปไม่ได้! ทุกคนลืมความภาคภูมิใจของกิลด์เซดาก้าห์ไปแล้วงั้นหรือ..."

       "7เสียงเห็นด้วย 5เสียงคัดค้าน 5เสียงไม่ออกความเห็น"

       เรกัส ผู้ที่ชมการประชุมอย่างเงียบงันมาตั้งแต่เริ่ม พลันพูดขึ้นว่า "แล้วการค้นหาช่างฝีมือนิรนามล่ะ..."

       จิสึกะถามเรกัสกลับไป "นายคิดว่าเราควรเลื่อนไปก่อนงั้นรึ..."

       เรกัสรีบตอบทันที "ไม่เลย...ว่ากันตามตรง หัวหน้าคิดว่าเรื่องนี้สำคัญที่สุดอยู่แล้วนี่...ใช่ไหมล่ะ"

       "อืม..." จิสึกะยอมรับ "ถ้าอย่างนั้น ฉันขอสรุปตามนี้ กิลด์ของเราจะหยุดพักการทำภารกิจต่อต้านวิหารยาธานไว้ก่อน กำลังคนส่วนที่เหลือ จะใช้สำหรับการค้นหาตัวยูเฟอมิน่าและช่างฝีมือนิรนาม"

       "ตกลง!"
     
       เมื่อจมการประชุม สมาชิกกิลด์ต่างก็แยกย้ายกันไป

       ***

       ณ เมืองวินสตัน

       สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์ส่วนมากกำลังรวมตัวอยู่ที่นี่ ด้วยเหตุผลหลายประการ จึงมีความเป็นไปได้สูงมาก ที่ช่างฝีมือนิรนามจะอยู่ในเมืองนี้

       "การประชุมน่าเบื่อจังแฮะ...เอ๋!"

       หลังเสร็จการประชุม เรกัสก็ได้พบกับเด็กหนุ่มชาวเอเชียในศูนย์อาหารโรงแรม ทันใดนั้น เรกัสพลันกล่าวทักทายและยิ้มให้ทันที

       "เฮ้! นายนักรบยอดฝีมือ!"

       "...เห..."

       กริดที่กำลังเดินคอตก ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อมีใครบางคนยืนขวางทางอยู่ เขาจดจำใบหน้านี้ได้ทันที...เรกัส

       "เรกัส..."

       "ฮะฮะ! จำฉันได้ด้วยหรือ...นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว" เรกัสพูดอย่างดีใจ

       กริดนั่งลงบนขอบน้ำพุและตอบกลับไป "คนที่จะให้ยืมเงินอย่างนาย...ไม่สิ นายคือคนเดียวในวันนั้นที่ช่วยพูดให้ฉัน แล้วจะให้ลืมลงได้ยังไง"

       หลายเดือนก่อน เมื่อตอนที่กริดยังมีเลเวล-3 เขาพยายามจะเข้าร่วมปาร์ตี้ล่าผู้พิทักษ์พงไพร แต่เมื่อสมัครขอเข้าปาร์ตี้ สมาชิกต่างพากันดูแคลนและหัวเราะเยาะ

       ในเวลานั้น มีเพียงเรกัสคนเดียวที่ช่วยพูดให้ แต่แทนที่จะดีใจ กริดกลับรู้สึกอึดอัดเสียมากกว่า  นั่นก็เพราะ ความนิสัยดีและซื่อตรงของเรกัส มันช่างตรงกันข้ามกับตัวตนของกริดอย่างสิ้นเชิง แถมหมอนี่ยังหน้าตาดีมากด้วย...

       แต่หลังจากได้คุยกันสักพัก ดูเหมือนเรกัสจะซื่อตรงเกินกว่าที่กริดจะขอยืมเงินได้ลง กริดจึงตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับคนๆ นี้ให้เร็วที่สุด

       ทว่า...คราวนี้ ทั้งคู่ได้มาพบกันอีกครั้ง ในสถานการณ์ที่กริดกำลังนั่งมองข้าวในจานด้วยสีหน้าซังกะตาย

       เรกัสเป็นกังวล "สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ...เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรอ..."

       กริดแสร้งทำเป็นแสดงสีหน้าเศร้าหมองสุดขีดออกมา ก่อนจะอธิบายต่อไป

       "ชายแก่คนหนึ่งขโมยไอเท็มของฉันไป"

       เรกัสพลันโมโหทันที

       "ชั่วช้าเกินไปแล้ว...! มีคนชั่วแบบนี้อยู่ในโลกด้วยหรือ..."

       "ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ คนที่เอาแต่เบียดเบียนผู้อื่น...สมควรตายๆ ไปซะ!"

       สีหน้าของกริดโกรธแค้น เรกัสรีบพยักหน้ารับ "คนแบบนั้นจะต้องได้รับทบเรียนอย่างสาสม!"

       กริดเริ่มทำท่าจะกินข้าวในจาน "ฮะฮะ...มีคนช่วยมันก็ดีอยู่หรอก...แต่ว่า...เฮ่อ...สิ้นหวังแล้ว ในโลกอันโหดร้ายใบนี้ จะมีใครช่วยเหลือคนอื่นฟรีๆ บ้างล่ะ...จริงไหม..."

       เรกัสพลันลุกพรวดขึ้น "โลกนี้โหดร้ายงั้นหรือ...ตรงไหนกัน! โลกใบนี้ทั้งอบอุ่นและงดงามต่างหาก!"

       "จะเป็นแบบนั้นหรอ...เหอะๆ...ฉันเพิ่งจะโดนขโมยไอเท็มมาเองนะ...ช่างเป็นโลกที่อาบยาพิษซะจริง..."

       "นายโดยขโมยไอเท็มอะไรไป...สำคัญขนาดนั้นเชียวรึ"     

       "ใช่แล้ว...สำคัญมาก...มันคืออนาคตทั้งหมดของฉันเลยก็ว่าได้...แต่มันก็หายไปแล้ว...กำลังคิดอยู่...ว่าจะฆ่าตัวตายดีมั้ย..."

       ใบหน้าเรกัสหวาดผวาทันที "ฆ--ฆ่าตัวตาย! อย่าได้คิดทำบาปแบบนั้นเชียว! ไม่นึกสงสารพ่อกับแม่บางหรอ...อย่าได้ทำตัวอกตัญญูเด็ดขาด! ลืมจิตวิญญานแห่งเทควอนโดไปแล้วรึ..."

       "ฉันขอโทษ...แต่ตอนนี้ ทั้งกายและใจเหนื่อยล้าไปหมด คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว"

       และในที่สุด เหยื่อก็ติดกับสักที "ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้!! ฉันจะช่วยนายเอง! ฉันไม่มีวันให้อภัยคนที่ทำร้ายจิตใจของผู้อื่น!"

       'ปลากินเบ็ดแล้ว...'
     
       กริดรู้โล่งใจขึ้นเล็กน้อย

       ป้าป!...

       จิสึกะที่ได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง ในที่สุดก็ลงมือซัดเข้าไปที่หลังหัวเรกัสอย่างจัง หลังจากนั้นก็ใช้นิ้วดึงหูเรกัสและพูดว่า "ว่างไปช่วยคนอื่นมากนักรึไง...ลืมงานของตัวเองไปแล้วหรอ..."

       ดวงตาของกริดเปล่งประกายทันทีที่เห็นจิสึกะ...

       ผิวสีแทน...ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด...ดวงตากลมโตได้สัดส่วน...และหน้าอกขนาดมหึมา! จิสึกะคือสเป็คหญิงสาวในอุดมคติ ที่กริดเฝ้าถวิลหามานาน

       "ม--หมายความว่าไง..."

       แม้จะถูกดึงใบหูอยู่ แต่เรกัสก็ยังหันมาตอบกริดได้ "เธอคือหัวหน้ากิลด์ของฉันเอง...โอ้ย! มันเจ็บนะครับ!"

       "เจ็บหรอ...งั้นก็ดีแล้ว...เจ้างั่ง!"

       "โอ้ยยย!"

       จิสึกะดึงหูเรกัสแรงขึ้นกว่าเดิม และหันมามองทางกริด

       ณ ตอนนี้ กริดกำลังจ้องมองร่างกายของเธอด้วยสายตาตกตะลึงสุดขีด ที่จริง จิสึกะก็คุ้นชินกับการถูกจ้องมองแบบนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยังทำใจไม่ได้สักที ถึงแม้จะเป็นเพียงโลกในเกมก็ตาม เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

       "เฮ้! นายน่ะ!"

       "หือ...ครับ..."

       กริดได้สติกลับมาอีกครั้งจากเสียงเรียกของจิสึกะ เดิมทีแล้ว กริดเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมากนัก แต่หากเป็นสาวในฝันล่ะก็ นั่นจะเป็นคนละเรื่องกันเลย กริดอดไม่ได้ที่จะยืนสั่นระริกต่อหน้าหญิงสาวในอุดมคติผู้นี้

       จิสึกะกวาดสายตามองเล็กน้อย "เจ้าเด็กใหม่ เรกัสกำลังยุ่งอยู่นะ ดังนั้น เรื่องของตัวเอง ก็จัดการด้วยตัวเองไปก่อน...พวกเราขอตัว"

       จิสึกะได้เดินจากไปพร้อมกับดึงหูเรกัสลากไปด้วย

       เด็กใหม่...เด็กใหม่...เด็กใหม่...เด็กใหม่...

       กริดยืนจ้องมองจิสึกะเดินจากไป โดยที่เสียงของเธอยังดังก้องอยู่ในหัว...

       "เธอมองเราเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น..."

       หญิงสาวในฝันแล้วไง...กริดเรียกสติกลับมาได้และเดินตามจิสึกะไป

       "เฮ้!"

       "...?"

       จิสึกะอึ้งไปเล็กน้อย ที่กริด ผู้ซึ่งไม่กล้าสบตาเธอตรงๆ เมื่อครู่ ยามนี้กลับเดินมาขวางทางไว้...แต่กริดก็ทำเช่นนั้นได้เพียงไม่นาน เมื่อจิสึกะเผยรอยยิ้มอย่างผ่อนคลาย และนำแขนหนึ่งข้างมากอดไว้ใต้หน้าอก...การทำเช่นนี้...ส่งผลให้เห็นหน้าอกของเธอเผยรูปทรงเป็นสัดส่วนชัดเจนขึ้น

       "นายเรียกฉันทำไม..."

       "อึก!"

       กริดต้องผงะเมื่อได้เห็นหน้าอกคู่นั้น...แต่ไม่นานนัก เขาก็ดึงสติกลับมาได้ทันควัน

       "ส่งเรกัสมาให้ฉัน...เขาสัญญาแล้วว่าจะช่วย เธอมีสิทธิ์อะไรมาขัดขวาง"

       "แน่นอน ต้องมีอยู่แล้ว ฉันเป็นหัวหน้ากิลด์ของเขา การทำตามคำสั่งหัวหน้ากิลด์ย่อมเป็นเรื่องปรกติ ความรู้พื้นฐานแบบนี้ก็ไม่มีงั้นหรอ...หลีกทางไปซะ!"

       "แค่เพราะคุณคือหัวหน้ากิลด์ ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมีสิทธิ์เสมอไป"
     
       "แล้วยังไง...จะบอกว่าคนนอกอย่างนายมีสิทธิ์สินะ..."

       ในส่วนนี้ จิสึกะมีเหตุผลเหนือกว่ากริดมาก ดังนั้น แทนที่จะทำให้ขุ่นเคืองใจ กริดกลับเลือกใช้วิธีขอร้องแทน

       "...ได้โปรด...ฉันหมดสิ้นหนทางแล้วจริงๆ"

       "พวกเราเองก็ไม่ได้ดีกว่านายหรอกนะ...การสูญเสียคนไปสักคน นับเป็นความเสียหายร้ายแรง"

       "แต่ฉันแย่กว่า!"

       "พวกเราต่างหากที่แย่กว่า!"

       "ฉันต่างหาก..."

       "พวกเรา!..."

       "ฉัน!"

       ซุบซิบ...ซุบซิบ...

       เริ่มมีชาวบ้านหลายคนมามุงดูการทะเลาะกันเป็นเด็ก ของชายหนุ่มกับหญิงสาวที่อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว...โดยเฉพาะจิสึกะ เธอเป็นคงดัง ย่อมเรียกความสนใจได้มาก

• Next
• Previous