จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 82

       'เยี่ยม...'

       เรากำลังตื่นเต้นอยู่กับสูตรการผลิตใหม่ แต่ทันใดนั้น เทศมนตรีก็เร่งเร้า "ไม่มีเวลาแล้ว! ในปราสาทมีโรงตีเหล็กอยู่ ใช้ที่นั่นก็แล้วกัน!"

       เห...รีบร้อนขนาดที่ไม่ต้องกลับไปโรงตีเหล็กข่านเลยหรอ...

       "ฉันต้องออกไปซื้อวัสดุ ยังไงก็ต้องไปตลาดอยู่ดี"

       "ฉันจะเตรียมคนใช้ไว้คอยทำงานจิปาถะให้!"

       "ถ้าพูดขนาดนั้นล่ะก็..."

       เราเดินตรงไปยังโรงตีเหล็กในปราสาททันที ช่างตีเหล็กที่นี่มีระดับน้อยกว่าข่านมาก แต่เครื่องไม้เครื่องมือ และสิ่งอำนวยความสะดวก นับว่าดีกว่าโรงตีเหล็กข่านมากเช่นกัน

       เราคลี่ม้วนกระดาษออก

[ ท่านต้องการจะเรียนสูตรการผลิต โล่เทวะ กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน"

[ ท่านเรียนรู้วิธีการสร้างโล่เทวะ ]

[ โล่เทวะ ]
เกรด : แรร์ ~ เลเจนดารี
ความคงทน, พลังป้องกัน, ต้านทานเวทย์ :
360/360, 189, 150 (แรร์)
430/430, 230, 181  (อีปิก)
510/510, 295, 238(ยูนีค)
680/680, 370, 280 (เลเจนดารี)
เอฟเฟค :
- (แรร์) มีโอกาสเล็กน้อย ที่จะปัดป้องความเสียหายทั้งหมดจากเวทย์มืด
- (อีปิก, ยูนีค ) มีโอกาสปานกลาง ที่จะปัดป้องความเสียหายทั้งหมดจากเวทย์มืด
- (ยูนีค, เลเจนดารี)  ได้รับทักษะ 'ลำแสงเทวะ'
- (เลเจนดารี) มีโอกาสสูง ที่จะปัดป้องความเสียหายทั้งหมดจากเวทย์มืด
- (เลเจนดารี) ได้รับทักษะ 'พรเทวะ'
       โล่ที่อัดแน่นไปด้วยพลังของ 'รีเบคก้า'  เทพธิดาแห่งแสง ด้วยคุณสมบัติต่อต้านความมืด ทำให้เหล่าปีศาจและวิหารยาธานต้องตกที่นั่งลำบาก เมื่ออยู่ต่อหน้าโล่ชนิดนี้
เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล190 หรือสูงกว่า
- พละกำลัง500แต้ม หรือสูงกว่า
- ระดับค่าพลังเทวะสูงกว่า1,000หน่วย
- เป็นสมาชิกของโบสถ์รีเบคก้า
น้ำหนัก: 800หน่วย

        'เกรดต่ำสุดคือแรร์...'

       เราตรวจสอบวัสดุที่ใช้งาน

       'ใช้หินเวทย์มนต์เป็นแกนกลาง แถมยังเป็นจุดที่ใช้บรรจุพลังเทวะลงไป ถัดมา ส่วนโครงโล่จะใช้มิธริล และหุ้มด้วยเหล็กกล้าอีกชั้น หืม...ต้องชุบทองด้วย...เราต้องใช้ทองงั้นหรอ...'

       รีเบคก้า เทพธิดาแห่งแสง มีสัญลักษณ์ประจำกายอยู่สองอย่าง หนึ่งคือดวงอาทิตย์ สองคือทอง หมายความว่า ทองจำนวนมากคือสิ่งจำเป็นสำหรับการสร้างโล่เทวะ

       'หินเวทย์มนต์ มิธริล และทอง ค่าวัสดุแพงใช่เล่น จะต้องเป็นไอเท็มหรูหราแน่'

       สัดส่วนของวัสดุที่ใช้ต่อโล่หนึ่งอัน หินเวทย์มนต์ชั้นสูง1ก้อน แร่มิธริล2กิโลกรัม แร่เหล็ก15กิโลกรัม และทอง400กรัม เราจัดแจงให้คนรับใช้ที่เทศมนตรีจัดหามา ออกไปซื้อของตามใบสั่ง

       ผ่านไปสักพัก คนซื้อของก็กลับมาพร้อมบิล

       "ยอดรวมทั้งหมด...16,935เหรียญทอง กับอีก20เหรียญเงิน"
     
       "..."

       เราใช้เงินไปมากมายขนาดนี้ เพียงเพื่อวัสดุสำหรับสร้างโล่2อันเท่านั้น! แทบจะเป็นเงินทั้งตัวที่เรามีแล้ว

       'ถึงแม้ขั้นต่ำจะเป็นเกรดแรร์...แต่ก็มีสิทธิ์ขาดทุนสูง ถ้าสร้างไม่ถึงเกรดอีปิก'

       เทศมนตรีต้องการโล่เทวะขั้นต่ำเกรดอีปิก ถ้าเราผลิตได้ต่ำกว่านั้น แปลว่าจะต้องเอาไปขายที่อื่น แต่จะให้ขายใครล่ะ ในเมื่อเงื่อนไขการสวมใส่ มีข้อหนึ่งระบุว่า ต้องอยู่ในสังกัดโบสถ์รีเบคก้า

       'แย่แล้ว...'

       ลางไม่ค่อยดี เราเริ่มรู้สึกว่า บางทีควรยกเลิกภารกิจนี้

       'แต่ถึงแม้จะมีต้นทุนสูง...หากได้เกรดอีปิกขึ้นมา กำไรก็น่าจะมากโขอยู่'

       โอกาสมีสองครั้ง...หนึ่งในนั้นต้องเป็นเกรดอิปิก

       เราใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันควักค้อนตีเหล็กออกมา

       "เราจะสร้างมัน"

       เคร้ง! เคร้ง!

       ระยะเวลาของภารกิจคือ 2วัน เราเริ่มขั้นตอนถลุงเหล็กและมิธริลทันที แต่ทันใดนั้น เราพลันเหลือบไปเห็นแคสซัสกำลังยืนเงียบๆ พิงกำแพงด้านหลัง

       'ทำไมหมอนี่ยังอยู่อีก...'

       ดูเหมือนแคสซัสจะทำตามคำสั่งเทศมนตรีอย่างเคร่งครัด แต่ชายคนนี้แทบจะไร้ตัวตนตลอดเวลา เราจึงไม่รู้สึกตัว แม้เขาจะอยู่ข้างหลังนานแล้วก็ตาม

       ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย สีผิวที่ขาวซีด       ดวงตาราวกับซากศพ สาบานว่า นี่คือรูปลักษณ์ของนักบวชแห่งแส่งผู้เคร่งศาสนา ซึ่งกายและใจถวายให้เทพธิดารีเบคก้า

       "เอ่อ...คุณแคสซัส"     

       "ครับ"

       "ทำไมถึงไม่ไปพักผ่อนล่ะ อีกนานกว่าคุณจะได้ออกโรง"

       แคสซัสส่ายศีรษะ "ขอบคุณในความหวังดีนะครับ แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเหน็ดเหนื่อยตามลำพัง ผมจะคอยสวดภาวนาต่อองค์เทพธิดารีเบคก้า เพื่อขอให้โล่ที่คุณสร้างขึ้นมีคุณภาพสูงสุด"

       "..."     

       ไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้ หมอนี่นิสัยดีผิดคาด แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องดีกับเราเท่าใด

       'ไม่รู้ตัวรึไง ว่าเราไม่อยากเห็นใบหน้าที่น่ากลัวนั่น'

       ทว่า เราก็ไม่ได้พูดคำนั้นออกไป

       เราเลิกสนใจและหันมาตั้งสมาธิกับการผลิตต่อ

       เวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้วนะ...ท้องฟ้ามืดครึ้ม เอ็นพีซีช่างตีเหล็กคนอื่นหลับไปแล้ว แต่เราเพิ่งจะเสร็จการถลุงมิธริล ซึ่งเป็นเรื่องยุ่งยากไม่น้อย

       "เฮ่อ...มิธริลช่างเป็นโลหะที่วุ่นวายซะจริง"

       แต่ในขณะที่เรากำลังจะกินขนมปังและน้ำเพื่อฟื้นฟูค่าความเหน็ดเหนื่อย...

       "กินนี่มั้ย..."

       เฮือก!...

       เราสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง พอหันไปก็พบแคสซัสกำลังยื่นก้อนชีสมาให้

       "นาย...ยืนอยู่ตรงนี้ตลอดเลยหรือ..."
     
       แคสซัสพยักหน้าและตอบอย่างหน้าตาย "ใช่ ผมยืนสวดภาวนาให้คุณตลอด"

       "ไม่ต้องหรอก พูดตามตรงนะ การทำแบบนั้นไม่ช่วยอะไรมาก ไปพักผ่อนเถอะ..."
     
       แคสซัสแสดงสีหน้าเป็นครั้งแรก เขาพูดพร้อมขมวดคิ้ว "รีเบคก้าเป็นเทพธิดาแห่งแสง ซึ่งเวทย์มนต์ธาตุแสงจะมอบพลังด้านบวกให้กับทุกสิ่ง รวมไปถึงความโชคดี การสวดภาวนาของผม จะทำให้คุณมีโชคมากขึ้น"

       เมื่อลองคิดดูให้ดี เราไม่ควรไปปรามาสการสวดภาวนาของนักบวชเคร่งศาสนา การทำแบบนี้ จะมีแต่สร้างความเกลียดชังโดยใช่เหตุ "เข้าใจแล้ว ขอโทษทีลบหลู่ นายสวดภาวนาต่อไปได้เลย"

       "ครับ" แคสซัสหลับตาลง และเริ่มประสานมือท่องบทสวดทันที

       'ขยันขันแข็งดีนะ'

       หลังจากที่กินขนมปัง น้ำ และชีสจากแคสซัส เราเริ่มกลับไปทำงานอีกครั้ง

       หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เราเสร็จสิ้นการขึ้นโครงโล่ด้วยมิธริล โดยเว้นที่ว่างส่วนกลางสำหรับใส่หินเวทย์มนต์

       ถึงเวลาที่ต้องเรียกแคสซัสแล้ว
     
       "หน้าที่นายแล้ว ช่วยบรรจุพลังเทวะลงไปที"

       แคสซัสเดินเข้ามาอย่างเงียบงัน เขาคุกเข่าลงด้านหน้าหินเวทย์ และเริ่มสวดภาวนาต่อองค์เทพธิดารีเบคก้า
     
       "อา...ในนามแห่งองค์เทพธิดารีเบคก้า!"

       บลา บลา

       แคสซัสเริ่มท่องบทสวดอันยาวนานของเขา

       'หมอนี่ยืนภาวนาให้เราทั้งวัน แต่กลับมีแรงเหลือมากขนาดนี้อีกหรือ...ยอดเลยแฮะ'

       ยิ่งได้ฟังบทสวด เราก็ยิ่งรู้สึกง่วง เพียงไม่นานก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

       จนกระทั่งได้ยินน้ำเสียงอันอ่อนโยนของแคสซัสมาปลุก

       "คุณกริด การบรรจุพลังเทวะเสร็จสิ้นแล้ว"

       "บรึ๋ย!"

       ทันทีที่เราลืมตาขึ้น ใบหน้าอันขาวซีด และดวงตาสีดำสนิทของแคสซัสพลันปรากฏอยู่ตรงหน้า...ไอ้หมอนี่ ทำไมถึงดูเหมือนปีศาจมากกว่านักบวชนะ

       "มีอะไรรึเปล่า..."

       ยังจะถามอีก...เคยส่องกระจกบ้างไหม เราอยากจะพูดแบบนั้นก็จริง แต่สุดท้ายก็ไม่เอาดีกว่า

       "ไม่มีอะไร ฉันทำต่อได้เลยใช่ไหม..."

       เราเจัดการกับส่วนที่เหลือของโล่ต่อจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น โล่เทวะหนึ่งอัน กินเวลานานถึง23ชั่วโมงทีเดียว ที่จริง เราคุ้นเคยกับการสร้างไอเท็ม20ชั่วโมงติดต่อกันอยู่แล้ว แต่นั่นเป็นเพราะ เราเลือกที่จะยืดเวลาให้ถึง20ชั่วโมงด้วยความตั้งใจตนเอง แต่กับโล่เทวะไม่ใช่ เวลา23ชั่วโมงที่ใช้ คือเวลาที่เรารีบมากที่สุดแล้ว

       'ยากสุดๆ...'

       โดยเฉพาะวัสดุหลักอย่างมิธริลและหินเวทย์มนต์ บางทีอาจง่ายขึ้น ถ้าเราชำนาญกับมัน แต่ยังไม่ใช่กับตัวเราตอนนี้

       'ความเป็นจริง โลเทวะต้องการทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูง เลเวล3หรือสูงกว่า ไม่มีทางที่ผู้เล่นคนใดจะสร้างมันได้แน่ จึงต้องยากและซับซ้อนเป็นธรรมดา แต่ความชำนาญจะช่วยลดเวลาลงไปได้'

       ซาทิสฟายเป็นเกมที่สมจริงมาก แม้ผู้เล่นจะมีทักษะเหมือนกันทุกประการ แต่คนที่มีความชำนาญมากกว่า ย่อมใช้ทักษะนั้นได้ดีกว่า การสร้างไอเท็มก็เช่นกัน ในฐานะผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า ขั้นตอนการถลุงมิธริลย่อมอยู่ในหัวเราแล้ว ทว่า เราไม่เคยทำมันมาก่อน ครั้งแรกจึงต้องเงอะๆ งะๆ แบบนี้

       'แต่ตอนนี้มีประสบการณ์แล้ว โล่อันต่อไปคงเร็วขึ้น'

       เราเริ่มกระบวนการผลิตโล่เทวะอันที่สองทันที ช่างตีเหล็กที่มองอยู่จึงถามออกมา

       "โล่อันแรกยังไม่เสร็จเลยนี่ ยังเหลือการชุบเคลือบด้วยทองอยู่ ทำไมถึงเริ่มสร้างโล่อันใหม่แล้ว"

       "ฉันอยากจะทำให้เสร็จสองอันพร้อมกัน"

       เราตอบไปตามความจริง

       'ถ้าเกิดอันแรกออกมาเป็นเกรดแรร์ เราคงหมดกำลังใจทำอันต่อไป การรู้ทีเดียวในตอนจบ คงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า'

       ในเมื่อมีวัสดุพอสร้างแค่สองอันอยู่แล้ว ทำให้เสร็จพร้อมกันไปเลย แล้วก็สวดภาวนาให้อันหนึ่งมีเกรดอย่างน้อยอีปิก

       ***

       ลิมชอลโฮ ซีอีโอของเอส เอ กรุ๊ป และหัวหน้าทีมพัฒนาซาทิสฟาย ผู้มีข่าวลือว่าทำงาน20ชั่วโมงต่อวัน โดยเวลา4ชั่วโมงที่เหลือ คือเวลาสำหรับการนอน แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่บอกว่า นั่นเป็นเพียงคำกล่าวเกินจริง

       ที่จริง ระหว่างวันลิมชอลโฮยังมีเวลาพักระหว่างทำงาน จำนวน1ชั่วโมงต่อวัน สำหรับใช้เอนหลังบนโซฟา และเฝ้าจับตาดูผู้เล่นซาทิสฟายไปเรื่อยๆ

       โดยสองสามวันมานี้ เขาใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการเฝ้ามอง 'กริด'

       "โฮ่...จนได้"

       ลิมชอลโฮส่งเสียงร้องตื่นเต้นด้วยดวงตาเป็นประกาย เป็นภาพราวกับเด็กที่กำลังดูการ์ตูน

       "น่าสนใจแฮะ"

       เขาหมายความแบบนั้นจริงๆ ลิมชอลโฮสนใจในตัวกริดอย่างมาก ถึงแม้กริดจะไม่ได้เล่นซาสิฟายอย่างมีประสิทธิ์ภาพมากนัก แตกต่างจากผู้เล่นทั่วไป ที่มักจะหาทางลัด หรือไม่ก็หาทางไต่ขึ้นไปข้างบนด้วยระยะเวลาสั้นที่สุด แต่กริดไม่ใช่ เขาเล่นเกมอย่างซื่อตรงและเรียบง่าย ทุกครั้งที่ผลิตไอเท็ม กริดจะใช้เวลาอย่างต่ำ20ชั่วโมงต่อชิ้น

       ไม่ซื่อตรงเกินไปหน่อยหรอ...ไม่เลย ลิมชอลโซชื่นชอบผู้เล่นที่ซื้อตรงแบบนี้
     
       "ฮ่าฮ่าฮ่า! บ้าไปแล้ว! เขาล้มอัศวินเลเวล188ด้วยความโชคดีแบบนี้หรือ...โอ้! เอ็นพีซีเสนอตัวทำการค้าด้วย เจ๋งแฮะ! หืม...โอ้โห...ราคาประมูลสูงสุดของงานประมูลอัศวิน! อ๊า...ไม่นะ อย่าเอาดาบเลเจนลารีไปขายเอ็นพีซีแบบนั้น...แต่หมอนี่ก็น่าสนใจดี...หืมมม ทำไมเขาถึงจำแหวนของโดรัน ที่ไอรีนห้อยอยู่ไม่ได้ล่ะ...จุ๊จุ๊ น่าเสียดาย ถ้าจำได้ล่ะก็ ความสัมพันธ์กับไอรีนคงก้าวหน้าไปไกลแน่...เห อีกนิดเดียวก็สร้างเสื้อคลุมล่องหนได้แล้วนี่ ทำไมไม่รีบทำให้เสร็จก่อนน้า~ ช่างเถอะ ประเดี๋ยวก็คงได้สร้างเข้าสักวัน...โอ้วว! ล่าบอสด้วยปาร์ตี้สองคน! ได้ไอเท็มไปไม่น้อยทีเดียว แต่เขาควรรีบไปหาวิถีดาบแพ็กม่าได้แล้วนะ...อาฮะ...ในที่สุดก็หาวิถีดาบแห่งแพ็กม่าพบ...อ๊ะ! นั่นเขาทำอะไร...เต้นรำเลียนแบบท่าทางภาพสลัก! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!...นี่มันยอดไปเลยไม่ใช่หรอ ฮ่าฮ่า! หมอนี่เต้นรำอย่างสูญเปล่าถึงสามชั่วโมงเต็ม..."

       บ้างชมเชย บ้างก็เสียดาย บางครั้งก็ตำหนิติเตียน แต่ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นอารมณ์ตื่นเต้น การเฝ้ามองกริด กลายเป็นเรื่องสนุกของเขาไปแล้ว...

       แต่ทันใดนั้น อารมณ์โมโหพลันเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก...

       "บ้าน่า! ทำไมไม่ยอมรับภารกิจปิอาโร่! ของรางวัลมันยอดมากเลยนะ!"

       อัสโมเฟล คนที่เป็นเป้าหมายของปิอาโร่ ยามนี้เขากำลังนอนป่วยหนักอยู่บนเตียง จึงไม่ใช่เรื่องยาก ที่กริดจะทำภารกิจให้สำเร็จ และได้รับรางวัลตอบแทนมากมาย แต่กริดก็คิดมากเกินไป จนพลาดโอกาสทองครั้งนี้

       "ตั้งแต่มาหุบเขาเคซาน ดูเหมือนนิสัยจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ ตอนแรกเป็นคนไร้แผนการ แถมมารยาทแย่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เขามีแผนของตัวเอง แต่ดูเหมือนยังอ่อนประสบการณ์ไปหน่อย...เด็กน้อย"

       ผอ. ยุนซังมิน เรียกกริดว่าไอ้งั่ง เพราเขาใช้ความเป็นคลาสเลเจนดารีได้ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย ลิมชอลโฮได้แต่หัวเราะ แต่จากที่ดู ลิมชอลโซก็พอจะเข้าใจได้ ว่ายุนซังมินหัวเสียในเรื่องใด

       ก่อนหน้านี้ ยุนซังมินเคยพูดว่า:

       'ถ้าฉันเป็นกริด ฉันจะรีบเข้ากิลด์ให้ไวที่สุด ไม่ว่าจะเลเวลน้อยขนาดไหนก็ตาม แต่กิลด์ระดับแนวหน้าต้องรับแน่นอน เพราะฉันคือคลาสเลเจนดารี หลังจากนั้น ฉันก็จะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยการสนับสนุนวัสดุจำนวนมากจากกิลด์ พวกเขาไม่มีทางลังเล ที่จะนำทรัพยากรกิลด์มาให้ฉันใช้...แถม...ภารกิจประจำคลาสคงเสร็จเร็วกว่านี้ ถ้าให้คนในกิลด์คอยช่วย เพียงไม่นาน ก็สามารถเอื้อมไปสัมผัสเป้าหมายที่ใหญ่ขึ้นได้! แต่กริดก็ไม่ยอมทำ...เขาพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวมาตลอด การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งไม่เคยวางแผนล่วงหน้า คิดจะนั่งเฉยๆ อยู่ในโรงตีเหล็กนั่นไปจนตายรึไง'

       นั่นก็จริง คนส่วนมากคงคิดแบบเดียวกับยุนซังมิน เขามั่นใจมาก ว่าจะทำได้ดีกว่ากริดแน่นอน

       แต่ลิมชอลโฮก็ถามกลับไปเพียงคำเดียว

       "แล้วเล่นแบบนั้น...มันสนุกตรงไหนหรอ..."

       ซาทิสฟายคล้ายกับโลกจริงมาก จึงมีไม่กี่คนเท่านั้น ที่คิดว่ามันเป็นเพียงเกมเล่นสนุกฆ่าเวลา

       ความสำเร็จในซาทิสฟาย ก็ย่อมหมายถึงความสำเร็จในชีวิตจริงด้วย ดังนั้น ทุกคนจึงตั้งใจเล่นเพื่อแสวงหาจุดสูงสุด

       แต่เกมก็ยังเป็นเกมวันยังค่ำ ลิมชอลโฮมุ่งหวังจะให้ทุกคนเล่นเกมของเขาอย่างสนุกสนาน คนที่คิดแต่จะเอาชนะ เพียงไม่นานก็หมดสนุกในตัวเกม

       ลิมชอลโฮไม่ได้ต้องการเช่นนั้น

       "ไม่มีวิธีการตายตัวในการเล่นซาทิสฟาย ดังนั้น กริดก็สมควรจะได้เล่นในแบบที่เขาชอบ"

       แต่ดูเหมือนลิมชอลโฮจะมองข้ามไปเรื่องหนึ่ง เขาคิดเพียงว่า กริดเล่นแบบนี้เพราะสนุก แต่ความเป็นจริงนั้นเปล่าเลย กริดเองก็อยากประสบความสำเร็จ อยากรวย...เพียงแต่เขาไม่มีความสามารถมากพอเท่านั้นเอง

       "เอ๋..." เมื่อเฝ้ามองกริดไปเรื่อยๆ ลิมชอลโฮก็ต้องสะดุดตรงภารกิจสร้างโล่ให้เทศมาตรี  เขาให้ความสนใจกับนักบวชของโบสถ์รีเบคก้าคนนั้นเป็นพิเศษ

       "นี่มัน...หมายความว่ายังไง..."

       ลืมชอลโฮยกนาฬิกาข้อมือขึ้น และนำมาจ่อใกล้ปาก "มอเฟียส"

       ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากนาฬิกา

[ เรียกฉันหรือ... ]

       "ในบรรดาเอ็นพีซีที่อยู่จุด G-HFO6C1E...มีตัวไหนที่ชื่อ 'อิสซาเบล' รึเปล่า..."

[ ไม่มี...]

       "เอ๋..."

       ใบหน้าลิมชอลโฮพลันปรากฏเครื่องหมายคำถามทันที

• Next
• Previous