จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 96

[ ท่านเข้าร่วมกิดล์ เซดาก้าห์ ]

ชื่อกิลด์: เซดาก้าห์
* เลเวล : 5
* ค่าประสบการณ์กิลด์ : 57,630,440/100,588,127
* ค่าชื่อเสียง : 612,140
* หัวหน้า : จิสึกะ
* จำนวนสมาชิก : 18/80
* ความเกี่ยวดอง : ไม่มี
* พันธมิตร : ไม่มี
* ปรปักษ์ :
- อาณาจักรริโอ
- มังกรแดง ทราวก้า
- วิหารยาธาน
- กลุ่มไอรอนสไตล์
- ตระกูลเฮลดิ้ง
- กระกูลเค้าช์
* การวางตัว : เป็นกลาง
* ดินแดน : ไม่มี

       เราพลันต้องผิดหวังทันทีเมื่อเห็นข้อความรายละเอียดกิลด์ที่เด้งขึ้นมา...

       "หมายความว่าไงกัน… คนน้อยเกินไปไหม… ถึงจะเป็นกลุ่มขุนพลหัวกะทิก็เถอะ… แถมยังไม่มีพันธมิตรหรือดินแดนอีก… แต่รายชื่อศัตรูกลับยาวเป็นหางว่าว… แล้วไปทำอิท่าไหนให้มังกรแดงโกรธเข้าได้"

       "พวกเรายังไม่คิดเป็นพันธมิตรกับใคร... ส่วนศัตรู ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นระหว่างทำภารกิจทั้งนั้น… เรื่องมังกรแดงไม่ต้องห่วง ถ้าเราไม่เข้าไปเหยียบถิ่น มันก็ไม่มาทำร้ายพวกเราหรอก"

       "เรื่องนั้นช่างมันเถอะ… แล้วทำไมถึงยังไม่มีดินแดนอีก… เป็นถึงกิลด์ระดับท็อปก็ควรจะมีดินแดนไม่ใช่รึไง..."

       ซาทิสฟายเปิดได้หนึ่งปีกว่าแล้ว กิลด์ระดับท็อปส่วนมากจะมีดินแดนภายในครอบครอง… เมื่อสะสมค่าชื่อเสียงไปถึงจุดหนึ่ง ขุนนางหรือกษัตริย์จะเสนอดินแดนให้หลังจากจบภารกิจ… บางครั้งอาจเป็นดินแดนรกร้างว่างเปล่า แต่ก็สามารถพัฒนาความว่างเปล่าให้กลายเป็นหมู่บ้านหรือเมืองได้ สุดท้ายก็จะสามารถเก็บภาษีได้ดังใจนึก… ในอีกความหมายหนึ่ง การครองดินแดนถือเป็นเป้าหมายสูงสุดของกิลด์ส่วนใหญ่ในซาทิสฟาย… ดังนั้นจึงเป็นเรื่องน่าแปลก ที่กิลด์อย่างเซดาก้าห์ถึงยังไม่มีดินแดน  

       จิสึกะตอบคำถามกลับมาว่า "กริด นายกำลังเข้าใจผิดอยู่… หากวัดจากการต่อสู้ กิลด์เราอาจแข็งแกร่งที่สุดก็จริง… แต่นั่นไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นกิลด์ระดับท็อป… ด้วยจำนวนคนเพียงเท่านี้ การอัพเลเวลกิลด์จึงทำได้ช้ากว่ากิลด์อื่นที่มีจำนวนคนหลักร้อย… ก็อย่างที่นายเห็น กิลด์เรามีเลเวลเพียงแค่5เท่านั้น ส่วนกิลด์ระดับท็อปที่นายพูดถึง ตอนนี้น่าจะอยู่ราวเลเวล7ถึง8แล้ว"

       "...ต้องแย่ขนาดไหนกัน ถึงเป็นกิลด์ที่ทั้งเลเวลน้อยและไม่มีดินแดนเป็นของตัวเอง… แล้วกิลด์แบบนี้จะทำให้ฉันรวยได้ยังไง"

       ดูเหมือนเราจะตัดสินใจเข้ากิลด์ผิด

       'ออกดีกว่า'

       ในขณะที่เรากำลังจะกดออก ชายคนหนึ่งก็ผลักประตูโรงตีเหล็กเข้ามา

       "นายควรจะฟังคนอื่นพูดให้จบก่อนนะ..."

       เป็นป็อนนั่นเอง… ขุนพลหอกอันเลื่องชื่อผู้มีบทบาทสำคัญในการล่ามาลาคัส 

       "ก็จริงอยู่ที่กิลด์ของเราคนน้อย จึงทำให้มีเลเวลน้อย… แต่พวกเราก็พยายามอย่างสุดความสามารถในการสร้างชื่อเสียงจากภารกิจและการล่าบอส... ตอนนี้มีขุนนางและกษัตริย์บางคนเริ่มให้ความสนใจในตัวพวกเราแล้ว…  คนเหล่านั้นได้เสนอดินแดนจำนวนมากให้เราปกครองอยู่บ่อยครั้ง… ทว่าพวกเราก็ตอบปฏิเสธไปทั้งหมด "

       เราไม่เข้าใจเลย "แล้วพวกนายปฏิเสธดินแดนทำไม..."

       กิลด์อื่นต่างแย่งยิงดินแดนกันเป็นบ้าเป็นหลัง… ถ้ามีโอกาส พวกเขาก็จะรีบคว้าไว้โดยไม่ปล่อยมือ… หรือหากทำได้ ให้เลียรองเท้าของขุนนางพวกนั้นเพื่อแลกกับดินแดนก็ยอม… แล้วทำไมเซดาก้าห์ถึงปฏิเสธดินแดน...

       เราไม่อาจทำความเข้าใจได้จริงๆ

       "ฮะฮะ… จะโอ้อวดก็ควรมีขอบเขตหน่อย… ถ้าอย่างนั้น… มีเหตุผลอะไรที่พวกนายต้องปฏิเสธดินแดนด้วย..."

       "เหตุผลง่ายมาก…  เพราะนายไง" จิสึกะใช้นิ้วอันยาวเหยียดนั่นชี้มายังเรา…  แม้กระทั่งท่าทางเช่นนี้ก็ยังทำให้หัวใจเราสั่นระรัวได้ "พวกเราต้องกระจายคนไปทั่วทั้งทวีปเพื่อทำการค้นหาช่างฝีมือนิรนาม… ดังนั้น มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษาดินแดนใดดินแดนหนึ่งไว้ด้วยกำลังคนเพียงหนึ่งหรือสองคน… พอเราแจ้งพวกขุนนางไปแบบนี้ พวกเขาก็เสนอให้เราไปเป็นลูกน้องในสังกัดแทนก่อน จนกว่าเราจะหาตัวนายพบ"  

       ในอีกความหมายถึง...

       "พวกนายยอมละทิ้งการครอบครองดินแดน… เพื่อตามหาตัวฉันงั้นหรอ..."

       "ถูกต้อง… แต่จะให้พูดก็คือ… มันเหมือนกับการหยุดพักไว้ก่อนมากกว่า หากเมื่อใดที่เราต้องการดินแดนขึ้นมา เราก็สามารถกลับไปคุยกับพวกขุนนางได้ทุกเมื่อ"

       เราไม่เคยคิดมาก่อน… ว่ากิลด์เซดาก้าห์จะต้องการตัวเรามากขนาดนี้ "ทำไมถึงต้องเป็นฉัน… แม้ตอนนี้พวกนายจะรู้ว่าฉันเป็นคลาสลับ… แต่ตอนเมื่อก่อนก็น่าจะรู้แค่ว่าเป็นช่างตีเหล็กไม่ใช่หรอ..." 

       "เหตุผลหลักก็คือความสามารถในการตีเหล็กของนาย… ไม่เกี่ยวกับคลาสลับ"

       ป็อนอธิบายต่อ

       "เลเวลเฉลี่ยของผู้เล่นซาทิสฟายคือ80 ผู้เล่นที่เลเวลสูงอย่างพวกเราถือว่ามีเพียงหยิบมือจากบรรดาสองพันล้าน… ดังนั้นปัญหาใหญ่ของผู้เล่นเลเวลสูงก็คืออุปกรณ์สวมใส่… ไอเท็มที่ดรอปจากมอนสเตอร์หรือล่าบอสมักจะสนองความต้องการได้ไม่มากพอ… พวกเราจึงต้องหวังพึ่งไอเท็มจากการผลิต"

       ข่านนำเครื่องดื่มออกมาให้ทั้งสอง… เป็นเรื่องน่าแปลก... ข่านยอมรับสองคนนี้งั้นหรอ… แม้อีกฝ่ายจะเป็นเอ็นพีซี แต่ป็อนก็รับเครื่องดื่มมาด้วยท่าทีสุภาพนอบน้อม หลังจากนั้นเขาก็พูดต่อ 

       "ช่างตีเหล็กที่สามารถสร้างไอเท็มระดับสูงได้มีน้อยมาก… ในบรรดาผู้เล่น ยังไม่มีใครที่ก้าวไปถึงทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงได้… และแม้จะเป็นเอ็นพีซี ทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงก็พบได้ในหัวเมืองใหญ่เท่านั้น… ทว่า ถึงจะเป็นช่างตีเหล็กขั้นสูงก็ตาม แต่อัตราการผลิตไอเท็มให้ได้เกรดอีปิกขึ้นไปก็ยังต่ำมากอยู่ดี ภาระทั้งหมดจึงตกอยู่กับผู้ว่าจ้าง… วัสดุที่เสียไปเป็นจำนวนมากกลับไม่ได้อะไรคืนมาเลย แถมเอ็นพีซีช่างตีเหล็กขั้นสูงก็ยังคิดค่าใช้บริการแพงมากด้วย"

       จิสึกะกล่าวเสริม "แต่ทันใดนั้น… ลูกธนูเกรดอีปิกที่แม้แต่ช่างตีเหล็กขั้นสูงก็ยังผลิตไม่ได้กลับปรากฏตัวขึ้น… พวกเรามีความคิดว่า... คนๆ นี้จะต้องสร้างไอเท็มที่เราต้องการได้แน่… จึงจำเป็นต้องพลิกแผ่นดินทั่วทั้งทวีปเพื่อหานายให้พบ..."

       "..."

       เซดาก้าห์คือกิลด์แรกที่เห็นถึงความสำคัญของเรา และออกตามหาเราอย่างจริงจัง… ถ้าอย่างนั้น การตัดสินใจเข้าร่วมกิลด์นี้ก็ไม่น่าจะใช่สิ่งผิด 

       "พวกเราตามหานาย เพราะนายมีทักษะที่พวกเราต้องการ"

       หลังจากนั้นไม่นาน สมาชิกทั้ง17คนของเซดาก้าห์ รวมทั้งป็อนและจิสึกะ ก็ได้มารวมตัวกันที่โรงตีเหล็กข่าน… ทุกคนล้วนกล่าวต้อนรับเราด้วยท่าทางตื่นเต้นและแววตาคาดหวัง... ทำให้เรารับรู้ได้ถึงความสำคัญของตนเอง… แต่สิ่งที่ผิดคาดมากที่สุด… กลับไม่มีใครถามถึงตัวตนที่แท้จริงของคลาสเราเลยสักคน    

       "ไม่มีใครอยากรู้หรอ ว่าฉันเป็นคลาสอะไรกันแน่"

       จิสึกะอมยิ้มอย่างอ่อนโยน

       "ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากรู้… ทุกคนในที่นี้ รวมทั้งฉัน ต่างกำลังสงสัยกันอย่างมาก… ทว่า เราก็ไม่อยากไปละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว… เอาไว้ถ้านายอยากพูด นายก็ค่อยเล่าออกมาเอง… เพราะตามปรกติแล้ว ผู้เล่นคลาสพิเศษมักจะปกปิดข้อมูลตัวเองเป็นความลับ"

       "โฮ่..."

       เป็นการเอาใจใส่อย่างไม่น่าเชื่อ… เราเริ่มชอบกิดล์นี้มากขึ้นทุกที… ไม่นานนัก จิสึกะก็รีบพูดเข้าประเด็น  
       
       "กริด… ในอนาคตฉันอยากให้นายสร้างไอเท็มสำหรับสมาชิกในกิลด์ทุกคน… อย่างต่ำก็คือไอเท็มเกรดอีปิกหรือสูงกว่าที่เหมาะสมตามเลเวล… ส่วนเรื่องราคาไม่ต้องห่วง พวกเราจะจ่ายราคาเต็มแน่นอน"

       "ถ้าได้เงินก็ไม่มีปัญหา… แต่ฉันต้องใช้เวลานานสักหน่อยในการออกไปล่าวัสดุ… แถมยังต้องมีสูตรการผลิตด้วย...  "

       "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง… แค่บอกพวกเรามาว่าต้องใช้อะไรบ้างก็พอ"

       สะดวกสบายจังแฮะ...

       "ตกลง… แต่ตอนนี้ฉันเหลือเงินทุนไม่เยอะหรอกนะ ดังนั้นจึงสร้างไอเท็มได้พร้อมกันแค่ไม่กี่ชิ้น"

       จิสึกะพลันทำเสียงประหลาดใจ "เงินทุนอะไร… ทำไมนายถึงต้องใช้เงินทุน... วัสดุทุกชนิด คนในกิลด์จะหามาให้นายฟรีทั้งหมด รวมไปถึงสูตรการผลิตด้วย… สิ่งที่นายต้องใช้… มีแค่เวลาและฝีมือเท่านั้น"

       "...เอ๋..."
       
       ได้ทั้งวัสดุและสูตรการผลิตฟรี… เหมือนฝันไปเลยแฮะ… ไม่สิ อย่าเพิ่งดีใจไป… เรื่องราวมันจะไปง่ายอย่างนั้นได้ไง มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล... เราเริ่มสงสัยมาตั้งแต่แรกแล้ว ว่าทำไมพวกเขาถึงได้ทำดีด้วยนัก… เราไม่ควรชื่อคนง่ายเด็ดขาด! โดยเฉพาะผู้หญิง! เพราะพวกผู้หญิงชอบหักหลัง!   

       เราพลันเริ่มระแวงจิสึกะขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

       "พวกนายจะมอบวัสดุให้ฉันฟรี… แล้วเมื่อสร้างไอเท็มเสร็จ... ก็ยังจะซื้อกลับไปในราคาเต็มอีก… แถมยังให้เรียนสูตรผลิตฟรี… พวกนายมีแต่เสียกับเสียไม่ใช่หรอ..."

       "หา..." จิสึกะสับสน "นายกำลังพูดเรื่องอะไร… นายเป็นช่างตีเหล็กเพียงคนเดียวในกิลด์นะ… มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ต้องสนับสนุนอย่างเต็มที่ไม่ใช่รึไง..."

       จู่ๆ เรกัสที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็หัวเราะขึ้น

       "ฮะฮะ! กริด… ช่างตีเหล็กฝีมือเยี่ยมคือสิ่งที่ทุกกิดล์ล้วนปรารถนา… จึงเป็นเรื่องปรกติที่กิลด์จะให้การสนับสนุนช่างตีเหล็กอย่างเต็มที่ เพื่อซื้อใจไม่ให้ย้ายไปอยู่กับกิลด์อื่น… แล้วก็เป็นที่แน่ชัดว่า กิลด์ที่มีช่างตีเหล็กชั้นยอดจะมีอัตราการเติบโตที่สูงลิ่ว… แต่พวกเรากลับยังไม่เคยมีช่างตีเหล็กมาก่อน"

       "อ่า..."

       ฟังดูเหมือน… คลาสช่างตีเหล็กเป็นราวกับหยดน้ำผึ้งอันหอมหวานที่ทุกคนต้องการ… แต่นั่นสำหรับช่างตีเหล็กชั้นยอดเท่านั้น  

       'ช่างตีเหล็กทั่วไปเติบโตยากมาก… ช่างตีเหล็กระดับสูงถึงได้เนื้อหอมเป็นพิเศษ… ทว่า ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าอย่างเราไม่ใช่ปัญหา… ทักษะการตีเหล็กเข้าขั้นโกงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว… เราเองก็เป็นน้ำผึ้งเช่นกัน'

       เป็นอีกครั้งที่กริดได้รับรู้ถึงความสุดยอดของคลาสเลเจนดารี
       
       'อยากเริ่มทำงานแล้ว'

       ตัวเราที่กำลังกระตือรือร้นสุดขีด ได้หันไปถามจิสึกะ "แล้วฉันต้องสร้างไอเท็มให้ใครก่อน..."

       ป็อนพลันยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว

       "ฉัน!"

       แวนท์เนอร์รีบจับแขนป็อนไว้ และเขาก็ยกขึ้นบ้าง "ไม่! ต้องฉันก่อน!"

       โทบันชิงพูด "ไม่ได้… ต้องให้หัวหน้าก่อนสิ! แล้วตามด้วยรองหัวหน้าอย่างฉัน!"

       "รองหัวหน้ามีสิทธิ์อะไรในเวลาแบบนี้… อย่าใช้อำนาจของนายในทางมิชอบสิ!"

       สมาชิกเซดาก้าห์ทุกคนล้วนเป็นผู้เล่นติดอันดับ พวกเขาหวังจะเก็บเลเวลได้ให้ไวที่สุดกันทั้งนั้น ไอเท็มที่ยอดเยี่ยมจึงเป็นสิ่งที่ต้องการมาก… สีหน้าของทุกคนแสดงออกอย่างชัดเจน ว่าพวกเขาหวังให้ไอเท็มของตนถูกทำขึ้นเป็นชิ้นแรก  

       ไม่สิ… เราต้องไม่นับเรกัส เขาเพียงยืนหัวเราะอยู่มุมห้องโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา 
       
       'เรกัสเป็นคลาสนักสู้ที่ฝึกฝนร่างกายมาอย่างหนักหน่วง… ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ต้องการไอเท็มมากนัก... ทำให้เราย้อนนึกไปถึง...'

       เราชี้นิ้วไปยังชายสองคนที่มีสีหน้าคาดหวัง… และหลังจากนั้นก็ชี้ไปยังโทบัน

       "โทบันกับพวกนายสองคน"

       "หือ..."

       ผู้คนทั้งสามพลันมีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมาทันที… แน่นอน… พวกเขากำลังเข้าใจผิดว่ากริดกำลังเลือกคนที่จะสร้างไอเท็มให้… ทว่าเรื่องราวกลับตรงกันข้าม 

       "ฉันจะทำของพวกนายทีหลังสุด"

       "ท--ทำไมกัน..."

       เราค่อยๆ อธิบายให้โทบันที่กำลังหน้าเสียฟัง "โทบัน…  นายทำตัวน่ารังเกียจมาก ในตอนที่ฉันไปขอเข้าปาร์ตี้ล่าผู้พิทักษ์พงไพร..."

       "อึก!… มันก็หลายเดือนมาแล้วนะ… ยังจำได้อีกหรอ… ว่ากันตามตรง ในตอนนั้นมันต่างออกไปนิดหน่อย… แล้วฉันก็เปล่าทำตัวน่ารังเกียจสักหน่อย!"

       "ชู่ว!... ส่วนอีกสองคน..."

       เราตรวจสอบไอดีเหนือศีรษะทั้งสองอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจ… คนหนึ่งคือหนุ่มละตินอเมริกาผมสีดำที่ชื่อว่า 'รู๊ค'… ส่วนอีกคนเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างผอมบาง ชื่อว่า 'จี๊ป'

       "พวกนายสองคน… เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้วใช่ไหม..."

       หลังจากการแข่งผลิตไอเท็มกับยูเฟอมิน่าไม่นาน มีชายสองคนเข้ามายังโรงตีเหล็กข่านเพื่อสืบหาข่าวคราวของยูเฟอมิน่า… ในเวลานั้น  ทั้งสองต่างดูถูกเราและทำตัวไม่เคารพข่าน เหตุเพราะข่านเป็นเพียงแค่เอ็นพีซี

       "พวกเราเคยพบกันมาก่อนสินะ..."

       เรายิ้มเล็กน้อย พวกเขาพลันหันหน้าไปมองตากันเองอย่างเลิ่กลั่ก หลังจากนั้นก็โน้มตัวลงและกล่าวขอโทษทันที "พวกเราต้องขอโทษอย่างมาก… ในตอนนั้นจิตใจกำลังร้อนรน... จึงแสดงท่าทีเสียมารยาทออกไป… พวกเราขออภัยจากใจจริง..."

       "คนที่พวกนายต้องขอโทษคือข่าน ไม่ใช่ฉัน"

       ข่านยืนมองเรากับเพื่อนใหม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม… ที่จริงทั้งสองเคยขอโทษข่านแล้วในวันนั้น แต่ด้วยท่าทางที่ไม่เต็มใจนัก 

       "อะไรกัน… พวกนายยังทำเป็นเมินเฉยต่อเอ็นพีซีอยู่อีกหรอ… อันที่จริง พวกนายจะปฏิบัติตัวกับเอ็นพีซียังไงฉันไม่สนหรอก… แต่ข่านไม่ใช่เอ็นพีซีทั่วไป เขาเป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญของฉัน ดังนั้น... ถ้าพวกนายไม่คิดจะทำดีกับเขา ฉันก็จะไม่สร้างไอเท็มอะไรให้ทั้งนั้น"

       "...ข่าน พวกเราขอโทษ"

       "ยกโทษให้เราด้วย"

       ครั้งนี้ทั้งรู๊คและจี๊ปได้ขอโทษอย่างจริงใจ และเป็นครั้งแรกที่คนทั้งสองได้เห็นว่า… บางครั้งเอ็นพีซีก็มีความสำคัญกับใครบางคนอย่างมาก 

       'ทั้งสองคนทำอย่างเต็มใจ...'

       ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลใดให้เราไปต่อว่าพวกเขาได้อีก… อันที่จริง บ่อยครั้งตัวเราก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเอ็นพีซีที่ไม่มีความสำคัญ… 

       และผลสรุปของการผลิตไอเท็มครั้งแรกคือ... 

       "ฉันอยากให้นายสร้างหอกให้ป็อนก่อน"

       จิสึกะสรุปผล

       "มันเริ่มเผยออกมาให้เห็นแล้วในการล่ามาลาคัส… อาวุธของป็อนนับว่าด้อยกว่าช่วงเลเวลของเขามาก ทำให้ป็อนไม่สามารถสำแดงพลังที่แท้จริงออกมาได้ในการล่าบอสระดับสูง… เขาคือผู้เล่นหลักที่ทำหน้าที่สร้างความเสียหายทางกายภาพให้กับปาร์ตี้ของเรา… ดังนั้นอาวุธของป็อนจึงเป็นเรื่องเร่งด่วน"

       ป็อนเดินเข้ามาหาเรา

       "ฉันมีสูตรการผลิตอยู่แล้ว"

[ ท่านได้รับสูตรการผลิต 'หอกวายุ' ]

[ สูตรการผลิตหอกวายุ ]
เงื่อนไขการเรียน : ทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูง เลเวล4ขึ้นไป
* หอกวายุ : หอกที่สร้างขึ้นจากแร่มิธริล ด้วยน้ำหนักที่เบาของมัน ทำให้ยิ่งผู้ใช้มีทักษะสูงมากเท่าใด มันก็จะยิ่งแสดงผลได้เต็มประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น… ทว่าในบางครั้ง ความเบาก็ถือเป็นจุดอ่อนเช่นกัน
* เงื่อนไขการสวมใส่ : เลเวล240 หรือสูงกว่า

       'โอ้!'
        
       ถัดจากโล่เทวะ… เราได้เรียนสูตรการผลิตใหม่โดยไม่ต้องเสียเงินอีกแล้ว...  ในขณะที่เราทำพลาดในการเก็บงำอาการตื่นเต้น ป็อนก็ถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า

       "นายสร้างมันได้รึเปล่า..."
       
       เราตอบไปด้วยท่าทีผ่อนคลายราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โต 

       "สบายมาก"

       สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์เมื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับผงะ

       "หมายความว่า… เขาจะต้องมีทักษะการตีเหล็กขั้นสูงอย่างน้อยก็เลเวล4..."

       "ไม่ใช่ว่าช่างตีเหล็กอันดับ1ของโลก…  มีทักษะการตีเหล็กอยู่แค่ขั้นกลางหรอกหรอ..."

       "การที่มีทักษะต่อสู้อันยอดเยี่ยมพร้อมกับทักษะตีเหล็กขั้นสูงในเวลาเดียวกัน… เป็นเพราะคลาสลับของเขาสินะ..."

       "น่าจะยอดเยี่ยมที่สุดในบรรดาคลาสลับทั้งหมดเลยล่ะ..."

       เราเรียนสูตรการผลิตดังกล่าวต่อหน้าพวกเขาทุกคน

[ ท่านเรียนรู้วิธีการผลิต หอกวายุ แล้ว ]

[ หอกวายุ ]
เกรด: แรร์ ~ เลเจนดารี
...
* เกรดแรร์
ความคงทน: 210
พลังโจมตี: 290
ความเร็วโจมตี: +5%
* ความเร็วโจมตีจะเพิ่มขึ้น 0.5% ทุกการโจมตีต่อเนื่อง
...
* เกรดอีปิก
ความคงทน: 280
พลังโจมตี: 336
อัตราคริคิคอล: +5%
ความเร็วโจมตี: +5%
* ความเร็วโจมตีจะเพิ่มขึ้น 1% ทุกการโจมตีต่อเนื่อง
...
* เกรดยูนีค
ความคงทน: 363
พลังโจมตี: 400
อัตราคริคิคอล: +5%
ความเร็วโจมตี: +10%
* ความเร็วโจมตีจะเพิ่มขึ้น 1% ทุกการโจมตีต่อเนื่อง
* ได้รับทักษะ 'มายาแห่งความจริง'
...
* เกรดเลเจนดารี
ความคงทน: 444
พลังโจมตี: 493
อัตราคริติคอล: +10%
ความเร็วโจมตี: +10%
ความแม่นยำ: +5%
* ความเร็วโจมตีจะเพิ่มขึ้น 1.5% ทุกการโจมตีต่อเนื่อง
* ได้รับทักษะ 'ร่างแยกเสมือนจริง'
...
       หอกที่สร้างขึ้นจากแร่มิธริล ด้วยน้ำหนักที่เบาของมัน ทำให้ยิ่งผู้ใช้มีทักษะสูงมากเท่าใด มันก็จะยิ่งแสดงผลได้เต็มประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น… ทว่าในบางครั้ง ความเบาก็ถือเป็นจุดอ่อนเช่นกัน
...
* เงื่อนไขการสวมใส่:
- เลเวล240 หรือสูงกว่า
- ค่าพลังกำลัง750แต้ม หรือสูงกว่า
- ค่าความว่องไว400แต้ม หรือสูงกว่า
- ทักษะความชำนาญหอกขั้นสูง เลเวล2 หรือสูงกว่า
* น้ำหนัก: 200หน่วย

       'เป็นหอกที่เจ๋งไม่ใช่เล่น'

       มันไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าดาบตื่นรู้ที่เราสร้างขึ้นเลย… ส่วนวัสดุที่ต้องการก็... 

       "ป็อน… ฉันต้อการมิธริล15กิโลกรัม… ไม้ไทปันเกรดสูงสุด… และเส้นเอ็นกริฟฟอนจำนวน4อัน"

       ป็อนพลันส่งเสียงยินดีออกมาทันที

       "เดี๋ยวฉันจะรีบไปหาวัสดุมาให้… แล้วระหว่างที่นายกำลังสร้าง ฉันก็จะออกไปช่วยสืบข่าวโล่เทวะที่ถูกขโมยไปด้วย… ดังนั้น จงสร้างหอกของฉันขึ้นมาโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง"

       เราผงกศีรษะเล็กน้อยอย่างโล่งใจ "ตกลง… ฉันจะตั้งสมาธิทั้งหมดกับหอกของนาย… รับรองได้เลยว่ามันจะต้องยอดเยี่ยมแน่"

       ราวกับดาวเด่นที่กำลังยืนอยู่บนเวที... สมาชิกในกิลด์ต่างจ้องมองมาด้วยความคาดหวัง… ในฐานะผู้ที่สร้างลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษ เราพร้อมแล้วที่จะทำให้พวกเขาต้องตกตะลึงจนคาดไม่ถึงอีกครั้ง

       'เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน… แต่วันนี้เรากลับมั่นใจมากเป็นพิเศษ'

       ก็จริงอยู่ที่เราอาจทำมันล้มเหลว แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้พวกเขากล่าวโทษเราได้ เพราะทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องของดวง… ดังนั้นตัวเราในตอนนี้จึงไร้ความกดดันโดยสิ้นเชิง… เพียงตั้งสมาธิไปกำการสร้างหอกชั้นยอดขึ้นก็พอ  

• Next
• Previous