จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 93

       "ท่านหญิงหายตัวไปกว่าครึ่งวันแล้วนะ! ยังหาไม่พบกันอีกรึไง… ไอ้พวกไม่ได้ความเอ้ย! ห้ามหยุดการค้นหาเด็ดขาด! ต้องหาท่านหญิงให้พบ!"
     
       ฟินิกซ์ถูกทำให้บาดเจ็บจนปางตายจากการสู้กับข้ารับใช้ลำดับ8... ยูร่า… ในขณะที่เขานอนหมดสติอยู่บนเตียง ได้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายภายในปราสาทวินสตัน

       อาวุโสระดับสูงของวิหารยาธานได้ลอบแทรกซึมเข้ามาล้างสมองเทศมนตรี และฆ่าทหารองครักษ์ไปจำนวนหนึ่ง ในขณะเดียวกันท่านหญิงไอรีนก็หายตัวไป… แม้ฟินิกซ์จะยังลุกจากเตียงไม่ได้ แต่เขาก็พลันเดือดดาลทันที เมื่อรู้ว่ายังหาตัวไอรีนไม่พบ แม้จะผ่านไปแล้วครึ่งวันแล้ว

       "ประเดี๋ยวบาดแผลของกัปตันจะแย่ลงเอานะ… กรุณาสงบสติอารมณ์ก่อนครับ! พวกเราจะรีบหาตัวท่านหญิงให้พบโดยเร็ว"

       "หุบปาก! ร่างกายของฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง! นายเอาแต่พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมาโดยไม่มีมีผลงานอะไรให้ฉันเห็นเลยสักอย่างเดียว!"

       คำคื่นคลืบคลานเข้าสู่ความมืดมิด... ฟินิกซ์ไม่อยากคิดเลยว่า ไอรีนจะต้องพบเจอกับสิ่งใดบ้าง

       'ท่านหญิงเคยถูกลักพาตัวมาแล้วหนหนึ่ง… ความหวาดกลัวในครั้งก่อนยังไม่ทันจางหาย ตอนนี้เธอคงกำลังหวาดผวาอยู่แน่…'

       ในอดีต ที่ไอรีนรอดมาได้… เพราะมีโดรันค่อยช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว

       'ท่านหญิงของกระผม… อย่าห่วงไปเลย ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์คนนี้จะรีบออกไปช่วยท่านเอง!'

       "อ๊ากกกก!

       ฟินิกซ์คำราม… เขาใช้พละกำลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดเพื่อฝืนลุกขึ้นจากเตียง

       "กัปตัน!"

       บรรดาอัศวินต่างตื่นตะลึงกับรอยเลือดที่ไหลซึมออกมาจากผ้าพันแผลบริเวณหน้าอก...

       'หากเป็นแบบนี้ล่ะก็… อีกไม่นานเขาคงได้ตายจริงแน่...'

       ฟินิกซ์มีแผลลึกใกล้กับหัวใจ การที่ยังสามารถพูดและลุกนั่งได้ครึ่งตัวก็นับว่าเก่งมากแล้ว… บาดแผลขนาดนี้ การเดินไปไหนมาไหน หากล้มฟุบตายไป ก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย  เหล่าอัศวินต่างพากันเกลี้ยกล่อมฟินิกซ์

       "ท่านหญิงก็ยังหาตัวไม่พบ ส่วนเทศมนตรีก็ยังไม่ได้สติ... ปราสาทวินสตันในตอนนี้กำลังขาดผู้นำ! โชคยังดีที่คุณยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าหากกัปตันเป็นอะไรไปอีกคน สถานการณ์โดยรวมมันจะยิ่งแย่ลงนะครับ… ได้โปรดใจเย็นลงก่อน!"

       "หุบปาก!"
     
       คำแนะนำของกลุ่มอัศวินถือว่าถูกต้องแล้ว ทว่า…ฟินิกซ์ที่กำลังสายตามืดบอด ย่อมไม่ฟังเสียงคัดค้านจากผู้ใด เขาเพียงคิดแต่ว่า ไอรีนกำลังตกที่นั่งลำบากสุดขีด

       แต่ทันใดนั้น พลันมีทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้อง...

       "ท่านหญิง! ท่านหญิงกลับมาแล้ว!"

       "...!"

       ***

       "ท่านหญิง… ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์คนนี้มิอาจปกป้องท่านได้! ความผิดบาปในครั้งนี้ ไม่สามารถลบล้างออกได้ภายใน3ชั่วอายุคน... ได้โปรดลงโทษประหารคนไร้ความสามารถเช่นกระผมด้วย!"

       ไอรีนรีบวิ่งไปยังฟินิกซ์ที่กำลังคุกเข่าลง… ชายที่อยู่ในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตายคนนี้กำลังฝืนสังขารตนเองสุดขีด… การที่เขายังไม่ตายไปจริงๆ... ทำให้ฟินิกซ์เป็นดั่งสัตว์ประหลาดในสายตาของเหล่าอัศวินและทหารคนอื่น
     
       "เซอร์ฟินิกซ์..."

       หยดเลือดยังคงไหลซึมทะลุผ้าพันแผลไม่ยอมหยุด การต้องเสียเลือดมากขนาดนี้ ย่อมทำให้ใบหน้าของฟินิกซ์ซีดเผือด ริมฝีปากกลายเป็นสีม่วงเข้ม เขาเตรียมรับโทษตายอย่างเต็มใจ แต่ไอรีนก็ไม่ได้อยากเสียอัศวินอันดับ1ของแดนเหนือคนนี้ไปเช่นกัน
     
       "เหตุการณ์มันเกิดขึ้นระหว่างที่เซอร์ฟินิกซ์กำลังพักรักษาตัว ดังนั้น เรื่องนี้จึงไม่ใช่ความผิดของคุณ"

       "ไม่จริง! มันคือความผิดของกระผมแต่เพียงผู้เดียว! มันคือหลักฐานว่า กระผมรักษาความปลอดภัยปราสาทแห่งนี้ไม่ดีพอ!"

       "เงียบซะ!"

       ไอรีนตวาดเสียงดัง… ฟินิกซ์ถึงกับนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอแสดงท่าทางแข็งกร้าวเช่นนี้ออกมา… ในขณะที่ฟินิกซ์กำลังอ้าปากค้าง ไอรีนก็กล่าวต่อไป 

       "ทั้งหมดมันเป็นความผิดของตัวฉันเอง ที่ไม่ยอมเพิ่มจำนวนองครักษ์หลังจากที่เซอร์ฟินิกซ์ได้รับบาดเจ็บ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ดังนั้นจงลุกขึ้นซะ! รีบรักษาบาดแผลให้หายโดยเร็ว! ไม่อย่างนั้น… ฉันคงจะเสียใจมาก ถ้าหากต้องเสียคุณไปเหมือนกับโดรัน..."

       'ท่านหญิง...'

       การดื้อรันของฟินิกซ์จบลงเท่านี้ เขาส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามออกมา

       "เป็นฝีมือของวิหารยาธานอีกแล้วหรือ… เหตุใดพวกมันถึงจ้องจะนำท่านไปเป็นเครื่องสังเวยครั้งแล้วครั้งเล่า..."

       "..."

       ร่างกายไอรีนต้องสั่นระริกทันที เมื่อเผลอไปนึกถึงดวงตาอันแสนเย็นชาของมาลาคัส…  ความหวาดกลัวต่อความตายที่เธอเคยสัมผัสมาแล้วสองครั้ง เป็นความรู้สึกที่ไม่มีทางขจัดออกไปได้โดยง่าย ไอรีนค่อยๆ อธิบายออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

       "ฉันหมดสติไปตอนไหนก็ไม่ทราบได้… พอรู้ตัวอีกที... คนที่ยืนอยู่ข้างๆ… ก็คือมาลาคัส ข้ารับใช้แห่งยาธานลำดับ6"

       "อ--อะไรกัน!"

       เหล่าอัศวินต่างตื่นตระหนก

       "หนึ่งในข้ารับใช้แห่งยาธาน… กล้ารุกรานวินสตันเชียวหรือ..."

       "พวกวิหารยาธาน… มันคิดจะทำสงครามเต็มรูปแบบกับวินสตันรึไง!"

       "ยอมไม่ได้เด็ดขาด! มันบังอาจลักพาตัวท่านหญิงไป! พวกเราต้องแจ้งเรื่องนี้ให้เอิร์ลสไตมรับรู้ ให้ท่านเอิร์ลสั่งกองทัพบุกตะลุยวิหารหลักของยาธาน!"     

       "ไม่… เดี๋ยวก่อน... "

       ในระหว่างที่อัศวินคนอื่นกำลังโห่ร้องอย่างเกรี้ยวกราด ฟินิกซ์กลับฉุกคิดบางสิ่งขึ้นได้… เป็นความรู้สึกไม่ชอบมาพากล… เดิมทีแล้วข้ารับใช้แห่งยาธานย่อมมีความแข็งแกร่งมาก โดยเฉพาะมาลาคัสผู้โด่งดังคนนั้น มันขึ้นชื่อในด้านความโหดร้ายป่าเถื่อน เป็นไปไม่ได้เลยที่ไอรีนจะหนีออกมาได้ด้วยตัวคนเดียว… และคนอย่างมาลาคัสก็ไม่มีทางปล่อยเธอออกมาเองแน่   

       "แล้วใครเป็นคนช่วยท่านหญิงออกมา..."

       หากถูกวิหารยาธานจับตัวไป มีหญิงสาวพรมจรรย์เพียงน้อยคน ที่สามารถหนีรอดจากการเป็นเหยื่อสังเวยมาได้… หนึ่งในนั้นคือไอรีน แต่ครั้งก่อนเป็นฝีมือของโดรัน ทว่า… ตอนนี้ไม่มีโดรันอีกแล้ว 

       'ถ้าหากศัตรูคือ1ใน8ข้ารับใช้… เกรงว่า แม้แต่โดรันเองก็อาจทำไม่ได้'

       ผู้ที่ช่วยไอรีนออกมาจะต้องแข็งแกร่งสุดหยั่งแน่… แต่ในวินสตัน มีคนแบบนั้นอยู่ด้วยหรือ...

       "คนนั้นไง"

       "หือ..."

       ฟินิกซ์ต้องตกตะลึง เมื่อได้เห็นปลายทางที่นิ้วของไอรีนชี้ไป...

       "ฮะฮะ…สวัสดี!"

       "คุณ..."
     
       คนที่ไอรีนชี้ไปไม่ใช่ใครอื่น... เป็นกริด ทว่า… ฟินิกซ์รู้จักกริดจากการเป็นช่างตีเหล็กชั้นยอดเท่านั้น... เขาเป็นแค่ช่างตีเหล็กไม่ใช่หรือ… แล้วช่างตีเหล็กจะช่วยไอรีนออกมาได้อย่างไร...  อีกฝ่ายเป็นถึงมาลาคัสเชียวนะ!

       'หรือใช้แผนการอันแยบยล… แต่จากที่ดู เขาก็ไม่ได้เป็นคนฉลาดขนาดนั้น'

       ไอรีนอธิบายให้กับฟินิกซ์ที่กำลังสับสน
     
       "คุณกริดแข็งแกร่งมาก เขาและพวกพ้องช่วยกันจัดการมาลาคัสลงได้… หลังจากนั้นคุณกริดก็ช่วยพาฉันลงจากเขา โดยสังหารสาวกยาธานทุกคนที่มาขวางทางทิ้งไป... ฮีโร่ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ..."

       "...ท่านหญิง..."     

       แววตาที่ไอรีนจ้องมองกริดนับว่าประหลาดมาก ราวกับเป็นแววตาของหญิงสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน กำลังจ้องมองชายหนุ่มที่ตนตกหลุมรัก… ฟินิกซ์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แต่ไม่นานนักก็ได้สติกลับมา เขาเพ่งพิจารณากริดตั้งแต่หัวจรดเท้า…

       ในยามที่กริดเข้าจุดปลอดภัย เขาได้ถอดอุปกรณ์สวมใส่ทั้งหมดเก็บใส่กระเป๋า จนเหลือเพียงชุดเก่าซอมซ่อตามเดิม… แต่ฟินิกซ์ก็สามารถรับรู้ได้ถึงตัวตนอีกด้านหนึ่งของกริด… ในบางครั้ง ชายคนนี้มักจะเปล่งออร่าที่น่าตกตะลึงให้ทุกคนได้เห็น

       'ดูเหมือนกริดจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง… เขาจะต้องพยายามกลบซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้แน่ บางทีการตีเหล็กอาจเป็นแค่งานอดิเรก… แต่ช่างเป็นงานอดิเรกที่น่าตื่นตะลึงอะไรเช่นนี้… ตัวตนแท้จริงเป็นใครกันนะ...'

       ฟินิกซ์เชื่อมั่นในความคิดนี้

       "ขอบคุณมาก… คุณคือผู้มีพระคุณต่อท่านหญิงและวินสตัน… ฉันจะไม่มีวันลืมความชอบในครั้งนี้!"

       ทัศนคติที่ฟินิกซ์มีต่อกริดเปลี่ยนไปจากเดิมทันที

       ในขณะนั้น พลันมีข้อความระบบเด้งขึ้นบนหน้าจอกริด

[ ภารกิจสำเร็จ! ]
[ ค่าความสัมพันธ์กับไอรีน แม่เมืองวินสตัน เพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด ]

       'เยี่ยม!'

       เป็นภารกิจซึ่งง่ายดายกว่าที่คาดมาก… แถมรางวัลตอบแทนของภารกิจระดับA ก็นับว่ายอดเยี่ยมเช่นกัน

       "คุณกริด… สิ่งนี้คือการแสดงความจริงใจจากฉัน"

[ ท่านได้รับไอเท็ม แหวนโดรัน ]

       "นี่มัน..."

       ในขณะที่กริดรับแหวนไป ไอรีนก็ยิ้มอย่างอบอุ่น พร้อมกล่าวว่า

       "กรุณาให้สัตย์สาบานต่อฉันด้วย ว่าจะดูแลแหวนวงนี้อย่างดี… มันเป็นของที่ระรึกจากผู้ที่เคยปกป้องฉันไว้ด้วยชีวิต"

       "คนที่ปกป้องเธอไว้ด้วยชีวิต… หมายถึงโดรันใช่ไหม…แน่นอน ฉันเองก็รู้จักโดรัน… จะเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี"

       "คุณสาบานได้ไหม..."

       กริดตอบรับคำขอจากไอรีนอย่างง่ายดาย "ตกลง"

       และทันใดนั้น...

[ แหวนโดรันได้ผูกมัดกับตัวละครของท่านเป็นการถาวร ]

        "..."

        ในซาทิสฟาย การตายแต่ละครั้งมีโทษหนักมาก สิ่งที่แน่นอนคือการสูญเสียค่าประสบการณ์ และส่วนที่ยังต้องลุ้นคือการดรอปไอเท็มสวมใส่... ถ้าหากมีไอเท็มใดดรอปไป โอกาสได้คืนมาแทบเป็นศูนย์… ต่อให้เกิดใหม่แล้วรีบมาที่จุดเดิมโดยเร็วแค่ไหน แต่ก็จะมีผู้เล่นที่ผ่านไปมาหรือมอนสเตอร์แถวนั้นเป็นผู้เก็บไปอยู่ดี... การดรอปไอเท็มมูลค่าสูงในตอนตาย ย่อมไม่ใช่เรื่องน่าสนุกของซาทิสฟายอยู่แล้ว

       ดังนั้น ซาทิสฟายจึงมีอีกระบบหนึ่งที่ช่วยป้องกันไอเท็มสูญหาย… ระบบไอเท็มผูกมัด… โดยไอเท็มชนิดนี้จะไม่มีทางดรอปจากตัวแม้จะตายไป… แต่มันก็ไม่สามารถนำไปขายหรือแลกเปลี่ยนให้กับใครได้อีกเช่นกัน

       'บ้าจริง!'

       จริงอยู่ที่แหวนโดรันหรือแหวนชั้นยอด แต่สำหรับกริดแล้ว มันไม่ได้มีประโยชน์มากขนาดนั้น ตัวกริดสามารถทนทานต่ออาการ และธาตุต่างๆ ได้ด้วยความเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า เขาจึงคิดที่จะนำมันไปขาย...

       'มันผูกมัดกับฉันแล้ว… ได้ยังไง!'

       แม้ไอเท็มผูกมัดจะไม่มีวันดรอปจากตัวเมื่อตายก็จริง แต่ในส่วนของเงินก็จะยังดรอปอยู่ดี ดังนั้น ผู้เล่นส่วนมาก จึงยอมเสี่ยงในจุดนี้ และไม่นิยมทำไอเท็มผูกมัดตัวละครมากนัก… กริดพยายามข่มความรู้สึกผิดหวังครั้งนี้ไว้

       '...ถ้าคิดในแง่ดี แหวนวงนี้มันก็ยอดเยี่ยมไม่ใช่รึไง'

       อย่างน้อยก็ได้พลังชีวิตสูงสุดมาอีก1,000หน่วย แถมยังมีเอฟเฟคฟื้นฟูพลังชีวิต50%จากความเสียหายล่าสุดที่ได้รับ… เป็นไอเท็มขั้นยอด… ถึงจะทำเงินจากมันไม่ได้ แต่ก็ยังได้ใช้งานไปตลอดชีพ 

       'ฉันชอบมัน… แหวนที่ชั้นยอดแบบนี้… การได้สวมใส่ย่อมมีแต่เรื่องดีๆ… ฮะฮะ… รู้สึกดีจังเลย'

       กริดตัดสินใจสวมแหวนแทนที่จะเก็บใส่กระเป๋า ไอรีนเห็นดังนั้นจึงอมยิ้มอย่างมีความสุข

       "คุณกริด ฉันมีแผนที่จะจัดงานเลี้ยงเพื่อคุณในเร็ววัน หวังว่าคุณจะมาเข้าร่วมนะ"

       "...ได้สิ"

       กริดยิ้มให้กับไอรีนที่กำลังหน้าแดง หลังจากนั้นเขาก็กลับมายังโรงตีเหล็กข่าน… มันค่อนข้างจะดึกมากแล้ว ข่านจึงกำลังหลับอยู่… ภายในโรงตีเหล็กอันมืดมิด กริดได้นำไอเท็มออกมาวางเรียงราย

       'ผ้าคลุมมาลาคัสกับแหวนโดรัน… ด้วยสองสิ่งนี้ พลังการต่อสู้ของเราเพิ่มขึ้นอย่างมาก… แถมยังมีหินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพรอีก8ก้อน และหินเสริมแห่งเครื่องป้องกันที่ถูกอวยพรอีก10ก้อน ยังไม่รวมถึงหินเวทย์มนต์ขั้นสูงอีก3ก้อน… มูลค่าทั้งหมดก็ประมาณ33,600เหรียญทอง… ยอดไปเลยไม่ใช่รึไง...  ไม่ว่าจะดูยังไงก็สุดยอด'

       100เหรียญทองมีค่าเท่ากับเงินสด120,000วอน หมายความว่า33,600เหรียญทองก็จะเทียบเท่า40,3200,000 วอน กริดสามารถหาเงินได้มากกว่า40ล้านวอนจากไอเท็มที่กิลด์เซดาก้าห์มอบให้… และอีกสามวันให้หลัง เขาก็จะได้เงินครึ่งหนึ่งของราคาประมูลลูกแก้วมนต์ดำเพิ่มอีก

       'ทำไมหล่อนถึงทำดีกับเรานัก...'

       กริดรู้สึกได้ว่า ช่วงนี้กิดล์เซดาก้าห์ทำดีกับเขามากเป็นพิเศษ แต่ก็คิดไม่ตกเหมือนกันว่าทำไม… ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก 

       "หรือว่าจิสึกะกำลังสนใจเราอยู่… ผู้หญิงที่สวยขนาดนั้นกำลังตกหลุมรักเราอยู่หรือ..."
     
       จิสึกะคือหนึ่งในดาราดังของซาทิสฟาย แฟนคลับของเธอมีอยู่ทั่วไป ไม่ต่างกับยูร่า

       'ผู้ชายทั้งโลกคงได้อิจฉาเราแย่… บางทีอาจถึงขึ้นสาปแช่งเลยก็เป็นได้'

       ราวเป็นเพียงความฝัน รูจมูกของกริดกำลังบานสุดขีดไปพร้อมกับมโนภาพในหัว
     
       'นิสัยของหล่อนออกจะแปลกไปหน่อยก็จริง… แต่ความงามนั่นก็… แล้วหุ่นนั่นอีก… การสารภาพรักจะต้องสุดยอดมากแน่นอน'

       ถึงเวลาที่กริดจะต้องล็อคเอาต์แล้ว เขาฮัมเพลงพร้อมกับตัดการเชื่อมต่อแคปซูลอย่างอารมณ์ดี หลังจากนั้นก็กลับไปนอนบนเตียงโดยไม่อาบน้ำเหมือนเช่นเคย... ในขณะเดียวกัน ข่าวใหญ่ที่ฮือฮาไปทั่วโลกก็พลันปรากฏขึ้นบนหน้าจอทีวีทุกช่อง… ข้ารับใช้ลำดับ6แห่งยาธาน... มาลาคัส ถูกสังหารลงแล้ว!

       พลังความมืดที่เป็นสัญลักษณ์ของเทพยาธานและผู้เล่นทุกคนที่สังกัดวิหารยาธาน จะสูญเสียพลังโจมตีไป10%เป็นการชั่วคราว

       จนกว่าจะมีการเลือกข้ารับใช้คนใหม่ขึ้นมาแทน ระหว่างนั้นผู้เล่นทั่วไปจะไม่สามารถเปลี่ยนคลาสไปเป็นจอมเวทย์มืดได้ และยิ่งไปกว่านั้น… ขุมกำลังของวิหารยาธานก็จะอ่อนแอลงอย่างฉับพลัน!

       และทั่วโลกก็เริ่มกระพือข่าวว่า… ผู้ที่ล้มมาลาคัส คือปาร์ตี้ของสมาชิกกิดล์เซดาก้าห์

       ผู้เล่นระดับสูงหวังย้ายมาอยู่กิลด์เซดาก้าห์อย่างล้มหลาม การปราฏตัวของข้ารับใช้คนที่8ในคราวนี้ ผู้ที่ได้ประโยชน์สูงสุดหาใช่ยูร่า… แต่เป็นกิลด์เซดาก้าห์ต่างหาก

       การสัมภาษณ์พิเศษกับเรกัสมีขึ้นในทันที...

       'คนที่เป็นตัวแปรสำคัญในการสังหารมาลาคัสครั้งนี้… กลับกลายเป็นคนนอกกิลด์เซดาก้าห์งั้นหรือ...'

       จิสึกะได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อในนามตัวแทนเซดาก้าห์

       'กิลด์มีแผนจะรับสมาชิกเพิ่มก็จริง… แต่คนที่จะได้รับเลือก ต้องผ่านการทดสอบมหาโหดให้ได้เสียก่อน'

       "วันนี้มีข่าวใหญ่ในซาทิสฟายด้วยแหละ..."

       "จิสึกะเซ็กซี่ไปเลยนะ ว่ามั้ย… ฉันว่าสวยกว่ายูร่าเสียอีก  หากได้หลับนอนด้วยสักครั้ง ให้ตายก็ยอม"
     
       "เว่อออออร์น่าาาา! คนอย่างนายไม่มีวันได้นอนกับสาวสวยแบบนั้นอยู่แล้ว ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่สักร้อยรอบก็เถอะ ผู้หญิงแบบนั้น จะต้องได้คู่กับผู้ชายที่หล่อและรวยที่สุดอยู่แล้ว หล่อนอยู่คนละโลกกับเรานะ"

       "แทนที่จะเป็นคนที่หล่อและรวย… ฉันว่าเธอน่าจะคบกับผู้เล่นระดับสูงในเกมมากกว่านะ"

       "แล้วจะมีใครที่หล่อและรวยไปกว่าพวกติดอันดับในซาทิสฟายด้วยหรอ..."

       "นั่นสินะ..."
             
       นักเรียนรุ่น45กลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่ในคาเฟ่... พวกเขานัดพบกันก่อน ก็เพื่อจะหารือเรื่องงานรวมรุ่นที่กำลังจะมาถึง บทสนทนาได้เปลี่ยนเป็นเรื่องซาทิสฟายกลางคัน  ดังนั้นชื่อของชินยองวูจึงไม่พลาดที่จะโผล่ขึ้นมา

       "นี่... ยองวูเคยพูดใช่ไหม ว่าเขาเริ่มเล่นซาทิสฟายตั้งแต่สมัยเกมเปิดใหม่ๆ… ก็น่าจะปีนึงแล้วสินะ คงได้พบกับจิสึกะหรือยูร่าสักครั้งแล้วรึเปล่า..."

       "จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง แม้แต่ในเกม หมอนั่นก็เป็นพวกขี้แพ้ ไม่มีทางเป็นผู้เล่นติดอันดับได้หรอก… แทนที่จะหาเงินได้จากเกม หมอนั่นคงมีหนี้สินเพิ่มขึ้นมากกว่า…  ตอนนี้คงนั่งตีสไลม์อยู่ล่ะมั้ง"

       "อุฟ~! ฮ่าฮ่าฮ่า! นั่นไม่มากไปหน่อยหรอ… เป็นไปไม่ได้หรอก หลังจากที่ผ่านไปตั้งปีนึงแล้ว ใครจะมานั่งตีสไลม์อยู่… อย่างน้อยก็ต้องเป็นลูกหมาป่าตัวเล็กๆ แล้วล่ะมั้ง!"

       "เฮ้! พวกนายคิดจะดูถูกยองวูรึไง… หมอนั่นจะต้องล่ากอบลินอยู่แน่!"

       "กิ๊กิ๊กิ๊~"

       หลังจากที่คนพวกนี้จบจากมหาวิทยาลัย โลกแห่งความจริงได้โหดร้ายกับพวกเขามาก คนที่ประสบความสำเร็จสูงกว่าต่างก็มีหน้ามีตาในสังคม บ้างก็ได้ทำงานที่ชอบ… แต่สำหรับกลุ่มคนที่สิ้นหวังพวกนี้แล้ว... วลี 'มีคนที่แย่กว่าเราอยู่' มักถูกหยิบยกขึ้นมาใช้เสมอ ชินยองวูคือเครื่องมือเยียวยาจิตใจชั้นเลิศ

       และทุกครั้งที่พวกเขาพูดถึงยองวู ความรู้สึกทำนองว่า 'อย่างน้อย… ในโลกนี้ก็ยังมีคนที่แย่กว่าเรา' จะผุดขึ้นในใจเสมอ

       "อยากเจอยองวูจัง งานรวมรุ่นคราวนี้ หมอนั่นจะมาอีกรึเปล่านะ"

       "เห็นด้วย… จริงสิ! อาฮยอง!"

       "หืม..."

       คิมอาฮยอง สาวสวยที่แม้จะเทียบไม่ได้กับยูร่าหรือจิสึกะ แต่สมัยที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมและมหาวิทยาลัย เธอมักได้เป็นดาวเด่นอยู่เสมอ และยังเป็นรักแรกของชินยองวูด้วย

       "ยองวูชอบเธอไม่ใช่หรอ… หาโอกาสนัดพบเขาสิ แล้วชวนเขามางานรวมรุ่นซะเลย หมอนั่นต้องมาแน่ "

       "หือ… เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้เขายังจะชอบฉันอยู่หรอ… นับตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยมา พวกเราได้พบกันในงานรวมรุ่นปีละครั้งเอง"

       "เธอได้เจอกับผู้ชายมาเยอะ แต่กลับยังไม่เข้าใจอีกหรอ…  คนที่ไม่ค่อยมีความรัก มักจะติดอยู่กับรักแรกตลอดเวลา… บางทียองวูอาจเป็นแบบนั้น"

       "ฮะฮะ… หมอนั่นยังไม่เคยออกเดทงั้นหรอ..."

       มุมปากของคิมอาฮยองกระตุกเล็กน้อยด้วยความสนใจ เธอคิดว่ามันคงน่าสนุกไม่เบา หากได้ล้อเล่นกับคนที่กำลังดิ้นรนเพื่อเอาตัวให้รอดไปวัน

       "ขอเบอร์โทรศัพท์ของยองวูหน่อย"

       "ได้เล้ยยยย!"

       เพื่อนร่วมรุ่นของชินยองวูคงยังไม่รู้ ว่าคนที่พวกเขาเคยปรามาสดูถูกไว้ ในยามนี้ได้ถือกำเนิดใหม่ในฐานะผู้ชนะเต็มตัวแล้ว… และพวกเขาคงคาดไม่ถึงแน่ ว่างานรวมรุ่นที่กำลังจะมีขึ้น ชินยองวูจะพาหญิงสาวสุดยอดขนาดไหนไปร่วมงานด้วย

• Next
• Previous