จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 85

       "นั่นมัน! จิสึกะไม่ใช่หรอ..."

       "อ่อ ผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองคนนั้นน่ะนะ..."

       "แล้วทำไมหัวหน้ากิลด์เซดาก้าห์ผู้ยิ่งใหญ่ ถึงกำลังทะเลาะเป็นเด็กอยู่ล่ะ..."

       เมื่อได้ยินคำพูดของคนที่มามุง จิสึกะขบกรามแน่นทันที  ยิ่งยื้อยุดต่อไป ก็เหมือนยิ่งทำลายชื่อเสียงของตนที่สั่งสมมา

       ในทางกลับกัน กริดไม่ได้สนใจคนที่มามุงเลยสักนิด ในตอนนี้ เขาสิ้นหวังอย่างสุดขีด มีหรือจะสนสิ่งอื่นได้อีก ในเมื่อไอเท็มราคาหลายร้อนล้านวอน ถูกฉกไปต่อหน้าต่อตา ในหัวของกริดจึงมีแต่การนำโล่เทวะกลับคืนมา

       "ให้ฉันยืมตัวเรกัสเถอะนะ!"

       "...แฮ่ก"

       กริดไม่คิดยอมแพ้ เขาไม่มีวันถอย ในครั้งนี้ ดูเหมือนเป็นฝ่ายจิสึกะ ที่ต้องยอมถอยไปก่อนหนึ่งก้าว

       "ก็ได้...งั้นฉันจะให้เรกัสตัดสินใจ" จิสึกะผลักภาระให้เรกัส ตอนนี้เธอปล่อยมือที่ดึงหูออกเขาแล้ว "นายคงเข้าใจสถานณ์การณ์อันย่ำแย่ของกิลด์ดีแล้วใช่ไหม...คิดว่ามีเวลามากพอไปช่วยคนอื่นรึเปล่า..." 

       "อึก...!"

       ในขณะที่เรกัสลังเล กริดยังคงมุ่งมั่นอ้อนวอนต่อไป "เรกัส ฉันขอร้อง มีแต่นายเท่านั้นที่ช่วยฉันได้"

       เรกัสลังเลเพียงไม่นาน...

       สีหน้ากริดในตอนนี้ คือสีหน้าของผู้ที่สูญเสียทุกอย่างในชีวิตไป และพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ โดยคนเดียวในโลกที่ช่วยได้ คือเรกัสเท่านั้น...

       "ฉันจะช่วยนายเอง!"

       หมับ...เรกัสเดินเข้าไปจับมือกริดไว้

       เพี้ยะ!

       มีเสียงแปลกประหลาดดังมาจากศีรษะของจิสึกะ ฟังดูคล้ายกับเสียงบางสิ่งขาดผึ่ง  แต่ด้วยความวุ่นวายของคนมุงดู ทำให้ทั้งกริดและเรกัสไม่ได้ยินเสียงนั้น
       
       "ขอบใจนายมาก! เรกัส นายคือผู้มีพระคุณชั่วชีวิตของฉัน!"

       "ฮ่าฮ่า! แค่นี้เอง ยังไงเสีย หน้าที่ของฉัน คือการช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนอยู่แล้ว!"

       เรกัสเผยให้เห็นสีหน้าอันมุ่งมั่น ที่จริงจิสึกะต้องการจะเข้าไปอัดเรกัสซักป้าบ แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะคนที่มามุงดูมีมากเกินไป

       "...อา...นายตัดสินใจแล้วสินะ...ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว ขอให้โชคดีก็แล้วกัน" ริมฝีปากของจึสึกะกระตุกยิกๆ เธออยากจะพ่นถ้อยคำสาปแช่งนานาชนิดออกไปซะเดี๋ยวนี้ แต่ทั้งหมดก็ถูกเก็บงำไว้ในใจ

       เรกัสโค้งคำนับอย่างนอบน้อมพร้อมกับกล่าวขอโทษ "ฉันขอโทษ! ได้โปรดเข้าใจด้วย ครั้งนี้มีเหตุจำเป็นจริงๆ แล้วฉันจะรีบกลับไปช่วยหัวหน้าให้เร็วที่สุด! ตอนนี้แหละกริด รีบไปกันเถอะ!"

       "ตกลง!"

       กริดและเรกัสรีบวิ่งจากไป เหลือทิ้งไว้เพียงจิสึกะยืนอยู่ตามลำพัง

       "เลือกช่วยคนแปลกหน้า...มากกว่าเพื่อนที่รู้จักกันมานานหลายปี...งั้นหรอ"

       เกิดเสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นจากกลุ่มคนมุง

       "จิสึกะโดนผู้ชายปฏิเสธล่ะ..."

       "แถมอีกฝ่ายยังไปกับผู้ชายด้วยกันเองอีก"

       "ยอดเลยแฮะ..."

       "......"

       จิสึกะตัดสินใจไม่ฟังเสียงนกเสียงการอบข้าง

       'คอยดูเถอะ...ฉันจะซัดพวกนายให้น่วมทั้งคู่'

       แต่ทันใดนั้น กลุ่มคนมุงพลันพูดเรื่องน่าสนใจขึ้นมา

       "แต่หมอนั่น ใช่ช่างตีเหล็กคนนั้นรึเปล่า คนที่แข่งสร้างไอเท็มกับผู้หญิงสวยๆ น่ะ"

       "อ๋อ...คนที่ร่วมมือกับข่าน แต่ก็ยังแพ้ให้กับผู้หญิง ในการต่อสู้แบบสองต่อหนึ่งน่ะหรอ..."

       ดวงตาของจิสึกะเบิกโพลงทันที

       'หมอนั่น...ศิษย์เอกข่านงั้นหรอ...'

       นอกจากข่าวคราวเกี่ยวกับยูเฟอมิน่า อีกสิ่งที่กิลด์เซดาก้ากำลังตามหาอยู่ คือศิษย์เอกข่าน เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เคยพบยูเฟอมิน่า ดังนั้น อาจมีเบาะแสอะไรที่น่าสนใจก็ได้

       แต่ร่อยรอยของชายคนนี้ กลับตามหายากยิ่งกว่ายูเฟอมิน่าเสียอีก เพราะข่านไม่เคยเปิดเผย ว่าศิษย์เอกของตนคือใคร 

       ทันใดนั้น จิสึกะพลันส่งข้อความส่วนตัวไปหาเรกัสโดยด่วน

       "เรกัส! ผู้ชายที่อยู่กับนาย ดูเหมือนเขาจะเป็นลูกศิษย์ข่านนะ! ฉันต้องการพูดกับนายเดี๋ยวนี้! นายอยู่ที่ไหน!"

[ ผู้เล่นคนดังกล่าวปิดรับการส่งข้อความส่วนตัวทั้งหมด ]

       "...เจ้าบ้านั่น"

       เรกัสตัดสินใจปิดการส่งข้อความส่วนตัว เพราะเขากลัวว่า จิสึกะจะมาตามจองล้างจองผลาญในช่องทางนี้แทน 

       จิสึกะที่เดือดดาลสุดขีด รีบควักคีย์บอร์ดโฮโลเกรมขึ้นมาพิมพ์ข้อความใส่ช่องสนทนากิลด์ทันที
       
       {เฮ้! เรกัส! เรกัส! เรกัส! เรกัส! เรกัส! เรกัส! }

       { หัวหน้า (ㅡ.ㅡ) กรุณาอย่าป่วนช่องสนทนากิลด์ }

       { หุบปาก = _ = นี่เรื่องสำคัญมาก  }

       {ㅠㅠㅈㅅㅈㅅ}

       { เรกัส! นายไม่เห็นข้อความจริงหรอ...นายอยากตายจริงๆ ใช่มั้ย! }

       { ถ้ายังเงียบเป็นเป่าสากแบบนี้ มีความเป็นไปได้สูง ว่าเรกัสอาจปิดช่องสนทนากิลด์ไปด้วย...ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่...เรกัสเจอปัญหาเข้ารึไง }

       { เรกัสกำลังอยู่กับศิษย์เอกข่าน! แต่เขาไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นศิษย์เอกข่าน! }

       { เอ๋...ศิษย์เอกข่านงั้นหรอ ㅡ ㅡ; แล้วคนแบบนั้นไปอยู่กับเรกัสได้ยังไง... }

       { เรื่องนั้นช่างก่อน รีบหาตัวเรกัสเร็วเข้า! ถ้าหมอนั่นคือศิษย์เอกข่านจริง จะต้องมีเบาะแสยูเฟอมิน่าแน่นอน! }

       แม้เรื่องราวดำเนินมาถึงจุดนี้ แต่ก็ยังไม่มีสมาชิกของกิลด์เซดาก้าห์คนใดเอะใจ ว่าศิษย์เอกข่านที่พวกเขาต้องการจะถามเบาะแสยูเฟอมิน่า คือช่างฝีมือนิรนามตัวจริงเสียงจริง ที่พวกเขากำลังพลิกแผ่นดินหากันอยู่!

       ***

       "หืมมม..."

       เราเล่าความเป็นมาเกือบทั้งหมดให้เรกัสฟัง แต่ก็แอบข้ามในส่วนที่ไม่สำคัญไป เช่นเรื่องคลาส ในเมื่อเรกัสเข้าใจว่าเราเป็นนักรบ ไม่ใช่ช่างตีเหล็ก ส่วนนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเล่า ขอเพียงบรรยายรูปลักษณ์ของหัวขโมยให้ละเอียดเป็นพอ

       "เรื่องของเรื่องคือ...กริด นายมีภารกิจ ก็เลยเดินทางไปยังปราสาทวินสตัน แต่ทันใดนั้น ทหารองครักษ์คนหนึ่งได้กลายเป็นชายแก่ แล้วขโมยไอเท็มของนายไป...นายอยากจะตามหาตัวชายแก่คนนั้น แต่สุดท้ายก็คลาดกัน...ฉันเข้าใจถูกไหม"

       "ใช่แล้ว นั่นแหละ! ออร่าสีดำแผ่ซ่านออกมาจากร่ายกายทหารคนนั้น แล้วเขาก็กลายร่าง..."

       "ออร่าสีดำ..."

       "ถูกต้อง"

       เรกัสแสดงสีหน้าครุ่นคิด "นั่นฟังดูเหมือน ใครสักคนที่มาจากวิหารยาธานเลยไม่ใช่หรอ"

       จะเป็นไปได้ยังไง...ก็ในคำอธิบายโล่เทวะเขียนไว้ว่า หากสาวกวิหารยาธานอยู่ใกล้โล่เทวะ พวกมันจะรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ชายแก่คนนั้นกลับถือไปได้สบาย 

       "ฉันคิดว่า คงไม่ใช่สาวกวิหารยาธาน..."

       เราปฏิเสธด้วยท่าทีมั่นใจ แต่เรกัสก็ยังคงส่ายศีรษะ

       "จะต้องเป็นสาวกวิหารยาธานอยู่แล้ว คนที่ใช้มนต์ดำได้ 9ใน10คือสาวกของวิหารยาธานแน่นอน รีบหาแหล่งกบดานของพวกมันดีกว่า หากช่วยกันตามหา คงได้เจอในไม่ช้าแน่ คนที่ขโมยไอเท็มของนายไป"

       เราตัดสินใจอธิบายเพิ่มเติม "ไม่ใช่แบบนั้น...เอ่อ...ไอเท็มที่ชายแก่คนนั้นขโมยไป มีคุณสมบัติสร้างความเจ็บปวดให้กับสาวกวิหารยาธาน แต่ชายแก่คนนั้นกลับหิ้วได้สบาย เขาไม่น่าจะเป็นสาวกวิหารยาธานไปได้..."

       "ถ้าชายแก่คนนั้นคือสาวกระดับสูงของวิหารยาธานล่ะ เป็นไปได้ว่าไอเท็มอาจไม่ส่งผล เพราะค่าศรัทธาที่มีสูงเกินไป"

       "เป็นแบบนั้นหรอกหรอ...อืม..." หลังจากลังเลครู่หนึ่ง เราก็ตัดสินใจได้ "ตกลง ฉันจะเชื่อคำพูดนาย แต่ว่า แหล่งกบดานของพวกมันอยู่ที่ไหน..."

       เรกัสเกาหัวแกร่กๆ

       "ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่มันเป็นสิ่งที่พวกเราต้องตามหาไม่ใช่หรอ..."

       "......"

       เรกัสคือคนเก่งที่ได้รับการขนานนามว่าเป็น ปรมาจารย์เทควอน หมายความว่า ทักษะในการต่อสู้ย่อมอยู่ในจุดสูงสุด แต่สิ่งที่เรกัสขาดไป...ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการคิดวิเคราะห์

       ***

       "...ที่นี่ที่ไหนกัน..."

       ไอรีนได้สติขึ้นมาอีกครั้ง แต่รอบกายกลับมืดสนิทไร้แสงสว่าง เธอบอกไม่ได้ว่ากำลังอยู่ที่ไหน แต่รู้สึกได้ว่าหลับไปนานมากแล้ว ในขณะที่กำลังสับสน เสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

       "อย่าได้กลัวไป ที่จริง คนเราคุ้นชินกับความมืดมากกว่าที่คิด อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้รู้เอง ว่ากำลังอยู่ที่ไหน"

       สายตาของไอรีนพลันปรับตัวตามสภาพแวดล้อมได้อย่างรวดเร็ว  ทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าที่นี่คือ...

       "วิหารยาธาน!"

       "เปล่าเลย...มันเป็นเพียงถ้ำธรรมดาที่หาได้ทั่วไป ฉันแค่ตกแต่งภายในให้ดูเหมือนวิหารเท่านั้น"

       "นี่แก..."

       ไอรีนเห็นชายคนหนึ่งกำลังคุกเข่าลงตรงหน้าเทวรูปยาธาน ชายคนนั้นหันมาพร้อมกับกล่าวแนะนำตัวเอง

       "ฉันคือมาลาคัส"

       "......!"

       ไอรีนรู้จักเป็นอย่างดี ว่ามาลาคัสคือใคร ไม่สิ...ต้องพูดว่า มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ไม่รู้ว่ามาลาคัสคือใคร

       มาลาคัส...

       ข้ารับใช้แห่งยาธานลำดับที่6 เป็นผู้ที่เกี่ยวพันโดยตรง กับการบูชายันหญิงพรมจรรย์ของวิหารยาธาน เป็นเพราะมาลาคัสออกคำสั่ง สาวกวิหารยาธานจำนวนมากจึงออกล่าสาวพรมจรรย์มาสังเวย เพียงหนึ่งคำพูดจากเขา ก็มากพอจะทำให้หญิงสาวบริสุทธิ์ทุกคนในเมืองหายตัวไป

       "ก--แกกล้าดียังไง!...แล้วที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!"

       มาลาคัสลุกขึ้น หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปหาไอรีนที่กำลังตื่นกลัว "ปราสาทวินสตันมีสูตรการผลิตโล่เทวะอยู่ แล้วฉันก็ไหว้วานช่างตีเหล็กชั้นยอดให้สร้างขึ้น"

       "......"

       "แสงสว่างคือสิ่งตรงข้ามกับความมืด การที่แสงสว่างโดดเด่นขึ้นมาได้ ก็เพราะมีความมืดเป็นฉากหลัง...แล้วเธอรู้ไหม...จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากฉันบรรจุพลังความมืดลงไปในโล่เทวะ..."

       มาลาคัสหัวเราะอย่างชั่วร้าย ไอรีนรีบกุมแหวนโดรันไว้ด้วยมือที่สั่นระริก       

       'โดรัน...โดรัน!'

       โดรันคือเงาที่ปกป้องตระกูลสไตมมาช้านาน ตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่ไอรีนตกอยู่ในอันตราย โดรันมักจะโผล่ออกมาช่วยได้ทันเวลาเสมอ ทว่า...วันนี้ไม่มีโดรันอีกแล้ว ไอรีนพลันเกิดความสิ้งหวังสุดขีด

       เธอนึกถึงคำพูดสุดท้ายของโดรัน

       'ถ้าหากคุณหนูได้พบกับคนที่รู้จักแหวนวงนี้...จงพึงพาเขา การที่กระผมช่วยคุณหนูออกมาได้ เป็นเพราะคนผู้นั้นคอยดึงความสนใจทั้งหมดให้...เขาจะต้องเป็นที่พึ่งให้คุณหนูได้แน่ อย่าปล่อยให้เขาห่างตัวเด็ดขาด'

       แล้วอีกนานแค่ไหนกัน กว่าคนๆ นั้นจะปรากฏตัวออกมา...ไอรีนได้แต่เฝ้าคอยอย่างไร้ความหวัง

       'โดรัน...ได้โปรด...ช่วยนำพาเขามาหาฉันด้วย'

       ***

       ทางด้านอีกฝั่ง กริดและเรกัสได้มาถึงยังภูเขาโรฟแล้ว ด้านเรกัสไม่มีปัญหาอะไร แต่กริดนั้นเหนื่อยหอบสุดขีด ราวกับจะขาดใจตาย

       "แฮ่ก...แฮ่ก...ถ้าหากคราวนี้มันสูญเปล่าอีกล่ะ..."

       หนึ่งวันผ่านไป กริดและเรกัสตามหาที่ซ่อนตัวทั่วทั้งผืนป่า และภูเขาโดยรอบวินสตันทั้งหมด แต่ก็ไม่พบที่หลบซ่อนของวิหารยาธานเลยสักแห่ง ในตอนนี้ กริดเหนื่อยและง่วงจวนเจียนตาย ทว่า...ทางท้านเรกัสกลับยังมีพลังงานเต็มเปี่ยม

       "ถ้าหากที่นี่สูญเปล่าอีก...ก็แค่ไปหาที่ภูเขาลูกถัดไปไง..."

       "......"

       เรกัสพูดออกมาโดยไม่ลังเล ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ถ้าเป็นกริดยามปรกติคงอยากจะซัดหมอนี่ให้หมอบ แต่ในยามนี้ กริดต้องการหาโล่เทวะให้พบ เขาจึงจำต้องติดตามเรกัสไปโดยไม่ปริปากบ่น

       เมื่อมาถึงใจกลางของภูเขาโรฟ

[ ค่าสถานะ ความพากเพียร เพิ่มขึ้น1แต้ม ]

       ในขณะที่กริดกำลังยืนอ่านข้อความระบบ ซึ่งขึ้นมานับสับครั้งแล้วในวันนี้ เรกัสพลันตะโกนขึ้น 

       "ที่นี่แหละ"

       กริดหันไปมองยังทางที่เรกัสชี้นิ้วไป ก็ต้องพบว่า เบื้องหน้าคือปากถ้ำ ที่มีสาวกวิหารยาธานเฝ้าอยู่หลายสิบ

       "จำนวนพวกนี้...ไม่ใช่เล่นเลยนะ...อย่างต่ำก็30คนได้"

       กองทหารวินสตันออกนอกเมื่องไปหลายครั้ง เพื่อที่จะกำจัดวิหารยาธานให้ได้ ดังนั้น กริดจึงแทบไม่เชื่อสายตา ว่าจะมีสาวกวิหารยาธานมากขนาดนี้ แอบหลบซ่อนอยู่ไม่ไกลจากวินสตัน

       'กองทหารที่นำทัพโดยอัศวินอันดับหนึ่งของดินแดนเหนือ...แถมในมือยังมีดาบตื่นรู้อยู่ด้วย แต่กลับยังพ่ายแพ้ต่อวิหารยาธานได้อีก ช่างไร้ความสามารถซะจริง'

       กริดพูดถึงฟินิกซ์อย่างหัวเสีย

       "รับนี่ไปซะ! ไอ้พวกคนชั่ว!"

       "เฮ้ย!"

       กริดตกตะลึงสุดขีด เขาต้องการจะแอบลอบเข้าไปให้เงียบเชียบมากที่สุด แต่กลายเป็นว่า เรกัสพลันตะโกนแหกปากพร้อมบุกจู่โจมซึ่งๆ หน้า

       'หมอนี่บ้าบิ่นเกินไปแล้ว!'
       
       โดยไม่สนว่าจะถูกกริดตำหนิรึไม่ แต่เรกัสนั้นกำลังตื่นเต้นอย่างมาก

       "เจ๋งไปเลย! รับนี่ไป เท้าวายุ!"

       ผัวะ!

       สเต็ปเท้าของเรกัสเคลื่อนไหวได้รวดเร็วดุจดั่งสายลม สาวกวิหารยาธานคนที่อยู่ใกล้ ล้มพุบลงไปกับพื้นทันที แต่เรกัสกลับยิ่งดีใจ ที่เห็นคนเหล่านั้นลุกขึ้นได้อีกครั้ง

       "ยอดเลย! คนพวกนี้แข็งแกร่งมาก! เข้ามาๆ! ฝ่ามือคลื่นกระแทก!"

       ตู้มมม!

       การต่อสู้แบบ30ต่อ1ได้เริ่มขึ้นแล้ว

       "..."

       ยิ่งกริดอยู่กับเรกัสมากเท่าใด เขาก็ยิ่งปรับตัวเข้าหาเรกัสยากขึ้นเท่านั้น

       'เราต้องมีสติ'
       
       ในบรรดา30คนนี้ ไม่มีใครที่คล้ายกับชายแก่ที่กริดตามหา กริดจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปด้านใน โดยหวังว่าชายแก่คนนั้นจะอยู่ในนี้ ซึ่งกริดก็ลอบเข้าไปได้ไม่ยาก เพราะความสนใจทั้งหมดถูกเรกัสดึงไปแล้ว

       ทว่า ทันทีที่ย่างกรายเข้าไปในถ้ำ

       "ฉันเกลียดแขกไม่ได้รับเชิญ!"

       มีเสียงแปลกประหลาดดังขึ้นจากด้านใน ราวกับมีคนสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ 

       ทันใดนั้น ข้อความระดับพลันเด้งขึ้นตรงหน้า

[ ข้ารับใช้ลำดับที่6 มาลาคัส ปรากฏตัว ]
[ พลังความมืดอันรุนแรงสุดหยั่ง ได้ก่อให้เกิดอาการ 'หวาดกลัว' 'อ่อนแรง' และ 'ขาตาย' ]
[ ผู้ที่จะเป็นตำนานย่อมไม่หวาดกลัวต่อผู้ใดโดยง่าย ]
[ ท่านสามารถทนทานต่ออาการผิดปรกติทั้งหมด ]
[ มาลาคัสลอบโจมตีด้วยเวทย์มนต์ในจังหวะที่ไม่คาดคิด ]

       ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

       "......!"

       กริดรับรู้ได้ว่า มีคมมีดสีดำจำนวนมาก กำลังพุ่งออกมาจากด้านในถ้ำอย่างรวดเร็ว เขาจึงรีบถอยหนีออกมาและหลบ

       ทว่า กับเรกัสไม่ใช่ แม้เขาจะรู้ตัว แต่ด้วยพลังความมืดที่ครอบงำทั่วบริเวณ เรกัสเลี่ยงไม่ได้ที่จะติดอาการ หวาดกลัว อ่อนแรง และขาตาย เขาจึงไม่มีโอกาสหลบคมมีดความมืดสีดำสนิทได้เลย 

       เรกัสจำต้องรับความเสียหายเหล่านั้นเข้าไปอย่างหนัก

• Next
• Previous