จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 110

       ซาทิสฟายถูกออกแบบมาให้มีอิสระสูงสุด… บรรดาผู้เล่นกว่า2พันล้านคนจึงมีอิสระในการเลือกคลาสเล่นอย่างเต็มที่… และเกมนี้มีคลาสเกรดทั่วไปให้เลือกเล่นมากกว่า10,000คลาส  

       ในแต่ละคลาสก็จะมีการจัดอันดับท็อป10อยู่… ซึ่งทั้ง10คนแทบจะเป็นหน้าเดิมอยู่ตลอด… หมายความว่าทั้ง10คนที่ติดอันดับ ก็จะยิ่งยกระดับตัวเองเพื่อเพิ่มช่องว่างให้กับอันดับที่11ลงไปเรื่อยๆ… จึงเป็นการยากที่จะมีหน้าใหม่สอดแทรกเข้ามาแทนที่ได้

       แต่ราว6เดือนก่อน… มีการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงในอันดับของคลาสหลักจำนวน16คลาส… กิลด์เซดาก้าห์ได้ย้ายมาจากแอล ที เอสและทำการแย่งตำแหน่งท็อป10ของทุกคลาสที่พวกเขาเล่นภายใน4เดือน… เป็นการสร้างแรงกระเพื่อมไปทั่วโลกจนสื่อต่างต้องให้ความสนใจ

       แต่หลังจากนั้น...

       อันดับของแร้งเกอร์ก็กลับมาคงที่อีกครั้งเป็นเวลานาน… นับตั้งแต่การปรากฏตัวของเซดาก้าห์ ตำแหน่งแร้งเกอร์ระดับสูงไม่มีการเคลื่อนไหวอีกเป็นเวลาครึ่งปีเต็ม

       ทว่าเมื่อหนึ่งเดือนก่อน…เหตุการณ์แบบเดียวกันกับสมัยเซดาก้าห์ย้ายเกมก็อุบัติขึ้นอีกครั้ง… แร้งเกอร์ท็อป10แต่ละอาชีพมีการเปลี่ยนอันดับ… ผู้เล่นหน้าใหม่10คนได้โผล่ขึ้นทำเนียบคลาสหลัก… ทั้ง10คนจึงถูกเรียกว่า '10 รู๊คกี้'… ผู้ซึ่งได้รับคำชมและความคาดหวังมากมาย    

       "สายเลือดต้องสาป!"

[ โลหิตที่อยู่ภายใน หนามแห่งความเคียดแค้น ได้ทำปฏิกริยากับเลือดในร่างกายท่าน… ความสามารถของท่านจะเพิ่มมหาศาล ]
[ ความรุนแรงทักษะเพิ่มขึ้น 150%…ความเร็วเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น 80% ]
[ ในขณะที่ทักษะ สายเลือดต้องสาป ถูกเปิดใช้งาน… พลังชีวิตของท่านจะลดลงไปเรื่อยๆ ]

       "ย๊ากกก!"

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 34,030 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 25,111 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 29,600 หน่วย ]

       แฟลมเบิร์จที่มีรูปร่างเหมือนกับก้านกุหลาบได้ฟันเฉือนมอนสเตอร์อย่างหนักหน่วง… พวกมันเกิดอาการเลือดไหลอย่างต่อเนื่อง… ไอเบลลินกระโดดโลดโผนไปมาท่ามกลางดงมอนสเตอร์อย่างคล่องแคล่ว… เขาพลันคว้าคอตัวหนึ่งไว้พร้อมกับตะโกนชื่อทักษะ

       "ฉีกกระชาก!" 

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 505,900 หน่วย ]

       กี๊~~

       ไอเบลลินประสบความสำเร็จอย่างก้าวกระโดดนับตั้งแต่ได้รับหนามแห่งความเคียดแค้นไปจากกริด… เขาผ่านดันเจี้ยนที่เคยติดอยู่นาน… แถมยังสามารถสังหารมอนสเตอร์ที่มีเลเวลสูงกว่าตนมากถึง30ระดับได้

[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

        "เจ๋ง!"

       นับตั้งแต่ไอเบลลินแตะขอบเขตเลเวล200... การจะเพิ่มเลเวลแต่ละครั้งจำเป็นต้องใช้เวลาอย่างน้อย5วัน… ทว่าด้วยหนามแห่งความเคียดแค้น เขาสามารถทำมันได้ในวันเดียว 

       เป็นผลมาจากการที่ไอเบลลินสามารถย้ายไปเก็บเลเวลในแมพที่สูงกว่าเดิมได้… ต้องขอบคุณหนามแห่งความเคียดแค้นในเรื่องนั้น… พลังแห่งไอเท็มคือสิ่งจำเป็นอย่างมาก  

       'เงิน2.5ล้านเหรียญทองไม่เสียเปล่าเลย… นี่มันโลกใบใหม่ชัดๆ'

       อันดับ1ของคลาสนักดาบตอนนี้คือเซอร์คาน… เขาปกป้องมันไว้ได้อย่างเหนียวแน่น… ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอนที่ไอเบลลินจะแซงหน้าไปได้… แต่ถ้าหากเติบโตด้วยความเร็วขนาดนี้ เขาอาจได้กลายเป็นอันดับ2ในไม่ช้า   

       "รอฉันก่อนนะ… ลอเอล!"

       ไอเบลลินต้องเริ่มเล่นซาทิสฟายช้ากว่าสมาชิกกิลด์คนอื่น เนื่องด้วยยังต้องเรียนหนังสือ… ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นหนึ่งในสมาชิกซาทิสฟายชุดแรกที่สร้างความกระหึ่มไปทั่วโลก… แต่เขาก็สามารถกลับมาแจ้งเกิดใหม่ด้วยการเป็น1ใน10รู๊คกี้ได้สำเร็จ 

       นับแต่นั้น ไอเบลลินก็คิดมาเสมอว่าตัวเขาคือคนที่เก่งที่สุดในบรรดารู๊คกี้ทั้ง10… ถึงแม้จะไม่ได้แจ้งเกิดพร้อมรุ่นพี่เซดาก้าห์คนอื่นก็ตาม…

       แต่มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น...

       ในบรรดารู๊คกี้ด้วยกัน... 'ลอเอล' สามารถขึ้นมาติดท็อป10ของคลาส 'ปรมาจารย์ชี่กง' ได้ในเวลาเดียวกันกับที่ไอเบลลินขึ้นมาเป็นอันดับที่9ของคลาสนักดาบ… ทว่าปัจจุบัน… ลอเอลกลายเป็นอันดับ1ของคลาสปรมาจารย์ชี่กง และอันดับ178ของโลก... ส่วนไอเบลินยังติดแหง่กอยู่อันดับ3ของนักดาบ และอันดับ199ของโลก   

(ผู้แปล : ชี่กง - มวยอ่อนแบบจีน เน้นโคจรลมปราณและพลังจากภายใน ให้นึกถึงตระกูลฮิวงะในนารุโตะ)

       เมื่อไอเบลลินได้เห็นลอเอลให้สัมภาษณ์ทางทีวี จึงรู้ว่าพวกเขามีอายุเท่ากัน… นี่เป็นเรื่องที่ทำให้ไอเบลลินเจ็บใจมาก… เพราะเขาคิดว่าตนเองนั้นเจ๋งสุดในคนวัยเดียวกันมาตลอด  

       นับแต่นั้น ไอเบลลินจึงตั้งเป้าหมายเป็นลอเอลมาตลอด… เขาอยากจะก้าวข้ามลอเอลให้ได้โดยเร็ว… ทว่าความจริงช่างโหดร้าย… เมื่อไอเบลลินก้าวไปข้างหน้าได้หนึ่งก้าว…  ลอเอลกลับก้าวไปได้สอง… จนกระทั่งถึงวันที่ไอเบลลินต้องยอมรับ… ว่าลอเอลนั้นเจ๋งกว่าเขาจริงๆ      

       แต่เมื่อมีหนามแห่งความเคียดแค้นอยู่ในมือ… ทุกอย่างก็พลันเปลี่ยนไป 

       'ไอเท็มก็ถือเป็นหนึ่งในความสามารถเหมือนกัน… ลอเอล… คราวนี้ฉันแซงนายได้แน่!'

       ***

       { กริด! มาแล้วหรอออ~~~^0^~ }

       { ฉันคิดถึงนายมากเลย }

       { แค่นายไม่อยู่ครึ่งวัน… แต่กลับนานเหมือนเป็น10ปี… ฉันรอนายอย่างกระวนกระวายใจมาก! }

       หน้าต่างสนทนากิลด์พลันเกิดความวุ่นวายทันทีที่กริดออนไลน์

       ทุกคนต่างให้การต้อนรับและเรียกหาราวกับเป็นคู่รักที่พลัดพรากกันมานาน

       แต่ทั้งหมดก็ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว
       
       { สร้างไอเท็มให้ฉันเร็วเข้า! }

       { ฉันเองก็อยากได้ไอเท็มเกรดเลเจนดารีบ้างนี่นา… ㅠㅠ  }

       { ฉันก่อน! กริด… ถ้านายสร้างไอเท็มเลเจนดารีให้ฉัน… รับรองได้เลยว่าจะต้องติดท็อป20ของโลกในพริบตาแน่ }

       'สร้างไอเท็มให้ฉันที'

       นั่นคือความปรารถนาของทุกคน… ตอนนี้กริดคือตัวตนที่สำคัญมากและขาดไม่ได้สำหรับเซดาก้าห์ไปแล้ว 

       "ฮุฮุฮุ… คนพวกนี้คือทาสไอเท็มของฉัน"

       ในขณะที่กริดกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ… ไอเบลลินพลันพูดขึ้นในช่องสนทนากิลด์ 

       { พี่ชายพี่สาวทั้งหลาย… คิดว่าการสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีเป็นเรื่องง่ายหรือไง… อย่าไปรบกวนกริดเลยนะ ^^  }

       { เดี๋ยวก่อนไอเบลลิน! นี่นายเลเวลอัพอีกแล้วหรอ… มันยังผ่านไปไม่ถึงวันเลยนะ  }

       { ช่าย! ^^ ฉันย้ายไปเก็บเลเวลในแมพอื่น… ค่าประสบการณ์ก็เลยพุ่งพรวดพราดเลยล่ะ… ^^ เมื่อก่อนต่อให้ขยันขนาดไหน…1เลเวลก็ต้องใช้เวลาอย่างต่ำ5วัน… ^^ เป็นเพราะพลังแห่งไอเท็มของแท้เลยล่ะ… ต้องขอบคุณกริดมาก }

       { เฮ้… ฉันรู้นะว่านายดีใจมาก แต่อย่างใช้อีโมติค่อน ^^ <-- พร่ำเพรื่อได้ไหม... มันเป็นสัญลักษณ์ของลางไม่ดี }
       
       { ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆ ㅡ ㅡ… ตอนแรกคิดว่าหอกเกรดยูนีคของป็อนน่าอิจฉาแล้ว… แต่เจอดาบเลเจนดารีของนายเข้าไป… อีกไม่นานก็คงกลายเป็นอันดับ2ของนักดาบแล้วสินะ }

       { ใครจะไปคิดว่าไอเท็มเกรดเลเจนดารีมีอยู่จริง… ฉันอยากได้บ้างจัง ㅠㅠ }

       หลังจากที่เข้าร่วมกิลด์ กริดเพิ่งจะสร้างไอเท็มให้สมาชิกไปเพียง2ชิ้นเท่านั้น… คือหอกของป็อนและดาบของไอเบลลิน… แต่ผลที่เกิดขึ้นกลับน่าตกตะลึงอย่างมาก… หนึ่งเป็นยูนีค ส่วนอีกหนึ่งเป็นเลเจนดารี… ดังนั้นความคาดหวังของสมาชิกกิลด์จึงสูงลิบ     

       แต่ความเป็นจริงทุกคนก็รู้ดี… ว่ากริดคงไม่โชคดีแบบนี้บ่อยนัก… ทว่าอย่างน้อยพวกเขาก็หวังให้ไอเท็มตนเองเป็นเกรดยูนีค… 

       กริดผู้ที่เป็นกังวลว่าอาจทำพลาดจนผลงานช่วงหลังออกมาเป็นเกรดทั่วไปหรือแรร์… เขาจำต้องรีบเบรกความคาดหวังของทุกคนไว้ก่อน 

       { ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะโชคดีติดต่อกันนะ… แล้วอย่าลืมว่า 2ใน3ของหอกวายุคือเกรดอีปิก… ส่วน1ใน2ของ 'หนาม' ก็เป็นเกรดแรร์ซึ่งต่ำสุด… และก่อนหน้านี้ฉันก็สร้างไอเท็มได้เกรดทั่วไปกับแรร์บ่อยมาก… ดังนั้นไอเท็มของพวกนายที่เหลืออาจไม่มีชิ้นไหนดีกว่าเกรดอีปิกเลยก็ได้ }

       { ใช่… ทุกคนใจเย็นลงก่อน… ไม่ใช่ว่าพวกเราคาดหวังให้กริดสร้างไอเท็มเกรดอีปิกอยู่แล้วหรอ… ดังนั้นอย่าลืมเป้าหมายเดิมสิ… แถมไอเท็มจากกริดก็ยังมีคุณสมบัติพื้นฐานสูงกว่าไอเท็มทั่วไปด้วย… ดังนั้นไม่ว่าจะเกรดอะไร แต่ประสิทธิภาพก็นับว่ายอดเยี่ยมจนควรค่าแก่การสวมใส่… ถึงจะเป็นแค่แรร์ก็ตามที   }

       { ใช่แล้ว… ถ้ายังมีดวงเหลืออยู่… สักวันพวกเราก็จะได้เกรดยูนีคหรือลีเจนดารีกับเขาบ้าง }

       หลังจากที่ความวุนวายเริ่มซาลง จิสึกะก็ประกาศรายชื่อของผู้ที่กริดจะสร้างไอเท็มให้คนต่อไป

       { กริด… ฉันอยากให้นายสร้างชุดเกราะของแวนท์เนอร์ }

       แวนท์เนอร์พลันหัวเสียทันที

       { ชุดเกราะงั้นหรอ… ทำไมกัน… หยุดก่อน! ฉันไม่ต้องการชุดเกราะ… ช่วยสร้างอาวุธให้ฉัน! อาวุธที่ดีจะทำให้ฉันเก็บเลเวลได้ไวขึ้น  }

       { หุบปากซะแวนท์เนอร์… อาวุธของนายก็พอใช้ได้แล้วไม่ใช่หรอ… ต้องขอบคุณกริดที่ช่วยตรวจสอบให้นะ… ถึงมันจะเทียบกับหอกของป็อนและดาบของไอเบลลินไม่ได้ก็เถอะ… แต่นายอย่าลืมว่ามีหน้าที่เป็นตัวแทงค์… ตอนนี้นายไร้ค่ามากในปาร์ตี้ล่าบอส… รู้ตัวบ้างไหม ^^ }

       { ㅠㅠ… โธ่ หัวหน้า! }

       { หืม… นายมีอะไรอยากจะพูดงั้นหรอ... }

       { ป--เปล่าครับ… ไม่มี }

       ไม่เพียงแค่แวนท์เนอร์เท่านั้น แต่ทุกคน โดยไม่สนว่าจะเพศใด อายุเท่าไร… พวกเขาต่างเชื่อฟังจิสึกะแต่โดยดี… แม้ในยามปรกติอาจทำตัวดูเหมือนครอบครัวหรือเพื่อนสนิท… แต่พอเป็นคำสั่งสำคัญ… ก็ไม่มีใครคิดคัดค้านหัวหน้ากิลด์คนนี้… ทุกคนทำตามโดยไม่สงสัยหรือเอ่ยถาม… แสดงให้เห็นถึงความเชื่อใจในตัวจิสึกะที่พวกเขามอบให้ 

       { ฉันมีสูตรผลิตชุดเกราะอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยังมีวัสดุไม่ครบ… คงใช้เวลาสักครึ่งวัน… ก่อนหน้านั้นทำอะไรไปก่อนก็ได้   }

       "ครึ่งวัน..."

       มันก้ำกึ่งว่าระยะเวลาเพียงครึ่งวัน จะมากพอในการสร้างไอเท็มหรือไม่...

       "หรือออกไปล่ามอนสเตอร์ดีนะ… เอาเป็นที่ไหนดี..."

       ***

       บริเวณโดยรอบวินสตัน มีสถานที่ล่ามอนสเตอร์อยู่มากมายหลายระดับ… มีทั้งสำหรับผู้เล่นมือใหม่จนไปถึงระดับแร้งเกอร์ 

       และสถานที่น่าสนใจสำหรับผู้เล่นเลเวล150ขึ้นไปก็คือ… วงกตโกเล็ม… ภายในนี้จะมีโกเล็มอยู่มากมายคอยปกป้องสมบัติล้ำค่าที่ซ่อนอยู่… ด้วยความที่มีหินเวทย์มนต์และแร่ราคาแพงดรอป… มันจึงให้ผลตอบแทนคุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปในการออกล่า… แถมค่าประสบการณ์ก็ยังไม่เลว

       แต่ก็มีปัญหาใหญ่อยู่ข้อหนึ่ง... โกเล็มนั้งมีพลังป้องกันทางกายภาพที่สูงมาก… ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงเป็นราวกับสวนหลังบ้านส่วนตัวของบรรดาจอมเวทย์มากหน้าหลายตา 

       ปาร์ตี้เก็บเลเวลภายในนี้ส่วนมากจะมีส่วนผสมดังนี้… ถ้าหากไม่เป็น จอมเวทย์+ฮีลเลอร์… ก็จะเป็นพาลาดิน+จอมเวทย์+ฮีลเลอร์… ไม่มีการต้อนรับสายโจมตีกายภาพทั้งสิ้น… 

       ทว่ากลับมีชายคนหนึ่งกำลังย่างสามขุมเข้าไปพร้อมกับดาบใหญ่ที่สะพายด้านอยู่หลัง

       ผู้คนจึงพากันหัวเราะเยาะ
       
       "เฮ้… คุณผู้ชาย… มาล่าโกเล็มงั้นหรอ"

       "อืม"

       "ฮะฮะ! เอาจริงดิ… โดยไม่มีปาร์ตี้เนี่ยนะ"

       "ฉันชอบโซโล่"

       พรวด!

       "คิกคิก… ก็แค่เด็กใหม่ละนะ"

       ผู้เล่นโดยรอบเริ่มขบขัน… การที่คลาสนักรบมาล่าโกเล็มด้วยตัวคนเดียวนั้นเป็นเรื่องที่อยู่เหนือสามัญสำนึกอย่างมาก… ทว่าชายคนดังกล่าวกลับไม่แยแสต่อเสียงหัวเราะเหล่านั้น  

       ผู้คนนับสิบต่างมองดูเขาย่างกรายเข้าไปหาโกเล็มด้วยเสียงฝีเท้าที่หนักแน่… ชายปริศนาพลันชักดาบออกแทงใส่โกเล็มในเสี้ยวพริบตา 

       "วิถีดาบแพ็กม่า… สังหาร!"

       โครมมมม!

       "...!"

       เป็นภาพอันน่าเหลือเชื่อมาก… โกเล็มเหล็กขนาดมหึมาที่ไม่ว่าจะฟันเท่าไรก็ไม่เกิดดาเมจ… กลับต้องถูกส่งให้กระเด็นไปติดกำแพงด้วยดาบยักษ์ของชายปริศนาคนนี้… กลุ่มคนมุงดูพลันตกตะลึงทันที… จนกระทั่งมีใครบางคนตะโกนขึ้น 
       
       "ด--เดี๋ยวก่อน… หมวกนั่นกับดาบใหญ่… เขาคือจอมเชือดผู้โด่งดังที่ไล่สังหารกิลด์ไจแอนท์ไปก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรอ"

       "จ--จริงด้วย! พอลองมองดูดีๆ… เป็นจอมเชือดคนนั้นไม่ผิดแน่!"

       "หยาาา! เขาดูน่ากลัวว่าที่คิดไว้อีกนะ"

       "โว้ว… ป่าเถื่อนฉิบ… เขาเชือดพวกกิลด์ไจแอนท์นับสิบได้ด้วยตัวคนเดียวเลยใช่ไหม"

       ในขณะเดียวกัน… กริดผู้สวมหมวกกะโหลกกำลังยืนครุ่นคิดด้วยสีหน้าสับสน 

       'พลังชีวิตลดลงไปแค่ครึ่งเดียวเองหรอ… ถึงแม้เราจะใช้กระบวนดาบสังหารไปแล้วเนี่ยนะ… โกเลมล่ายากกว่าที่คิดแฮะ'

       กระบวนดาบสังหารคือทักษะโจมตีที่รุนแรงที่สุดของกริด… แถมดาอินสเลฟก็ยังมีเอฟเฟคเพิ่มดาเมจต่อมอนสเตอร์ที่มีพลังป้องกันสูง… กริดจึงคิดว่าคงออกล่าโกเล็มพวกนี้ได้ไม่ยากนัก… ทว่ากลับต้องคิดผิด… โกเล็มพวกนี้อึดกว่าที่คาดไว้

       'แต่เรายังมีแผนสอง'   

       กริดเก็บดาอินสเลฟเข้ากระเป๋าและควักจอบ2หัวที่สร้างขึ้นมาเองกับมือ… ด้วยความเข้าใจในจอบ2หัวที่มีมากถึง100%เต็ม เมื่อชักออกมาจึงพลันเกิดจุดสีแดงขึ้นบนตัวโกเล็มทันที

       กริดเล็งใช้จอบ2หัวโจมตีเข้าใส่จุดสีแดงดังกล่าว… ทันใดนั้น... 

       เคร้ง! เคร้ง!

[ ท่านได้รับไอเท็ม แร่เหล็ก ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม แร่เหล็กคุณภาพดี ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม โอริชาลคั่มที่ถูกปนเปื้อน จำนวน 3 ก้อน ]

       นอกเหนือจากแก่นกลางของโกเล็มที่ทำจากหินเวทย์มนต์แล้ว ร่างกายภายนอกทั้งหมดของพวกมันคือแร่ธาตุ!… กริดที่เป็นช่างตีเหล็กในตำนานและมีความชำนาญในจอบ2หัว100%เต็ม… โกเล็มพวกนี้จึงไม่ต่างอะไรกับก้อนแร่เดินได้… มันคือขุมทรัพชั้นยอดสำหรับกริด   

       "...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..."

       ทุกครั้งที่โกเล็มถูกจอบ2หัวฟาดใส่… แร่จำนวนหนึ่งจะดรอปจากตัวมันเสมอ… เป็นภาพอันน่าเหลือเชื่อสำหรับผู้ที่เดินผ่านมาพบเห็น… พวกเขาล้วนต้องล่าโกเล็มอย่างยากลำบากด้วยเวทย์มนต์… แล้วเหตุไฉนชายคนนี้ถึงใช้จอบ2หัวทุบเอาได้อย่างสบายใจ

       "ลองดูสักตั้งบ้างเป็นไง..."

       พาลาดินคนหนึ่งมีอาชีพรองเป็นคนขุดเหมืองพอดี… เขาจึงควักจอบ2หัวออกมาอย่างหน้าชื่นตาบานพร้อมกับหวดใส่โกเล็มเข้าเต็มแรง 

       แคร้งงง!

       "...อ๊ากกก!"

       พาลาดินคนดังกล่าวร้องออกมาอย่างเจ็บปวด… น่าจะเกิดจากการที่ข้อมือได้รับแรงกระแทกจนกระดูกแตกหักไปแล้ว… ทว่าลำตัวของโกเลมกลับไม่มีรอยขีดข่วนเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

       เป็นเวลาเดียวกันกับที่กริดเริ่มทำเหมืองโกเล็มตัวถัดไป… แร่จำนวนมากหลั่งไหลเข้ากระเป๋าอย่างล้มหลาม… กริดพลันตื่นเต้นจนร้องตะโกนเสียงดัง

       "วะฮ่าฮ่า!  นี่มันอะไรกัน… เจ๋งโคตรไปเลยไม่ใช่รึไง… อุวะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!"

       ใบหน้าของกริดถูกปกปิดไว้ด้วยหมวกกระโหลก… ในขณะที่เขาก็ใช้จอบหวดโกเล็มไปพลาง หัวเราะไปพลางอย่างโรคจิต… ภาพที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้ผู้คนขยาดหวาดกลัว  

       "น่ากลัวเกินไปแล้ว..."

       ผู้เล่นระวังตัวอย่างมากเวลาที่อยู่ใกล้กริด… เพราะภาพที่เขาไล่เชือดสมาชิกไจแอนท์ยังคงติดตาทุกคนอยู่… ในไม่ช้า… ไม่มีปาร์ตี้ใดอยากอยู่แถวนี้อีก… ทุกคนหายไปจากการมองเห็นในที่สุด  

       ต้องขอบคุณวงกตแห่งนี้ที่กว้างใหญ่เสียเหลือเกิน… กริดจึงถูกปล่อยให้ล่าตามลำพังโดยไม่มีใครกวนใจ

       แต่กริดก็ไม่ได้สนใจสิ่งแวดล้อมอยู่แล้ว เขาเพียงตั้งสมาธิไปกับการรวบรวมแร่ให้ได้มากที่สุด… ตอนนี้เกินเป้ากว่าที่คาดไว้เสียอีก… แถมยิ่งพออยู่คนเดียว ทุกสิ่งก็พุ่งพรวดอย่างรวดเร็ว… รวมทั้งเลเวลด้วย   

       แต่ทันใดนั้น ข้อความส่วนตัวจากจิสึกะก็ถูกส่งมาหา

       >>กริด... พวกเราหาวัสดุทำเกราะของแวนท์เนอร์ครบแล้ว

       "ตกลง… งั้นฉันจะรีบกลับไป"

       กริดฮัมเพลงอย่างอารมณ์เพราะได้แร่มากกว่าที่คาดไว้… ใจนึงก็อยากรีบกลับไปโรงตีเหล็กข่านโดยเร็ว… แต่ดูเหมือนเขาจะหลงทางอยู่ในวงกตแห่งนี้เสียแล้ว 

       "บ้าจริง… ทำไมทางมันถึงซับซ้อนแบบนี้… แล้วผู้เล่นหายหัวไปไหนหมด… โผล่ออกมาให้เราถามทางสักคนก็ยังดี… บ้าฉิบ! นี่ไม่มีใครอยู่กันเลยรึไง"

       กริดเดินตะเวนไปจนทั่วเขาวงกตอยู่พักหนึ่ง… แต่หลังจากหลงทางอยู่นานจนมั่นใจว่าหาทางออกไม่ได้แน่ เขาก็พิมพ์ขอความช่วยเหลือจากในกิลด์ 

       { ฉันหลงทางอยู่ในวงกตโกเล็ม… ใครก็ได้มาช่วยที }

       "หือ…"

       กริดผู้ที่กำลังพิมพ์ข้อความไปพลาง เอาหลังพิงผนังไปพลาง… ตอนนี้กลับต้องดวงตาเบิกโพลงอย่างตื่นตระหนก… เพราะผนังด้านหลังที่พิงอยู่กลับยุบตัวลง  

       "อ--อะไรกัน!… ว๊ากกก!"

       ร่างของกริดร่วงหล่นลงไปด้านล่างพร้อมกับเศษกำแพง

       โครมมม!

       "แค่ก… แค่ก!… หืม"

       ในขณะที่กริดกำลังสำรวจดูความเจ็บปวดของตน… ชายหนุ่มพลันต้องสั่นระริกอย่างหวาดกลัวทันที… เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้น... สิ่งที่เห็นก็คือโกเล็มหนึ่งตัว ที่มีขนาดใหญ่กว่าปรกติถึง5เท่า!

       "...ตัวบ้าอะไรกันเนี่ย"

       โฮกกกกกกกกก!

[ ผู้พิทักษ์วงกตได้ลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับไหลอันยาวนาน ]
[ กับดักของสุดยอดจอมเวทย์ 'บราฮัม' ทำงาน ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 205,100 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 399,000 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 174,340 หน่วย ]

[ ผู้ที่จะกลายเป็นตำนานย่อมไม่ตายโดยง่าย… ท่านจะอยู่ในสถานะ 'อมตะ' เป็นเวลา 5 วินาที  ]       

       ฟิ้ว! ชิ้ง! ตู้มมม!        

       กับดักเวทย์มนต์นานาชนิดถูกกระหน่ำใส่ร่างของกริดจนพรุน… แต่ด้วยความที่เป็นอมตะนานถึง5วินาที กริดจึงยังรอดชีวิตอยู่ได้… และนับว่ายังมีโชคอยู่บ้าง ที่กับดักเหล่านั้นหมดลงก่อนที่ระยะเวลาอมตะจะสลายไป   

       ในที่สุด… ผู้พิทักษ์วงกตก็เริ่มขยับตัว… กริดพลันควักโพชั่นฟื้นฟูพลังชีวิตคุณภาพสูงสุดออกมาดื่มด้วยสีหน้าวิตกกังวล  

       'ไม้ตายก้นหีบอย่างอมตะกลับถูกใช้ตั้งแต่แรกพบ… แถมยังมีระยะหน่วงนานถึง1วันเต็ม… การต้องเสียประกันชีวิตไปตั้งแต่เริ่มแบบนี้ไม่ใช่เรื่องสนุกแล้วสิ'

       ในห้องดังกล่าว กริดมองไม่เห็นช่องทางให้หลบนี้ได้เลย… ชายหนุ่มจึงตัดสินใจฆ่าผู้พิทักษ์วงกตก่อน แล้วค่อยคิดหาทางออกทีหลัง… ดาอินสเลฟพลันถูกชักในมากำแน่นอยู่ในมือ

• Next
• Previous