จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 105

       ไม่นานมานี้ เรายังเป็นเพียงคนจนที่มีหนี้ท่วมหัว… แต่อาทิตย์ที่ผ่านมากลับร่ำรวยขึ้นอย่างก้าวกระโดด… การล่ามาลาคัสทำเงินได้40ล้านวอน… และหอกวายุของป็อนทำเงินได้อีก960ล้านวอน…     

       แถมยังมีเงินจากการใช้ทักษะตรวจสอบและซ่อมแซมให้กับสมาชิกกิลด์อีก10ล้านวอน… ทำให้เราหาเงินได้มากกว่า1พันล้านวอนในเวลาไม่กี่วัน… แล้วก็ยังมีรายได้ที่ไม่คาดคิดอีกหนึ่งทาง...  

[ ท่านได้รับเงินจำนวน300,000เหรียญทอง ]

       "เอ๋..."

       เป็นกระเป๋าเงินซองเล็กๆ ที่จิสึกะมอบให้เมื่อวันก่อน… เราเพิ่งจะเปิดมันเอาป่านนี้เพราะคิดว่าคงเป็นเศษเงินไม่เยอะ… แต่เมื่อเราเปิดออกที่มุมซอกหลืบหนึ่งของโรงตีเหล็ก… กลับกลายว่าเป็นเงินอีก360ล้านวอนอยู่ตรงหน้า...

       "โว้ว… ค่าอะไรกันนะ..."

       ในช่วงที่จิสึกะมอบกระเป๋านี้ให้ ตอนนั้นเรายังมีเรื่องอาฮยองคอยกวนใจอยู่ ก็เลยเก็บเข้าสัมภาระโดยไม่ได้เปิดออกดูในทันที… ไม่คิดมาก่อนว่ากระเป๋าเล็กๆ ใบนั้นจะใส่เงินไว้มากมายขนาดนี้

       "ลูกแก้วมนต์ดำมีค่ามากถึง600,000เหรียญทองเลยงั้นหรอ..."

       เป็นลูกแก้วเกรดยูนีคที่ดรอปจากมาลาคัส… คุณภาพของมันยังสู้ไอเท็มเกรดยูนีคที่เราผลิตขึ้นไม่ได้เลย 

       มันค่อนข้างจะแปลกไปหน่อย… 

       เราขายดาบเกรดเลเจนดารีให้เอ็นพีซีไป220,000เหรียญทอง… ในขณะที่ป็อนยอมควัก800,000เหรียญทองเพื่อซื้อหอกยูนีคโดยไม่ลังเล… แล้วลูกแก้วนี่อีก600,000เหรียญทอง… ดูเหมือนพวกติดอันดับจะใช้จ่ายเงินไม่ค่อยคิดกันเลยนะ...  

       "ต้องใช่แน่… ป็อนไม่ใช่ไอ้งั่ง… โลกนี้ต่างหากที่เป็นไอ้งั่ง! เรารีบร้อนขายดาบเกรดเลเจนดารีให้เอ็นพีซีไป220,000ด้วยความดีใจ… แต่กลับมีไอ้งั่งในเกมบางคนที่กล้าซื้อลูกแก้วเกรดยูนีคประสิทธิภาพต่ำในราคา600,000… ฮะฮะฮะฮะ… ใช่แล้ว... ฮึก..."

       มันเป็นเรื่องใหญ่มาก… เราหมดเรี่ยวแรงจะทำอะไรจนแข้งขาทรุดลง… หัวใจแทบหยุดเต้น… มันเจ็บปวดเกินไป… น้ำตาไหลริน… จมูกเริ่มฟึดฟัด...     

       "ฮือฮือออ..."

       ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับ… แต่มันก็ถึงเวลาที่ต้องลุกเดินขึ้นต่อ… เราคือไอ้งั่งหมายเลข1ที่ขายดาบตื่นรู้ให้วลาดี้ในราคาเพียง220,000เหรียญทอง...

       "ไอ้งั่งคือเราเอง… ที่ขายไอเท็มเกรดเลเจนดารีด้วยราคาแค่นั้น… บ้าจริง... โธ่เว่ย!… ว๊ากกกก!"

       หากเทียบกับราคาของไอเท็มเกรดยูนีคแล้ว ดาบตื่นรู้น่าจะขายให้ผู้เล่นได้ราว1.5ล้านเหรียญทองเป็นอย่างต่ำ… ไม่สิ ราคาไม่หยุดแค่นั้นแน่… มันคงไม่แปลกเลยหากจะพุ่งขึ้นไปถึง2-3ล้าน… แต่ไอ้งั่งอย่างเรากลับเอาไปขายเอ็นพีซีในราคา220,000...   

       เรามันไอ้งั่ง… ราชาแห่งไอ้งั่ง... 

       "...อยากตายจัง..."

       แต่อย่างไรก็ตาม… เราก็สามารถหาเงินได้ทั้งหมดรวม1.4พันล้านวอนแล้ว… มันไม่ใช่คำกล่าวเกินจริงไปนักที่จะบอกว่า… เป็นเรื่องมหัศจรรย์มาก ที่จากอดีตคนมีหนี้อย่างเราจะหาเงินได้1.4พันล้านวอนในเกม… ถึงจะยังเสียดายดาบตื่นรู้ไม่หายก็เถอะ    

       "เฮ่อ..."

       เราสูดลมหายใจเข้าลึกและทำหัวให้โล่ง… หลังจากนั้นก็พยายามมองโลกในแง่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

       อย่างน้อย… การนำดาบไปส่งมอบให้เทศมนตรีวลาดี้ก็ยังทำให้เรากลายเป็น 'คนสำคัญของวินสตัน' และไม่ต้องจ่ายภาษีทั้งหมด… แถมยังเป็นจุดเริ่มต้นของภารกิจลวงๆ อย่างการสร้างโล่เทวะ… และเพราะโล่เทวะถูกขโมยไป… เราจึงได้พบเรกัส… ได้สู้กับมาลาคัส… ได้ช่วยเหลือไอรีนจนความสัมพันธ์เต็มเปี่ยม… แล้วยังมีโอกาสได้สานสัมพันธ์กับเซด้าก้าห์ต่อจนเข้าร่วมกิลด์… และสุดท้ายก็ได้สร้างหอกให้ป็อน...

       การขายดาบตื่นรู้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่ซะทีเดียว... 

       "ใช่แล้ว… เรามีทุกอย่างในวันนี้ได้ก็เพราะขายดาบเล่มนั้นให้วลาดี้ไป! โอเค… มันดีแล้ว! อดีตจะเป็นยังไงก็ปล่อยผ่านไป… เราคงไม่มีวันนี้ถ้าหากไม่ใช่เพราะเทศมนตรี… อืม… ทุกอย่างไปได้สวยแล้ว!"

       เราสะกดจิตตนเองเพื่อให้จิตใจอันบอบช้ำเยียวยากลับมา       

       'แถมตอนนี้… เราจะมัวยึดติดกับอดีตไม่ได้'

       เพราะแฟลมเบิร์จของไอเบลลินกำลังรอเราอยู่

       ***

       เมื่อสองวันก่อน

       ไอเบลลินสามารถหาไอเท็มสำหรับสร้าง 'หนาม' มาได้1ชุดเท่านั้น… กระบังลมของแน็บ… หนึ่งในไอเท็มที่หายากที่สุดของเกมและแกนหลักสำคัญในการสร้างหนาม… ด้วยความสามารถระดับไอเบลลินยังสามารถหามาได้แค่1ชิ้น  

       'หนาม' ถือเป็นไอเท็มที่สร้างยากที่สุด นับตั้งแต่เรากลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเลยทีเดียว… ด้วยโอกาสเพียงครั้งเดียวนี้ เราจึงใส่ความตั้งใจลงไปมากกว่าปรกติหลายเท่า… แต่กลับต้องถูกพวกสวะกิลด์ไจแอนท์ทำพังไป 

       เศษเหล็กเปื้อนเลือดไม่ทราบที่มาได้กระเด็นปลิวมาผสมกับกระบังลมของแน็บ… เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เราลงค้อนทุบไปเต็มแรง… ส่งผลให้วัสดุมูลค่าสูงพลันต้องด้อยค่าลงไปทันที... จังหวะมันเกิดขึ้นพอเหมาะพอเจาะจนเราอยากจะบ้าตาย…   

       สติของเราขาดผึ่งทันที สมาชิกกิลด์ไจแอนท์จึงถูกไล่ล่าทีละคน… 

       กลุ่มก้อนแร่ของวัสดุที่ไอเบลลินหามาให้คงใช้ไม่ได้อีกแล้ว… เราจึงโยนมันไปยังมุมห้องอย่างช่วยไม่ได้ 

       'เราไม่ควรเสียเวลาไปกับวัสดุที่ถูกปนเปื้อน… ผลที่ตามมามีคงแต่ขยะรออยู่เท่านั้น'

       ***

       เมื่อถึงเวลานัดหมาย ไอเบลลินก็ปรากฏตัวขึ้นจากประตูโรงตีเหล็ก

       "ฉันหาได้แล้ว!"

       ไอเบลลินมอบวัสดุชุดใหม่เอี่ยมให้เราด้วยใบหน้าสดใส… แน่นอนว่ารวมไปถึงกระบังลมของแน็บด้วย… เขาสามารถหามันมาได้อยากยากลำบากภายในระยะเวลาแค่2วัน  

       "ดี… เดี๋ยวฉันจะสร้างไอเท็มเกรดที่ดีกว่าอีปิกให้นาย… คงเสร็จเช้าวันพรุ่งนี้… แล้วจะติดต่อไป"

       "ได้เลย!"

       ไอเบลลินมองเราด้วยสายตาเคารพมากขึ้นตั้งแต่2วันก่อน… ก็แน่ละ การไล่เชือดสมาชิกไจแอนท์ทีละคนคงดูเท่ไม่หยอก 

       'เจ้าหนูนี่มีสายตาที่ดี… ปรกติแล้วพวกเด็กมักจะงี่เง่า… แต่เขาคือข้อยกเว้น'

       ทว่า…  น่าเสียดายที่คนอื่นไม่ได้คิดแบบไอเบลลิน

       เราเองก็ได้เห็นวีดิโอบนอินเตอเน็ทแล้ว… เป็นเรื่องชวนขนลุกที่ได้เห็นตัวเองใช้วิถีดาบแพ็กม่าไล่จัดการศัตรูทีละคน… ทุกครั้งที่ได้ดู หัวใจเราพลันเต้นระรัวในความอลังการ… ทว่าคนอื่นกลับทำตัวเฉยชาต่อเรื่องนี้   

       มันน่าเจ็บใจไม่น้อย เมื่อเราดันเหมือนตัวร้ายมากกว่าพระเอกในทีวี… สื่อหลักบางช่องตราหน้าว่าเราเป็นคนโรคจิต… คงเกราะกิลด์ใหญ่มีการต่อสู้กับอยู่เนืองๆ… คนเหล่านี้จึงไม่ได้ให้ความสนใจหรือตื่นเต้นมากนัก   

       พวกมันไม่ได้สืบเสาะว่าสาเหตุการต่อสู้ครั้งนี้คืออะไร… มีเพียงการยัวยุเพื่อให้เกิดประเด็นร้อนแรงไปทั่วโลกเท่านั้น… พวกมันพุ่งเป้ามาที่เรา… แม้กระทั่งมอบฉายา 'จอมเชือด'… 'ฆาตกรหน้ากาก'… 'มนุษย์โรคจิต'      

       'เราดูป่าเถื่อนเพียงเพราะใช้ดาบใหญ่สังหารศัตรูงั้นหรอ… เปล่าเลย… ปัญหาอยู่ที่หมวกหัวหน้าออร์คน้ำแข็งต่างหาก… มันมีรูปลักษณ์ที่ทุเรศน่ากลัวเกินไป...'

       ถึงเราจะโด่งดังแล้วก็จริง… แต่ดันเป็นด้านแย่… เราจะต้องโด่งดังในด้านดีให้ได้ เพื่อที่เวลาปรากฏตัวบนทีวีจะได้รับค่าตัวอีกทอดหนึ่ง

       'ถ้ามีเวลาว่าง เราต้องสร้างหมวกขึ้นใหม่แทนหมวกหัวหน้าออร์คน้ำแข็ง… ใช่แล้ว เอาแบบเท่ๆ เหมือนกับที่ฮีโร่ชอบใส่… ผู้คนจะได้พากันสรรเสริญเยินยอมากกว่าจะหวาดกลัว… ฮุฮุ… ถึงเราจะไม่หล่อ แต่หากใส่อะไรปิดบังไว้หน้าไว้ เราก็สามารถกลายเป็นคนดังได้เหมือนกับพวกนักมวยปล้ำ… พระเอกในทีวีบางคนก็ชอบใส่หน้ากากด้วยสิ ฮุฮุฮุฮุ!'

       "กริด… นายไม่ค่อยสบายหรอ..."

       แล้วสักวันหนึ่ง เราจะปรากฏตัวบนทีวีอย่างโด่งดังเหมือนกับผู้เล่นติดอันดับคนอื่นๆ… เราจะร่ำรวยและเป็นที่ชื่อชอบของหญิงสาว… ทว่าไอเบลลินกลับกำลังมองเราด้วยสายตาเป็นกังวล  

       'สีหน้าแบบนี้อีกแล้ว'

       ทำไมผู้คนต้องแสดงท่าทีแย่ๆ ทุกครั้งเมื่อเรายิ้มด้วยนะ… ได้โอกาสถามอย่างจริงจังสักที

       "ไอเบลลิน… นายชื่นชมฉันใช่ไหม… ถ้าอย่างนั้นก็ตอบมาตามตรงนะ… รอยยิ้มของฉันเหมือนคนกำลังป่วยอยู่งั้นหรอ… มันดูไม่เท่สักนิดเลยรึไง..."

       ใบหน้าไอเบลลิ้นพลันขาวซีด "ช--ใช่แล้ว… ทำไมอยู่ดีๆ นายถึงยิ้มขึ้นมา… ฉันคิดว่านายปวดท้องหรืออะไรแบบนั้นเสียอีก"

       "หุบปากซะ! ออกไป!"

       "ก--กริด..."

       "ออกไปได้แล้ว!"

       "..."

       เราไม่ชอบคำตอบของไอเบลลิน จึงทำการไล่เขาไป… ในยามนี้เราจำต้องละทิ้งบ่อเกิดความหงุดหงิดทั้งหมด เพื่อมุ่งสมาธิไปกับการตีเหล็ก

       "ด--ได้… ตั้งใจทำงานนะ"

       เมื่อไอเบลลินออกไปแล้ว เราจึงหยิบค้อนตีเหล็กออกมา

       "โอกาสมีแค่ครั้งเดียว..."

       ไอเบลลินผู้สิ้นหวังสามารถหาวัสดุมาได้ชุดเดียวเท่านั้น… เราต้องสำเร็จอย่างน้อยเกรดอีปิกเพื่อหาเงินให้ได้ขั้นต่ำ100,000เหรียญทอง… หลังจากนั้นเราจะได้ใช้หนี้ให้พ่อ700ล้านวอน... และซื้อรถหรูอีก800ล้านวอน  

       รถใหม่ป้ายแดง… ซีรีย์13… รถนั่ง4ประตูขนาดกลางจากบริษัท 'บี'... เป็นรถสมัยใหม่ที่มีดีไซน์โฉบเฉี่ยวซึ่งนิยมมากในหมู่ทายาทบริษัทดัง… ตั้งแต่เด็กแล้ว เราหลงไหลในรถยนต์ของค่ายบริษัทบีมาก  และเราก็กำลังจะได้มันมาครอบครองในไม่ช้า

       'เราถ้าซื้อรถคันนั้นไปงานรวมรุ่นได้… ทุกอย่างจะพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ...'

       พวกที่เอาแต่ล้อเลียนเราจะต้องพูดอะไรไม่ออก… คงเหลือไว้เพียงความริษยาในใจแทน… หลังจากนั้นก็จะทำให้อาฮยองได้รู้ว่าหล่อนโง่ขนาดไหนที่ไม่เลือกเรา… ชีวิตจริงก็ไม่ต่างจากซาทิสฟายนัก… พลังของไอเท็มคือสิ่งสำคัญที่สุด เราจะทุ่มเงินลงไปกับไอเท็มที่ชื่อว่ารถยนต์    

       "ย๊ากกก!"

       เคร้ง! เคร้ง!

       เราทำงานอย่างหนัก… สมาธิของเราเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด… มีเพียงเราและค้อนตีเหล็กเท่านั้นในค่ำคืนอันยาวนานนี้... 

[ หนาม ]
เกรด: แรร์
ความคงทน: 151/151
พลังโจมตี: 231
...
* มองข้ามพลังป้องกันเป้าหมาย +30%
* มองข้ามพลังป้องกันเป้าหมาย +30%
* หากโจมตีสำเร็จจะทำให้เป้าหมายเกิดอาการ 'เลือดไหล'
* เป้าหมายที่ถูกโจมตีจะได้รับทักษะประเภทฮีลเบาลง30%
...
       แฟลมเบิร์จที่มีหนามเล็กๆ ของกุหลาบสีดำปรากฏแทนหยักคลื่น… ให้ความรู้สึกเหมือนกับก้านกุหลาบ
       เมื่อถูกอาวุธนี้สัมผัสเข้า เป้าหมายจะเจ็บปวดทุรนทุราย
...
เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล210 หรือสูงกว่า
- พละกำลัง750 หรือสูงกว่า
- ความว่องไว300 หรือสูงกว่า
- ทักษะชำนาญดาบขั้นสูง เลเวล2 หรือสูงกว่า
น้ำหนัก: 300หน่วย

[ ไอเท็มเกรดแรร์ถูกสร้างขึ้น ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น2แต้มเป็นการถาวร ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น30หน่วย ]

       "...บ้าจริง… ขยะอีกแล้ว" 

       ช่วงหลังมานี้ ไอเท็มที่เราสร้างมักจะมีเกรดที่สูงอยู่เสมอ… แต่หากจะให้นับกันจริงๆ… ทุก100ไอเท็มที่เราสร้าง จะเป็นเกรดทั่วไปและแรร์เสียส่วนมาก...  แต่ในสถานการณ์อันแสนสำคัญเช่นนี้… ผลกลับออกมาเลวร้ายสุดขีด 

       "ฮะฮะ..."

       เราต้องการอีกอย่างน้อย80,000เหรียญทอง… เยอะกว่าไม่เป็นไร แต่จะน้อยกว่าไม่ได้เด็ดขาด… ไม่อย่างนั้นจะไม่มีเงินพอซื้อรถหรูในฝัน… แต่ไม่มีทางเลยที่ไอเท็มเกรดแรร์จะขายได้มากถึง80,000เหรียญทอง   

       'รถราคา800ล้านวอน… ช่วงนี้มีส่วนลดรึเปล่านะ… หรือว่าจะผ่อนจ่ายดี… ไม่เอาเด็ดขาด… เราจะไม่ตกไปอยู่ในสถานะลูกหนี้อีกแล้ว'

       เราเริ่มโมโห

       "บ้าฉิบ! ทำไมต้องออกมาเป็นเกรดแรร์ในเวลาแบบนี้ด้วย!… เฮ่อ ถ้าไม่ถูกเทศมนตรีเอาเปรียบค่าดาบล่ะก็… โธ่เว่ย!"

       จะหา80,000เหรียญทองจากไหนได้บ้างนะ… หรือยืมคนในกิลด์ก่อน… ไม่ได้… ถ้าหากติดหนี้บุญคุณตอนนี้ การคิดราคาไอเท็มในอนาคตคงถูกเอาเปรียบแน่   

       'หรือจะขอยืมเรกัสก่อน… ไม่สิ… เรกัสกำลังยุ่งอยู่กับการหาโล่เทวะให้เรา… เรื่องยืมเงินคงต้องไว้ให้เขาหาโล่พบก่อน'

       ใช่แล้ว… ยังเหลือวิธีหนึ่ง... 

       --ไอเบลลิน… ฉันขอเลื่อนออกไปก่อนนะ… อีก20ชั่วโมงค่อยมาหา ตอนนี้ยังไม่ต้อง  

       หลังจากส่งข้อความส่วนตัวฝ่ายเดียวไปหาไอเบลลิน… เราก็เดินกลับไปหยิบเศษโลหะตรงมุมห้องที่เคยโยนไว้… เป็นซากของ 'หนาม' ที่มีโลหะสิ่งแปลกปลอมปนเปื้อนเข้าไปแล้ว 

       "ถ้าเราเอาไปถลุงใหม่ตั้งแต่ต้น… บางทีอาจแยกเศษเกราะออกได้… และเลือดที่ติดอยู่ก็คงเหลือไม่เยอะแล้ว… ตกลง ลองดูสักตั้ง"

       เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

       เราได้แต่หวังว่ามันอาจฟลุคออกมาเป็นเกรดอีปิก… แต่กลับต้องผิดคาดไปมาก  

[ หนามแห่งความเคียดแค้น ]
เกรด: เลเจนดารี
ความคงทน: 269/269
พลังโจมตี: 409
* มองข้ามพลังป้องกันเป้าหมาย  +60%
* หากโจมตีสำเร็จจะทำให้เป้าหมายเกิดอาการ 'เลือดไหล'
* เป้าหมายที่ถูกโจมตีจะได้รับทักษะประเภทฮีลเบาลง50%
* ได้รับทักษะ 'ฉีกกระชาก'
* ได้รับทักษะ 'สายเลือดต้องสาป'
...
       แฟลมเบิร์จที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยม เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังต้องสั่งสมประสบการณ์และชื่อเสียงอีกสักหน่อย
       ในระหว่างการขั้นตอนการผลิต แฟลมเบิร์จเล่มนี้เคยถูกทิ้งทอดจากผู้สร้างเพราะต้องปนเปื้อนกับสิ่งแปลกปลอม… มันจึงเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเคียดแค้นผู้สร้างที่สร้างมันขึ้นมา… แต่กลับรู้สึกผูกพันธ์อย่างแปลกประหลาดกับเจ้าของเลือดที่เป็นส่วนผสม 
...
เงื่อนไขการสวมใส่ :
- เลเวล210 หรือสูงกว่า
- พละกำลัง750 หรือสูงกว่า
- ความว่องไว300 หรือสูงกว่า
- ทักษะชำนาญดาบขั้นสูง เลเวล2 หรือสูงกว่า
- เจ้าของเลือดที่เป็นส่วนผสม
* ถ้าหากมีใครคนอื่นพยายามจะสวมใส่มัน คนผู้นั้นจะมีโอกาสถูกสาปแช่ง100%
น้ำหนัก: 300หน่วย

[ ไอเท็มเกรดเลเจนดารีถูกสร้างขึ้น ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 25 แต้มเป็นการถาวร ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 1,000 หน่วย ]       

       "...บ้าไปแล้ว"

• Next
• Previous