จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 120

       'นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน'

       ตกเพากำลังอยู่ในอาการตกตะลึง

       ถนนจากโรลลิ่งไปวาติกันที่เคยเงียบสงบ… เดิมทีจะมีเพียงพาลาดินเดินลาดตระเวนอยู่เป็นระยะเท่านั้น… จึงไม่มีทางที่หัวขโมย มอนสเตอร์ หรือสัตวป่าปรากฏตัวออกมา… ถือเป็นหนึ่งในจุดที่ปลอดภัยที่สุดของทวีปเลยก็ว่าได้

       ทว่าวันนี้กลับมีมอนสเตอร์โผล่หัวออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน… ราวกับสายน้ำที่หลั่งไหลออกมาจากเขื่อนแตก… มอนสเตอร์ถาโถมเข้าโจมตีกริดและตงเพาโดยไม่ปล่อยให้พักหายใจ  

       "แฮ่ก… แฮ่ก… มอนสเตอร์ละแวกนี้เยอะจัง" 

       ตงเพาเหนื่อยหอบจนแทบหมดแรง

       ยังไม่ถึง1ชั่วโมงที่ออกจากโรลลิ่งด้วยซ้ำ… แต่ทั้งสองคนก็ปะทะกับมอนสเตอร์ไปเกินกว่า100ตัวแล้ว… มานาตงเพาหมดหลอดไป2-3ครั้ง… เขาจำใจต้องดื่มโพชั่นมานาราคาสูงเข้าไป… และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ค่าความเหน็ดเหนื่อยหมดลง    

       "แฮ่ก แฮ่ก! แปลก... แปลกมาก! ฉันเคยเดินผ่านถนนเส้นนี้มาเป็นร้อยรอบแล้ว… แต่นี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นมอนสเตอร์มากมายเช่นนี้… แฮ่ก แฮ่ก!" ตงเพาไม่อยากยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น… มันกำลังฮิลมือระวิงใส่กริดที่สู้อยู่ในดงมนุษย์กิ้งก่า "ทำไมถึงเยอะขนาดนี้… แปลกจริง!"

       ต้องเดินเท้าไปอีก15กิโลเมตร จนกว่าจะถึงจุดที่ตงเพาใช้จัดการเหยื่อตามแผน… แต่มอนสเตอร์กลับโผล่ออกมาไม่หยุดหย่อน… บางทีอาจต้องตายก่อนไปถึงจุดนัดพบก็เป็นได้

       เคยมีใครตายในโซนปลอดภัยมาก่อนรึเปล่านะ… บางทีเขาอาจเป็นคนแรกในเกม… มันจะน่าอับอายขนาดไหนกัน    

       ตงเพาตัดพ้ออย่างสิ้นหวัง
       
       หลังจากนั้น… ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด… ในที่สุดกริดก็แอบถอดผ้าคลุมออก  

       'แม้จะมีเครื่องฮีลส่วนตัว… แต่ช่วยไม่ได้ คงต้องพักกันก่อน'

[ ท่านถอดอุปกรณ์ <ผ้าคลุมมาลาคัส> ]

       ผ้าคลุมมาลาคัสจะส่งกลิ่นคาวเลือดที่ดึงดูดมอนสเตอร์ทั้งหมดในบริเวณให้มารวมตัวกัน… ทันทีที่กริดถอดมันออก มอนสเตอร์ก็พลันหยุดการถาโถมเข้าใส่… แต่ตงเพานั้นกำลังยุ่งวุ่ยวายมาก จึงไม่ได้สังเกตว่ากริดคือตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

       กริดไล่จัดการกับมอนสเตอร์ที่เหลืออยู่ไม่มาก

       กิ๊!

[ ท่านสังหาร <ซาลามันเดอร์ยักษ์> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <ถุงน้ำดีซาลามันเดอร์> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <ไข่มุกหายาก> ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 203,000 หน่วย ]

[ ท่านสังหาร <มนุษย์กิ้งก่าตระกูลไอรัน> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <ดาบซิมิท่าที่ใช้งานได้> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <ไพลิน> ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 255,000 หน่วย ]

        หุบเขา <ดรัน>… สถานที่ซึ่งน้ำในลำธารใสสะอาดราวกับกระจก

       มอนสเตอร์ที่หุบเขาแห่งนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่ามอนสเตอร์บนเขาซูอาสเสียอีก… เลเวลขั้นต่ำของพวกมันคือ190… ดังนั้นหากต้องรับมือกับมอนสเตอร์มากกว่า7ตัว กริดจะเริ่มรู้สึกตึงมือขึ้นมา… ทว่าด้วยการฮีลของตงเพา ทุกสิ่งจึงง่ายขึ้น   

       'พลังการฮีลของนักบวชเลเวล160นี่เอาเรื่องจริงๆ… หึหึหึ!… เราไม่จำเป็นต้องรีบไปวาติกันก็ได้ ถ้าหากยังมีเครื่องฮีลเคลื่อนที่อยู่กับตัวแบบนี้'

       กริดรู้สึกดีที่ได้รับค่าประสบการณ์จำนวนมาก… ถึงแม้จะร่วมปาร์ตี้และหารค่าประสบการณ์อยู่กับตงเพาก็ตามที… ทว่ากริดกลับแสร้งทำเป็นแสดงสีหน้าหงุดหงิดและคร่ำครวญออกมา 

       "ฟู่ว! คิดว่าจะต้องตายซะแล้ว… เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันต้องรับมือกับมอนสเตอร์มากมายขนาดนี้… เรื่องปรกติของที่นี่ใช่ไหม"

       ตงเพาส่ายหัวเล็กน้อย "ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน… เดิมทีสถานที่แห่งนี้แทบไม่มีมอนสเตอร์เลยด้วยซ้ำ… ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้กรูกันเข้ามามากมาย… ฉันถึงกับขนลุกเลยล่ะ… เฮ่อ"

       ตงเพาตัดพ้อพร้อมกับชำเลืองสายตาไปมองมีดสั้นในมือกริด

       'ออร่าของมีดเล่มนั้นกำลังส่องประกายราวกับน้ำทะเล… ไม่ผิดแน่ อย่างต้องต้องมีระดับเสริมแกร่ง +8 ขึ้นไป'

       เมื่อตอนที่เข้าปาร์ตี้มาใหม่ๆ… ตงเพาเคยคิดว่าด้วยเลเวลเพียง147ของกริด… เขาคงผ่านหุบเขาซูอาสมาได้อย่างโชคช่วย 

       แต่เมื่อได้สู้เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมกัน… มันก็รู้ทันทีว่ากริดแข็งแกร่งกว่าที่ตาเห็นมาก… การที่ผ่านเขาซูอาสมาได้ย่อมไม่ใช่โชคช่วยแน่ แต่เป็นความสามารถล้วนๆ  

       'เคล็ดลับคงอยู่ที่มีดสั้น+8เล่มนี้… ถึงมีดสั้นจะมีพลังโจมตีต่ำสุดในบรรดาอาวุธทุกชนิด… แต่ถ้าหากเป็น+8ล่ะก็… คงสร้างความเสียหายได้มากกว่าอาวุธประเภทอื่นที่ไม่เสริมแกร่งแน่'

       จุดเด่นของมีดสั้นอยู่ที่ความเร็วโจมตี แต่จะอ่อนแอในด้านพลังโจมตี… ทว่ามีดสั้นอุดมคติของกริด… กลับมีทั้งความเร็วโจมตีและพลังโจมตีที่สูงมากในชิ้นเดียว  

       'ถ้ามีอาวุธแบบนี้ใช้ล่ะก็ หมอนี่คงรวยทีเดียว… ดีล่ะ ดูเหมือนคราวนี้จะจับได้เหยื่อชิ้นใหญ่… ถ้าหากชิงมีดมาได้ล่ะก็'

       'พักผ่อนพอแล้ว' ในขณะที่ตงเพากำลังยิ้มอย่างมีเลศนัย กริดก็สวมผ้าคลุมมาลาคัสอีกครั้งและลุกขึ้น "ออกเดินทางต่อเถอะ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไปถึงวาติกันไม่ทันเวลา"

       "ได้… แต่ก่อนอื่น..."
       
       ตงเพาพูดขึ้นพร้อมกับจ้องเขม็งไปทางกริด… กริดพลันต้องใจหายวาบเมื่อคิดว่าตงเพาเอะใจเรื่องผ้าคลุมมาลาคัส… ทว่าสิ่งที่ตงเพาพูดต่อไปกลับเป็นเรื่องอื่น 

       "การแบ่งไอเท็ม… ช่วยแบ่งตามลำดับ แทนที่จะเป็นหัวหน้าปาร์ตี้เก็บทุกชิ้นได้ไหม… น้องชาย ช่วยเสมอภาคด้วย" 

       "...ตอนนี้คงต้องให้หัวหน้าปาร์ตี้เก็บไปก่อน… ถ้าเกิดว่าใช้การแบ่งแบบตามลำดับ… สิ่งของที่มีมูลค่าสูงอาจตกเป็นของใครคนใดคนหนึ่งอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งนั่นไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย… ไว้ถึงที่หมายแล้วฉันจะแบ่งไอเท็มเป็น2ส่วนเอง ดังนั้นไม่ต้องกังวล"

       "แต่ว่า..."

       ที่หมายของกริดคือวาติกัน… แต่ที่หมายของตงเพาไม่ใช่… มันต้องการจะล่อลวงกริดไปยังจุดนัดหมายและกำจัดเขาทิ้งก่อนจะถึงวาติกัน… ถ้าหากไม่มีการเปลี่ยนแปลงการเก็บไอเท็มตอนนี้ ตงเพาก็จะไม่ได้ไอเท็มเลยสักชิ้นเดียว… ดังนั้นมันจึงพยายามโน้มน้าวให้กริดเปลี่ยนใจ"     

       แต่กริดหัวรั้นมาก… เขาไม่สนใจอะไรอีก เท้ารีบจ้ำออกเดินทางต่อทันที 

       'แม่งเอ้ย!' ตงเพาสาปส่ง… หลังจากนั้นก็จำต้องมองโลกในแง่ดี 'ช่างเถอะ ไว้จะเรียกค่าไถ่ชีวิตให้หนักๆ เลย' 

       ตงเพามองแผ่นหลังกริดพร้อมแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย… พฤติกรรมที่รีบเร่งของกริด รังแต่จะทำให้เข้าเดินเข้าสู่กับดักเร็วขึ้นเท่านั้น… ทว่ารอยยิ้มของมันพลันต้องหุบลงในไม่นาน เพราะมอนสเตอร์ได้ถาโถมเข้าใส่ปาร์ตี้อีกครั้ง… คราวนี้จำนวนของพวกมันแทบจะเรียกได้ว่า มืดฟ้ามัวดิน   

       "เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกแล้ว… ทำไมถึงได้โผล่มาไม่ยอมหยุด"

       "นายกำลังอยู่ในภารกิจของนักบวชแห่งรีเบคก้ารึเปล่า… บางทีอาจเป็นบททดสอบขององค์เทพธิดาก็ได้"

       กริดเสแสร้งอีกครั้ง… คราวนี้เขาทำได้เยี่ยมทีเดียว ตงเพาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าต้นเหตุทั้งหมดมาจากตัวกริด 

       "ไม่มีทาง! ฉันไม่เคยได้ยินว่าภารกิจของนักบวชต้องรับมือกับมอนสเตอร์! แถมไม่มีข้อความระบบขึ้นมาแจ้งด้วย"

       "หืมมม… งั้นก็ช่างเถอะ คอยช่วยเหลือฉันไว้ก็แล้วกัน ขอบคุณล่วงหน้านะ"

       "ด--ได้"

       ตงเพารู้สึกสิ้นหวังที่มันจำต้องดื่มโพชั่นมานาราคาสูงจำนวนมาก… แต่ทางฝั่งกริดกลับตื่นเต้นดีใจ 

       'ในเมื่อมีเครื่องฮีลเคลื่อนที่อยู่กับตัว… คงต้องขอตักตวงผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุดละนะ'

       ใช่แล้ว… กริดเล็งสิ่งนี้ไว้ตั้งแต่ตอนแรกที่ตั้งปาร์ตี้กับตงเพา… กริดต้องการใช้ประโยชน์จากนักบวชคนนี้… จนกว่าจะถึงวาติกัน กริดจะฉวยโอกาสเก็บเลเวลให้มากเท่าที่จะทำได้… ในขณะที่ตงเพาหวังเอาชีวิตและเงินค่าไถ่จากกริด… กริดเองก็หวังจะใช้งานตงเพาเยี่ยงทาสเช่นกัน   

       ทั้งสองยังคงไล่ฆ่ามอนสเตอร์ไปตลอดทาง

[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ] 

       "เยี่ยม!"

       "โอ้! คราวนี้ฉันเองก็เลเวลอัพด้วยเหมือนกัน" 

       เพียง12ชั่วโมงหลังจากเดินทางออกจากโรลลิ่ง… กริดเพิ่มขึ้นมา3เลเวล ในขณะที่ตงเพาเพิ่มขึ้นมา1เลเวล 

       เป็นที่น่าประหลาดใจสำหรับตงเพามาก… ปาร์ตี้ที่มีผู้เล่นเพียง2คน กลับล่ามอนสเตอร์ได้มีประสิทธิ์ภาพยิ่งกว่าปาร์ตี้ผู้เล่นเลเวลสูงที่มันเคยไปร่วมมาทั้งหมด… ไม่ต่างจากกริดนัก ตงเพาเองก็อยากเก็บเลเวลให้นานที่สุดเช่นกัน… ถ้าหากได้อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ… ไม่แน่ว่าตงเพาอาจได้ติดอันดับแร้งเกอร์เหมือนกับคนอื่นบ้าง

       แต่มันก็ไม่คิดจะทิ้งเป้าหมายหลักไป     

       'เงินสำคัญกว่าการเก็บเลเวล'

       ณ ป่าไครม์

       เดิมที ทั้งสองควรใช้เวลาเดินทางมาถึงที่นี่เพียง3ชั่วโมงเท่านั้น… แต่ตอนนี้กลับกินเวลาไปถึง12ชั่วโมงเต็มแล้ว… ตงเพาเป็นห่วงว่านักลอบสังหารจะรอจนเบื่อไปแล้วหรือยัง… มันหันไปถามกริดด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย   

       "น้องชาย… หยุดพักตรงนี้ก่อนไหม"

       กริดหันไปยังจุดที่ตงเพาชี้นิ้วไป… มันคือปากทางเข้าถ้ำ… กริดพลันพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วย

       "เราจำเป็นต้องพักด้วยหรอ… ไม่ใช่ว่าควรรีบไปถึงวาติกันด้วยความเร็วสม่ำเสมอแบบนี้รึไง"

       ตงเพาพยายามใช้เหตุผลรบเร้า "ฉันไม่เหมือนน้องชายนะ… ค่าความเหน็ดเหนื่อยของฉันหมดแล้ว… การฟื้นฟูมานาตอนนี้ก็ทำได้ไม่เต็มที่ ถึงเวลาพักอย่างจริงจังแล้ว… ไม่อย่างนั้น ประสิทธิภาพในการฮีลของฉันก็จะลดลง"

       "งั้นก็ช่วยไม่ได้"

       "ขอบคุณที่เข้าใจ"

       กริดทำตามที่ตงเพาต้องการ ทั้งสองเดินเข้าไปพักในถ้ำ… ทันทีที่ย่างกรายเข้าไป หน้าต่างข้อความระบบพลันเด้งขึ้นต่อหน้ากริด

[ แวมไพร์เค้าท์เตส <แมรี่โรส> ได้ถูกผนึกอยู่ในห้วงมิติแห่งนี้ ]
[ พลังชั่วร้ายของ <แมรี่โรส> ได้ทำให้พลังเวทย์ของท่านปั่นป่วน… เวทย์มนต์และทักษะทุกชนิดจะไม่สามารถใช้การได้ ]

[ ท่านต้านทานต่ออาการผิดปรกติ ]

       "..."

       กริดพลันชะงักงัน

       "ที่นี่คือห้องบอสงั้นหรอ… แล้วนั่นอะไร แวมไพร์เค้าท์เตส… แวมไพร์บารอนยังน่ากลัวไม่พอสินะ… ถึงกับพักอยู่กับแวมไพร์เค้าท์เตสเลยทีเดียว… นายคิดจะให้พวกเราถูกสูบเลือดจนตายอยู่ที่นี่เลยรึ… คิดยังไงถึงเลือกพักในนี้"

       ตงเพาส่ายศีรษะเบาๆ

       "ตั้งแต่ที่เธอถูกผนึกไว้ที่นี่ด้วยฝีมือของ2บุตรีแห่งรีเบคก้า… แมรี่โรสก็หลับไหลอย่างยาวนานมาตลอดหลายร้อยปีไม่ยอมตื่น… และเธอก็จะไม่มีวันตื่นด้วย… ยิ่งไปกว่านั้น... สิ่งที่นายต้องกลัวตอนนี้... ไม่ใช่แมรี่โรสหรอกนะ"

       "..."

       กริดเริ่มเอะใจ

       เมื่อตงเพาพูดจบ… ก็มีเงาของคนจำนวน3ร่างโผล่ขึ้นจากความมืด… เป็นนักลอบสังหารที่ร่วมมือกับตงเพานั่นเอง… ทางออกถ้ำถูกขวางไว้ไม่ให้กริดหนีได้… หนึ่งในพวกมันได้จ้องมาที่ตงเพาและพูดขึ้น    

       "ทำไมถึงช้านัก"

       ตงเพาอธิบาย "มีมอนสเตอร์โผล่ออกมาไม่หยุดหย่อน… พวกเราต้องคอยเสียเวลารับมือ จึงทำให้ช้าไปมาก"

       นักลอบสังหารอันดับ13… สนิฟเฟอร์… กลับไม่เชื่อในสิ่งที่ตงเพาเล่า  

       "มอนสเตอร์งั้นหรอ… ถ้าคิดจะโกหก ก็เอาอันที่มันแนบเนียนหน่อยสิ… ในพื้นที่แถบนี้ แม้แต่หมาป่าสักตัวก็ไม่มี… ฉันล่ะเกลียดพวกคนจีนซะจริง… สิ่งที่พ่นออกมาจากปากมีแต่คำลวงทั้งนั้น"

       "ฉันไม่ได้โกหก… ถ้าหากไม่เชื่อ ก็ไว้พิสูนจ์ทีหลังแล้วกัน"

       "เข้าใจแล้ว... ทุกคนพอเถอะ!" นักลอบสังหารอันดับ11… เคิร์บ… มันไม่อยากเสียเวลา จึงเตือนสติทุกคนให้สงบลง และเล็งมีดสั้นในมือทั้งสองข้างไปหากริด "เฮ้… ถ้านายไม่อยากตายก็จ่ายเงินมาซะ!… พวกเราจะไว้ชิวิตและปล่อยออกไป"   

       นักลอบสังหารย่อมมีความชำนาญเป็นการลอบสังหาร

       แถมภารกิจเปลี่ยนคลาสก็ยังเป็นการลอบสังหารอีกด้วย… ยิ่งฆ่าคนได้เยอะ ก็ยิ่งได้โบนัสเปลี่ยนคลาสมากขึ้น… คลาสนักลอบสังหารมักจะหาเรื่องสู้กับผู้เล่นด้วยกันอยู่เสมอเพื่อเพิ่มประสบการณ์  

       นักลอบสังหารจะเฉิดฉายมากที่สุดในสถานที่ซึ่งห้ามใช้ทักษะและเวทย์มนต์ใดๆ อย่างถ้ำแมรี่โรสแห่งนี้… แถมด้วยจำนวนที่มากกว่า เคิร์บจึงคิดว่ากริดคงเป็นเพียงขนมให้เคี้ยวเล่น

       ส่วนอีกฝั่ง… กริดที่เข้าใจสถานการณ์ดีแล้วจึงเอ่ยถามตงเพาออกไป 

       "ตงเพา… ไม่ใช่ว่านักบวชแห่งรีเบคก้าจะต้องเคารพวินัยงั้นหรอ… มันไม่ขัดต่อหลักคำสอนรึไง การที่คอยล่อลวงผู้เล่นมาเรียกค่าไถ่แบบนี้… ไม่สมกับเป็นสาวกแห่งแสงสว่างเลยนะ… นายไม่ละอายใจในความเป็นนักบวชบ้างเลยหรือ"

       ตงเพาส่ายศีรษะ "ผู้คนจำนวนมากยังไม่เข้าใจ… มีหลายคนคิดว่านักบวชรีเบคก้าจะต้องเคร่งคำสอนเพื่อคงสถานะไว้… แต่ความจริงนั้นไม่ใช่… พวกเราเพียงต้องเคร่งครัดในยามที่ทำภารกิจเท่านั้น… ส่วนเวลานอกเหนือภารกิจ… ไม่ว่าจะทำเรื่องเลวร้ายยังไง… ขออย่างให้โบสถ์รีเบคก้าจับได้เป็นพอ"

       กริดยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี

       "ไม่ใช่ว่าพลังเทวะของพวกนายจะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่ปฏิตามหลักคำสอนงั้นหรอ… แทนที่จะคอยหาเศษเงินจากการทำชั่ว… ฉันว่าการยึดมั่นในหลักคำสอนอย่างเคร่งครัดเพื่อเพิ่มระดับพลังเทวะ… น่าจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องมากกว่านะ"

       สำหรับตงเพาแล้ว กริดดูเหมือนคนใกล้ตายที่กำลังโน้มน้าวให้เปลี่ยนใจ… มันจึงรู้สึกเห็นใจอกเห็นใจในคำพูดเกลี้ยกล่อมจากกริด 

       "น้องชาย… ลืมสิ่งที่ฉันเคยพูดก่อนหน้าไปแล้วหรือ… พวกเรามีสิ่งที่เรียกว่า <การสวดภาวนา> อยู่… พลังเทวะสามารถเพิ่มพูนได้จากการสวดภาวนานี้… ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องเคร่งครัดคำสอนตลอดเวลา… แล้วฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธองค์เทพธิดารีเบคก้าด้วย… ถึงแม้จะทำเรื่องชั่วช้า… แต่ความศรัทธาที่มีให้รีเบคก้าเป็นของจริง… ฉันสวดภาวนาจากใจ… ความจงรักภักดีของฉันต่อรีเบคก้าไม่มีวันเสื่อมคลาย… พลังเทวะของฉันจึงเพิ่มพูนขึ้นในทุกขณะ"

       "..."

       "ถึงแม้โลกภายนอกจะไม่ค่อยได้รับรู้มากนัก… แต่สันตะปาปาแห่งรีเบคก้านั้นไม่ใช่คนที่ดีสักเท่าไร… เรียกว่าต่ำช้าก็ยังได้… สันตะปาปาคือหนึ่งในคนที่ฝ่าฝืนหลักคำสอนบ่อยที่สุด… แต่พลังเทวะของหลวงพ่อกลับอยู่เหนือจินตนาการผู้คนไปมาก… เป็นเพราะความศรัทธาไม่เสื่อมคลายที่หลวงพ่อมีต่อองค์เทพธิดารีเบคก้า"

       "ย้อนแย้งจังแฮะ" นักลอบสังหารอันดับที่5… เชย์… มันเดินเข้ามาใกล้และพูดขึ้น "เดิมที… ฝั่งเทพที่เป็นสัญลักษณ์ของความชั่วร้าย มีเพียงแค่เทพยาธานเท่านั้น… แต่พวกมันก็ยึดมั่นในแนวทางความชั่วร้าย และดำเนินรอยตามสิ่งนั้นมาโดยตลอดอย่างซื่อตรง… กลับกัน… ผู้คนจากรีเบคก้าเองก็ทำเรื่องชั่วร้าย… โดยที่รู้ทั้งรู้ว่าคำสอนยึดมั่นให้ทำความดี… รีเบคก้าจึงถือเป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก ที่ต่ำทรามเสียยิ่งกว่าวิหารยาธานซะอีก… แต่ช่างเถอะ เรื่องนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว… ส่งเงินมาซะ"

       กริดสำรวจร่างกายเชย์อย่างละเอียด

       'ไอเท็มที่มันสวมอยู่ล้วนมีราคาแพงทุกชิ้น… อย่างน้อยก็เลเวล200ขึ้นไป'

       ทักษะ <การหยั่งรู้ของช่างตีเหล็กในตำนาน> ได้ทำให้กริดคาดเดาเลเวลของไอเท็มที่เชย์สวมใส่อยู่ได้… ต้องขอบคุณเรื่องนั้น กริดจึงรู้ว่าเชย์นั้นแข็งแกร่ง และเขาจะได้ไม่ต้องประมาทคู่ต่อสู้ 

       'แร้งเกอร์สินะ… แถมอีกสองคนก็ยังเก่งกว่าตงเพา'

       ทว่า

       '...เทียบกับเฟคเกอร์แล้ว… อ่อนหัดชะมัด'

       กริดอยู่กิลด์เดียวกับนักลอบสังหารอันดับ1ของโลก… เฟคเกอร์… เขามีโอกาสได้เห็นทักษะและความยอดเยี่ยมของเฟคเกอร์อยู่บ่อยครั้ง… ดังนั้นกลุ่มคนพวกนี้จึงมิอาจสร้างความหวาดกลัวให้เขาได้ 

       "พวกแกเลือกเหยื่อผิดคนแล้ว"

       ในที่สุด กริดก็นำไอเท็ม2ชิ้นที่ไม่เคยสวมใส่ต่อหน้าตงเพาเลยสักครั้งออกมาสวม  

[ ท่านสวมใส่ <ดาอินสเลฟ (แบบจำลอง)> ]
[ ท่านสวมใส่ <หมวกหัวหน้าออร์คน้ำแข็ง> ] 

       "...หมอนี่มัน" 

       ทั้งตงเพาและนักลอบสังหารทั้ง3ต่างต้องผงะทันที… กริดซึ่งสวมหมวกกระโหลกและดาบยักษ์สีดำในตอนนี้… ดูยังไงก็เป็นคนเดียวกับ <จอมเชือด> ผู้โด่งดัง ที่ไล่สังหารสมาชิกกิลด์ไจแอนท์สิบกว่าคนอย่างโหดเหี้ยม… เป็นเหยื่อที่พวกมันคาดไม่ถึงอย่างแท้จริง 

• Next
• Previous