จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 115

       ณ จุดล่ามอนสเตอร์เลเวล100…  ไม่ไกลจากวินสตันมากนัก

       "เอ๋… นั่นอะไร"

       ผู้เล่นกลุ่มหนึ่งที่กำลังติดพันมอนสเตอร์อยู่… พลันเหลือบไปเห็นจุดดำบนท้องฟ้าที่กำลังพุ่งเข้ามาใกล้… หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มสนทนากัน  

       "ใหญ่เกินกว่าจะเป็นนก… หรือว่ากริฟฟอน"

       "แถวนี้ไม่มีรังกริฟฟอนสักหน่อย… แต่ฉันก็คิดเป็นอย่างอื่นไม่ออกเหมือนกัน... ถ้าเป็นกริฟฟอนจริง… พวกเราลำบากแน่"

       "หืม… คน… ผู้เล่น!"

       จุดดำเริ่มเข้ามาใกล้... ซึ่งเป็นที่น่าประหลาดใจมาก... เพราะตัวตนของมันคือผู้เล่นด้วยกันเอง

       "ว้าว… จอมเวทย์ระดับ2"

       "เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นแร้งเกอร์ระยะใกล้แบบนี้… เท่โคตร!"       

       "สิ่งที่ส่องแสงสีทองอยู่รอบตัวเขาคืออะไร… สัตว์เลี้ยงงั้นหรอ"

       ฟิ้ววววว!
              
       ชายผ้าคลุมแดงกำลังบินพาดผ่านท้องฟ้า… โดยมีวัตถุชนิดหนึ่งที่เจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ตามไปไม่ห่าง… ชื่อตัวละครเขียนเหนือศีรษะว่า 'กริด'… ชายคนนี้บินเร็วมากเสียจนผู้คนยังไม่ทันจะได้ชื่นชม… พริบตาเดียวก็หายลับไปเสียแล้ว 

       ในที่สุดเขาก็ร่อนลงในผืนป่าอันกว้างใหญ่

       'มานาหมดจนได้'

       เขาดื่มโพชั่นมานาเข้าไปแล้วขวดหนึ่ง… แต่มานากลับหมดอีกรอบโดยที่ระยะหน่วงของโพชั่นยังมาไม่ถึง… กริดจำใจต้องเดินเท้าไปก่อน  

       "วินสตันอยู่ไม่ไกลนี่แล้ว… เราสามารถเดินไปพลาง ฟื้นฟูมานาไปพลางได้"

       มันเป็นป่าที่ลึกมากทีเดียว

       กริดคำนวนระยะทางคร่าวๆ ระหว่างจุดนี้กับวินสตัน… หลังจากนั้นก็จ้องมองหมวกหัวหน้าออร์คน้ำแข็งในมือ... ถัดจากป่านี้ไป จะต้องมีผู้เล่นรวมตัวกันอยู่มากแน่… หมวกกระโหลกที่เป็นสัญลักษณ์ของ 'จอมเชือด' มีแต่จะทำให้ผู้คนแตกตื่นเสียมากกว่า 

       "ต้องหาหมวกใบใหม่มาใส่แทนเร็วๆ ซะแล้ว"

       เป็นอีกครั้งที่กริดสาบานกับตัวเองว่าจะหาหมวกที่ดูเท่ห์เหมือนกับวีรบุรุษมาสวม

       ยามนี้พาเฟรเนี่ยมกำลังบินวนเวียนอยู่รอบศีรษะชายหนุ่ม… ดูเหมือนมันจะอารมณ์ดีไม่น้อย

       "แกตื่นเต้นสินะ ที่ได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกในรอบ300ปีหลังจากถูกขัง"
       
       กริดถามไปพลาง เดินไปพลาง… แต่พาเฟรเนี่ยมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา… ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว… แม้มันจะมีสตินึกคิดของตนเอง... ทว่ามันก็เป็นเพียงโลหะชนิดหนึ่ง ไม่สามารถสื่อสารอะไรกลับมาได้แน่นอน 

       กริดยังคงพูดต่อไป    

       "แต่ยอดเลยนะ… ความเร็วของแก… ฉันบินเร็วประมาน100เมตรต่อ7วินาที… ถึงอย่างนั้นแกก็ยังไล่ทันโดยไม่มีทีท่าจะเหน็ดเหนื่อย"

       กริดจ้องมองพาเฟรเนี่ยมอย่างเอ็นดู… เป็นธรรมดาที่ช่างตีเหล็กจะเอ็นดูโลหะที่ดีที่สุดในโลก 

       "โฮกกก!"

       "จงมอบมาให้ฉันซะ! ไอ้มนุษย์! ชีวิตของแก! กระดูกและเนื้อหนังของแก! ฉันจะฉีกเป็นชิ้นๆ!"

       กริดผู้ซึ่งกำลังคุยกับพาเฟรเนี่ยมอย่างออกรส(?) แต่กลับต้องถูกขัดจังหวะโดยออร์คกล้ามโต… พวกมันสวมเกราะหนังหยาบสีแดง… แถมยังมีหมาป่าตัวใหญ่ตามมาไม่ห่าง… ดูจากการที่มันพูดภาษาคนได้ค่อนข้างดี… พวกมันจะต้องเป็นออร์คเขี้ยวหมาป่าแน่นอน… ออร์คเผ่าพันธุ์หนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งมากในบรรดาหลากหลายชนิด     

       กรรรรร!

       หมาป่าทำทีฟุดฟิดจมูก… จะต้องเป็นกลิ่นคาวเลือดจากผ้าคลุมมาลาคัสแน่นอน… มันคงดมเจอกลิ่นเลือด จึงนำทางพวกออร์คมาที่นี่ 

       และไม่ได้มีแค่นี้...

       กิ๊กิ๊! โฮกกก!

       ซู่ววว! 

       มอนสเตอร์หลากหลายชนิด เช่นยักษ์… กอบลิน… และงู… ทั้งหมดต่างมารวมตัวกันที่จุดนี้… เพียงพริบตาเดียว กริดก็โดนมอนสเตอร์ล้อมไว้ร้อยกว่าตัว    

       "โว้ว… นี่มันหมายความว่ายังไง"

       ผู้เล่นที่กำลังออกล่าอยู่ใกล้ๆ พลันต้องแปลกใจกับความโกลาหลที่เกิดขึ้น… หลายคนต่างวิ่งเข้ามาดูใกล้ๆ… เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่เคยเห็นมอนสเตอร์หลากหลายชนิดกำลังรุมล้อมผู้เล่นคนเดียวไว้  

       "เขาแย่แน่"

       "ชายคนนั้นทำอะไรผิดงั้นหรอ… ทำไมมอนสเตอร์ต้องมารุมขนาดนี้ด้วย"

       "จุ๊จุ๊~ เขาคงล่อมันออกมาเองนั่นแหละ~ เป็นวิธีการล่าตามปกติของพวกแร้งเกอร์ละมั้ง"

       กลุ่มผู้คนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่… ต่างทำได้เพียงคาดเดาด้วยเหตุผลของตนเอง        

       ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       กอบลินธนูด้านหลังฉวยโอกาสลอบยิงใส่กริด… เมื่อกลุ่มไทยมุงเห็นห่าฝนลูกธนูสีดำปกคลุมไปทั่วผืนป่า… พวกเขาต่างก็คิดว่า กริดคงไม่รอดแล้วแน่… แต่กริดนั้นมีค่าพลังสูงเทียบเท่าผู้เล่นคลาสต่อสู้เลเวล200… แถมเขายังเคยเห็นจิสึกะใช้ทักษะธนูต่างๆ มามาก… ดังนั้นการลอบโจมตีของกอบลินธนูเหล่านี้จึงไม่ต่างอะไรกับเด็กเล่นซน    

       "มีใครที่กระจอกถึงขนาดเสียท่าให้ธนูงี่เง่าพรรค์นี้ด้วยหรอ"

       กริดแสยะยิ้มพร้อมกับชักมีดสั้นอุดมคติออกมายิงลมเฉือนใส่ห่าฝนธนู

       ฟิ้ววว!

       หลังจากสังหารผู้พิทักษ์วงกตได้จนมีเลเวล114… ทั้ง8เลเวลที่เพิ่มมา กริดนำแต้มสถานะไปอัพพละกำลังทั้งหมด… ทักษะลมเฉือนนั้นมีความรุนแรงขึ้นอยู่กับพลังโจมตี… ทำให้กอบลินธนูเลเวล100มิอาจต้านทานความรุนแรงนี้ได้   

       "กิ๊!"
       
       "กิกิ๊!"

       ห่าฝนธนูถูกลมเฉือนพัดผ่านจนสลายไป… กอบลินธนูที่ถูกโจมตีถึงกับแขนขาขาดและร้องออกมาอย่างโหยหวน… พลันเป็นสัญญานเริ่มโจมตีของมอนสเตอร์ทั้งหมดที่เหลือ… พวกมันกระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มพร้อมกันอย่างไม่คิดชีวิต  

       "เป็นผ้าคลุมที่คุ้มค่าซะจริง!"

       สามารถเพิ่มความเร็วในการล่าได้ถึงขีดสุด!

       กริดหยิบดาอินสเลฟออกมาถือและซดโพชั่นมานา… กระบวนดาบคลื่นถูกใช้ออกไปทั่วทั้งบริเวณ… มอนสเตอร์ที่อยู่ระยะประชิดพลันสลายไปในทันที… ส่วนพวกยักษ์ที่มีความอึดมากหน่อยก็ร่อแร่ปางตาย… แถมยังโดนทำให้ติดอาการเชื่องช้า… ไม่มีทางที่จะเข้ามาทำร้ายกริดได้แน่นอน     

       ฉึก! ฉับ!       

       "กี๊!"

       ฉัวะ!

       "โฮกกก!"

       กระบวนดาบคลื่นได้สังหารมอนสเตอร์ไปเกือบทั้งหมด… แต่ที่ส่วนเหลือ กริดก็ยังต้องไล่ฆ่าทีละตัว… ในขณะเดียวกัน กอบลินธนูที่ยังไม่ตาย ได้ฝืนยิงธนูออกมาด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี… จนกระทั่งมีบางศรดอกที่กริดหลบไม่พ้น

       "ชิ!"

       เขาที่ตั้งสมาธิอยู่กับไล่เก็บกวาด จึงไม่ทันระวังตัวมากนัก… เขาเตรียมเกร็งตัวรับอาการบาดเจ็บไว้แล้ว… ทว่าลูกธนูกลุ่มนั้นกลับเข้ามาไม่ถึงตัว  

       เคร้ง! เคร้ง!

       พาเฟรเนี่ยมหมุนวนรอบตัวกริดพร้อมกับทำลายศรทั้งหมดทิ้ง

       "ว้าว..."

       เป็นเรื่องปรกติรึเปล่านะ… ที่จะมีคลาสใดเชี่ยวชาญทั้งการป้องกันและโจมตีควบคู่กันไปได้… นักดาบที่กำลังถือดาบยักษ์สีดำในมือผู้นี้… ได้ไล่ล่าสังหารมอนสเตอร์ด้วยพลังโจมตีเหนือพรรณนา… ในขณะเดียวกันก็มีสัตว์เลี้ยงโลหะคอยหมุนวนปกป้องการโจมตีอยู่รอบกาย

       ช่างไม่ขี้โกงเลยสักนิดเดียว...

       "โห! ยอดไปเลย… เอ่อ… ขอโทษนะ แต่ไม่ทราบว่าคุณคือคลาสอะไรงั้นหรอ"

       กริดจัดการมอนสเตอร์ส่วนที่เหลือจนหมดด้วยความช่วยเหลือจากพาเฟรเนี่ยม… ยามนี้คือเวลาเก็บไอเท็ม… กลุ่มผู้เล่นที่มุงดูอยู่จึงถือโอกาสเดินเข้ามาคุยด้วย  

       "วัตถุสีทองที่บินวนอยู่รอบๆ นั่นคืออะไร… ใช่สัตว์เลี้ยงรึเปล่า… หรือเป็นเกราะเลเวลสูง"

       "คุณคือแร้งเกอร์ใช่ไหม… ทำไมแร้งเกอร์ถึงมาเก็บเลเวลในแมพนี้ล่ะ… มีอะไรดีๆ ดรอปงั้นหรอ"

       "คุณครับ..."

       "นี่คุณหูหนวกหรอ… ตอบพวกเราบ้างสิ"

       คนพวกนี้ทำเป็นเมินเฉยในตอนที่กริดถูกรุม… แถมกริดยิ่งไม่ชอบสุงสิงกับผู้คนอยู่แล้วด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเสวนากับผู้เล่นกลุ่มนี้

       "น่ารำคาญจัง… บิน!"

       กริดบ่นเล็กน้อยพร้อมกับบินหายขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความรวดเร็ว 

       "..."

       กลุ่มผู้เล่นที่ถูกทิ้งไว้พลันต้องสับสนทันที… หลังจากนั้นไม่นาน… เวบบอร์ดทั่วโลกต่างปรากฏกระทู้ที่น่าสนใจขึ้น

< ฉันเห็นนักดาบบินได้ >
              สถานที่แห่งนั้นมีชื่อว่า 'ป่าโปโป้' ซึ่งอยู่ใกล้กับวินสตัน… ในขณะที่ฉันกำลังออกล่ากับเพื่อนอยู่ดีๆ… ก็ได้เห็นแร้งเกอร์คนหนึ่งไล่ฆ่ามอนสเตอร์เป็นฝูง… พอจัดการเสร็จทั้งหมด เขาก็บินหายขึ้นท้องฟ้าไปเลย… นักดาบบินได้ด้วยงั้นหรอ  

       RnfkRk >> ㅋㅋㅋㅋㅋㅋ นักดาบบินไม่ได้หรอกนะ ㅋㅋㅋㅋㅋ

       Durururubam >> นักดาบบินได้งั้นหรอ… ทั้งที่ฉันเป็นนักบวชแท้ๆ… แต่กลับยังใช้ทักษะฮีลไม่ได้ด้วยซ้ำ ㅂㅅ

       หัตถ์ขวามังกรดำ >> หุหุ… นักดาบคนนั้นคือฉันเองแหละ… ฉันว่าฉันระวังตัวดีแล้วนะ ไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นเข้าได้… ว้าแย่จัง!   

       Zkxhfm >> ไอ้พวกขี้โม้เอ้ย

       Admiral >> แม่ของพวกนายกินซุปสาหร่ายทุกวันตอนท้องรึเปล่า

       เงินเดือน30,000วอน >> อย่ากุเรื่องขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจสิ

       ...

       เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมาก... ทันทีที่ผู้เห็นเหตุการณ์โพสเรื่องนักดาบบินได้ลงไป… เขากลับต้องถูกต่อว่าจากผู้คนจำนวนมากทันที… ดังนั้นคนอื่นๆ ที่เป็นผู้ร่วมเห็นเหตุการณ์ จึงไม่มีใครที่กล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก… ทำให้หัวข้อสนทนาในอินเทอเน็ตมีขึ้นเพียงครู่เดียวและหายสาปสูญไป

       ในเวลาเดียวกัน… เมื่อกริดกลับมาถึงโรงตีเหล็กข่าน เขาก็รีบเดินตรงไปยังเตาหลอมทันที… พาเฟรเนี่ยมถูกใส่ลงไปในเตาและค่อยๆ เร่งอุณหภูมิขึ้นทีละนิด… กริดต้องการจะรู้ว่าจุดเดือดของมันอยู่ที่เท่าใดกันแน่    

       "1,900องศา"

       พาเฟรเนี่ยมที่มีขนาดเล็กพลันละลายทันทีที่ความร้อนถึงกำหนด

       "จนกว่าจะสร้างภาชนะดวงจิตสำเร็จ… เราไม่อยากพกมันไปไหนมาไหนด้วยรูปทรงที่เหมือนกับไข่ไก่แบบนี้… คงต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปก่อน"

       แต่ปริมาตรของมันมีน้อยเกินกว่าจะใช้สร้างไอเท็ม… แม้กระทั่งมีดสั้นยังทำไม่ได้เลย… หากต้องการจะใช้เป็นไอเท็มจริง กริดจำเป็นต้องหลอมมันเข้ากับโลหะชนิดอื่น… ทว่านั่นก็จะทำให้สูญเสียความบริสุทธิ์ของพาเฟรเนี่ยมไป   

       "แค่เปลี่ยนรูปร่างก็พอแล้ว"

       หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับพาเฟรเนี่ยมมาได้สักพัก… เขาก็จับทางได้ว่า มันจะคอยอยู่ข้างกายเจ้านายเพื่อทำหน้าที่ปกป้อง… กริดจะต้องนำจุดนั้นมาใช้ให้เป็นประโยชน์  

       "รูปร่างที่เหมาะสมในการปกป้อง… มากกว่าไข่ไก่… นั่นไง!"

       กริดย้อนนึกถึงบาเรียสีดำของมาลาคัส

       "มาลาคัสสร้างบาเรียสีดำทรงแผ่นจานขึ้นด้วยพลังเวทย์… และจะใช้เพื่อป้องกันในจุดที่โดนโจมตีเท่านั้น… เป็นทักษะป้องกันที่ยอดเยี่ยมมากทีเดียว"

       เคร้ง! เคร้ง!

       กริดบรรจงลงน้ำหนักค้อนอย่างระมัดระวัง… หลังจากนั้นไม่นาน… พาเฟรเนี่ยมไข่ไก่ก็กลายเป็นแผ่นจาน2ใบ… แต่ละใบมีขนาดเล็กกว่าฝ่ามือของผู้ใหญ่ไม่มาก    

       "นี่แหละ"

       เมื่อเสร็จเรียบร้อย… แผ่นจานสีทองก็ลอยขึ้นบนอากาศหมุนรอบตัวกริดอีกครั้ง… เขาพลันรู้สึกโล่งใจ… ดูเหมือนแผ่นจานทั้งสองนี้จะสามารถปกป้องการโจมตีได้ทุกชนิด

       จิสึกะที่เปิดประตูโรงตีเหล็กเข้ามาพอดีจึงถูกใช้เป็นคู่ซ้อม

       "ยิงธนูใส่ฉัน"

       "หือ..."

       "เร็วเข้า"

       "หืม… ตกลง"

       เมื่อจิสึกะเห็นแผ่นจานสีทอง2ใบกำลังหมุนรอบตัวกริด เธอก็เข้าใจเจตนาได้ทันที… คันธนูถูกง้างออกโดยไม่ลังเล 

       ฟุ่บ!

       เคร้งงง!

       เป็นภาพที่งดงามมาก… แผ่นจาน2ใบรีบพุ่งมาขวางลูกธนูเอาไว้ได้อย่างชะงักงัน 

       "สุดยอด..."

       สีหน้าของจิสึกะไม่ค่อยสู้ดีนัก… ถึงปากจะพูดชมอยู่ก็เถอะ… แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีของเทพีแห่งคันศรอยู่เหมือนกัน  

       "ป้องกันได้ง่ายๆ เลยหรอ… ฉันยิงเบาไปรึเปล่านะ"

       "เฮ้! เดี๋ยวก่อน!!"

       กริดถึงกับผงะ… แต่จิสึกะไม่รีรอให้กริดอนุญาต คราวนี้เธอง้างคันธนูไปด้านหลังจนสุดแรง 

       ฟรุ่ววว!

       "ว๊ากก!"

       ลูกธนูอันดุดันที่หมายจะคร่าชีวิตของกริดได้พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

       และครั้งนี้...

       แคร้ง~~~!

       "...ห๋า"

       ทั้งกริดและจิสึกะร้องออกมาพร้อมกัน… ทางฝั่งจิสึกะยิ้มเจื่อนอย่างไม่ปลื้มใจ… ส่วนกริดกำลังกระโดดโลดเต้น  

       "ศรดอกนี้เสียบทะลุแม้กระทั่งเหล็กกล้า… จานสองแผ่นนี้จะไม่ทนทานเกินไปหน่อยหรอ… เป็นอย่างที่บราฮัมบอกจริงๆ… มันคือโลหะที่ดีที่สุดของโลก"

       ถูกต้อง… แผ่นจานสีทองบล็อคการโจมตีของลูกธนูจิสึกะได้ก็จริง… แต่แรงปะทะนั้นรุนแรงมาก… ถึงกับทำให้ชายหนุ่มไม่อาจขยับตัวไป2วินาที

       'แรงปะทะทำให้เราขยับตัวไม่ได้ถึง2วิ...'

       ข้อเสียอีกอย่างคือ… ถ้าหากจิสึกะกระหน่ำโจมตีเข้ามาด้วยสายฝนธนู… แผ่นจานเล็กๆ เพียง2ใบคงไม่พอจะป้องกันได้หมดแน่… กริดเริ่มรู้สึกว่าเขาต้องรีบทำภารกิจนี้ให้เสร็จ เพื่อที่จะได้นำพาเฟรเนี่ยมที่เหลือมาสร้างของชิ้นใหญ่ขึ้น   

       'แต่ว่า… ด้วยขนาดเพียงแค่นี้… ต่อให้มีอีก27อันก็ไม่เพียงพอจะสร้างชุดเกราะได้… ช่างเถอะ… เดี๋ยวเราก็คงหาทางใช้งานมันได้อยู่ดี'

       กริดเริ่มมีการปรับตัว… แทนที่จะฝืนใช้พาเฟรเนี่ยมทั้งหมดมาสร้างเป็นไอเท็ม1ชิ้นใหญ่… เขาสามารถทำให้เกิดประโยชน์สูงสุดได้โดยการแบ่งออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย 

       'ตัวอย่างเช่น… หากตีพาเฟรเนี่ยมให้เป็นรูปทรงคมดาบแล้วนำไปติดไว้กับชุดเกราะ… คมดาบนั้นก็จะเคลื่อนไหวด้วยตัวเองเพื่อปกป้องเราจากการโจมตีที่หลบไม่ทัน'

       ไอเท็มที่ขยับเองได้งั้นหรอ… ถ้าหากเขาสำเร็จภารกิจนี้และได้ครอบครองพาเฟรเนี่ยมที่เหลือ… ประวัติศาสตร์หน้าใหม่แห่งซาทิสฟายจะต้องถูกจารึกไว้แน่… พลังแห่งไอเท็มคือทุกสิ่งในเกมนี้

       ในขณะที่กริดกำลังเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ… มีใครบางคนได้เคาะประตูโรงตีเหล็กจากด้านนอก

       จิสึกะจึงหันมาถามกริด

       "จานสีทอง2แผ่นนี้… ควรซ่อนไว้ก่อนดีไหม"       

       "แน่นอน… เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว"

       "อืม"

       กริดเก็บมันไว้ในกระเป๋าสัมภาระทันที… เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูโรงตีเหล็กถูกเปิดออก… อัศวินคนหนึ่งพร้อมด้วยทหารอีกนับสิบเดินเข้ามาด้านใน

       ทั้งหมดต่างทำความเคารพกริดอย่างนอบน้อมพร้อมกล่าวว่า  

       "ท่านกริด… เอิร์ลสไตมอยากพบคุณ"

       "เอิร์ลสไตม… พ่อของไอรีนน่ะหรือ"

       "ครับ"

       "อ้อ ได้สิ… ไปกันเถอะ"

       ทำไมผู้นำแห่งดินแดนตอนเหนือ… หนึ่งในขุนนางทรงอิทธิพลของอาณาจักรอีเทอนัลถึงอยากพบกริด… แล้วเดี๋ยวก่อน… ทำไมอัศวินที่ควรจะมีท่าทีหยิ่งผยองเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เล่น… ถึงได้ทำความเคารพกริดอย่างนอบน้อมขนาดนั้น      

       จิสึกะทำได้เพียงมองอัศวินและทหารนำทางกริดออกไป… เธอพลันถามขึ้นอย่างสงสัย 

       "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"

       ดูเหมือนชุดเกราะของแวนท์เนอร์คงต้องเลื่อนออกไปก่อนเสียแล้ว

• Next
• Previous