จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 112

       เปรี้ยงงงง!

       โฮกกกกก!       

       ผู้พิทักษ์วงกตซึ่งกำลังสับสนกับแขนของตัวเองอยู่ ได้ร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อใบหน้าถูกรัศมีคมดาบสีดำกระแทกเข้า

       "โฮ่..."

       โดนไปครั้งเดียวถึงกับส่งเสียงร้องแบบนี้เลยหรอ… กริดยิ้มอย่างพึงพอใจในกระบวนดาบมายา… เขาฟาดฟันดาอินสเลฟไปด้านหน้าอีก2ครั้ง  

       ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       รัศมีคมดาบสีดำสองเส้นตัดไขว้กันเป็นรูปกากบาทและพุ่งเข้าใส่หน้าอกผู้พิทักษ์วงกต

       เปรี้ยงงง!

       โฮกกกกกกกกกกกก!

       มันร้องอย่างเจ็บปวดยิ่งขึ้นกว่าเดิม… กริดแสยะยิ้มอย่างมีชัย และฟาดฟันดาอินสเลฟเป็นมุมทะแยง  รัศมีคมดาบสีดำโหมกระหน่ำโจมตีเข้าใส่บอสโกเล็มราวกับพายุบุแคม

       เคร้ง! เปรี้ยะ! เคร้ง! เปรี้ยะ! เคร้ง! เปรี้ยะ!

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 4,100 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 3,730 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 4,450 หน่วย ]

       ดาอินสเลฟที่ทรงพลังจากขึ้นจากธาตุสายฟ้า… ทำให้การโจมตีธรรมดาของกริดมีความรุนแรงกว่ากระบวนดาบร่ายรำเมื่อครั้งก่อน… แถมเขายังมีทักษะเสริมพลังที่ใช้ได้อย่างอิสระอยู่  

       "โทสะช่างตีเหล็ก!"

[ โทสะช่างตีเหล็กแสดงผล พลังโจมตีและความเร็วในการโจมตีของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นระยะเวลา 20 วินาที  ]

       เมื่อเปิดใช้งานโทสะช่างตีเหล็ก กริดก็โหมกระหน่ำโจมตีเข้าใส่ผู้ทักษ์วงกตอีกครั้งโดยไม่ปล่อยให้มันพักหายใจ        

       "ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! วะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       เปรี้ยงงง!

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 5,500 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 5,350 หน่วย ]
[ เอฟเฟคพิเศษของถุงมือยอดเยี่ยมแสดงผล ความเสียหายทั้งหมดที่สร้างขึ้นกลายเป็นสองเท่า ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 10,940 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 5,900 หน่วย ]

        โฮกกกกก!

       เป็นการต่อสู้เพียงฝ่ายเดียว… รัศมีคมดาบที่กระหน่ำพุ่งเข้าใส่บอสโกเลมอย่างไม่ลืมหูลืมตา… ทำให้มันไม่สามารถกระทำอย่างอื่นได้เลยนอกจากตั้งรับ

       ถ้าหากแขนของมันยังอยู่ในสภาพปรกติ ผู้พิทักษ์วงกตคงเคลื่อนไหวร่างกายได้ดีกว่านี้.… แต่ด้วยความที่เกิดผิดรูปจากการทุบของกริด มันจึงมิอาจขยับแขนได้ดั่งใจ… ตอนนี้เป็นได้เพียงกระสอบทรายให้กริดอัดเล่นเท่านั้น 

       โฮกกกก!

       เกิดแรงกระเพื่อมทุกครั้งที่รัศมีคมดาบของกริดกระแทกร่างเป้าหมาย… พื้นดินที่เหลือเพียงน้อยนิดเริ่มถล่มเพิ่มขึ้น… จิสึกะที่เห็นภาพดังกล่าวจากด้านบนจึงออกอาการเป็นห่วง

       "กริดยังคงอยู่ในอันตราย" แวนท์เนอร์หันไปถามจิสึกะอย่างสงสัย "ทำไมเราไม่เข้าไปช่วยล่ะ… ยืนอยู่เฉยทำไม"

       แม้จิสึกะจะเป็นคลาสโจมตีสายกายภาพ… แต่การเอาเธอไปเปรียบกับผู้เล่นอื่นถือเป็นเรื่องผิดมหันต์… แม้ผู้พิทักษ์วงกตจะมีพลังป้องกันที่สูง  ทว่าจิสึกะก็ยังสามารถสร้างความเสียหายที่รุนแรงได้อยู่… และตำแหน่งที่เธอกำลังยืน… คือจุดซุ่มยิ่งที่หาเหมาะสมกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว… 

       แต่จิสึกะกลับทำเพียงยืนมองดูอยู่เฉยๆ

       เธออธิบายกลับไป "ฉันช่วยได้ก็จริง… แต่หากทำแบบนั้น…  กริดจะต้องโกรธฉันแน่… นายว่าไหม"

       แวนท์เนอร์ใช้ฝ่ามือตบหน้าผากตนเองหนึ่งฉาดราวกับเพิ่งนึกออก… เขาพยักหน้าเห็นด้วยในคำพูดของเธอ 

       "ใช่… หากคำนึงถึงนิสัยส่วนตัวของเขา… หมอนั่นจะต้องโกรธแน่ที่เราเข้าไปแทรกการต่อสู้จนทำให้ค่าประสบการณ์ถูกหาร"

       "ถูกต้อง… ดูเหมือนแค่กริดคนเดียวก็เพียงพอจะเอาชนะได้อยู่… แต่ฉันอยากให้เขาจบมันเร็วกว่านี้หน่อย"

       จิสึกะมองออกทันทีว่าผู้พิทักษ์วงกตมีเลเวลต่ำกว่าผู้พิทักษ์พงไพร… ถึงแม้พลังป้องกัน… พลังโจมตี… และพลังชีวิตจะสูงกว่าผู้พิทักษ์พงไพรเล็กน้อย… แต่จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของมันก็คือ...     

       'ผู้พิทักษ์วงกตไม่มีทักษะใดเลย...'

       ถูกต้อง… จิสึกะที่มองอยู่ภายนอกมาสักพัก จึงดูออกว่าบอสตัวนี้ไม่ได้ใช้ทักษะใดเลยสักอย่างเดียว… แตกต่างจากผู้พิทักษ์พงไพรที่มีทั้งทักษะโจมตีหมู่… ทักษะมึนงงเป็นวงกว้าง… และรวมไปถึงทักษะเรียกลูกน้อง… แต่ผู้พิทักษ์วงกตกลับเป็นเพียงก้อนโลหะขนาดมหึมาที่มีค่าพลังสูงเท่านั้น    

       จิสึกะตัดสินใจตะโกนลงไปบอกกริดจากด้านบน

       "กริด!… ที่ด้านหลังของผู้พิทักษ์วงกตจะมีถ้ำเล็กๆ อยู่… ถ้าหากพื้นดินถูกทำลายไปหมด จนไม่เหลือจุดให้ยืน… นายก็รีบวิ่งเข้าไปในถ้ำนั้นก็แล้วกัน"

       "ตกลง!"

       กริดพยักหน้ารับข้อมูลดังจากจิสึกะอย่างเต็มใจ… เขาค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปหาบอสโกเล็มไปพลาง เหวี่ยงดาบโจมตีเข้าใส่ไปพลาง มันจึงไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้กลับมาได้

       "เป็นการโจมตีระยะไกลที่แรงมาก"

       "ทั้งค่าพลังโจมตีและพลังป้องกันของกริดต่างก็สูงทั้งคู่เลยสินะ..."

       จิสึกะและแวนท์เนอร์ค่อยๆ วิเคราะห์

       'หมอนั่นไม่เคยแสดงทักษะนี้ออกมาเลยสักครั้ง… ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ล่ามาลาคัส… หรือตอนที่ไล่เชือดพวกไจแอนท์'

       'พลังของกริดในตอนนี้… มากพอที่จะเอาชนะเรกัสได้ไหมนะ...'

       ผู้พิทักษ์วงกตทำได้เพียงแค่ตั้งรับและถอยหลังจนไปติดกำแพง

       'อยู่นั่นเอง...'

       โฮกกกกก!

       ในที่สุดกริดก็มองเห็นถ้ำเล็กที่จิสึกะพูดถึง… เป็นถ้ำที่กำลังถูกแผ่นหลังของบอสโกเล็มพิงอยู่ตอนนี้… รัศมีคมดาบที่ยังโหมกระหน่ำอยู่ได้มีเสี้ยวหนึ่งพุ่งเข้าใส่ดวงตาของมัน

       เปรี้ยะ! 

       โฮกกกก!

       ดวงตาผู้พิทักษ์วงกตพลันแดงก่ำทันทีจากผลของสายฟ้า… หลังจากนั้นกริดก็กระโดดไปโผล่อยู่ข้างหน้าศีรษะบอสโลเก็มในพริบตา

       "วิถีดาบแพ็กม่า..."

       ตอนนี้ สถานะแรงโน้มถ่วงย้อนกลับของกระบวนดาบมายาได้หมดลงแล้ว… และเป็นเวลาเดียวกับที่ระยะหน่วงของกระบวนดาบร่ายรำมาถึงพอดี 

       "ร่ายรำ!"
       
       ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!...

       เมื่อสมัยครั้งแรกที่กริดเรียนรู้ทักษะร่ายรำมาใหม่ๆ… เขาสามารถกวัดแกว่งโจมตีไปด้านหน้าได้เพียง6ครั้งเท่านั้น… แต่หลังจากผ่านไปสักพักจนเริ่มคุ้นชิน จำนวนครั้งของการโจมตีจึงเพิ่มเป็น8… และคราวนี้เขาได้เติบโตขึ้นอีกขั้นในระหว่างต่อสู้... จึงสามารถซัดใส่ผู้พิทักษ์วงกตได้ถึง10ดาบติดต่อกัน

       โฮ...กกกกกกกกกก!

       บอสโกเล็มตัวนี้เมื่อถูก10ดาบสายฟ้าฟันเข้าไปที่ใบหน้า… มันก็พลันทรุดลงกับพื้นอย่างง่ายดาย 

       "วิถีดาบแพ็กม่า..."

       กริดกระโดดขึ้นไปบนอากาศอีกครั้ง… กำลังแขนทั้งหมดถูกรวมกันไว้ที่ดาอินสเลฟในท่าเตรียมแทง 

       "สังหาร!"

       ฮูมมมมมมมม!

       คมดาบยักษ์สีดำเสียบปักเข้าไปในศีรษะของผู้พิทักษ์วงกตจนมิดด้าม… หลังจากนั้นข้อความระบบมากมายก็ปรากฏขึ้นตรงหน้ากริด

[ ท่านสังหาร ผู้พิทักษ์วงกต สมุนของสุดยอดจอมเวทย์บราฮัม ]
[ ท่านได้รับเงินจำนวน 180 เหรียญทอง ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม แร่เหล็กขั้นสูง 90 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม เหล็กนิล 33 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม โอริชาลคั่ม 45 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม หินเวทย์มนต์ขั้นสูง 3 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม กุญแจหีบสมบัติบราฮัม ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 45,350,000 หน่วย ]

[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

       ในตอนที่สังหารมาลาคัส… กริดยังมีผู้เล่นในปาร์ตี้อีก17คนคอยหารค่าประสบการณ์อยู่ จึงทำให้เลเวลอัพได้ไม่มากนัก… แต่คราวนี้เขาสามารถจัดการผู้พิทักษ์วงกตลงได้ด้วยตัวคนเดียว… ค่าประสบการณ์จึงถูกเพิ่มเข้ามาอย่างล้มหลาม  

       เลเวลของกริด… เดิมทีอยู่ที่106จากการล่าโกเล็มมาครึ่งวัน… ได้ก้าวกระโดดถึง8เลเวลจนกลายเป็น114ในพริบตา… แถมยังได้แร่มูลค่าสูงอย่างเหล็กนิลและโอริชาลคั่มจำนนวนมาก… แต่สีหน้าของเขาก็ยังไม่พึงพอใจนัก 

       "หากไม่นับค่าประสบกาณ์… ของดรอปได้ห่วยแตกชะมัด"

       สีหน้าผิดหวังเป็นของจริง… ไม่ใช่ว่ามอนสเตอร์ระดับบอสควรดรอปอะไรที่มันดีกว่านี้หรอกหรือ… อย่างน้อยก็ต้องมีไอเท็มเกรดยูนีคให้บ้างสิ  

       'ถึงมันจะเป็นบอสที่ไม่มีทักษะโจมตี… แต่อย่างน้อยก็ควรดรอปอุปกรณ์สวมใส่บ้างรึเปล่านะ'

       แม้ผู้พิทักษ์วงกตจะไม่มีแพทเทินโจมตีอย่างอื่นเลยนอกจากการสวิงแขน… และมันก็ไม่ได้ใช้ทักษะใดออกมาตั้งแต่เริ่มจนกระทั่งตายไป… ทำให้หลังจากที่แขนของมันเสียรูปด้วยค้อนกริด การโจมตีที่มีเพียงรูปแบบเดียวจึงพลันเกิดปัญหาทันที… ทว่า… ความจริงยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ต้องนำมาคิดด้วย     

       จิสึกะกับแวนท์เนอร์ไม่รู้เรื่องนี้… แต่ในตอนที่บอสเริ่มตื่นจากการหลับไหล ยามนั้นมีกับดักเวทย์มนต์ของบราฮัมทำงานอย่างรุนแรงเป็นจำนวนมาก…  

       กับดักซุ่มโจมตีที่ไม่ว่าใครก็คาดไม่ถึงแน่นอน… แถมความรุนแรงก็ยังเป็นหลักแสน… การที่กริดรอดมาได้เพราะเขามีประกันชีวิตชั้น1อย่างอมตะ5วินาที… แต่หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงจบลงทั้งปาร์ตี้ตั้งแต่ตรงนั้นแล้ว          

       ด้วยกับดักที่ทรงพลังเป็นทุนเดิม ดังนั้นตัวบอสโกเล็มเองจึงไม่จำเป็นต้องโหดเหี้ยมอำมหิตมาก… ความยากที่แท้จริงของการล่าบอสตัวนี้จัดว่าสูงกว่ามาลาคัสเสียอีก… แต่ทำไมของที่ดรอปถึงมีเพียงแร่ขยะแบบนี้…     

       'ก็จริงอยู่ที่เหล็กนิลกับโอริชาลคั่มค่อนข้างมีราคา… แต่เราก็หวังว่าจะมีอะไรพิเศษกว่านั้น'

       ครืนนนนน!

       ห้วงมิติภายในเริ่มพลังทลายลง… กริดรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลังซากของผู้พิทักษ์วงกต… ทันใดนั้น เขาก็ได้เห็นกล่องสมบัติจำนวน3กล่องวางอยู่ในห้องถัดไป 

       "นั่นไง!"

       กริดพลันนึกถึงกุญแจหีบสมบัติบราฮัมที่ดรอปมาได้…  

       "วะฮ่าฮ่า! ใช่แล้ว! รางวัลที่แท้จริงอยู่อีกห้องหนึ่ง!"

       กริดกำลังยืนพิจารณาอยู่หน้ากล่องสมบัติทั้งสาม

       กล่องแรกมีอัญมณีประดับประดาหรูหราจนสมกับเป็นหีบสมบัติ… ส่วนกล่องถัดไปคือกล่องเหล็กธรรมดาที่มีรอยขีดข่วนอยู่นับไม่ถ้วน… รูปทรงก็ธรรมดาทั่วไป… และกล่องสุดท้าย… เป็นเพียงกล่องไม้เก่าๆ ที่ดูราบเรียบ   

       กุญแจมีเพียงดอกเดียว...

       หากเป็นคนทั่วไปคงคิดว่ากล่องหรูหราคือตัวล่อ… ของจริงจะต้องอยู่ในกล่องที่ธรรมดาที่สุดแน่นอน… เป็นการคิดคำนวนอย่างละเอียดลึกซึ้ง

       แต่กริดคิดง่ายกว่านั้น

       "แน่นอนก็ต้องกล่องหรูหราอยู่แล้ว! การคิดเยอะมันไม่ใช่ตัวตนของฉันหรอกนะ"

       กริดหยิบกุญแจหีบสมบัติบราฮัมออกมาไขกล่องที่มีอัญมนีประดับอยู่เต็มเปี่ยม

       กริ๊ก...

       ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างมั่นใจ… เขาบรรจงบิดกุญแจเพื่อปลดล็อคโดยไม่คิดอะไรมาก… ฝากล่องพลันถูกเปิดออกทันทีพร้อมกับแสงสว่างจ้า  

       "มา!"

       หลังจากแสงอันแสบตาจางหายไป… สิ่งของที่อยู่ในหีบก็เผยออกมาเป็นรูปเป็นร่าง… กริดกลืนน้ำลายดัง 'อึก' พร้อมกับกลั้นหายใจ…

       ทว่าสิ่งที่เห็นกลับทำให้เขาต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย   

       "...นี่มันอะไรกัน"

       ภายในกล่องไม่ได้มีสมบัติล้ำค่าหรือไอเท็มราคาแพง… แต่มีเพียงไข่ไก่1ใบเท่านั้น… ใช่แล้ว… ไข่ไก่… แถมยังไม่ใช่ไข่ที่จะฟักออกมาเป็นมอนสเตอร์ชนิดต่างๆ… ไม่ใช่แบบนั้นเลย… รูปทรงเหมือนกับไข่ไก่ที่ใช้ประกอบอาหารทุกประการ      

       "..."

       กริดปราศจากคำพูดใดๆ… เขาจัดการผู้พิทักษ์วงกตอย่างยากลำบาก… เพียงเพื่อเปิดได้ไข่ไก่เป็นของรางวัลเนี่ยนะ  

       "..."

       ร่างกายของกริดสั่นระริกด้วยความโกรธ… เขาไม่สามารถเก็บมันไว้ในใจได้อีกต่อไป…   

       "บ้าเอ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!… ไข่ไก่ฟองนี้ไม่อาจทำให้ฉันอิ่มท้องได้ด้วยซ้ำ… ไม่สิ… ทำไมในหีบสมบัติของบอสถึงมีไข่ไก่อยู่ตั้งแต่แรกได้… มันสมเหตุสมผลกันแล้วหรอ… ไอ้เจ้าหน้าที่เกมหัว!@#$เอ้ย… ถ้าจะสร้างเกมก็ทำให้มันดีๆ หน่อยสิฟะ! ใช้สมองหน่อยโว้ย!!"

       เขาเกือบลืมไปแล้ว… เพราะช่วงนี้ดันมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นติดกันมากไปหน่อย

       "อา… จริงสิ… เรามันคนอับโชคแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ"

       หรือนี่จะเป็นสัญญานว่าเขาจะกลับมาเริ่มต้นเส้นทางโชคร้ายอีกครั้ง…  ชายหนุ่มจ้องมองไปยังกล่องสมบัติ2ใบที่เหลืออย่างหงุดหงิด

       "รางวัลที่แท้จริงอยู่ภายใน2กล่องนี้งั้นหรอ..." เมื่อลองกลับมาย้อนคิดดูใหม่… เขาน่าจะคิดอะไรให้ละเอียดรอบคอบกว่านี้ "เราควรเปิดกล่องใบเก่ามากกว่าสินะ… เฮ่อ"

       เขาเดินกลับไปดูกุญแจที่เสียบคาอยู่ในกล่องแรก… เผื่อว่ามันจะนำกลับมาใช้ได้ใหม่อีกครั้ง… ทว่ากุญแจดังกล่าวก็เสียหายจนใช้การไม่ได้อีกแล้ว  

       "ฉันไม่อยากกลับไปมือเปล่าแบบนี้..." 

       'เดี๋ยวก่อนนะ...'

       ราวกับฉุกคิดบางสิ่งขึ้นได้… เขารีบใช้มันออกมาทันทีโดยไม่ลังเล 

       "ออกแบบไอเท็ม!"

[ ท่านต้องการออกแบบไอเท็มชนิดใด ]

       กริดตอบกลับไป

       "กุญแจ" 

       ใช่แล้ว… กริดต้องการสร้างกุญแจมาสเตอร์คีย์ที่เปิดหีบสมบัติใดในโลกก็ได้… เพื่อจัดการกับอีก2กล่องที่เหลือ… เขาจึงใช้ทักษะออกแบบไอเท็มโดยไม่รีรอ… แม้มันจะเป็นทักษะที่ควรใช้อย่างระมัดระวังก็จริง แต่กริดตระหนักถึงเรื่องนี้ดีกว่าใครอยู่แล้ว   

       'กุญแจที่ไขได้ทุกสิ่ง… ในอนาคตจะต้องมีประโยชน์อีกมากมายไม่สิ้นสุดแน่… โอกาสครั้งนี้เราจะปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด… ถึงจะต้องเสียโอกาสออกแบบไป1ครั้งก็เถอะ'

       หีบสมบัติล้วนเป็นปัจจัยสำคัญในเกมออนไลน์เกือบทุกเกม… โดยเฉพาะเกมแนวอาร์พีจี… การผจญภัยท่องโลกย่อมทำให้ได้พบกับกล่องสมบัติจำนวนมาก… แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเขาสามารถเปิดมันได้ทุกกล่องโดยไม่จำเป็นต้องเลือก… มันคงจะยอดเยี่ยมไม่น้อยเลยทีเดียว     

       ในซาทิสฟายเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

       'กุญแจที่ไขได้ทุกสิ่ง'

[ กรุณายืนยัน ]

       กริดพยักหน้าอย่างมุ่งมัน

       "ยืนยัน"

[ ท่านต้องการใช้วัสดุใดในการสร้าง ]

       กุญแจบราฮัมดอกเมื่อครู่ทำจากเหล็กนิล… คมดาบดาอินสเลฟก็ทำจากเหล็กนิลเหมือนกัน…   

       'ความทนทานของเหล็กนิลนับว่าสุดยอด… ถ้าเราสร้างมาสเตอร์คีย์จากเหล็กนิลล่ะก็… มันคงใช้ได้อีกนานทีเดียว'

       การที่กุญแจบราฮัมต้องพังลงเป็นเพราะเงื่อนไขที่ถูกกำหนดไว้… แต่กุญแจที่กริดจะสร้างนั้นต่างออกไป 

       "เหล็กนิล"

[ กรุณาออกแบบรูปลักษณ์ไอเท็ม ]

       "หืมม" 

       มาถึงตรงนี้ กริดต้องชะงักงันไปเล็กน้อย… เขาพยายามย้อนนึกภาพของหัวขโมยในหนังและการ์ตูนทั้งหมดที่เคยดูมา… มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะวาดมาสเตอร์คีย์ออกมาได้… แต่ทันใดนั้น...   

       'ลวด...'

       หัวขโมยที่ชอบขึ้นบ้านคน… มักจะงัดประตูบ้านด้วยลวดเพียง2เส้น… ถึงจะเป็นแค่ในหนังก็เถอะ… แต่โอกาสสำเร็จก็มีสูงทีเดียว… กริดตัดสินใจวาดลวด2เส้นลงไปในพิมพ์เขียว… ทว่าครั้งแรกดูเหมือนจะบางเกินไป… เขาจึงลบและวาดใหม่เป็นทรงกระบอกหนาขึ้นกว่าเดิม… ปิดท้ายด้วยการวาดวงกลมลงไปตรงกลางเพื่อเชื่อมลวดทั้งสองเส้นเข้าด้วยกัน        

       แม้จะเป็นการวาดภาพก้างปลาขึ้นมาลวกๆ… แต่กริดก็รู้สึกพึงพอใจและกดปุ่มตกลงที่ด้านล่าง… คำถามยืนยันได้ปรากฏขึ้นเหมือนกับทุกครั้ง  

[ เมื่อทำการยืนยันพิมพ์เขียว จำนวนไอเท็มที่ท่านสามารถออกแบบได้จะลดลงไป1ชิ้น… กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน!" กริดตอบกลับไปอย่างตื่นเต้น

       และเหมือนเดิม ตัวเลขผสมอักขระจำนวนมากกำลังวิ่งไปมาบนหน้าจออย่างลายตา… หลังจากนั้นไม่นานพิมพ์เขียวก็ทำการแก้ไขตนเองจนสำเร็จในที่สุด 

[ กรุณาออกแบบคุณลักษณะไอเท็ม ]

       "กุญแจที่สามารถไขได้ทุกสิ่งอย่างน่ามหัศจรรย์!"

[ กรุณาตั้งชื่อไอเท็ม ]

       ชื่อสินะ...

       "มาสเตอร์คีย์!"

[ มาสเตอร์คีย์ กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน" 

       ชิ้งงงง~!

       รูปทรงโฮโลแกรมที่สำเร็จแล้วของมาสเตอร์คีย์ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าพร้อมคำอธิบาย

[ มาสเตอร์คีย์ ]
       กุญแจที่สร้างขึ้นจากเหล็กนิล… รูปลักษณ์ของมันไม่น่าถูกเรียกว่ากุญแจได้… หากนำไปแขวนไว้รอบคอ มันก็จะดูเหมือนสร้อยคอ… หากสวมไว้ที่ข้อมือ มันก็จะดูเหมือนกำไลข้อมือ
       รูปร่างภายนอกดูเหมือนจะไม่มีมูลค่า… แต่ด้วยความที่สร้างขึ้นจากวัสดุคุณภาพสูง ความยอดเยี่ยมของมันจึงมีมากกว่าที่ตาเห็น… กุญแจดอกนี้สามารถนำไปใช้ไขกลอนได้ทุกชนิดบนโลก
...
* ยิ่งค่าความชำนาญของผู้ใช้มีมาก โอกาสไขกลอนสำเร็จก็ยิ่งมากขึ้นตามไปด้วย
* เงื่อนไขการใช้งาน : ค่าความชำนาญ 300 หรือสูงกว่า

       "เจ๋ง!"

       นับว่าประสบความสำเร็จเกินคาด… แถมกริดก็ยังถือเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่มีค่าความชำนาญมากที่สุดในเกมอยู่แล้ว

       "เป็นไอเท็มที่เกิดมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ… อุวะฮ่าฮ่า!"

       ออกแบบเสร็จแล้ว… เหลือเพียงสร้างมันขึ้นมาเท่านั้น… แต่ก่อนจะทำแบบนั้นได้… เราจำเป็นจะต้องหาเปลวไฟเพื่อขึ้นรูปเหล็กนิลให้ได้เสียก่อน… หากเป็นยามปรกติ กริดคงกลับไปทำที่เตาหลอมในโรงตีเหล็กข่านแล้ว… แต่ครั้งนี้เขาไม่อยากทำเช่นนั้น    

       'เราหลงในวงกตนี้จนตกลงมาข้างล่าง… แล้วจะมีโอกาสที่เรากลับมาที่นี่ได้เป็นหนที่สองงั้นหรอ… แล้วถ้าถ้ำแห่งนี้เกิดหายไปตอนที่เราออกไปล่ะ… ตรงนี้คือห้องสมบัติ… หลังจากออกไปครั้งหนึ่งแล้ว ก็ไม่น่าจะปรากฏขึ้นอีกแน่… หรือบางทีอาจมีเวลาจำกัดก่อนที่มันจะหายไป'

       แต่ในระหว่างที่กำลังครุ่นคิด กริดพลันได้ยินเสียงจิสึกะเรียกจากด้านหลัง ในตอนนี้ทั้งจิสึกะและแวนท์เนอร์ได้กระโดลงมาด้านล่างแล้ว

       "กริด… นายปลอดภัยรึเปล่า"

       เธอเริ่มเป็นห่วงหลังจากที่กริดหายตัวไปเป็นเวลานาน… แต่ทันใดนั้นเอง… ราวกับชายหนุ่มนึกอะไรขึ้นมาได้

       'ศรดอกนั้นชื่อว่าอะไรนะ… ศรฟินิกซ์ละมั้ง… ดูเหมือนมันจะมีระดับความร้อนที่น่าสนใจทีเดียว'

       ศรฟินิกซ์ของจิสึกะคือท่าไม้ตายที่เธอแสดงให้เห็นในการล่ามาลาคัส… เป็นศรที่ยิงออกไปด้วยรูปร่างเปลวเพลิงฟินิกซ์ขนาดยักษ์… โดยในจุดที่ตกกระทบ จะเกิดเป็นบ่อลาวาเดือดขึ้นมาครู่หนึ่ง… ถือเป็นทักษะโจมตีที่สร้างความเสียหายได้มหาศาล แต่ด้วยความที่กินมานา100%เต็ม… จิสึกะจึงไม่อยากใช้มันพร่ำเพรื่อ… 

       ทว่าครั้งนี้กริดกลับออกคำสั่งให้เธอใช้ออกมา

       "จิสึกะ… อยู่ตรงนั้นเธอเห็นฉันใช่ไหม… ช่วยยิงศรฟินิกซ์เข้ามาในนี้หน่อย"

       "อะไรนะ..."

       จิสึกะพลันขมวดคิ้ว… ทำไมเขาถึงอยากให้เธอยิงท่าไม้ตายอันแสนสำคัญใส่ในพื้นที่ว่างเปล่ากัน… กริดคิดจะทำอะไรกันแน่...

       เมื่อเดาได้ว่าเธอคงสับสน กริดจึงอธิบายต่อไป  

       "ฉันต้องการไฟเพื่อตีเหล็ก… ขอแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น… ฉันจะสร้างไอเท็มเล็กๆ ขึ้นมาหนึ่งชิ้น"

       "...อย่าบอกนะว่า… นายคิดจะใช้ไฟจากศรฟินิกซ์ของฉันเพื่อตีเหล็ก"

       "ถูกต้อง"

       "..."

       ท่าไม้ตายสูงสุดของเทพีแห่งคันธรอย่างเธอ… กลับถูกหมอนั่นใช้เพียงเพื่อจุดไฟตีเหล็ก… ราวกับเพื่อนที่ขอยืมไฟแช็กไปจุดบุหรี่ยังไงยังงั้น… จิสึกะรู้สึกอับอายไม่น้อย… เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยอย่างลังเล

       แต่กริดก็หักดิบทันที

       "เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะปฏิเสธคำขอของฉันได้… รู้รึเปล่าว่ามีอีกกี่กิดล์ที่ต้องการตัวฉัน..."

       "..."

       "มันก็แค่ยิงทักษะออกมาไม่ใช่รึไง… จะหวงอะไรนักหนา"

       แม้สมาชิกคนอื่นจะยำเกรงจิสึกะมากแค่ไหน… แต่กริดไม่ใช่… เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ กริดไม่มีแม้แต่คำว่าอ่อนข้อให้… เขาสามารถใช้สถานะของตนเพื่อให้คนอื่นทำตามที่ต้องการได้ 

       จิสึกะพลันรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวชายหนุ่ม… กริดต่างจากครั้งแรกที่เธอได้พบโดยสิ้นเชิง… ชายคนนี้ไม่ใช่กริดที่เธอเกลียดขี้หน้าอีกต่อไป… แต่เป็นกริดที่ฉลาดและมีไหวพริบปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์

       "ตกลง"

       การช่วยเหลือเพื่อน… คงไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไรมากนัก

       'กริดคือช่างตีเหล็กที่สามารถสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีได้… การให้ยื่นมือช่วยเหลือก็ไม่ใช่เรื่องแย่สักหน่อย'

       จิสึกะพยายามคิดบวกไปพลาง พร้อมกับเล็งคันธนูไปยังจุดที่กริดบอกไปพลาง… หลังจากนั้นเธอก็กล่าวเตือนเป็นครั้งสุดท้าย 

       "เตรียมรับแรงกระแทก!"

       พรึ่บบบ!

       เปลวเพลิงกำลังลุกโชนขึ้นและรวมตัวที่ปลายศร… เพียงไม่นานมันก็กลายเป็นบอลเพลิงขนาดยักษ์… จิสึกะตัดสินใจยิงทักษะไม้ตายของเธอเข้าไปในถ้ำโดยไม่คิดอะไรมากอีก  

       "ศรฟินิกซ์!"

       กรี๊~~~!

       เสียงร้องคำรามของฟินิกซ์ดังก้องไปทั่วทั้งห้องบอส… กริดพลันรู้สึกแสบแก้วหูขึ้นมาทันที… หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็เกิดบ่อลาวาเดือดขึ้นที่พื้่นห้องตามที่เขาต้องการ… พร้อมกับการสลายตัวไปของฟินิกซ์ยักษ์ 

       เมื่อเห็นว่าบนพื้นมีไฟลุกโชนขึ้นแล้ว กริดจึงรีบวิ่งเข้าไปและควักค้อนกับทั่งเหล็กออกมาเพื่อเตรียมขึ้นรูปเหล็กนิล

       ในขณะเดียวกัน จิสึกะที่ใช้มานาไป100%เต็มก็เกิดอาการหมดแรงไปชั่วครู่… สมองของเธอพลันมึนงงเล็กน้อย 

       "ท่าไม้ตายของฉันกลับต้องมาถูกใช้แบบนี้… รู้สึกแย่ชะมัด"

       และแวนท์เนอร์ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด… เขากำลังจ้องมองลงไปมองกริดด้วยสายตาที่อิจฉาและชื่นชม 

       'จิสึกะไม่เคยยอมใครแบบนี้มาก่อน… นายคือชายคนแรกที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ได้… ยอดเยี่ยมมากกริด!'

• Next
• Previous