จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 108

       ยองวูกำลังเร่งรีบ เขาต้องการจะไปถึงงานรวมรุ่นทันทีที่ปลดหนี้หมดและซื้อรถคันใหม่ 

       'พวกนายเห็น23ของฉันไหม… ฉันคือคนที่ประสบความสำเร็จ พวกนายจะไม่มีวันดูหมิ่นและรังแกฉันได้อีก' 

       นั่นคือสิ่งที่เขาอยากพูดออกไป… เขาต้องการจะตอกหน้ากลุ่มคนที่เอาแต่รังแกเหยียดหยามเขาตลอดหลายปีมานี้  

       วรูมมมมม!

       23กำลังโบยบินไปบนท้องถนนอย่างอิสระ… เขาเกือบทำความเร็วเกินที่กฏหมายกำหนดอยู่หลายรอบ… ความเร็วระดับนี้สามารถไปถึงสถานที่นัดหมายได้ภายใน10นาทีเท่านั้น… แต่ยองวูกลับรู้สึกว่าเป็นเวลาที่ช่างนานแสนนานเสียเหลือเกิน  

       'แต่ทำไมต้องนัดร้านในชานเมืองด้วย… แบบนี้พวกขนส่งมวลชนก็ไปไม่ถึงกันพอดี ใครไม่มีรถก็คงเดือดร้อนไปตามๆ กัน… หรือพวกนั้นหวังเล่นงานเราอยู่'

       ถ้าหากยองวูยังใช้หนี้ไม่หมดและไม่มีรถ การเดินทางวันนี้จะต้องยากลำบากแน่… เขาไม่มีเพื่อนที่ให้ยืมรถได้ และขนส่งมวลชนก็ไปไม่ถึง…   มีทางเดียวคือต้องนั่นแท็กซี่ไปเท่านั้น

       'มันไม่เกินไปหน่อยรึไง… ถึงกับต้องลงทุนนัดสถานที่ยากๆ แบบนี้'

       ยองวูมั่นใจว่าเป้าหลายของการกลั่นแกล้งครั้งนี้คือตน… เพราะยังไงเขาก็ตกเป็นตัวตลกในหมู่เพื่อนฝูงมานานแล้ว… แต่ในระหว่างที่กำลังขับรถอยู่ ชายหนุ่มพลันสังเกตว่ารถคันข้างหน้าซึ่งห่างออกไปไกลพอประมาณ... ค่อยๆ ขับช้าลงและจอดในที่สุด… หญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูออกมาและเปิดฝากระโปรงหน้า… เธอเปิดไฟฉุกเฉินพร้อมกับส่งสัญญานขอความช่วยเหลือ 

       หากเป็นในยามปรกติ คนอย่างชินยองวูไม่มีทางช่วยเหลือใครฟรีๆ…  ทว่าครั้งนี้ต่างออกไป… เพราะหญิงสาวที่ลงมานั้น แม้จะเห็นลางๆ จากระยะไกล แต่ก็ต้องยอมรับว่ามีออร่าของความงดงามแผ่ออกมาอย่างเปี่ยมล้น

       "รูปร่างและการแต่งตัวนั่น… ไม่ใช่เล่นๆ เลยแฮะ..."

       ผู้หญิงคนนี้สวมกางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีขาว โดยสวมแจ็กเก็ตสีดำคลุมทับ… เป็นการแต่งกายที่มิดชิดไม่เปิดส่วนใดเย้ายวน… แถมยังสวมแว่นกันแดดอันใหญ่ปกปิดใบหน้าไว้บางส่วน… ถึงจะดูไม่ออกว่าเป็นใคร แต่ออร่าความงามที่แผ่ออกมาคือของจริง… ด้วยผิวพรรณขาวเนียนนั่น ยองวูอยากจะเข้าไปดูใกล้ๆ ทันทีว่าจะน่ารักขนาดไหน… เป็นสัญชาติญานที่เขาไม่มีทางข่มเอาไว้ได้   

       'แม้เราจะเกลียดผู้หญิงเพราะอาฮยอง… ทว่าด้วยความเป็นเพื่อนมนุษย์ เราไม่มีทางทอดทิ้งหญิงสาวที่กำลังเดือดร้อนบนท้องถนนได้หรอก'

       ยองวูรีบขับรถไปจอดใกล้กับหญิงสาวที่กำลังขอความช่วยเหลือ… แต่เมื่อได้เห็นชัดๆ... ชายหนุ่มพลันต้องผงะทันที  

       เขาไม่ได้ผงะในความงามของหญิงสาว… แต่เป็นรถของเธอ… รถยนต์ 'โมเดลเอส' จากบริษัท 'ซี'… เป็นยานพาหนะที่มีมูลค่าสูงกว่ารถของยองวูถึง4เท่า… โมเดลเอสคือรุ่นที่ปล่อยออกมาในวาระเฉลิมฉลองครบครอบ120ปีของบริษัทซี… แตกต่างจากซีรีย์13ราวฟ้ากับเหว… เพราะกลุ่มเป้าหมายของรถรุ่นนี้คือทายาทกลุ่มบริษัทใหญ่ชั้นนำ และดาราดังของโลกเท่านั้น

       'ผู้หญิงที่ขับรถแบบนี้ได้… ทายาทรุ่นที่สองของกลุ่มทุนไหนรึเปล่านะ… เหมือนที่ชอบเกิดขึ้นบ่อยๆ ในซีรีย์เกาหลี'

       ยองวูกระแอมอยู่ในรถเพื่อสลัดความตึงเครียด… หลังจากนั้นเขาก็เปิดประตูออกไปและถามหญิงสาวคนดังกล่าวว่า

       "มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ"

       เธอคงจะติดต่อบริษัทประกันไปแล้ว… ด้วยรถที่หรูหราขนาดนี้ เธอน่าจะดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี… แม้ยองวูอยากจะขับจากไป แต่เขาก็ทำไม่ได้ เพราะหญิงสาวกำลังแสดงท่าทีขอความช่วยเหลืออยู่

       หลังจากนั้น… สตรีปริศนาก็ทำการถอดแว่นกันแดดออก 

       "ให้ฉันติดรถนายไปด้วยได้ไหม" 

       'เฮ้ย...'

       ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน… ชายหนุ่มพลันสติหลุดอย่างร่าง… หัวใจแทบหยุดเต้น

       "ย--ยูร่า..."

(ผู้แปล: ต่อจากนี้ขอเรียก 'ผู้เล่นติดอันดับ' ว่า 'แร้งเกอร์' [Ranker])

       หนึ่งในแร้งเกอร์ชื่อดังก้องโลก… ด้วยความที่่มักจะปรากฏตัวตามหน้าสื่ออยู่เสมอ จึงมีผู้เล่นซาทิสฟายเพียงน้อยคนที่จะไม่รู้จักหน้าตาของแร้งเกอร์ชื่อดัง… โดยแม้จะไม่รู้จักชื่อของประธานาธิบดีสหรัฐ แต่พวกเขากลับรู้จักทั้งชื่อและใบหน้าของแร้งเกอร์เบอร์ต้นของโลกทั้งหมด… เรื่องนี้คือความจริงที่ผู้คนมักนำมาล้อเลียนเป็นมุกตลก 

       และบรรดาแร้งเกอร์ชั้นยอดทั่วโลกทั้งหมด… ยูร่าคือคนที่ออกจะพิเศษสักหน่อย

       ในบรรดาท็อป10แร้งเกอร์ของซาทิสฟาย มีเธอเพียงคนเดียวที่เป็นผู้หญิง… และยังได้รับสมญานามว่า 'ความหวังสุดท้ายของเกาหลีใต้'... ประเทศที่เคยเป็นมหาอำนาจแห่งเกมออนไลน์เมื่อครึ่งศตวรรษก่อน… แถมเป็นหนึ่งในผู้เล่นหญิงที่งดงามมากที่สุดของซาทิสฟาย… ความคลั่งไคล้ไม่ได้มีเฉพาะแต่ในเกาหลีใต้เท่านั้น… แต่แฟนคลับทุกหัวระแรงทั่วโลกต่างก็ให้การสนับสนุนในตัวยูร่า… ปีล่าสุดก็ยังถูกจัดในอยู่กับอันดับที่3ของผู้ทรงอิทธิพลสูงสุดของโลกใบนี้     

       แล้วทำไมผู้หญิงที่อยู่บนดาวคนละดวงแบบนั้น… ถึงมารถเสียอยู่ตรงนี้ได้… ชินยองวูพลันสับสน  

       'มีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล… ถึงเกาหลีใต้จะเป็นประเทศที่ไม่ใหญ่มากก็เถอะ… แต่มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไงกัน'

       ด้วยความสัตย์จริง… ยองวูเคยมีอดีตบางประการกับยูร่า… แถมยังเป็นอดีตอันขมขื่น  

       หลังจากกลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าได้ไม่นาน ยองวูได้เกิดใหม่ที่วิหารยาธานและได้พบโดรันเข้า… จากนั้นก็ต้องทำภารกิจให้โดรันและมีโอกาสปะทะกับยูร่า… แต่สุดท้าย ภารกิจก็ต้องล้มเหลวไปเพราะถูกยูร่าขวางไว้… เขาจึงทำตัวเป็นเกรียนคีบอร์ดไปพ่นคำว่าร้ายต่างๆ ใส่ยูร่าบนอินเทอเน็ต เพื่อระบายความคับแค้นใจในยามนั้นออกไป

       'หรือว่า...' ยองวูคาดการณ์ถึงกรณีเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้น 'เธอจะตรวจสอบในเรื่องนั้นจนแกะรอยไอพีเราสำเร็จ… และกำลังตามมาเอาคืน'

       มันก็เป็นไปได้ ถ้าหากคำนึงถึงความั่งคั่งและอภิสิทธิ์ของยูร่า

       'แต่เป็นไปไม่ได้หรอก… นี่ไม่ใช่นิยายเกาหลีสักหน่อย… มันคงเป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้นแหละ'

       ราวกับเป็นลิ่มเหล็กอันแหลมคมที่ตอกเข้าใส่ยองวูผู้ซึ่งกำลังพยายามทำใจให้สงบลง

       "ยินดีที่ได้พบกันนะ… กริด"

       "แค่ก..."

       เธอรู้ตัวตนของเขางั้นหรือ… ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้คงไม่ใช่ความบังเอิญเสียแล้ว... 

       'อ--เอาคืน... เธอมาที่นี่เพื่อเอาคืนเรา!'

       ความสับสนของยองวูเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด… เขารู้ดีกว่าฉายาแม่มดโลหิตยูร่าได้มาเพราะความอำมหิตของเธอ… ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ยูร่าคิดจะทำอะไรกับตนบ้าง  

       'ข--ขับหนีไปเลยดีมั้ยนะ...'

       ในขณะที่ยองวูกำลังสั่นระริก… ยูร่าพลันรีบขึ้นมานั่งหน้ารถในฝั่งเบาะผู้โดยสารโดยไม่ขออนุญาต 

       "ขับตรงไปยังจุดหมายเดิมของนายเถอะ… แค่ให้ฉันนั่งติดรถไปด้วยก็พอแล้ว… มีบางอย่างที่ต้องพูดกับนายให้ได้"

       "...อ--โอเค"

       เป็นคำขอที่ยองวูมิอาจปฏิเสธได้

       ***

       "ทำไมยองวูมันถึงได้ช้านักนะ..."

       ในสมัยมัธยมปลาย ลีจุนโฮเคยถูกสาปส่งจากความรุนแรงที่ใช้กับเพื่อนร่วมห้อง… เขาคือฝันร้ายของจริง ไม่มีใครในห้องที่ไม่เคยถูกลีจุนโฮไถเงิน… แม้แต่รุ่นพี่หรือครูก็ยังไม่อยากยุ่งเกี่ยว…กระทั่งเพื่อนที่มีอยู่น้อยนิดก็ยังถูกใช้ความรุนแรงใส่… ซึมกีวานและชเวชานซอง   

       นิสัยชอบใช้ความรุนแรงกลับไม่ดีขึ้นเลยแม้จะเรียนจบจนไปเป็นทหารเกณฑ์มาแล้ว… กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไป… อายุ27ยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสังคมได้ ได้แต่ต้องเปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ  

       ลีจุนโฮเคยทำงานทั้งร้านเกม… ร้านสะดวกซื้อ... ปั๊มน้ำมัน… จนกระทั่งวันหนึ่งเขาก็สำนึกตัวได้  

       'เรามันเศษขยะ'

       ในยามที่ยังเป็นนักเรียนอยู่ การใช้กำลังกดขี่เพื่อนร่วมชั้นยังพอทำให้เขาพอมีจุดยืนอยู่บ้าง… อยากทำอะไรก็ได้ทำ เพราะทุกคนให้ความเกรงกลัว 

       แต่เมื่อต้องเติบโตขึ้นและเข้าสังคม ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป

       เด็กที่ตั้งใจเรียนอย่างหนัก ก็จะได้รับผลตอบแทนของความเหน็ดเหนื่อยนั้น… มีงานมีการที่ดีและมั่นคงรออ้าแขนรับ… แต่กับลีจุนโฮที่ทำเป็นแต่เรื่องชกต่อย... ไม่มีบริษัทใดอยากรับเข้าทำงานเลยสักแห่งเดียว… แถมทุกครั้งที่ใช้กำลัง ก็มักจะจบลงที่สถานีตำรวจและจ่ายค่าปรับอยู่ร่ำไป   

       และถึงจะชอบชกต่อย… แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่วิวาทเก่งที่สุดอยู่ดี… การไปยิมฝึกศิลปะการต่อสู้ทำให้เขาได้พบกับคนที่มีฝีมือมากมาย   

       ลีจุนโฮเริ่มกังวล

       หากยังไม่สามารถหางานที่มั่นคงทำได้… แล้วจะมีหญิงสาวคนไหนอยากจะมาแต่งงานด้วยล่ะ… เลิกคิดเรื่องเก็บเงินค่าแต่งงานไปได้เลย เพราะแค่จะหาข้าวกินไปวันๆ ยังแสนยากลำบาก… ถึงจะพอประทังชีวิตไปได้ แต่ก็คงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปจนตาย   

       ลีจุนโอเอาแต่ดื่มและวาดภาพอันแสนเลวร้ายขึ้นในหัว… เขาไม่อาจข่มตาหลับลงได้... ถ้าหากปราศจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

       จนกระทั่ง2ปีก่อน

       ในที่สุดลีจุนโฮก็สลัดภาพความไร้ค่าของตนเองออกไปได้… โลกนี้ยังมีคนที่น่าสมเพชยิ่งกว่าเขาอยู่… ชินยองวู… ในงานรวมรุ่นปีนั้น เป็นครั้งแรกที่ลีจุนโฮได้พบคนที่สถานะต่ำกว่าตน… อย่างน้อยลีจุนโฮก็ไม่ได้เป็นหนี้… แต่ชินยองวูทั้งมีหนี้ก้อนโตและติดเกมในเวลาเดียวกัน... 

       เขาพลันรู้สึกอิ่มเอมใจทันทีที่เห็นชินยองวู

       'อย่างน้อยเราก็ดีกว่าหมอนั่น'

       เป็นดั่งเวทยมนต์อันน่ามหัศจรรย์… นับตั้งแต่ได้พบกับชินยองวู... ลีจุนโฮสามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องพึ่งเหล้าอีก… ไม่ว่าชีวิตของตนจะแย่อย่างไร แต่โลกนี้ก็ยังมีชินยองวูที่แย่กว่า  

       จนกระทั่งตอนนี้

       ลีจุนโฮยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม  เป็นชีวิตอันแสนห่วยแตกแบบ2ปีก่อนทุกประการ... เขาตะเวนไปยังที่ต่างๆ เพื่อหางานทำ... แม้จะมีอายุ20ตอนปลายแล้ว อีกไม่นานก็จะ30 แต่นอกจากจะเก็บเงินไม่ได้... งานดีๆ ก็ยังหาไม่ได้เช่นกัน      

       ลีจุนโฮไม่อาจทนต่อความเรื่องมากและจู้จี้ของลูกค้าร้านของชำหรือร้านเกมได้... เมื่อปรี่เข้าไปทำร้ายร่างกาย เขาก็ต้องจ่ายค่าปรับ... ในยามที่ทำงานอยู่ปั๊มน้ำมัน ศักดิ์ศรีของลีจุนโฮจะถูกทำลายจนป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี... ร่างกายเหม็นคละคลุ้งด้วยกลิ่นน้ำมัน แถมทุกครั้งที่ได้เห็นวัยรุ่นในรถหรู เขาพลันต้องเกิดความหงุดหงิดอยู่เรื่อยไป... ยิ่งงานกรรมกรก่อสร้างยิ่งแย่สุด... คนที่ทำงานประเภทนี้มีแต่พวกขี้แพ้วัยกลางคนเท่านั้น... คนกลุ่มนี้ไม่ได้หวังความก้าวหน้าใดในชีวิตเลยสักนิด

       ด้วยเหตุนี้ ลีจุนโฮจึงพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างหนัก... แต่นั่นย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย... เขาเริ่มเป็นกังวลและต้องพึ่งพาเหล้าในการนอนหลับอีกครั้ง... ลีจุนโฮต้องการแรงกระตุ้น... เขาต้องการพบชินยองวูเพื่อทำให้ความมั่นใจกลับมาเป็นเหมือนเดิม... เขาอยากหัวเราะและพูดจาดูถูกชินยองวูเหมือนที่เคยทำ
       
       ส่วนเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นเองก็ไม่ต่างกันมาก... แม้ลีจุนโฮจะดูแย่สุด แต่หลายคนที่เหลือก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีกว่ามากนัก... พวกเขาเอาก็ต้องการพบยองวูเพื่อบำบัดจิตใจ
       
       ณ สถานที่จัดงานของศิษย์เก่าโรงเรียนมัธยมปลาย 'ฮีโร่' รุ่นที่45… ลีจุนโฮ... ผู้ซึ่งเป็นเลขาธิการศิษย์เก่ารุ่น45 กำลังวิตกกังวลเมื่อยังไม่เห็นชินยองวูปรากฏตัวเสียที...
       
       "เฮ้... คิมอาฮยอง... เธอแน่ใจรึเปล่าว่ายองวูมันจะมา..."
       
       อาฮยองตอบด้วยสีหน้าเย้ยหยัน "ไม่รู้สิ... จัดงานไกลแบบนี้ หมอนั่นจะมีปัญญาเดินทางมาได้รึเปล่า"
       
       เป็นร้านอาหารเชิงบ้านสวนซึ่งอยู่ชานเมือง... คนที่ไม่มีรถต้องนั่งแท็กซี่เข้ามาเท่านั้น... คงเป็นการยากที่ยองวูผู้มีหนี้สินจะอยากง่ายเงินค่าแท็กซี่แพงๆ

       ลีจุนโฮผู้ที่จงใจเลือกสถานที่แบบนี้เพื่อกลั่นแกล้ง... ตอนนี้กลับกำลังต้องสำนึกเสียใจ
       
       "ไอ้น่าสมเพชนั่น... ไม่มีแม้กระทั่งค่าแท็กซี่งั้นหรอ"
       
       แต่ทันใดนั้น...

       "โว้ว! ดูนั่นสิ!"

       เพื่อนร่วมรุ่นต่างพากันตื่นเต้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง... ลีจุนโฮกับคิมอาฮยองเองก็เช่นกัน... ทั้งคู่ต้องเห็นรถหรูสีดำคันหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาจอด
       
       "ซีรีย์13..."
       
       รถยนต์หรูรุ่นจำกัดจำนวนที่มีราคาสูงถึง800ล้านวอน... ลีจุนโฮเคยได้เห็นรถหรูมามากมายสมัยทำงานปั๊มน้ำมันก็จริง... แต่ก็ไม่มีคันไหนที่หรูหรามากขนาดนี้...  ขาได้ตัดพ้อออกมาในใจ
       
       'ชิ! คนพวกนี้แม่ง... มีอยู่ทุกที่เลยรึไงวะ!'
       
       ลีจุนโฮส่ายศีรษะเล็กน้อย... ซีรีย์13คงเป็นรถของคุณหนูทายาทตระกูลดังสักคนที่มาแวะกินข้าวร้านนี้... ส่วนคิมอาฮยองกลับกำลังจดจ้องด้วยแววตาเปล่งประกาย
       
       'ชีวิตของฉันคงสมบูรณ์แบบ... ถ้าหากได้แต่งงานกับคนที่มีรถแบบนี้ขับ... เราจะมีวาสนาได้ทำแบบนั้นรึเปล่านะ...'
       
       เมื่อรถหยุดนิ่งและประตูเปิดออก... ทุกคนพลันต้องตกตะลึงอ้าปากค้าง... เพราะผู้ที่ออกมาจากประตูฝั่งคนขับไม่ใช่ใครที่ไหน... แต่เป็นชินยองวู!
       
       "บ--บ้าน่า..."

       ลีจุนโฮยืนขึ้นพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น... ไอ้ขี้แพ้ติดเกมและมีหนี้สินอย่างชินยองวู ทำไมถึงขับรถหรูมาร่วมงานได้...

       "ไม่จริง!"
       
       จะต้องเป็นรถที่ขโมยมาแน่...  ทุกคนล้วนคิดไปในแนวทางเดียวกัน

       มีเพียงอาฮยองที่คิดต่างออกไป 'หรือเรื่องที่เขาบอกว่าใช้หนี้หมดแล้ว และกำลังไปได้สวยกับงาน... ทั้งหมดจะเป็นความจริงงั้นหรอ... แต่ต้องทำงานแบบไหนกันกัน… ถึงจะมีรถแบบนี้ขับได้...'
       
       หัวสมองอาฮยองปั่นป่วนไปหมด
       
       'เอาเถอะ...  ไม่ว่าจะงานอะไรก็ดีทั้งนั้น...  ในมือยองวูชอบเรา...  ไก่อ่อนอย่างเขาคงเสร็จเราได้ไม่ยาก... ดีล่ะ... หลังจากนี้ชีวิตเราก็จะสุขสบาย... จะต้องทำให้เขากลายเป็นของเราให้ได้'

       ทว่า... ทุกคนต่างต้องยิ่งตกตะลึงขึ้นไปอีก... เมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งทำการเปิดประตูออกมาจากที่นั่งฝั่งผู้โดยสาร... อาฮยองพลันสิ้นหวังทันทีที่ได้เห็นความงดงามของสาวสวยคนนั้น...  แต่กลับกัน เพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นถึงกับพรวดของเหลวในปากออกมาทันทีเมื่อเห็นภาพดังกล่าว
       
       "พรวด!"

       "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..."

       ทำไมพวกเขาต้องตกตะลึงน่ะหรือ... เพราะสาวสวยที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่ใครอื่น… แต่เป็นยูร่า... ถึงแม้จะอยู่ระยะไกล แต่ทุกคนก็ล้วนจดจำเธอได้ในเสี้ยววิ...  เป็นความงดงามราวกับมีออร่าเปล่งประกายอยู่รายรอบ... นั่นคือคำนิยามของยูร่า

       "เป็นแบบนี้ได้ยังไง..."
       
       ยังไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น...  แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังสับสน...  ยูร่าก็โน้มตัวเข้ามาจุมพิตยองวูอย่างนุ่มนวลครู่หนึ่ง...  ก่อนที่อีกสักพักจะมีลิมูซีนคันใหญ่ขับมารับยูร่ากลับไป
       
       "ภาพนี้มัน..."
       
       ในสายตาของคนอื่น... ราวกับยูร่าเพิ่งจะเสร็จสิ้นการออกเดทอันร้อนแรงกับยองวู... แล้วหลังจากนั้นค่อยเรียกให้คนขับรถมารับกลับไป... ภาพชินยองวูในสายตาเพื่อนร่วมรุ่นพลันพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ
       
       'ยองวูทำยังไงให้ยูร่าหลงเสน่ห์เข้าได้...  รถคันนั้นคงเป็นเพราะเธอซื้อให้สินะ'

       'คนอย่างหมอนั่นมีโอกาสไปเจอกับยูร่าตอนไหน... หล่อนอยู่คนละโลกกับพวกเราเลยไม่ใช่รึไง...  ไม่มีทางที่ทั้งสองจะพบกันได้แน่...  ไม่สิ... เดี๋ยวก่อน... หรือความจริงแล้วยองวูจะเป็นทายาทกลุ่มทุ่นใหญ่ที่ปกปิดฐานะตนเอง... เขาแสร้งทำเป็นนักเรียนธรรมดามาตลอด... แม้กระทั่งแกล้งทำตัวมีหนี้สิน...'
       
       'หรือว่า... ยองวูจะสานสัมพันธ์กับยูร่าในซาทิสฟาย...'

       'ต้องใช่แน่... ยองวูเล่นซาทิสฟายมานานมาก... สงสัยเวลาที่เขาทุ่มเทให้กับมันจะไม่สูญเปล่า... คงได้พบกับยูร่าในซาทิสฟายจนเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ ต่อกันขึ้นมา...'
       
       'บ้าจริง! ถ้าเราเล่นซาทิสฟายเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนยองวูแทนที่จะทำงาน...  ชีวิตของเราจะได้ดิบได้ดีแบบยองวูรึเปล่านะ...'
       
       ในที่สุดชินยองวูก็เดินเข้ามาในร้าน... และเขาเองก็รู้ดีว่าทุกคนคงเห็นภาพด้านนอกเมื่อครู่แล้ว... จึงทำเป็นโบกไม้โบกมือเล็กน้อยด้วยท่าทีผ่อนคลาย
       
       "สบายดีกันมั้ย..."
       
       "..."
       
       นี่คือยองวูจริงหรอ... ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน... ไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปทักทายยองวูที่นั่งลงบนโตะริมสุด...  ทุกคนทำได้เพียงมองอย่างเงียบงัน... หลังจากนั้นไม่นาน ชินยองวูก็ถือแก้วไวน์พร้อมกับเดินไปยื่นอีกแก้วให้ลีจุนโฮ

       "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ... มาดื่มกันหน่อยมั้ย"

       "เอ๋... ด--ได้สิ"

       ลีจุนโฮพลันตกตะลึง... ชินยองวูผู้ที่เอาแต่สั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อต้องพบตนสมัยเด็ก... ยามนี้กลับกำลังชวนดื่มด้วยท่าทีสบายๆ
       
       'เราไม่อยากเจอมันในสภาพแบบนี้เลย...'
       
       ความโกรธแค้นกำลังสุมอยู่ในอกของจุนโฮ... ยองวูที่ดื่มจนหมดแก้วได้หันไปพูดต่อว่า "เอ้า ดื่มสิ... แล้วช่วงนี้ทำงานอะไรอยู่หรอ... ยังไม่เลิกนิสัยชอบกัดเล็บอีกรึไง... โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว... จริงไหม..."

       ลีจุนโฮลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ... เขากระชากคอเสื้อยองวูพร้อมกับคำรามออกมา

       "ไอ้ระยำเอ้ย! ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คิดว่าเจ๋งนักรึไง! พอรวยขึ้นมาหน่อยแล้วคิดจะกร่างงั้นหรอ... ฉันฆ่าแกแน่!"
       
       หากเป็นสมัยอดีต... ยองวูคงสั่นกลัวจนหัวหดไปแล้ว... ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่... เขาเติบโตขึ้น... แถมยังเติบโตเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จ... เมื่อความมั่นใจเต็มเปี่ยม ความหวาดกลัวจึงสลายหายไป... ไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้ที่เอาแต่นั่งสั่นงกๆ อีกแล้ว
       
       "จะโมโหไปทำไมกัน... ก็คำพูดพวกนี้... นายเองเคยพูดไว้กับฉันเมื่อ2ปีก่อนไม่ใช่หรอ... คิดว่ายังไงบ้างล่ะ... เข้าใจรึยังว่าตัวฉันตอนนั้นรู้สึกยังไง..."
       
       "...!"
       
       ทันใดนั้น ลีจุนโฮพลันต้องผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้เห็นแววตาอันดุดันของชินยองวู... ภาพซ้อนของชายคนหนึ่งได้แล่นเข้ามาในหัวสมอง... ชายโรคจิตสวมหมวกกระโหลก... ผู้ที่กลั่นแกล้งละทุบทีจนเขาต้องอับอายในหุบเขาเคซาน... แววตาของชินยองวูมีลักษณะโรคจิตเช่นเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน...  

       'เป็นไปไม่ได้...  ไอ้ระยำนั่นคือมันเองหรอ...'
      
       เมื่อลีจุนโฮเริ่มหวาดระแวงว่ายองวูอาจเป็นคนที่ตนคิด มันจึงรีบผงะถอยหลังไปในทันที... ลีจุนโฮ... หมาบ้าผู้คลุ้มคลั่งและไม่เคยมีใครหยุดได้...  ยามนี้กลับหนีหางจุกตูดราวกับหมาขี้แพ้... สำหรับเพื่อนร่วมรุนแล้ว ภาพลักษณ์ของชินยองวูได้เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว
      
      หลังจากนั้นยองวูก็เริ่มหัวเราะขึ้นเล็กน้อย

      "ฮะฮ่า! ไวน์นี่เยี่ยมเลย!... หือ... แล้วพวกนายทำอะไรกันอยู่... ไม่ดื่มกันล่ะ"

      ชิงยองวูผู้ที่ได้รับความเจ็บปวดมาตลอดหลายปี... ความทรงจำที่เคยถูกกลั่นแกล้งในงานรวมรุ่น ช่างรุนแรงราวกับฝันร้าย... แต่วันนี้เขาสามารถเอาชนะฝันร้ายนั้นได้... เป็นการกลับมาอย่างยิ่งใหญ่... ชินยองวูเติบโตขึ้นกลายเป็นผู้ใหญ่ที่มั่นคง... แต่ดูเหมือนจะแฝงไว้ด้วยความโรคจิตเล็กน้อย

      การก้าวข้ามผ่านอดีตในชีวิตจริงของเขาวันนี้... แน่นอนว่ามันจะส่งผลไปถึงอนาคตในซาทิสฟายด้วยเช่นกัน
      
      ***
      
      'จะช่วยเขาได้รึเปล่านะ'

      เมื่อครู่... ยูร่าลงจากรถและเดินเข้ามาใกล้ยองวู... หลังจากนั้นก็ทำทีเป็นปัดเศษฝุ่นออกจากเส้นผม... ซึ่งภาพที่เกิดขึ้น... หากดูจากมุมมองของคนที่อยู่ในร้าน... จะดูเหมือนกับเธอกำลังจุมพิตกับชินยองวูอย่างดูดดื่ม...

      ยูร่ายิ้มอย่างโล่งใจ และพลันย้อนนึกกลับไปถึงอดีตที่เคยถูกชินยองวูช่วยเหลือไว้ในวิหารยาธาน

       'หนี้ในวันนั้น... ฉันคืนให้แล้วนะ'

       ยูร่าได้ชื่อว่าเป็นคนที่ไขว่ขว้าทุกอย่างมาด้วยกำลังของตนเอง... เธอไม่อยากติดหนี้ใคร... และความช่วยเหลือจากกริดในวันนั้นได้ค้างคาใจเธอมาตลอด... หลังจากนั้นก็เอาแต่สืบเสาะเรื่องราวของเขาจนกระทั่งสบโอกาส... เธอจึงตัดสินใจตอบแทนบุญคุณเมื่อครั้งอดีตในรูปแบบนี้

• Next
• Previous