จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 106

       เราแค่ต้องการเงินจำนวน80,000เหรียญทองเท่านั้น… แล้วนี่มันคืออะไร… ลืม80,000ไปได้เลย แม้แต่ล้านนึงก็ยังน้อยไป  

       "ฮะฮ่า… ในที่สุด"

       ไอเท็มที่สร้างขึ้นจากโลหะถูกปนเปื้อนกลับกลายเป็นเกรดเลเจนดารี

       'แค่ไม่ใช่เกรดขยะเราก็แปลกใจมากแล้ว… แต่นี่มันอะไรกัน… เรากำลังฝันไปหรอ' 

       เราไม่รู้สึกเลยสักนิดว่าเป็นความจริง… เพราะมันคือเรื่องที่แทบไม่มีทางเกิดขึ้นได้… จึงได้ลองหยิกแก้มเพื่อทดสอบดู   

       "ไม่ได้ฝันไป..."

       แม้จะทำใจเชื่อได้ยาก… แต่ความจริงก็คือความจริง 

       หากจะถามว่าชินยองวูเป็นคนแบบไหน...

       เราคือสัญลักษณ์ของความโชคร้ายมาตลอด27ปีเต็ม

       ตั้งแต่สมัยชั้นประถม… เราที่ไปทัศนศึกษากับโรงเรียนได้ถูกใครบางคนลักพาตัวไป… เป็นสิ่งที่ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย… เมื่อตอนอยู่ชั้นมัธยมต้น… เราต้องเห็นการชนแล้วหนีต่อหน้าต่อตาในทริปจบการศึกษา… และตัวเราก็มีแนวโน้มสูงที่จะท้องเสียระหว่างคาบพละหรือไม่ก็การปิกนิก… เราไม่เคยเก็บเหรียญ100วอนได้บนถนนเลยสักครี้ง… และต้องถูกนักเลงประจำโรงเรียนหรือไม่ก็อันธพาลประจำถิ่นรีดไถเงินไปทั้งหมด89ครั้ง 

       สมัยมหาวิทยาลัย… เราถูกลากไปทำงานอาสาสมัครจนโดนรถชนเข้า… ค่ารักษาพยาบาลคือ3ล้านวอน แถมในตอนที่นอนโรงพยาบาล เราดันเกิดภาวะอาหารเป็นพิษ… โดยที่คนไข้เตียงอื่นๆ ไม่มีใครเป็นอะไรทั้งๆ ที่กินอาหารแบบเดียวกัน… เราจึงถูกตัดสินว่าแอบไปกินอาหารจากข้างนอก และไม่ได้รับเงินชดเชยเรื่องดังกล่าว 

       แต่ด้วยความสัตย์จริง ในตอนนั้นเรากินแต่อาหารของโรงพยายาล... ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนไข้เตียงอื่นๆ ถึงไม่ได้เป็นอะไรเลย

       'น่าจะเป็นเพราะอาหารของโรงพยาบาลสกปรก… แล้วคนไข้อื่นๆ ก็ต้องไปแอบกินข้างนอกแน่นอน'

       แต่จะเป็นไปได้หรือ ที่คนไข้ทั้งหมดจะออกไปกินอาหารข้างนอกโดยเหลือแต่เราไว้คนเดียว… หรือจะเป็นฝีมือของผี 

       ยังไม่หมดแค่นั้น ในสมัยที่เป็นทหารเกณฑ์… จ่าผู้คุมมักจะเมาในวันที่เราเข้าเวรพอดี… มันหงุดหงิดอะไรมาจากที่บ้านก็ไม่รู้ เอาแต่ลงกับเราทุกครั้ง… แถมเราก็ยังกลายเป็นคนที่เด็กที่สุดในสายรหัส เพราะปีถัดมาดันไม่มีน้องรหัสเข้ามาเพิ่ม… ที่แย่กว่านั้น ในปีสุดท้ายเรามีน้องรหัสแล้วก็จริง แต่เขาก็ดันเกิดอุบัติเหตุระหว่างฝึกซ้อมจนต้องเข้าโรงพยาล… ทำให้วันหยุดพักร้อนสุดท้าย เราต้องมานั่งเข้าเวรในค่ายทหาร 

       ยังมีเรื่องเลวร้ายอีกมากมายที่เล่าไม่หมด… แต่ตรงกันข้าม เรื่องดีๆ กลับมีน้อยเสียจนใช้นิ้วทั้ง5นับได้… หนึ่งในนั้นคือการได้กินเนื้อริบอายจำนวนมากกว่าปรกติ  

       'ตอนอายุ13…  คุณปู่บอกว่าเราเป็นหลานเพียงคนเดียวของเขา… จึงได้มอบเงินให้ก้อนหนึ่ง ตอนนั้นเราเอาไปสั่งเนื้อริบอาย4ชิ้นมากินคนเดียว...'

       น่าสมเพชของแท้… หนึ่งในความทรงจำดีๆ คือการได้กินเนื้อเนี่ยนะ… ตลอด27ปีที่ผ่านมามีแต่ความระทม... ส่วนความสุขช่างหาได้ยากยิ่ง… แล้วตอนนี้มันอะไรกัน… สัญลักษณ์แห่งความอับโชคกำลังจะกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีงั้นหรอ            

       เป็นการเปลี่ยนแปลงที่สมควรดีใจ

       "แม่คงไปที่โบสถ์และวัดเพื่อสวดภาวนาให้เราทุกวัน"

       ครอบครัวของเราไม่ได้นับถือศาสนาใด... ดังนั้นเรื่องที่เราโชคร้าย เราคิดว่ามันอาจเป็นเพราะการไม่มีศาสนา… แต่เมื่อไม่นานมานี้ ในวันหยุดเราเริ่มเห็นแม่ออกไปนอกบ้านบ่อยขึ้น ดูเหมือนจะสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า และไหว้ขอพรจากพระพุทธเจ้าให้ลูกชายของตน

       "แม่… ขอบคุณมากครับ"

       น้ำตาแห่งความปลื้มปีติหลั่งออกมา… เราไม่ได้อยู่บนโลกนี้ตามลำพังอีกแล้ว ยังมีแม่ที่คอยรักและห่วงใยเราอยู่… จิตใจของเราพลันสงบและอบอุ่นทันที

       ***

       หลังจากนั้นไม่นานไอเบลลินก็มาถึง

       "นัดไว้เวลานี้ใช่ไหม… หนามเสร็จรึยัง"

       "เอ้านี่"

       เราโยนหนามแห่งความเคียดแค้นให้ไอเบลลิน… และหลังจากนั้น...        

       ...

       "แค่ก… แค่ก!"

       เมื่อเขาเช็ครายละเอียดของหนามแห่งความเคียดแค้นอย่างถ้วนที่…  ไอเบลลินพลันลืมหายใจจนสำลักออกมา

       "แค่ก!… นี่มัน… กริด… ตัวละครของนายผิดปรกติรึเปล่า..."
       
       เราได้ยินอะไรแบบนี้มาเยอะแล้ว "ตัวละครผิดปรกติ… นายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่"

       "ต--แต่ว่า…" 

       ไอเบลลินเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง

       "ฉันเคยได้ยินมาว่า ช่างตีเหล็กถูกจำกัดให้สร้างไอเท็มได้แค่เกรดยูนีค… และไอเท็มเกรดเลเจนดารีจะมีดรอปจากบอสเท่านั้น… แล้วนายสร้างไอเท็มเลเจนดารีได้ยังไง… ถ้าหากไม่ใช่เพราะตัวละครผิดปรกติแล้วจะมีอะไรได้อีก..."

       ไอเบลลินไม่อาจสงบใจให้เย็นลงได้… ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูโรงตีเหล็ก 
       
       "เงียบก่อนไอเบลลิน… อย่าได้หมดสติไปเพราะเรื่องแค่นี้"
       
       เป็นจิสึกะนั่นเอง

       ตึกตึก… ตึกตึก! 

       เธอเดินเข้ามาหาเราในขณะที่ไอเบลลินพยายามสงบสติอารมณ์

       'เห...'

       อึก...

       เรากลืนน้ำลายอย่างประหม่า… ท่าทีของจิสึกะดูเย้ายวนมากขึ้นทุกวัน… แล้วเธอก็พูดขึ้น  "กริด..." 

       "ว--ว่าไง..."

       ด้วยแก้มอันแดงระเรื่อ… จิสึกะจ้องมองเราด้วยแววตาเว้าวอน… หัวใจพลันเต้นระรัวทันที  

       'ทำไมวันนี้ถึงได้เซ็กซี่จังนะ...'

       เพียงแค่จ้องตาก็ถูกสะกดเข้าแล้ว… เรารีบหันหน้าหลบและถอยหลังผงะจากเรือนร่างที่ได้ชื่อว่าเซ็กซี่ที่สุดของโลก… จิสึกะเดินตามมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันเย้ายวนที่มาปะทะกับ

       "ในซาทิสฟาย… ผู้เล่นทั่วไปจะไม่มีวันทำแบบนี้ได้เลย... นอกเสียจากว่า… คนๆ นั้นเป็นคลาสเกรดเลเจนดารี… ฉันพูดถูกไหม กริด"

       "..."

       "นายเป็นคลาสเลเจนดารีหรอ..." ไอเบลลินตื่นตระหนก

       เราไม่คิดจะปิดบังเรื่องนี้ไปตลอดอยู่แล้ว… และตอนนี้ก็ไม่คิดจะปิดอีก… การสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีได้ทำให้เราตัดสินใจยอมรับออกไปตรงๆ  

       "ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ"

       ดวงตาจิสึกะเปล่งประกายระยิบระยับราวกับแสงแดดกระทบท้องทะเล "...เยี่ยมเลย!! กริด… นายเจ๋งที่สุด!" 

       'เฮ้ย...'

       และเป็นอีกครั้งที่เธอโผเข้ามากอดโดยไม่บอกกล่าว… วิญญานเราแทบหลุดจากร่างในทันที… ทั้งความอ่อนนุ่นและกลิ่นอันเย้ายวน… แต่เราจะเข้าใจผิดไม่ได้เด็ดขาด 

       'เป็นวิธีแสดงความดีใจของเธอเท่านั้น'

       แม้ด้วยธรรมชาติอันเซ็กซี่… แต่ภายในลึกๆ ยังคงแผงไว้ด้วยความดีใจเหมือนเด็กน้อย… บางทีเธอเองก็คงอยากจะขจัดตัวตนตรงนี้ออกไปเหมือนกัน… 

       เราเลิกสนใจจิสึกะที่กำลังตื่นเต้นและหันหน้าไปหาไอเบลลิน 

       "นายจะซื้อเท่าไร..."

       ไอเบลลินยกนิ้วขึ้นมา1นิ้ว "1ล้านเหรียญทอง"

       "หืม..."

       หูเราฝาดไปรึเปล่านะ… ไอเท็มเกรดเลเจนดารี ราคาของมันควรจะสัก2ล้านสิ 

       เมื่อไอเบลลินเห็นใบหน้าอันสับสนของเรา เขาก็อธิบายต่อ "จากคำอธิบายของไอเท็ม…'เจ้าของเลือด' คือฉัน… หมายความว่าเป็นไอเท็มที่ฉันใช้ได้คนเดียว… ในโลกนี้ไม่มีใครใช้ได้อีกแล้ว… ดังนั้นถึงจะเป็นเกรดเลเจนดารี แต่ราคาของมันจะถูกกว่าปรกติ"

       "..."

       ไอเบลลิน… เด็กชายผู้มีใบหน้าใสซื่อตลอดเวลา… แต่เมื่อมีเรื่องเช่นนี้ เขากลับกลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาทันที 

       'เปลี่ยนไปเป็นคนละคน… เขาไม่ได้เป็นผู้เล่นติดอันดับเพราะโชคช่วยสินะ'

       เรารู้สึกประทับใจขึ้นมาเล็กน้อย

       "คุณภาพของคงจะสูงสุดในอาวุธเลเวลเดียวกัน… แต่มูลค่าทางการตลาดกลับต่ำมาก… ด้วยความสัตย์จริง เงิน1ล้านถือว่าเยอะมากแล้ว… เพราะอีกไม่นานฉันก็คงต้องเปลี่ยนไปใช้อาวุธอื่นอยู่ดี… และเมื่อถึงเวลานั้น แฟลมเบิร์จเล่มนี้ก็จะต้องถูกทิ้งร้าง เพราะฉันนำไปขายต่อไม่ได้… ต้องยอมรับก่อนว่ามันเป็นอาวุธที่มีอายุการใช้งานจำกัด… แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ามันยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับฉันในตอนนี้เหมือนกัน… กริด ฉันไม่อยากให้นายผิดหวัง จึงยอมจ่ายมากถึง1ล้านเหรียญทองแบบนี้"

       คำพูดของไอเบลลินไม่มีประโยคใดให้คันค้านได้…  เขาไม่ใช่พวกชอบเอาเปรียบ สิ่งที่ไอเบลลินพูดคือความจริงทุกประการ… แต่เป็นความจริงที่เราไม่อยากยอมรับ 

       เราชูนิ้วขึ้น3นิ้ว "3ล้าน… ราคาไหนที่ต่ำกว่านี้ฉันจะไม่คุย"

       "หือ… กริด… ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะ… แต่ว่า"

       เราผลักจิสึกะที่กำลังนัวเนียอยู่ออกและเดินเข้าหาไอเบลลิน… หนามแห่งความเคียดแค้นถูกแย่งออกมามือของเขาและสวมใส่ให้ดูต่อหน้า 

[ ท่านสวมใส่ 'หนามแห่งความเคียดแค้น'... คลาสของท่านได้รับการยกเว้นเงื่อนไข ]
[ ผลข้างเคียงที่เงื่อนไขสวมใส่ไม่ตรงจะถูกเปิดใช้งาน ]

       "เอ๋..."
       
       สีหน้าไอเบลลินพลันตกตะลึงสุดขีด… เพราะด้วยเงื่อนไขการใช้งานแล้ว เขามั่นใจว่ามีเพียงตัวเองที่ใช้ได้… แต่กลับกลายเป็นว่าเราก็ใช้ได้เช่นกัน...  

       ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       หนามแห่งความเคียดแค้นถูกเหวี่ยงเล่นสองสามครั้ง… เราพยักหน้าเล็กน้อยราวกับพึงพอใจในน้ำหนัก… หลังจากั้นก็หันไปมองไอเบลลินอย่างไม่แยแส  

       "3ล้าน… จะซื้อรึเปล่า… ถ้าไม่ซื้อฉันก็จะเก็บไว้ใช้เอง"

       "เอ๋~~!!"

       เสียงของไอเบลลินดังก้องไปทั่วโรงตีเหล็ก

[ 'หนามแห่งความเคียดแค้น' เกลียดท่าน และพยายามสาปท่าน ]
[ ท่านต้านทานต่ออาการถูกสาป ]
[ 'หนามแห่งความเคียดแค้น' เกลียดท่าน และพยายามสาปท่าน ]
[ ท่านต้านทานต่ออาการถูกสาป ]
[ 'หนามแห่งความเคียดแค้น' เกลียดท่าน และพยายามสาปท่าน ]
[ ท่านต้านทานต่ออาการถูกสาป ]
...

       เป็นเวลาเดียวกันกับที่ข้อความระบบเด้งขึ้นเต็มหน้าจอเราไม่สิ้นสุด… ในตอนนี้เรากำลังอยู่ในหัวเลี้ยวหัวต่อของการต่อรองราคา… แต่เมื่อไอเบลลินตอบกลับมา เราก็พลันโล่งใจ 

       "2ล้าน..."

       "ไม่"

       "งั้น… 2,300,000 "

       "ฉันไปล่ะ..."

       "2,500,000! ได้โปรดขายฉันในราคา2,500,000 ด้วยเถอะ… มันเป็นเงินทั้งหมดที่ฉันมีจากการทำงานอย่างหนักสมัยแอล ที เอส… ได้โปรด..."

       "...เฮ่อ… งั้นก็ช่วยไม่ได้ จะยอมลดให้หน่อยก็แล้วกัน… พวกเราเป็นกิลด์เดียวกันนี่นะ"

       "ข--ขอบใจมาก!"

       "แต่มีเงื่อนไขหนึ่งข้อ… นายต้องจ่ายมาทันที80,000เหรียญทอง"

       "หือ… ได้สิ ไม่มีปัญหา"

       ราคานี้นับว่าไม่เลว… ตั้งแต่เกิดเรื่องดาบตื่นรู้ เราก็ไม่คิดจะขายไอเท็มขาดทุนอีกต่อไป… ในเมื่อเราคือผู้สร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีหนึ่งเดียวที่คนทั่วโลกต้องการ… แม้แต่คนในกิลด์ก็ไม่มีข้อยกเว้น     

[ ท่านได้รับเงินจำนวน 80,000 เหรียญทอง ]

       เราต้องการออกไปซื้อรถให้เร็วที่สุด จึงยิ้มให้กับจิสึกะกับไอเบลลินเล็กน้อยและรีบล็อคเอ้าท์  

       ***

       เริ่มแรกด้วยการฝากเงิน700ล้านวอนเข้าบัญชีของพ่อ

       "เฮ้ย! ยองวู… นี่หมายความว่ายังไง!"

       "เอาไปจ่ายหนี้ก่อน… ส่วนที่เหลือก็ไว้พัฒนาปรับปรุงร้าน… ช่วงนี้ไม่มีพนักงานคอยแบ่งเบาภาระเลยใช่ไหม… พ่อกับแม่ต้องทำงานอย่างหนักมาตลอด..."

       "ยองวู..."

       "อย่าเข้าใจผิดไป… เงินพวกนี้เหมาะสมแล้วกับทำงานอย่างหนักตลอดหลายปีของพ่อกับแม่… ไม่ต้องกังวลหรอก"

       "ฮึก… ฮืออ! ยองวูลูกแม่… ลูกชายที่เอาแต่ใจของแม่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ขนาดนี้… แม่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย..."

       "ไม่ใช่ความฝัน แม่ไม่ต้องเป็นห่วง..."

       "ยองวู… ฮึก..."

       แม่ของเราสวมกอดพร้อมกับหลั่งน้ำตาไม่หยุด… ในขณะที่พ่อเอาแต่ก้มหน้าลงอย่างเงียบงันโดยไม่พูดอะไร 

       'เราควรทำดีกับพวกท่านให้เร็วกว่านี้...'

       ค่าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ใช่น้อยๆ… แต่พวกเขาก็ยอมส่งเสียให้เราร่ำเรียนสูงๆ จนจบ… ทว่าเรากลับเล่นเกมแทนที่จะออกไปหางานทำ… จนต้องกลายเป็นหนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย… หลายปีมานี้พวกท่านคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากเพราะเรา… เป็นอีกครั้งที่เราสาบานว่าจะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด  

       บ่ายวันเดียวกัน

       หลังจากซื้อรถราคา800ล้านวอนไป… เราถูกแม่บ่นเล็กน้อยว่ายังไม่โต… มันรู้เจ็บไม่หยอก แต่ก็รู้สึกดีขึ้นเมื่อได้สัมผัสกับความอบอุ่นจากแม่...

• Next
• Previous