จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 116

       "ของตกแต่งวางไว้ตรงนี้!"

       "ผ้าม่านตรงนี้ไม่เข้ากับวอลเปเปอร์… เปลี่ยนเป็นอันก่อนหน้า"

       "เชฟ! อาหารเสร็จรึยัง"

       "บนพรมยังมีฝุ่นอยู่เลย! เอาไปซักใหม่!"

       คนรับใช้กว่า80ชีวิตภายในปราสาทวินสตันกำลังยุ่งเหยิงสุดขีด… เพราะหลังจากนั้นไม่นาน บุคคลระดับสูงทั้งหมดของวินสตันจะมารวมตัวกันที่นี่… และเอิร์ลสไตมก็คือหนึ่งในนั้น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยปลื้มใจนัก  

       'ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้...'

       ไอรีนคือทายาทเพียงคนเดียวของเอิร์ลสไตม… เป็นลูกสาวที่นิสัยดีและน่ารัก… เขามั่นใจมาก ว่าเธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่งดงามและอ่อนโยนที่สุดในโลก… ดังนั้น… อย่างน้อยลูกเขยของเขาก็ควรจะมีศักดิ์เป็นเจ้าชายจากประเทศอื่น

       ทว่า...

       ลูกสาวสุดที่รัก… ผู้ซึ่งมีสถานะทางสังคมอันสูงส่ง… กลับต้องถูกกุมหัวใจไว้โดยนักต้มตุ๋น! มันช่างน่าอับอาย!

       "ฮือ~ ฮื้อ~ ฮึ้มม" ไอรีนอมยิ้มและฮัมเพลงอย่างมีความสุข… ประหนึ่งเจ้าสาวข้าวใหม่ปลามันกำลังรอคอยสามีกลับบ้าน

       สีหน้าของเอิร์ลสไตมหมองหม่นลงทุกขณะ 

       'คนที่ชื่อกริดผู้นั้น… ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็นักต้มตุ๋นชัดๆ' 

       กริดคือวีรบุรุษกอบกู้วินสตันจากบริษัทเมโร่และลอร์ดชั่ว… เขายังเป็นคนที่สร้างดาบตื่นรู้ซึ่งกลายมาเป็นสมบัติประจำตระกูลในภายหลัง… และเหนือสิ่งอื่นใด เขาคือผู้ที่ช่วยชีวิตไอรีนไว้  
       
       ไม่สิ… เราไม่ได้เห็นเรื่องนั้นกับตาเสียหน่อย 

       เอิร์ลสไตมทำใจเชื่อไม่ลง ว่าช่างตีเหล็กหนุ่มที่สามารถสร้างดาบเกรดเลเจนดารี… จะยังมีทักษะดาบอันยอดเยี่ยมจนสามารถล้มมาลาคัส หนึ่งในข้ารับใช้ทั้ง8ได้… แถมยังช่วยชีวิตไอรีนจากสาวกยาธานที่ยังหลงเหลืออยู่อีกมากมาย 

       ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้… ไอรีนคงถูกหมอนั่นหลอกเข้าแล้ว 

       'ลูกรัก… ลูกกำลังถูกนักต้มตุ๋นหลอกอยู่นะ… ช่างไม่มีดวงเรื่องผู้ชายเอาเสียเลย… มาสิ… เจ้ากริด! ฉันจะเปิดเผยความเป็นนักต้มตุ๋นของแกเอง!'

       "ลอร์ดเอิร์ล"

       ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเอิร์ลสไตม… ผมสีบลอนด์ของเขาทำให้ดูเหมือนตัวเอกในการ์ตูนโรแมนติก… ด้วยเครื่องแต่งกายอันหรูหราและกริยาท่าทางที่ดูสง่า… คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากขุนนาง 

       ชื่อของเขาคือ 'บลันด์ เดอลัน'… เป็นบุตรชายของเอิร์ลอัชเชอร์… ลอร์ดแห่งแดนดินตอนใต้… และบลันด์ก็ยังเป็นลูกศิษย์ของเอิร์ลสไตมด้วย… เขาคือเพื่อนสมัยเด็กของไอรีนที่หลงรักเธอมานานแล้ว… เมื่อได้รู้ข่าว บลันด์ทั้งโกรธแค้นและออกอาการหึงหวงยิ่งกว่าเอิร์ลสไตมเสียอีก

       "ผมนั่งคิดมาทั้งคืน… คนที่ชื่อว่ากริดจะต้องเป็นนักต้มตุ๋นแน่"

       เอิร์ลสไตมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ฉันเองก็คิดแบบนั้น… พวกเราต้องรอจนกว่ามันจะมาถึง… แล้วค่อยเปิดโปงความจริงออกมา!"

       "ครับ!"

       และหลังจากนั้นไม่นาน       

       เอิร์ลสไตม บลันด์ และไอรีนต่างก็เฝ้าการมาถึงของกริดด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน… กริดที่ถูกอัศวินนำทาง เมื่อมาถึงก็คุกเข่าลงตรงหน้าเอิร์ลสไตมทันที

       "ลอร์ดแห่งแดนเหนือเอิร์ลสไตม… เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบ"

       ปรกติแล้วกริดจะสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ของผู้เล่นใหม่… แต่คราวนี้ต้องมาพบขุนนาง เขาจึงเป็นกังวล… ระหว่างทางที่มาจึงแวะร้านข้ายเสื้อ และซื้อชุดที่มีราคา1เหรียญทองติดมือออกมา… แม้ชุดราคา1เหรียญทองนี้จะดูหรูหรากับผู้เล่นใหม่… แต่ผู้เล่นระดับกลางขึ้นไปกลับมองว่าเป็นเสื้อผ้าราคาถูก… เพราะไม่ได้ถักถอจากวัสดุชั้นดี… แล้วยิ่งในสายตาขุนนางด้วยแล้ว… สภาพของกริดดูราวกับขอทานเลยทีเดียว     

       'โทรมชะมัด'

       ไม่ใช่แค่ชุดของกริดเท่านั้น… ถึงท่อนแขนและหัวไหล่ของกริดจะดูมีกล้ามเล็กน้อย… แต่ก็ไม่ใช่ระดับที่น่าประทับใจ… ไม่มีส่วนใดเลยที่กริดดูเหนือกว่าบลันด์ 

       เมื่อบลันด์มั่นใจในเรื่องนี้ จึงโพล่งออกไป    

       "นายคิดว่าตัวเองใครกัน… ถ้าเป็นคนธรรมดา… ก็ควรรู้จักมารยาทพื้นฐานไม่ใช่รึไง"

       กริดทำพลาดไป… ขนบธรรมเนียมการทักทายขุนนางคือ… ต้องแนะนำชื่อตนเองก่อน 

       'พลาดซะได้… ก็ไม่ได้คุยกับขุนนางมาตั้งนานแล้ว จะลืมก็ไม่แปลก… แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ'

       กริดชำเลืองสายตาไปมองขุนนางที่มีคำว่า 'บลันด์' เขียนอยู่เหนือศีรษะ

       'ทำไมหมอนี่ถึงต้องทำตัวเจ้ากี้เจ้าการขนาดนี้ด้วย'

       กริดคิดว่าเหตุผลที่เขาถูกเรียกตัวมาที่นี่… เพราะตนเองคือผู้สร้างดาบตื่นรู้… เป็นวีรบุรุษผู้กอบกู้วินสตันและช่วยชีวิตไอรีน… จึงไม่แปลกที่เอิร์ลสไตมจะเรียกเขามาเพื่อตบรางวัลให้อย่างงาม… แต่แทนที่จะถูกต้อนรับอย่างอบอุ่น… กลับกลายเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดตั้งแต่เริ่ม  

       ทว่าเขาก็ยังอดทนต่อไป

       'นี่ไม่ใช่งานของขุนนางดาษดื่นทั่วไป… เอิร์ลสไตมอาจเป็นพ่อตาของเราในอนาค'

       กริดยิ้มแห่งๆ พร้อมกับแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด

       "ผมคือช่างตีเหล็กนามว่ากริด… อาศัยอยู่ในวินสตัน... เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบลอร์ดแห่งแดนเหนือ… เอิร์ลสไตม"

       เอิร์ลสไตมพยักหน้าเล็กน้อย "อ่า… ใช่แล้ว… ฉันเคยได้ยินเรื่องราวของนายมาไม่น้อย… ดีใจที่ได้พบเช่นกัน… แต่เมื่อครู่นายแนะนำตัวเองว่าเป็นช่างตีเหล็กใช่ไหม… ฉันยังได้ยินมาว่านายมีทักษะดาบที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย"

       กริดอธิบายอย่างถ่อมตน "ผมไม่ใช่นักดาบ… อาชีพหลักคือช่างตีเหล็ก… ทักษะดาบของผมยังตื้นเขินนัก"

       "หืม… จะเรียกว่าตื้นเขินได้อย่างไร ในเมื่อนายสามารถเอาชนะมาลาคัสได้… นั่นต้องเรียกว่าสุดยอดแล้วมิใช่รึ"

       "ผมไม่ได้เอาชนะมาลาคัสด้วยตัวคนเดียว… เป็นเพราะพวกพ้องต่างหาก"

       "แล้วจริงหรือไม่ที่นายสังหารสาวกยาธานไปเป็นจำนวนมาก… ไอรีนบอกว่าเธอเห็นกับตา"

       "เป็นความจริง… แต่สาวกวิหารยาธานนั้นอ่อนแอเกินไป… ผมจึงจัดการได้ง่ายดายด้วยทักษะดาบที่ตื้นเขินนี้"

       "เห… สาวกยาธานเนี่ยนะอ่อนแอ… ถ้าพวกมันไร้ความสามารถแบบนั้นจริง ทหารและอัศวินของเราจะรับมืออย่างยากลำบากตลอดหลายสิบปีงั้นหรอ… คู่ต่อสู้ของนายคือสาวกยาธานจริงรึเปล่า… ไม่สิ ตั้งแต่แรกเลย ใช่คนของวิหารยาธานรึเปล่าที่ลักพาตัวไอรีนไป… ไม่ใช่ว่าใครบางคนจัดฉากตบตาเพื่อให้ตนเองกลายเป็นวีรบุรุษหรอกหรอ"

       แทนที่จะมีพิธีมอบรางวัล… เอิร์ลสไตมกลับเริ่มบทสนทนาด้วยคำพูดผิดแผกแปลกไปจากปรกติ… กริดเข้าใจถึงสถานการณ์ในทันที  

       'เอิร์ลสไตม… ฉันขายดาบตื่นรู้ให้นายในราคาถูกแสนถูก แถมยังเป็นคนช่วยชีวิตบุตรสาวสุดที่รักไว้ด้วย… แล้วสิ่งที่ตอบแทนกลับมาคือการกล่าวหาว่าฉันเป็นพวกนักต้มตุ๋นงั้นหรอ'

       มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าประทับใจเลยสักนิด… ความโกรธแค้นได้สุมอยู่ในใจกริดมากมาย… การที่เขาแสร้งพูดจาดีด้วย เพราะว่าคนพวกนี้คือขุนนาง… ใบหน้าของกริดพลันแดงก่ำอย่างเดือดดาลทันที… เป็นเวลาเดียวกับที่ไอรีนรีบเดินเข้ามาหส "ท่านพ่อ! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!! พ่อสงสัยในตัวกริดงั้นหรอ"  

       "ถูกต้อง!" เอิร์ลสไตมลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับโพล่งขึ้น "กริด… ฉันต้องขอโทษด้วยนะ แต่มันก็น่าสงสัยจริงไม่ใช่รึ… นายจะเป็นทั้งช่างตีเหล็กและนักดาบที่ยอดเยี่ยมที่สุดในทวีปพร้อมกันได้อย่างไร… สามัญสำนึกมันบ่งบอกว่าเป็นไปไม่ได้! ก่อนอื่นก็ต้องขอทดสอบดูหน่อยแล้วกัน... ว่าทักษะดาบนั่นเป็นของจริงหรือของเก๊… บลันด์!"

       "ครับ ท่านลอร์ด!"

       ชิ้ง!

       เมื่อเอิร์ลสไตมเรียกหา บลันด์พลันชักดาบออกจากฝักราวกับรออยู่นานแล้ว… มันพุ่งเข้าใส่กริดโดยไม่รีรอ 

       'แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน'

       ด้วยความสัตย์จริง วิธีที่จะทำให้กระจ่างชัดที่สุดคือต้องแสดงฝีมือ… กริดชักดาบอินสเลฟออกมาด้วยท่าทีสบายๆ...  เขาพุ่งตัวไปด้านหน้าพร้อมกับตะโกนขึ้น

       "ก็อย่างที่พวกนายพูดนั่นแหละ… ทักษะดาบของฉันไม่ได้กระจอกหรอกนะ! เดี๋ยวจะแสดงให้เห็นเอง!"

       "เตรียมใจแล้วงั้นหรอ… นายชนะฉันไม่ได้หรอกน่า"

       บลันด์กระโจนขึ้นพร้อมกับเสียบดาบตรงไปที่ศีรษะของกริด

       เคร้ง!

       "...!!"

       บลันด์หน้าถอดสีเล็กน้อย…  การโจมตีอย่างสุดแรงที่ทุ่มทั้งตัวกลับถูกปัดกระเด็นด้วยดาบยักษ์ในมือกริดอย่างง่ายดาย

       'ชิ! ฝึกฝนมาเยอะเหมือนกันนี่หว่า'

       ในเมื่อรู้ว่าเอาชนะด้วยพละกำลังไม่ได้ บลันด์จึงใช้แรงผลักจากการกระเด็นเพื่อหมุนตัวพร้อมกับย่อตัวให้ต่ำที่สุด… มันเล็งไปยังส่วนล่างของร่ายกายของกริด 

       กริดเสียบดาบยักษ์ลงพื้นทันที… ดาบของบลันด์ที่พุ่งเข้าใส่ข้อเท้าพลันต้องถูกบล็อคไว้อีกครั้ง

       'หมอนี่เอาเรื่องแฮะ'

       บลันด์รู้สึกเย็นสันหลังวาบ… มันคิดว่ากริดคงเป็นเพียงนักต้มตุ๋นที่ต่อสู้ไม่เป็น… แต่แล้วนี่มันอะไร 

       ทันใดนั้น… เท้าข้างหนึ่งของกริดได้ลอยมาหาบลันด์อย่างรวดเร็ว มันจึงรีบขยับตัวหนีอย่างลนลาน 

       ทว่า...    

       ผัวะ!

       "อั่ก!..."

       บลันด์ต้องสำรอกน้ำย่อยในกระเพาะออกมา… กริดได้เดินมาเข้ามาใกล้พร้อมกับพูดว่า "ทำตัวเหมือนกับเด็กที่วิ่งเล่นซนอยู่ในบ้าน… รู้สึกผิดหวังแทนดาบของนายจริงๆ" 

       "ก--แกนะแก!"

       โดยทั่วไป เอ็นพีซีอัศวินจะมีเลเวลต่ำสุดอยู่ที่180… ในบรรดาอัศวินทั้งหมด บลันด์คือหนึ่งในผู้มีพรสวรรค์สูงส่ง… และเลเวลของมันคือ200… แต่กลับถูกกริดที่มีเลเวลเพียง114โต้กลับอย่างง่ายดาย… มันก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว… ค่าพลังของกริดเทียบเท่าได้กับเลเวล200… ส่วนไอเท็มที่สวมอยู่ก็มีที่เกินเลเวล200หลายชิ้น… โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดาอินสเลฟ… มันคืออาวุธที่ดีที่สุดในเกม ณ ตอนนี้… อีกทั้งค่าพลัง… ทักษะ… ไอเท็ม และประสบการณ์สู้จริงของกริดก็ยังสูงกว่า… ทำให้ส่วนต่างของเลเวลนั้นไม่มีผลแม้แต่น้อย    

       แต่บลันด์ก้ยังมีอีกหนึ่งไม้ตายซ่อนอยู่… บิดาของมันคือเอิร์ลอัชเชอร์… หนึ่งในจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดของอาณาจักรอีเทอนัล… แน่นอนว่าบลันด์เองก็ได้รับการสืบทอดพรสวรรค์ด้านเวทย์มนต์มาจากผู้เป็นบิดา... ใช่แล้ว… มันไม่ใช่นักดาบธรรมดา… แต่เป็นจอมดาบเวทย์… ถึงบลันด์จะไม่ได้เชี่ยวชาญในด้านเวทย์มนต์โจมตีหรือป้องกันมากนัก…  ทว่ามันกลับชำนาญในทักษะเวทย์เสริมพลัง… และเวทย์มนต์ที่ทำให้อีกฝ่ายติดอาการผิดปรกติ 

       "วิจิตรแห่งดาบ! จิตวิญญานแห่งเกราะ!"

       ดาบและชุดเกราะของบลันด์พลันถูกอาบด้วยแสงสีฟ้าจางๆ ขึ้นทันที… แต่ยังไม่หมดแค่นั้น

       "พายุเกรี้ยวกราด!"

       สายลมอันรุนแรงกำลังหมุนรอบตัวบลันด์… เวทย์ลมชนิดนี้จะช่วยเพิ่มความเร็วโจมตี… และยังช่วยดูดซับความเสียหายอีกเล็กน้อย  

       'เราชนะแน่!'

       ความมั่นใจของบลันด์กลับคืนมาอีกครั้ง "ฉันคือบุตรชายคนเล็กของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่… เอิร์ลอัชเชอร์! ดังนั้นเวทย์มนต์แค่นี้ฉันใช้ได้สบายมาก… ฮ่าฮ่าฮ่า! นายจะเอาชนะวิถีดาบของเอิร์ลสไตม และเวทย์มนต์ของพ่อฉันได้รึเปล่าล่ะ!"

       "เอิร์ลอัชเชอร์งั้นหรอ..."

       ใบหน้าของกริดพลันเปลี่ยนสีทันที

       เอิร์ลอัชเชอร์… ใครน่ะหรือ… มันคือลอร์ดแห่งป้อมปราการแพเทรี่ยน… อีกทั้งยังเป็นขุนนางระยำที่สั่งให้กริดไปค้นหาถ้ำสุดเขตแดนเหนือ เพื่อนำหนังสือหายากของแพ็กม่ากลับไปให้มัน

       ในตอนนั้น กริดถูกบังคับให้รับภารกิจที่ไม่เหมาะสมกับเลเวลของตน… จนทำให้ต้องตกระกำลำบากต่อไปอีกหลายเดือน… ความตายเกิดขึ้นมากกว่า10ครั้ง… ไอเท็มสูญหายไปหลายชิ้นจากการถูกทำลาย… ในชีวิตจริงไม่พอจะจ่ายหนี้… เจ้าหนี้ตามทวงถึงบ้านอยู่หลายครั้ง… ในตอนนั้นเขาถึงกับอยากเลิกเล่นเกมนี้ไปเลย… เข้าเกมมาแต่ละครั้งไม่ต่างอะไรกับนรก… การกลับเข้าค่ายทหารยังจะมีความสุขมากกว่า… ถ้าเป็นคนทั่วไปคงได้เลิกเล่นไปแล้วแน่นอน 
       
       จุดดีเพียงข้อเดียวของกริดคือความอดทน… เขาอดทนจนหาหนังสือหายากของแพ็กม่าพบ… แต่สุดท้ายภารกิจกลับจบไม่สวย… ค่าชื่อเสียงทั้งหมดที่สั่งสมมากับเอิร์ลอัชเชอร์และเมืองแพเทรี่ยนสาปสูญไปทั้งหมด… และจบลงด้วยการที่เขาถูกอัศวินของเอิร์ลอัชเชอร์สังหาร    

       ผลจากเรื่องนั้น… ชีวิตของกริดจึงพลิกผัน… เขาได้กลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า… ชีวิตหลังจากนั้นได้ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดดทั้งในและนอกเกม… แต่นั่นก็มาจากความพยายามของตัวเขาเอง… ชายหนุ่มจึงยังคงเคียดแค้นเอิร์ลอัชเชอร์ไม่หาย     

       "โฮ่… นายคือลูกชายของเอิร์ลอัชเชอร์สินะ"

       กริดเคยสาบานกับตัวเองหลายครั้งว่าจะต้องฆ่าเอิร์ลอัชเชอร์ให้ได้… และตอนนี้… ในที่สุดเขาก็ได้พบกับเป้าหมายที่ใช้ระบายความแค้นแทนชั่วคราว… เด็กหนุ่มบลันด์ที่อยู่ตรงหน้า… มันเพิ่งจะแนะนำตัวเองไปเมื่อครู่ว่าเป็นลูกชายของเอิร์ลอัชเชอร์   

       แต่บลันด์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวกลับเข้าใจผิดไป

       "ฮ่าฮ่าฮ่า! แค่ได้ยินชื่อพ่อฉันก็กลัวขึ้นมาเลยหรอ… แต่มันสายไปแล้ว! วันนี้นายจะต้องถูกฉันเหยียบย่ำ!"

       บลันด์เติบโตขึ้นมาในสังคมขุนนาง… ด้วยความที่มีพรสวรรค์สูง มันจึงไม่เคยแพ้ใครในรุ่นเดียวกันมาก่อน… ความเชื่อมั่นที่มากเกินไปก็เป็นเหมือนดาบสองคม… มันไม่คิดว่าคนธรรมดาอย่างกริดจะสามารถเอาชนะมันได้

       "พายุโหมกระหน่ำ!"

       เวทย์สร้างอาการผิดปรกติ หนึ่งในไม้ตายของบลันด์ถูกใช้ออกมา… เกิดเป็นสายลมรุนแรงรายล้อมร่างกริดไว้… กริดได้แต่ยืนเฉยๆ โดยไม่ขยับตัวไปไหน… บลันด์เห็นดังนั้นจึงแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ... มันพุ่งเข้าแทงกริดด้วยดาบอาบเวทย์มนต์อย่างรวดเร็ว  

[ สายลมอันรุนแรงได้พันธนาการร่างกายของท่านไว้… ค่าความว่องไวจะกลายเป็น 0 และท่านจะไม่สามารถขยับตัวได้เป็นระยะเวลา 2 วินาที  ]
[ ท่านต้านทานต่ออาการผิดปรกติ ]

       
       กริดพลันอมยิ้มอย่างเย้ยหยันจากข้อความระบบที่เด้งขึ้น 

       "วิถีดาบแพ็กม่า..."

       'เดี๋ยวนะ… แพ็กม่างั้นหรอ… อย่าบอกนะว่า'

       เอิร์ลสไตมต้องตกตะลึงสุดขีดเมื่อได้ยินกริดตะโกนชื่อทักษะ

       หลังจากนั้นก็เป็นกริดที่ตั้งท่าดาอินสเลฟในมือเตรียมโจมตี
       
       "ร่ายรำ!"

       ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!... 

       ดาบยักษ์ถูกกวัดแกว่งไปด้านหน้า10ครั้งถ้วน… ด้วยน้ำหนักอันทรงพลังของดาบ… การโจมตีของบลันด์พลันต้องสลายไปจนหมด… แถมบาเรียวายุที่อยู่รอบกายก็ถูกทำลายในพริบตา… แม้กระทั่งชุดเกราะอาบพลังเวทย์ก็ต้องแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ    

       "อ๊าากกกก!!"

       บลันด์แทบไม่เชื่อสายตาตนเอง… มันไม่เข้าใจว่าชายคนนี้ขยับตัวได้ยังไง… แล้วแสงนั่นอีก  

       ร่างของบลันด์ถูกแสงสีเงินจำนวน10สายเฉือนเข้าอย่างแรงจากทุกทิศทาง… ส่งผลให้เกิดบาดแผลขึ้นมากมายพร้อมกับทรุดลงไปอยู่ในท่าคุกเข่า

       'เป็นไปไม่ได้… เราจะจบแบบนี้ไม่ได้!'

       มันไม่อยากเผยความอับอายต่อหน้าคนที่แอบชอบและอาจารย์ที่เคารพ… บลันด์ไม่อยากจบสิ้นเพียงเท่านี้… มันอยากจะลุกขึ้นมาฆ่ากริดให้รู้แล้วรู้รอด… แต่บาดแผลก็ทำให้มันไม่อาจขยับตัวได้ดั่งใจนึก

       กริดพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหยียดหยัน… เขาหันกลับไปหาเอิร์ลสไตมและพูดว่า "แค่นี้พิสูจน์ได้รึยัง… ฝีมือดาบของฉันน่ะ... แล้วต่อไปจะให้ทำอะไรอีก… ฉันต้องแสดงการตีเหล็กให้ดูด้วยไหม… หืม" 

       "โอ้! นั่นก็เยี่ยมเลย! ตกลง! ฉันอยากจะรู้จักนายมากกว่านี้! แต่ก่อนอื่น..." พอเอิร์ลสไตมพูดจบก็รีบวิ่งเข้ามาหากริด… เขาใช้มือทั้งสองข้างกุมมือของกริดไว้… และขอร้องออกมาด้วยสีหน้าอ่อนวอนว่า "กริด! ได้โปรด… แต่งงานกับลูกสาวฉันเถอะนะ!"  

       ตำนานของช่างตีเหล็กและนักดาบที่เก่งที่สุดในประวัติศาตร์… ชายผู้นั้นมีนามว่าแพ็กม่า… เอิร์ลสไตม์รู้ได้ในทันทีว่ากริดคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  

       และมาถึงตอนนี้… กริดคือผู้เล่นคนแรกของโลกที่กำลังจะได้รับสถานะทางสังคมเป็น 'บุตรเขยขุนนาง'… ความจริง สิ่งนี้เขาควรได้รับเมื่อนานมาแล้ว… แต่กลับถูกยูร่าขัดขวางไว้เสียก่อนในวิหารยาธาน  

• Next
• Previous