จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 109

       ทุกคนที่มางานรวมรุ่นล้วนหวังจะดูถูกเราเพื่อสนองความสุขส่วนตัวเท่านั้น… ทว่าเรากลับล้างหนี้และกลายเป็นคนประสบความสำเร็จ... ทำให้ไม่มีใครสามารถดูแคลนเราได้… งานรวมรุ่นคราวนี้จึงสูญเสียแรงจูงใจหลักไปจนทำให้ต้องเข้าสู่ภาวะเงียบงัน   

       โดยเฉพาะอย่างยิ่ง… ลีจุนโฮ… หมอนี่ไม่ยอมพูดอะไรสักคำเดียว… เอาแต่ซดเหล้าเข้าไป1แก้วแล้วรีบเดินออกจากงานไป… ทันใดนั้นบรรยากาศพลันผ่อนคลายลง…  เพื่อนที่เหลือกระหน่ำยิงคำถามใส่เราไม่หยุด     

       "ทำไมนายถึงขับซีรีย์13มาได้… ถูกหวยมารึไง… คราวก่อนที่เจอกัน ยังเป็นหนี้อยู่เลยไม่ใช่หรอ..."

       "ยองวู… นายกลายเป็นแร้งเกอร์ในซาทิสฟายแล้วสินะ… คงได้เงินจากการถ่ายทอดสดเยอะเลยใช่ไหม… แล้วอีกนานรึเปล่า ที่พวกเราจะได้เห็นนายออกทีวี..."

       "นายมีความสัมพันธ์ยังไงกับยูร่า… ทั้งสองคนคบกันอยู่หรอ"

       "ได้คบกับหญิงสาวที่ชายทั้งโลกใฝ่ฝัน… ฉันนึกไม่ออกเลยว่ามันจะสุดยอดขนาดไหน..."       

       ความสงสัย… ความอิจฉา… และความริษยา… อารมณ์เหล่านี้กำลังสื่อออกมาอย่างชัดเจนในแววตาของเพื่อนร่วมรุ่น… ส่วนคนที่ถือว่าค่อนข้างสนิทในสมัยเรียนก็เดินเข้ามาทำเป็นตีสนิท

       "เฮ้~ ยองวู… เมื่อก่อนเราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ยังจำได้ไหม… ช่วงนั้นก็สนุกดีนะ… ไว้ว่างๆ ออกไปหาอะไรดื่มกันไหม"

       "โอ้! เยี่ยมเลย! ทุกคนไม่ค่อยได้เจอหน้ากันตั้งแต่เรียนมหาลัยและเกณฑ์ทหารแล้วสินะ… เป็นไอเดียที่ดี"

       "ฮะฮะ… นายควรพายูร่ามาด้วย… พาแฟนมาแนะนำให้เพื่อนรู้จักบ้างสิ…"

       "นี่ นายรู้ไหม… ฉันอยากลองขับซีรี่13มานานแล้ว… ขอฉันลองหน่อยได้ไหม… แค่5นาทีก็ยังดี… ได้โปรด"

       คนพวกนี้เคยทอดทิ้งเราในยามที่ต้องการความช่วยเหลือ… แต่พอชีวิตเราดีขึ้นกลับมาทำเป็นตีสนิทอีกครั้ง… เพื่อสวะแบบนี้…  เราจึงตัดความสัมพันธ์ได้อย่างไม่ใยดี  

       "พวกนายมาที่นี่เพียงเพื่อจะเล่นเป็นเพื่อนกับฉันงั้นหรอ… หุบปากไปซะ! ดูคนอื่นเป็นตัวอย่างบ้าง… พวกนายต้องมองฉันด้วยสายตาอิจฉาเท่านั้น!  และฉันก็มาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะทุกคน!"

       "อะไรนะ..."

       "เฮ่อะ! การพูดจานั่นมันอะไร… แค่ประสบความสำเร็จหน่อยก็ทำเป็นโอหังงั้นหรอ"

       คำพูดของเราค่อนข้างรุนแรง จึงไม่แปลกที่พวกมันจะโกรธ… เราพลันเหยียดหยันออกไปอีกระลอก "มันก็น่าตลกดีนะ… ที่พวกนายดันทำตัวเหมือนลีจุนโฮเมื่อครู่เปี๊ยบเลย… ฉันอยากจะรู้นัก ทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้เอาแต่ดูถูกเหยียดหยามฉัน… พอได้ดีหน่อยกลับเสนอหน้ามาตีสนิท… หึหึ! การได้กดคนอื่นลงมันคือความสุขของพวกนายรึไงกัน… แล้วดูตอนนี้สิ… คิดว่ามีดีพอจะพูดอะไรต่อหน้าฉันได้อีกรึเปล่า"

       "นี่แก..."

       พวกมันพลันหน้าแดงก่ำไปด้วยความโมโห… แต่ทุกคำพูดของเรา… ไม่มีประโยคใดที่พวกมันสามารถโต้แย้งได้  

       "พวกแกมันก็แค่เศษขยะ…  ที่เก่งแต่ดูถูกคนอ่อนแอกว่าเท่านั้น..."
       
       เราเย็นชาใส่อย่างสุดขีด… ในอนาคตคงไม่คิดมาร่วมงานหรือเสวนาอะไรกับคนเหล่านี้อีกแล้ว… ความสัมพันธ์ทั้งหมดจึงต้องจบลงในวันนี้… เราหยิบเสื้อโค้ทขึ้นมาสวมพร้อมกับสะบัดตัวเดินออกจากร้านไป

       วรูมมมมม!   

       เราเข้ามานั่งใน '23' พร้อมติดเครื่อง… หลังจากกำหนดเส้นทางเสร็จสรรพ เราก็เลือกให้รถยนต์เป็นโหมดขับอัตโนมัติ… แต่ในขณะที่กำลังจะออกตัว กลับมีใครบางคนมาเคาะกระจกเรียก… เป็นอาฮยอง... เราลดหน้าต่างลงและหันไปมองอาฮยองที่กำลังมีสีหน้ากังวล     

       "จะกลับแล้วหรอ..."

       'คิมอาฮยอง...'

       หากเป็นไม่กี่วันก่อน เธอคือรักเดียวของเรา… เรารักหญิงสาวคนนี้มากจนเก็บไปจินตนาการว่าได้แต่งงานกับเธอนับพันครั้ง… ทว่าตอนนี้… เราไม่หลงเหลือความรู้สึกใดให้อีกแล้ว 

       เมื่อสำนึกรู้ว่าอาฮยองไม่ใช่คนที่เราคิดว่าเธอเป็น… ทั้งความผิดหวัง… ถูกทรยศหักหลัง… ความรู้สึกทั้งหมดต่างมลายหายไปอย่างง่ายดาย

       "เด็กน้อยที่เคยดูถูกฉัน... ทุกคนต่างกำลังรู้สึกอิจฉา… ส่วนเพื่อนที่เคยทอดทิ้งฉัน… ทุกคนต่างกลับมาตีสนิทด้วย… ที่ฉันตัดสินใจกลับก็เพราะได้ชำระความแค้นไปหมดแล้ว… ถ้าหากอยู่นานกว่านี้ เกรงว่าอารมณ์จะปะทุจนเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น… มันคงเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยนช์"  

       ในตอนที่เรายังชอบอาฮยองอยู่… แค่เพียงจ้องตาก็มิอาจทำได้… หัวใจพลันต้องเต้นระรัวทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้… ตลอดเวลาจะพูดจาผิดๆ ถูกๆ จับใจความไม่ได้… แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว… เราสามารถตอบเธอกลับไปอย่างฉะฉานและไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง… แววตาคู่นั้นก็สามารถมองผ่านเข้าไปได้ง่ายดายโดยที่ไม่รู้สึกอะไร      

       "ดูแลตัวเองให้ดีนะ… อาฮยอง… ฉันเคยรักเธอมากกว่าใครทั้งหมด"

       ในขณะที่เรากำลังจะจากไป อาฮยองก็รีบคว้าแขนไว้ "ค--เคย… งั้นหรอ… ทำไมถึงเป็นอดีตไปแล้วล่ะ… ตอนนี้เธอไม่รักฉันแล้วหรอ… แต่ฉันรักเธอนะ"

       ความจริงที่เธอเคยเป็นรักแรกนั้นไม่ได้เปลี่ยนไป… ต่อให้อาฮยองจะย่ำยีหัวใจเรามากขนาดไหน… แต่เมื่อจำต้องบอกลา… เราก็อยากให้มันจบด้วยดีมากที่สุด… ไม่มีอะไรให้ค้างคาใจอีก… เราเคยหลงรักเธออย่างหัวปักหัวปำมาตลอด13ปี… ดังนั้น…  การจากลาวันนี้จะต้องไม่เหลือเชื้อไฟให้จุดติดได้อีกเด็ดขาด       

       "ก็อย่างที่เธอเห็น… ฉันมียูร่าแล้ว… นางฟ้าที่เธอไม่มีวันเทียบได้ ฉันคงจะโง่เกินไปหน่อยถ้าหากจะเลือกเธอมากกว่ายูร่า… ขอโทษนะ… แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว"

       "ยองวู… นาย... "

       เราพยายามพูดจาให้กำกวม… หลังจากนั้นก็ทอดทิ้งอาฮยองที่ทั้งเสียใจและเจ็บปวดไว้ที่ร้าน

       'ระหว่างเราคงต้องจบกันแค่นี้'

       ความสัมพันธ์ที่แย่ๆ ขอให้มันจบไปทั้งหมด… เป็นการจากลาที่เด็ดขาดและแน่วแน่… หลังจากนี้จะมีแต่การเริ่มต้นใหม่เท่านั้น

       ***

       ในระหว่างทางกลับบ้าน เราย้อนนึกถึงบทสนทนาระหว่างยูร่าไปพลาง       

       "หลังจากที่กิลด์เซดาก้าห์ฆ่ามาลาคัสสำเร็จ… กำลังรบของวิหารยาธานก็อ่อนแอลงมาก… ทำให้กิลด์เซดาก้าห์คือศัตรูอันดับ1ของวิหารยาธานตอนนี้… ในไม่ช้าคงได้มีมาตราการตอบโต้อะไรออกมาสักอย่างแน่… แล้วก็อย่างที่ทุกคนคาดเดา… ฉันคือข้ารับใช้ลำดับที่8… การปะทะกันระหว่างเราสองคนคงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้"

       "แล้วเธอมาหาฉันทำไม… เพื่อประกาศสงครามงั้นหรอ… หรือว่าจะฆ่าฉันทิ้งที่นี่… ฉันรู้นะว่าเธอจริงจังกับเกม… แต่การจะฆ่าคนบริสุทธิ์ทิ้งมันไม่ป่าเถื่อนไปหน่อยหรอ"

       "...อย่าคิดว่าทุกคนต้องโรคจิตเหมือนนายสิ… ฉันแค่อยากจะชดใช้หนี้ในอดีต… ครั้งที่เราเคยสู้กันตอนนั้น"

       "หนี้อะไร..."

       "ที่เราพบกันในวิหารยาธานวันนั้นไง… นายช่วยล็อคเอ้าท์เพื่อให้ภารกิจของฉันสำเร็จไม่ใช่หรอ… ต้องขอบใจในเรื่องนั้น… ตำแหน่งภายในวิหารของฉันจึงสูงขึ้น และสามารถก้าวมาเป็นข้ารับใช้ลำดับที่8ได้ในวันนี้… นายคือผู้มีพระคุณของฉัน… จึงเป็นการยากที่จะทำใจหันอาวุธเข้าหาผู้มีพระคุณได้"

       "ฉันจงใจล็อคเอ้าท์เพื่อช่วยเธอ… กำลังพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่"

       ดูเหมือนยูร่าจะเข้าใจบางสิ่งผิดไปมหันต์

       "ในตอนนั้น... ฉันไม่ได้จงใจล็อคเอ้าท์… ดังนั้นเธอไม่ได้ติดหนี้อะไรฉัน"

       เราไม่เคยรู้มาก่อนว่ายูร่าจะเข้าใจผิดในเรื่องนี้… แต่เราไม่อยากสานสัมพันธ์กับเธอต่อ จึงรีบปฏิเสธเสียงแข็งทันที… ทว่าดูเหมือนจะเข้าหูซายทะลุหูขวา… ยูร่ายังคงเพ้อฝันอยู่ในโลกจินตนาการต่อไป   

       "ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายต้องยืนกรานปฏิเสธ… แต่ไม่ว่านายจะพูดยังไง… ก็เปลี่ยนความจริงที่นายคือผู้มีพระคุณของฉันไม่ได้… ดังนั้นฉันจึงยินดีที่จะชดใช้ให้"

       ยูร่ามีความหัวรั้นสูงมาก… ท้ายที่สุดเราจึงทำได้เพียงพยักหน้ารับ 

       "ในเมื่อคำพูดไม่ได้ผล… งั้นก็ตกลง… เธออยากจะทำอะไรก็เชิญเลย… ฉันเองก็อยากจะรีบจบความสัมพันธ์แย่ๆ นี้เต็มที… แล้วเธอจะชดใช้ให้ฉันยังไงบ้าง"

       "ความสัมพันธ์แย่ๆ… นายหมายถึงอะไร"

       ยูร่าขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ… แต่ถึงกระนั้นก็ยังดูงดงามจนเราต้องตั้งคำถามออกมา 

       'ทำไต้องมองด้วยสายตาแบบนี้… จะเอาเปรียบกันเกินไปแล้ว...'

       ในขณะที่เรากำลังชื่นชมในใจ... ยูร่าก็อธิบายต่อไปพลาง

       "หลังจากนี้จะเกิดสงครามระหว่างวิหารยาธานกับเซดาก้าห์ขึ้นแน่นอน… แต่ฉันก็จะไม่ฆ่านาย… ฉันฆ่าผู้มีพระคุณไม่ได้… แต่ก็จะมีบางศึกที่แม้แต่ฉันเองก็มิอาจเลี่ยงเหมือนกัน"
       
       "...เธอจะไว้ชีวิตฉันงั้นหรอ… ว้าว… ขอบคุณมากนะ น้ำตาจะไหลเลย"

       ในเซดาก้าห์ เราไม่ใช่ขุนพลนักบู๊อยู่แล้ว แต่เป็นแค่ช่างตีเหล็ก… เราไม่มีแผนจะเข้าร่วมสงครามแน่ ถ้าหากว่าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องโดยตรง… เหมือนอย่างกิลด์ไจแอนท์เมื่อวันก่อน… การผลิตไอเท็มขาย ร่ำรวยกว่าการต่อสู้เป็นร้อยเท่า… ตัวเราที่ทำงานเบื้องหลังไม่มีทางได้เจอกับยูร่าในสนามรบอยู่แล้ว   

       เราพยักหน้าตอบกลับไปอย่างมั่นใจ

       "ตกลง… นี่คือวิธีชดใช้หนี้ของเธอใช่ไหม… แล้วธุระกับฉันเสร็จรึยัง… ถ้าเราไปถึงร้านแล้วก็ขอให้เธอรีบกลับด้วย… หลังจากนี้ก็อย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก… มันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพหัวใจฉันเท่าใดนัก"

       ยูร่าคือผู้หญิงที่ทำลายวิหารยาธานจนป่นปี้เพียงเพราะอยากฆ่าเรา… การติดต่อกับเธอบ่อยๆ มีแต่จะทำให้เรารำลึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดตอนนั้นกลับมา… เราอยากหายไปจากเธอให้เร็วที่สุด… ทว่ายูร่ามิได้คิดเช่นนั้น   

       "เปลี่ยนใจแล้ว… ฉันยังมีวิธีชดใช้หนี้ให้นายอีกทางหนึ่ง"

       "อะไรอีก..."

       "ต้องขอโทษด้วยนะที่ฉันถือวิสาสะสืบค้นอดีตของนาย… ก่อนหน้านี้นายมักจะถูกเพื่อนร่วมรุ่นกลั่นแกล้งและดูถูกอยู่ตลอดใช่ไหม..."

       "เฮ้ย..."

       บ้าน่า… ทำไมเธอถึงรู้เรื่องในอดีตอันน่าอับอายได้… สืบรู้ไปถึงไหนกันแน่นะ  

       'เป็นพวกสตอร์กเกอร์งั้นหรอ'

(ผู้แปล : Stalker - โรคจิตที่ชอบสะกดรอยตามเป้าหมายและขุดคุ้ยเรื่องราวต่างๆ ของคนๆ นั้น)

       เราอยากจะโพล่งออกไปแบบนั้น... แต่ความเป็นจริงก็ทำได้แค่เงียบไว้… ทันใดนั้นยูร่าก็แนะนำบางอย่างขึ้นมา "นายกำลังจะไปงานรวมรุ่นใช่ไหม… อย่างนั้นฉันเองก็จะไปด้วย… จะช่วยเล่นละครเป็นแฟนนายให้เพื่อนทุกคนเห็นก็แล้วกัน" 

       นี่เธอกำลังพูดบ้าอะไรอยู่...

       "ทำไม..."

       ยูร่าอธิบายต่อไปอย่างใจเย็น "ถ้าหากพวกเขารู้ว่า… ผู้หญิงอัจฉริยะและงดงามอย่างฉันเป็นแฟนนาย… รับรองได้เลยว่าจะไม่มีใครกล้าดูหมิ่นนายอีกแน่… ทุกคนในงานจะต้องตกตะลึงจนอ้าปากค้าง… เป็นไงบ้างล่ะ… ไอเดียนี้ก็ไม่เลวเลยใช่ไหม… วิธีการชดใช้หนี้ของฉันน่ะ"

       "..."

       เราค่อนข้างมันว่าว่าเธอคงจะป่วยเป็นโรคเจ้าหญิง… มันไม่แปลกไปหน่อยหรอที่คนดัง… ฉลาด… และสวยอย่างเธอจะเสนอไอเดียบ้าๆ นี้ขึ้นมา  

(ผู้แปล - อธิบายซ้ำ 'โรคเจ้าหญิง' คือวลีของทางฮ่องกง จีน เกาหลี ญี่ปุ่น ไต้หวัน ที่ใช้อธิบายลักษณะของผู้หญิงที่มีนิสัยเอาแต่ใจ อีโก้สูง และหยิ่งทระนง )

       "ฉากนี้มันปรากฏบ่อยๆ ในนิยายเกาหลีไม่ใช่หรอ… ถึงเพศจะสลับกันก็เถอะ… แต่ว่า... "

       เราไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอนี้

       "ไม่เป็นไรหรอก… นั่นไม่จำเป็น… ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ด้วยฝีมือของตัวเองได้"

       ใช่แล้ว… เราปฏิเสธเธอไปโดยสิ้นเชิง 

       ทว่า… ผลสุดท้ายกลับต้องยอมแพ้ความดื้นรั้นของเธอ… ยูร่าลงจากรถและทำทีให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าพวกเราคือคู่รัก… มันได้ผลเกินคาด… ทุกคนในรุ่นต่างต้องผงะกับภาพที่เกิดขึ้นจนได้แต่เงียบเป็นเป่าสาก… ที่เธอพูดก็ไม่ผิดนัก… ซีรีย์13ยังไม่มากพอจะสร้างแรงกระทบได้มากพอ   

       "...ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก… ต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงจะเข้าใจผิดขนาดนี้ได้… แถมยังสืบประวัติเราจนละเอียดและยังยืนกรานจะชดใช้หนี้ด้วยวิธีบ้าบิ่นแบบนี้… คิดเองเออเองชัดๆ… เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"

       ถ้าหากวัดจากสามัญสำนึกของคนปรกติ… ดูเหมือนยูร่าจะอ่อนต่อโลกยิ่งกว่าเราเสียอีก 

       'การประสบความสำเร็จด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่อายุยังน้อย... คงจะทำให้เธอกลายเป็นคนแบบนี้'

       เรากลับถึงบ้านในเวลาที่ไม่นานนัก หลังจากนั้นก็ตรงดิ่งไปยังแคปซูลเพื่อเข้าซาทิสฟายทันที

       ***
       
       กองกำลังวินสตันพ่ายแพ้ต่อวิหารยาธานอยู่หลายหน… กัปตันอัศวินบาดเจ็บปางตาย… แม่เมืองวินสตันถูกลักพาตัว… แม้วินสตันจะกลายเป็นหนึ่งในเมืองที่มั่งคั่งสูงสูดทางตอนเหนือ… แต่ดูเหมือนการรักษาความปลอดภัยจะยังทำได้ไม่ดีพอ    

       เอิร์ลสไตมเล็งเห็นถึงปัญหาดังกล่าว... จึงได้นำกำลังจากฟรอนเทียร์มาสนับสนุนด้วยตนเอง

       "ท่านพ่อ!"
       
       "โอ้! ลูกสาวสุดที่รักของพ่อ… โตเป็นสาวสวยกว่าครั้งก่อนที่ได้พบกันอีกนะ"

       เอิร์ลสไตมคือหนึ่งในขุนนางชั้นสูงของอาณาจักรอีเทอนัล แถมยังเป็นผู้กุมชะตากรรมของดินแดนตอนเหนือทั้งหมดไว้… แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าบุตรสาว… ไอรีน… เขากลับกลายเป็นคนละคนทันที… โดยไม่สนว่าจะมีอัศวินและกองทหารมากมายเพียงใดเฝ้ามองอยู่… เอิร์ลสไตมวิ่งปรี่เข้าไปโผกอดบุตรสาวพร้อมน้ำตา      

       "ลูกคงเจ็บปวดแย่เลยนะ… พ่อขอโทษที่ต้องผลักภาระให้ลูกขนาดนี้… ขอบคุณสวรรค์ที่ลูกยังปลอดภัย"

       ไอรีนคือทายาทเพียงคนเดียวของเขา… แต่แทนที่จะเก็บไว้ดูแลข้างกายเป็นอย่างดี เอิร์ลสไตมกลับมอบหมายให้เธอดูแลเมืองสำคัญ… จนกระทั่งทำให้ไอรีนต้องถูกจับตัวไปอีกหน… คนเป็นพ่ออย่างเขาจึงรู้สึกเจ็บปวดเป็นที่สุด   

       แต่ไอรีนก็ตอบกลับไปด้วยท่าทีผ่อนคลาย "ท่านพ่อไม่ได้ทำอะไรผิด… ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง… แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่า… หนูจำเป็นต้องมีคนที่แข็งแกร่งคอยดูแลข้างกาย"

       เอิรล์สไตมชำเลืองหางตาไปมองฟินิกซ์เล็กน้อย

       "ใช่แล้ว… ลูกต้องการคนที่แข็งแกร่ง… ใครสักคนที่พึงพาได้มากกว่ากัปตันฟินิกซ์ผู้ไร้ความสามารถ"
       
       "ได้โปรดลงโทษกระผมสถานหนักด้วย!"

       ความรู้สึกผิดบาปของฟินิกซ์พุ่งสูงเสียดฟ้า… จะมีใครสักคนที่สามารถเข้าใจเขาได้บ้าง… นอกจากจะนำกองทัพอันเกรียงไกรแพ้ศึก… ตนเองยังต้องบาดเจ็บปางตายจนไม่สามารถปกป้องเจ้านายได้… ความรู้สึกไร้ความสามารถ… ฟินิกซ์รับรู้ได้ดียิ่งกว่าใคร

       แต่เอิร์ลสไตมก็หาได้สนใจคำพูดของเขา… เพียงหันไปพูดกับไอรีนว่า "แต่ว่านะ ลูกสาวสุดที่รักของพ่อ… ในเมื่อโดรันตายไปแล้ว… คงไม่มีใครในแดนเหนือที่จะแข็งแกร่งไปกว่าฟินิกซ์ได้อีก… ดังนั้นกลับไปฟรอนเทียร์กับพ่อเถอะ ส่วนวินสตันก็ให้ฟินิกซ์ดูแลไป"       

       "ไม่!... มีใครบางคนที่แข็งแกร่งพอจะเป็นที่พึ่งให้หนูได้… เขาเก่งและกล้าหาญยิ่งกว่าใครที่หนูเคยพบมาทั้งหมด!"

       "โฮ่..."

       ไอรีนคือบุตรสาวของนักรบ… แม้เธอจะไม่ได้ถูกฝึกฝน แต่ก็เคยพบพานยอดฝีมือมานับไม่ถ้วน ทักษะในการดูคนของไอรีนจึงนับว่าสูงมาก… ถ้าหากชื่นชมใครขนาดนี้ ย่อมทำให้เอิรล์สไตมมีความหวังขึ้นมา  

       "แล้วเขาคือใครกัน..."

       "เขาเป็นช่างตีเหล็ก"

       "เอ๋..."

       คำตอบที่ออกมาจากปากของบุตรสาวซึ่งกำลังยิ้มแย้ม… พลันทำให้เอิร์ลคิดว่าตนหูฝาดไปชั่วขณะ… เขาตั้งสติและถามกลับไปอีกครั้ง "ลูกรัก… คนที่ลูกบอกว่าแข็งแกร่งและพึ่งพาได้… เป็นช่างตีเหล็กงั้นหรอ… นี่พ่อได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่า" 

       ไอรีนพยักหน้าด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

       "ใช่แล้ว… เขาคือช่างตีเหล็กคนเดียวกับที่สร้างสมบัติประจำตระกูลให้เราเมื่อไม่นาน… เขาคือคนที่ช่วยชีวิตหนูจากมาลาคัส… และยังเป็นคนเดียวกับที่ช่วยวินสตันไว้จากบริษัทเมโร่"

       "อ๋อ… คนที่ชาวบ้านร่ำลือกันนี่เอง"

       หากดูจากความสำเร็จและชื่อเสียง… ชายคนนั้นคือเด็กหนุ่มที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย… แต่ทันทีที่เอิร์ลสไตมเห็นใบหน้าของไอรีน เขาก็พลันเกิดความรู้สึกเดือดดาลขึ้นในใจทันที  

       'ลูกสาวของเรา… กำลังมีความรักงั้นหรือ'

       เอิรล์สไตมรู้ดีว่าชายคนนั้นช่วยวินสตันไว้จากบริษัทชั่วเมโร่… และยังมีรายงานเข้ามาว่า เขามีทักษะชั้นยอดระดับเดียวกับช่างตีเหล็กในตำนาน… แต่ช่างตีเหล็กก็คือช่างตีเหล็กวันยังค่ำ… มีหรือที่จะเอาชนะหนึ่งในข้ารับใช้แห่งยาธานได้  

       เอิร์ลสไตมไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

       "ลูกรักของพ่อ… ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย… โลกนี้ไม่น่าจะมีคนที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นอยู่ได้… เขาหน้าตาดีรึเปล่า… พ่อห่วงว่าลูกจะถูกหลอกโดยพวกนักต้มตุ๋น"

       ไอรีนโพล่งขึ้นอย่างอารมณ์เสีย "หนูไม่ได้ถูกหลอก! พ่อคิดว่าหนูเป็นผู้หญิงน่าสมเพชที่ถูกหลอกได้ง่ายด้วยรูปลักษณ์ภายนอกงั้นหรอ… แล้วก็… เขาไม่ได้หน้าตาดีขนาดนั้นสักหน่อย"

       ฟินิกซ์และอัศวินแห่งวินสตันทุกคนพลันพยักหน้าพร้อมกัน

       "ใช่แล้วขอรับ… ชายคนนั้นแข็งแกร่งมาก… แต่รูปลักษณ์ก็..."

       ถึงกระนั้นเอิร์ลสไตมก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

       "มีผู้ชายน่ารังเกียจบังอาจมาล่อลวงลูกสาวฉันเชียวรึ! ทุเรศสิ้นดี! ฉันอยากจะเห็นนักว่าเขาเป็นคนแบบไหน… ลากคอมาพบฉันเดี๋ยวนี้!!"

       "เอ่อ… ท่านเอิร์ลขอรับ… เขาคือวีรบุรุษแห่งวินสตัน… แถมยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตท่านหญิงไอรีน… พวกเราควรปฏิบัติต่อเขาด้วยดีนะขอรับ"

       "อ่า… ใช่แล้ว… ลากคอเขามาที่นี่อย่างนุ่มนวลก็แล้วกัน"

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 109 - จบตอน

• Next
• Previous