จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 107

       ซี่รีย์13 คือรถยนต์รุ่นล่าสุดที่บริษัท B ปล่อยออกมาในช่วงครึ่งปีหลัง… นับเป็นรถเก๋ง4ประตูขนาดกลางที่มีรูปทรงโฉบเฉี่ยวที่สุดในรุ่น… ขอบโค้งมน… ผิวมันวาว…  ทุกอย่างดูพอเหมาะ… ช่วงกันชนถูกออกแบบมาอย่างเรียบง่ายแต่ดูดี… มีความลงตัวอย่างน่าประหลาดระหว่างความเป็นรถสปอตกับรถแข่ง…  ช่วงล่างตัวถังถูกเน้นหนักด้วยสีดำเข้ม ส่วนฝากระโปรงหน้าพาดลายสีเงินอันเป็นจุดเด่นเตะตาของรถรุ่นนี้

       รนยนต์ราคา800ล้านวอนที่ได้รับการชื่นชมจากนิตยสารชั้นนำมากมายในด้านการออกแบบ… ในที่สุดก็ตกเป็นของเราเสียที

       "… โคตรเจ๋ง"

       ที่หน้าบ้าน... เรากำลังตื่นตะลึงจากการที่รถคันใหม่เพิ่งถูกนำมาส่ง… สีดำด้านของมันให้ความรู้สึกสูงสง่า… เราอยากจะซิ่งมันไปบนถนนปะเดี๋ยวนี้… คงทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยพลันต้องหันมาเหลียวหลังแน่นอน  

       อยากจะเปิดกระจกแล้วเรียกสาวสวยขึ้นมานั่ง

       'เฮ้หล่อน… ขึ้นมา!' นี่คือสิ่งที่เราอยากตะโกนออกไป

       ซีรีย์13 คือรถในฝันของหญิงสาวหลายคน… เราจึงค่อนข้างมันใจว่าคงมีพวกหล่อนจำนวนไม่น้อยที่อยากขึ้นมานั่ง 

       "แต่เรื่องหิ้วสาวคงต้องพักไว้ก่อน..."

       เราเริ่มสตาร์ทเครื่อง… ขุมกำลังเครื่องยนต์อันดุดันได้กระหึ่มจนหัวใจเราพลันเต้นระรัว

       หากเทียบในมุมเครื่องยนต์…ซีรีย์13นับว่ายังด้อยกว่าซีรีย์12.8อยู่เล็กน้อย… ก็แน่ล่ะ ซีรีย์12.8ไม่ใช่รถซีดานขนาดกลาง แต่เป็นซุปเปอร์คาร์… จึงทำให้ซีรีย์13มีรูปลักษณ์โฉบเฉี่ยวงดงามมากกว่า โดยที่กำลังเครื่องยนต์ต้องตกเป็นรองรถรุ่นพี่

       แต่ถึงกระนั้น… มันก็ยังมีขุมพลังเครื่องยนต์ที่สูงถึง580แรงม้า… แรงบิด72กิโลกรัมเมตร…  อัตราเร่ง0-60ไมล์ภายใน3.8วินาที…  ซีรีย์13เองก็มีสมรรถนะไม่ต่างจากซุปเปอร์คาร์มากนัก

       "ไปกันเถอะ!"

       เราตัดสินใจตระเวนไปรอบๆ เมืองกับ '23'… ชื่อที่เราตั้งให้รถคันนี้ 

       วรูมมมมมม!

       เครื่องยนต์ทรงพลังที่เร่งความเร็วสูงถึง100กิโลเมตรต่อชั่วโมงได้ภายใน4วินาที… แม้เราจะขับรถไม่แข็ง แต่ด้วยตัวช่วยที่สมราคา จึงทำให้ทุกสิ่งไม่ใช่เรื่องยาก...

       "โอ้ววว! ยอดเลย! 23… สุดยอดดด! อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       เป็นราวกับภาพในความฝัน จนเราอดหัวเราะอย่างมีความสุขไม่ได้… เมื่อเดือนที่แล้วยังมีหนี้ก้อนโตอยู่เลย… แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเจ้าของรถหรูราคา800ล้านวอน... เราคือคำนิยามของคำว่าชีวิตพลิกผัน ตัวจริงเสียงจริง...  

       เรารู้สึกพึงพอใจอย่างมาก… ในที่สุดความฝันก็ได้เติมเต็มเสียที… ต้องยกประโยชน์ให้ซาทิสฟายล่ะนะ… เป็นเกมที่ทำให้ผู้เล่นพึงพอใจสมชื่อจริงๆ… เรารู้สึกชื่นชมเกมออนไลน์เสมือนจริงเกมนี้มาก… หากเป็นเมื่อก่อน ใครจะคิดว่ามนุษย์จะสามารถสร้างสิ่งเสมือนจริงที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ขึ้นได้… และตอนนี้มันกำลังทำให้เราร่ำรวย!     
       
       ***

       โรงเรียนมัธยมปลายสตรี 'ยังก์เลดี้ส์'… สถานที่แห่งนี้คือโรงเรียนหญิงล้วนที่ติดท็อป10ของประเทศ… แม้จะก่อตั้งยังไม่ถึง50ปี จึงไม่ได้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานอะไรมากนัก… แต่เหล่าหญิงสาวที่จบจากที่นี่ล้วนได้ดิบได้ดีกันทุกคน

       และชื่อเสีงของโรงเรียนยังก์เลดี้ส์ก็ยังทวีความโด่งดังขึ้นไปอีกในปีนี้… เป็นเพราะเด็กผู้หญิง2คน… ชินเซฮีและพัคเยริม… ทั้งคู่ต่างสอบวัดผลระดับชาติติดอันดับท็อป5ของเกาหลีใต้… แถมหน้าตาก็ยังน่ารักเทียบได้กับดาราเลยทีเดียว 

       คนแรก… พัคเยริม 

       เธอมักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ… ขนตางอนยาวได้รูป… ดวงตาเปล่งประกายชุ่มฉ่ำ… เพียงได้มอง ความรู้สึกเลวร้ายพลันหายเป็นปลิดทิ้ง 

       เธอมีไฝตรงใต้ตาซ้ายและใต้ริมฝีปาก… ความน่าประทับใจทั้งหมดในข้างต้นถูกผสานกันอย่างลงตัวกับผิวพรรณที่ขาวนวล... มากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มกระชุ่มกระชวยขึ้นทันตา… เธอเป็นสตรีที่ราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด… ด้วยความเซ็กซี่อย่างเต็มเปี่ยม จึงเป็นการยากที่จะให้เชื่อว่าหญิงสาวคนนี้เป็นเพียงเด็กมัธยมปลาย

       โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการสวมเครื่องแบบ… เธอมักจะปลดกระดุมเม็ดบนออกจนเผยให้เห็นเนินอก… เด็กหนุ่มที่อยู่รุ่นราวคราวเดียวกัน หากได้เห็นใกล้ๆ คงต้องเก็บไปฝันจนนอนไม่หลับ… แม้กระทั่งผู้ใหญ่บางคนยังเผลอคิดว่าตนเองเป็นโรคชอบเด็กรึเปล่า… บางครั้งถึงกับไปปรึกษาจิตแพทย์เลยก็มี    

       แต่ตรงกันข้าม… ชินเซฮีกลับเป็นหญิงสาวเรียบร้อย… กริยามารยาทอ่อนหวาน สีหน้าสงบนิ่งเยือกเย็นตลอดเวลา… ริมฝีปากแฝงได้ด้วยความดื้อรั้นและเจ้าเล่ห์เล็กน้อย… แต่เธอก็แค่ดูน่ารักเท่านั้น ยังห่างไกลจากคำว่าเซ็กซี่อยู่มาก… ด้วยผมสีดำที่เรียบตรงได้สมดุลย์… เธอดูเหมาะกับจะเป็นรักแรกของใครสักคนมากกว่า

       ถ้าหากซาทิสฟายมีจิสึกะกับยูร่า… โรงเรียนมัธยมปลายของเกาหลีใต้ก็มีชินเซฮีกับพัคเยริม… เป็นสัญลักษณ์ของความงดงามและเฉลียวฉลาดที่หาตัวจับได้ยาก… ดังนั้นถนนด้านหน้าโรงเรียนสตรียังก์เลดี้ส์จึงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนทุกวัน

       "นั่นไง! ออกมาแล้ว! เซฮีล่ะ!"

       "โอ้วว! เยริมก็ด้วย!"

       ณ บริเวนประตูหน้าของโรงเรียนสตรียังก์เลดี้ส์… สถานที่แห่งนี้ถูกถกเถียงกันมานานว่าใช่ประตูของโรงเรียนสตรีล้วนจริงรึเปล่า… เพราะทุกเย็นจะคราคร่ำไปด้วยเด็กหนุ่มน้อยใหญ่มากมาย… และพวกเขาทั้งหมดก็สนใจเพียงแค่2คนเท่านั้น… เซฮีและเยริม  

       เด็กผู้ชายทุกคนที่นี่หวังแค่ได้เห็นหน้าเซฮีและเยริมเพียง… เป็นภาพติดตาที่คุ้นชินกันไปเสียแล้ว… นักเรียนสตรีของโรงเรียนสตรียังก์เลดี้ส์เองก็ไม่ได้ถือสาเด็กชายจากโรงเรียนอื่นสักเท่าใด… มีเพียงเซฮีเท่านั้นที่ยังคงไม่สบอารมณ์ในทุกวัน 

       "น่าขยะแขยง..."

       เซฮีกลัวจากใจจริง… โชคยังดีที่โรงเรียนแห่งนี้มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแน่นหนา… ทำให้พวกเด็กผู้ชายไม่สามารถจับกลุ่มกันทำเรื่องไม่เหมาะสม… เซฮีก็แค่อยากจะมาโรงเรียนตามปรกติ... เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องมาเห็นภาพนี้ทุกวัน… ทั้งๆ ที่ตนเองก็ไม่ใช่ดาราสักหน่อย   

       แต่เยริมต่างออกไป… เธอรู้สึกสนุกกับสิ่งที่เกิดขึ้น... 

       "มีผู้ชายดีๆ อยู่ในกลุ่มพวกนี้มั้ยน้า~" เยริมพูดกับเซฮีโดยที่สายตาก็จ้องมองเข้าไปในกลุ่มเด็กผู้ชาย

       "อย่าทำตัวเป็นจุดเด่นได้ไหม… มันน่าเบื่อจะตายที่คนพวกนี้คอยกวนใจอยู่ตลอดเวลา"

       เยริมไม่ได้ใส่ใจกับคำบ่นของเซฮีมากนัก เธอเพียงหัวเราะเล็กน้อยพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวเซฮี "ก็น่ามันสนุกไม่ใช่หรอ… ลองดูสิ… คนพวกนี้เหมือนลิงเลย… ลิงในสวนสัตว์น่ะ"

       "...พวกเราต่างห่างที่เป็นลิง"

       เป็นเด็กสาวสองคนที่นิสัยตรงข้ามกันทุกประการ… สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือผลการเรียนระดับประเทศอันไร้ที่ติ… แต่ทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้ว… ถึงจะต่างกันสุดขั้วอย่างนี้ แต่ก็สามารถคบกันได้โดยไม่มีปัญหาเลยสักนิด   

       เซฮีรู้เรื่องของเยริมมากมาย… อย่างเช่นรสนิยมและปูมหลังครอบครัว… เธอรู้แม้กระทั่งเรื่องส่วนตัวที่ห้ามบอกใครของเยริม… ที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากรู้นัก แต่เยริมที่อยากตีสนิทจึงเป็นฝ่ายเล่าให้ฟังก่อน   

       ทว่าตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง… เยริมกลับแทบไม่รู้เรื่องอะไรของเซฮีเลยแม้แต่น้อย… เซฮีไม่เคยเปิดปากเล่า… แต่ดูเหมือนจะมีสิ่งหนึ่งที่เซฮีสนใจนอกเหนือจากการเรียน… พี่ชายของเธอ...    

       'เวลาพูดถึงพี่ชาย… เซฮีจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันที'

       โดยปรกติแล้ว เซฮีนั้นไม่สนใจเพศตรงข้ามแม้แต่น้อย…กระทั่งดาราดังหรือนักร้องก็แทบไม่รู้จัก… เยริมชักอยากจะรู้แล้วว่าพี่ชายของเธอเป็นยังไงกันแน่… จึงทำเป็นพูดจาทีเล่นทีจริงกระเซ้าเย้าแหย่เซฮีอยู่เสมอ   

       "เซฮี~ วันนี้ฉันไปเที่ยวบ้านเธอได้ไหม… หืม… ตกลงนะ"

       ด้วยดวงตาที่โค้งมนและหน้าอกที่สั่นกระเพื่อมเล็กน้อย… แม้จะเป็นเพศเดียวกัน แต่หากเป็นหญิงคนอื่นคงหลงเสน่ห์เข้าโดยง่าย… ทว่าเซฮีนั้นไม่ใช่  

       "ไม่เอา"

       "แง~ ทำไมกันล่ะ"

       "ฉันไม่ชอบ ก็เลยไม่เอา"

       "แต่ฉันอยากไปเล่นบ้านเพื่อนนี่นา~ ช่วยทำให้ฝันเป็นจริงหน่อยได้ไหม..."

       เยริมเริ่มออกอาการบ่นอุบอิบ… แต่เซฮีก็หาได้สนใจ 

       "ไม่เอา"

       "..."

       สายลมอันหนาวเหน็บได้พัดพาความเงียบงันเข้าแทรกกลางระหว่างทั้งสองไปชั่วขณะ… เซฮีรีบจ้ำเท้าไปด้านหน้า ส่วนเยริมก็เดินตามไปติดๆ… และเมื่อสองสาวสวยเดินมาประถึงประตูหน้า 

       "เซ~ ฮี~"

       ในบรรดาเด็กผู้ชายหลายร้อนคนที่ยืนอยู่บริเวณประตูหน้าโรงเรียนสตรียังก์เลดี้ส์...

       "เอ๋… คนนั้นใครกัน..."

       รอยยิ้มอันสดใจที่เยริมสวมไว้ตลอดเวลาพลันต้องหุบลง… เพราะชายคนที่ปรากฏตัวออกมาช่างไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย 

       "อุ… ห่วยแตกที่สุด..."

       ผู้ชายที่หน้าตาดูต่ำกว่ามาตรฐาน สามารถส่งเสริมให้บุคลิกดูดีได้ด้วยการแต่งกาย… แต่สงสัยรสนิยมการแต่งตัวของผู้ชายคนนี้จะอยู่บนดาวคนละดวงกับพวกเธอ

       ชายคนนี้สวมเสื้อแขนยาวสีน้ำตาล กางเกงวอร์มสีเขียว ถุงเท้าสีขาว และรองเท้าแตะสีน้ำตาล… หน้าตาแย่ยังไม่พอ การแต่งกายยังไม่เอาอ่าวอีก… ชายคนนี้…  หากมองโดยรวมแล้ว นับว่ามีรูปลักษณ์ภายนอกห่วยแตกที่สุดเท่าที่เยริมเคยพบมา 

       "ฉันอยากจะอ้วก..."

       "กล้าออกจากบ้านมาได้ยังไงกันนะ..."

       นักเรียนหญิงต่างหน้าซีดเผือดพร้อมกับเดินหนีทันที

       "ขอกำลังสนับสนุน… มีชายต้องสงสัยยืนอยู่ที่ประตูหน้า… เขาทำตัวมีพิรุธอย่างมาก"

       หรือจะเป็นคนไข้หลุดมาจากโรงพยาบาลจิตเวชกันนะ… เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบใช้วิทยุสื่อสารกันไปมาเพื่อขอกำลังเสริม… กลุ่มเด็กชายที่ยืนอยู่บริเวณนั้นพลันคลุ้มคลั่งขึ้นมาทันที  

       "ไอ้สวะนี่กล้าขวางทางเซฮีเชียวหรอ!"

       "ทำอะไรกันอยู่… รีบอัดมันสิฟะ! อย่าปล่อยให้เซฮีสูดเชื้อโรคที่มันพ่นออกมา!"

       เจ้าหน้าที่เพียง10คนไม่อยากสกัดกั้นความบ้าคลั่งของเด็กหนุ่มกลัดมันนับร้อยได้… รั้วกั้นพังลงอย่างง่ายดาย ฝูงเด็กผู้ชายต่างกรูเข้าเข้าไปหมายจะสังหารชายคนนั้น... 

       "อะไรกัน..."

       ในขณะที่ชายปริศนาดังกล่าวกำลังจะจมกองเท้าตาย… คำพูดของเซฮีพลันทำให้ทุกคนตาสว่าง 

       "พี่มาทำอะไรที่นี่..."

       "เอ๋…พี่ชาย..." เยริมที่กำลังเข้าใจผิดจึงกอดเซฮีไว้แน่นและถามออกมา "เซฮี! หมอนี่คือแฟนเธอหรอ… ฉันยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!"

(ผู้แปล: คำที่เซฮีเรียกคือ 'อปป้า' เป็นคำที่ผู้หญิงเกาหลีใช้เรียกผู้ชายที่โตกว่า ส่วนใหญ่จะเชิงพี่ชาย แต่เป็นแฟนก็ได้ )

       "ฟ--แฟน..."

       ผู้หญิงที่สวยราวกับนางฟ้าอย่างเซฮีกลับมีแฟนเป็นขยะมูลฝอยแบบนี้เนี่ยนะ… ทุกคนต่างพากันสับสน… เซฮีพลันหน้าแดงแล้วหันไปตะโกนใส่เยริม "เธอพูดอะไรออกมา… ใครเป็นแฟนฉัน… เขาคือพี่ชาย… พี่ชายแท้ๆ ต่างหาก!"  

       "เฮ้ย..."

       เรื่องนี้ก็น่าตกตะลึงไม่แพ้กัน… ทำไมเซฮีถึงมีพี่ชายน่าเกลียดแบบนี้ได้… อย่างน้อยก็ควรจะได้เศษเสี้ยวของเซฮีไปบ้างไม่ใช่หรอ… คนที่ตกตะลึงที่สุดไม่พ้นเยริม   

       "นั่นคือ… พี่ชายเธองั้นหรอ"

       เซฮีมักจะยิ้มแยมอยู่เสมอเวลาที่พูดเรื่องพี่ชาย… เยริมจึงรู้เพียงว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง… แต่เซฮีก็ไม่เคยยอมให้พบหน้าเลยสักครั้ง ความค้างคาใจของเยริมจึงเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ… ในจินตนาการของเยริม... พี่ชายเซฮีจะต้องเป็นดั่งอัศวินขี่ม้าขาวแน่นอน

       แล้วนี่มันอะไรกัน… หยั่งกับพวกคนจรจัดไร้บ้านในกรุงโซล… ไม่ใกล้เคียงเจ้าชายขี่ม้าขาวเลยสักนิด!  

       "..."

       เยริมผิดหวังอย่างสุดแรง… หลังจากนั้นบรรดาเด็กผู้หญิงที่อิจฉาเซฮีเป็นทุนเดิม ต่างก็พากันซุบซิบนินทา 

       "ได้ยินรึเปล่า… นั่นพี่ชายเธอล่ะ"

       "ดูไม่เหมือนกันสักนิดเลยนะว่ามั้ย… เซฮีคงศัลยกรรมมานั่นแหละ… ถึงว่าทำไมสวยจัง"

       "ศัลย์แน่นอนอยู่แล้ว… คิดว่าจะมีคนน่ารักแบบนี้โดยที่ไม่ใช่ตัวช่วยเลยหรอ… ทั้งเยริมและคนดังอื่นๆ เองก็เหมือนกัน… อย่างยูร่าเป็นต้น"

       จะมีใครรู้บ้างไหม…  ชายผู้ที่เป็นดั่งศูนย์กลางความวุ่นวาย… แท้จริงแล้วเขาคือช่างตีเหล็กอันดับ1ของซาทิสฟาย ณ เวลานี้…  

       ชินยองวูไม่แยแสบรรยากาศ เขาเพียงหยิบรีโมทออกมาถือและกดปุ่ม...

       วรูมมมมม!

       ซีรีย์13 มีระบบเซนเซอร์ตรวจจับรีโมทคอนโทรลอัตโนมัติ… เพียงไม่นาน... รถหรูแห่งยุคก็วิ่งด้วยตนเองมาปรากฏด้านข้างชินยองวู 

       "โว้วว!"

       ซีรีย์13 คือรถยนต์ที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาสูงสุดในช่วงนี้อยู่แล้ว… แม้กระทั่งคนที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องรถก็ต้องเคยได้ยินมาบ้าง… แถมยังเป็นรุ่นลิมิเต็ด199คันในโลก… ในขณะที่กลุ่มวัยรุนและเจ้าหน้าที่กำลังยืนตกตะลึงอ้าปากค้าง… ชินยองวูก็เปิดประตูคนขับออกและพูดกับเซฮี    

       "ขึ้นมา"

       เยริมพลันโบกไม้โบกมือทันที "ได้เลยค่า~ พี่ชาย~"

       ดวงตาของเยริมเป็นประกาย

       'อย่างน้อย… ถึงไม่ได้เป็นอัศวินขี่ม้าขาว… ม้าสีดำก็ยังดี'

       เซฮีถอนหายใจ

       'เหนื่อยใจจัง...'

       และนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป… ชินเซฮี… ผู้ที่มีทั้งผลการเรียนยอดเยี่ยมและใบหน้าอันงดงาม… เธอยังมีพี่ชายไฮโซ ที่ทำให้หญิงสาวทุกคนล้วนต้องอิจฉากันถ้วนหน้า… เป็นกำแพงที่ไม่ว่าใครก็ข้ามได้ยาก… ชีวิตวัยเรียนหลังจากนี้ของเธอจึงพบแต่ความสุขสงบ

       ยองวูพา '23' โลนแล่นไปบนถนนเกาหลีใต้ด้วยความดุดัน

       วรูมมมมม!

       "ยะฮู้วว~!"

       "ไอหยาาาา!"

       เป็นการขับขี่ที่ไม่ค่อยราบเรียบนัก… แต่รถทุกคันกลับพร้อมใจกับหลีกทางให้ซีรีย์13อย่างง่ายดาย… คนทั้งสามจึงได้เห็นอภินิหารของโมเสสอีกครั้งบนท้องถนนวันนี้… ยองวูและเยริมส่งเสียงดังตลอดทาง ส่วนเซฮีกลับกำลังตื่นเต้นดีใจ   

       หลังจากลงรถ

       ยองวูถามเด็กสาวทั้งสองถึงสไตล์การแต่งตัวที่เหมาะสม… ต้องขอบคุณเยริมผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้… ยองวูตัดผมใหม่ให้สั้นลง โดยเลือกทรงที่เข้ากับใบหน้ามากที่สุด… ผมที่ปรกหน้าเล็กน้อยได้ทำให้ยองวูดูดีขึ้นผิดหูผิดตา… เขาไม่ใช่คนที่ออกกำลังกาย หุ่นจึงออกไปทางผอมกระหร่อง… ดังนั้นพวกชุดโค้ทยาวตัวใหญ่จึงปกปิดสิ่งนี้ได้… สภาพจากเศษขยะจึงออกมาพอดูได้อย่างมหัศจรรย์ 

       "พี่ชายสูงเหมือนกับเซฮีเลยนะ… ชุดโค้ทยาวจึงทำให้แขนและขาดูดีขึ้น… ส่วนสีผิวของพี่ก็ออกไปทางคล้ำ… งั้นก็อันนี้"

       ยองวูจ้องมองเยริมด้วยสายตาเอ็นดู "ฉันดีใจที่เซฮีได้เพื่อนดีและน่ารักแบบนี้… หวังว่าจะช่วยดูแลเซฮีตลอดไปเลยนะ"

       "หือ… ได้ค่า~"

       แม้ความประทับใจแรกจะติดลบ…  แต่ตัวตนที่แท้จริงของพี่ชายเซฮีกลับทำให้เยริมรู้สึกอบอุ่น… นี่คงเป็นครั้งแรกที่เยริมได้สัมผัสกับ 'ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จและพึ่งพาได้'… จึงไม่แปลกที่จะเป็นปลื้มอยู่ไม่น้อย 

       สีหน้าของเซฮีพลันบูดบึ้งทันใด

       'เพราะงี้ไงถึงไม่อยากให้มาบ้าน...'

       ตะวันลับขอบฟ้าแล้ว แต่ยองวูยังคงเดินชอปปิ้งกับสองสาวสวยต่อไป… ชายใดได้เห็นเข้าเป็นต้องริษยาไปตามๆ กัน 

       ***

       วันถัดมา

       กริดเข้าซาทิสฟายไปตอนเช้าเพื่อสร้างไอเท็ม… พอตกบ่ายก็ล็อคเอ้าท์ออกมา และสวมชุดที่เซฮีและเยริมเลือกให้เมื่อวาน… เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เข้ามานั่งในรถ '23'… ยังคงเหลือเวลาอีก30นาทีก่อนที่งานรวมรุ่นจะเริ่ม   

       นี่จะเป็นครั้งแรกในรอบ2ปีที่เขากลับไปงานรวมรุ่น… ยองวูรู้สึกประหม่าไม่น้อย… แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่า   

       "เราไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว"

       เขาไม่ใช่ผู้ชายน่าสมเพชและเป็นหนี้ในอีกต่อไป… ชินยองวูพกความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม และติดเครื่องยนต์มุ่งหน้าไปร่วมงาน

• Next
• Previous