จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 494
[ ท่านเข้าสู่เมืองแวมไพร์ใต้ดิน (8) ]
[ ทางเข้าปิดตัวลง การติดต่อกับโลกภายนอกถูกตัดขาด ]
[ ท่านไม่สามารถออกจากดันเจี้ยนได้ จนกว่าจะตายหรือสังหารบอสประจำดันเจี้ยน ]
"ฮิฮิ! นี่น่ะหรือดันเจี้ยนลับ เคยแต่ได้ยินชื่อ ไม่เคยเห็นสักที"
"เป็นดันเจี้ยนลับที่จะไม่มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายได้ใช่ไหม ดีใจจัง ไม่อยากเจอกับคนอื่นเลย"
"หืม~ ดีล่ะ! ไม่มีใครมารบกวนการเดทระหว่างฉันกับพี่ยองวูได้อีกแล้ว!"
นี่คือครั้งแรกที่เยริมและเซฮีมีโอกาสลงดันเจี้ยนลับ กริดเริ่มแสดงสีหน้ากังวลเมื่อเห็นทั้งสองตื่นเต้น
"พวกเธอเล่นมาจนถึงเลเวล 180 โดยไม่เคยลงดันเจี้ยนลับได้ยังไง นี่เคยล่าบอสกันมาก่อนรึเปล่า"
"พวกเรามีเวลาเล่นไม่มากนี่นา ก็เลยหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่ใช้เวลาเยอะ"
"ฉันดีใจที่ประสบการณ์ครั้งแรกมีพี่ยองวูอยู่ด้วย ส่วนเรื่องอื่น ฉันก็อยากมีครั้งแรกกับพี่ยองวูเหมือนกันน้า~"
"ได้เลย แล้วฉันจะสอนวิธีดื่มแอลกอฮอล์ให้เธอในปีหน้า"
"อ๊า~ ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"
"จ้าจ้า"
"อุฟ! อุฟ! อุฟ!"
เยริมกระทืบเท้าพร้อมโบกไม้โบกมือ นั่นเพราะเซฮีที่ทนไม่ไหว ได้เดินมาอุดปากหล่อนไว้จนมิด กริดอมยิ้มอย่างมีความสุขกับภาพตรงหน้า
'ดีใจจังที่ได้เห็นพวกเธอสนิทสนม หวังว่าจะรักษาความไร้เดียงสาแบบนี้ไปได้ตลอด'
'เจ้างั่ง'
'นายว่าอะไรนะ!'
จู่ๆ ก็ตนถูกด่า...
กริดพลันโมโหบราฮัมที่ด่าตนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"ว่าแต่ ที่นี่ไม่มืดไปหน่อยหรือ"
เซฮีที่พยายามอย่างหนักเพื่อให้เยริมหุบปาก เธอเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความมืด
เมืองแห่งนี้ไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย ทำให้มองไม่เห็นสิ่งใดเลย เซฮีเป็นกังวลว่า สถานการณ์เช่นนี้อาจถูกมอนสเตอร์โจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว
ในขณะที่เซฮีคิดจะใช้เวทแสงเพื่อจุดไฟ กริดก็รีบห้ามไว้
"รอก่อน อีกเดี๋ยวสายตาจะเริ่มปรับสภาพได้ แต่หากก่อแสงสว่างล่ะก็ พวกเราจะตกเป็นเป้าของมอนสเตอร์ ค่อยๆ เดินไปทีละนิดอย่างไม่เป็นจุดเด่น"
"เข้าใจแล้ว"
เซฮีและเยริมต่างชื่นชมกริดอยู่ภายใน พี่ชายตรงหน้าล้วนมากประสบการณ์และเป็นที่พึ่งอันแสนอุ่นใจ
พวกเธอคิดว่ากริดคือผู้เล่นอันดับหนึ่งของโลก คำพูดทุกคำ ทั้งสองยอมเชื่อและปฏิบัติตาม
"...เอ่อ"
ดวงตาของเซฮีและเยริมพลันลุกวาวเปล่งประกาย ทั้งคู่กำลังหันมามองกริดด้วยสายตายกย่อง นั่นยิ่งสร้างแรงกดดันจำนวนมหาศาลให้ชายหนุ่ม
'ชักเริ่มประหม่าแฮะ'
เขาไม่ต้องการทำสิ่งผิดพลาดต่อหน้าน้องสาว...
'ฉันต้องเป็นพี่ชายที่องอาจและสง่าผ่าเฉย ได้โปรดคอยสนับสนุนฉันด้วย เข้าใจรึเปล่าบราฮัม!'
'...'
บราฮัมตอบกริดด้วยความเงียบงัน นับตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาในเมืองแวมไพร์ ดูเหมือนบราฮัมพยายามเก็บซ่อนตัวตนให้มิดชิด
'ฉันไม่ได้ดุด่านายสักหน่อย ทำไมต้องเงียบใส่'
ก่อนหน้านี้ เมื่อรู้ว่าเซฮีคือนักบุญหญิง บราฮัมช็อคหนักมาก
นี่เขามีความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับนักบุญหญิงงั้นหรือ
'อันที่จริง ชื่อของนักบุญหญิง เป็นของแสลงเผ่าอสูรทุกตนอยู่แล้ว'
กริดครุ่นคิดไปพลางเคลื่อนที่ มอนสเตอร์ที่ปรากฏด้านหน้าเมือง มีเพียงบริวารหรือไม่ก็อสูรรับใช้เท่านั้น หากเป็นกริดในยามปรกติ เขาจะเดินตะลุยเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว แต่กริดยามนี้กลับซุ่มเงียบและค่อยๆ คลืบคลาน เป็นเพราะชายหนุ่มกำลังห่วงความปลอดภัยของสองสาว
"..."
ความเงียบงันก่อตัวขึ้นเป็นเวลานาน กริดค่อยๆ บรรจงนำทาง ส่วนทั้งเยริมและเซฮีก็ย่องตามอย่างระมัดระวัง บรรยากาศหนักอึ้งขึ้นทุกขณะ เพียงไม่นาน ทั้งเยริมและเซฮีก็ตระหนักถึงบางสิ่ง
'นั่นสินะ มอนสเตอร์ที่นี่มีเลเวล 300 ขึ้นไปทั้งนั้น'
'พวกเราน่าจะเป็นตัวถ่วงมากกว่ามาช่วย ต้องระวังไม่ให้เป็นภาระของพี่ยองวู'
ความตื่นเต้นดีใจที่ได้ลงดันเจี้ยนลับหนแรก เกรงว่ายามนี้ต้องระงับไว้ให้หมด ทั้งเซฮีและเยริมเป็นเด็กฉลาด พวกเธอย่อมรู้ว่า สิ่งใดทำแล้วอันตราย จึงเลี่ยงการกระทำที่อาจกลายเป็นภาระให้กริด
"..."
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ
ในขณะที่สายตาเริ่มคุ้นชินกับความมืด ภาพของสิ่งก่อสร้างเบื้องหน้าเริ่มปรากฏให้เห็นเลือนลาง
โฮกกกกก!
หมาป่าที่มีฟันซี่ใหญ่ได้ปรากฏตัวขึ้นฉับพลัน ราวกับมันซุ่มรอกลุ่มของกริดมานาน เป็นเวลาประจวบเหมาะกับที่เซฮีเริ่มมองเห็น สองสาวย่อมอกสั่นขวัญแขวนและลนลาน
ต่อให้เป็นแร้งเกอร์เลเวล 300 ก็ไม่มีใครนิ่งเฉยกับฉากตรงหน้าได้แน่
"อ๊ะ--!"
เซฮีรีบยก +7 คทาไม้ขึ้นมาปัดป้อง ด้วยความกลัวว่ากรงเล็บหมาป่าจะทะลวงใส่ร่าง ส่วนอัศวินหญิงอย่างเยริม เธอไม่รีรอ รีบใช้ทักษะ 'เสียสละเพื่อนักบุญหญิง' ออกมาโดยไว นี่คือทักษะที่ถ่ายโอนความเสียหายบางส่วนจากตัวนักบุญหญิงไปยังอัศวิน
แต่การกระทำของทั้งคู่ล้วนสูญเปล่า เป็นเพราะกริดลงมือได้ฉับไวกว่านั้นมาก
ฉัวะ!
ฉึก!
ฉึก!
โฮกกกกกก!
วิชาดาบแพ็กม่าเลเวลสาม เมื่ออยู่ในโหมดปิดใช้งานกระบวนดาบ พลังโจมตีธรรมดาของกริดจะเพิ่มขึ้น 32% โอกาสคริติคอล 22% และความรุนแรงคริติคอลอีก 15%
เมื่ออยู่ในโหมดกระบวนดาบ ชายหนุ่มสามารถใช้ทักษะบางชนิดได้ เช่นสังหาร ร่ายรำ หรือมายา
อีกความหมายหนึ่ง กริดก็ยังเก่งกาจมากแม้จะไม่ได้ใช้งานกระบวนดาบ หากเขาประเมินแล้วว่าศัตรูอ่อนแอ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ทักษะให้สิ้นเปลืองมานา เพียงการโจมตีธรรมดาก็ส่งผลร้ายแรงแล้ว หลังจากฟันใส่หมาป่าไปสองสามหน มันก็เริ่มวิ่งหนี ท่าทางกำลังสั่นกลัวสุดขีด
กริดไม่มีวันพลาดค่าประสบการณ์ ไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงใด ชายหนุ่มออกคำสั่งให้หัตถ์เทวะพุ่งตามไปทุบ โดยที่ตนเองไม่ต้องออกแรงเลยสักนิด
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
ค้อนสีทองถูกบรรจงฟาดใส่ศีรษะหมาป่าอย่างทารุน ฉากตรงหน้าเป็นราวกับการปอกเปลือกกะเทียม ภาพหมาป่าสมองไหลไม่ใช่สิ่งที่น่าดูชมเลยสักนิด
แต่ทั้งเซฮีและเยริมต่างดวงตาลุกวาว
"สุดยอด!"
"มอนสเตอร์สุดแกร่ง ถูกพี่ฆ่าได้ง่ายขนาดนี้เชียว..."
กริดยักไหล่
"พวกมันอ่อนแอ เป็นได้แค่บริวารของแวมไพร์ระดับต่ำสุดในเมืองนี้"
การต่อสู้ที่แท้จริงจะเริ่มขึ้นเมื่อเข้าไปในเขตใจกลางเมือง
"พี่จะปกป้องพวกเธอเอง อย่าอยู่ห่างเชียว เดินตามพี่ให้ทัน"
"..."
สีหน้าของทั้งเซฮีและเยริมพลันหม่นหมอง พวกเธอตระหนักได้ทันที ว่าตอนนี้ตนกำลังเป็นภาระ หาใช่ช่วยเหลือ ซึ่งนั่นยอมรับไม่ได้เด็ดขาด พวกเธอมาที่นี่เพื่อแบ่งเบางานจากกริดต่างหาก
"ไม่ต้อง! พี่ระวังด้านหน้าก็พอแล้ว"
"พวกเราดูแลตัวเองได้ พี่เก็บเลเวลให้สบายใจเถอะ"
พวกเธอมิใช่คนโง่เขลาขนาดไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่ทั้งเซฮีและเยริมนั้นแข็งแกร่ง เซฮีมีทักษะติดตัว 'หัวใจซื่อตรง' ซึ่งสามารถสะกดข่มเผ่าอสูรมิให้ย่างกรายเข้ามาใกล้ ส่วนเยริมนั้นมีคลาสพื้นฐานเป็นอัศวิน พลังโจมตีและป้องกันของเธอมิได้ต่ำ โดยเฉพาะในยามอยู่ใกล้เซฮี
อย่างน้อย ถึงฆ่าไม่ได้ แต่ก็ไม่สิ้นลมในพริบตาแน่
และอันที่จริง
"พวกแวมไพร์ต้องสิ้นฤทธิ์เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเรา! อาวุธศักดิ์สิทธิ์! เกราะศักดิ์สิทธิ์! ระเบิดศักดิ์สิทธิ์! พลังงานศักดิ์สิทธิ์!"
[ พลังเทพจะถูกเสริมเข้าไปในทุกการโจมตีของหัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' ผลนี้คงอยู่นาน 5 นาที ]
[ ทุกครั้งที่หัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' โจมตี พลังเทพจะกระจายออกเป็นวงกว้าง ผลนี้คงอยู่นาน 3 นาที ]
[ พลังป้องกันต่อเผ่าพันธุ์จำพวกปีศาจของหัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' เพิ่มขึ้น ผลนี้คงอยู่นาน 5 นาที ]
[ ทุกครั้งที่หัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' โจมตี เพลิงแห่งเทพจะระเบิดออกเป็นวงกว้าง ผลนี้คงอยู่นาน 2 นาที ]
'โจมตีกระจาย… โจมตีระเบิด...'
คำอธิบายแตกต่างจากบัฟของฮิวรอย
ผลของมันจะเป็นยังไงบ้างนะ
'ช่างเถอะ… อย่าไปคาดหวังมาก'
เซฮีเพิ่งจะเลเวล 180 เท่านั้น แม้เธอจะเป็นสุดยอดฮีลเลอร์ ที่มีเวทฮีลแรงตามเปอร์เซนต์พลังชีวิต แต่กริดก็ไม่คาดหวังกับทักษะบัฟมากนัก
อันที่จริง ในช่องรายละเอียดก็แสดงไว้ว่า ค่าพลังโจมตีธาตุศักดิ์สิทธิ์เพิ่มขึ้นเพียง 500 แต้มเท่านั้น คงประมาณว่า การโจมตีทุกครั้งจะสร้างความเสียหายตายตัว 500 แต้ม
แม้หากสะสมมากๆ อาจดูรุนแรง แต่กริดก็ไม่คิดพึ่งพามัน
ช่างน่าขันนัก +10 มโยลเนียร์ของตนมีพลังโจมตีตายตัวที่ 3,800 หน่วย
ทว่าเขาก็มิได้ดูแคลน ตรงกันข้าม ชายหนุ่มกลับอบอุ่นหัวใจ ที่น้องสาวของตนเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ เธอพยายามมอบทุกพลังให้เขาอย่างสุดความสามารถ
"งั้นจะเริ่มละนะ"
เมื่อกริดย่างกรายเข้าใจกลางเมือง เขายืนอยู่หน้าอาคารหลังหนึ่ง ภายนอกดูเหมือนกับวิหาร หากกะด้วยตาเปล่า ภายในน่าจะมีโลงศพแวมไพร์อยู่ราว 400 โลง เพราะอาคารแห่งนี้ มีขนาดเล็กกว่าที่ตั้งอยู่ภายในเมืองลำดับเจ็ดเล็กน้อย
'แบบนี้คงดีแล้ว'
หากแวมไพร์มากเกินไป เกรงว่าตนอาจปกป้องสองสาวไม่ทัน
"วิชาดาบแพ็กม่า"
กริดเริ่มลงมือโดยปราศจากความลังเล เฉกเช่นเมืองลำดับเจ็ด กริดมีแผนจะสังหารแวมไพร์ให้มากที่สุดในยามที่พวกมันกำลังหลับไหล ชายหนุ่มเปิดศึกด้วยสุดยอดทักษะตั้งแต่เริ่ม
'คลื่นร่ายรำสังหาร'
ซ่าาา ซ่าาาา!
ฉากที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากเดิมมากนัก แวมไพร์จำนวนมากถูกจบชีวิตทันทีเมื่อคลื่นสังหารระเบิดออกไปรอบกาย ส่วนแวมไพร์ตนที่ยังไม่ตายก็ลุกขึ้นแหกปากโวยวาย บ้างก็พุ่งโจมตีใส่กริดทันที
ชายหนุ่มกวัดแกว่งดาบไปตามปรกติโดยมิได้คิดมากให้ปวดหัว
แต่ทันใดนั้น สีหน้าของเขาพลันตะลึงหนัก
[ ท่านสร้างความเสียหายใส่แวมไพร์จูเนียร์ 6,730 หน่วย ]
[ ผลของทักษะ <พลังงานศักดิ์สิทธิ์> จะสร้างความเสียหาย 500 หน่วย แก่เผ่าพันธุ์จำพวกปีศาจทุกตัวในรัศมี 5 เมตรรอบเป้าหมาย ]
"เอ๋...!"
แรกเริ่มเดิมที การโจมตีกระจายมักมีรัศมีที่ไม่กว้างนัก ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น เพราะมันถือเป็นระบบสุดโกงที่เล็งเพียงเป้าหมายเดียว แต่จะส่งผลไปยังศัตรูรอบๆ ด้วย
การโจมตีกระจายเป็นสวรรค์ของนักเก็บเลเวล ซึ่งหากมีรัศมีที่กว้างและความเสียหายรุนแรงเกินไป มันจะเข้าข่ายทำลายสมดุลเกม
และบัฟของเซฮี… กำลังเข้าข่ายทำลายสมดุลเกมอย่างชัดเจน
แม้ตอนนี้จะรุนแรงเพียง 500 หน่วย แต่หากกริดปลุกปั้นอย่างดี จนภายหลังมันรุนแรงกลายเป็นหลักพันหน่วยล่ะก็...
เพียงแค่คิด...
'โจมตีกระจายทุกครั้ง… บ้าไปแล้ว มันบ้ามาก'
ในขณะกริดกำลังอึ้ง ฝูงแวมไพร์รีบฉวยโอกาสโจมตีเข้าใส่
ฉึก!
[ ท่านได้รับความเสียหาย 3,300 หน่วย ]
[ เป้าหมายเป็นเผ่าพันธุ์จำพวกปีศาจ <ระเบิดศักดิ์สิทธิ์> จะสะท้อนความเสียหายกลับไปครึ่งหนึ่ง ]
บึ้มม!
"อ๊ากกก!"
แวมไพร์ตัวที่จู่โจมกริด มันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมานเมื่อถูกแสงสีขาวระเบิดใส่
ในทางกลับกัน กริดยังสบายดี
[ นักบุญหญิง 'รูบี้' ทำการฟื้นฟูพลังชีวิตให้ท่าน ]
'โกงฉิบ!'
นี่คือความรู้สึกที่ออกมาจากใจกริด โดยไม่เอนเอียงว่าอีกฝ่ายคือน้องสาว กริดกำลังคิดเช่นนี้จริงๆ
เป็นวินาทีซึ่งชายหนุ่มตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของนักบุญหญิง
ใช่แล้ว เขาเข้าใจผิดมาโดยตลอด
[ นักบุญหญิง 'รูบี้' ใช้ทักษะ <อาวุธศักดิ์สิทธิ์> และ <พลังงานศักดิ์สิทธิ์> กับหัตถ์เทวะ(1) ]
[ หัตถ์เทวะ(1) โจมตีใส่แวมไพร์จูเนียร์ ]
[ ออปชั่นของไอเท็ม <มโยลเนียร์เสริมแกร่งระดับสูงสุด> สร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 3,800 หน่วยเป็นธาตุศักดิ์สิทธิ์ ]
[ ผลของทักษะ <อาวุธศักดิ์สิทธิ์> เพิ่มความเสียหายธาตุศักดิ์สิทธิ์ 500 หน่วย ]
[ ผลของทักษะ <พลังงานศักดิ์สิทธิ์> จะสร้างความเสียหาย 3,800 + 500 หน่วย แก่เผ่าพันธุ์จำพวกปีศาจทุกตัวในรัศมี 5 เมตรรอบเป้าหมาย ]
สะอึก!
การผนึกกำลังของนักบุญหญิงและหัตถ์เทวะนั้นสุดยอดมาก
สิ่งนี้สามารถทำลายขีดจำกัดสามัญสำนึกจนหมดสิ้น! ฉีกกฏทุกความขี้โกงอย่างราบคาบ!
กริดตะลึงหนักจนถึงกับสะอึก
ชายหนุ่มจำไม่ได้แล้วว่า วันนี้ตนตะลึงไปกี่ครั้ง
บึ้มบึ้ม!
บึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!
ทันทีที่ 'อาวุธศักดิ์สิทธิ์' และ 'พลังงานศักดิ์สิทธิ์' ถูกร่ายใส่หัตถ์เทวะ พวกมันก็เริ่มไล่กวาดฝูงแวมไพร์อย่างบ้าคลั่ง
นี่คือวินาทีที่สปีดการเก็บเลเวลของกริด เพิ่มพรวดพราดขึ้นจากเดิมถึงหกเท่า
ความไวมันเป็นเรื่องของก๊อดกริด~
ReplyDelete