จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 555

    "นี่แค่การโจมตีธรรมดา"

    "อะไรนะ"

    โจมตีธรรมดา
    บูบัตมีศักดิ์ศรีของตัวแทงค์ระดับท็อปของโลกคอยค้ำคอ  หากมีการจัดอันดับค่าพลังป้องกันสูงสุดในเกม  บูบัตมั่นใจว่าตนต้องติดท็อป 50 แน่นอน
    แต่กลับถูกการโจมตีธรรมดาสร้างความเสียหายเกือบ 10,000 เนี่ยนะ

    "เหลวไหลว!"

    ลูกธนูของจิสึกะยังอัดแน่นไปด้วยเปลิวเพลิงอันร้อนแรงที่สร้างบาดแผลไฟไหม้  แถมสามารถกระจายความเสียหายออกเป็นวงกว้างได้อีก
    ไม่มีทางที่การโจมตีธรรมดาจะมีออปชั่นมากมายครบถ้วนเช่นนี้แน่  ต่อให้เป็นครอเกล  เจ้าของคลาสอริยดาบที่ว่ากันว่าแข็งแกร่งที่สุด  แต่การโจมตีธรรมดาก็ไม่มีทางขี้โกงขนาดนี้
    ธนูไฟของจิสึกะจะต้องเป็นการโจมตีด้วยทักษะแน่นอน  ไม่มีทางเป็นการโจมตีธรรมดาไปได้

    "คิดว่าฉันโง่นักรึไง!"

    ใบหน้าของบูบัตแดงก่ำ  ความรู้สึกโมโหกำลังครอบงำจิตใจ  ทำให้ลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลจนหมดสิ้น  มันเจ็บแค้นใจอย่างมากที่จิสึกะบังอาจทำเหมือนตนเป็นตัวตลก  
    สมาชิกกิลด์ยัคต่างรีบห้ามปรามบูบัตที่กำลังสติหลุดคิดปืนกำแพงต่อ

    "พวกเราต้องถอยก่อน!"
    
    "อย่าได้ตกหลุมพรางคำยั่วยุตื้นเขินเช่นนี้!"

    "ชิ...!"

    บูบัตระงับความโกรธทันทีเมื่อตระหนักได้ว่า  หากไม่รีบถอยล่ะก็  แม้แต่ชีวิตก็คงมิอาจรักษาไว้ได้

    "จิสึกะ!  ฉันไม่ได้หนีเธอเพราะกลัวหรอกนะ!  ถ้าเป็นการสู้กันตัวต่อตัวล่ะก็  เธอมีชะตาที่ต้องนอนกองกับพื้นไม่ต่างจากเรกัส!"

    บูบัตเข้าร่วมสงครามนี้เพราะรู้ว่า  สมาชิกโอเวอร์เกียร์กำลังอยู่ในสภาพอ่อนล้าหนัก  มันมั่นใจว่าความแตกต่างของจำนวนจะช่วยทำให้ฝ่ายตนได้เปรียบ  
    นี่คือเหตุผลที่เรกัสพ่ายแพ้ง่ายดาย  เขาไม่เหลือทั้งทักษะและค่าเรี่ยวแรงมากพอสำหรับต่อสู้
    แต่ตอนนี้  ข้อได้เปรียบด้านจำนวนทหารได้ถูกปรับสมดุลให้สองฝ่ายเท่าเทียมกัน  เมื่อไม่ได้อยู่ในสภาพเหนือกว่า  พวกมันจึงรีบถอยไปตั้งหลัก

    มีเหตุผลบางประการที่บูบัตแสดงอากับกริยากับจิสึกะมากเป็นพิเศษ  
    มันเคยมีอดีตอันเลวร้ายด้วยฝีมือของจิสึกะ

    สมัยอดีต  ราวสี่เดือนหลังจากที่สมาชิกเซดากาห์เริ่มเล่นซาทิสฟาย  ตอนนั้นบูบัตมีเลเวล 100 และกำลังทำภารกิจเลื่อนเป็นคลาสระดับหนึ่ง  เนื้อหาภารกิจคือสังหารโทรลล์แฝดจำนวน 100 ตัวตามลำพังภายในหนึ่งสัปดาห์  
    นี่คือเรื่องราวสมัยก่อนมันจะกลายเป็นคลาสลับจอมบดขยี้  สมัยบูบัตยังเป็นตัวแทงค์ธรรมดาทั่วไป  
    ขณะที่มันกำลังเดินหาโทรลล์แฝด
    
    น่าประหลาดมากที่โทรลล์แฝดหายไปจากจุดเก็บเลเวลโดยสมบูรณ์  สาเหตุเกิดจากการที่จิสึกะสังหารพวกมันจนราบคาบ
    เหตุการณ์นี้ทำให้บูบัตหงุดหงิดใจสุดขีด  จากข้อมูลภายในเกม  โทรลล์แฝด 300 ตัวจะเกิดใหม่ในทุกหนึ่งสัปดาห์  ส่งผลให้โอกาสสำเร็จภารกิจมีน้อยมาก  เนื่องจากมันเป็นคลาสตัวแทงค์ที่มีพลังโจมตีต่ำ  และยิ่งจิสึกะฆ่าเรียบเช่นนี้  ภารกิจของมันก็ยิ่งไม่มีทางเสร็จได้เลย
    ความโกรธแค้นพุ่งตรงไปหาจิสึกะทันที
    
    มันเกิดความคิดชั่ว  บูบัตหมายสังหารจิสึกะและผูกขาดโทรลล์แฝดแต่เพียงผู้เดียว 
    เหตุใดมันถึงไม่เข้าไปพูดกับจิสึกะดีๆ และขอให้เธอแบ่ง 100 ตัวเพื่อทำภารกิจน่ะหรือ
    เพราะศักดิ์ศรีของแร้งเกอร์สมัยนั้นยังค้ำคออยู่  แถมมันก็ยังมั่นใจมาก  ว่าตนมีฝีมือในการ PK ไม่ด้อยกว่าผู้เล่นหน้าไหน  
    ยิ่งเป็นการดวลระหว่างตัวแทงค์กับนักธนูด้วยแล้ว

    ส่วนผลการต่อสู้
    บูบัตเป็นฝ่ายลอบโจมตีจิสึกะก่อน  แต่มันกลับต้องพ่ายแพ้อย่างน่าอับอาย  ตอนนั้นบูบัตยังเป็นเพียงคลาสทั่วไประดับศูนย์  ไม่มีทางต่อกรกับจิสึกะที่เป็นคลาสระดับหนึ่งได้  
    ลงเอยด้วย  บูบัตถูกลูกธนูปักตามลำตัวจนถึงแก่ชีวิต  
    ไม่ใช่นัดเดียว  แต่มากถึงเก้านัด

    จิสึกะเกลียดชังบูบัตมากที่บังอาจลอบโจมตีใส่  เมื่อรู้ว่าบูบัตต้องการฆ่าโทรลล์แฝด  เธอจึงไม่ไปไหน  หมกตัวอยู่ในจุดเก็บเลเวลโทรลล์แฝดและดักฆ่าบูบัตไม่จบสิ้น  ภายในสี่วัน  บูบัตเสียชีวิตครบสองครั้งและถูกโทษแบนห้ามล็อกอิน 24 ชั่วโมง
    สิ่งนี้ส่งผลให้ภารกิจต้องล้มเหลวอย่างเลี่ยงไม่ได้  และภารกิจเปลี่ยนคลาส  หากล้มเหลวไปแล้วหนหนึ่ง  ต้อรอนานถึง 10 วันถึงจะรับทำใหม่ได้อีกรอบ

    'นังนั่น!'

    บูบัตสูญเวลาสองสัปดาห์อย่างสูญเปล่า  ยิ่งเป็นสมัยซาทิสฟายเปิดใหม่  ระยะเวลาสองสัปดาห์ถือว่ามีค่ามาก  ชื่อของบูบัตหายไปจากอันดับแร้งเกอร์พักใหญ่  
    ทุกครั้งที่มันหวนคิดเรื่องเก่า  หน้าอกพลันเจ็บแปลบ  ภาพธนูเก้าดอกที่ปักร่างยังคงตามหลอกหลอนมาจนทุกวันนี้

    'รอก่อนเถอะ!'

    บูบัตหันหลังให้กำแพงแพเทรี่ยน  แม้จะถูกฝันร้ายในอดีตตามหลอกหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า  แต่ความสำคัญในตอนนี้คือการรีบหนีให้ไกล
    ทันใดนั้น  เสียงของจิสึกะก็ดังขึ้นจากบนกำแพงด้านหลัง

    "คิดจะไปหนีไหน"

    ฟุ่บ!

    จิสึกะยิงธนูอีกครั้ง  และเช่นเดิม  มันคือธนูเพลิงเหมือนกับดอกแรกที่จิสึกะเรียกมันว่าการโจมตีธรรมดา

    "นี่คือดอกที่สอง!"

    บูบัตใช้ทักษะ 'กำแพงเหล็ก' เพื่อบัฟให้ร่างกายได้รับความเสียหายทุกชนิดเบาลงครึ่งหนึ่ง  
    ทว่า...

    บึ้มมมม!

    ใบหน้าของมันพลันกระตุกเมื่อใช้โล่เล็กที่ข้อมือรับธนูเพลิงเข้าไป

[ ท่านได้รับความเสียหาย 5,695 หน่วย ]
[ เกิดการลุกไหม้เป็นวงกว้างรอบจุดที่ถูกโจมตี  ท่านจะได้รับความเสียหายจากอาการถูกเผา 2,500 หน่วยเป็นระยะเวลา 12 วินาที ]

    "อั่ก!"

    เดี๋ยวก่อน  ทำไมความเสียหายถึงแทบไม่ลดลงเลยล่ะ

    'เป็นความเสียหายชนิดคงที่งั้นหรือ'

    แถมอาการถูกเผาที่รุนแรงนี่มันอะไร

    'หล่อนมีค่าโจมตีธาตุไฟเท่าไรกันแน่!'    
    
    และยังมีความเสียหายกระจายเป็นวงกว้างนี่อีก...

    เป็นทักษะโจมตีที่ประสิทธิภาพสูงมาก  ระยะหน่วงหลังใช้สมควรต้องกินเวลานาน
    แถมค่าเรี่ยวแรงของจิสึกะควรหมดลงได้แล้ว  ต่อให้ฟื้นขึ้นมาได้เล็กน้อย  แต่การใช้ทักษะสองครั้งติดเช่นนี้ย่อมไม่เหลือเรี่ยวแรงสำหรับใช้ครั้งต่อไป   บูบัตรีบรักษาบาดแผลไฟไหม้ก่อนจะหันไปตะโกนบอกกับสมาชิกกิลด์

    "อย่ามัวอืดอาด  รีบถอยเร็วเข้า!  พวกเราไม่ควรเสียเวลาไปมากกว่านี้!"    

    นับตั้งแต่กริดและเอิร์ลอัชเชอร์ปรากฏตัว  พวกมันก็ตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากทันที  ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนีไปให้ไกลก่อนจะถูกเปิดฉากโจมตีซ้ำ  
    บูบัตไม่สนใจจิสึกะอีก  มันรีบนำสมาชิกกิลด์ยัคล่าถอย

    ฟุ่บฟุ่บ!

    ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

    เสียงเช่นเดิมดังขึ้นจากกำแพงสูงตระหง่านของแพเทรี่ยนอย่างต่อเนื่อง 
    บูบัตอดเกิดเครื่องหมายคำถามในใจไม่ได้

    'อีกแล้วหรือ'

    เป็นเสียงของลูกธนูดังแหวกอากาศ  ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองดอก  แต่คราวนี้เป็นหลักสิบ  
    จะมีนักธนูคนใดที่สามารถยิงได้ไกลถึง 400 เมตรบ้าง  
    เท่าที่บูบัตรู้จัก  บนโลกนี้มีเพียงจิสึกะคนเดียวเท่านั้น

    "อย่าบอกนะว่า...!"

    บูบัตรีบหันกลับไปมอง  ทันใดนั้น  ใบหน้าของมันพลันเปลี่ยนสี  ธนูเพลิง 10 ดอกที่เหมือนกับสองดอกแรกทุกประการ  กำลังพุ่งตกใส่กลุ่มของพวกมันที่กำลังถอยหนี

    "บ้าบอสิ้นดี!"

    ใช้ทักษะอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ได้ยังไง
    ทำไมค่าเรี่ยวแรงของเธอถึงไม่หมดสักที

    'ไม่สิ  ทำไมทักษะที่ประสิทธิภาพสูงเช่นนี้  ถึงมีระยะหน่วงสั้นนัก'

    บางทีอาจไม่ใช่ทักษะธรรมดา

    'ท่าไม้ตายใหม่ของนักธนูงั้นหรือ'

    จะขี้โกงเกินไปแล้ว  
    บูบัตรีบตะโกนออกคำสั่ง
    "ทุกคนกระจายตัว!"

    หากอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม  ความเสียหายที่เกิดขึ้นจะมีมากเกินไป  เพราะการโจมตีของเธอกระจายเป็นวงกว้าง
    ขณะที่บูบัตรีบใช้ทักษะป้องกันตัวเองอย่างลนลาน  เจฟฟ์ก็เริ่มหัวเราะคิกคัก

    "นายลืมไปแล้วรึไง"

    ชี่กงมาสเตอร์ระดับสาม  มันสามารถปัดป้องทักษะโจมตีระยะไกลทุกชนิดได้ในพริบตา  นับเป็นของแสลงเหล่านักธนูและจอมเวททั้งหลาย  
    เจฟฟ์ทำการเสกบาเรียพลังคีขึ้นเพื่อป้องกันทักษะโจมตีระยะไกล  นี่คือหนึ่งในท่าไม้ตายของผู้ฝ่ากฏฟ้าดิน

    "ไม่ต้องกลัวทักษะโจมตี  พวกนายรีบหนีอย่างสบายใจได้"

    เจฟฟ์แสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน  มันจ่ายมานาไปเป็นจำนวนมากเพื่อเสกบาเรียคีอันแสนทรงพลัง  เจฟฟ์ไม่เคลือบแคลงเลยว่า  การโจมตีทั้งหมดของจิสึกะต้องถูกสลายแน่  เธอต้องพบกับความสิ้นหวังสุดขีด  
    แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม  ฝ่ายที่สิ้นหวังมิใช่จิสึกะ  
    ทว่าเป็นตัวเจฟฟ์เอง

    "เชี่ย...!"

    ธนูไฟปะทะเข้ากับบาเรียก็จริง  แต่แทนที่มันจะดับมอดและสลายตัวไป  กลับกัน  มันทะลุผ่านโดยปราศจากการต้านทานขัดขืน  
    หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือ...

    "นี่ไม่ใช่ทักษะ!"

    เจฟฟ์แสดงสีหน้าบิดเบี้ยวสุดขีด  
    บูบัตและสมาชิกกิลด์ทุกคนอุส่าห์เชื่อใจและหวังพึ่งพาเจฟฟ์

    ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!
    
    บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม

    ศรเพลิงเสียบกระแทกร่างพวกมันพร้อมกับเกิดระเบิดรุนแรงเป็นวงกว้าง

    "อ๊ากกก!"

    เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากไฟบอลนับหมื่นถล่มสนามรบได้ไม่นาน  ความเสียหายเป็นวงกว้างได้สร้างเสียงร้องดังระงมไม่ต่างกันเลยสักนิด

    "บัดซบ!  ทำไมนายไม่บล็อคไว้!"

    บูบัตกระชากคอเสื้อเจฟฟ์ทันที  มันรู้จักทักษะของเจฟฟ์เป็นอย่างดี  และเชื่ออย่างหมดใจว่าทุกคนในกิลด์จะรอดปลอดภัยจากทักษะของจิสึกะ  แต่กลับกลายเป็น  เจฟฟ์ดันปล่อยให้ทุกทักษะทะลุผ่านอย่างง่ายดาย  กิลด์ยัคบาดเจ็บหนักและได้รับความเสียหายมหาศาล  
    บูบัตอดคิดไม่ได้ว่า  แท้จริงแล้วเจฟฟ์เป็นสายให้กับโอเวอร์เกียร์รึไม่

    เจฟฟ์พยายามอธิบายกับบูบัตที่เดือดดาล
    "นั่นไม่ใช่ทักษะ... บาเรียของฉันจึงบล็อคไว้ไม่ได้!"

    "ถ้าไม่ใช่ทักษะแล้วมันคืออะไร!"

    "การโจมตีธรรมดา..."
    
    "เหลวไหล!  เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว!  ฮ--  เฮ้ย!"

    บูบัตดวงตาเบิกโพล่งอีกครั้งในขณะดุด่าเจฟฟ์  
    ยามนี้  ศรเพลิงแบบเดิมทุกประการกำลังลอยออกมาจากกำแพงแพเทรี่ยนอีกระลอก  จำนวนของมันมากกว่าคราวก่อนหลายเท่า

    "บัดซบ... ทักษะนังนั่นขี้โกงสิ้นดี!"

    ทำไมทักษะที่มีประสิทธิภาพสูงขนาดนี้ถึงไม่มีระยะหน่วงกันนะ
    เป็นเวลาที่ฝนธนูกระหน่ำตกใส่จุดที่บูบัตยืนอยู่

    บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม

    สนามรบเกิดระเบิดดังกึกก้องอีกครั้ง  
    ในจุดที่บูบัตยืนอยู่  ไม่เหลือสิ่งอื่นใดอีกแล้วนอกจากทะเลเพลิงอันร้อนแรงกำลังลุกโชติช่วง

    ***

    จิสึกะใช้งานคันศรฟินิกซ์แดงได้แคล่วคล่องแม้เพิ่งจะเคยจับเป็นครั้งแรก  เธอพลังต่อสู้ของเธอสูงขึ้นหลายเท่าชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  
    สาวงามสุดเซ็กซี่กำลังอมยิ้มอย่างอบอุ่น  เป็นความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจอย่างแท้จริง  
    กริดจ้องมองเธอพร้อมกับอมยิ้มตาม  ดวงตาที่เคยคมกริบและน่าเกรงขามในยามจ้องมองศัตรู  บัดนี้กำลังอ่อนโยนอย่างผิดวิสัย
    
    'เราไม่เคยเห็นเธอมีความสุขขนาดนี้มาก่อน'

    อันที่จริง  กริดเก็บจิสึกะไว้ในใจมาตลอด  นับตั้งแต่จิสึกะยอมตกลงยุบรวมเซดากาห์และเข้าร่วมโอเวอร์เกียร์  กริดรู้สึกอยากตอบแทนเธอใจแทบขาด  แต่กลับไม่มีโอกาสดังกล่าวสักที  เพราะไม่ว่าจะสร้างไอเท็มให้เธอกี่ครั้งกี่หน  เกรดของไอเท็มมักออกมาเลวร้ายเสมอ

    'เราไม่เคยสร้างธนูเกรดเลเจนดารีได้เลย'

    จนกระทั่งถึงตอนนี้  เขาก็ยังสร้างไม่ได้  แต่ผลงานครั้งล่าสุดนั้นออกมาเป็นเกรดมิธ  ซึ่งยอดเยี่ยมกว่าเลเจนดารีหลายเท่านัก  
    กริดดีใจ  ในที่สุดเขาก็มีโอกาสตอบแทนความเหน็ดเหนื่อยและการเสียสละของจิสึกะสักที

    'อันที่จริง  เราเองก็อยากลองเก็บไว้ใช้'

    แต่ตัวเขานั้นบกพร่องทักษะทางด้านการยิงธนู  โดยเฉพาะขีดจำกัดของระยะการยิง  
    หากเป็นจิสึกะ  เธอมีทักษะหลากหลายที่คอยช่วยสนับสนุน  ดังนั้น  ไม่มีใครที่รีดประสิทธิภาพสูงสุดของคันศรฟินิกซ์แดงได้มากกว่าจิสึกะอีกแล้ว  ยิ่งเธอแข็งแกร่ง  กิลด์โอเวอร์เกียร์ก็ยิ่งเกรียรไกร  และในระยะยาว  มันจะเกิดประโยชน์มากกว่าการที่กริดนำไปใช้เอง

    ฟุ่บ ฟุ่บ

    ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ

    จิสึกะสามารถพลิกสงครามกองทัพหลักหมื่นด้วยตัวคนเดียว  
    เมื่อเห็นดังนั้น  กริดพลันโล่งใจ  
    ในอนาคต  จิสึกะจะกลายเป็นหนึ่งในยอดขุนพลสงครามของโอเวอร์เกียร์  ศึกที่มีเธอนำทัพ  โอเวอร์เกียร์ไม่มีวันพ่ายแพ้ผู้ใดแน่นอน  ชายหนุ่มดีใจที่ไอเท็มเกรดมิธถูกใช้งานอย่างคุ้มค่า

    'เขากำลัง...'

    เมื่อเวลาผ่านไป  จิสึกะเริ่มตระหนักได้ว่ากริดจ้องมองเธออยู่  
    แก้มของเธอพลันแดงระเรื่อ  จิสึกะตื่นเต้นกับความสุดยอดของธนูตรงหน้า  จนลืมไปว่ามีกริดยืนอยู่เคียงข้าง

    '...เขาจะชอบผู้หญิงที่อมยิ้มเวลาสังหารผู้คนรึเปล่านะ'

    เมื่อปาร์ตี้บูบัตถูกกวาดจนราบคาบ  จิสึกะหันมาก้มศีรษะให้กริดด้วยใบหน้าเป็นกังวล  
    ชายหนุ่มเดินเข้ามาลูบหัวเธออย่างทะนุถนอม

    "เธอสุดยอดมาก  สมกับเป็นอาวุธพลังทำลายล้างสูงของฉัน"

    "อาวุธพลังทำลายล้างสูง..."

    เมื่อได้ยินชายที่ตนรักบอกว่าเป็นอาวุธพลังทำลายล้างสูง  จิสึกะเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย  สีหน้าพลันสับสน
    ทันใดนั้น  กริดได้ยื่นมือออกมาหา

    "..."

    นี่หมายความว่ายังไง
    จิสึกะจ้องมองฝ่ามือที่ใหญ่และหนาของกริด  ภายในใจกำลังเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

    'เขากำลังขอจับมือเราสินะ  หรือกริดเองก็ชอบเรา'

    มโนภาพของจิสึกะกำลังล่องลอยไปไกล  เธอนำมือไปวางไว้บนฝ่ามือกริดอย่างนุ่มนวล
    ทว่า  ชายหนุ่มพลันชักมือกลับทันทีพร้อมกับกล่าวว่า

    "ฉันหมายถึงเงิน  จ่ายค่าธนูมาด้วย"

    "...อะ"

    ใช่แล้ว  มูลค่าของมันต้องถูกคำนวณอย่างถี่ถ้วน  จิสึกะแสดงสีหน้าหม่นหมองทันที  
    คันศรฟินิกซ์แดงคือสุดยอดไอเท็มของโลกเวลานี้  มูลค่าของมันสูงยิ่งกว่าไอเท็มทุกชนิดเท่าที่ซาทิสฟายเคยมีมา  ทรัพย์สินทั้งหมดของเธออาจไม่เพียงพอสำหรับการจ่ายด้วยซ้ำ  
    หลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่  จิสึกะเปิดปากพูดขึ้น

    "เรามาแต่งงานกันไหม... แล้วนายจะได้ครอบครองทรัพย์สินทั้งหมดของฉันทันที"

    "...ฮะฮะ!  เป็นมุกที่ไม่เลว!"
    กริดส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนจะหันไปกล่าวกับสติกส์
    "รีบไปไบรันกันเถอะ"

• Next
• Previous