จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 553

    "อึก!"

    "อั่ก..."

    ใบหน้าของสมาชิกโอเวอร์เกียร์สองคนกระแทกพื้นดินอย่างแรง  พวกเขาตกอยู่ในอาการมึนงงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  แถมวิกฤติก็ยังไม่จบสิ้นเพียงเท่านี้  บูบัตตั้งใจจะบดขยี้ให้ราบคาบ

    ผัวะ!

    ผัวะผัวะ!

    ค้อนในมือบูบัตฟาดกระแทกใส่แผ่นหลังพวกเขาทั้งสองอย่างโหดเหี้ยมไร้ความปราณี  บูบัตปราศจากความลังเลในแววตาโดยสิ้นเชิง

    "เมเปิ้ล!  ฮานอูชาน!"    

    เรกัสพลันเดือดดาลทันทีที่เห็นพวกพ้องเสียชีวิต  คนเหล่านี้ร่วมต่อสู้กับเขามานานเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็ม  ความผูกพันธ์ย่อมมีมาก  แถมอีกฝ่ายยังเป็นมือที่สาม  มิใช่ฝ่ายที่มีส่วนได้ส่วนเสียในสงคราม

    "ไอ้ระยำ… ฉันไม่อภัยให้แกแน่!"

    เปรี้ยง!

    เปรี๊ยะเปรี๊ยะ!

    เรกัสใช้เท้าข้างหนึ่งกระทืบพื้นอย่างสุดแรง  จากบรรดาคลาสระดับสามทั้งหมด  ว่ากันกว่า  อาชูร่าคือคลาสที่ต้องใช้ฝีมือควบคุมสูงสุด  บังคับตัวละครได้ยากที่สุด
    รอบกายเรกัสกำลังถูกห่อหุ้มด้วยสายฟ้าเกรี้ยวกราด  บรรกาศที่ชวนขนลุกแผ่ขยายออกไปทั่วบริเวณ

    "อั่ก!"

    'เข้าไปใกล้ไม่ได้เลย!'

    ทหารอีเทอนัลต่างถูกความร้อนจากสายฟ้าเผาผิวหนังจนไหม้เกรียม  ทุกคนตกอยู่ในความโกลาหลและรีบถอยห่างเรกัส
    นี่คือท่าทางบ่งบอกก่อนใช้ทักษะท่าไม้ตายของอาชูร่า 'ส่งลงนรก'
    ใช่แล้ว  เรกัสกำลังเดือดดาลอยู่ภายใน  เขายอมเสี่ยงใช้ท่าไม้ตายตั้งแต่การโจมตีหนแรก  บูบัตคือเป้าหมายที่ควรถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด  ประกอบกับการใช้ท่านี้จะทำให้ศัตรูเข้ามาใกล้ไม่ได้  
    'ส่งลงนรก' จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในสายตาเรกัส

    "ย๊ากกกกก!!"

    เปรี้ยงงงง!

    ชั่วขณะที่เรกัสตะบันแข้งใส่บูบัตเต็มแรงประหนึ่งสายฟ้าฟาด

    'อะไรกัน'

    เรกัสประหลาดใจมาก  ศัตรูทุกคนที่เคยสู้ด้วย  เมื่อได้เห็นท่านี้จะต้องพยายามหลบหนีไปให้ไกล  แต่บูบัตตรงหน้ากลับไม่คิดหลบหลีกแม้แต่น้อย  มันนำแขนสองข้างมาไขว้กันด้านหน้าเพื่อบล็อค  
    ความเสียหายที่บูบัตได้รับเข้าไปไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

    เปรี้ยง!

    ปึด!  กร๊อบ!


    หลังจากรับลูกเตะเข้าไปเต็มแรง  แขนของบูบัตก็บิดเบี้ยวผิดรูปร่างชัดเจน  พื้นหินในจุดที่มันยืนอยู่  บัดนี้แตกร้าวเกิดเป็นหลุมลึกเหมือนเอารถแบคโฮมาขุด  
    ฉากตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงพลังทำลายของ 'ส่งลงนรก' ได้เป็นอย่างดี
    แต่สิ่งที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่า  คือการที่บูบัตยังคงยืนอยู่ได้ในจุดเดิม

    "...!"

    เรกัสเริ่มสั่นคลอน

    "แค่ก!"

    บูบัตขบกรามแน่น  มันพยายามข่มความเจ็บปวดไว้  บูบัตละเลยข้อความระบบที่แจ้งเตือนความเสียหายพร้อมกับระบุว่ากระดูกแขนแตกหัก
    มันแสยะยิ้ม  

    "ลืมไปแล้วรึไง  แม้แต่กริดก็ยังมิอาจฆ่าฉันได้ด้วยการโจมตีเดียว!"

    คลาสลับของบูบัต 'จอมบดขยี้' มีทักษะติดตัวที่ช่วย 'สามารถมองข้ามความเสียหายบางส่วนเมื่อถูกโจมตีรุนแรงถึงระดับหนึ่ง'
    บูบัตมันใจว่า  แม้แต่ลมหายใจของมังกรก็มิอาจสังหารมันได้ในครั้งเดียว  
    จอมบดขยี้ยังขึ้นชื่อในด้าน CC  ทักษะการพุ่งตัวเข้าหาเป้าหมาย  และทักษะทำลายภูมิประเทศ  
    เหตุผลที่บูบัตไม่หลบการโจมตีจากเรกัส  ยอมแขนหัก  เพราะมันกำลังเล็งจังหวะสวนกลับอดงดงามเช่นนี้  บูบัตรีบกระโจนใช้ขาทั้งสองข้างหนีบรัดคอเรกัสไว้

    "ขอคืนบ้างล่ะนะ!"

    โครมม!

    ร่างเรกัสหมุน 180 องศาและกระแทกใส่พื้นเสียงดัง

    "แค่ก!"

    เศษฝุ่นเศษหินกระเด็นเข้าตา  จมูก  และปาก
    ในเวลาเดียวกัน  เรกัสรู้จึกเจ็บปวดจนมองเห็นดวงดาว  ใช่แล้ว  นี่คืออาการมึนงงจากผลของทักษะ  
    บูบัตใช้ท่อนแขนที่หักทั้งสองข้างโอบหลังเรกัสไว้  จากนั้นก็ทุ่มเขาใส่พื้นอีกครั้ง

    "คุคุ!  ฮ่าฮ่าฮ่า!  สมองของแกคงเหนื่อยแล้วสินะ  หลังจากดิ้นรนต่อสู้มานานหลายวัน"

    อันที่จริง  จอมบดขยี้เป็นของแสลงอาชูร่าตั้งแต่ต้นแล้ว
    แถมทักษะจำนวนมากของเรกัสก็อยู่ในระยะหน่วง  เพราะใช้จัดการกับกองทัพอีเทอนัลไปมากมาย  บูบัตรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี  
    มันรอคอยโอกาสมาแสนนาน
    
    โครม! โครม! โครม!

    บูบัตฟาดศีรษะเรกัสใส่พื้นไม่หยุด

[ ท่านได้รับความเสียหาย 3,900 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 4,030 หน่วย ]

[ ท่านยังไม่ได้สติกลับมา ]
[ ร่างกายของท่านไม่อาจขยับได้ ]

[ ท่านได้รับความเสียหาย 3,980 หน่วย ]
...
...

    ข้อความคำเตือนแสดงขึ้นตรงหน้าโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
    เรกัสตระหนักดีกว่า  สถานการณ์กำลังเลวร้ายมากเพียงใด

    'เราคงไม่รอดแน่'

    คลาสนักสู้เก่งกาจในด้านโจมตีมากกว่าป้องกัน  วินาทีที่เรกัสถูกบูบัตสร้าง CC ใส่  เขาก็ถึงคราวจบสิ้นแล้ว

    "เรกัส!  อดทนไว้อีกนิด!  พวกเรากำลังไปช่วย!"

    สมาชิกโอเวอร์เกียร์พลันส่งเสียง  พวกเขาอยากช่วยเรกัสใจแทบขาด  แต่บัดนี้กำลังถูกคนของกิลด์ยัคล้อมไว้ทุกด้าน  นับตั้งแต่โดนบูบัตเปิดศึกและลอยขึ้นไปในอากาศครั้งแรก  
    จะรักษาชีวิตของตัวเองยังเต็มกลืน
    เมื่อบูบัตเห็นพลังชีวิตเรกัสลดลงเหลือเพียงหนึ่งในสาม  มันจึงเริ่มแสยะยิ้มชั่วร้ายอีกครั้ง
    
    'ในที่สุดก็ได้แก้แค้นโอเวอร์เกียร์สักที!'

    เดิมที  บูบัตมักถูกเชิดชูในความเก่งกาจด้านการดวลและสงคราม  
    ทว่ามันกลับต้องพ่ายแพ้กริดอย่างน่าอับอายหนแล้วหนเล่าในงานแข่งนานาชาติ  ศักดิ์ศรีของมันป่นปี้ย่อยยับ  มันต้องการแสดงให้โลกได้เห็นถึงฝีมือที่แท้จริง  จึงเลือกลงมือในสงครามที่มีผู้คนทั่วโลกจดจ้องอยู่ทางบ้าน
    หลังจากจัดการเรกัสอย่างราบคาบ  มันจะนำกองทัพปืนกำแพงขึ้นไปเด็ดหัวจิสึกะและยูเฟอมิน่าเป็นลำดับถัดไป

    'จากนั้นก็ฆ่ากริดที่กำลังจะโผล่มาช่วย!'

    มันคิดทวงคืนเกียรติยศในอดีตกลับคืนมาทั้งหมด
    เมื่อได้จินตนาการภาพตาม  บูบัตก็ฉีกยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม

    แสยะ!

    ทันใดนั้น  ศรดอกหนึ่งพุ่งแหวกอากาศด้วยความเร็วสูงเข้าใส่บูบัต  แต่ศรดังกล่าวก็ถูกหยุดไว้ก่อนจะเสียบเข้าไปในร่าง  บูบัตได้เจฟฟ์และราล์ฟช่วยไว้  
    นี่เป็นฝีมือของเจฟฟ์  มันหยุดลูกธนูของจิสึกะด้วยเวทหยดน้ำ

    "เธอไม่รู้รึไงว่าการโจมตีด้วยทักษะระยะไกลไม่มีผลกับฉัน"    

    เฉกเช่นลอเอล  เจฟฟ์คือชี่กงมาสเตอร์  แต่พลังต่อสู้ของเจฟฟ์สูงกว่าลอเอลมาก 
    ลอเอลเชี่ยวชาญด้านแปรเปลี่ยนสภาพอากาศและภูมิประเทศด้วยพลัง 'ราชันย์แห่งกระแส'  เขาเก่งฉกาจในสงครามขนาดใหญ่ที่มีกองทัพหลักหมื่นเข้าประจัญบาน
    ส่วนคลาสระดับสามของเจฟฟ์คือ 'ผู้ฝ่าฝืนกฏฟ้าดิน'  
    พลังต่อสู้ของมันย่อมสูงกว่าในสงครามขนาดเล็ก  มีทักษะที่ขัดหลักธรรมชาติหลายชนิด  หนึ่งในนั้นสามารถบล็อคทักษะโจมตีระยะไกลทั้งปวง 

    "เอาคืนไป"

    ฟ้าววว!

    หยดน้ำ  หากระบุให้ชัดคือหยดน้ำที่มีศรของจิสึกะอยู่ด้านใน  มันกำลังพุ่งกลับขึ้นไปบนกำแพงด้วยความเร็วเดียวกับในตอนพุ่งลงมา  และเป้าหมายย่อมมิใช่ใครอื่นนอกจากจิสึกะ

    "ไอ้ระยำ"

    กล้ายิงศรของเธอกลับคืนมาเชียวหรือ
    ศักดิ์ศรีของมือธนูอันดับหนึ่งของโลกถูกสั่นคลอน  จิสึกะขมวดคิ้วทันที

    ฟุ่บฟุ่บ!

    เธอกระหน่ำยิงลงไปด้านล่างพร้อมกับชำเลืองมองเรกัสไปพลาง
    ยามนี้เรกัสยังคงตกอยู่ในเงื้อมมือของบูบัต

    'ขอโทษที่ฉันช่วยนายไม่ได้'    

    กลุ่มจอมเวทกำลังร่วมมือกันทำลายหินที่ลอยมาจากเครื่องยิงหิน  รวมไปถึงต้องคอยกระหน่ำโจมตีใส่ฝูงทหารที่กำลังปีนกำแพง
    จิสึกะเป็นเพียงคนเดียวที่ว่างช่วยเรกัสในขณะนี้  ทว่า  ค่าเรี่ยวแรงของเธอยังไม่ฟื้น  จิสึกะไม่อาจใช้ทักษะใดได้อีกแล้ว  คงเป็นการยากที่จะช่วยเรกัสที่ตกอยู่ในวงล้อมของบูบัต  เจฟฟ์  และราล์ฟด้วยการโจมตีธรรมดาเพียงอย่างเดียว  
    พวกมันทั้งสามล้วนเป็นแร้งเกอร์แถวหน้าของโลก  มีน้อยคนนักที่จะหยุดยั้งการรุมจากสามคนนี้ได้  

    'หนึ่งในนั้นคือกริด...'

    เป็นอีกครั้งที่ภาพของกริดแล่นเข้ามาในหัว
    มันน่าขันไม่น้อยเมื่อย้อนนึกไปถึงการพบกันครั้งแรกของคนทั้งสอง  จิสึกะไม่เคยคิดมาก่อน  ว่าชั่วชีวิตของเธอต้องพึ่งพาชายคนนี้อย่างไม่รู้จบสิ้น
    เดิมที  เธอคิดว่ากริดเป็นเพียงไอ้งั่งสมองทึบ  แต่เมื่อเวลาผ่านไป  กริดได้ทิ้งร่องรอยที่ยากจะลบเลือนไว้ในใจจิสึกะ

    สิ่งนี้ย่อมช่วยไม่ได้  แต่ไหนแต่ไรมา  กริดมักทำให้เธอทึ่งได้เสมอ  
    ทั้งในตอนแรกที่ได้รู้ว่าเขาคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ทั้งตอนที่เห็นกริดสร้างไอเท็มครั้งแรก  ทั้งตอนที่ปรากฏตัวช่วยเหลือเธอในยามวิกฤติหนแล้วหนเล่า
    กริดคือตัวตนพิเศษที่เธอไม่มีวันสลัดออกจากใจได้  
    เหมือนกับยาเสพติด...
    
    "...บ้าจริง  นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่"
    
    ตรงหน้าคือสงคราม  เสียงกรีดร้องของพวกพ้องและทหารยังคงดังระงมไม่หยุดพัก  ทัพศัตรูที่มุ่งหน้าปืนกำแพงก็ไม่มีทีท่าว่าจะหมดลง  ช่างบ้าบอสิ้นดีที่เธอมัวนึกถึงกริดในช่วงเวลาเช่นนี้

    'เราคงเหนื่อยแล้วสินะ'

    เธอตระหนักได้ทันที  สงครามครั้งนี้มันจบแล้ว
    ศัตรูแข็งแกร่งกว่าที่ลอเอลคาดไว้ 
    พลังรบของโอเวอร์เกียร์ยังอ่อนแอเกินไป

    "ช่างเถอะ  พวกเราค่อยเริ่มนับหนึ่งกันใหม่ก็ยังไม่สาย"

    ท้อแท้สิ้นหวังจนถอดใจ  นั่นไม่ใช่นิสัยของเธอเลยสักนิด
    จิสึกะกลับมาฮึดสู้อีกครั้ง  จากนั้นก็นำศรดอกใหม่ออกมาจากช่องสัมภาระ
    
    "ฉันว่าพวกเรายังไม่ได้เสียอะไรไปนะ"

    "...!"

    สนามรบตรงหน้าเต็มไปด้วยเสียงระเบิดจากเวทมนตร์และรถศึก  แถมยังมีเสียงกรีดร้องครวญครางของทหารดังระงม  การคุยกับคนใกล้เคียงแทบจะเป็นไปไม่ได้  
    แต่แล้วทำไม  เธอถึงได้ยินเสียงที่ชัดเจนขนาดนี้    

    "กริด..."    

    จิสึกะรีบแหงนหน้าขึ้นไปมองทางต้นเสียง  
    ทันใดนั้น  เธอพลันฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข  ดุจดั่งดวงตะวันเฉิดฉายยามเที่ยง
    มันทั้งเจิดจ้า  อบอุ่น  และงดงาม

    เหนือศีรษะของเธอ  กริดกำลังลอยอยู่กลางอากาศพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย  ดูคล้ายมอนสเตอร์ก็อบลินก็มิปาน
    
    "ขอโทษที่ทำให้รอนาน"
    
    ซู่วว!

    กริดกวาดสายตามองไปรอบสนามรบโดยที่ด้านหลังของเขามีบอลเวทมนตร์สีขาวจำนวนมากลอยอยู่  
    บอลแต่ละลูกล้วนอันแน่นไปด้วยพลังลึกลับอย่างน่าประหลาด

    "นั่นมันอะไร"

    ท่ามกลางการสู้รบ  เหล่าทหารต่างแหงนหน้าขึ้นมองบอลเวทมนตร์สีขาวบนท้องฟ้าด้วยความฉงน  
    ดวงจันทร์ขนาดเล็กจำนวนมากงั้นหรือ

    "...เอ๋"

    ทหารอีเทอนัลที่ไม่คุ้นเคยกับภาพดังกล่าวต่างพากันสงสัย  
    ชายผมดำที่มาพร้อมกับบอลเวทมนตร์สีขาวจำนวนมากผู้นี้  หากพิจารณาดูให้ดี  เขาดูคล้ายกับวีรุบุรุษอาณาจักรและผู้นำทัพกบฏมากทีเดียว
    ดยุคกริด

    "ห--หลบเร็วเข้า!"

    "หนีไป!"

    กริดจะไม่สร้างความอลังการอย่างไม่จำเป็นแน่  แม่ทัพฝ่ายอีเทอนัลรีบออกคำสั่งถอย  แต่มันก็สายเกินไป  บอลเวทมนตร์สีขาวรอบกายกริดถูกกระหน่ำยิงลงมาใส่ทัพอีเทอนัลราวกับห่าฝน
    เป็นฝนเวทมนตร์สีขาวบริสุทธิ์

    หรือกระแสสงครามกำลังจะพลิกกลับ...

    "ตายไปซะให้หมด!"

    และกริดหมายความอย่างที่พูด

    บึ้มบึ้ม!

    บึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

    เกิดเป็นเสาแสงสีเทาสว่างขึ้นบนสนามรบหลายร้อยต้น  
    จากนั้น  กริดร่อนลงหาจิสึกะและมอบธนูให้เธอหนึ่งคัน

    "ขอแสดงความยินดีด้วย  จิสึกะ  นับแต่นี้ไป  เธอจะกลายเป็นผู้เล่นโอเวอร์เกียร์ที่แท้จริงแล้ว"

• Next
• Previous