จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 516

       "ไปก่อนนะ"

       สิ่งแรกที่กริดทำหลังออกจากโรงตีเหล็กค้อนขาว  เขาตั้งนาฬิกาปลุก  เป็นนาฬิกาปลุกสำหรับเตือนความจำ  เพื่อไม่พลาดการแข่งสร้างยุทธภัณฑ์ในอีกสามวันให้หลัง

       "ชักอยากเห็นแล้วสิ..."

       เขาต้องไปดูให้ได้
       
       ไวท์ยังเล่าอีกว่า  ช่างตีเหล็กทุกคนที่เข้าร่วมงาน  ล้วนมีฝีมือเป็นระดับสุดยอดของแพงเจียทั้งสิ้น

       'โรงตีเหล็กทั่งดำถนัดงานเคลือบสี  โรงตีเหล็กแหนบแดงถนัดการชุบแข็ง  และโรงตีเหล็กเพลิงฟ้าถนัดการควบคุมไฟเตาหลอมสินะ'

       เฉกเช่นโรงตีเหล็กค้อนขาว  พวกเขาถนัดการขึ้นรูปโลหะ

       'เป็นการเรียนรู้ที่ดี'

       กริดสืบทอดเทคนิคของแพ็กม่าก็จริง  แต่มิได้สืบทอดประสบการและความรู้ที่แพ็กม่าสั่งสมมาทั้งหมด  
       ช่างตีเหล็กทวีปทะวันออกที่สั่งสมภูมิความรู้อย่างยาวนาน  กริดต้องการเรียนรู้สิ่งแปลกใหม่จากพวกเขา  ดังเช่นที่ได้เรียนรู้เทคนิคขึ้นรูปโลหะจากโรงตีเหล็กค้อนขาว  ด้วยการเลือกค้อนชนิดเดียวกับวัสดุ  
       
       'เราจะเอื่อยเฉื่อยไม่ได้เด็ดขาด  แม้จะเป็นช่างตีเหล็กในตำนานก็ตาม'

       กริดผู้แสนภูมิใจในตนเอง  บัดนี้กำลังคิดศึกษาหาความรู้จากช่างตีเหล็กที่ด้อยกว่า  เพื่อผลักดันตนเองไปให้ถึงจุดที่สูงกว่าปัจจุบัน
       ชายหนุ่มเดินยืดอกอย่างองอาจไปบนถนนแพงเจีย

       "หืม..."

       กริดได้รับข้อมูลมาว่า  ถัดออกไปทางประตูทิศเหนือของแพงเจียคือที่ตั้งของรังมอนสเตอร์ขนาดใหญ่  เขาต้องการออกไปเก็บเลเวลสักหน่อย  
       แต่ทันใดนั้น  ฝีเท้าพลันต้องหยุดกึก  เมื่อได้เอ็นพีซีผู้หนึ่งเอ่ยถึงชื่ออันแสนคุ้นเคย

       "ลองดูสักครั้งสิ!  เพียงคำเดียวของพายครีมออร์ค  ท่านจะต้องน้ำสายสอ!  ไขมันออร์คผสมผสานอย่างลงตัวกับครีมจนเกิดเป็นรสชาติสรวงสวรรค์!  เป็นจานที่วีรบุรุษน้อยของแพงเจีย  ครอเกล  ยังออกปากชมว่าอร่อย!"

       'ครอเกล... วีรบุรุษน้อยของแพงเจีย...'       

       ครอเกลที่พ่อครัวผู้นั้นหมายถึง  จะใช่ครอเกลเดียวกับที่กริดรู้จักรึเปล่านะ

       'ต้องไม่ผิดแน่'

       อดีตผู้เล่นอันดับหนึ่งของโลก 'ครอเกล'  ไม่ว่าเขาจะไปเยือนแห่งหนใด  มักฝากรอยเท้าจารึกไว้อย่างยิ่งใหญ่เสมอ
       ครอเกลไม่เพียงขึ้นชื่อในด้านสปีดการเก็บเลเวล  แต่ยังรวมไปถึงจำนวนภารกิจที่เขาสามารถบรรลุได้

       "ชื่อของครอเกลจะดังก้องทั่วเมืองและหมู่บ้านที่เขาผ่านไป..."

       ไม่ใช่เพียงการพูดปากต่อปากจากผู้เล่น  แต่รวมถึงในหมู่เอ็นพีซีด้วย
       กริดอมยิ้มอย่างขื่นขม  จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในร้าน  เขากล่าวกับพ่อครัววัยกลางคนว่า

       "ขอพายครีมออร์คหนึ่งชิ้นด้วยครับ"

       กริดต้องการรู้ให้ได้  ว่าจานอาหารที่ครอเกลออกปากชมนั้นมีรสชาติเป็นอย่างไร  
       และเขาก็ยังอยากรู้  ว่าครอเกลสร้างวีรกรรมใดไว้บ้างในเมืองแพงเจียแห่งนี้

       'ทำไมถึงถูกเรียกว่าวีรบุรุษน้อย...'

       กริดไม่เอะใจเลยสักนิด  เขาเชื่ออย่างหมดใจว่า 'ออร์ค' ในชื่อของอาหาร  ต้องหมายถึงคนละสิ่งกับออร์คที่เป็นมอนสเตอร์  กริดจ่ายเงินหนึ่งเหรียญเงินเพื่อซื้อมัน  จากนั้นก็จ้องมองชิ้นพายด้วยสีหน้าคาดหวัง  
       หากมองเผินๆ จะเหมือนกับพายครีมส้ม  แป้งด้านนอกกรุบกรอบ  ด้านในชุ่มฉ่ำ

       "อ๊ะ--"

       กริดมองว่า  เงินหนึ่งเหรียญเงินนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่  หากแลกกับการได้เดินตามรอยครอเกล 
       แต่หลังจากกัดพายเข้าไปคำแรก  สีหน้าชายหนุ่มพลันบิดเบี้ยวราวกับเหยียบอึหมา

       'หมาไม่แดก!'

       เนื้อครีมปราศจากความสดของผลไม้โดยสิ้นเชิง  มันเปรี้ยวแสบประหนึ่งน้ำสมสายชู  เป็นครีมบัดซบที่ฝืดและสากติดลิ้น  เนื้อสัมผัสด้านในทั้งหยาบและเหนียว  
       แป้งด้านนอกกรุบกรอบ  ด้านในชุ่มฉ่ำงั้นหรือ...
       ขอเปลี่ยนเป็น  แป้งด้านนอกแสบร้อนดั่งนรก  ด้านในรสชาติเหี้ยเหมือนกินยาพิษ

       'เรียกของแบบนี้ว่าอาหารได้ยังไง'

       ไม่ใช่แค่เสียดายวัตถุดิบในการทำ  กริดยังเสียดายออกซิเจนที่พ่อครัวบัดซบนี่สูดเข้าไป  พ่อครัวบัดซบคนเดิมเอ่ยปากถามกริดซึ่งกำลังมีสีหน้าโมโหสุดขีด

       "เป็นยังไงบ้าง  อร่อยใช่ไหมล่ะ"

       "..."

       หมอนี่เอาจริงดิ...
       กริดปิดปากเงียบ  แต่พ่อครัวบัดซบ  ไอดาน  ยังคงกล่าวต่อไปอย่างไม่แยแส
       "คุณรู้รึเปล่าว่าครอเกลกินไปตั้งสี่ชิ้นเชียวนะ  ต้องอร่อยมากแน่!"

       "เป็นความจริงหรือ"

       "ถูกต้อง  ผู้คนนับร้อยเห็นกับตา"

       "บ้าน่า..."

       กริดรู้สึกเห็นอกเห็นใจครอเกลมาก  เขาต้องเติบโตมาด้วยอาหารรสชาติเลวร้ายเพียงใด  ถึงได้ออกปากชมว่าพายขยะเมื่อครู่มีรสเลิศ  
       ชายหนุ่มตัดสินใจถามไอดานต่อ  ในเมื่อเขาเสียไปแล้วหนึ่งเหรียญเงิน  ก็ต้องรีดไถข้อมูลให้มากที่สุดจากร้านอาหารแห่งนี้

       "ครอเกลเป็นใครกัน  เขาทำสิ่งใดถึงถูกผู้คนเรียกขานว่าวีรบุรุษน้อย"

       "อ้อ!  นายเป็นคนนอกใช่ไหม  ว่าแล้วเชียว!  นี่คือสาเหตุที่นายเข้าไม่ถึงรสชาติพายของฉัน!"

       'ตูเข้าถึง… มากด้วย'

       กริดพยายามระงับคำสาปแช่งที่เกือบหลุดจากปาก

       "เดิมที  แพงเจียเป็นเมืองมั่งคั่งรำรวย  สงบสุขมานานหลายร้อยปี  จนกระทั่งสองปีก่อน  ความสงบสุขได้ถูกทำลายลงเป็นหนแรก  ลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเราล้มป่วยกระทันหัน  ทำให้มือขวาของเขา  อารูบี  ขึ้นมาเป็นลอร์ดแทน"  

       "อารูบีเป็นคนชั่วที่ครอเกลปราบสำเร็จใช่ไหม"

       "อะ--... ฮึม!  ฟังดูคล้ายกันก็จริง  แต่ไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมด  เอ่อ… นายน่ะ  ช่วยฟังฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม  อย่าพูดแทรก!  มันขัดจังหวะ!"

       ท่าทางไอดานคงมีเรื่องให้เล่าอีกมาก

       "นายเดาถูกเพียงครึ่งแรก  อารูบีผู้ขึ้นชื่อในด้านคุณงามความดี  มันกลายเป็นทรราชย์ทันทีเมื่อได้รับตำแหน่ง  ทั้งจับหญิงสาวไปเป็นภรรยาน้อย  ทั้งยึดที่ดินชาวบ้านยากจนเป็นของตน  อ้างเหตุมากมาย  และสุดท้ายก็ขึ้นภาษี"

       เรื่องราวเหล่านี้คาดเดาได้ง่ายเกินไป  กริดแคะหูด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
       ทันใดขั้น  เนื้อหาจากไอดานก็เริ่มเข้าสู่บทใหม่

       "จนกระทั่งวันหนึ่ง  มีมอนสเตอร์ดุร้ายปรากฏตัวไม่ห่างจากแพงเจีย  ทั้งที่แพงเจียเป็นเมืองสงบสุขปราศจากมอนสเตอร์มานานกว่าร้อยปี!"

       "ใช่รังมอนสเตอร์ทางทิศเหนือรึเปล่า"

       "ถูกต้อง  พวกมันน่ากลัวมาก  แถมยังต่อสู้อย่างมีระบบแบบแผนประหนึ่งกองทหาร  ในคราวนั้นแพงเจียได้รับความเสียหายหนัก  ผู้คนต่างสาปแช่งและเกลียดชังมอนสเตอร์  ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวราวกับตกลงมาจากท้องฟ้า  พวกเราไม่อาจต่อต้านมันได้  ทำได้เพียงก้มหน้ารอรับชะตากรรม"

       "แล้วครอเกลก็ปรากฏตัวใช่ไหม..."

       "ถูกต้อง!  วีรบุรุษน้อยของพวกเราปรากฏตัว!  ราวกับตกลงมาจากท้องฟ้าเช่นกัน  เขาจัดการมอสเตอร์ดุร้ายเหล่านั้นได้หนึ่งหรือสองตัวนี่แหละ"

       'หนึ่งหรือสอง… ฟ้าเหนือฟ้าคนนั้นเนี่ยนะ'

       กริดคิดว่าเป็นวีรกรรมที่ยิ่งใหญ่  อย่างเช่นกวางล้างกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว  แต่ความจริงกลับเรียบง่ายกว่าที่คิด

       'เดิมทีแล้ว  เรื่องราวของวีรบุรุษมักถูกแต่งเติมเกินจริงเสมอ… หรือว่า'

       กริดพลันตระหนักได้ทันที
       
       'หรือมอนสเตอร์ทวีปตะวันออกจะแข็งแกร่งมาก...'

       มีมอนสเตอร์ดุร้ายจำนวนมากรุกรานแพงเจีย  โดยครอเกลจัดการไปได้หนึ่งถึงสองตัว  นั่นคือสิ่งที่ไอดานเล่า

       "แม้พวกเราจะมีครอเกล  แต่แพงเจียก็มิอาจรอดพ้นวิกฤติ  ฝูงมอนสเตอร์ดุร้ายเกินไป  กระทั่งทัพม้าอันแสนเกรียงไกรของแพงเจียก็ยังสิ้นท่า… ใช่แล้ว  ราวกับฝูงมอนสเตอร์ถูกควบคุมโดยใครบางคน  โดยพุ่งเป้าเจาะจงมายังแพงเจีย"

       "ฝีมืออารูบีใช่ไหม..."

       "เอ๋...!"
       ไอดานแสดงสีหน้าชื่นชม
       "เดาได้แม่นมาก!  นายเป็นนักสืบรึเปล่า  ถ้าอย่างนั้นช่วยหาลูกสุนัขที่หายตัวไปให้หน่อย..."

       "..."

       เป็นเนื้อเรื่องที่จำเจและน่าเบื่อหน่าย  
       กริดนิ่งเงียบ  เขารอให้ไอดานกลับเข้าเรื่อง

       "เอ่อ… ถูกต้อง  มอนสเตอร์ทั้งหมดเป็นฝีมืออารูบี  ลองคิดดูสิ  มอนสเตอร์ดุร้ายกว่าสองพันตัวกลับถูกมนุษย์เพียงคนเดียวควบคุม  ฟังดูยอดมากเลยใช่ไหม!  ทั้งที่ก่อนหน้านี้  อารูบีเป็นเพียงขุนนางธรรมดาแท้ๆ"

       "อื้อ...  ตื่นเต้นสุดๆ"

       กริดกำลังจะตายเพราะความเบื่อหน่าย 
       เขาเริ่มหงุดหงิด  หลังจากลงทุนกินอาหารขยะ  ก็ต้องนั่งฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกหรือ  เสียเวลาฉิบ

       "แต่ความจริงแล้วตรงกันข้าม!  อารูบีมิใช่อารูบี  แต่เป็นนักบวชเต๋าชั่วร้ายที่สังหารอารูบีและปลอมตัวเป็นเขา  โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อทำลายแพงเจีย"

       'เริ่มเข้าเรื่องแล้วสินะ'

       แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่ชัด  นักบวชเต๋าของทวีปตะวันออก  ไม่เหมือนกับจอมเวทของทวีปตะวันตก

       'แม้แต่มหาจอมเวทก็ไม่อาจควบคุมกองทัพมอนสเตอร์มากถึง 2,000 ตัวได้ดุจดั่งแขนขา  ฉันพูดถูกรึเปล่า'

       'ถูกต้อง  แม้แต่นักฝึกสัตว์อันดับหนึ่งก็มิอาจกระทำได้  นักบวชเต๋าอาจไม่แข็งแกร่งทั้งทุกคน  แต่มีบางคนที่ต้องระวังไว้'

       'ดีล่ะ  งั้นไปลุยกันเลย!'
       
       กริดลุกพรวดขึ้นหลังจากได้ยินคำตอบบราฮัม  แต่ไอดานขวางไว้

       "เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้  ดังนั้น  ฉันมีเรื่องอยากขอร้อง  นักบวชเต๋าต้นเรื่องในคราวนี้  มันเก่งกาจจนแม้แต่ครอเกลก็มิอาจเอาชนะตามลำพัง  โดยในภายหลัง  มหาวีรบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นและสังหารมัน  ฉันต้องการให้นายหาตัวเขา"

       นี่คือภารกิจใหม่งั้นหรือ
       เรื่องราวมันยังไม่จบไม่สิ้นอีกรึไง!
       ขณะกริดกำลังสับสน  รายละเอียดภารกิจได้คลายความสงสัย

[ ค้นหาร่องรอยมหาวีรุบุรุษ! ]
ระดับความยาก : A
       เมื่อนักบวชเต๋าชั่วช้าเปิดเผยตัวตน  วีรุบุษน้อย 'ครอเกล' จึงเข้าสู้แลกชีวิตจนต้องพบกับความสิ้นหวัง  แพงเจียใกล้ถูกทำลายเต็มที
       แต่วีรุบุษปริศนาก็ปรากฏตัวขึ้น  หลังจากนั้นไม่นาน  ผู้คนของแพงเจียได้ยกย่องให้เขาเป็นมหาวีรบุรุษ  
       คนผู้นี้เอาชนะนักบวชเต๋าชั่วร้ายและปกป้องแพงเจียให้รอดพ้นจากวิกฤติ  แต่น่าเสียดายที่วีรบุรุษไม่ยอมเปิดเผยตัวตนจนวินาทีสุดท้าย  เขาจากไปอย่างเงียบงัน  เหตุการณ์นี้ทำให้ชาวเมืองแพงเจียรู้สึกติดหนี้บุญคุณใหญ่หลวง  พวกเขาต้องการล่วงรู้ตัวตนวีรบุรุษและมอบรางวัลตอบแทน
       โดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อครัวไอดาน  เขามีอีกเหตุผลสำคัญที่ต้องหาวีรบุรุษลับให้พบ  
       นั่นก็เพื่อทวงคืนกระทะที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลกลับคืนมา
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :  ค้นหากะทะของไอดานที่ซ่อนอยู่ในรังมอนสเตอร์
รางวัลสำเร็จภารกิจ : 
- ทานอาหารร้านไอดานฟรีตลอดชีพ
- ค่าประสบการณ์ตัวละคร 30%       
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว : ไอดานที่เก่งฉกาจในด้านป่าวประกาศ  เขาจะพูดถึงความล้มเหลวของท่านไปทั่วแพงเจีย

       "ร่องรอยสุดท้ายของมหาวีรุบุรษคือทิศเหนือ!  แต่บริเวณนั้นขึ้นชื่อด้านสัตว์ป่าดุร้ายมานานหลายร้อยปีแล้ว  ปัจจุบันยิ่งมีมอนสเตอร์ดุร้ายปรากฏตัวขึ้น  ฉันไม่อาจเดินทางไปยังบริเวณดังกล่าวได้ด้วยตนเอง  กรุณาหาร่องรอยวีรบุรุษให้พบและนำกระทะของฉันกลับคืนมา!"

       "...อา"

       เป็นภารกิจที่ไม่เลว  ในเมื่อเขามีแผนเก็บเลเวลกับมอนสเตอร์ทางเหนืออยู่แล้ว  การมองหากระทะจึงถือเป็นของแถม  
       หากโชคดีได้พบกระทะ  เขาก็จะได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มเติม 30%  สิ่งเดียวที่น่าหวาดหวั่นคือสิทธิ์กินฟรีตลอดชีพในร้านไอดาน

       "...ช่างเถอะ  แค่ไม่เข้าไปกินก็พอ  ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ"

       กริดตัดสินใจได้  เขาผงกศีรษะเล็กน้อย

       "เข้าใจแล้ว  มันเป็นงานที่ทั้งยาก  อันตราย  และลำบากมาก  ฉันจะทำมันให้เต็มที่... แต่ฉันมีคำถามหนึ่งข้อ  มหาวีรบุรุษมีความเกี่ยวพันยังไงกับกระทะของนาย"

       ไอดานกัดฟันกรอด

       "ในตอนที่นักบวชเต๋าชั่วปรากฏตัว…  ฉันกำลังทำอาหารอยู่ในครัว  จึงรีบร้อนวิ่งออกไปบนถนนพร้อมกระทะ  จากนั้นไอ้มหาวีรบุรุษบัดซบได้มาชนฉันจนล้มลง  และหยิบกระทะของฉันไปเป็นอาวุธสู้กับนักบวชเต๋าชั่ว!"

       "...หมอนั่นเอาชนะนักบวชเต๋าด้วยกระทะงั้นหรือ"

       "ถูกต้อง!  ฉันรู้สึกดีมากในตอนที่นักบวชเต๋าชั่วถูกอัดจนเละด้วยกระทะของฉัน!  ฉากดังกล่าวทั้งน่าตื่นตะลึงและชุ่มชื่นหัวใจ!  แต่หลังจากนั้น  มหาวีรบุรุษกลับไม่ยอมคืนกระทะแล้วหายตัวไป!  มันคือหัวขโมย!"

       "..."

       "สำหรับพ่อครัว  กระทะก็เปรียบเสมือนดวงวิญญาณ!  หมอนั่นขโมยดวงวิญญาณของฉันไป!  หลังจากนั้นก็โยนทิ้งอย่างไม่ใยดี!"

       ยังมีถ้อยคำอีกมากจากปากไอดาน  แต่กริดตัดสินใจไม่ฟังต่อ  เขาเหนื่อยหน่ายเต็มทน  ชายหนุ่มรีบเดินออกจากร้านโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมอง  
       จากนั้นไม่นาน  เขาก็ก้าวเท้าออกจากประตูทางทิศเหนือของแพงเจีย

• Next
• Previous