จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 512

       'ทำไมถึงใหญ่ขนาดนี้'

       กริดตกตะลึงกับทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตาของแพงเจีย

       'คิดว่าจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ เสียอีก  เหมือนหมู่บ้านเริ่มต้นทั่วไป'

       ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
       แพงเจียใหญ่จนสามารถเรียกว่าเป็นเมือง  มองไปทางใดก็ไม่เห็นกำแพงขั้นนอก  
       ขนาดพื้นที่ไม่แพ้เรย์ดัน  เมืองใหญ่อันดับสองของอีเทอนัลเลยสักนิด  แถมประชากรยังมีมากกว่า  
       ต่างจากเรย์ดันที่จำนวนประชากรน้อย  แพงเจียมีผู้คนแออัดในทุกตารางเมตร

       'ลอร์ดของที่นี่คงรวยมาก...'

       เมืองประชากรมากมายเช่นนี้  ภาษีจะมั่งคั่งขนาดไหนกันนะ  
       เมืองทะเลทรายและเมืองป้อมปราการ  กริดมีวาสนาได้เป็นเจ้าของดินแดนที่ทำเงินไม่มาก  เขาอิจฉาลอร์ดแพงเจียขึ้นมาจับใจ

       "อ๊ะ!"
       
       ขณะกวาดสายตาสำรวจ  เขาตรวจพบสิ่งผิดปรกติบางอย่าง

       'ความหลากหลายทางเผ่าพันธุ์สูงมาก'

       กริดเคยคิดว่า  ในเมื่อบรรยากาศทวีปตะวันตกคล้ายกับยุโรป  บางที  ทวีปตะวันออกอาจมีบรรยากาศคล้ายคลึงกับทางเอเชีย  
       แต่สิ่งนั้นกลับไม่เป็นความจริงทั้งหมด  ในแพงเจียแห่งนี้  อาจมีประชากรชาวเอเชียผมดำอยู่มาก  แต่ก็มีชาวตะวันตก  และตะวันออกกลางให้เห็นไม่น้อยเช่นกัน
       ตึกรามบ้านช่องก็ไม่ต่าง  บ้างดูเหมือนอาคารเอเชียทรงเก่าที่หลุดมาจากสมัยโชซอน  บ้างดูเหมือนอาคารยุโรปยุคกลาง  และยังมีส่วนที่เหมือนกับตะวันออกกลางให้เห็น

       "..."

       กริดตั้งใจว่าจะกินจาจัมปงเป็นอาหารเที่ยงวันนี้
       เขาจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย  เมื่อหมู่บ้านแพงเจียมิได้มีบรรยากาศเอเชียสุดโต่งเหมือนกับที่หวังไว้

       'แต่แบบนี้อาจจะดีก็ได้  เพราะหากผู้เล่นชาติตะวันตกมาเยือน  จะไม่ดูเด่นผิดหูผิดตาเกินจนไป'

       แพงเจียคือหมู่บ้านเริ่มต้น  นี่อาจเป็นวิธีต้อนรับทุกชาติพันธุ์ที่มาเยือนทวีปตะวันออก

       'เมืองเอเชียล้วนในจินตนาการเรา  ต้องตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งบนทวีปตะวันออกแน่นอน'

       เหตุผลของกริดฟังขึ้น  เพราะทวีปตะวันออกนั้น  ว่ากันว่ามีขนาดใหญ่กว่าทวีปตะวันตกมาก
       กริดใช้เวลาหลายชั่วโมงหมดไปกับการเที่ยวชมหมู่บ้านแพงเจีย  เขามักเลือกร้านค้าหรือถนนที่ผู้คนพลุกพล่าน  เพื่อดูว่าวิถีชีวิตผู้คน  วัฒนธรรม  และกฏระเบียบของที่นี่เป็นเช่นไร  นั่นก็เพื่อให้ปรับตัวตามได้ถูก
       
       กริดมิได้บุ่มบ่ามลงมืออย่างโง่เขลาเฉกเช่นอดีต  
       การกระทำเช่นนี้คือสิ่งจำเป็นเพื่อปรับตัว  เข้าเมืองตาหลิ่ว  ต้องหลิ่วตาตาม

       'ไม่มีสิ่งใดพิเศษ  ผู้คนคล้ายกับทวีปตะวันตก  เช่นนั้น  คงต้องไปเยือนโรงตีเหล็กเป็นอันดับแรก'
       
       เมื่อเที่ยวชมแพงเจียจนพอใจ  กริดก็เกิดความสงสัยใหม่ขึ้น  เขาอยากรู้ว่า  ช่างตีเหล็กที่นี่ทำงานกันอย่างไร  และผลิตไอเท็มแบบไหนออกมา  ชายหนุ่มต้องการเรียนรู้  แม้จะจากบ้านมาไกล  แต่สัญชาตญาณช่างตีเหล็กยังอัดแน่นอยู่เต็มเปี่ยม

       "ขอโทษนะครับผู้อาวุโส  ผมขอถามทางสักหน่อย"

       กริดเข้าไปทักชายแก่ร่างท้วมคนหนึ่งที่เดินผ่าน

       "โรงตีเหล็กอยู่ทางไหนครับ"

       เอ็นพีซีชายแก่มีนามว่า 'เพาอู'  เขาหันมองกริดและเอ่ยปากถาม

       "เพิ่งเคยมาแพงเจียงั้นหรือ"

       "ครับ  ผมมาจากแดนไกล"

       เขามิได้พูดว่า  ตนมาจากทวีปตะวันตก  บางที  คนที่นี่อาจไม่รู้จักทวีปตะวันตกด้วยซ้ำ  หรือต่อให้รู้  แต่กริดก็ไม่ทราบอยู่ดีว่า  พวกเขามีความคิดและมุมมองต่อชาวตะวันตกอย่างไร  ชายหนุ่มจึงไม่ปากพล่อยเผยตัวตน
       นี่คือความฉลาดของกริดที่ได้รับการอัพเกรดมาแล้ว

       "อ้อ... ตรงนั้นคงจะมีโรงตีเหล็กสักแห่งสองแห่งละนะ..."

       เพาอูอธิบาย  พร้อมกับชี้นิ้วไปยังจัตุรัสใจกลางหมู่บ้าน

       "ถนนตะวันออกมีโรงตีเหล็กค้อนขาว  ถนนตะวันตกมีโรงตีเหล็กทั่งดำ  ถนนทิศใต้มีโรงตีเหล็กแหนบแดง  และถนนทิศเหนือมีโรงตีเหล็กเพลิงฟ้า  นี่คือสี่โรงตีเหล็กใหญ่ในแพงเจีย  ลองเข้าไปดูสักร้านสิ  อาจมีสิ่งที่นายต้องการ"

       "แต่ละโรงมีช่างตีเหล็กประจำอยู่มากแค่ไหน"

       "ไม่เท่าไร  แค่โรงละร้อยคน"

       ผลผลิตจากโรงตีเหล็กมิใช่เพียงยุทธภัณฑ์สงคราม  แต่ยังรวมถึง  ไอเท็มที่สร้างจากโลหะทั้งหมดซึ่งใช้ในชีวิตประจำวัน  เช่นมีดทำครัว  ค้อน  อุปกรณ์ทำฟาร์ม  และอีกมากมาย  
       ดังนั้น  ยิ่งเมืองใหญ่  ก็ยิ่งมีความต้องการอุปกรณ์เหล่านี้สูง  
       สำหรับทวีปตะวันตก  โดยมากจะจำกัดโรงตีเหล็กไว้เพียงเมืองละหนึ่งแห่ง  นั่นก็เพื่อ  มิให้ลอร์ดแต่ละเมืองมีกำลังรบมากเกินไป

       "ขอบคุณครับ"

       กริดกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพนอบน้อม  จากนั้นก็ตรงไปยังโรงตีเหล็กค้อนขาว  
       เขาเลือกที่นั่นเพราะมีระยะทางใกล้ที่สุด  ราวห้านาทีด้วยการเดินเท้า

       ***

[ ท่านเข้าสู้โรงตีเหล็กค้อนขาว ]
[ ช่างตีเหล็กทวีปตะวันออก  มีมุมมองแตกต่างจากช่างตีเหล็กทวีปตะวันตก  ผลของทักษะผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจะไม่ทำงาน ]

       "หืม..."

       เดิมที  กริดจะเป็นที่ชื่นชอบของช่างตีเหล็กขั้นกลาง  และเป็นที่เคารพบูชาของช่างตีเหล็กขั้นสูง  
       ไม่ว่าจะเป็นโรงตีเหล็กแห่งใด  ช่างตีเหล็กขั้นสูงจะรีบต้อนรับอย่างนอบน้อม  พวกเขาเพียงเห็นฝ่ามืออันหยาบกร้าน  ก็สามารถบอกได้ว่ากริดเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่
       ทว่า... ไม่ใช่กับทวีปตะวันออก

       ชายหนุ่มผิดหวังเล็กน้อย  
       เป็นเพราะตนไม่ถูกต้อนรับอย่างดีงั้นหรือ...
       ไม่เกี่ยวเลยสักนิด  มิใช่เหตุผลเด็กน้อยเช่นนั้นแน่
       แต่เป็นเพราะฝีมือของช่างตีเหล็กทวีปตะวันออก  มิได้สูงส่งเหมือนกับที่ตนคาดหวังไว้

       'หากแววตาสัมผัสถึงคนเก่งไม่ได้  ย่อมหมายความว่า  ฝีมือยังไม่เข้าขั้น'
       
       บางที  บนทวีปตะวันออก  ตนอาจไม่ได้รับความรู้ใหม่เกี่ยวกับการตีเหล็กเลยสักอย่างเดียว

       'มุ่งหน้าเก็บเลเวล  และรวบรวมสมญานามตามแผนเดิม'

       เฮือก!

       ขณะกำลังจะเดินออก  ชายหนุ่มพลันชะงักเท้า

       เคร้งงง!

       เป็นเสียงค้อนกระทบเหล็กที่ใสกังวาลมาก
       กริดแทบไม่เชื่อหู  เขารีบหันไปมองและเดินเข้าไปดู   จากนั้นก็ยืนจ้องมองด้วยสายตาเหม่อลอยราวกับต้องมนตร์สะกด  
       บรรยากาศด้านใน...

       เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

       ซู่ววว!

       ตุ้บ! ตุ้บ!

       ชี่~

       ช่างตีเหล็กสิบคนกำลังใช้งานเตาหลอมใหญ่ใจกลาง  ส่วนคนที่เหลือ  บ้างนั่งทุบค้อนหน้าทั่งเหล็ก  บ้างกำลังทำให้เหล็กร้อนเย็นตัว  บ้างกำลังเป่าลม  
       กริดทึ่งกับความสามารถคนเหล่านี้  

       'อย่างน้อยก็ช่างตีเหล็กขั้นสูง'

       สาเหตุที่ช่างตีเหล็กทวีปตะวันออกไม่ตระหนักถึงความยอดเยี่ยมของกริด  
       มิใช่เพราะพวกเขา 'ฝีมือไม่เข้าขั้น'  แต่เป็นเพราะเทคนิคที่ใช้  ต่างจากเทคนิคของช่างตีเหล็กทวีปตะวันตกโดยสิ้นเชิง

       'ไม่ใช่แค่ต่าง  แต่ล้ำหน้ากว่ามาก'

       โดยเฉพาะการเทคนิคการขึ้นรูปโลหะ
       พวกเขาใช้วิธีการเรียงโลหะเป็นชั้น  จากนั้นก็ทุบให้โลหะสมานเป็นเนื้อเดียวกัน  ทำวนซ้ำอยู่หลายหน  กระบวนการนี้ต้องใช้พลังกาย  ความอดทน  และความละเอียดอ่อนสูงมาก  ช่างตีเหล็กทวีปตะวันตกส่วนใหญ่หลีกเลี่ยง  พวกเขามักเลือกวิธีการที่ง่ายและประหยัดเวลามากกว่า

       'มีความเป็นมืออาชีพสูงกว่าอย่างเห็นได้ชัด  ปรากฏการณ์เช่นนี้  เกิดขึ้นเพราะจำนวนของช่างตีเหล็กมีมาก  จึงมีการแข่งขันสูงงั้นหรือ'

       ขณะนั้นเอง  กริดพลันเกิดความสนใจอย่างมาก  เมื่อมองไปยังอุปกรณ์ที่พวกเขาเลือกใช้งาน

       'ตอนขึ้นรูปเหล็ก  พวกเขาใช้ค้อนเหล็ก  ตอนขึ้นรูปมิธริล  พวกเขาใช้ค้อนมิธริล...'

       เป็นวิธีรีดเร้นประสิทธิภาพการขึ้นรูปให้ได้ระดับสูงสุด  โดยสามารถรักษาธรรมชาติโลหะไว้ในเวลาเดียวกัน  มิให้โลหะแปลกปลอมของค้อน  เจือปนกับโลหะบริสุทธิ์ที่ตนกำลังสร้างขึ้น
       แม้แต่ช่างตีเหล็กในตำนานอย่างกริด  ก็ไม่เคยนึกถึงวิธีนี้มาก่อนเลยสักครั้ง

       'นั่นมันอะไร!  พวกเขาใช้ของเหลวใดในการชุบแข็ง!'

       ดูเหมือนสถานที่แห่งนี้จะมีความรู้ให้ศึกษามากมาย  
       ขณะที่กริดกำลังเฝ้าสังเกตใจจดจ่อ  

       "นายอยากเรียนตีเหล็กกับพวกเราหรือ"

       ใครบางคนเดินเข้ามาใกล้  ชายคนนี้มีผิวคล้ำ  ริมฝีปากหนา  ดูคล้ายชาวแอฟริกา  
       กล้ามเนื้อต้นคอใหญ่หนา  ยิ่งกว่าต้นขากริดเสียอีก  
       ชื่อเหนือศรีษะเขียนว่า 'ไวท์'*
       
( ผู้แปล - ไวท์ช่างตีเหล็ก  ชื่อเขียนด้วยการทับเสียง  อ่านคล้ายกับ  ไว-โตะ  
ส่วนชื่อ ไวท์  จากฝาแฝด ไวท์ แบล็ค นั้นเขียนโดยใช้อักษรเกาหลีที่แปลว่าขาว '흰' - อ่านว่าฮิน  )

       ชายคนนี้เข้าใจผิดว่า  กริดเป็นมือใหม่ที่ต้องการเรียนตีเหล็ก  จึงกล่าวถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

       "เป็นเรื่องดีที่อยากเรียนรู้และกระตือรือร้นจะทำงาน  แต่มีคนแบบนายมาที่นี่ทุกวัน  ฉันไม่อาจรับเป็นศิษย์ได้ทุกคน  หากต้องการเรียนวิชาล่ะก็  ก่อนอื่นต้องพิสูจน์ว่ามีคุณสมบัติมากพอรึไม่"

       "ไม่  ผมแค่ผ่านมา--"

       ยังไม่ทันพูดจบประโยค  ไวท์ได้ยื่นขวานมาให้เล่มหนึ่ง  พร้อมกับข้อความระบบ
       
       ชิ้ง~

[ ภารกิจถูกสร้างขึ้น ]

[ ตัดฟืน ]
ระดับความยาก : ???
       ไวท์  เจ้าของโรงตีเหล็กค้อนขาว  เขาต้องการทดสอบท่าน
       จงตัดต้นไม้สีขาวอายุ 100 ปีที่ตั้งอยู่ทางเหนือของแพงเจีย  และนำท่อนไม้กลับมาให้ไวท์จำนวนสองท่อน
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : โค่นต้นไม้สีขาวอายุ 100 ปีขึ้นไป  จำนวนสองต้น
ของรางวัลภารกิจ : 
- ค่าประสบการณ์ 12%
- ได้เป็นช่างตีเหล็กฝึกหัด  ในโรงตีเหล็กค้อนขาว
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว : ไม่มี

       'คิดเล่นตลกกันรึไง...'

       กริดหรี่ตาลง  เขาที่เป็นถึงผู้เล่นเลเวล 317  แต่กลับถูกใช้ให้ไปตัดฟืน
       แถมรางวัลยังเป็น 'ตำแหน่งช่างตีเหล็กฝึกหัด' 
       ชายหนุ่มไม่เคยคิดมาก่อนว่า  จะมีคนเสียสติขนาดเสนอให้ช่างตีเหล็กในตำนานอย่างตนเป็นลูกศิษย์

       'ถึงจะได้รับความรู้ใหม่  แต่เราไม่ควรเสียเวลากับที่นี่นานเกินไป'

       อันที่จริง  เทคนิคของกริดในหลายด้านได้ก้าวข้ามคนเหล่านี้ไปไกลแล้ว  
       กริดเพียงสนใจไอเดียที่แปลกใหม่  มิใช่เทคนิค  เขาไม่คิดเสียเวลาไปกับการทำภารกิจนี้

       'ฟังดูเหมือนภารกิจระดับต่ำสุดของทวีปตะวันออกเลยแฮะ'

       ขณะที่เขากำลังคิดปฏิเสธ  มีสิ่งหนึ่งที่เตะตาเข้าอย่างจัง
       หากสำเร็จภารกิจ  ตนจะได้รับค่าประสบการณ์มากถึง 12% เชียวหรือ

       'บ้าน่า...'

       ในฐานะผู้เล่นเลเวล 317  การได้รับค่าประสบการณ์ 12% นั้น   เทียบเท่าการสังหารแวมไพร์มากถึง 500 ตนเลยทีเดียว  
       แต่ภารกิจนี้กลับให้ผลตอบแทนที่เท่ากัน  โดยเพียงตัดไม้แค่สองต้น  
       กริดไม่อยากเชื่อ  แต่ข้อความระบบไม่มีทางโกหก!  ดวงตาชายหนุ่มส่องประกายราวโคมไฟเมื่ออ่านย้ำซ้ำอีกรอบ

       "จริงหรือ  แค่ตัดไม้สองต้นเท่านั้นใช่ไหม"

       "ถูกต้อง"
       ไวท์ผงกศีรษะ

       กริดฉีกยิ้มกว้าง

       "ฉันจะทำ!"

       นี่มันสวรรค์บนดินชัดๆ!

       'ทวีปตะวันออกยอดเยี่ยมที่สุด!'

       กริดย้อนนึกถึงสมัยเริ่มเล่น  ที่ตนต้องแบกขวานวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อตัดไม้  ชายหนุ่มยืนอ่านข้อมูลรายละเอียดต้นไม้สีขาวบนแผนที่  จากนั้นก็วิ่งเลือนหายเข้าไปในป่า  
       ขณะไวท์กำลังจ้องมองตามหลัง  มีใครบางคนส่งเสียง

       "นายคิดว่าเจ้านั่นจะตัดต้นไม้สีขาวอายุร้อยปีได้จริงหรือ"       

       ต้นไม้สีขาวอายุ 100 ปี  
       เปลือกแข็งดั่งเหล็ก  ลำต้นดุดันเกรี้ยวกราดประหนึ่งภูเขาไฟ  
       แม้แต่ช่างตัดไม้ชื่อก้อง  ยังมิอาจฝากรอยขีดข่วนไว้บนเปลือกสำเร็จ  
       แม้แต่คนทรงที่เก่งกาจ  ยังมิอาจระงับอำนาจเพลิงปะทุจากลำต้นได้  
       มันถูกเรียกว่า 'ต้นไม้แห่งเต๋า' ด้วยเหตุผลข้างต้น  การนำท่อนไม้สีขาวมาทำเป็นฝืน  จะก่อให้เกิดเปลวเพลิงอันร้อนแรง  ลุกไหม้โชติช่วง  นับเป็นเปลวเพลิงที่สมบูรณ์แบบและบริสุทธิ์มาก
       แต่นั่นย่อมเป็นไปไม่ได้  ทุกคนที่ฝันอยากตีเหล็กล้วนรู้เรื่องนี้กันทั่ว  มันคือพื้นฐาน  
       ทว่า... ชายหนุ่มนัยน์ตาสีดำกลับไม่รู้แม้แต่หลักพื้นฐาน  หมายความว่า  เขาไม่เคยศึกษาสิ่งใดเกี่ยวกับการตีเหล็กมาก่อนเลย

       "พักหลังมานี้  พวกงี่เง่าที่อยากเป็นช่างตีเหล็กเพิ่มจำนวนขึ้นมาก"
       ไวท์ส่ายศีรษะ  เขากลับไปนั่งประจำที่  จากนั้นก็ตะเบ็งเสียงใส่ลูกน้องคนหนึ่ง
       "นายน่ะ!  ตั้งใจมากกว่านี้อีก!  พวกเราต้องคว้าชัยในการแข่งปีนี้ให้ได้!"

• Next
• Previous