จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 498

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 205,000 หน่วย ]
[ เป้าหมายจะถูกธาตุไฟลุกไหม้เป็นเวลา 13 วินาที  วินาทีละ 20,500 หน่วย ]
[ เวทมนตร์ถูกใช้ในระยะประชิด  แรงระเบิดของไฟบอลแสดงผลเต็มประสิทธิภาพ ]

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 410,000 หน่วย ]
[ การโจมตีดังกล่าวจะส่งผลให้เป้าหมายตกอยู่ในอาการเลือดออก (รุนแรง) ในบริเวณที่ถูกโจมตี ]
[ เป้าหมายต้านทาน ]

[ เป้าหมายจะตกอยู่ในอาการสับสน ]
[ เป้าหมายต้านทาน ] 

       "...!!"

       การโจมตีสวนกลับจากกริดนั้นทั้งรุนแรงและเจ็บปวด
       แต่ความเสียหายทางจิตใจนั้นรุนแรงกว่าทางร่างกายมาก

       'อะไรกัน!  มนุษย์ที่ควรจะมีพลังเวทต่ำ  แต่กลับบังอาจ...!'

       ทายาทโดยตรงของชิโซ-เบริอาเช่ส่วนมากมักมีพลังเวทที่สูงส่ง  
       ในบรรดาพวกมันทั้งหมด  ลาทีน่านั้นโดดเด่นเป็นพิเศษ  
       มนุษย์ที่ถูกเรียกว่ามหาจอมเวท  เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอก็เป็นได้เพียงมดปลวก  แต่แล้วเหตุใดมนุษย์เพศชายคนนี้ถึงกล้าใช้เวทมนตร์ต่อหน้าเธอ  
       แถมยังรุนแรงเสียด้วย  บ้าบอสิ้นดี  เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง!

       แต่มันเกิดขึ้นแล้ว  แถมยังเกิดจากชายที่รีดเร้นค่าสติปัญญาสูงสุดได้เพียง 2,000 แต้มเท่านั้น
       กริดมีสิ่งใดพิเศษงั้นหรือ  แน่นอนว่าไม่  
       ทั้งหมดเป็นผลพวงมาจากสูตรเวทมนตร์อันทรงพลังของบราฮัม  
       พวกมันไม่ถูกเขียนกำกับว่า '(พัฒนา)' อย่างไร้เหตุผล  
       ทว่า… กริดผมขาว  หรือบราฮัม  ยามนี้กำลังสั่นระริกอย่างฉุนเฉียว

       "เวทมนตร์ของฉันสร้างความเสียหายได้น่าอับอายถึงเพียงนี้เชียว... นี่คือขีดจำกัดของร่างมนุษย์สมองทึบสินะ"

       "...!"

       ดวงตาลาทีน่าพลันเบิกโพลง  มนุษย์ตรงหน้าผู้นี้  บรรยากาศของมันเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน

       'วิธีการพูดแบบนี้...'

       ความโอหังในแววตาและสีหน้า  แม้กระทั่งกลิ่นอายของพลังเวทเมื่อครู่  ทุกสิ่งประกอบกันจนทำให้ลาทีน่าอยากอาเจียน
       โดยเฉพาะดวงตาสีแดงโลหิตนั่น

       "เป็นไปไม่ได้... แกคือ..."

       เมื่อรู้สึกไม่ชอบมาพากล  ลาทีน่าพลันล่าถอยเพื่อรักษาระยะห่าง
       กริดผมขาวแสยะยิ้มให้เธอทันที

       "ไม่เจอกันนานเลยนะ"

       "บราฮัม!"

       อันที่จริง  ทายาทโดยตรงของชิโซ-เบริอาเช่มีทั้งหมดสิบตน  มิใช่เก้า
       แต่เหล่าแวมไพร์ต่างเลือกจะไม่พูดถึงคนที่สิบ  'บราฮัม-เฮชวาล'  
       ไม่มีใครต้องการนึกถึงแวมไพร์เสียสติที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลไปแล้ว

       "แก... แกมาทำอะไรที่นี่!"

       บราฮัมเคยเรียกตระกูลของตนว่าเป็น 'เผ่าพันธุ์ขี้เกียจและไร้ประโยชน์'  ถึงขั้นเคยบอกว่าต้องการทำลายให้สิ้นซาก  มีแวมไพร์จำนวนนับไม่ถ้วนที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือบราฮัม  และหนึ่งในนั้นคือคู่หมั้นของเอลฟิน-สโตน 
       ลาทีน่าจงเกลียดจงชังบราฮัมมาก  แต่เธอก็หวาดกลัวมากเช่นกัน  
       บราฮัมจ้องมองท่าทีอันแสนสั่นกลัวของลาทีน่าพร้อมกับแสยะยิ้ม

       "เธอตาบอดรึไง  นี่ไม่ใช่ใบหน้าของฉันสักหน่อย  เป็นแค่ร่างที่ยืมมา  ไม่อย่างนั้น  เธอจะหลงลืมใบหน้าของน้องชายคนนี้ได้เชียวหรือ"

       "หุบปาก!  เลิกพล่ามไร้สาระสักที!"

       ยิ่งสัตว์ป่าหวาดกลัว  มันก็ยิ่งดุร้าย  
       ลาทีน่าแสดงสัญชาติญาณการเอาตัวรอดออกมาโดยพลัน  การอัญเชิญอันเดดคราวนี้แตกต่างจากของเล่นคราวก่อนราวกับอยู่คนละมิติ  
       โครงกระดูกนักรบ  โครงกระดูกจอมเวท  และผีดิบ  ทั้งหมดรวมแล้วกว่า 200 ตนกำลังผุดขึ้นจากพื้นอย่างพร้อมเพรียง

       สิ่งที่น่าตะลึงที่สุดคงหนีไม่พ้นอัศวินความตายที่นำทัพด้านหน้าสุด  
       มันคือโครงกระดูกในชุดเกราะสีดำสนิท  มือข้างหนึ่งถือดาบที่กำลังลุกไหม้อยู่ตลอดเวลา

       'ดูอันตรายเอาเรื่องเลยนะ... นายไหวรึเปล่า'

       กริดเริ่มเป็นกังวล  ในยามนี้  ทั้งเซฮีและเยริมกำลังหวาดกลัว

       >>  พี่... หนูทำอะไรกับอันเดดระดับสูงไม่ได้  เลเวลยังน้อยเกินไป  จะคอยบัฟกับฮีลให้ได้มากที่สุดก็แล้วกัน

       เซฮีส่งข้อความในช่องปาร์ตี้

       "คนอย่างฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือ"

       "..."

       นี่คือพี่ชายของเธอจริงหรือ
       วิธีการพูดแตกต่างจากปรกติโดยสิ้นเชิง  แถมรูปลักษณ์บางส่วนยังเปลี่ยนไป  ใบหน้าดูหล่อเหล่ามากขึ้น  ราวกับเป็นพระเอกในการ์ตูน  ดูเหมือนข่าวลือที่ว่าจะเป็นจริง
       กริดผมขาวคือคนละคนกับกริดผมดำ
       บราฮัมหันไปเพ่งพิจารณาเซฮีครู่หนึ่ง

       'เรายังสัมผัสไม่ได้...  เธอยังไม่โตพอสินะ'

       ในเวลาเช่นนี้  บราฮัมกำลังคิดว่า  ก็ไม่เลวนักที่จะทำความรู้จักกันไว้ล่วงหน้า
       นักบุญหญิงคือหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถกำจัดบราฮัมให้หายไปจากโลกอย่างสมบูรณ์  หากเขาไม่ต้องการเจ็บตัวในภายหลัง  ควรเป็นมิตรกับเธอไว้ให้มากที่สุด
       บราฮัมเลิกสนใจเซฮี  เขาส่งเสียงพูดกับกริดในใจ

       'ควบคุมหัตถ์เทวะให้ดี  สอดประสานกับการโจมตีของฉัน'

       บราฮัมกำลังร้องขอความช่วยเหลืองั้นหรือ 
       นี่แสดงให้เห็นว่า  อีกฝ่ายน่ากลัวมีเพียงใด  สมแล้วที่เป็นทายาทโดยตรง
       กริดตอบกลับด้วยน้ำเสียงตึงเครียดเล็กน้อย

       'เชื่อมือฉัน'

       "..."

       บราฮัมจะเชื่อใจกริดได้จริงหรือ
       ด้วยเหตุผลบางประการ  บราฮัมรู้สึกลางไม่ดีกับคำว่า 'เชื่อมือฉัน' ของกริด  
       ในเวลาเดียวกันนี้เอง

       "เคลื่อนทัพบดขยี้พวกมัน!"

       ครืนนน!  

       ซู่วววว!

       พลังเวทของลาทีน่าพลันลุกโชนรอบกายกองทัพอันเดด  เสียงที่เกิดขึ้นดังสอดประสานราวกับเป็นบทเพลงอันไพเราะ

[ ค่าสถานะของอันเดดที่ถูก 'ลาทีน่า' อัญเชิญจะเพิ่มขึ้น  ความเร็วในการเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น ]
[ ค่าสถานะของสิ่งมีชีวิตอื่นทุกชนิดโดยรอบจะลดลง ]
[ ท่านต้านทาน ]

       "ฮิฮิฮิ!"

       ฝูงอันเดดที่ถูกเสริมพลังเริ่มเคลื่อนพลอย่างรวดเร็ว  
       อันเดดนั้นมีจุดอ่อนใหญ่หลวงอยู่หนึ่งข้อ  คือความเร็วในการเคลื่อนที่  แต่ตอนนี้จุดอ่อนได้ถูกกลบจนมิดชิด  ปาร์ตี้ของกริดถูกล้อมในพริบตา

       "..."

       กริดผมขาวมิได้หันไปมองทั้งเยริมและเซฮีแม้แต่น้อย  ไม่ใช่เพราะบราฮัมไม่เป็นห่วง  เขารู้ดีว่าตนมีหน้าที่ต้องปกป้องสองคนนั้นด้วย  แต่สำหรับบราฮัม  การโจมตีคือการป้องกันที่ดีที่สุด  สาเหตุที่เขาไม่หันไปมอง  เพราะต้องการสังหารศัตรูตรงหน้าก่อนที่มันจะทำอันตรายใดกับพวกเธอ  
       บราฮัมชี้นิ้วไปยังอัศวินความตายที่อยู่ตรงหน้า

       "โจมตีมัน!"

       'รับทราบ!'

       กริดตอบรับคำสั่งของบราฮัมด้วยการบังคับให้โนเอะ  แรนดี้  และหัตถ์เทวะโจมตีใส่อัศวินความตายตัวนั้น  
       แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกลับเลวร้ายมาก

[ สัตว์เลี้ยงของท่าน 'โนเอะ' โจมตีใส่อัศวินความตาย 'บูราทัน' ]
[ <ข่วน> สร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 8,300 หน่วย ]

[ สัตว์เลี้ยงของท่าน 'แรนดี้' โจมตีใส่อัศวินความตาย 'บูราทัน' ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า ร่ายรำสังาร> สร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 36,000 หน่วย ]

[ หัตถ์เทวะ (1) โจมตีใส่อัศวินความตาย 'บูราทัน' ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 2,500 หน่วย ]
[ เอฟเฟคของ <มโยลเนียร์เสริมแกร่งระดับสูงสุด> สร้างความเสียหายธาตุศักดิ์สิทธิ์ต่อเป้าหมาย 3,800 หน่วย ]
[ เอฟเฟคของบัฟ <อาวุธศักดิ์สิทธิ์> เพิ่มพลังธาตุศักดิ์สิทธิ์ให้ <มโยลเนียร์เสริมแกร่งระดับสูงสุด> จำนวน 500 หน่วย ]

[ เอฟเฟคของบัฟ <พลังงานศักดิ์สิทธิ์> ส่งผลให้พลังศักดิ์สิทธิ์จำนวน 3,800 + 500 หน่วย  กระจายใส่เป้าหมายที่เป็นเผ่าพันธุ์จำพวก 'ปีศาจ' ทุกตนในรัศมี 5 เมตร ]

[ หัตถ์เทวะ (2) ... ]
[ หัตถ์เทวะ (3) ... ]
[ หัตถ์เทวะ (4) ... ]

[ เอฟเฟคของบัฟ <พลังงานศักดิ์สิทธิ์> ส่งผลให้พลังศักดิ์สิทธิ์จำนวน 2,700 + 500 หน่วย  กระจายใส่เป้าหมายที่เป็นเผ่าพันธุ์จำพวก 'ปีศาจ' ทุกตนในรัศมี 5 เมตร ]

[ สัตว์เลี้ยงของท่าน 'โนเอะ' และ 'แรนดี้' ถูกผลของ <พลังงานศักดิ์สิทธิ์> โจมตีและได้รับความเสียหาย 13,900 หน่วย ]

       "เจ็บ! เมี๊ยว!"

       "จ--เจ็บจัง..."

       '...'

       โนเอะและแรนดี้เองก็ถือเป็นเผ่าพันธุ์จำพวก 'ปีศาจ'  ทั้งสองย่อมถูกผลพวงของพลังศักดิ์สิทธิ์เล่นงานจนได้รับบาดเจ็บ  กริดลืมเสียสนิทว่า  การโจมตีของทั้งโนเอะและแรนดี้ต้องเข้าใกล้อัศวินความตายในระยะห้าเมตร    
       ชายหนุ่มรู้สึกผิดทันทีเมื่อได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดทรมานของทั้งสอง
       
       "โรคโง่นี่มันรักษายากนักรึไง"

       กริดผมขาวสถบเล็กน้อยก่อนจะกระหน่ำยิงเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง  บราฮัมเล็งยิงไปยังอัศวินความตายบูราทันและอันเดดรอบข้าง  ซึ่งเมื่อครู่  พวกมันตกเป็นเหยื่อของมโยลเนียร์ที่มีบัฟนักบุญหญิง  
       เวทมนตร์ที่บราฮัมใช้มิได้มีสิ่งใดเป็นพิเศษ  ค่าสติปัญญาของกริดต่ำมากจนบราฮัมใช้ได้เพียงเวทมนตร์พื้นฐาน  

       บราฮัมเน้นหนักไปทางไฟบอล (พัฒนา)  แต่ครั้งนี้แตกต่างจากคราวก่อน  บราฮัมทำการปรับแต่งสูตรใหม่เพื่อเพิ่มผลของแรงระเบิดรอบข้างให้รุนแรงมากชึ้น  
       นี่คืออานุภาพของมหาจอมเวทในตำนาน

       บึ้มมมม  บึ้มมม  บึ้มมมม!

       บราฮัมสร้างภัยพิบัติเป็นวงกว้าง  กองทัพอันเดดที่มีสปีดเพิ่มขึ้นพลันต้องชะงัก  
       ทางด้านลาทีน่าเองก็ไม่เว้น  ต่อหน้าพลังทำลายมหาศาลเช่นนี้  เธอย่อมสั่นกลัว
       เบื่อบราฮัมเล็งเห็นว่าเธอกำลังเปิดช่องว่าง  เขาจึงเปลี่ยนทิศทางไประดมยิงใส่ลาทีน่าโดยพลัน
       คราวนี้เป็นศรเวท (พัฒนา)

       ยิง  ยิง  ยิง  แล้วก็ยิง  
       บราฮัมกระหน่ำยิงใส่ลาทีน่าจนมานาหมดหลอด  แม้ว่ากำลังสวมแหวนแห่งความไร้เหตุผลอยู่ก็ตาม

       บึ้มมม!

       บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มมม!

       "อั่ก!  กรี๊ดดดดด!"

       สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของเวทมนตร์พื้นฐาน (ต้นตำหรับ) จากบราฮัมก็คือความเร็วในการร่าย
       บราฮัมสามารถยิงเวทออกไปทันทีโดยไม่ต้องร่าย!
       บาเรียของลาทีน่าถูกทำลายในพริบตา  พลังชีวิตของเธอลดลงฮวบฮาบหลายระดับ
       บราฮัมเริ่มเปิดปากพล่าม

       "นี่คือผลของความเกียจคร้าน"
       คนขี้เกียจจะไม่หาหนทางพัฒนาตัวเอง  และถูกทิ้งไว้ด้านหลังจนกลายเป็นเหยื่อในสักวัน
       "การปล่อยไว้โดยไม่แก้ไข  รังแต่จะทำให้ตระกูลของพวกเราล่มสลาย"

       ในเมื่อต้องถูกทำลายไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว...

       "เช่นนั้นจงกลายมาเป็นอาหารของฉันซะ!"

[ ท่านมานาหมด ]
[ <ศรเวท (พัฒนา)> ใช้งานล้มเหลว ]

       ทันทีที่ข้อความระบบดังกล่าวแสดงขึ้น  เส้นผมของกริดก็กลับกลายเป็นสีดำอีกครั้ง  ชายหนุ่มกระโจนเข้าประชิดตัวลาทีน่าด้วยความเร็วน่าตกตะลึง
       แล้วฝูงอันเดดที่ควรปกป้องลาทีน่าล่ะ
       ตอนนี้พวกมันกำลังกระจัดกระจายไปรอบห้องเนื่องด้วยผลของแรงระเบิดจากไฟบอลบราฮัมและพลังงานศักดิ์สิทธิ์ของเซฮี  
       อันวินความตายและอันเดดระดับสูงรีบกรูเข้าหากริด  แต่นั่นก็สายไปแล้ว  ชายหนุ่มดื่มโพชั่นมานาระดับสูงสุดที่สร้างขึ้นโดยโรงแปรธาตุเรย์ดัน  หลังจากนั้นก็เริ่มร่ายรำดาบ

       "ใช้งานอักขระความมืด!"

       "ร่างมืด  โทสะช่างตีเหล็ก  พลิ้วไหว"

       "วิชาดาบแพ็กม่า..."

       "แกนะแก!  บราฮัมมมมมม!"

       ขนาดตายไปเป็นผียังตามหลอกหลอนกันอีก!  
       หยดน้ำใสๆ กำลังไหลรินออกจากดวงตาลาทีน่า  เพราะยามนี้  'ทำลายล้างสังหาร' ของกริดที่เคลือบด้วยบัฟ 'อาวุธศักดิ์สิทธิ์' และ 'พลังงานศักดิ์สิทธิ์'  ได้ฟันใส่ร่างเธออย่างจัง
       ในขณะเดียวกัน  ลาทีน่าก็ไม่นิ่งเฉย  เธอทำการโจมตีสวนกลับด้วยกรงเล็บแหลมคมที่เคลือบด้วยเวทโลหิต

[ ท่านได้รับความเสียหาย 133,300 หน่วย ]
[ ผู้เป็นตำนานจะไม่ตายโดยง่าย  ท่านเข้าสู่สภาวะอมตะเป็นเวลา 5 วินาทีด้วยพลังชีวิต 1 หน่วย ]
[ เป้าหมายเป็นสิ่งมีชีวิตจำพวกปีศาจ  ทักษะ <ระเบิดศักดิ์สิทธิ์> ทำงาน  สะท้อนความเสียหายที่ได้รับครึ่งหนึ่งกลับไปหาเป้าหมาย ]

       การโจมตีสวนกลับจากลาทีน่าทั้งรุนแรงและร้ายกาจมาก  เพราะเธอเตรียมใจที่จะแลกชีวิตกับกริด  แม้อาจต้องตาย  แต่ก่อนตายขอส่งอีกฝ่ายไปลงนรกด้วยกัน  
       ลาทีน่าเป็นถึงทายาทโดยตรง  เธอย่อมแข็งแกร่งมาก

       "กลืนโลหิต-- เอ๋!"

       ลาทีน่าต้องการจะพลิกสถานการณ์ด้วยการใช้เวทกลืนโลหิต  
       แต่น่าเสียดายที่...

       'เจ้าบ้านี่ไม่มีพลังชีวิตให้เราดูดกลืนได้เลย...'

       แล้วเหตุใดมันถึงยังขยับตัวได้!

       "แกเป็นซอมบี้รึไง!!"

       "คลื่นร่ายรำสังหาร!  ร่ายรำสังหาร!  มายาร่ายรำ!"

       "สังหาร!  ร่ายรำ!  ทำลายล้าง!  คลื่น!  มายา!"

       ภายในห้าวินาทีอันแสนสำคัญ  กริดประเคนทุกสิ่งที่มีใส่ลาทีน่าจนหมดสิ้น  เขาไม่สนว่าลาทีน่าจะตอบโต้อย่างไร  ขอเพียงตนปลดปล่อยวิชาดาบแพ็กม่าออกไปให้มากที่สุด  
       เกิดคลื่นกระแทกและลมพายุขึ้นรอบกายคนทั้งสอง  พื้นดินและอาคารสนั่นหวั่นไหว  โสตประสาทได้ยินเพียงเสียงระเบิดดังกึกก้อง  
       ในสายตาเซฮีและเยริม  การต่อสู้ของกริดและลาทีน่าราวกับอยู่คนละมิติ  พวกเธอไม่อาจเอื้อมถึง  ไม่อาจยืนมือเข้าแทรกแซงได้เลย  
       หลังจากนั้นไม่นาน  ภาพหน้าจอก็มีข้อความระบบแสดงขึ้นเต็มไปหมด

[ ผู้ปกครองเมืองแวมไพร์ลำดับแปด  แวมไพร์วิสเคาต์ 'ลาทีน่า' ถูกบังคับให้หลับไหลตลอดกาลหลังจากใช้พลังไปจนหมด ]
[ เลเวลของหัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' ได้รับไอเท็ม <สร้อยคอลาทีน่า> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' ได้รับไอเท็ม <ชุดนอนของแวมไพร์ผู้สืบสายเลือด> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพร> จำนวน 3 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ 'กริด' ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งเครื่องป้องกันที่ถูกอวยพร> จำนวน 5 ก้อน ]

       นี่คือสิ่งที่เซฮีและเยริมเห็น
       แต่สิ่งที่กริดเห็นนั้น

[ พลังของลาทีน่าถูกสลักไว้ภายในอักขระความมืด ]
[ ท่านทำการผนึกผู้สืบสายเลือดโดยตรงจากชิโซ-เบริอาเช่ไปแล้วถึงสามตน ]
[ ท่านได้รับสมญานาม <ผู้มีคุณสมบัติเป็นราชันย์โลหิต> ]

[ ผู้มีคุณสมบัติเป็นราชันย์โลหิต ]
       ท่านมีคุณสมบัติมากพอที่จะกลายเป็นราชาของผู้สืบสายเลือดโดยตรง
       การมีตัวตนของท่านจะสร้างแรงกดดันมหาศาลให้แวมไพร์ทั่วไป  แวมไพร์ระดับหัวหน้าที่เป็นศัตรูของท่านจะอ่อนแอลง 10%
       แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ทุกตนจะโกรธแค้นท่าน  แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ทุกตนที่เป็นศัตรูของท่านจะแข็งแกร่งขึ้น 10%
       ผู้สืบสายเลือดโดยตรงทุกตนจะให้ความสนใจในตัวท่าน  โอกาสพบพานกับแวมไพร์ผู้สืบสายเลือดโดยตรงมีมากขึ้น  และท่านสามารถสร้างความสนิทสนมกับผู้สืบสายเลือดโดยตรงได้ง่ายขึ้นมาก

       "..."
       
       'ผู้มีคุณสมบัติเป็นราชันย์โลหิต'  แม้ชื่อจะฟังดูเท่  แต่ความสามารถยังไม่เป็นที่แน่ชัด  กริดพึมพำกับตนเองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากถามบราฮัม

       'ตกลงมันดีหรือไม่ดี'

       'มันต้องไม่ดีอยู่แล้ว  นายจะเป็นเพื่อนกับพวกขยะนั่นไปทำไมกัน!  เพื่อนแวมไพร์ของนาย  มีฉันคนเดียวก็พอแล้ว!'

       '...'

       จู่ๆ หมอนี่ก็เป็นอะไรไปอีก
       กริดไม่เข้าใจน้ำเสียงอันบูดบึ้งของบราฮัมเลยสักนิดเดียว

• Next
• Previous