จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 515

[ ขวานตัดไม้แห่งเต๋า ]
เกรด : เลเจนดารี
ความคงทน : 1,000/,1000
พลังโจมตี : 310
* ปลดปล่อยเปลวเพลิงอันร้อนแรงทุกครั้งที่ค่าความคงทนลดลง
* ใช้ตัดต้นฟอสฟอรัสขาวได้ง่ายมาก
* ระงับเปลวเพลิงจากต้นฟอสฟอรัสขาว
       ดูคล้ายกับขวานที่นักพรตเต๋านิยมใช้ในแชงกรีล่า
       เดิมที  มันมิใช่สิ่งที่สมควรมีอยู่บนโลกมนุษย์  แต่ช่างตีเหล็กในตำนาน 'กริด' กลับแหกกฏสร้างขึ้นได้สำเร็จ  ผลลัพธ์นี้มิใช่ความบังเอิญ  การที่กริดประดิษฐ์คิดค้นมันได้  เป็นเพราะไอเดียที่ล้ำเลิศ  และรูปทรงอันสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ
       ขวานนักพรตเต๋าของกริด  มีประสิทธิภาพสูงกว่าขวานดั้งเดิมของนักพรตเต๋าเสียอีก
เงื่อนไขการสวมใส่ : นักพรตเต๋า
น้ำหนัก : 410
       
[ ไอเท็มเกรดเลเจนดารีถูกสร้างขึ้น  ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 10 แต้มเป็นการถาวร  ชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 500 แต้ม ]
[ ผลลัพธ์พิเศษจากการสร้างไอเท็มระดับสูงสุด  ค่าความโชคดีเพิ่มขึ้น 5 แต้ม ]

       ต้องเป็นไอเท็มเกรดเลเจนดารีที่ยอดเยี่ยมขนาดไหนกัน  ข้อความระบบถึงแนบคำว่า 'ผลลัพพ์พิเศษ' ติดมาด้วย  
       กริดกำลังขาดค่าสติปัญญาและค่าความโชคดี  การได้เพิ่มสองทอดเช่นนี้ย่อมทำให้เขาดีใจจนกระโดดตัวลอย  ราวกับฝนที่ตกหลังจากภัยแล้งอันยาวนาน 

       "ค่าความโชคดี 16 แต้มแล้ว!  เยี่ยม!"

       ค่าความโชคดีเพิ่มได้ยากมาก  ไม่อาจนำแต้มสถานะต่อเลเวลไปอัพได้  แถมเหตุการณ์อย่าง 'ผลลัพธ์พิเศษจากการสร้างไอเท็มระดับสูงสุด' ก็เกิดขึ้นแบบสุ่ม  ไม่มีวิธีฝึกฝนโดยตรงใดที่ทำให้ค่าความโชคดีเพิ่มขึ้น  
       แต่คราวนี้กลับเพิ่มรวดเดียว 15 แต้ม  
       ค่ารวม 16 แต้ม
       
       "ยอดมาก… สุดยอด!"
       
       จะเกิดอะไรขึ้นหากค่าความโชคดีอัพเพิ่มอย่างต่อเนื่อง
       'โอกาสสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีจะกลายเป็น 100% ในสักวัน!'

       ราวกับในทุกงวด  เขาซื้อลอตเตอรี่เพียงใบเดียวและถูกรางวัลที่หนึ่งทุกครั้ง
       กริดเริ่มคาดหวังในสิ่งที่ยังไม่เกิด  เขากำลังอารมณ์ดีสุดขีด  ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับลูบคลำขวานอย่างทะนุถนอม

       "ผลงานชิ้นเอก..."

       ขวานที่สร้างขึ้นจากไม้ฟอสฟอรัสขาวตั้งแต่ด้ามจับจนถึงส่วนคม
       ในตอนแรก  กริดลังเลจะสร้างด้ามจับจากโลหะชนิดอื่น  แต่ท้ายที่สุดก็เลือกใช้ไม้ฟอสฟอรัสขาว  และนั่นคือการตัดสินใจที่ถูกต้อง

       'เราเรียนรู้หลายสิ่ง  ทั้งที่เพิ่งเหยียบทวีปตะวันออกไม่นาน'

       เขาเรียนรู้จากโรงตีเหล็กค้อนขาว  ว่าควรเลือกใช้เครื่องมือให้เหมาะสมกับวัสดุ  
       แถมภารกิจที่ไวท์มอบให้  ยังทำให้กริดค้นพบวัตถุดิบที่ยอดเยี่ยมอย่างไม้ฟอสฟอรัสขาวอีกด้วย
       หากลองไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน  ไวท์คือคนดี  มิใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิด  

       'เขามอบบททดสอบที่ยากลำบากให้เรา  เป็นเพราะหมอนั่นรู้ถึงศักยภาพที่แท้จริงของเราตั้งแต่ต้น'

       กริดรู้สึกผิดที่กล่าวโทษไวท์ตลอดทั้งวัน

       'ช่างตีเหล็กไม่มีทางเป็นคนเลวอยู่แล้ว...  แต่เขาจะดีเท่าข่านรึเปล่านะ'

       ไม่ว่าจะอย่างไหน  แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นล้วนน่าพึงพอใจ  
       สืบเนื่องจากสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างทำภารกิจ  ความเกลียดชังในตัวไวท์จึงแปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชอบทีละนิด  

       ลัลล้า~

       กริดฮัมเพลงอย่างมีความสุข  เขาตัดไม้ฟอสฟอรัสขาวให้ครบจำนวนตามภารกิจและเดินทางกลับโรงตีเหล็กค้อนขาว  จากนั้นก็ตะโกนไปทางไวท์และช่างตีเหล็กลูกมือด้านใน

       "มาส่งฟืนแล้วคร้าบ~"

       เหตุใดกริดถึงได้อารมณ์ดีนักน่ะหรือ

[ เหตุการณ์พิเศษเกิดขึ้นหลังจากท่านสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีครบ 20 ชิ้น! ]

       ข้อความระบบซึ่งไม่ยาวนัก  ได้ผ่านตากริดในยามที่สร้างขวานตัดไม้แห่งเต๋าสำเร็จ  
       และนั่นคือเหตุผลหลักของความอารมณ์ดีเกินเหตุ

       ***

       'ใครกัน'

       ชายหนุ่มผมดำผู้นำฟืนมาส่ง  
       ตอนแรก  แม้แต่ไวท์เองก็จำไม่ได้  เขาเป็นถึงเจ้าของหนึ่งในสี่โรงตีเหล็กใหญ่แห่งแพงเจีย  ไม่มีทางจดจำใบหน้าพวกอ่อนหัดได้ครบทุกคนแน่

       'เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ...'

       นัยตาไวท์หรี่ลงราวกับเหยี่ยวเพ่งมองเหยื่อ
       เพียงไม่นานไวท์จำได้  ว่าเคยพบชายคนนี้ที่ไหนมาก่อน

       'อ้อ!'

       ไวท์พิจารณากริดอย่างเงียบงันด้วยสีหน้าเคลือบแคลงสังสัย
       เมื่อช่วงเช้า  มีเจ้าอ่อนหัดคนหนึ่งฝันอยากเป็นช่างตีเหล็ก  แต่กลับไม่มีแม้ความรู้พื้นฐาน  กล้าตกปากรับคำออกไปตัดต้นฟอสฟอรัสขาวอย่างโง่เขลา  
       ตรงหน้าคือเจ้าอ่อนหัดคนเมื่อเช้า
       
       'เดี๋ยวก่อนนะ...'

       หมายความว่า  เจ้านี่ตัดต้นฟอสฟอรัสขาวสำเร็จงั้นหรือ
       ทันใดนั้น  ไวท์ที่กำลังสับสนได้แสยะยิ้มกว้าง

       'เป็นไปไม่ได้แน่...'

       ต้นฟอสฟอรัสขาวมีผิวแข็งดั่งเหล็กมังกร 
       เรื่องถูกโค่นไม่มีทางเกิดขึ้น  นอกเสียจากผู้เก่งกาจอันดับหนึ่งของอาณาจักรฮวานมาตัดด้วยตนเอง  ต้นฟอสฟอรัสขาวมิได้อายุยืน 1,000 ปีเพราะโชคช่วย

       "นายคือสหายเมื่อตอนเช้าสินะ  คงรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ต้องการฟืนกระจอก"

       "แน่นอนฉันรู้  นี่คือสุดยอดฟืนที่แม้แต่ฉันก็ไม่เคยพบมาก่อน"

       กริดยังคงยิ้มแย้ม  สีหน้าของเขาหนักแน่นมั่นใจ
       ไวท์คิดว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง

       "ถูกต้อง...  มันคือฟืนที่ไม่ใช่ใครก็ตัดได้"

       แต่หมอนี่กลับบอกว่านำฟืนมาส่ง...

       'หรือว่าจะใช้สีขาวทาบนไม้โอ๊ค'

       ไวท์ไม่มีทางถูกหลอกด้วยกลต้มตุ๋นเด็กเล่นแน่
       ขณะเดียวกัน  กริดก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมยกนิ้วโป้งให้

       "สุดยอดมาก  นายคงตระหนักถึงฝีมือของฉันอยู่แล้วสินะ  จึงมอบหมายภารกิจที่ยากลำบากเช่นนี้ให้ทำ  แต่มันก็คุ้มค่ามาก  ในที่สุดก็หาวิธีตัดต้นฟอสฟอรัสขาวสำเร็จ"

       "..."

       ไวท์ไม่อาจเข้าใจบทสนทนาอันไร้สาระนี้ได้เลย
       คนทั้งสองคุยกันต่อหน้าก็จริง  แต่เนื้อหาสนทนากลับฟังดูคนละเรื่อง
       ไวท์กำลังยืนอยู่ด้านในโรงตีเหล็กที่ค่อนข้างมืด  สิ่งเดียวที่กริดมองเห็นคือผิวหนังอันมืดสนิท  จากนั้น  ชายหนุ่มนำฟืนฟอสฟอรัสขาวออกมามอบ

       "ฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งเพราะนาย  ขอบคุณนะ  เอ้านี่  สิ่งที่นายต้องการ"

       'หมอนี่ไม่ใช่พวกนักต้มตุ๋นธรรมดา'

       วิธีการพูดของกริดคือหนึ่งในหลักสำคัญนักต้มุต๋น  
       พูดจาให้อีกฝ่ายฟังแล้วสบายใจจนระมัดระวังตัวน้อยลง!

       'ฮึ!  ไม่ได้แอ้มฉันคนนี้แน่นอน!'

       ไวท์ไม่เคยเชื่อใจใครนับตั้งแต่จับได้ว่าภรรยามีนอกใจ
       เขามั่นใจว่ากริดคือนักต้มตุ๋น  จึงเพ่งมองฟืนฟอสฟอรัสขาวด้วยแววตาจ้องจับผิด

       'เจ้างั่งที่บังอาจเอาสีขาวทาไม้โอ๊ค-- ช--เชี่ย...!  เชี่ยยยย!!'

       สีหน้าของไวท์มืดมนลงทีละนิด
       เขาจ้องมองฟืนที่กริดส่งมอบด้วยสายตาตกตะลึง  
       ยิ่งได้สำรวจ  ความประหลาดใจก็ยิ่งเพิ่มเท่าทวี

       'เป็นไปไม่ได้… ทั้งหมดนี่คือไม้ฟอสฟอรัสขาว...'

       ตอนนี้ไวท์แน่ชัดแล้ว  ไม่มีสิ่งใดให้เคลือบแคลงสงสัยอีก
       แต่เขายังไม่อาจทำความเข้าใจได้

       'ชายคนนี้ตัดต้นฟอสฟอรัสขาวด้วยวิธีใดกัน'

       สาเหตุที่ต้นฟอสฟอรัสขาวถูกโค่นได้ยาก  มิใช่เพราะมีเนื่อไม้แข็งมากเพียงอย่างเดียว  แต่ธรรมชาติของมัน  ไม้ฟอสฟอรัสขาวจะพ่นไฟทุกครั้งเมื่อได้รับความเสียหาย 
       ดังนั้น  ต่อให้ผู้ใดมีพละกำลังช้างสารจนโค่นลงได้  แต่สิ่งที่รออยู่จะมีเพียงความตายเท่านั้น

       ไม่มีทางเลยที่จะหาฟืนจากต้นฟอสฟอรัสขาวที่ยังมีชีวิต
       แต่ชายหนุ่มตรงหน้าไวท์กลับทำได้  
       อันที่จริง  ไวท์ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยด้วยซ้ำ  ชายที่ตัดต้นฟอสฟอรัสขาวได้อย่างน่าอัศจรรย์ผู้นี้

       '...อย่าบอกนะว่า'

       ไวท์ที่กำลังสับสน  ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปบางอย่าง
       บางทีชายหนุ่มตรงหน้าอาจจะเป็น...

       'ช่างตัดไม้ในตำนาน!'

       ช่างตัดไม้ผู้ควงขวานเงินขวานทอง!

       'เมื่อใครสักคนสามารถไปถึงจุดสูงสุดในสิ่งถนัด  คนผู้นั้นจะกลายเป็นนักพรตเต๋า!  นักพรตเต๋าผู้นี้กำลังออกเดินทางไปยังแชงกรีล่างั้นหรือ'

       ใช่แล้ว  เป็นความโง่เขลาของไวท์เอง  ที่คิดว่าชายหนุ่มแสนวิเศษตรงหน้าต้องการเป็นเพียงช่างตีเหล็กฝึกหัด  เขาไม่ใช่ช่างตีเหล็กด้วยซ้ำ  แต่เป็นช่างตัดไม้ผู้ยิ่งใหญ่!

       'ใครจะไปคิด  ว่าโรงตีเหล็กของเราจะมีคนสุดยอดเช่นนี้ยื่นมือเข้าช่วย'

       บางทีบิดาของตนอาจเคยทำข้อตกลงกับชายคนนี้ไว้  ว่าให้ยื่นมือช่วยเหลือในยามที่โรงตีเหล็กค้อนขาวกำลังเดือดร้อน  และบัดนี้คงนึกถึงความสัมพันธ์เก่ากับบิดา  จึงเสนอตัวเข้าช่วยไวท์โดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทน

       "ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง!"
       
       ไวท์ที่กำลังมโนไปไกล  ได้ก้มศีรษะให้กริดอย่างนอบน้อม  
       เหตุใดชายตรงหน้าถึงก้มหัวกระทันหัน  กริดไม่เข้าใจเลยสักนิด
       สีหน้าของกริดหม่นหมองทันใด

       "...ขอบคุณทำไมกัน  นายเป็นคนบอกให้ฉันไปหามาเองไม่ใช่รึไง  ฉันไม่ได้ให้ฟรีสักหน่อย  อย่าบอกนะว่าจะไม่ให้รางวัลตอบแทน"

       สีหน้าของกริดพลันชะงักเมื่อไวท์กล่าวคำขอบคุณ
       สุ้มเสียงที่ใช้พูดก็เบาลงและฟังดูเย็นชา  เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนว่า  เขาไม่ยอมปล่อยไปแน่หากไวท์คิดลดรางวัลภารกิจ

       'โอ้!  แรงกดดันมหาศาล!'
       ไวท์พลันขนลุกซู่เมื่อบรรยากาศรอบกายกริดเปลี่ยนแปลง
       'นี่คือนักพรตเต๋าแน่นอน!  ที่จริงเขาคงไม่ต้องการรางวัลตอบแทนสักเท่าไร  แต่พูดไปเช่นนั้นเพื่อมิให้เรารู้สึกผิด'

       ชายคนนี้มีจิตใจกว้างขวางดุจดั่งมหาสมุทร  ไวท์รู้สึกซาบซ่าน

       "ไม่มีทางแน่นอน!  ผมจะมอบรางวัลตอบแทนที่เหมาะสมให้"

       ชิ้ง~

       ข้อความระบบแสดงขึ้นตรงหน้ากริด

[ ระดับความยากภารกิจ <ตัดฟืน> ถูกเปิดเผย ]
[ ภารกิจ <ตัดฟืน> มีระดับความยาก SS+ ]
[ ของรางวัลภารกิจ <ตัดฟืน> ถูกเปลี่ยนแปลง ]
[ ค่าประสบการณ์ผู้เล่นและค่าประสบการณ์ทักษะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 40% ]

[ <ลมหายใจช่างตีเหล็กในตำนาน> กลายเป็นเลเวล 7 ]
[ <โทสะช่างตีเหล็ก> กลายเป็นเลเวล 7 ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า : ร่ายรำ> กลายเป็นเลเวล 8 ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า : สังหาร> กลายเป็นเลเวล 7 ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า : คลื่น> กลายเป็นเลเวล 6 ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า : ทำลายล้าง> กลายเป็นเลเวล 6 ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า : หน่วง> กลายเป็นเลเวล 4 ]
[ <วิชาดาบแพ็กม่า : มายา> กลายเป็นเลเวล 4 ]

[ ค่าความสัมพันธ์กับ 'ไวท์' เจ้าของโรงตีเหล็กค้อนขาว  เพิ่มขึ้นถึงระดับสูงสุด ]
[ นับแต่นี้ไป  ท่านสามารถซื้อไอเท็มจากโรงตีเหล็กไวท์ในราคาถูกลง 20%  และขายไอเท็มได้แพงขึ้น 20% ]

       "...สุดยอด"

       ภารกิจครั้งนี้โหดหินจนแทบเกินกำลังกริด
       เขาไม่แปลกใจเลยที่มันมีระดับถึง SS+

       'แล้วภารกิจ SSS จะยากแค่ไหนกัน'

       กริดครุ่นคิดเล็กน้อย  บางทีตนอาจเป็นเพียงผู้เล่นเพียงคนเดียวที่สามารถเคลียร์ภารกิจตัดฟืนนี้ได้  ในเมื่อเป็นภารกิจที่มีผู้เล่นหนึ่งคนจากสองพันล้านทำสำเร็จ  หากมองจากมุมนี้  กริดคิดว่าค่าประสบการณ์ตัวละครและค่าประสบการณ์ทักษะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 40% ยังไม่ใช่ผลตอบแทนที่เหมาะสม  อย่างน้อยก็ควรสักหนึ่งเลเวล  
       ชายหนุ่มรู้สึกเสียดายไม่น้อย

       ไวท์ยังคงจ้องมองกริดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

       "เอ่อ… ไม่ท่านว่าชื่อของคุณคือ..."

       "..."  
       เจ้าบ้านี้ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อตนงั้นหรือ
       "กริด"

       ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา  
       ไวท์รีบใช้แขนของตนคว้าแขนกริดไว้ทั้งสองข้าง

       "คุณรู้จักงานแข่งสร้างยุทธภัณฑ์อันโด่งดังที่จัดขึ้นในแพงเจียรึเปล่า!"

       'งานแข่งสร้างยุทธภัณฑ์งั้นหรือ'

       กริดไม่รู้  เขาจึงไม่ตอบ
       เป็นเวลาเดียวกับที่ไวท์อธิบายต่อ

       "กริด!  ได้โปรดมาดูการแข่งในปีนี้ด้วย!  เพื่อให้ผลงานของคุณไม่สูญเปล่า  ผมสัญญาว่าจะคว้าแชมป์ให้ได้!"

       "อา..."

       มุมปากกริดกระตุกเล็กน้อย  นี่คือโอกาสสำคัญที่จะได้รับชมฝีมือช่างตีเหล็กทวีปตะวันออกอย่างใกล้ชิด  

       "งานแข่งเริ่มเมื่อไร"

       "ในสามวันข้างหน้า"

       'ไม่เลว'

       ด้วยเหตุนี้  กริดตัดสินใจเก็บเลเวลกับมอนสเตอร์รอบแพงเจียไปอีกสักสองสามวัน  จากนั้นค่อยนำไอเท็มที่ดรอปมาขายทำเงิน  
       เมื่อทุกสิ่งลงตัว  ชายหนุ่มจึงพยักหน้าเล็กน้อย

       "เข้าใจแล้ว  ฉันหวังว่าจะได้เห็นอะไรดีๆ ในอีกสามวันข้างหน้า"

• Next
• Previous