จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 497

[ แวมไพร์ระดับกลางถูกสังหาร ]
[ แวมไพร์ซีเนียร์ถูกสังหาร ]
[ แวมไพร์ซีเนียร์ถูกสังหาร... ]

[ ท่านได้รับสมญานาม <ราชันย์นักล่าแวมไพร์> ]
[ การโจมตีทุกครั้งจะสร้างความเสียหายคงที่เพิ่มเติม 1,000 หน่วยต่อเป้าหมายเผ่าพันธุ์แวมไพร์ ]

       "สุดยอด...!  วู้วววว!"

       กริดส่งเสียงเป็นระยะ  เปี่ยมไปด้วยหลากหลายอารมณ์  
       พลังของหัตถ์เทวะ  ไอเท็ม  และนักบุญหญิง  เมื่อนำทั้งหมดมารวมกัน  สิ่งนี้สร้างความตกตะลึงให้กริดได้ไม่น้อย

       สวบ

       ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเริ่มก้าวเดิน

       ผัวะ! ผัวะ!
       
       บึ้มมมม!
       
       หัตถ์เทวะที่มีบัฟ 'อาวุธศักดิ์สิทธิ์' และ 'พลังงานศักดิ์สิทธิ์' จะกระหน่ำทุบแวมไพร์ที่อยู่ภายในระยะด้วยมโยลเนียร์  ส่งผลให้แวมไพร์ราวสี่ถึงห้าตัวโดยรอบได้รับความเสียหายรุนแรงพร้อมกัน
       กล่าวให้ง่ายก็คือ  กริดเพียงเดินขยับเข้าไป  แวมไพร์ก็จะถูกลบออกจากแผนที่ไปทีละหลายสิบตัว

       'มันบ้ามาก!  โกงสุดยอด!'

       เป็นการเก็บเลเวลที่ง่ายดายอะไรเช่นนี้  
       ทันใดนั้น  ชายหนุ่มที่ออกอาการตื่นเต้นพลันมีสีหน้าพลันกังวล

       '....ร--เรา  จะโดนแบนรึเปล่า...'

       โทษฐานใช้งาน 'มาโคร' ผิดกฏหมายที่ชื่อว่าหัตถ์เทวะ...

( มาโคร - โปรแกรมช่วยเล่นชนิดหนึ่ง  ทำให้ผู้เล่นไม่ต้องกดปุ่มควบคุมด้วยตัวเอง )

       "ฮะฮะ!"

       หัตถ์เทวะยอดเยี่ยมจนกริดรู้สึกผิด  ของวิเศษที่สามารถสวมใส่ไอเท็มได้ทุกชนิด  สามารถสังหารมอนสเตอร์ได้ด้วยตัวเอง  ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย  ไม่มีค่าความคงทน  
       กริดได้แต่สงสัยว่า  บนโลกนี้จะมีไอเท็มที่ยอดเยี่ยมกว่าหัตถ์เทวะหรือไม่

       "พี่ยองวูสร้างไอเท็มแบบนี้ได้ยังไง!  เท่มากเลยค่า~"
       เยริมส่งเสียงเชียร์

       กริดไม่ต้องออกแรงขยับแม้แต่ปลายนิ้ว  เพราะโนเอะ  แรนดี้  และหัตถ์เทวะคอยจัดการเก็บกวาดทุกสิ่งจนหมด  ไม่มีแวมไพร์ตัวใดย่างกรายเข้ามาใกล้ได้  ดูราวกับเป็นพระเอกในภาพยนตร์เรื่องดัง  ใครก็ตามที่ได้เห็นเป็นต้องรู้สึกทึ่ง  
       แต่ในทางกลับกัน  เซฮีคิดต่างออกไป
       
       "เหมือนกับทัวร์จีนที่เคยเห็นในข่าวเลยแฮะ..."

       ทัวร์จีน!  
       มันคือการที่ผู้เล่นชาวจีนจำนวนมากรวมตัวกันในสถานที่เก็บเลเวลสักแห่ง  และออกล่ามอนสเตอร์ปริมาณมากด้วยสัตว์เลี้ยง  พวกมันใช้งานสัตว์เลี้ยงอย่างทารุนเยี่ยงทาส  
       ไอเท็มที่ได้ทั้งหมดจะถูกนำมาขายและแปลงเป็นเงินจริง

       "...พักสักหน่อยดีกว่า"

       กริดเมินเฉยคำพูดเซฮีและนั่งลง  นั่นก็เพื่อฟื้นฟูค่าเรี่ยวแรงให้กลับคืนมา  
       ระหว่างนั้นโนเอะ  แรนดี้  และหัตถ์เทวะก็ยังคงสังหารแวมไพร์อย่างต่อเนื่อง  

[ แวมไพร์ระดับกลางถูกสังหาร ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ ]
[ แวมไพร์ระดับกลางถูกสังหาร ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ ]

       กริดเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อเห็นค่าประสบการณ์อัพขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งยามที่ตนนั่งพัก

       "ราวกับความฝันสมัยเด็กกลายเป็นจริงขึ้นมาเลยแฮะ..."

       "พี่ยองวูฝันว่าอะไร"

       คำถามนี้ของเยริม  เซฮีเป็นผู้ตอบให้

       "ประธานบริษัทชั่วช้า"

       ใช้งานลูกน้องเยี่ยงทาส  และใช้เงินที่พนักงานหามาอย่างยากลำบากตามใจชอบ  
       ครั้งหนึ่ง  กริดเคยเป็นคนที่มีความคิดเลวทรามเช่นนั้น

       "เมื่อลองมาคิดดูตอนนี้  มันก็น่าละอายใจอยู่เหมือนกัน..."
       ชายหนุ่มเกาแก้มอย่างเคอะเขิน
       "แน่นอนว่า  ความฝันของพี่เปลี่ยนไปนานแล้ว"
       
       หลังจากชีวิตประสบความสำเร็จ  ระบบความคิดก็เปลี่ยนไป  มุมมองต่อโลกใบนี้ค่อยๆ ต่างออกไปทีละนิด  เขาไม่ต้องการรังแกคนอ่อนแออีกแล้ว  ตรงกันข้าม  กริดอยากยื่นมือเข้าช่วยเหลือด้วยซ้ำ  
       เมื่อไม่นานมานี้  เขาเพิ่งจะบริจาคเงินให้กับมหาวิทยาลัย X เป็นเงินจำนวน 3,300 วอน
       ใช่แล้ว  อ่านไม่ผิด  3,300 วอน

       'เราต้องได้ขึ้นสวรรค์แน่นอน'

       ตนคือพ่อพระผู้ยิ่งใหญ่  กริดคิดเช่นนั้น
       เซฮีพูดแทรกขัดจังหวะ

       "บอสใหญ่สุดอยู่ในตึกหลังนั้นใช่ไหม"

       เมืองแวมไพร์ลำดับแปดจะมีอาคารเพียงเจ็ดหลัง  แต่ละหลังก็มีจำนวนแวมไพร์ไม่มาก  อาจจะน้อยที่สุดในบรรดาทุกเมืองที่กริดเคยเคลียร์ 
       ทว่า... ค่าประสบการณ์โดยรวมที่ได้รับกลับน่าทึ่งมาก  ดูราวกับแวมไพร์ที่นี่มีเลเวลเฉลี่ยสูงกว่าเมืองอื่นทั้งหมด  
       กริดอดเสียวสันหลังไม่ได้  ว่าบอสของเมืองลำดับแปดแห่งนี้จะเป็นแวมไพร์ระดับขุนนางที่แข็งแกร่งขนาดไหนกัน

       "ถูกต้อง  เหลือแค่บอสแล้วตอนนี้"
       เมื่อเห็นว่าค่าเรี่ยวแรงกลับมาเต็มหลอดอีกครั้ง  กริดจึงลุกขึ้นยืนและหันไปพูดกับสองสาว
       "หลังจากนี้  พี่ขอลุยคนเดียว"

       หากบอสใหญ่มีบรรดาศักดิ์ระดับบารอนถึงวิสเคาต์  กริดอาจล่าคนเดียวไหว  ตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้ว  
       ถึงกระนั้น  ชายหนุ่มก็ยังไม่มั่นใจในการล่าแวมไพร์ชั้นเอิร์ลขึ้นไป  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  แวมไพร์ที่สืบสายเลือดโดยตรงจากชิโซ-เบริอาเช่ทั้งเก้าตน  หากต้องพบพานเข้าล่ะก็  ทั้งเซฮีและเยริมต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอน  เขาไม่ต้องการให้พวกเธอตาย
       เซฮีและเยริมพลันแสดงสีหน้างุนงงเมื่อกริดบอกว่าจะเข้าไปตามลำพัง

       "ถ้าพี่ล้มเหลว  พวกหนูก็ต้องตายอยู่ดี"

       "นี่คือดันเจี้ยนที่ทางออกจะเปิดก็ต่อเมื่อ  ไม่บอสตายก็พวกเราตายหมดใช่ไหม  เช่นนั้นแล้ว  การอยู่รวมกันจะมีโอกาสรอดมากกว่ารึเปล่า"

       "นั่นสินะ..."

       เหตุผลพวกเธอฟังขึ้นมาก
       ลงเอยด้วย  กริดเปิดประตูอาคารหลังสุดท้ายพร้อมกับเซฮีและเยริม
       ในตอนนี้  บรรดาสัตว์เลี้ยงทั้งหมด  เมื่อจัดการแวมไพร์จนราบคาบเรียบร้อย  ทุกตัวก็รีบกลับมาประจำอยู่ข้างกายกริดโดยไว

       'เราต้องเคลียร์ดันเจี้ยนให้ได้'

       เขากำลังอยู่ในสภาพแข็งแกร่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  กริดมั่นใจว่า  แม้แต่ครอเกลในสภาพสมบูรณ์พร้อมสมัยอดีต  การจะสู้ให้ชนะตนตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกแล้ว  
       ในขณะที่กริดลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความมั่นใจ

[ ผู้ปกครองเมืองแวมไพร์ลำดับแปด  แวมไพร์วิสเคาต์ 'ลาทีน่า' ปรากฏตัว ]

       ปลายสุดของพรมแดงยาวบนโถงทางเดิน  มีหญิงสาวผมดำผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์  
       เธอคนนี้มีใบหน้างดงามหมดจด  แต่ริมฝีปากสีฟ้าและผิวพรรณสีขาวซีดที่ดูราวกับน้ำแข็ง  สองสิ่งนี้ได้มอบความรู้สึกแปลกประหลาดให้กริด

       "ตายแล้ว...  เป็นมนุษย์หรอกหรือ  ไม่มีเหยื่อมาเยือนที่นี่นานแล้วสินะ"

       ลาทีน่าแสยะยิ้มพร้อมกับการส่องสว่างของนัยน์สีแดงก่ำ
       และเมื่อเธอโบกมือเบาๆ เพียงหนเดียว

       ครืนนนน!

       ครืนนนนนนนนนนน!

       พื้นดินพลันแยกออก  ซอมบี้จำนวนมหาศาลโผล่ขึ้นท่ามกลางรอยแยก

       แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!

       เสียงข้อต่อของโครงกระดูกดังลั่นจนน่าปวดหู  ฝูงซอมบี้โครงกระดูกเบื้องหน้ากำลังยืนโซซัดโซเซ
       พวกมันจดจ้องมายังปาร์ตี้ของกริดด้วยเบ้าตาอันเปลือยเปล่า  
       ทั้งหมดมีราว 1,000 ตัวเห็นจะได้

       "นี่มันอะไรกัน..."

       แวมไพร์ที่เป็นหมอผีงั้นหรือ
       ในขณะกริดกำลังเวียนหัวจากกลิ่นชวนอาเจียนของโครงกระดูก  บราฮัมได้พูดในสิ่งที่กริดไม่อยากได้ยินที่สุด

       'ลาทีน่าคือหนึ่งในเก้าทายาทที่ถือกำเนิดจากมารดาของฉัน'

       "...!"

       สถานการณ์เลวร้ายสุดขีด!
       หัวใจของกริดกำลังดำดิ่งเหว
       
[ แวมไพร์วิสเคาต์ 'ลาทีน่า' ทำการปลดปล่อยพลังเวทมนตร์อันหอมหวล ]
[ ท่านตกอยู่ในอาการสับสน ]
[ ท่านยากจะอดใจไหว  ความเร็วฟื้นฟูมานาตามธรรมชาติลดลง 80%  ค่าต้านทานเวทมนตร์ลดเลง 50%  มีโอกาสที่ท่านจะใช้งานทักษะล้มเหลว ]

[ แขนขาของท่านไร้เรี่ยวแรง ]
[ พลังโจมตีลดลง 50%  ความเร็วทุกชนิดลดลง 30% ]
[ ท่านต้านทาน ]

       'พวกเธอ...!'

       กริดรีบขวับหันไปมองหลัง  เขาเป็นห่วงเซฮีและเยริมเหนือสิ่งอื่นใด 
       ในสถานการณ์น่าขยะแขยงที่เต็มไปด้วยซอมบี้โครงกระดูกเช่นนี้  พวกเธอจะมีสภาพจิตใจย่ำแย่ขนาดไหนกันนะ  
       แต่ตรงกับข้ามกับสิ่งที่กริดจินตนาการ  ทั้งเยริมและเซฮีต่างสบายดี
       ไม่สิ  พวกเธอกำลังตื่นเต้นด้วยซ้ำ

       "พวกอันเดดล่ะ"

       "โครงกระดูกพวกนี้น่ารักจัง"

       "..."

       สองสาวมิได้หวาดกลัวสักเลยนิดแม้จะเห็นโครงกระดูกนับพันตรงหน้า
       แถมอาการผิดปรกติของลาทีน่าก็ไม่แสดงผล
       ในขณะที่ทั้งกริดและลาทีน่าต่างสับสนไม่แพ้กัน

       "แสงแห่งการสำนึกบาป"

       ชิ้งงงงง~

       เซฮีประสานมือทั้งสองไว้ที่ด้านหน้าและเริ่มสวดภาวนา  เกิดเป็นแสงสว่างสีขาวเจิดจ้าแผ่ออกจากร่างกาย  แสงดังกล่าวโอบล้อมฝูงกองทัพโครงกระดูกไว้อย่างอบอุ่น  พวกมันทุกตนพลันคุกเข่าทรุดลงพร้อมกับหลั่งน้ำตาเล็กน้อย  
       เพียงพริบตา  โครงกระดูกบางส่วนได้สลายกลายเป็นเศษธุลี

[ ท่านสังหารมอนสเตอร์ด้วยตนเอง ]
[ เลเวลของสมาชิกในปาร์ตี้แตกต่างเกินไป  ท่านได้รับค่าประสบการณ์ทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ ]

       "..."

       อันเดดเหล่านี้มีเลเวลอย่างต่ำก็ 250
       เซฮีสามารถทำให้ทั้งพันตัวคุกเข่าลง  แถมยังสังหารบางส่วนอีกด้วย
       กริดได้แต่ยืนทึ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าพลังอำนาจของนักบุญหญิงที่ตนไม่เคยรู้มาก่อน
       ทางด้านเยริมเองก็เก่งฉกาจไม่น้อย  เธอบัฟเพื่ออาบร่างกายไว้ด้วยพลังเทพ  จากนั้นก็ไล่บดขยี้อันเดดที่ถูกเซฮีทำให้คุกเข่าลงทีละตัวสองตัว

       "สุดยอด..."

       กริดไร้คำพูด  เป็นเวลาเดียวกับที่น้ำเสียงอันแสนสั่นเครือของบราฮัมดังขึ้นในหู

       'นักบุญหญิงทำลายได้แม้กระทั่งดวงวิญญาณของจอมอสูร  อันเดดต่ำต้อยเหล่านี้ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอแน่นอน'
       
       "อา..."

       สิ่งหนึ่งที่ทั้งบราฮัม  ยารุกต์  และจอมอสูรเฮล-กาโอมีเหมือนกัน  พวกเขาทุกคนแม้จะตายและสูญเสียร่างเนื้อไป  แต่ดวงวิญญาณกลับยังคงอยู่

       'ดวงวิญญาณของเผ่าอสูรเป็นอมตะงั้นหรือ'

       มีเพียงนักบุญหญิงเท่านั้นที่สามารถทำลายดวงวิญญาณพวกเขาได้  
       กริดพลันขนลุกซู่เมื่อรับรู้คุณค่าที่แท้จริงของคลาสของเซฮี

       'ลาทีน่า... หล่อนช่างน่าสงสาร'

       บราฮัมรู้สึกเสียใจต่อพี่สาวตน

       ***

       'นี่มันอะไรกัน'

       ลาทีน่าคือหนึ่งในเก้าทายาทโดยตรงของชิโซ-เบริอาเช่  
       เธอมีบรรดาศักดิ์เพียงวิสเคาต์เพราะไม่ต้องการมีภาระวุ่นวาย  งานบริหารปกครองช่างน่ารำคาญและเป็นภาระ  แต่พลังที่แท้จริงของลาทีน่านั้นน่ากลัวสุดหยั่ง  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เรื่องที่เธอคือคนเดียวในบรรดาพี่น้องที่สามารถปกครองอันเดด  ซึ่งถือเป็นพลังอันหายากและแข็งแกร่ง  คล้ายคลึงกับพลังของจอมอสูรอันดับหนึ่ง 'บาเอล' 
       ลาทีน่าจึงเย่อหยิ่งและทระนงตนมาตั้งแต่ยังเล็ก  ก่อนที่แมรี่-โรสจะปรากฏตัว  เธอเคยคิดว่าในอนาคต  ตนจะกลายเป็นผู้ปกครองสูงสุดของแวมไพร์ได้ในสักวัน

       แต่ลาทีน่าผู้ยอดเยี่ยมคนนั้นกลับกำลังถูกมนุษย์ดูหมิ่น
       มนุษย์ที่แวมไพร์มองเป็นเพียงเหยื่อเสมอมา

       'อันที่จริง  พวกมันควรทรุดลงตั้งแต่ที่ได้สบตากับเราแล้ว...'

       หนึ่งชายสองหญิง
       มนุษย์เหล่านี้ล้วนไม่ธรรมดา  แทนที่จะตกอยู่ในอำนาจพลังมนตร์สะกด  แต่พวกมันกลับสวดภาวนาทำให้อันเดดต้องคุกเข่าลง  ย่อมเป็นสถานการณ์ที่ลาทีน่าไม่อาจเข้าใจได้

       'เคยได้ยินมาว่า  ในบรรดามนุษย์  ก็ยังมีพวกที่แข็งแกร่งอยู่บ้าง'

       เมื่อหลายร้อยปีก่อน  มีมนุษย์พิเศษหลายคนถูกยกย่องให้เป็นตำนาน  ลาทีน่าไม่เคยพบเห็นด้วยตาตนเองก็จริง  แต่บางทีมนุษย์ตรงหน้าเธออาจอยู่ในระดับเดียวกัน

       'วุ่นวายชะมัด'

       แสยะ!

       ลาทีน่าแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายพร้อมกับตะโกนออกคำสั่งอันเดด

       "จงลุกขึ้นสู้!"

       กึกกึกกึก!  กึกกึก!

       โฮกกกกกกก!

       ซอมบี้และโครงกระดูกที่กำลังคุกเข่า  บัดนี้ค่อยๆ ฝืนลุกยืนขึ้นทีละนิด  
       ลาทีน่าทำการเพิ่มปริมาณพลังเวทเข้าไป  ทำให้พลังเทพอันน้อยนิดของนักบุญหญิงไม่อาจสะกดพวกมันได้อีก

       "โฮะโฮะโฮะ!  ต้องอย่างนั้น!"
       ลาทีน่าตะเบ็งเสียง
       "ฆ่าพวกมันให้หมด!"

       แกร๊ก!  กึก!  แกร๊ก!

       ฝูงโครงกระดูกและซอมบี้ต่างกรูเข้าล้อมกริด

       "พวกเราไร้ประโยชน์อย่างที่คิด  พี่!  สู้เค้านะ!  อาวุธศักดิ์สิทธิ์  พลังงานศักดิ์สิทธิ์!"

       ชิ้ง~

       หัตถ์เทวะที่ลอยข้างกริดถูกแสงสีขาวโอบกอดอย่างอบอุ่น

       ผัวะ!

       ผัวะ!

       บึ้ม! บึ้มมม!

       หัตถ์เทวะบัฟเต็มสูบไล่ทุบอันเดดด้วยมโยลเนียร์อย่างไร้ความปราณี
       ภาพตรงหน้าทำให้ลาทีน่าอึ้งไปพักใหญ่  บริวารอันซื่อสัตย์ของเธอกลับถูกฝ่ามือลอยได้จำนวนสี่ข้างบดขยี้อยู่ฝ่ายเดียว

       "ทำไมถึงง่ายดายนัก"

       ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด  ลาทีน่าเริ่มตระหนักถึงความสำคัญของมนุษย์เพศชาย  ดูเหมือนคนๆ นี้จะเป็นผู้ควบคุมฝ่ามือสีทองทั้งหมด

       'ถึงจะน่ารำคาญไปบ้าง  แต่เราคงต้องลงมือเอง'

       ลาทีน่าตัดสินใจพุ่งเข้าหากริด  ร่างของเธอกลายเป็นควันและโผล่ตรงหน้ากริดอย่างเงียบเชียบ  นับเป็นการลอบสังหารอันสมบูรณ์แบบ
       เล็บอันแหลมคมถูกเล็งแทงในกริดด้วยความเร็วสูง  
       แต่วิญญาณดาบของชายหนุ่มกลับรวดเร็วกว่า

       "เหยื่อติดเบ็ดแล้ว"

       กริดแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับลาทีน่าที่กำลังอึ้ง
       เส้นผมของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวหิมะ  ชายหนุ่มวางมือลงไปบนใบหน้าที่ไร้การป้องกันของแวมไพร์สาวพร้อมกับยิงไฟบอล

• Next
• Previous