จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 511

       ความวุ่นวายสงบลง

       ชายหนุ่มนั่งมองการซ่อมแซมฟื้นหูห้องลอร์ด  จากนั้นก็หันไปขอร้องบางสิ่งกับคาซิม  เป็นคำขอร้องที่ประหลาดและเปี่ยมไปด้วยเหตุผลส่วนตัว  คาซิมลังเลเล็กน้อย  ก่อนจะผงกศีรษะเบาๆ

       "ได้ขอรับ"

       "ขอบคุณที่เข้าใจ"

       กริดพึงพอใจกับคำตอบ  เขาลุกขึ้นและเดินไปยังห้องทำงานของตน  จากนั้นก็ทำการอัญเชิญลอเอลมาหา
       แม้จะชื่อห้องทำงาน  แต่กริดมิเคยใช้มันเพื่อทำงานเลยสักครั้ง

       "นายเอาห้องนี้ไปใช้สิ  ใหญ่กว่าห้องนายหลายเท่ามิใช่หรือ"

       ลอเอลคือผู้บริหารกิจการบ้านเมืองทั้งหมด  กริดเสนอเช่นนี้  เพราะต้องการให้ลอเอลมีบรรยากาศทำงานที่ดีขึ้นกว่าเดิม

       "ในฐานะผู้สำเร็จราชการแทน  ฉันอาจมีพลังอำนาจเทียบเท่านายก็จริง  แต่ก็ยังไม่ใช่นายอยู่ดี  ไม่เหมาะที่ฉันจะนั่งในห้องทำงานซึ่งควรเป็นนาย"

       'หมอนี่จริงจังฉิบ...'

       ดูเหมือนลอเอลจะอินกับบทบาทอย่างหนัก  ชายหนุ่มอมยิ้มด้วยสีหน้าอบอุ่นในยามที่จ้องมองลอเอล  เด็กหนุ่มคนนี้ทำงานหนักและจักรักภักดีเหนือผู้ใดเสมอ  
       จากนั้น  ลอเอลรายงานสถานการณ์กิลด์โอเวอร์เกียร์ตามปรกติ  
       สีหน้ากริดพลันบิดเบี้ยว

       "พีคซอร์ดคิดอะไรอยู่"

       ผลจากสงครามแพเทรี่ยน  การสูญเสียเกาะคอร์กคือสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้  มันอยู่ห่างไกลเกินไป  ทั้งกริดและลอเอลต่างมั่นใจว่า  โอเวอร์เกียร์มิอาจรักษาเกาะคอร์กได้แน่
       แม้จะรู้เช่นนั้น  พวกเขาก็ยังเลือกเดินบนเส้นทางยึดครองแพเทรี่ยนตามแผนเดิม  เพราะกำไรที่ได้รับนั้นมีมากกว่า  การยืดครองดินแดนสองแห่ง  ส่งผลให้โอเวอร์เกียร์ขยายตัวก้าวกระโดด  เรื่องรายได้ไม่ต้องพูดถึง  ยังมีกองทัพอีก 7,000 นาย  และมหาจอมเวทเอิร์ลอัชเชอร์มาเป็นพวก

       แต่สำหรับพีคซอร์ด  เกาะคอร์กคือดินแดนอันแสนผูกพันธ์  เขาไม่อยากเสียไปด้วยประการทั้งปวง  
       กริดพอจะเข้าใจหัวอกอยู่บ้าง  แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

       "เช่นนั้น  ฉันก็จะไปเกาะคอร์กด้วย"

       กริดคุ้นเคยกันความรู้สึกต้องปกป้องบ้านเกิด  เขาถูกปลูกฝังความคิดเช่นนี้จากสมัยทหารเกณฑ์  กริดมั่นใจว่า  หากมีตนคอยปกป้องเกาะคอร์กอีกแรง  คงยืดเวลาสูญเสียออกไปได้ถึงหนึ่งปี

       "ดินแดนของฉัน  ฉันต้องปกป้อง"

       กริดรู้สึกผิด  ที่ต้องปล่อยให้พีคซอร์ดทำหน้าที่ตามลำพัง
       ลอเอลมิอาจยอมรับได้
       "ไม่ได้เด็ดขาด!  หากพัฒนาการของนายหยุดลง  กิลด์โอเวอร์เกียร์จะเสียหายใหญ่หลวง!"

       "แต่ฉันปล่อยให้พีคซอร์ดทำคนเดียวไม่ได้"

       ท่ามกลางพวกพ้องที่มีแสนมีค่า  พีคซอร์ดคือคนพิเศษ  ชายคนนี้มักเดินไปพูดกับคนแปลกหน้าว่า 'พวกคุณรู้จักก็อดกริดรึเปล่า'   โดยไม่เคยแสดงอาการเคอะเขิน  
       ทั้งคอยให้กำลังใจ  เชื่อใจ  และสนับสนุนกริดเสมอมา  ดินแดนเกาะคอร์กอันแสนสำคัญของกิลด์ซิลเวอร์ไนท์  พีคซอร์ดกลับหยิบยื่นให้กริดปกครองอย่างไร้เงื่อนไข  แถมพวกเขายังสนิทกันในชีวิตจริง  
       น้ำใจที่ยิ่งใหญ่นี้  กริดยังตอบแทนไม่หมด
       ในยามพีคซอร์ดเดือดร้อน  เขามิอาจนิ่งดูดาย

       "ฉันจะไปช่วยพีคซอร์ด  ไม่ห้องห่วงเรื่องพัฒนาการ  หากคอยสร้างไอเท็มสนับสนุนกองทัพล่ะก็  ค่าสถานะยังเพิ่มขึ้นได้เรื่อยๆ  ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด  ฉันสามารถหาหนทางแข็งแกร่งขึ้นได้เสมอ"

       แน่นอนว่า  มันไม่มีทางเทียบได้กับการเก็บเลเวล  
       ขณะกริดกำลังดื้อรั้นกับลอเอล

       >>  ก็อดกริด  อย่ามาเด็ดขาด!  อาจฟังดูน่าขันที่ฉันเป็นคนพูดเช่นนี้  แต่เกาะคอร์กคือดินแดนที่พวกเราไม่อาจรักษาไว้ได้ตลอด  การมาที่นี่ของนาย  รังแต่จะเสียเวลาเปล่า!

       เป็นข้อความส่วนตัวจากพีคซอร์ด  แน่นอนว่าเป็นฝีมือลอเอล 
       ขณะที่กริดรั้นจะไปเกาะคอร์กให้ได้  ลอเอลรีบส่งข้อความไปแจ้งพีคซอร์ดทันที

       >>  ก็อดกริด... นายเป็นหัวหน้าใหญ่  ฉันเป็นเพียงสมาชิกที่หาคนทดแทนได้ทุกเมื่อ  แต่กับหัวหน้าแล้วไม่ใช่  อย่าได้เสียการใหญ่เพียงเพราะสมาชิกแค่คนเดียว  จัดลำดับความสำคัญใหม่  สิ่งแรกที่ต้องทำคืออะไร  นายจะต้องแข็งแกร่งขึ้นชนิดที่ไม่มีใครเทียบติด  และทวงคืนเกาะคอร์กให้ฉันในภายหลัง

       "..."

       กริดเลิกดื้อ  เขายอมรับการตัดสินใจของพีคซอร์ด  และขบคิดถึงสิ่งที่ต้องรีบทำลำดับถัดไป

       "ฉันจะไปทวีปตะวันออก"

       เลเวลของกริดตอนนี้คือ 317
       เมืองแวมไพร์ที่ถูกเคลียร์แล้ว  มิได้ให้ค่าประสบการณ์น่าพึงพอใจนัก  กลับกัน  สำหรับเมืองแวมไพร์ลำดับหกลงไป  มีโอกาสเป็นไปได้สูงมาก  ว่าผู้ปกครองเมืองที่เหลือล้วนเป็นผู้สืบสายเลือดโดยตรง  
       พวกมันมีความแข็งแกร่งระดับเอิร์ลเป็นอย่างต่ำ  การต้องเผชิญหน้า  ชัยชนะจะไม่ถูกการันตี  ส่วนหมู่เกาะเบเฮ็น  กริดในตอนนี้ยังไม่เก่งกาจพอ  ที่จะล้มอัศวินความตายระดับตำนานของแพ็กม่าไหว

       สถานการณ์ติดขัดในทุกด้าน  เขามองว่า  ไม่มีโอกาสใดเหมาะกว่านี้อีกแล้ว  ในการเดินทางไปยังทวีปตะวันออก

       "ดูแลตัวเองด้วย"

       ลอเอลอวยพรพร้อมรอยยิ้ม  กริดถามย้ำครั้งสุดท้าย

       "การไม่มีฉัน  จะไม่เป็นไรแน่หรือ..."

       "แน่นอน!  เดิมที  มันอาจสุ่มเสี่ยงอยู่บ้าง  แต่หลังจากนายครอบครองคาซิม  ปัญหาทั้งหมดก็จบลง"

       อันที่จริง  ไม่มีสิ่งใดปลอดภัย 100% ในโลกซาทิสฟาย  แต่ลอเอลมิต้องการพูดเหนี่ยวรั้งกริด  เขาจำเป็นต้องโกหก  เพื่อให้กริดเก็บเลเวลอย่างสบายใจที่สุด  

       "ก็ดี  ถ้าอย่างนั้น  ฉันจะไปบอกลาไอรีน..."

       คำตอบของลอเอลทำให้กริดสบายใจ  เขาเดินออกจากห้องทำงาน  จากนั้นก็ตรงไปยังห้องนอนไอรีนทันที
       เป็นช่วงเวลาอันเร่าร้องหนสุดท้ายที่เขาจะมอบให้ไอรีนได้  ก่อนต้องบอกลาเธอและเดินทางไปยังสถานที่แสนห่างไกล  ลอเอลมองตามหลังกริด  สีหน้าของเขากำลังตื่นเต้น

       'ฉันจะทำให้นายต้องตะลึงจนอ้าปากค้าง'

       หากมาร์ควิสสไตมตกลงสนับสนุนกริด  พลังอำนาจของกิลด์โอเวอร์เกียร์จะขยายตัวขึ้นหลายเท่า  ด้วยเหตุนั้น  กริดอาจเข้าเงื่อนไขถูกสถานปนาเป็นกษัตริย์  
       เขาต้องตกตะลึงมากแน่  หากกลับมายังทวีปตะวันตกอีกครั้งและพบว่า  ตนกลายเป็นกษัตริย์ไปเรียบร้อยแล้ว
       ลอเอลอยากเห็นสีหน้าตกใจของกริดในเร็ววัน

       ***

       ก่อนไปหาสติกส์  เพื่อเคลื่อนย้ายมิติไปยังทวีปตะวันตก

       "ไอรีน  ฉันมีของขวัญมอบให้"

       "ที่รัก... มันงดงามมาก"

       เมื่อพบตัวไอรีน  กริดรีบชักชวนเธอไปยังห้องนอน  จากนั้นก็มอบชุดนอนตัวใหม่ให้  เป็นชุดเดรสผ้าโปร่งสีขาวเกรดเลเจนดารี

[ ชุดนอนแวมไพร์ผู้สืบสายเลือดโดยตรง ] 
       
       ไอเท็มชิ้นนี้มีเอฟเฟคช่วยยกระดับผิวพรรณและเรือนร่างของผู้สวมใส่  
       ตอนแรก  กริดเคยคิดว่ามันไร้ประโยชน์
       แต่ความจริงกลับตรงข้าม

       'นี่คือเหตุผลที่มันเป็นเกรดเลเจนดารี!'

       เรือนร่างของไอรีน  กลับเย้ายวนยิ่งขึ้นกว่าตอนก่อนสวม  ชุดนอนแวมไพร์ผู้สืบสายเลือดตัวนี้  เหมาะสมเป็นเกรดเลเจนดารีด้วยประการทั้งปวง!

       "ไอรีน!"

       "ที่รัก!"

       กริดดื่มด่ำช่วงเวลาที่มีกับไอรีนอย่างเร่าร้อน  เรือนร่างของเธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหลังจากให้กำเนิดลอร์ด  
       กริดใช้เทคนิคมือระดับตำนาน  
       เสียงร้องครวญครางของไอรีน  บัดนี้เริ่มดังคล้ายดนตรีหนังสยองขวัญ  เกิดจากจังหวะการขยับนิ้วอันใหญ่หนาที่ช่ำชองของกริด

       ***
       
       "มันยังอันตรายเกินไป"              

       เมื่อเสร็จกิจกับไอรีน  กริดเดินไปหยิบแร่ออกจากคลังกิลด์  จากนั้นก็ตรงไปหาสติกส์  
       สิ่งแรกที่ได้ยิน  คือความเห็นด้านลบของจอมปราชญ์ผู้มีภูมิความรู้สูงส่ง

       "เป็นที่คาดเดากันว่า  ทักษะระดับสุดยอดของทวีปตะวันตก  ล้วนมีรากฐานมาจากทวีปตะวันออกทั้งสิ้น  หากมองในมุมนี้  ย่อมหมายความว่า  ความอันตรายของทวีปตะวันออก  จะมีมากกว่าตะวันตกหลายเท่า"

       กริดตระหนักดีอยู่แล้ว  
       ก่อนหน้านี้  สติกส์เคยอธิบายว่า  วิชาดาบไร้ก้นบึ้งของปิอาโร่สมัยยังเป็นมหาจอมดาบ  มีรากฐานมาจากวิชาดาบทวีปตะวันออก

       "สาเหตุที่ผู้คนทวีปตะวันออกแข็งแกร่งกว่า  เพราะสภาพแวดล้อมทางนั้นเลวร้ายกว่ามาก"

       ใจความสำคัญของสติกส์ก็คือ  มอนสเตอร์ทวีปตะวันออกจะแข็งแกร่งกว่ามอนสเตอร์ฝั่งนี้หลายเท่า  
       แม้จะรู้เช่นนี้  แต่กริดกลับมิได้กังวล  ตรงกันข้าม  เขายิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

       "ฉันจะยิ่งแข็งแกร่ง  เมื่อได้เผชิญหน้ากับศัตรูเก่งกาจ  สติกส์  ฉันต้องการพลังโดยเร็ว  หากมีทางลัดที่จะคว้ามา  ฉันยินดียอมเสี่ยง  ดังนั้น  ช่วยส่งฉันไปทวีปตะวันออกเดี๋ยวนี้"

       เหตุผลหลักที่กริดอยากแข็งแกร่งขึ้น  
       เขารักครอบครัว  รักมิตรสหาย  และต้องการปกป้องคนเหล่านั้นด้วยพลังที่มี  
       เหตุผลรองลงมา  กริดต้องการก้าวข้ามครอเกล  เขาฝันจะทำลายทุกสถิติที่ครอเกลเคยสร้าง  ฝันจะก้าวขึ้นไปยืนบนจุดสูงสุด  นี่คือสิ่งที่เกมเมอร์ทั่วโลกล้วนฝันถึง

       "ไม่ได้!  มันคงดีกว่า  หากนายท่านเก็บเลเวลในเมืองแวมไพร์ให้แข็งแกร่งกว่านี้  เหตุใดถึงไม่คิดอยู่ที่เมืองแวมไพร์ต่อไปอักสักระยะ"

       กริดคือหนึ่งในตัวเต็ง  ที่สามารถชำระล้างหมู่เกาะเบเฮ็นให้กลับมาใสสะอาดอีกครั้ง
       แถมกริดยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิต  เป็นบิดาลอร์ด  ศิษย์รักของตน
       สติกส์ต้องการให้กริดตัดสินใจรอบคอบ  ไม่เสี่ยงโดยไม่จำเป็น
       
       "สิ่งมีชีวิตที่ถูกสาปรึไม่ก็ถูกอวยพรโดยเทพ... กริด  กระผมรู้ว่าท่านมีชีวิตมากกว่าหนึ่ง  แต่นั่นก็มิได้หมายความว่า  ความตายของท่านจะไม่ส่งผลเสียหายใดเลย"

       ถูกต้อง  ความสำคัญของชีวิตผู้เล่น  อาจเทียบไม่ได้กับเอ็นพีซีที่มีหนึ่งชีวิต  แต่การตายแต่ละหนก็สร้างความเสียหายใหญ่หลวงเสมอ
       ค่าประสบการณ์ลดลง  มีโอกาสสูญไอเท็ม  
       หากทำภารกิจ  ก็มีโอกาสภารกิจล้มเหลว  
       แน่นอนว่าผู้เล่นย่อมหวาดกลัว  แต่หากกลัวจนไม่เป็นอันทำสิ่งใด  เช่นนั้นจะเล่นเกมนี้ไปทำไม
       
       'ถ้าไม่อยากเผชิญหน้าความล้มเหลว  ซื้อเกมแผ่นมาเล่นก็สิ้นเรื่อง  เกมพวกนั้นมีระบบเซฟ  สามารถเริ่มใหม่นับครั้งไม่ถ้วน'

       กริดถามสติกส์

       "สติกส์  ถ้านายคิดว่าการคูณเลขเป็นสิ่งยาก  นายจะใช้เพียงการบวกเลขไปตลอดชีวิตรึเปล่า"

       "..."

       "คงไม่ใช่ไหม... ได้เวลาที่ฉันต้องหัดเรียนคูณเลขแล้ว"

       "...เข้าใจแล้ว"

       เป็นการยกตัวอย่างที่เข้าใจง่าย  แต่ความง่ายนี้  ก็สมกับเป็นคำพูดจากกริดทุกประการ
       บางทีสติกส์อาจอยู่บนโลกนานเกินไป  ความทระนงตนไม่เข้าท่าเริ่มก่อตัวโดยไม่จำเป็น  เมื่อตระหนักได้  เขาจึงยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้กริด  เป็นม้วนคาถาทวีปตะวันออก  แบบเดียวกับที่ขายในร้านค้าเกาะสายหมอก

[ ม้วนคาถาทวีปตะวันออก ]
       ท่านจะถูกเคลื่อนย้ายตำแหน่งไปยังหมู่บ้าน 'แพงเจีย' บนทวีปตะวันออก
น้ำหนัก : 0.1

       "ขอบคุณ"

       การได้รับของฟรีคือที่สิ่งดีเสมอ!
       กริดฉีกยิ้มกว้าง  จากนั้นจึงกล่าวคำอำลา

       "ไปก่อนนะ"

       ชิ้ง~!

       กริดกดใช้งานม้วนคาถาทันที  ร่างกายถูกโอบล้อมด้วยเสาลำแสงสีขาวสว่างจ้า  
       สติกส์จ้องมองภาพดังกล่าว  จากนั้นก็กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงลนลาน

       "เดี๋ยวก่อน... นายท่านต้องพกม้วนคาถากลับทวีปตะวันตกติดตัวไปด้วย..."

       ***

[ ท่านข้ามผ่านทะเลความตายสำเร็จ  ท่านมาถึงทวีปตะวันออก ]
[ ท่านคือผู้เล่นคนที่ 31 ]
[ ระยะห่างจากทวีปตะวันตกมีมากเกินไป  ท่านถูกตัดขาดการสื่อสารทุกชนิด  กับผู้เล่นทวีปตะวันตกทุกคน ]
[ พลังงานในบรรยากาศเข้มข้นมาก  มานาฟื้นฟูตามธรรมชาติเร็วขึ้น 10% ]
[ แรงโน้มถ่วงสูงกว่าปรกติ  ค่าพละกำลังและความว่องไวลดลง 10%  พลังชีวิตฟื้นฟูตามธรรมชาติลดลง 10% ] 
[ นี่คือเหตุการณ์ทางธรรมชาติ  ท่านมิอาจต้านทาน ]

       "เอื้อประโยชน์กับคลาสจอมเวทมากกว่าสินะ"

       แต่กริดก็ไม่ปริปากบ่น  ตัวเขาเองมีทักษะสิ้นเปลืองมานาอยู่ไม่น้อย

       "คนที่ 31 เองหรือ..."

       มีผู้เล่นน้อยคนนัก  ที่เคยเดินทางมายังทวีปตะวันตก

       "เอ๋!"

       หมู่บ้านเริ่มต้นทวีปตะวันตก  แพงเจีย  กริดกวาดสายตามองโดยรอบด้วยสายตาตื่นตระหนก

• Next
• Previous