จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 647

    "30,000 คน...30,000 คนพอดิบพอดี!"    

    แม้อาจใช้เวลานานอยู่บ้าง  แต่หมู่บ้านที่มี NPC เพียง 1,000 คนก็กลายเป็นเมืองใหญ่ได้ในสักวันหากมีผู้เล่นย้ายเข้าอาศัยจำนวนมาก  
    และในการก่อตั้งอาณาจักร  เงื่อนไขขั้นต่ำคือพลเมืองในสังกัดจำนวน 100,000 คน
    แต่กริดกลับนำชาวเมืองมากถึง 30,000 กลับจากทวีปตะวันออกได้ในระยะเวลาเพียงสิบวัน

    เป็นจำนวนที่มหาศาลจนยากจะเชื่อลง  ไม่แปลกหากลอเอลจะทึ่งอย่างหนัก
    
    "ฝ่าบาทรู้รึเปล่า...กว่าผู้เล่นทั่วไปจะเพิ่มค่าความสัมพันธ์กับ NPC สักคนให้ได้เต็ม 100%   พวกเขาต้องผ่านบททดสอบยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน"

    ต่อให้ค่าความสัมพันธ์ถึงชีดจำกัด  แต่ผู้เล่นก็มิอาจเปลี่ยนให้ NPC ยอมติดตามตนได้ง่ายนัก  แทบไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็ว่าได้    

    "แต่ฝ่าบาทซื้อใจชาวเมืองได้สามหมื่นในระยะเวลาเพียงสิบวัน..."

    ลอเอลรู้ดีว่า  คลาสผู้สืบทอดแพ็กม่าของกริดมีเอฟเฟค 'เป็นที่ยอมรับจากผู้คนได้ง่าย'   แต่ลอเอลก็ตระหนักได้เช่นกัน  ว่ากริดไม่ได้ซื้อใจ NPC สำเร็จจากพลังของเอฟเฟคดังกล่าว  
    ทักษะในการดึงดูดผู้คนของกริดอยู่ในระดับสูงสุด  ถือแม้เจ้าตัวจะไม่เคยตั้งใจให้เกิดขึ้นเลยก็ตาม
    ลอเอลพยายามสาธยายความสุดยอดให้กริดฟัง
    แต่กริดกลับกล่าวความจริงที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าเดิมออกมา

    "อันที่จริง...ชาวเมืองทั้ง 250,000 ของแพงเจียต้องการติดตามรับใช้ฉัน  ทุกคนอยากเป็นพลเมืองอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  แต่น่าเสียดายที่คาถาพากลับสามารถจุคนได้เพียง 30,000 เท่านั้น...ฉันเลยนำกลับมาได้แค่นี้"

    "..."

    หากคนพูดไม่ใช่กริด  ลอเอลคงคิดว่านี่คงเป็นคำโกหก  และเขาจะบอกให้เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว
    แต่พอเป็นกริดพูด  ลอเอลกลับเชื่ออย่างหมดใจ

    "...สมกับเป็นชายผู้มีจิตใจกว้างขวางและซื่อตรง  ความยิ่งใหญ่ของฝ่าบาทเปรียบดั่งมหาสมุทร  ไม่มีใครปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้  เฉกเช่นที่กระหม่อมศรัทธาในตัวฝ่าบาทอย่างมิเสื่อมคลาย"

    "...จ--จริงหรือ"

    คำเยินยอขอลอเอลทำให้กริดขนลุกซู่
    
    จากนั้น  ชายหนุ่มตัดสินใจเปิดหน้าต่างภารกิจหนึ่งขึ้นอ่าน  เป็นภารกิจที่เขาดองมันไว้นานแล้ว

[ ภารกิจกษัตริย์ ]
    
    ภารกิจขนาดใหญ่และกินเวลานาน  ซึ่งสร้างขึ้นหลังจากกริดก่อตั้งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  เป็นภารกิจที่มีเฉพาะผู้เล่นกษัตริย์เท่านั้น  ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเข้าถึง    

    'เหล่าช่างตีเหล็กแพงเจียจะถูกส่งให้ข่านดูแล  ส่วนฮานซอกบงจะถูกส่งให้ลอเอลเพื่อช่วยกันขบคิดบริหารบ้านเมือง  และหน่วยฟินิกซ์แดงจะถูกส่งให้อัสโมเฟลฝึกฝน'

    ชายหนุ่มยังไม่ทราบถึงพรสวรรค์ของชาวเมืองแพงเจียเป็นรายบุคคล  พวกเขามีมากถึงสามหมื่น  ถึงกริดจะอยากใช้ดาบแห่งลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ส่องดูรายคน  แต่ด้วยจำนวนขนาดนี้  มันก็นับว่ามากเกินไปสักนิด  ไม่ใช่วันหรือสองวันจะเสร็จ  แต่นานนับเดือน
    
    ด้วยเหตุนี้  กริดจึงตัดสินใจกลับมาทำภารกิจกษัตริย์ที่ตนหยุดพักไว้นาน  เพื่อหวังอัพเกรดให้ <ดาบแห่งลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่> พัฒนากลายไปเป็น <ดาบกษัตริย์>

[ หน้าที่กษัตริย์ (1) ]
ระดับความยาก : ภารกิจต่อเนื่อง
    กษัตริย์คือส่วนหนึ่งของประชาชนทุกคน
    มีหน้าที่ต้องปกป้องประชาชนและมอบหมายงานให้รับพวกเขาผิดชอบอย่างเหมาะสม
    จงออกไปสัมผัสชีวิตชาวเมืองเพื่อให้เข้าใจในตัวพวกเขามากขึ้น
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : จงออกไปสัมผัสวิถีชีวิตของ 100 อาชีพที่แตกต่างกัน
รางวัลภารกิจ : 
-สูตรการผลิต <ดาบกษัตริย์>
-ภารกิจต่อเนื่อง

[ ดาบกษัตริย์ ]
ความคงทน : 530/530
พลังโจมตี : 320
* ความน่าเกรงขาม +300
* วิสัยทัศน์ +300
* ความเป็นผู้นำ +300
* ได้รับทักษะ <ตรวจสอบตัวละครเป็นวงกว้าง>
* ได้รับทักษะ <ตรวจหาพรสวรรค์>
    ดาบที่สามารถใช้ได้เฉพาะผู้ปกครองสูงสุดของอาณาจักร
    ท่านสามารถใช้ตรวจสอบราบละเอียดของทหารและประชาชนจำนวนมากพร้อมกันได้  แถมยังออกคำสั่งได้อย่างมีประสิทธิภาพ
เงื่อนไขการสวมใส่ : กษัตริย์
น้ำหนัก : 490

    ทักษะตรวจสอบรายละเอียด NPC เป็นวงกว้าง  นี่คือสิ่งที่แตกต่างอย่างชัดเจน  
    ดาบแห่งลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่สามารถตรวจสอบ NPC ได้เพียงทีละคนเท่านั้น
    
    'เราคงระบุพรสวรรค์ของผู้คนได้ง่ายขึ้นหากมีมัน'

    ในอีกความหมายหนึ่ง  กริดต้องครอบครองดาบกษัตริย์ให้จงได้
    แต่หากพิจารณาจากเงื่อนไขบรรลุภารกิจแล้ว  ชายหนุ่มต้องสัมผัสวิถีชีวิตของ 100 อาชีพที่แตกต่าง  สิ่งนี้ทำให้ระดับความยุ่งยากและน่าเบื่อของภารกิจนับว่าสูงลิบ

    'เราผลัดมันมาตลอดเพราะขี้เกียจ...'

    กริดไม่เพียงต้องการสำรวจประชาชนสามหมื่นของแพงเจีย  แต่รวมถึงประชาชนอีกแปดแสนของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์เดิม  
    ในบรรดาผู้คนเหล่านี้  จะมี NPC พิเศษระดับอัจริยะซ่อนอยู่รึเปล่านะ
    
    'ไม่ควรหวังมากเกินไป...'

    กริดเพียงต้องการ NPC ทั่วไปที่ชำนาญในงานแต่ละสาย  เขาหวังจะมอบหมายหน้าที่ของ NPC ให้ถูกต้องตรงตามความสามารถ  นี่จะเป็นหนทางแก้วิกฤติขาดแคลนแรงงานของอาณาจักรอย่างตรงจุด

    'ต้องเผื่อใจไว้สินะ'

    ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะลุกจากบัลลังก์

    "นับแต่นี้ไป...ฉันจะปลอมตัวออกไปทำภารกิจ"

    ขุมนรกเริ่มต้นขึ้นแล้ว

    ***

    50 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

    ชายหนุ่มปลอมตัวกลืนไปกับชาวเมืองและสัมผัสวิถีชีวิตของอาชีพที่แตกต่างกันวันละ 2 ชนิด  
    เป็นบริกรในร้านอาหาร  ล้างห้องส้วม  จัดเตียงนอน  องครักษ์รับจ้าง  รวมถึงแอบทำภารกิจให้กิลด์นักผจญภัยต่างๆ  
    ไม่เกินจริงเลยหากจะกล่าวว่า  กริดลองทำเกือบทุกอาชีพที่มีในไรน์ฮาร์ทแล้ว  
    ชายหนุ่มอาจไม่รู้ตัว  แต่ภารกิจอันโหดหินเช่นนี้สามารถจบลงได้เร็วเพราะเขาคือกริด

    ลองคิดดูให้ดีสิ  จะมีผู้เล่นคนใดสามารถทำงานของทุกอาชีพได้อย่างแนบเนียนอีกบ้าง
    ตัวอย่างเช่น  ผู้เล่นคลาสอัศวินจะไม่มีทางทำภารกิจให้กิลด์นักลอบสังหารได้เลย  พวกเขาไม่มีทักษะคอยสนับสนุนการพรางตัว  แต่กริดกลับทำได้เพราะค่าสถานะของเขาสูงลิบในทุกด้าน  แถมยังมีไอเท็มรองรับอย่างครบครัน

    ภารกิจลอบสังหารกลับเป็นสิ่งง่ายดายสำหรับช่างตีเหล็กอย่างกริด  เขาเร้นกายหายตัวด้วยผ้าคลุมล่องหน  ปราดเปรี่ยวประหนึ่งนักลอบสังหารตัวจริงด้วยค่าความว่องไวระดับปีศาจ  
    ในภารกิจจอมเวท  กริดสำเร็จด้วยศรเวทและไม้เท้าบีเลียลสุดโกง  อาวุธเวทมนตร์ที่ดีที่สุดในเกมตอนนี้
    ในภารกิจตัวแทงค์  เนื้อหาภารกิจคือ 'รับความเสียหายจากศัตรูพร้อมกับคุ้มกันคาราวานพ่อค้า'   ชายหนุ่มผ่านมันได้อย่างง่ายดาย  
    อย่าลืมสิ...เขาเคยรับความเสียหายจากกองทัพหนึ่งแสนมาแล้วตามลำพัง  
    ผู้เล่นสายแทงค์คนอื่นที่ทำภารกิจพร้อมกันถึงกับลือกันว่า  
    'ปีศาจนักแทงค์ที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าแวนเนอร์ปรากฏตัวแล้ว!'
    
    "กริดเป็นพวกมันช์กิ้น*รึไง"

(*มันช์กิ้น <먼치킨이> - เป็นการเขียนทับศัพท์ของภาษาเกาหลี  
อ่านว่า มั้น-ชึ-กิ้น เหมือนกับชื่อพันธุ์แมวขาสั้น <Munchkin>
มันช์กิ้นเป็นแสลงของคำว่า Power Gaming -  หรือผู้เล่นที่เล่นเกมอย่างหนักหน่วงเอาเป็นเอาตาย  เก็บทุกรายละเอียด  สำรวจทุกซอกมุมของดันเจี้ยน  เป็นการเล่นเกมเพื่อเอาชนะ  เพื่อเป็นที่หนึ่ง  เพื่อบรรลุทุกอย่างภายในเกม  อยู่นอกเหนือคำว่าสนุกไปแล้ว)

    "มันช์กิ้น..."

    "ผู้เล่นที่มีอยู่แค่ในนิยายแฟนตาซีสินะ"

    "..."

    สมาชิกโอเวอร์เกียร์ต่างรู้ถึงความยากของภารกิจที่กริดต้องเผชิญ  ทุกคนเฝ้ามองด้วยความทึ่ง  ราวกับกริดเล่นคนละเกมกับพวกตนโดยสิ้นเชิง  
    กริดกลายเป็นตัวละครสุดโกงในสายตาพวกเขาไปโดยปริยาย  
    แต่ชายหนุ่มกลับเห็นต่าง
    
    "เรายังพัฒนาได้อีกมาก..."

    กริดคือตำนานที่มีแววจะกลายเป็นเทวะตำนาน  แต่กลับยังไม่ใช่ตำนานที่แท้จริง
    คำพูดนี้หมายความเช่นไร...
    แม้โอกาสการเป็นเทวะตำนานจะเปิดออก  แต่กริดยังเทียบชั้นตำนานรุ่นก่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ  เขายังไม่ใช่ตัวตนที่สมบูรณ์แบบจนสามารถเทียบชั้นตำนานอย่างแพ็กม่าหรือบราฮัมได้  
    กริดยังไม่ใช่ตำนานที่แท้จริงเลยสักแขนง  ไม่ว่าจะเป็นตำนานแขนงเดิมที่มีอยู่แล้ว  หรือสร้างขึ้นใหม่เหมือนปิอาโร่
    นี่คือสิ่งที่กริดมองตนเอง

    'ต้องอีกนิด...ไม่สิ  อีกมากต่างหาก'

    เขาต้องพยายามให้เต็มที่กับทุกสิ่ง  เติบโตอย่างก้าวกระโดด  จนกระทั่งกลายเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงในสักวันหนึ่ง  ชายหนุ่มลั่นวาจาพร้อมกับสัมผัสวิถีชีวิตของทุกอาชีพในไรน์ฮาร์ทอย่างใจเย็น

    ระหว่าง 50 วันที่กริดปลอมตัวกลมกลืนกับชาวเมือง  เกิดเป็นตำนานขึ้นปากต่อปากมากมายภายในไรน์ฮาร์ท

    "มีจอมเวทอัจฉริยะปรากฏตัวในไรน์ฮาร์ท"

    "มีนักลอบสังหารอัจฉริยะปรากฏตัวในไรน์ฮาร์ท..."

    "มีคนรับใช้อัจฉริยะปรากฏตัวในไรน์ฮาร์ท..."

    "มีหมอนวดอัจฉริยะ..."

    ข่าวลือทั้งหมดย่อมหมายถึงกริด  แต่เขาไม่เคยตระหนักถึงเรื่องนี้
    50 วันผ่านไปโดยที่จำนวนผู้เล่นหลั่งไหลเข้าไรน์ฮาร์ทเพิ่มขึ้นจากข่าวลือ
    หลายคนต้องการพบปะเพื่อใช้บริการหมอนวดอัจฉริยะ  
    ว่ากันว่า  หมอนวดคนนี้เข้าขั้นสุดยอด  จนอาจเป็นคลาส <หมอนวดในตำนาน> เลยก็ว่าได้

    ***

    "ร้านสุดท้ายแล้วสินะ"

    ขณะกริดกำลังทำภารกิจยาวนาน 50 วันโดยไม่หยุดพักในเกม  พีคซอร์ดเองก็ได้รับมอบหมายภารกิจโหดหินเช่นกัน  แต่เป็นภารกิจในโลกความจริง  
    นั่นคือการค้นหาตัวนักสร้างดันเจี้ยน  สวาปามจกบัลรสเผ็ด  
    เป็นภารกิจที่สำคัญอย่างมากต่ออาณาจักรโอเวอร์เกียร์

    "เราต้องกินแต่จกบัลเผ็ดมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม..."

    พีคซอร์ดค้นหาในอินเทอร์เน็ตจนพบว่ามีร้านที่ขายจกบัลรสเผ็ดทั้งหมด 109 ร้านทั่วเกาหลีใต้  นับว่าค่อนข้างมากทีเดียว 
    ตนจะหาเบาะแสของนักสร้างดันเจี้ยนได้จาก 109 ร้านนี้รึเปล่านะ...
    พีคซอร์ดใช้เวลากว่าสองสัปดาห์ในชีวิตจริงเพื่อตระเวนกินจกบัลรสเผ็ดทั่วประเทศ 
    ริมฝีปากของเขากำลังถูกกัดกร่อน  หัวใจกำลังเจ็บปวดรวดร้าว

    "ยินดีต้อนรับครับ"

    ณ ย่านแฮนัม  จังหวัดชอลลาใต้  สุดเขตทิศใต้ของประเทศเกาหลีใต้  
    ที่นี่มีร้านจงบัลเผ็ดเปิดกิจการอยู่แห่งหนึ่ง  นับเป็นระยะทางที่ห่างไกลสุดกู่จากกรุงโซล  
    พีคซอร์ดบ่นอุบอิบก่อนเดินเข้าไปในร้าน  จากนั้นก็เอ่ยปากสั่งจกบัลเผ็ดอย่างคล่องแคล่วชำนาญ

    "จกบัลเผ็ดเล็กหนึ่งที่  ใส่น้ำเชื่อมไม่ต้องมากเพื่อไม่ให้หวาน  ทอดในน้ำมันอุณหภูมิสูงกว่าปรกติเล็กน้อย"

    "เข้าใจแล้ว"

    นี่ไม่ใช่ลูกค้าที่เพิ่งหัดกินจกบัลเพียงหนึ่งหรือสองจานแน่...  
    เจ้าของร้านย่านแฮนัมมั่นใจมากว่า  ลูกค้ารายนี้คือนักชิมตัวยง  เขาเริ่มทำการปรุงจกบัลเผ็ดอย่างละเมียดละไม

    หลังจากนั้นไม่นาน

    "ท่านให้อร่อยนะครับ"

    เจ้าของร้านเป็นคนนำจงบัลเผ็ดมาเสริฟด้วยตัวเอง  สีหน้าของเขาบ่งบอกชัดเจนว่ามั่นใจในรสมือตนเองมาก  
    พีคซอร์ดหันไปสบตาพร้อมกับโพล่งขึ้นโดยไม่ให้ตั้งตัว

    "ดาร์ด!"

    "..."

    "บลัดคาร์นิวัล!"

    "...!!"

    "ไข่มังกรคลั่ง!"

    "...!!!!"

    ทุกครั้งที่ยิงคำถาม  พีคซอร์ดจะพิจารณาสีหน้าท่าทีเจ้าของร้านโดยละเอียด  หากมีการสั่นคลอนแม้เพียงเล็กน้อย  จะหมายความว่าเจ้าของร้านคือหัวหน้าใหญ่แห่งบลัดคาร์นิวัลทันที  
    ทว่า  เจ้าของร้านคนนี้กลับมีสีหน้าเรียบเฉย  ทำเพียงขมวดคิ้วและเดินกลับเข้าไปในครัวอย่างเงียบงัน  ประหนึ่งว่า...ลูกค้าคนนี้อะไรของมัน
    พีคซอร์ดพลันเย็นสันหลังอย่างซาบซ่าน

    "ที่นี่ก็ไม่ใช่งั้นหรือ..."

    พีคซอร์ดตระเวนกินจกบัลเผ็ดครบ 109 ร้านทั่วเกาหลีใต้แล้ว
    แต่กลับยังไม่พบเบาะแสของนักสร้างดันเจี้ยนเลยสักนิดเดียว
    หมายความว่า...

    "แย่ล่ะสิ...นักสร้างดันเจี้ยนที่กริดหมายถึงอาจะไม่ใช่ผู้เล่นที่เปิดกิจการร้านจกบัล   แต่เป็นเพียงคนที่ชอบกินจกบัลรสเผ็ดเท่านั้น"

    ถ้าอย่างนั้น  ตนต้องตระเวนไปทุก 109 ร้านแล้วขอรายชื่อลูกค้าประจำงั้นหรือ...

    "บ้าบอสิ้นดี..."

    พีคซอร์ดหน้าซีด  เขาจัดการกับจกบัลเผ็ดจนหมดและกลับไปขึ้นรถตู้ส่วนตัว  
    มันคือรถตู้แสนหรูหราซึ่งมีแคปซูลซาทิสฟายติดตั้งภายใน  
    พีคซอร์ดหันไปบอกกับคนขับ

    "ถึงบ้านแล้วปลุกด้วย"

    "ครับ"

    วรูมมม...

    รถตู้มุ่งหน้ากลับกรุงโซลอีกครั้ง
    เจ้าของร้านจุดบุหรี่ขึ้นพร้อมกับหันไปมองรถตู้ที่วิ่งจากไป
    
    "เฮ่อ...ขนาดหนีมาไกลถึงนี่แล้ว  พวกปีศาจยังตามรังควานอยู่ได้  เจ้ากริดนั่น...นายไม่ธรรมดาอย่างที่คิดจริงๆ  ทั้งป่าเถื่อนและจิตใจอำมหิตขนานแท้"

    โชคดีที่หน้าตาของตนไม่เหมือนกับในเกมมากนัก  เจ้าของร้านจกบัลเผ็ดถอนหายใจยาวพร้อมกับเหงื่อไคลที่ชุ่มกาย  เขาออกอาการตื่นตระหนกอย่างชัดเจน  และกำลังคิดถึงเรื่องย้ายหนีไปอยู่ประเทศอื่น
    ทันใดนั้น  รถตู้ของพีคซอร์ดกลับวกมาจอดหน้าร้านอีกหน

    "นี่...คุณเจ้าของร้าน"

    ครืดด

    พีคซอร์ดเปิดประตูรถพร้อมกับฉีกยิ้มให้เจ้าของร้านจกบัลรสเผ็ด  ผู้ที่บัดนี้กำลังพยายามแสดงสีหน้าสุขุมอย่างสุดความสามารถ

    "คุณคือนักสร้างดันเจี้ยน  สวาปามจกบัลรสเผ็ด  ใช่ไหม"

    "คุณหมายถึงอะไร"

    "ร้านของคุณไม่มีโทรทัศน์  เป็นนิสัยของผู้เล่นซาทิสฟายระดับสูงที่ไม่ชอบดูโทรทัศน์"

    "..."

    "คุณเจ้าของร้าน  คุณไม่มีทีวี  แถมยังไม่ติดทีวีให้ลูกค้าดู  แปลว่าคุณคือผู้เล่นซาทิสฟายระดับสูง  ผมพูดถูกต้องไหม  เป็นยังไงบ้างล่ะ  นี่แหละตัวจริงของประธานองค์กรเกาหลีใต้จงเจริญ  มันสมองสุดแสนอัจฉริยะที่เกิดจากการกินเต้าเจี้ยวและกิมจิตั้งแต่เด็ก"

    "...ก็มีอีกตั้งหลายร้านไม่ใช่รึไงที่ไม่มีทีวี"

    "นั่นก็ใช่...ทำให้ผมไม่มั่นใจในตอนแรก  แต่คุณเจ้าของร้านสวมแว่นกันแดดในที่ร่ม  ย่อมหมายความว่าพยายามปกปิดตัวตนที่แท้จริงอยู่  กำลังปกปิดใบหน้าอยู่สินะ..."

    "...ยอดเยี่ยมมาก  สมกับเป็นประธานองค์กรเกาหลีใต้จงเจริญ"

    ฉึบ

    เจ้าของร้านจกบัลเผ็ดถอดผ้ากันเปื้อนออก  เป็นสัญญาณว่าเขาจะไม่หลบหนี  เขาพร้อมเผขิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

    "เพราะเรื่องเกาะคอร์กถูกทำลายโดยฝีมือบลัดคาร์นิวัลใช่ไหม...ว่ามาเลยจะให้ชดใช้ยังไง"    

    เขาเล่นซาทิสฟายทั้งแต่เกมเริ่มเปิดตัว  
    แต่ก่อนหน้านั้น  เขาคือเจ้าของร้านจกบัลรสเผ็ดที่เปิดกิจการมานานกว่าสิบปีแล้ว  เงินเก็บย่อมมีไม่น้อย  เขายินยอมชดใช้
    ทว่า  พีคซอร์ดกลับแสดงสีหน้าฉงน

    "หืม...คุณคิดว่าก็อดกริดเป็นพวกใจแคบรึไง  อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย  พวกเราแค่อยากทำความรู้จักคุณไว้"

    "อะไรนะ...พวกนายไม่รู้สึกเคียดแค้นบลัดคาร์นิวัลเลยรึไง"

    "ในสายตาผม  มันน่าภูมิใจเสียอีกที่ผู้เล่นเกาหลีใต้มีขุมกำลังอันยิ่งใหญ่ในมือ  ถึงจะน่าอับอายเล็กน้อยที่เป็นกลุ่มผู้เล่นชั่ว...แต่ผมก็ดีใจในฐานะประธานองค์กรเกาหลีใต้จงเจริญ"

    "..."

    "ถ้าอย่างนั้น  ผมขอตัวก่อน  หากต้องการเข้ากิลด์โอเวอร์เกียร์เมื่อใด  เชิญติดต่อมาได้ทุกเวลาโดยไม่ต้องเกรงใจ"

    พีคซอร์ดวางนามบัตรของตนไว้บนโต๊ะก่อนเดินออกจากร้านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
    
    เขาคงคิดว่าตัวเองเท่มากกระมัง

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร - เสาร์
ติดตามผู้แปลได้ที่ : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous