จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 646

    "ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย!"

    ชายที่ซ่อมแซมคันศรฟินิกซ์แดง  สังหารอารูบี  และขจัดเกราะหนามให้หมดไปจากแพงเจีย  แต่ในทางกลับกัน  กริดก็เป็นสาเหตุที่ฮานซอกบงต้องถูกประหาร
    การปรากฏกายของดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย  กริด  กำลังทำให้ทุกคนสับสน

    "น--นายมาอยูที่นี่ได้ยังไง!"

    ไม่มีใครรู้ว่าดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจียอยู่ที่ใด  และเหตุผลที่ฮานซอกบงถูกประหารชีวิต  ก็เพราะว่าเขาไม่รู้  
    แล้วเหตุใด  กริดถึงปรากฏตัวในแพงเจียได้

    ใครบางคนตะเบ็งสุดเสียง
    "นายกลับมาทีนี่ทำไม...!  ถ้ากลับมาในตอนที่สายไปแล้ว  ทีหลังไม่ต้องกลับมาเลยยังดีเสียกว่า!"

    เขาไม่ควรออกจากอาณาจักรโชตั้งแต่แรกหากคิดจะกลับมา  
    หรืออย่างน้อยก็ช่วยกลับมาก่อนที่ฮานซอกบงจะถูกประหาร

    "กลับมาทำไมตอนนี้..."

    ผู้คนต่างรู้ดีว่า  ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจียไม่ได้กระทำสิ่งใดผิด  เขาไม่ควรถูกโยนบาปให้  แต่หลายคนกลับเกิดความรู้สึกเจ็บแปลบที่ชายคนนี้ปรากฏตัวหลังจากฮานซอกบงถูกประหารเพียงไม่กี่วัน  
    ขณะที่ชาวเมืองกำลังจะกล่าวบางสิ่ง

    "ทุกคนเงียบก่อน!"

    กลุ่มช่างตีเหล็กต่างก้าวออกมาด้านหน้า  พวกเขาล้วนเป็นช่างตีเหล็กแนวหน้าจากโรงเหล็กทั่งดำ  โรงเหล็กแหนบแดง  โรงเหล็าเพลิงฟ้า  และโรงเหล็กค้อนขาว

    "ทำไมพวกนายถึงคิดกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย"

    "เขายินดีร่วมมือกับยังบัน  เพียงแต่ไม่รู้ตัวว่าถูกยังบันตามหาเท่านั้น...เขาไม่ได้หวาดกลัวยังบันจนเอาแต่หดหัวอย่างที่ทุกคนคิด!"

    "เขาเป็นมนุษย์เฉกเช่นพวกเรา  เหตุใดความโกรธแค้นของทุกคนถึงต้องถูกนำไปลงกับเขาเพียงผู้เดียว!"

    ช่างตีเหล็กไวท์  ผู้เคยขาดความมั่นใจและเอาแต่นิ่งเงียบเสมอ  บัดนี้ตะโกนอย่างกึกก้องด้วยน้ำเสียงอันแข็งกร้าว  เป็นเสียงคำรามอันทรงพลังของชายที่ถูกกริดเปลี่ยนแปลงโชคชะตา

    "..."

    คำกล่าวของไวท์ไม่มีสิ่งใดผิด  ผู้คนที่เคยคิดกล่าวโทษกริดเมื่อครู่  บัดนี้ปิดปากนิ่งเงียบประหนึ่งหนูตาย  เหตุผลในใจสามารถเอาชนะอารมณ์ที่ครอบงำอยู่ได้
    ไม่มีใครตำหนิกริดอีก

    "หืม"

    ด้านบนกระเบื้องหลังคาปราสาทที่เปียกแฉะ  กริดยืนอย่างเด่นสง่าราวกับเสือดาวจ้องตระครุบเหยื่อจากบนต้นไม้  
    ชายหนุ่มกวาดสายตามองลงไปทางไวท์และกลุ่มช่างตีเหล็กด้วยสายตาพึงพอใจ

    'หากไม่นับไวท์  ไม่เคยคิดว่าช่างตีเหล็กคนอื่นจะช่วยปกป้องเรา  ช่างตีเหล็กมักมีสายสัมพันธ์ที่มองไม่เห็นอยู่สินะ  เราคงต้องพาพวกเขากลับไปด้วย'

    ระดับของช่างตีเหล็กที่นี่สูงมาก  โดยเฉพาะเหล่าหัวหน้าโรงตีเหล็กทั้งสี่  ทุกคนมีศักยภาพมากพอจะกลายเป็นช่างฝีมือ  และอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ก็จะผลิตไอเท็มได้สะดวกขึ้นหากมีพวกเขาคอยเป็นกำลัง

    ขณะเดียวกัน  เสียงของพัคจูริมดังแว่วเข้าหูกริด

    "เจ้าควรรีบหนีไป...การอยู่ที่นี่รังแต่จะมีความเจ็บปวดทรมานรออยู่"

    อาวุโสสูงสุดของปราสาทหลังนี้  
    กริดได้ยินมาว่า  พัคจูริมีอายุมากกว่าข่านถึง 10 ปี  แต่สุขภาพพลานามัยกลับยังสมบูรณ์แข็งแรง  เป็นหญิงชราที่ยืนหลังตรงไม่ต้องพึ่งไม้เท้า  ดวงตาดุดันคมกริบ  ชายหนุ่มชื่นชมในร่างกายที่แข็งแกร่งของพัคจูริมอย่างมาก
        
    เขาเอ่ยปากถาม

    "คุณโกรธผมรึเปล่า..."
    
    "จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร..."
    พัคจูริมรีบปฏิเสธ  แม้กริดจะเป็นสาเหตุการตายของบุตรชายก็ตาม  
    ถึงจะเสียฮานซอกบงไป  แต่พัคจูริมก็ยังมีกระบวนการคิดเหมือนคนปรกติ  เธอมีจิตใจที่แข็งแกร่งมากนับตั้งแต่สูญเสียสามี
    "ฉันซาบซึ้งในบุญคุณของเจ้าเสมอ...และตลอดไป"

    "...เช่นนั้นก็ดี"

    เมื่อได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของพัคจูริม  ชายหนุ่มพลันฉีกยิ้มกว้าง  เขามีความสุขที่อาณาจักรโอเวอร์เกียร์จะได้รับคนจิตใจดีงามจากทวีปตะวันออกเข้าไปเป็นกำลังสำคัญ
    ทันใดนั้น  เหล่าชาวเมืองที่เห็นกริดอมยิ้มต่างพากันขมวดคิ้ว

    'เขายิ้มอยู่...'

    'มีเรื่องน่ายินดีอะไรให้ต้องยิ้มกัน...'

    ทุกคนกำลังเศร้าโศก  แต่กริดกลับยิ้มออก
    ชาวเมืองที่ไม่เข้าใจกริดเริ่มแสดงสีหน้าเคลือบแคลง  บางคนที่เคยระงัมความโกรธไว้ได้แล้ว  บัดนี้เริ่มกลับมาไม่พอใจในตัวกริดอีกครั้ง  เสียงวิจารณ์จากทุกทิศกำลังระเบิดออกอีกระลอก

    แต่ทันใดนั้น  มันกลับสงบลงอย่างชะงักงัน

    เป๊าะ!

    กริดดีดนิ้ว

    "ป--เป็นไปไม่ได้...!"

    "ท่านเจ้าเมืองฮานซอกบง!"

    "คูณหนูซูเอ...!"

    ทุกคนแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อได้เห็นฝ่ามือสีทองจำนวนสี่ข้าง  พวกมันกำลังพยุงร่างซูเอและฮานซอกบงร่อนลงบนหลังคาด้านหลังกริด
    คนที่ควรจะตายไปแล้วกับปรากฏ...
    เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่...!
    ขณะชาวเมืองและพัคจูริมกำลังตะลึง  ชายหนุ่มได้ตะโกนขึ้นท่ามกลางฝนฟ้าคะนองที่ตกใส่อย่างไม่ขาดสาย  เมื่อรวมเข้ากับค่าความน่าเกรงขามอันล้นพ้น  ทุกคนในบริเวณต่างตกอยู่ในภวังค์คำพูดของกริดอย่างเลี่ยงไม่ได้

    "ตัวข้า...กษัตริย์กริดแห่งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์บนทวีปตะวันตก  ขอประกาศไว้ ณ ตรงนี้ว่า..."

    'ทวีปตะวันตก'

    'กษัตริย์แห่งโอเวอร์เกียร์'

    'กริด...'

    นี่คือตัวตนที่แท้จริงของกริดงั้นหรือ
    เมื่อชาวเมืองได้รู้ความจริง  ทุกคนต่างพากันทึ่งและฉงน

    "เราจะทำการลักพาตัวฮานซกบกและครอบครัวกลับไปยังอาณาจักรของเรา"

    "...!!"

    "จงนำเรื่องนี้ไปบอกกับกษัตริย์ของพวกเจ้า!  กษัตริย์แห่งโชได้สูญเสียตระกูลขุนนางที่จงรักภักดีที่สุด  ให้แก่กษัตริย์กริดแห่งโอเวอร์เกียร์เรียบร้อยแล้ว!"

    "..."

    บรรยากาศพลันเงียงสงัด  
    กริดกำลังแสดงสีหน้าชั่วร้ายสุดขีด  แต่กลับไม่มีใครเลยที่เชื่อว่านี่เป็นความจริง
    หากฮานซอกบงและบุตรสาวถูก 'ลักพาตัว' ดังคำกล่าว  คนทั้งสองด้านหลังคงไม่มีสีหน้ายิ้มแย้มขนาดนี้แน่  
    และอันที่จริง  ฮานซอกบงเคยถูกตัดสินประหารชีวิตไปแล้ว  
    การที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้...คำอธิบายคงมีเพียงสาเหตุเดียว
    ชาวเมืองแพงเจียมิใช่คนโง่
    
    หยดน้ำตาเริ่มไหลรินอาบสองข้างแก้มประชาชน  ผสมปนเปไปกับหยาดน้ำฝนจากฟากฟ้า  
    เหตุผลที่สองพ่อลูกยังมีชีวิตอยู่
    และสาเหตุที่กริดต้องประกาศว่า 'ลักพาตัว' พวกเขาไป
    ทุกคนรับรู้รับทราบเป็นอย่างดี
    
    'กริดเสี่ยงชีวิตช่วยท่านเจ้าเมืองฮานซอกบงกับคุณหนูซูเอออกมาจากเรือน'

    'ท่านเจ้าเมืองฮานซอกบงไม่มีที่ไป...ท่านกริดจึงนำพวกเขากลับไปพร้อมกัน'

    'โดยการบอกว่าถูกลักพาตัว...'

    'หากท่านเจ้าเมืองฮานซอกบงหนีออกจากคุกด้วยตัวเอง  ความผิดทั้งหมดจะตกอยู่กับอาณาจักรโช  และยังบันจะลงโทษอาณาจักรโชสถานหนัก  ในการจะไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น  ท่านดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจียจึงต้องเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเสียเอง'

    'ไม่เพียงแค่ช่วยชีวิตท่านเจ้าเมืองฮานซอกบง  แต่กริดยังปกป้องเกียรติและศักดิ์ศรีของเขาไว้ด้วย…มีคนที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้อยู่บนโลกด้วยหรือ'

    ใช่แล้ว  ผู้คนคิดในสิ่งที่กริดหวังไว้  
    ในอนาคต  ชายหนุ่มมีแผนจะกลับมายังทวีปตะวันออกและยึดแพงเจียเป็นเมืองของตน  เพื่อการนั้น  ครอบครัวฮานซอกบงจึงเป็นสิ่งสำคัญ  หากมีฮานซอกบงอยู่ด้วย  ชาวเมืองที่นี่จะไม่ต่อต้าน  
    ชายหนุ่มต้องการให้ประชาชนประทับใจในตัวเขามากที่สุด
    กริดครุ่นคิดสิ่งเหล่านี้อยู่หลายหนระหว่างทางกลับแพงเจีย
    
    "ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย!"

    "ขอบคุณท่านมาก!"

    "ขอบคุณที่ช่วยคุณหนู!"

    "ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจียจงเจริญ!"

    "ราชาโอเวอร์เกียร์จงเจริญ!"

    "ท่านกริดจงเจริญ!"

    ชาวเมืองหลายหมื่นต่างส่งเสียงสรรเสริญกริด  เฉกเฉ่นที่เกิดกับยันบันในเมืองคาราสึก่อนหน้านี้  
    ทันใดนั้น  ข้อความระบบได้ปรากฏต่อหน้ากริด

[ ชาวเมืองแพงเจียเริ่มเทิดทูนบูชาท่าน ]
[ ค่าความเป็นเทพเพิ่มขึ้น 1 แต้ม ]

    "..."

    กำไรสัตว์!
    กริดพยายามกลั้นน้ำตาไว้มิให้รินไหลออกมา  เขาพยามไม่สูญเสียความองอาจและน่าเกรงขาม

    "อะแฮ่ม!"
    
    กริดกระแอมพร้อมกับกระโดดลงไปหาพัคจูริม  หัตถ์เทวะด้านหลังได้พาซูเอและฮานซอกบงลงไปด้วย
    จากนั้น  ชายหนุ่มหยิบม้วนคาถาเก่าโทรมออกมาหนึ่งใบ 
    เป็นม้วนคาถากลับทวีปตะวันตกแบบกลุ่ม

    "เริ่มการลักพาตัวได้!  ใครอยากย้ายไปอยู่อาณาจักรของเรา...ขอให้รีบขยับเข้ามาใกล้เราโดยเร็ว!"

    กริดขยิบตาให้กับหน่วยฟินิกซ์แดงและเหล่าช่างตีเหล็กทุกคน  ชายหนุ่มต้องการให้หน่วยฟินิกซ์แดงและช่างตีเหล็กแพงเจียกลับไปพร้อมตนให้มากที่สุด

    แต่ว่า...

    "เฮ~!!"

    "เห..."

    "ฉัน!  ฉันไปด้วย!"

    "ตระกูลของเราขอติดตามรับใช้ท่าน!"

    "เห...!"

    "ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รับใช้ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจียและท่านเจ้าเมืองฮานซอกบง!"

    "เห~~~!!!!"

    ไม่เพียงหน่วยฟินิกซ์แดงและช่างตีเหล็กเท่านั้นที่มายืนรอบตัวกริด  แต่เหล่าชาวเมืองนับหมื่นก็เช่นกัน  พวกเขาส่งเสียงยินดีพร้อมกับปรี่เข้ามาล้อมกริดไว้เป็นวงกว้าง
    ชายหนุ่มไม่คิดอะไรอีกแล้ว

    "ก--กำไรสัตว์..."

    ***

    ณ กรุงไรน์ฮาร์ท  เมืองหลวงแห่งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์

    "เร่งมือเข้า!  พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว!"

    "ห้ามหยุดพักเด็ดขาด!"    

    เป็นเมืองที่แสนวุ่นวายโกลาหล  ทุกคนต่างวิ่งพลานไปมาด้วยสีหน้าร้อนรน  
    ทั้งด้านเกษตร  อุตสาหกรรม  การศึกษา  เวทมนตร์  การทหาร  และอื่นๆ     
    ทุกหน่วยงานสำคัญของไรน์ฮาร์ทล้วนขาดแคลนกำลังคน  
    ไม่เพียงไรน์ฮาร์ทเท่านั้น  แต่รวมถึงทุกอาณาจักรในเขตปกครองโอเวอร์เกียร์  
    หากไม่ได้เงินสนับสนุนจากดยุคสไตม  ป่านนี้อาณาจักรโอเวอร์เกียร์คงเป็นอัมพาตไปนานแล้ว

    "กำลังคน...เราต้องการกำลังคนเพิ่ม"

    กลุ่มผู้เล่นหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสายหลังจากประกาศภารกิจเซ็ตกริดออกไป  ด้วยเหตุนี้  เศษรฐกิจของอาณาจักรจึงพัฒนาอย่างก้าวกระโดด
    จนกระทั่งวันหนึ่ง...สินค้าภายในอาณาจักรเริ่มผลิตไม่พอขาย!

    'แต่ในทางกลับกัน  อสังหาริมทรัพย์กลับค้าขายได้คล่องเนื่องจากยังมีพื้นที่ใช้สอยเหลืออยู่อีกมาก'

    กำลังคนคือสิ่งขาดแคลนในทุกหน่วยงาน  
    ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะครองครอบ NPC ด้านแรงงานเป็นของตน  เป็นอีกครั้งที่ลอเอลตระหนักถึงความยอดเยี่ยมของกริด  การจะครอบครอง NPC วิชาชีพสักคนถือเป็นเรื่องยากแสนยาก  แต่กริดกลับสามารถครอบครอง NPC เหล่านี้ไว้เป็นจำนวนมาก  
    ผู้เล่นซาทิสฟายแทบไม่มี NPC เป็นของตัวเอง  แม้เกมจะเปิดตัวมานานแล้วก็ตาม

    'มีผู้เล่นเพียงหยิบมือเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง NPC ส่วนตัว'

    ลอเอลเองก็เช่นกัน  สมัยอดีตที่เขายังเล่นเกมนี้ตามลำพัง  ลอเอลจะมุ่งเน้นเพียงการเก็บเลเวล  ไม่สนใจความสัมพันธ์กับ NPC รอบข้างเลยสักนิด   ลอเอลจะมีค่าความสัมพันธ์กับ NPC เพียงระดับปานกลาง  ไว้สำหรับรับทำภารกิจและเสริมแกร่งไอเท็มเท่านั้น

    'เมื่อก่อนเราจะเน้นค้าขายแลกเปลี่ยนกับผู้เล่นเพียงอย่างเดียว  จะไม่คุยกับ NPC เลยนอกเสียจากภารกิจจะบังคับ'

    แต่กริดกลับทำในสิ่งที่ไม่มีผู้เล่นคนใดทำได้  
    สามัญสำนึกใช้กับชายคนนี้ไม่ได้อีกต่อไป
    ลอเอลลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทำงานพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังโรงตีเหล็ก

    'คงต้องให้กลุ่มช่างตีเหล็กเร่งมือมากกว่านี้...'

    อาณาจักรโอเวอร์เกียร์คืออาณาจักรแห่งช่างตีเหล็ก  หน่วยงานตีเหล็กจะได้รับงบสำหรับพัฒนามากเป็นพิเศษ  แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีปัญหาเดียวกับหน่วยงานอื่น  คือการขาดแคลนกำลังคนอย่างมาก  ทุกวันนี้  สินค้าเริ่มผลิตไม่เพียงพอต่อความต้องการของผู้เล่นแล้ว

    'ต้องบอกให้ข่านลดเวลาพักของช่างตีเหล็กทุกคนลง'

    อันที่จริง  เวลาพักของพวกเขาก็เหลือน้อยมากเป็นทุนเดิม  
    ถึงกระนั้นยังจะไปลดลงอีกหรือ...
    ลอเอลตระหนักดีว่าคงเกิดเสียงคัดค้านจากกลุ่มช่างตีเหล็กแน่  แต่สิ่งนี้ย่อมช่วยไม่ได้  ปัญหาขาดแคลนไอเท็มคือสิ่งที่ต้องรีบแก้ไขโดยด่วน

    "เฮ่อ…ห---หือ!"

    ลอเอลเดินออกจากปราสาทพร้อมกับถอนหายใจยาว  แต่ทันใดนั้นกลับต้องตะลึง  
    เสาลำแสงสีขาวขนาดยักษ์กำลังส่องลงมาจากท้องฟ้าเหนือลานกว้างของวังหลวง
    
    "อ--เอ๋...!"

    ลอเอลกระพริบตาถี่ๆ  เขาหลับตาลงและลืมขึ้นอีกครั้ง  ทำเช่นนี้ซ้ำไปมา
    ถึงกับต้องขยี้ตาให้แรงที่สุด  หรือแม้กระทั่งหยิกแก้ม
    ลอเอลไม่รู้ว่าภาพตรงหน้าที่ตนกำลังเห็น  เกิดจากภาพหลอนเพราะทำงานหนักมากไปหรือไม่...  
    เขาไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิด...
    
    ทันใดนั้น  กริดหันมาโบกไม้โบกมือให้ลอเอลผู้กำลังมีสีหน้าฉงน
    
    "กลับมาแล้ว!"

    "ฮะฮะ...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม"

    เมื่อตระหนักได้ว่าเป็นความจริง  ลอเอลเริ่มหัวเราะอย่างมีความสุข
    
    กริดกลับพร้อมกับเสาลำแสงขนาดยักษ์
    เมื่อสิ้นแสงสว่าง  ชายหนุ่มปรากฏกายโดยมี NPC นับหมื่นรายล้อมอย่างอบอุ่น

    'ชาติก่อนกริดเป็นพวกลักลอบขนคนเข้าเมืองรึไง...'

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร - เสาร์
ติดตามผู้แปลได้ที่ : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous