จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 642

    อาณาจักฮวาน  
    แม้อาณาจักรอาจมีขนาดเล็ก  แต่กลับเป็นผู้ปกครองทวีปตะวันออกโดยสมบูรณ์  พวกมันมีอำนาจล้นฟ้า
    จนกระทั่งวันหนึ่ง  มีเด็กชายอัจฉริยะได้ถือกำเนิดในอาณาจักรเล็กๆ แห่งนี้
    เขาเอาแต่ตั้งคำถามว่า  เหตุใดอาณาจักรฮวานถึงได้เป็นผู้ปกครองสูงสุดของทวีป
    และมันต้องถูกต้องแล้วหรือ  ที่จะแบ่งชนชั้นมนุษย์อย่างชัดเจนระหว่างยังบันและกลุ่มที่เหลือ

    เด็กคนดังกล่าวเอาแต่สงสัยในที่ไม่ควร  ผู้คนจึงจดจำเขาได้แม่น

    "เจ้าเด็กโง่คนนั้นมีนามว่าแพ็กม่า  มันคือไอ้งั่งที่เชื่อว่ามนุษย์คนทุกคนล้วนเท่าเทียมและสำคัญ"

    "..."

    การัมแสดงสีหน้าเปี่ยมสุขเมื่อหวนนึกถึงอดีต  มันกำลังอมยิ้ม
    ดวงตาทรงจันทร์ครึ่งเสี้ยวโก้งโค้งช่างงดงามและน่าดึงดูด  
    ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายด้วยกันเอง

    'ไอ้ระยำนี่...'

    กริดเกลียดคนหน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  แถมการัมก็แสดงท่าทีไม่น่าสมอารมณ์ตั้งแต่แรกพบ
    แม้อาจกำลังยิ้ม  แต่แววตาที่จ้องมองลงมายังกริด  ไม่ต่างจากสายตาที่มองเหยียดมดปลวกเลยสักนิด

    "ไอ้งั่งแพ็กม่าจะเก่งกาจเสมอในด้านทักษะไร้ประโยชน์ที่ใช้ต่อสู้ไม่ได้"

    นับตั้งแต่ปรากฏตัว  การัมเอาแต่พูดถึงแพ็กม่าในด้านลบ  มันเย้ยหยันว่าเป็นเพียงตัวตนสุดกระจอก
    แต่กริดก็มิได้หัวเสียแม้แต่น้อย  ชายหนุ่มไม่เคยพบแพ็กม่า  เขาไม่สนว่าแพ็กม่าจะถูกตำหนิหรือเหยียดหยันมากน้อยเพียงใด  แต่มีบางสิ่งที่สะกิดใจกริดอย่างจัง

    "ทักษะไร้ประโยชน์ที่ใช้ต่อสู้ไม่ได้...แกหมายถึงการตีเหล็กงั้นรึ"

    กริดอาจไม่มีความรู้สึกพิเศษต่อแพ็กม่าก็จริง  แต่สำหรับการตีเหล็กแล้วคนละเรื่อง  ชายหนุ่มชื่นชมเทคนิคของแพ็กม่า  และดีใจเสมอที่ได้เชี่ยวชาญมัน  สำหรับกริด  การตีเหล็กคือสิ่งที่พระเจ้าประทานให้กับชีวิตอันแสนหม่นหมองของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง  เป็นสิ่งที่พลิกผันชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังเท้า  
    แต่การัมกลับดูแคลน...  
    กริดแสดงอาการไม่พอใจ

    เมื่อเห็นกริดจ้องเขม็ง  การัมเอ่ยปากถาม

    "เจ้ากล้า...จ้องข้าผู้นี้ด้วยสายตาเช่นนั้นหรือ"

    "...ข--ขอโทษ  ตื่นเต้นจนลืมตัวไปหน่อย"

    กริดลดท่าทีแข็งกร้าวลง  สัญชาติญาณในกายได้ร่ำร้องตลอดเวลาว่า  ชายคนนี้อันตรายมาก  โอกาสเอาชนะคือ 0% อย่างแท้จริง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งกริดที่อยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์พร้อม
    ชายหนุ่มสูญเสียทักษะเกือบทั้งหมดไปในการปราบเจียงซืออาชาทมิฬ  
    ไม่มีโอกาสรับมือการัมได้แม้แต่น้อย

    'ฉันไม่ได้นอบน้อมต่อมันเพราะกลัวตายหรอกนะ!  ก็แค่ต้องการสืบข้อมูลแพ็กม่าให้มากกว่านี้เท่านั้น!'

    >> แล้วนายมาบอกฉันทำไม

    '...ก็แค่ไม่อยากให้เข้าใจผิด  ฉันไม่ได้คิดจะทำตัวอ่อนแอ!'

    หมับ...

    กริดใช้เหตุผลแถข้างคูกับบราฮัม  แต่คำพูดทั้งหมดเป็นดั่งมีดคมที่กำลังกรีดแทงหัวใจชายหนุ่ม  เขาพลันย้อนนึกกลับไปสมัยที่ตนยังอ่อนแอ  สมัยที่ยังยอมก้มหัวให้กับผู้แข็งแกร่งกว่า 
    กริดเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

    'บ้าจริง...เคยสัญญาไว้แล้วว่าจะเข้มแข็งกว่านี้  นี่ฉันจะไม่มีวันเอาชนะนิสัยตัวเองได้เลยรึไง  ฉันมัน...ไอ้ขี้แพ้!'

    กริดรอฟังคำดุด่าจากบราฮัม
    ทว่า  อีกฝ่ายกลับกล่าวปลอบใจ    

    'ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะอ่อนน้อมต่อหน้าผู้แข็งแกร่ง  แม้กระทั่งสัตว์ป่าที่พึ่งพาสัญชาตญาณ  แต่หากพบกับศัตรูที่เก่งกว่ามาก  พวกมันก็ยังรู้สึกหวาดกลัว  แล้วนับประสาอะไรกับมนุษย์...นายไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้'

    '...'

    'แต่อย่าได้ทนกับการกระทำอันเสื่อมเกียรติเด็ดขาด  หากมันต้องการให้นายทำในสิ่งน่าอับอายหรือเสียเกียรติ  จงเลือกความตายแทนการยอมจำนน  ไม่ใช่สิ่งที่ดีหากต้องกระทำเรื่องน่าละอายโดยยอมละทิ้งศักดิ์ศรี  อันที่จริง...ฉันเคยฆ่าคนแบบนั้นไปนับไม่ถ้วนแล้ว'

    '...'

    บราฮัมได้มอบคำแนะนำที่มีค่าให้กริดอีกครั้ง  มันเปี่ยมด้วยข้อคิดในการเคารพตัวเอง  ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะสั่นกลัวต่อหน้าผู้แข็งแกร่งกว่า  ขอเพียงไม่จำนนอย่างไร้เกียรติก็พอ
    กริดได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจ  เขาเลิกโทษตัวเองที่ร่างกายรู้สึกหวาดกลัวต่อการัม  

    การัมยังคงพูดต่อไป

    "ที่จริง...มันก็ไม่ใช่ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว  ทำเอาตกใจเลยล่ะ  ยิ่งแพ็กม่าบรรลุศาสตร์การตีเหล็กมากเท่าใด  พวกเราเหล่ายังบันก็ยิ่งมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากขึ้นเท่านั้น  สิ่งของที่แพ็กม่าสร้างมักมีคุณภาพสูงกว่าอุปกรณ์ทั่วไปเสมอ"

    สวบ

    การัมล้วงมือเข้าไปในชุดคลุมและหยิบกล้องสูบยา(ไปป์)ออกมา  
    เป็นกล้องสูบยาสีขาวนวล  ถูกสร้างอย่างวิจิตรบรรจง

    "นี่คือกล้องสูบยาที่แพ็กม่าสร้างจากไม้ฟอสฟอรัสขาว  คุคุคุ...ทุกครั้งที่ได้สูบมัน  ฉันจะหวนนึกถึงแพ็กม่าที่หนีหางจุกก้นไปเสมอ  อา...ความทรงจำเมื่อครั้งยังมีโอกาสได้ทรมานแพ็กม่าช่างเปี่ยมด้วยความสุขยิ่งนัก"

    "..."

    ช่างตีเหล็กในตำนานกลายเป็นเพียงคนสร้างกล้องสูบยา...

    'พวกยังบันแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่  ถึงสามารถปฏิบัติต่อแพ็กม่าได้เช่นนี้'

    หลังจากกลายเป็นผู้ทำพันธสัญญากับบาเบล  แพ็กม่าคือหนึ่งในตำนานสุดแกร่งที่ปราบจอมอสูรไปแล้วมากมาย
    ก็จริงอยู่ที่จอมอสูรจะอ่อนแอลงเมื่อปรากฏกายบนโลกมนุษย์  แต่ถึงกระนั้น  พลังต่อสู้ของแพ็กม่าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตำนานคนใด  เทียบได้แม้กระทั่งอริยดาบมุลเลอ  
    มิใช่ตัวตนที่การัมสามารถดูแคลนเยี่ยงมดปลวกได้

    'จะใช่แพ็กม่าเดียวกับที่เรารู้จักแน่หรือ...'

    ขณะกริดกำลังครุ่นคิดอย่างสับสน

    "ฟู่ว..."

    การัมเริ่มสูบกล้อง  มันใช้ปากสูดเข้าไปเต็มปอด  ก่อนจะพ่นควันออกมาฟอดใหญ่ด้านหน้า  กลุ่มควันคละคลุ้งรอบตัวมันและสลายไป  การกระทำเช่นนี้นับเป็นการดูแคลนตัวตนของกริดมาก

    "ใช่แล้ว...แพ็กม่าเป็นทาสที่ใช้งานสะดวกดี  มียังบันหลายคนนึกเสียใจเมื่อแพ็กม่าหนีหากจุกก้นออกจากอาณาจักรฮวานไป  โชคดีจริงที่ผู้สืบทอดแพ็กม่าปรากฏตัวขึ้น"
    
    การัมจ้องมองกริดตั้งแต่หัวจรดเท้า  ประหนึ่งเขาคือผลไม้เลอค่า
    จากนั้นมันจึงตัดประกาศกร้าว

    "ข้าจะนำตัวเจ้ากลับไปอาณาจักรฮวาน  หวังว่าอากาศของที่นั่นคงไม่หม่นหมองลงเพียงเพราะมีมดปลวกอาศัยเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัวหรอกนะ  คุคุคุ!"

    'ไอ้ระยำ...'

    ชายหนุ่มเริ่มถึงขีดจำกัดความอดทน
    ความกลัวอาจเคยเป็น 'นิสัย' เดิมของกริดก็จริง  
    แต่ไม่ใช่กับ 'การยอมจำนน'

    'เขาจะตัดสินใจยังไง...'
    บราฮัมครุ่นคิด

    กริดจดจ้องการัมเขม็ง  ปราศจากความหวาดกลัวโดยสิ้นเชิง  หมัดทั้งสองข้างถูกกำแน่นอย่างเดือดดาล

    "แกกล้าดูแคลนทักษะอันดับหนึ่ของโลกได้ยังไง!  แกคิดว่าฉันจะยอมจำนนแต่โดยดีงั้นหรือฟะ  ค-ยเหอะ!  คิดว่าตูเป็นใครกัน!"

    ขณะที่กริดกำลังจะตะโกนแบบนั้นออกไป

    >>  ใจเย็นก่อน  หลอกถามมันให้มากกว่านี้

    บราฮัมยับยั้งกริดไว้  เขาต้องการรู้ข้อมูลแพ็กม่าให้มากที่สุด
    แม้อาจถูกหักหลัง  แต่คนทั้งสองก็เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก่อน

    'อา...'

    กริดเข้าใจบราฮัมในทันที  
    เมื่อลองไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน  เขาเองก็อยากรู้เกี่ยวกับแพ็กม่ามากขึ้นเช่นกัน  
    ยิ่งได้รู้จักแพ็กม่า  กริดก็ยิ่งเข้าใกล้พลังที่แท้จริงของคลาสมากขึ้น
    ชายหนุ่มระงับความหงุดหงิดใจและกล่าวถามการัม

    "ฉันสงสัยว่า  แพ็กม่าหนีออกจากอาณาจักรฮวานด้วยเหตุผลใดกัน  และอีกหนึ่งเรื่องก็คือ  อายุของนาย...ดูภายนอกอาจใกล้เคียงกับฉัน  แต่ทำไมถึงเคยใช้ชีวิตในวัยเด็กร่วมกับแพ็กม่าที่ตายไปแล้วเป็นร้อยปี"

    คนที่ตอบไม่ใช่การัม

    "สมกับเป็นไอ้งั่ง...แกไม่รู้รึไงว่าคนธรรมดาไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามกับยังบัน!  นี่คือยังบันผู้ยิ่งใหญ่เชียวนะ!  พวกเขาสามารถบิดเบือนกาลเวลาได้ดั่งใจนึก!"

    ซัมดาซู  
    มันหมอบกราบอยู่บนพื้นนับตั้งแต่การัมปรากฏตัว  
    บัดนี้ซัมดาซูตะเบ็งสุดเสียงด้วยน้ำลายแตกฟองหวังเอาใจการัม  
    ราวกับชายคนนี้นับถือยังบันดุจดั่งเทพเจ้า

    'บิดเบือนกาลเวลา...'    

    พวกยังบันเป็นเทพรึไง...
    เมื่อสิ้นเสียงซัมดาซู  บราฮัมรีบโต้แย้ง

    >> นั่นเป็นไปไม่ได้แน่  เมื่ออยู่ต่อหน้ากาลเวลาที่ล่วงผ่าน  แพ็กม่านั้นไร้พลังไม่ต่างจากมนุษย์ปุถุชนทั่วไปเลยสักนิด  

    'หมายความว่า  ซัมดาซูพล่ามไปเรื่อยเปื่อยรึไง...'

    คำถามทับถมกองเป็นภูเขา
    ขณะกริดกำลังสับสน  การัมได้ตอบคำถามกริด
    
    "ทำไมแพ็กม่าถึงหนีน่ะหรือ...เพราะมันรู้สึกขายขี้หน้าในความไร้พลังของตนยังไงล่ะ  และเมื่อไม่อาจเผชิญหน้ากับความอับอายได้  ทางเดียวที่เหลือคือหนีไปให้ไกล"

    "ไร้...พลัง"
    
    ช่างตีเหล็กในตำนานแพ็กม่า...ไร้พลัง

    "ใช่แล้ว...มันอับอายในความไร้พลัง  เพราะมันสอบไม่ผ่านการทดสอบแสนสำคัญของยังบันที่มีชื่อว่า <ซือโหยว>   ท้ายที่สุดจึงหนีออกจากอาณาจักรฮวานเยี่ยงคนขลาด"

    "การสอบซือโหยว..."

( ซือโหยว <치우의[เกาหลี]> <蚩尤[จีน]> - หนึ่งในมหาเทพสงครามของตำนานจีนโบราณ  เขตปกครองอยู่ในที่ตั้งอาณาจักรเกาหลีโบราณ )

    "ก็แค่การทดสอบพลังทั่วไป...ง่ายแสนง่าย"

    "ทดสอบพลัง..."

    มันต้องยากขนาดไหนกัน  ตัวตนระดับอัจฉริยะอย่างแพ็กม่าถึงสอบไม่ผ่าน
    แต่ละคำพูดของการัม  กริดยากจะทำใจเชื่อลง

    "ในหมู่ยังบัน...แพ็กม่ามีชื่อเสียงในด้านความอ่อนแอ"

    "อ่อนแอ..."
    
    "ใช่แล้ว...วิชาดาบของมันเป็นเพียงกลปาหี่"

    "..."

    "หืม...ดันมัวแต่คิดเรื่องเก่าจนเสียเวลาเพลิน  เอาล่ะ...เจ้าต้องไปอาณาจักรฮวานกับข้า  มีอีกหลายสิ่งที่ต้องรีบทำ  อ้อ...ก่อนอื่นก็---"

    การัมชำเลืองสายตาจ้องมองฮานซอกบงและซูเอ
    ในเสี้ยววินาทีนี้  ทั้งกริด  ซัมดาซู  ฮานซอกบง  และซูเอ  ทุกคนพลันยืนแข็งทื่อราวรูปปั้นหิน  หัวใจของพวกเขาแทบหยุดเต้น 
    แววตาของการัมเปี่ยมด้วยความอาฆาตชัดเจน  แตกต่างจากเมื่อครั้งสนทนากับกริดโดยสิ้นเชิง  เห็นได้ชัดว่า  การัมชื่นชอบ(?)กริดมากเพียงใด

    "ข้าต้องรีบจัดการกับผู้ที่บังอาจลองดีกับยังบัน"

    ซู้ด...

    การัมสูบกล้องยาเข้าไปเต็มปอด  
    ทันใดนั้น  ลำกล้องสูบยาพลันกลายเป็นสีแดงก่ำ

    'แย่ล่ะสิ...!'

    กริดรู้จักธรรมชาติของไม้ฟอสฟอรัสขาวเป็นอย่างดี  และนี่คือสัญญาณก่อนการระเบิดรุนแรง  
    ปากของการัมกำลังจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ งั้นหรือ
    หากคิดตามสามัญสำนึก  การัมคงได้รับบาดเจ็บหนักแน่  แต่สามัญสำนึกทั่วไปคงมิอาจนำมาใช้กับยังบันได้

    "วิชาดาบแพ็กม่า"

    ชายหนุ่มขยับร่างกายตามสัญชาตญาณที่สั่งสมมา  เขาหวังปกป้องสองพ่อลูกให้จงได้
    ทันใดนั้น

    ฟู่วว!

    การัมพ่นไฟออกจากปาก  เป้าหมายคือฮานซอกบงและฮานซูเอ

    "วังวน"

    ซู่ววววว!

    กริดพุ่งตัวขวางฮานซอกบงพร้อมกับใช้ทักษะสวนกลับ

    บึ้มมม!

    "อะ...อะ!"

    "น--นี่มัน..."

    ซัมดาซูและฮานซอกบงพลันอ้ำอึ้งเมื่อเห็นการัมถูกไฟของตัวเองคลอกใบหน้า
    ยังบันบาดเจ็บได้ด้วยหรือ...นั่นไม่มีทางเด็ดขาด

    "รีบหนีไปซะ!"

    กรีดรีบผลักสองพ่อลูกให้หนีไป

    "เจ้ากล้าดียังไง..."

    การัมพึมพำท่ามกล่างควันไฟคละคลุ้ง  สุ้มเสียงอันบางเบาของมันกำลังสั่นระริก  แฝงไวด้วยโทสะอย่างชัดเจน

    "มดปลวกกล้าหันดาบใส่ข้าเชียวหรือ...คิดว่าข้าคนนี้เป็นใครกัน!"

    ฟุ่บ!

    การัมพุ่งตัวหากริดด้วยความเร็วสูง  มือข้างหนึ่งจับกล้องสูบยา  ส่วนมืออีกข้างไพล่ไว้ด้านหลัง  
    ชายหนุ่มรีบโต้กลับด้วยวิชาดาบแพ็กม่า  ร่ายรำ  ด้วยวิญญาณดาบในมือ
    ทว่า...

    ฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!
    
    แปะ!

    การัมหลบหลีกทุกรัศมีดาบได้อย่างหมดจด  จากนั้นก็ใช้กล้องสูบยาเคาะหน้าผากกริดอย่างอ่อนโยนหนึ่งครั้ง

[ ท่านได้รับความเสียหาย 9,350 หน่วย ]

    'บ้าน่า...'

    การโจมตีธรรมดารุนแรงขนาดนี้ได้ยังไง...

    ซู้ด

    ขณะกริดกำลังสั่นระริก  กล้องสูบยาของการัมก็แดงก่ำอีกครั้ง
    ฮานซอกบงรีบตะโกนด้วยท่าทีลนลาน

    "กริด!!"

    "...!"

    บึ้มมม

[ ท่านได้รับความเสียหาย 25,310 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหายรุนแรงบริเวณดวงตา  ท่านตกอยู่ในอาการตาบอด ]
[ เป็นอาการผิดปรกติทางกายภาพ  ท่านมิอาจต้านทาน ]
    
    "...!!"

    ทุกสิ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  เสียงระเบิดกึกก้องก่อนกริดจะทันรู้สึกตัว  ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อดวงตาข้างหนึ่งอาบด้วยเลือดสีแดงสด  ร่ายกายกำลังโงเงนเสียการทรงตัว
    การัมแสดงสีหน้าเหยียดหยัน

    "วิชาดาบชั้นต่ำ"

    วิชาดาบแพ็กม่า...
    การัมกำลังดูแคลนสุดยอดพลังที่กริดพึ่งพามาทั้งชีวิต  
    ชายหนุ่มเปี่ยมด้วยโทสะ  กริดกวัดแกว่งวิญญาณดาบอีกครั้งพร้อมกับพุ่งตัวเข้าหาการัมด้วยความเร็วสูง

    "อ่อนแอจนทนดูไม่ได้จริงๆ...ตัดขาสักข้างทิ้งดีไหมนะ  จะได้ลิ้มรสความสิ้นหวังเพิ่มอีกสักหน่อย"

    ในความทรงจำของการัม  วิชาดาบแพ็กม่าคือมายากลปาหี่ไม่ผิดแน่  มันไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวต่อวิชาดาบแพ็กม่าเลยสักนิด  สิ่งนี้ได้ฝังอยู่ในความทรงจำมาแสนนาน
    การัมมองว่า  ไม่มีความจำใดต้องขัดขวางท่วงท่ารำดาบของวิชาอันไร้พลัง
    
    และนี่คือข้อผิดพลาด...

    "คลื่นทำลายล้างร่ายรำสังหาร!"

    "...!!!"

    คลื่นพลังมหาศาลระเบิดรอบกายกริด
    ชายหนุ่มสำแดงวิชาดาบของแพ็กม่าที่ไม่เคยมีอยู่ในความทรงจำการัม
    ดวงตาของมันพลันเบิกโพลงด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร - เสาร์
ติดตามผู้แปลได้ที่ : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous