จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 535

       'นั่นมัน... ไม่มากไปหน่อยรึไง!'

       นี่คือคันศรฟินิกซ์แดงที่กริดทุ่มเทกายใจทั้งหมดลงไป  ทักษะการออกแบบถูกใช้ไปหนึ่งครั้ง  และชายหนุ่มได้ใส่จิตวิญญาณอัดแน่นลงในคันศรอย่างเต็มเปี่ยม...

       'เราต้องเสียมันไปจริงหรือ'

       กริดไม่เชื่อหูตนเอง  
       ฮานซอกบงร้องขออีกครั้ง

       "การได้รับคันศรฟินิกซ์แดงคืนมา  จะทำให้ผมมีชีวิตยืนยาวจนสามารถปกครองแพงเจียได้อีกตราบนานเท่านาน  ดังนั้น  ถือว่าผมขอเถอะนะ"

       "เดี๋ยวก่อน... หรือว่า..."

       สีหน้าของกริดพลันแดงก่ำ  ในยามที่เขาตระหนักบางสิ่งได้
       ได้รับกลับคืน...!
       คำๆ นี้ย่อมหมายความว่า  คันศรฟินิกซ์แดงที่เคยหายไป  บัดนี้กลับคืนสู่ที่เดิมแล้ว  ถึงแม้จะไม่ใช่ของเดิมก็ตาม  
       สมบัติแห่งชาติซึ่งถูกเก็บไว้ที่แพงเจีย  
       การแข่งตีเหล็กประจำปี  ถูกจัดขึ้นเพื่อเฟ้นหาคันศรฟินิกซ์แดงมาแทนที่อันเก่าซึ่งสูญหายไปแล้ว

       'ฮานซอกบงต้องการหาคันศรฟินิกซ์แดงอันใหม่มาแทนของเดิม...'

       เรื่องราวเป็นเช่นนี้นี่เอง...
       ลอร์ดแพงเจียเพียงต้องการคันศรฟินิกซ์แดงอันใหม่  มาแทนที่ของเก่าซึ่งหายไป
       เหตุใดตนไม่ตระหนักถึงสิ่งนี้ตั้งแต่แรก!

       'บ้าบอสิ้นดี...'

       ตุ้บ!

       กริดพึมพำราวกับสติหลุดลอย  เขาใช้มือทั้งสองข้างกุมหัวพร้อมกับขยำเส้นผม  กริดรู้สึกใจสลาย  
       เขาเกลียดภารกิจนี้งั้นหรือ...
       ไม่เลย  ภารกิจนี้จะมอบสิทธิ์เข้าดันเจี้ยนลับของปราสาท  แถมยังเพิ่มค่าความสัมพันธ์กับลอร์ดแพงเจียได้ในเวลาเดียวกัน  ต่อให้รู้แต่แรกว่าต้องมอบคันศรฟินิกซ์แดงให้  กริดก็คิดทำมันโดยไม่ลังเล

       แถมท่อนไม้ฟอฟอรัสขาวที่เตรียมไว้ก็ยังมีเหลือเฟือ  เขาจะสร้างใหม่อีกสักอันก็ยังได้  

       'การสร้างขึ้นใหม่  อย่างน้อยมันจะมีเกรดออกมาเป็นอีปิกหรือยูนีค'

       แล้วเหตุใดกริดถึงเศร้าโศกเพียงนี้
       เหตุผลงั้นง่ายมาก

       'ทำไมไอเท็มในภารกิจต้องออกมาเป็นเกรดเลเจนดารีตลอด...!'

       ในอดีต  เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นสมัยงานแข่งนานาชาติ  กริดสร้างไอเท็มชนิดเติบโตได้สำเร็จ  แต่กลับถูกพรากไปจากมือ  เขารู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับความยุติธรรม

       'สร้างสุดยอดไอเท็มสำเร็จ  เพียงเพื่อส่งมอบให้ผู้อื่น...'

       ตนดีใจราวกับคนบ้าในยามที่มันออกมาเป็นเกรดเลเจนดารี

       "ดวงบัดซบ..."

       เขาอับโชคเกินไป  เป็นโชคชะตาที่มิอาจฝืนได้

       "ไปกันเถอะ"

       กริดคุกเข่าถอนหายใจหมดอาลัยตายอยากตามลำพัง
       ฮานซอกบงเป็นคนเดินเข้ามาพยุ่งกริดให้ลุกขึ้นอีกหน  จากนั้นก็นำทางกริดและไวท์ไปยังปราสาทแพงเจีย

       เฮ~!

       ลอร์ดแพงเจียผู้ยิ่งใหญ่  ยามนี้กำลังจับมือช่างตีเหล็กอย่างอบอุ่น
       ผู้ชมส่งเสียงโห่ร้องยินดี  พวกเขาตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า  ซึ่งไม่ได้เห็นบ่อยนัก

       "แม้แต่แชมป์เก่าปีที่แล้วอย่างฉัน  เขายังไม่เคยทำขนาดนี้เลยสักครั้ง..."

       หัวหน้าทีมตีเหล็กเพลิงฟ้า  เอโนช  มันกำลังท้อแท้สุดขีด  ยามนี้  ไวท์  ชายที่มันดูแคลนมาตลอดสามปีเต็ม  กลับได้ดิบได้ดีและเซงหน้าไปในชั่วข้ามคืน

       ***

       ณ ปราสาทแพงเจีย

       "เฮ่อ..."

       ระหว่างทางเดินไปยังปราสาท  กริดตัดพ้อภายในใจอยู่หลายหน  
       แต่ในที่สุด  เขาพลันหยุดคิดเรื่องเก่าไปจนหมด
       ชายหนุ่มถูกความงามของปราสาทแพงเจียดึงดูดเข้าอย่างจัง  ปราสาทแพงเจียตรงหน้าให้ความรู้สึกราวกับเป็นปราสาทยุคเก่าของราชวงศ์โกคุรยอ  ซึ่งพบเห็นได้บ่อยในซีรีส์เกาหลีย้อนยุค

       'แต่มันทั้งใหญ่กว่า  และสีสันฉูดฉาดกว่าหลายเท่า'

       กริดเดินไปทางถนนที่ปูด้วยหินอ่อน  ผ่านประตูทั้งหมดเจ็ดบาน  ในที่สุดก็เข้าถึงส่วนลึกสุดของปราสาทแพงเจีย  เป็นบริเวณที่มีระดับความปลอดภัยสูงสุด  เพราะเจ้าเมืองและครอบครัวจะพำนักอาศัยอยู่ภายในนี้  
       ไวท์ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่  เขาเกิดอาหารประหม่าอย่างเห็นได้ชัด  ไวท์แตกต่างจากกริด  ในฐานะช่างตีเหล็กธรรมดา  ย่อมไม่เคยมีโอกาสเข้าชมส่วนลึกสุดของราชวัง

       "เอ่อ... ท่านลอร์ด  ผมคิดว่าสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับช่างตีเหล็กต่ำต้อยอย่างผม"

       เป็นกริด  มิใช่ฮานซอกบง  ที่ตอบไวท์กลับไป
       "ทำไมนายถึงกลายเป็นช่างตีเหล็กต่ำต้อยไปได้"

       "ฮะฮะ!  ท่านกริดพูดถูก!  ช่างตีเหล็กคือรากฐานความสำเร็จของอาณาจักร!  ยิ่งไปกว่านั้น  คุณไวท์!  คุณคือช่างตีเหล็กอันดับหนึ่งของแพงเจียในตอนนี้  หากคุณถ่อมตนว่าต่ำต้อย  นั่นจะไม่ทำให้ชื่อเสียงอาณาจักรสั่นคลอนเอาหรือ"

       "..."

       ไวท์รู้สึกราวกับฝันไป
       ชายที่ถูกดูแคลนมาโดยตลอด  
       เมื่อตื่นมาในเช้าวันนี้  เขากลับกลายเป็นที่ยอมรับของลอร์ดแพงเจียไปแล้ว
       เสียงเชียร์จากผู้ชมรอบสนามยังคงดังกึกก้องในหัวไวท์ไม่เสื่อมคลาย

       'ชีวิตของเราเปลี่ยนผันในพริบตา...'

       ทั้งหมดนี้เกิดจาก...

       'กริด!'

       ไวท์หันไปมองกริดด้วยแววตาซาบซึ้งใจ  ดูคล้ายกับดวงตาของโนเอะในยามหิวโหยจนท้องร้อง  
       กริดพลันรู้สึกหนักอึ้งแปลกประหลาด

       'เรามักเป็นที่รักของพวกลุงเสมอ...'

       เป็นเช่นนี้ยาวนานนับแต่อดีต
       กริดจะถูกชื่นชอบโดยบรรดา NPC ตาลุงทั้งหลาย  ตัวอย่างที่ชัดเจนคงหนีไม่พ้นข่าน  
       กริดเป็นวัยรุ่นหนุ่มแน่น  เขาต้องการเป็นที่รักของ NPC สาวสวยสุดเซ็กซี่มากกว่า

       'NPC ช่างตีเหล็กสาวสวยก็มีตั้งเยอะไม่ใช่รึไง...'

       เหตุใดรอบกายตนถึงมีแต่ NPC รุ่นลุงอยู่เต็มไปหมด  แม้กระทั่งเอลฟ์คนเดียวบนโลกที่กริดได้พบพาน... ก็ดันเป็นเพศชายเสียอีก

       "อย่าบอกนะว่า..."

       นี่คือผลพวงจากความอับโชคติดตัว...!
       กริดพลันขนลุกชูชัน  ชายหนุ่มห่อไหล่อย่างหมดอาลัยตายอยาก

       ฮานซอกบงนำทางกริดไปถึงห้องในสุด  เป็นห้องขนาดเล็กที่มีอักษรเขียนไว้บนแผ่นป้ายมากมาย  ทั้งหมดล้วนแขวนบนผนังเรียงราย

       "สุดยอด... มีคนที่ลายมือบัดซบเท่าเราอยู่บนโลกด้วยหรือ"

       กริดอดชื่นชมไม่ได้  ฮานซอกบงกระแอ่มเล็กน้อยก่อนจะดึงป้ายที่เขียนอักษร 'กฏ' ลงมา  
       ไม่สิ  มันไม่ใช่อักษร 'กฏ'  แต่เป็นอักษร 'ไฟ' ที่ลายมือห่วยบรม  
       หลังแผ่นป้ายมีปุ่มเล็กซ่อนอยู่  เมื่อฮานซอกบงกดลงไป  กำแพงห้องที่ราบเรียบได้แยกออกเป็นสองฝั่งซ้ายกว่า  เผยให้เห็นบันไดลับสำหรับลงไปด้านล่าง

       "เอาล่ะ  ไปกันเถอะ"

       กริดและไวท์กำลังยืนจดจ้องประตูทางเข้า  ฮานซอกบงอมยิ้มอย่างเป็นกันเอง  ก่อนจะนำทางทั้งคู่เดินลงไปด้านล่าง

       จากนั้นครู่หนึ่ง

       "การมีห้องแบบนี้อยู่ใต้ปราสาท..."

       มิติใต้ดินถูกจำลองโดยป้ายหลุมศพหยกขาว  เป็นสถานที่ซึ่งแผ่กลิ่นอายความอบอุ่นอย่างเต็มเปี่ยม  ทันใดนั้น  พืชมอสสีน้ำเงินที่เกาะตามกำแพงพลันส่องสว่าง

       "เล็กเกินกว่าจะเป็นดันเจี้ยน... เป็นสถานที่แบบไหนกัน"
       
       ฮานซอกบงตอบกริดพร้อมกับนำคันศรฟินิกซ์แดงออกมา  เขาเริ่มอธิบายไปพลางวางธนูลงบนแท่นบูชา

       "สสถานที่แห่งนี้มีฮวยจุ้ยที่ดี..."

       ฮานซอกบงยังคงเล่าต่ออีกมาก...

       ...

       'อะไรคือทางน้ำไหลผ่าน... อะไรคือธาตุทั้งห้า...  หมอนี่กำลังพล่ามเรื่องอะไรอยู่!'

       เป็นคำอธิบายยาวเหยียดและยากเกินกว่าที่คนอย่างกริดจะเข้าใจ  ชายหนุ่มสับสนในคำพูดของฮานซอกบง  ทั้งหมดล้วนเข้าหูซ้ายและทะลุออกหูขวา

       "หรืออีกความหมายหนึ่ง  มันคือห้องที่สุดยอดผลงานของท่านกริดจะถูกประทับไว้ตลอดกาล"

       "อา... นั่นสินะ"

       มีสิ่งหนึ่งที่แน่ชัดแล้ว
       คันศรฟินิกซ์แดงเกรดเลเจนดารี  มันจะไม่มีวันกลับมาเป็นของเขาอีกแล้ว

       'ไม่ใช่เรื่องยากที่จะสร้างคันศรฟินิกซ์แดงขึ้นใหม่  เพราะไม้ฟอสฟอรัสขาวมีอยู่ทั่วทั้งทวีปตะวันออก  แต่ว่า...'

       เขาจะสร้างธนูเกรดเลเจนดารีขึ้นได้อีกครั้งจริงหรือ
       แม้แต่กริดก็ไม่มั่นใจในเรื่องนี้

       "อ๊ะ--"
       กริดสะดุ้งในยามฉุกคิดบางสิ่งขึ้นได้
       "ว่าแต่คุณซอกบง... ไม่ใช่สิ  ลอร์ดซอกบง  คุณน่าจะรู้ใช่ไหม  ว่าสิ่งที่ผมสร้างขึ้นเป็นเพียงคันศรฟินิกซ์แดงไร้จิตวิญญาณเทพ  มิใช่คันศรฟินิกซ์แดงที่แท้จริง  มันจะใช้แทนกันได้หรือ  ไม่ใช่ว่าความพยายามของคุณสูญเปล่ารึไง"

       กริดยังคงไม่ละความเสียดายจากคันศรฟินิกซ์แดง  เขาต้องการได้มันคืน
       แต่ฮานซอกบงกลับเข้าใจเจตุนาผิดไป

       "ท่านผู้ปกปิดตัวตน... สมแล้วที่เป็นบุคคลยิ่งใหญ่  จิตใจของท่านกว้างขวางดุจดั่งมหาสมุทร"

       "หือ..."
       
       "ผมรู้สึกซาบซึ้งใจมากแล้ว  ที่ท่านช่วยสร้างคันศรฟินิกซ์แดงขึ้นมาแทนของเก่า  แต่ถึงกระนั้นท่านกลับเป็นกังวลว่า  ผลงานที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ยังมิอาจทดแทนของเก่าได้สินะ..."

       "..."

       กริดพลันกระอักกระอ่วนกับความเข้าใจผิดมหันต์ของฮานซอกบง

       "คุณธรรมของท่านสูงส่งเทียบเท่ากษัตริย์แห่งโช  เพียงได้มองท่าน  ผมก็เกิดความชื่นชมอย่างมาก  หากท่านไม่รังเกียจ  กระผมจะมอบสมญานามให้"

       'สมญานาม!'

       สมญานามในซาทิสฟายเปี่ยมไปด้วยพลังงานลึกลับ  พวกมันสามารถเพิ่มค่าสถานะบางชนิด  หรือมอบทักษะใหม่  หรือไม่ก็มอบพลังใหม่ให้ผู้ครอบครอง  ยิ่งมีสมญานามมากก็ยิ่งเป็นสิ่งดี  ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ!

       "ได้เลย!  ไม่มีปัญหา!"

       ฮานซอกบงพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นกริดขานรับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
       "ท่านคือสุภาพบุรุษที่มาพร้อมความยุติธรรม  เพื่อเป็นเกียรติแก่แพงเจีย  ผมขอเรียกท่านว่า... ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย"

       "ดยุคแห่งคุณธรรม... ของแพงเจีย"

       กริดพลันรู้สึกถึงลางร้าย...  
       เสียงบราฮัมดังก้องขึ้นในหัวทันที

       'เฉกเช่นที่แวมไพร์ผู้สืบทอดอย่างฉันได้รับสมญานาม <ดยุคแห่งปัญญา>  สิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์เองก็มีฉายาที่ขึ้นต้นด้วยคำว่าดยุคเช่นกัน  อริยดาบมุลเลอร์มีสมญานาม <ดยุคแห่งจิตสังหาร>  ส่วนช่างตีเหล็กแพ็กม่ามีสมญานาม <ดยุคแห่งไฟ>... สมญานามดยุคจึงเปรียบดั่งสัญลักษณ์ของตำนาน  ที่จะมอบพลังอันแข็งแกร่งให้ตำนานเหล่านั้น... หลังจากแพ็กม่าได้รับสมญานามดยุคแห่งไฟ  เขาสามารถเสกเปลวเพลิงโดยการใช้วิชาดาบหรือการทุบค้อนลงบนทั่ง'

       "อา..."

       สีหน้าผิดหวังของกริดเมื่อครู่  บัดนี้สลายไปทันใด  แปรเปลี่ยนเป็นความคาดหวังเต็มเปี่ยม  จากนั้นก็ไต่ถามบราฮัมต่อ

       'แล้วดยุคแห่งคุณธรรมจะมีเอฟเฟคพิเศษใดบ้าง'

       ขณะนั้นเอง

[ ท่านได้รับสมญานาม <ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย> ]
[ ท่านได้รับทักษะ <คุณธรรมปราณีที่ไม่สมบูรณ์> ]

[ คุณธรรมปราณีที่ไม่สมบูรณ์ ]
หมวดหมู่ : ทักษะติดตัว
       เมื่อล่ามอนสเตอร์  มีโอกาสที่ท่านจะเห็นอกเห็นใจพวกมันและปล่อยให้มีชีวิตรอดกลับไป

       "ว่าแล้ว... ไอ้!@#$%"

       ลงเอยด้วย  กริดมิอาจอดกลั้นต่อไปได้  ชายหนุ่มสบถภายในใจอย่างรุนแรง  
       บราฮัมพยายามปลอบประโลม

       'อย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลย  สมญานามดยุคย่อมไม่ใช่สิ่งเลวร้าย  หรือต่อให้เลวร้าย  นายก็ไม่ต้องไปสนใจมัน...  สมญานามดยุคมิได้จำกัดแค่คนละครั้ง  แต่คนๆ เดียวสามารถครอบครองสมญานามดยุคได้มาย  นายอาจได้รับสมญานามใหม่ที่แข็งแกร่งในภายหลัง  หรือต่อให้เป็นสมญานามกระจอก  ตราบใดที่มีฉันคนนี้อยู่  นายก็ไม่ต้องกังวลภัยอันตรายใดทั้งสิ้น'

       "เฮ่อ... ถ้ายังมีแต่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น  บางทีฉันอาจคิดเลิกเล่นเกมนี้ก็ได้"
       
       ณ เวลานี้  กริดไม่มีทางรับรู้เลยว่า
       สมญานามคุณธรรมที่ได้รับ  จะส่งผลด้านบวกต่อเขาอย่างมหาศาลในอนาคต

       ***

       ณ สำนักงานใหญ่ S. A. กรุ๊ป
       ขณะลิมชอลโฮกำลังง่วนอยู่กับงาน  เขาได้รับรายงานด่วนจากซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ 'มอร์เฟียส'

[ มีผู้เล่นได้รับสมญานามดยุคแล้ว ]

       "อะไรนะ!"

       ลิมชอลโฮพลันสะดุ้ง
       สมญานามดยุคคือพลังอันยิ่งใหญ่  ที่จะมอบให้ผู้เล่นซึ่งเป็นตำนานหรือใกล้จะกลายเป็นตำนานเท่านั้น
       เป็นสมญานามที่ได้รับยากยิ่ง  แต่แลกมาด้วยพลังอำนาจมหาศาล  
       เงื่อนไขการได้รับ  เบื้องต้นต้องประสบความสำเร็จในหลายด้าน  สั่งสมชื่อเสียงเหลือคนานับ  และได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากชาวเมืองในซาทิสฟาย

       "มอร์เฟียส... ไหนนายบอกว่าสมญานามดยุคจะไม่มีผู้ใดครอบครองไปอีก 1 ปี 8 เดือน"

[ ผู้ครอบครองคือหนึ่งในห้าปาฏิหาริย์  เป็นอีกครั้งที่ฉันมิอาจคาดเดาการกระทำของกริดได้ ]

       "กริด...! ฮะฮะ!  ครั้งนี้ก็ด้วยหรือ"

       ลิมชอลโฮชื่นชอบกริดมากเป็นพิเศษ
       อดีตชายผู้น่าสงสารและอาภัพ  เขาเติบโตขึ้นเป็นผู้เป็นคนได้เพราะซาทิสฟายที่ลิมชอลโฮสร้าง  
       ลิมชอลโฮภาคภูมิใจกับสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้น  เขาดีใจที่เกมของตนได้เปลี่ยนชีวิตผู้คน  ลิมชอลโฮจึงชอบที่จะเฝ้ามองกริดเล่นซาทิสฟายอย่างความสุข
       จากนั้น  เขาถามมอร์เฟียสด้วยสีหน้าคาดหวัง

       "แล้วกริดทำอะไรแผลงๆ จนนายคาดไม่ถึงอีกล่ะคราวนี้"

[ ไม่ใช่สิ่งใดแปลกพิสดาร  เฉกเช่นทุกครั้ง  เขารู้สึกชื่นชมในตัว NPC   จึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ  เมื่อกริดกระทำเช่นนี้ครบ 79 ครั้ง  สมญานามดยุคได้ถูกเปิดใช้งาน ]

       "อืม... นั่นเป็นจุดเด่นของกริดอยู่แล้วสินะ"

       กริดคือผู้เล่นที่เก่งฉาจด้านสร้างความสัมพันธ์กับ NPC   และไม่ใช่ทุกครั้งที่ตั้งใจ  โดยหลายครั้งเกิดจากการกระทำพิสดารหลุดโลก  หรือไม่ก็เกิดจากความเข้าใจผิด
       แต่ลิมชอลโฮไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน

       "แล้วเขาได้รับสมญานามดยุคอันไหน..."

[ ดยุคแห่งคุณธรรมของแพงเจีย ]

       "ดยุคแห่งคุณธรรม… ของแพงเจีย"

       การมีคำที่น่ารังเกียจ (แพงเจีย) พ่วงท่ายย่อมหมายความว่า  กริดยังไม่ใช่ดยุคแห่งคุณธรรมโดยสมบูรณ์  แต่มันไม่น่าประหลาดใจเท่าไรนัก  ช่วงเวลานี้ยังเร็วไปที่ใครสักคนจะได้รับสมญานามดยุคสมบูรณ์แบบ  
       ลิมชอลโอรู้สึกกระอักกระอ่วนที่กริดกำลังไปบนเส้นทางของดยุคแห่งคุณธรรม

       "คุณธรรม… ไม่เหมาะกับช่างตีเหล็กเลยสักนิด"

       สมญานามดยุคถูกออกแบบเพื่อให้เหมาะสมกับตำนานในแต่ละสาย

       "ไม่สิ… ทำไมกริดถึงไม่ได้รับสมญานามดยุคแห่งไฟ… แย่ล่ะสิ เขาต้องหัวเสียมากแน่"

       ลิมชอลโฮจินตนาการภาพกริดคลุ้มคลั่งได้เป็นอย่างดี  
       เขาส่ายศีรษะเล็กน้อย

       "ทำไมนายถึงต้องทำดีกับ NPC อยู่เรื่อยเลยนะ..."

       นี่คงเป็นผลพวงจากจิตใจที่ดีงาม...
       ลิมชอลโฮรู้สึกทั้งสงสารและชื่นชมกริดในเวลาเดียวกัน

• Next
• Previous