จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 525

       'เราเคยนึกสงสัยมาตลอดว่า  ทำไมซาฟิสฟายถึงไม่มีระบบปิดการรับรส  ในเมื่อผู้เล่นเกือบทุกคนมีปัญหากับการดื่มโพชั่นรสขม...'

       รสขมของโพชั่นคือหนึ่งในบาเรียสำคัญของซาทิสฟายที่ทุกคนต้องข้ามผ่านไปให้ได้  เคยมีผู้เล่นจำนวนมากร้องขอให้ซาทิสฟายปิดการรับรสของตน  เพราะพวกเขาไม่ชอบรสขม  แต่ทางเอส-เอ-กรุ๊ปย่อมไม่ตอบรับคำร้องเหล่านั้น  พวกเขามองว่า  การจำลองรสชาติถือเป็นอีกหนึ่งระบบที่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่  พวกเขาไม่ต้องการให้ผู้เล่นหลีกหนีจากความจริง  
       แต่ตอนนี้  กริดกลับคิดถึงอีกเหตุผลที่ต่างออกไป

       'เอส-เอ-กรุ๊ปไม่ยอมให้ผู้เล่นปิดระบบรับรสเพราะว่า  พวกอยากให้ทุกคนลิ้มรสชาติแสนบัดซบของอาหารไอดานกันถ้วนหน้า'

       ในทีมพัฒนา  ต้องมีคนโรคจิตหลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง
       กริดครุ่นคิดอย่างมั่นใจ  จากนั้นก็หันไปสั่งชาจากพนักงานหนึ่งแก้ว  ไม่ว่ายังไง  เขาต้องรีบขจัดรสชาติสุดบรรลัยที่ยังค้างติดอยู่ในปาก

       "น้ำ… ไม่สิ  ไม่พอแน่...  เอาเป็นชาสมุนไพรราคาถูกที่สุดในร้านก็แล้วกัน"

       "ชาสมุนไพรราคาถูกสุด..."

       "ถูกต้อง"

       "ไม่สนใจกลิ่นหรือรสสักหน่อยหรือ...  แต่หากต้องการสั่งชาราคาถูกจริง  ฉันขอแนะนำชามะนาว  มันทั้งถูกและอร่อย"

       "โฮ่..."

       พนักงานหญิงคนนี้  กริดไม่เคยใส่ใจเธอมาก่อน
       สีหน้าของเธอยากจะคาดเดาได้ว่ากำลังคิดสิ่งใด  แต่ที่แน่ชัด  หน้าอกของเธอคือคัพ A  นั่นเป็นสาเหตุที่กริดมิได้มองว่าเธอเป็นหญิงสาวโตเต็มวัย  
       ทว่า  กริดกำลังเกิดความชื่นชอบในตัวเธอ

       'เป็นเอ็นพีซีที่มีสติปัญญาค่อนข้างสูงเลยทีเดียว...'

       ไม่ใช่เรื่องปรกตินัก  ที่เอ็นพีซีร้านค้าจะมีสติปัญญาฉุกคิดและแนะนำสิ่งเหมาะสมให้ผู้เล่น  แม้ซาทิสฟายจะได้ชื่อว่าปัญญาประดิษฐ์ล้ำเลิศเพราะมอร์เฟียส  แต่กับเอ็นพีซีทั่วไปกลับมักไม่เป็นเช่นนั้น  โดยเฉพาะบริกรร้านค้า  ส่วนมากพวกเขาจะมีสติปัญญาสูงกว่าจู๊ดเพียงเล็กน้อย  
       เมื่อมองในมุมนี้  เอ็นพีซีสาวประจำร้านไอดานนับว่าน่าสนใจทีเดียว

       'จะเป็นเพชรในตมรึเปล่า...'

       หากกริดเป็นผู้เล่นธรรมดา  คงไม่มีวันสัมผัสถึงความพิเศษจากหยางเฟยได้  แต่กริดมิใช่ผู้เล่นทั่วไป  ความเอาใจใส่ในตัวเอ็นพีซีมีมากเป็นพิเศษ  และเป็นจุดที่ทำให้ชายหนุ่มเริ่มสนใจหยางเฟย

       "ตกลง  ชามะนาวหนึ่งแก้ว"

       "ค่ะ"

       หลังจากเขาสั่งชามะนาวไปหนึ่งแก้ว  ไอดานและหยางเฟยได้หันไปคุยกันเองเล็กน้อย

       หมับ

       กริดหยิบดาบแห่งลอร์ดผู้ใหญ่ออกจากช่องสัมภาระและรีบใช้ทักษะสำรวจตัวละคร

       ชิ้ง~

ชื่อ : หยางเฟย
อายุ : 17 ปี  เพศ : หญิง
ตำแหน่ง : พนักงานร้านอาหาร
สมญานาม : คนหัวไว
       สามัญชนที่เกิดในครอบครัวทั่วไปซึ่งมีบุตรชาย 1 คน  และบุตรสาว 14 คน
       ในฐานะบุตรสาวลำดับ 7 จาก 14  หยางเฟยต้องคอยดูแลพี่น้องทั้งหมด
       เธอเติบโตในครอบครัวยากจน  เคยต้องดำรงชีวิตด้วยถั่วหนึ่งเม็ด  ทักษะการเอาชีวิตรอดอยู่ในระดับน่าตกตะลึง
เลเวล : 53
พละกำลัง : 22/99
ความอดทน : 92/510
ความว่องไว : 65/250
สติปัญญา : 204/1,090
ความชำนาญ : 139/650
ความน่าหลงไหล : 53/150
รายการทักษะ : 
- งานบริการ (A)
- งานบ้าน (A)
- การปรับตัว (S)
- ตรวจหาเหยื่อที่ถูกหลอกง่าย (SS)

       "..."

       แม้แต่อัศวินพรสวรรค์สูงยังหาทักษะเกรด S ได้ยากยิ่ง  ประหนึ่งต้นถั่วที่งอกบนทะเลทรายอันแห้งแล้ง
       ทว่า  หยางเฟยกลับมีทั้งเกรด S และ SS ในคนเดียว  โดยที่เธอเป็นเพียงพนักงานร้านค้าทั่วไป  
       เอ็นพีซีทวีปตะวันออกเป็นเช่นนี้กันหมดงั้นหรือ...
       ไม่เลย  หยางเฟยคือคนพิเศษอย่างแท้จริง

       'ต้องนำกลับทวีปตะวันตกให้ได้...'

       คงดีไม่น้อยหากทำให้เธอเป็นสาวใช้ส่วนตัวของไอรีนหรือลอร์ด  
       แต่อีกใจหนึ่งก็นึกเสียดาย  การเป็นเพียงสาวใช้อาจทำให้หยางเฟยใช้สติปัญญาไม่คุ้มค่า
       
       'โดยเฉพาะทักษะตรวจหาเหยื่อที่ถูกหลอกง่าย...'

       ผ่านไปครู่หนึ่ง  กริดก็ได้ข้อสรุป

       'ควรส่งเธอไปเป็นมือขวาของแร็บบิท!'

       ทั้งเปลี่ยนทรายธรรมดาให้กลายเป็นทรายอายุวัฒนะ  หรือแม้กระทั่งการจ่ายเงินเดือนปิอาโร่เพียง 73 เหรียญเงิน  สำหรับแร็บบิทที่เอารัดเอาเปรียบรอบด้านเพื่อให้ได้กำไรสูงสุดแล้ว  ทักษะตรวจหาเหยื่อที่ถูกหลอกง่ายของหยางเฟย  นับเป็นการสนับสนุนที่สมบูรณ์แบบอย่างมาก

       'เราจะติดปีกให้แร็บบิท!'

       กริดฉีกยิ้มกว้าง
       ชายหนุ่มดีใจที่ได้พบเพชรในตมก้อนใหม่  เขาลืมเลือนความทรงจำบัดซบก่อนหน้าไปจนหมด  ความทรงจำอันโหดร้ายเจ็บปวดที่ต้องลิ้มรสอาหารขยะ  กริดกำลังอมยิ้มอย่างมีความสุข
       ไอดานเห็นเช่นนั้นจึงเกิดความเข้าใจผิด 
       
       'สหายผู้นี้...'

       เคยมีใครแสดงสีหน้าปลื้มปีติในยามกินอาหารของตนสักครั้งบ้างไหม...
       คำตอบคือไม่  กริดถือเป็นคนแรกถัดจากวีรบุรุษน้อยครอเกล

       'เรารู้สึกดีต่อเขาตั้งแต่แวบแรกที่ได้พบ...'

       กริดไม่มีฐานะหรือพลังอำนาจใดให้อวดเบ่งในทวีปตะวันออก  เขาเป็นเพียงนักท่องเที่ยวสามัญชนคนหนึ่ง  แต่สิ่งที่ติดตัวมาด้วยคือค่าความน่าเกรงขามและความน่าหลงไหลอันสูงลิบ  ส่งผลให้เอ็นพีซีรู้สึกเป็นมิตรได้ง่าย  แม้กริยาท่าทางจะโผงผางสักหน่อยก็ตาม  
       นั่นคือสาหตุหลักที่ไอดานพูดพล่ามเป็นน้ำท่วมทุ่งในยามพบหน้ากริดหนแรก

       ใช่แล้ว  เดิมที  ไอดานมิใช่เอ็นพีซีที่แจกจ่ายภารกิจพร่ำเพรื่อ  ต้องเป็นผู้เล่นที่เข้าเงื่อนไขของไอดานเท่านั้น
       แต่กริดก็มิได้ตระหนักถึงข้อนี้  ตั้งแต่ซาทิสฟายเริ่มเปิดตัว  มีผู้เล่นเพียง 31 คนเท่านั้นที่มีโอกาสมาเยือนทวีปตะวันออก  ไม่แปลกที่ข้อมูลรายละเอียดจะมีน้อยนิด

       "เอ้านี่..."

       "อ๊ะ...!"

       กริดพลันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหยางเฟยนำชามาเสริม  
       เพราะชายหนุ่มกังวลว่าไอดานจะคิดในแง่ลบ

       'หมอนั่นจะสงสัยรึเปล่านะ  ว่าทำไมเราถึงต้องดื่มชาล้างปาก'

       บ้าจริง!  นี่ตนทำพลาดอีกแล้ว...  ค่าความสัมพันธ์คงลดลงแล้วสินะ!

       'บัดซบ!  เรายังไม่รอบคอบมากพอ'

       ขณะที่กริดกำลังตระหนักว่าตนทำพลาด  เขารีบยิ้มแห้งกลบเกลื่อน
       ฝ่ายไอดานพูดขึ้น

       "อมยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากกินอาหารของฉันเข้าไป  นายคือนักชิมที่มีลิ้นพระเจ้าสินะ  แถมยังสุภาพนอบน้อมกับพ่อครัวมากด้วย  ไม่เลวเลยทีเดียว"

       'หมอนี่ไปกันใหญ่แล้ว!'

       พ่อครัวต้องเป็นฝ่ายสุภาพกับลูกค้าไม่ใช่รึไง!

       'สิ่งที่นายทำไม่เรียกว่าอาหารหรอกนะ!'

       กริดอยากพ่นคำเหล่านี้ใจแทบขาด  แต่เขาก็ไม่
       ชายหนุ่มฝืนอดทนเพื่อให้ค่าความสัมพันธ์กับไอดานเพิ่มขึ้นโดยไว
       และดูเหมือนจะสำเร็จด้วยดี

       "นายเป็นนักเดินทางใช่ไหม... มีแผนจะอยู่ที่แพงเจียต่อรึเปล่า  หากไม่ว่าอะไร  ฉันขอทำอาหารให้นายกินวันละสามมื้อได้รึเปล่า... เพื่อตอบแทนเรื่องที่นำกระทะมาคืน"

       "อา..."

       นี่คือสิ่งที่ตนต้องการตั้งแต่แรก
       เป้าหมายของกริดคือการเพิ่มค่าความสัมพันธ์กับไอดาน  และทานอาหารของไอดานทุกมื้อในเวลาเดียวกัน
       ซึ่งปัจจุบัน  ตนได้รับสิ่งที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว  สถานการณ์ดำเนินไปอย่างราบรื่นกว่าที่คิดมากทีเดียว 
       แต่ว่า...

       '...ทำไมเราถึงไม่มีความสุขเลยสักนิด'

       กริดขนลุกซู่อีกครั้ง  เมื่อคิดว่าต้องกินอาหารนรกของไอดานทุกมื้อ
       เขาจ้องมองไปยังท้องฟ้าอันว่างเปล่าด้วยสายตาเหม่อลอยอยู่พักใหญ่  จากนั้นก็หันไปพูดกับไอดานพร้อมฝืนยิ้ม

       "ได้เลย  เป็นเกียรติอย่างยิ่ง"

       "ต้องอย่างนั่น!  ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องชอบ!"

       "...อ้อ!  ลืมบอกไป  ฉันชอบไก่  เนื้อ  แล้วก็ไข่ไก่"

       นี่คือวัตถุดิบที่ต่อให้พ่อครัวบรรลัยขนาดไหนก็ไม่มีทางปรุงออกมามีรสชาติห่วยแตก  
       ไอดานพยักหน้าเล็กน้อย

       "ตกลง   ฉันจะปรุงอาหารวันละสามมื้อด้วยวัตถุดิบเหล่านี้"

       "ด้วยความยินดี!"

       ในที่สุด  กริดก็ฉีกยิ้มกว้างจากก้นบึ้งของหัวใจ

       ***

       ตลอดเวลาที่อยู่กับไอดาน  กริดหาโอกาสเพิ่มพูนความสัมพันธ์กับหยางเฟยอยู่ตลอด  เขาพยายามใช้คำพูดและสายตาในการสนทนากับเธอ

       ผลก็คือ

       "แล้วเจอกัน"

       หยางเฟยโบกมือลากริดด้านนอกประตูร้านอาหาร  
       ชายหนุ่มยิ้มตอบอย่างอบอุ่น

       "ได้เลย  ขอบคุณเธอมาก  แล้วฉันจะกลับมาใหม่"

       เพื่อนแท้คนแรกในชีวิตคือเอ็นพีซี  แม้กระทั่งภรรยาก็ยังเป็นเอ็นพีซี  ย่อมแปลว่า  กริดชำนิชำนาญการเพิ่มค่าความสัมพันธ์กับเอ็นพีซี  ชายหนุ่มมั่นใจมากว่า  ตนสามารถเพิ่มพูนความสัมพันธ์ต่อหยางเฟยได้รวดเร็วแน่นอน  
       ในความจริงแล้ว  เขาคิดถูกเพียงครึ่งเดียว  หยางเฟยสนใจในตัวกริดมากขึ้นก็จริง  แต่เป็นคนละมุมกับที่กริดคิด

       เธอมีทักษะตรวจหาเหยื่อที่ถูกหลอกง่าย  
       และนิสัยของกริดก็ตรงกับเงื่อนไขทุกประการ

       'ลูกค้าคนนี้สั่งอาหารโดยไม่มองเมนู'

       กริดสั่งชาราคาต่ำสุด  แต่ไม่ได้ใส่ใจจะเปิดอ่านเมนู
       และนั่นคือช่องว่างสำคัญที่ทำให้หยางเฟยเอาเปรียบกริดได้  
       เพราะความจริงแล้ว  ชามะนาวมิใช่ชาที่ราคาต่ำสุด  หากแต่เป็นรองต่ำสุด

       'เราจะขายชามะนาวได้ทุกครั้งที่ชายคนนี้มาที่ร้าน...'

       หากเรื่องราวดำเนินเช่นนี้ต่อไป  เงินเดือนของเธอจะเพิ่มขึ้น  และพี่น้องที่บ้านก็ไม่ต้องอดอยากอีกแล้ว

       'เฮ่อ...'
       กริดถอนหายใจอย่างผิดหวังในยามจ้องมองหยางเฟย
       'ยังตีสนิทหล่อนไม่ได้สักที...  สงสังต้องงัดท่าท่าไม้ตายออกมาใช้'

       กริดตัดสินใจปลดปล่อยพลังนิ้วและค่าความชำนาญมือ

       "หยางเฟย  ฉันว่าไหล่เธอตึงไปหน่อยนะ  บริเวณแถวนี้"

       "...!"

       จู่ๆ ก็มาขอจับไหล่...
       หยางเฟยเอียงคอด้วยสีหน้ามึนงง  ทันใดนั้น  กริดรีดเร้นพลังความชำนาญมือในตำนานออกมาใช้  ชายหนุ่มเขาประชิดตัวหยางเฟยพร้อมกับกดนิ้วลงบนไหล่อย่างแม่นยำและนุ่มนวล 
       สีหน้าอันเรียบเฉยของหยางเฟยแปรเปลี่ยนเป็นหนแรก

       "อ๊าง~"

       กริดมองหยางเฟยเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งก็จริง  แต่หากคิดในมุมวัตนธรรมซาทิสฟาย  อายุของเธอเหมาะสมที่จะแต่งงานแล้ว  
       แต่หยางเฟยมิเคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อน  ด้วยฐานะทางบ้าน  คงต้องปล่อยให้พี่สาวออกเรือนไปจนกว่าจะถึงคิวของเธอ  ด้วยเหตุนี้  หยางเฟยจึงไม่มีโอกาสแต่งงานในช่วงอายุที่เหมาะสม  เธอเคยคิดว่า  ตนคงหมดสิทธิ์ลิ้มรสความสุขของหญิงสาวไปชั่วชีวิต
       ทว่าตอนนี้...

       'ความรู้สึกแบบนี้มัน...'

       ตั้งแต่เด็กจนโต  หยางเฟยต้องเลี้ยงดูครอบครัว  ไม่มีเวลาว่างมัวคิดเรื่องความรัก  ประสบการณ์ความรักในหัวมีเพียงทฤษฏีจากหนังสือ  ไม่เคยปฏิบัติหรือสัมผัสด้วยตนเองมาก่อน
       ทุกครั้งที่ปลายนิ้วกริดขยับ  ความรู้สึกซาบซ่านที่แผ่ไปทั่วร่างกาย  เป็นความรู้สึกเดียวกับที่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือ 
       ใช่แล้ว  ความรู้สึกแบบนี้จะต้องเป็น...
       
       เพศสัมพั--  

       ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ

       "แฮ่ก... แฮ่ก..."
       
       สีหน้าไร้อารมณ์ของหยาบเฟยหายไป  เหลือเพียงแก้มชมพูแดงระเรื่อและลมหายใจกระเส่าเหนื่อยหอบ  
       นัยน์ตาดำที่สั่นระริกแลชุ่มฉ่ำกำลังจดจ้องกริดไม่กระพริบ

       "เป็นยังไงบ้าง  หายล้ารึยัง"

       "อ--อื้อ...!"

       "งั้นก็ดี  จากนี้ไป  ฉันจะทำมันทุกครั้งที่เราพบกัน"

       "...!"

       สิ่งที่กริดทำมีเพียงการนวดคลึง  แต่หยางเฟยกลับคิดต่าง

       'ต้องทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ทุกครั้งที่พบกัน...'

       แม้จะน่าอับอาย  แต่หัวใจกลับมิอาจปฏิเสธมันลง

       'น--นี่เรา… กลายเป็นผู้หญิงไม่ดีไปแล้วสินะ'

       หยางเฟยกำลังสับสนหนัก

       กลับกัน  กริดเดินจากไป  ชายหนุ่มเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังโรงตีเหล็กค้อนขาว  
       เขาไม่ต้องการห้องสำหรับพักผ่อน  สำหรับกริด  การพักผ่อนที่ดีที่สุดในซาทิสฟายคือการทำงาน  และโรงตีเหล็กคือคำตอบ

        'เหลือเวลาอีกราว 15 ชั่วโมงก่อนการแข่งตีเหล็กจะเริ่มขึ้น  ช่วงนี้คงต้องตัดแต่งขนปุกปุยของราชินีหนูฆ่าเวลา  จากนั้นค่อยกลับไปกินอาหารของไอดาน'

       ***

       "เห็นข้อความระบบเมื่อสองวันก่อนรึเปล่า"

       "แน่นอน  ข้อความของผู้มาเยือนคนที่ 31!"

       "ถูกต้อง  แถมยังมาคนเดียวด้วย"

       "คนผู้นั้นคงศึกษาข้อมูลทวีปตะวันออกไม่มาก  ถึงคิดเดินทางตามลำพัง"

       "ช่างโง่เขลานัก  หึหึ!  ถึงไม่รู้ว่าเป็นใคร  แต่มันคือเหยื่อชั่นดีของพวกเรา"

       ณ โรงเหล้าแห่งหนึ่งในแพงเจีย  ผู้เล่นกำลังจับกลุ่มสนทนาด้วยสีหน้าชั่วร้าย

• Next
• Previous