จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 526

       อันที่จริง  การเดินทางข้ามผ่านทวีปตะวันตกมายังทวีปตะวันออกนั้นมีหลากหลายวิธี
       แต่สำหรับปัจจุบัน  วิธีที่เห็นผลชัดเจนที่สุดคือหมู่เกาะเบเฮ็น

       และนั่นถือว่ายากมาก

       หากจะถามว่า  มีผู้เล่นทั้งหมดกี่คนที่เคยใช้หมู่เกาะเบเฮ็นเป็นสะพานข้ามผ่านมายังทวีปตะวันออก...
       ตลอดสองปีที่ซาทิสฟายเปิดตัว  มีเพียง 30 คนเท่านั้นทำที่สำเร็จ
       30 จากสองพันล้านคน... 
       หมู่เกาะเบเฮ็นถือเป็นดันเจี้ยนลับ  แต่ละบททดสอบยากจะสำเร็จผ่าน  ทุกคนสามารถยืดอกภูมิใจได้อย่างเต็มปากหากไปถึงเกาะหมายเลขสิบ  

       หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือ  ผู้เล่นที่เดินทางมายังทวีปตะวันออกได้  ส่วนใหญ่ล้วนมีฝีมือเก่งฉกาจเป็นทุนเดิม  
       แต่ก็มีข้อยกเว้นพิเศษสำหรับคนบางจำพวกที่ 'โชคดี' เป็นพิเศษ  ได้พบเกาะแห่งสายหมอกตั้งช่วงต้น  จากนั้นก็ซื้อม้วนคาถาเดินทางมายังทวีปตะวันออกทันที

       ***

       'ตอนอยู่ทวีปตะวันตก  เราคือผู้เล่นที่ไร้พ่าย'

       'แต่ใครจะคิดกัน  เมื่อมาถึงทวีปตะวันออก  เรากลับไม่อาจเดินทางออกจากหมู่บ้านแรกได้'

       'ชิ!  ซวยฉิบ!  หากรู้แต่แรกว่าทวีปตะวันออกโหดร้ายเช่นนี้  เราคงไม่ถ่อมาตั้งแต่แรกให้เสียเวลา!'

       'เราเคยคิดว่าโชคดีที่ได้พบเกาะสายหมอกเร็วกว่าคนอื่น...'

       ณ โรงเหล้าเก่าแก่บนถนนทิศเหนือของแพงเจีย  
       ชายสี่คนกำลังตัดพ้ออย่างหดหู่  พวกมันทั้งหมดเป็นผู้เล่นเลเวล 310  เดินทางมาถึงทวีปตะวันออกเมื่อหนึ่งเดือนก่อน  แต่กลับต้องติกแหง่กอยู่ในหมู่บ้านแพงเจียแห่งนี้

       "เพราเจ้าบ้าครอเกลคนเดียว!"

       เป้าหมายของทุกคนที่เดินทางมายังทวีปตะวันออกก็คือ : กวาดสมญานามให้เรียบ
       มิใช่การเก็บเลเวลเพียงอย่างเดียว  แต่การไล่ทำภารกิจและคว้าสมญานาม  'คนแรก...'  คือหนึ่งในแรงดึดดูดหลักของทวีปตะวันออก  
       หากใครทำสำเร็จ  จะได้ครอบครองรางวัลมหาศาล  ทั้งสมญานาม  ทักษะ  และไอเท็มลึกลับมากมาย  
       ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านี่คือแรงจูงใจหลัก  
       แต่ทุกสิ่งก็สายไปแล้วในตอนที่พวกมันมาถึง

       แพงเจีย  หมู่บ้านเริ่มต้นทวีปตะวันออก  ปัจจุบันถูกครอเกลเคลียร์ภารกิจสำคัญเกือบทั้งหมดและทำให้เนื้อเรื่องแพงเจียเข้าสู่บทใหม่  สิ่งที่ตามมาคือระดับความยากซึ่งเพิ่มขึ้นหลายเท่า

       "ทันทีที่ผู้เล่นคนแรกมาถึงทวีปตะวันออก  แพงเจียจะเข้าสู่ยุควิกฤติ  และผู้เล่นคนดังกล่าวจะได้รับสิทธิ์เป็นวีรบุรุษผู้ขับไล่มอนสเตอร์ดุร้ายที่รุกราน..."

       นับตั้งแต่วินาทีที่มาถึง  ผู้เล่นคนแรกก็ได้รับสิทธิพิเศษไปเรียบร้อย  
       เป็นที่แน่ชัดว่า  ชายคนแรกซึ่งมาเหยียบแพงเจีย  ครอเกล  เขาได้รับผลประโยชน์มหาศาลติดมือกลับไป  
       ด้วยเหตุนี้  ผู้เล่นที่เหลือซึ่งมาถึงทีหลัง  จึงทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมอันว่างเปล่า

       'บัดซบ... เรามาถึงแพงเจียหลายเดือนแล้ว  แต่กลับไม่เคยได้รับภารกิจพิเศษเลยสักครั้ง!  ครอเกลจะต้องเคลียร์ภารกิจสำคัญของเมืองนี้ไปหมดแล้วแน่!'

       'คงดีกว่านี้ถ้าเราออกไปจากแพงเจียได้  แต่ว่า...'

       หลังจากถูกครอเกลจัดการไป  กลุ่มมอนสเตอร์ทางทิศเหนือก็แข็งแกร่งขึ้นจากเดิมหลายเท่า  จนตอนนี้พวกมันอยู่ในระดับที่ผู้เล่นมิอาจต่อกรตามลำพังไหว

       'ด้วยฝีมือของพวกเรา  การเดินทางผ่านถนนทิศเหนือคงเป็นเพียงความฝัน...'

       'เฮ่อ... เจ้าบัดซบครอเกล!'

       เป้าหมายเดิมในแพงเจียต้องกลายเป็นหมัน  
       ครอเกลเคลียร์ทุกสิ่งที่ผู้เล่นสามารกระทำได้จนเกือบหมด  สภาพแวดล้อมแพงเจียโหดร้ายเกินกว่าจะอยู่อาศัยต่อไป  การย้ายถิ่นฐานไปยังเมืองอื่นคือทางเลือกที่เหมาะสม  
       แต่ปัญหาก็คือ  พวกมันไม่รู้จะออกจากแพงเจียอย่างไร  เส้นทางเดียวคือถนนทิศเหนือ  แต่ถนนเส้นนั้นกลับมีแฮมสเตอร์ดุร้ายกระจายเต็มไปหมด

       "ยังดีที่มีภารกิจจุกจิกให้ทำ  และการออกล่ามอนสเตอร์อ่อนแอโดยรอบ  ยังพอทำให้เลเวลอัพได้อยู่บ้าง"

       "ใช่แล้ว  พวกเราเติบโตขึ้นมาก  ไม่เหมือนกับช่วงแรกที่มาถึง  บางที  เจ็ดกิลด์ใหญ่อันแสนโด่งดัง  หรือแม้กระทั่งแร้งเกอร์หัวกะทิจากโอเวอร์เกียร์  พวกมันอาจอ่อนแอกว่าเราแล้วก็เป็นได้"

       "ทวีปตะวันออกก็ไม่เลวนัก  เพียงแต่ราชินีหนูแข็งแกร่งเกินไป  พวกเรามิอาจรุมปราบเธอไหว"

       แต่ว่า...

       "หากพวกเราใช้ประโยชน์จากเจ้าเด็กใหม่ที่เพิ่งมาถึง  ในขณะที่มันคอยดึงความสนใจจากราชินีหนูให้  บางทีพวกเราอาจทะลวงผ่านชุมชนมอนสเตอร์สำเร็จ"

       ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา  พวกมันมิได้นิ่งนอนใจ  ทุกคนต่างไล่ทำภารกิจเก็บเล็กผสมน้อยเพื่อรวบรวมข้อมูลสำคัญ
       ในที่สุดก็พบจุดอ่อนของราชินีหนูเข้า
       ราชินีหนูผู้เก่งกาจ  เธอหลงใหล 'วอลนัทสีทอง' เป็นพิเศษ

       "พวกนายได้เตรียมวอลนัทสีทองมาด้วยรึเปล่า"

       "แน่นอน!  ฉันเอามาสิบ"

       "ทั้งหมดก็ 40 สินะ... เท่านี้น่าจะพอแล้ว"

       "วอลนัทบัดซบนี่มีราคาแพงมาก  ฉันแทบหมดตัว"
       
       "ฉันเองก็ทุ่มเงินเกือบทั้งหมดที่มีเหมือนกัน"

       ตามชื่อของมัน  วอลนัทสีทองย่อมเปล่งประกายแสงสีทอง  แม้รสชาติและคุณค่าทางอาหารจะเทียบเท่าวอลนัททั่วไป  แต่เอฟเฟคหลังการกินกลับส่งผลมหาศาล  
       เมื่อกินเสร็จ  ค่าสถานะทุกชนิดจะเพิ่มขึ้น 10% เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง  แถมมีโอกาสปานกลางที่จะเพิ่มค่าสถานะห้าแต้ม 
       เจ๋งกว่าสุดยอดโพชั่นบัฟเสียอีก  และยังมีโอกาสติดผลครึ่งหนึ่งของโอสถ  เป็นสุดยอดไอเท็มที่ผู้เล่นส่วนใหญ่ล้วนต้องการครอบครอง

       แต่ราคาของมันกลับสูงลิบลิ่วอย่างไม่ลืมหูลืมตา  ปริมาณในตลาดมีน้อยมากเนื่องจากความยากในการรวบรวม  
       บนทวีปตะวันออก  วอลนัทสีทองถือเป็นของว่างทานเล่นสำหรับบรรดาขุนนางและราชวงศ์ชั้นสูง
       ส่วนราคาน่ะหรือ...  160,000 เหรียญทองต่อหนึ่งเม็ด!
       หรือในราคาเงินจริง  มันมีมูลค่ามากถึงสองล้านวอนต่อหนึ่งลูกเลยทีเดียว

       ไม่ว่าจะฟังดูยอดเยี่ยมสักเพียงใด  แต่ผล 'ครึ่งโอสถ' นั้นมีโอกาสเกิดแบบสุ่ม  หากไม่รวยจริงหรือไม่ใช่คนชอบเสียงดวง  คงไม่มีใครยอมซื้อมากินเล่นแน่นอน

       "ฮะฮะ... ของแพงขนาดนี้  แต่พวกเรากลับต้องใช้เพื่อล่อมอนสเตอร์เพียงตัวเดียว"

       "หยุดพูดเรื่องนี้สักที!  พวกเราได้ข้อสรุปกันแล้วนี่  ว่ามันคือการลงทุนที่คุ้มค่า"

       "คนที่หลบหนีออกจากแพงเจียสำเร็จไปแล้วก่อนหน้า  พวกมันต้องใช้วอลนัทสีทองแบบเราแน่"

       ความสำเร็จและมั่งคั่งจะรออยู่หากพวกตนหนีออกจากแพงเจียสำเร็จ
       ถือเป็นจำนวนเงินที่คุ้มค่า  ถ้าดินแดนแห่งใหม่มีภารกิจ  ไอเท็ม  ทักษะ  และสมญานามมหาศาลมอบให้  
       เมื่อถึงตอนนั้น  พวกมันจะแข็งแกร่งล้ำหน้าผู้เล่นคนอื่น  และหากกลับไปยังทวีปตะวันตกเมื่อใด  รับรองได้เลยว่าต้องกลายเป็นมหาเศษรฐีผู้ร่ำรวยและเปี่ยมไปด้วยอิทธิพล
       ทุกคนต่างรอคอยวันดังกล่าวใจจดจ่อ

       ทันใดนั้น  ใครบางคนเดินเข้ามาทักทาย

       "เอ๋!  พวกนาย...!  ผู้เล่นใช่ไหม!"

       ชายหนุ่มที่กล่าวทัก  มันมีเส้นผมสีดำ  ร่างกายกำยำ  สูงราว 180 เซนติเมตร  อกผายไหล่ผึ่ง  กล้ามเนื้อบึกบึน  นับเป็นร่ายกายในอดุมคติของใครหลายคน 
       แน่นอนว่า  ชายผมดำคนนี้เองก็เป็นผู้เล่น  แต่ชื่อตัวละครถูกปกปิดไว้  เพราะเขากำลังสวมหน้ากากสีดำสนิทปิดไว้ครึ่งใบหน้า 

       'เจ้านี่คือเด็กใหม่ที่เพิ่งมาถึงทวีปตะวันออกสินะ'

       'เหยื่อเดินมาหาเองถึงที่... เจ๋งเป้ง!'

       กลุ่มผู้เล่นสี่คนต่างตื่นเต้น  แต่พวกมันพยายามเก็บซ่อนอารมณ์ไว้
       ทุกคนกล่าวทักทายชายผมดำอย่างเป็นมิตร

       "ตกใจมากเลย  ฉันไม่คิดว่าจะได้พบผู้เล่นคนอื่นที่ทวีปตะวันออก"

       "ถ่อมาถึงทวีปตะวันออกได้  แปลว่านายต้องมีเลเวลสูงมาก  ยินดีที่ได้รู้จักนะ!"

       "ว่าแต่  นายสวมหน้ากากไว้ทำไม"

       "เพื่อความเท่สินะ  ฉันว่า  นายดูเจ๋งดีในตอนสวมหน้ากาก  แต่นั่นไม่บดบังการมองเห็นหรอกหรือ"

       คนพวกนี้  นอกจากทักทาย  ก็ยังรัวยิงคำถามไม่หยุดเป็นของแถม
       ชายผมดำเกาศีรษะอย่างเคอะเขิน

       "เอ่อ... ฉันถูกยามประจำเมืองกล่าวหาว่าเป็นโรคจิตลวนลาม  จากนั้นก็ถูกไล่ล่าและหนีมาที่นี่  จำเป็นต้องสวมหน้ากากไปอีกพักใหญ่  ขอโทษด้วยนะ  แต่ช่วยทำตัวเหมือนเป็นพวกพ้องได้รึเปล่า"

       "..."

       เริ่มบทสนทนาแรก  ก็แนะนำตัวว่าเป็นพวกโรคจิตลวนลามเลยงั้นหรือ...
       ไม่ถึงกับ 'ล่วงละเมิศทางเพศ' แต่เป็นแค่ 'โรคจิตลวนลาม' สินะ
       น่าแปลกมาก  โดยปรกติแล้ว  มีโจรหน้าไหนบ้าง  ที่ป่าวประกาศว่าตัวเองคือโจร!
       แต่เดี๋ยวก่อน  ชายคนนี้ต้องสวมหน้ากากปกปิดเพราะถูกยามไล่  
       ย่อมหมายความว่า  มันก่อความผิดลวนลามขึ้นจริง!

       กลุ่มผู้เล่นพลันกระอักกระอ่วน

       'เคยได้มาว่า  มีผู้เล่นโรคจิตบางคนชอบลวนลามเอ็นพีซีสาว  แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้พบพวกบัดซบนั่นตัวเป็นๆ'

       ผู้เล่นโรคจิตลวนลามหญิงสาว  
       ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีดำที่มีลายเป็นรอยยิ้ม
       ในยามนี้  สีหน้าของกริดกำลังหงุดหงิดสุดขีด  
       เรื่องราวเกิดขึ้นหลังจากกริดนวดไหลให้หยางเฟยหน้าร้านอาหารไอดาน  ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังเดินตรงมายังโรงตีเหล็กค้อนขาว  เขากลับถูกยามไล่และตะโกนกล่าวหาว่าเป็นพวกโรคจิตลวนลาม  ผู้กระทำอนาจารในที่สาธารณะ

       'บัดซบ... กลายเป็นเรื่องใหญ่โตลุกลามขนาดนี้ได้ยังไง!'

       ความชำนาญมือในตำนาน  
       พลังอันยิ่งใหญ่สามารถมอบผลประโยชน์มหาศาลให้กริด  แต่กลับกัน  มันก็แลกมาด้วยความเสี่ยงสูง
       ชายหนุ่มตัดสินปิดผนึกฝ่ามือมารของตนในที่สาธารณะเป็นการถาวร 
       เขาหลบหนียามประจำเมืองโดยแทรกตัวเข้ามาในโรงเหล้าที่ผู้คนแน่นถนัด

       'เลน  มุก  อีวาน  และโอชิฮอส'

       ผู้เล่นสี่คนนี้ค่อนข้างแปลก  หากคำนึงถึงปัจจัยที่สามารถข้ามผ่านมายังทวีปตะวันออกสำเร็จ  สี่คนนี้ย่อมต้องเป็นผู้เล่นคลาสระดับสาม  แต่ทั้งใบหน้าและชื่อต่างไม่คุ้นหูกริดเลยสักนิด  แปลว่า  พวกมันต้องเป็นแร้งเกอร์ปกปิดตัวตนแน่

       'แม้เราจะพบเข้าโดยบังเอิญ  แต่ก็ควรรวบรวมข้อมูลของทวีปนี้ให้มากที่สุด'

       หากเป็นกริดในอดีต  คงหาทางเอารัดเอาเปรียบให้หนัก  แต่กริดปัจจุบันนั้นมีสามัญสำนึกความเป็นมนุษย์มากพอ  เขาต้องการเป็นมิตรสหายที่ดีกับทั้งสี่คน  เฉกเช่นสิ่งที่ปุถุชนทั่วไปควรกระทำ

       "พวกนายรู้จักจุดเก็บเลเวลดีๆ บ้างไหม... นั่งลงก่อนสิ  พวกเรามีเรื่องคุยกันอีกมาก"

       'เห...'

       แววตาของผู้เล่นทั้งสี่พลันส่องประกาย  เป็นการดีที่เหยื่อเดินเข้ามาติดกับเองโดยไม่ต้องออกแรง

       'ระวังตัวหน่อย!  เรายังไม่รู้จักตัวจริงของชายคนนี้'

       บางที  หมอนี่อาจตั้งใจปกปิดตัวตนตั้งแต่แรก 
       ผู้เล่นทั้งสี่ต่างระแวงกริดสวมหน้ากาก  พวกมันพยายามหลอกล่อกริดให้ติดกับ

       "รู้สิ!  พวกเราเพิ่งค้นพบจุดเก็บเลเวลเจ๋งๆ วันนี้เอง"

       "นับตั้งแต่มาถึงทวีปตะวันออก  ที่นี่เป็นราวกับแดนสวรรค์  พวกเราอัพหลายเลเวลแล้ว  แถมเงินทองก็มั่งคั่งร่ำรวย"

       "พวกเรารู้จักจุดเก็บเลเวลชั้นยอดมากมาย... ในเมื่อนายเป็นผู้เล่นเลเวลสูง  ก็คงมีทักษะในการหาจุดเก็บเลเวลอยู่บ้างใช่ไหม  ถ้าเช่นนั้น  ทางนายมีที่เก็บเลเวลเด็ดๆ บ้างรึเปล่า"

       ดวงตากริดเป็นประกายทันที

       'จุดเก็บเลเวลชั้นยอด!'

       เป้าหมายหลักการเดินทางมายังทวีปตะวันออกของกริดคือเก็บเลเวล  ชายหนุ่มหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินคำว่า 'จุดเก็บเลเวลชั้นยอด'

       'เราเพิ่งจะมาถึงนี่ได้แค่สามวัน  ไม่มีทางรู้จักทุกซอกทุกมุมแน่...'

       หากพวกมันรู้เรื่องนี้เข้า  บางทีอาจกีดกันไม่ให้ตนร่วมวงสนทนา  
       เขาจำเป็นต้องพูดจาข่มเพื่อมิให้สถานการณ์ปัจจุบันถูกเปิดเผย
       แถมในฐานะหัวหน้ากิลด์โอเวอร์เกียร์  ตนต้องวางมาดสักหน่อย

       "แน่นอน! ฉันเองก็รู้จักจุดเก็บเลเวลดีๆ ของทวีปนี้  พวกนายอยากแบ่งปันรึเปล่าล่ะ"

       'น่าขัน... นายจะรู้สักแค่ไหนเชียว...'

       ทั้งสี่คนต่างรู้ดีว่า  ชายปริศนาในหน้ากากคนนี้เพิ่งมาถึงทวีปตะวันออกได้เพียงไม่กี่วัน  เป็นแค่เด็กใหม่  แต่กลับกล้าหลอกกันซึ่งหน้าเชียวหรือ  ไม่ได้รู้ตัวเลย  ว่าฝ่ายถูกหลอกมันนายต่างหาก!

       "นั่นสินะ  พวกเราควรแบ่งปันข้อมูล  สิ่งนี้ย่อมดีกับทั้งสองฝ่าย  เราต่างเป็นผู้เล่นเหมือนกัน  ในถิ่นแปลกหน้า  พวกเราควรช่วยเหลือกันให้มาก"

       "ถูกต้อง!  จุดเก็บเลเวลของพวกเรากว้างใหญ่อยู่แล้ว  เพิ่มไปอีกสักคนก็ไม่เสียหาย"

       พวกมันยิ้มแย้ม  จากนั้นก็หันมาพูดกับกริด

       "พวกเราเพิ่งดื่มกินกันเสร็จ  สหายจะลองไปเก็บเลเวลของพวกเราเลยรึเปล่า"       

       กริดตอบกลับด้วยสีหน้ายินดี
       "ตกลง!  ไว้เก็บเลเวลกับพวกนายเสร็จ  ฉันจะพาไปดูจุดเก็บเลเวลของฉันบ้าง"

       พวกมันล้วนแสยะยิ้มชั่วร้ายให้กริด  จากนั้นก็เดินออกจากโรงเหล้าและพากริดไปยังชุมชนหนูใหญ่พิษที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ

       กริดขมวดคิ้วเล็กน้อย

       'พวกมันหมายถึงที่นี่หรอกหรือ'

       อันที่จริง  ชุมชนหนูใหญ่พิษเคยเป็นจุดเก็บเลเวลที่นับว่า 'เจ๋ง' ในอดีต
       แต่นั่นเป็นสมัยก่อนราชินีหนูถูกสังหาร  ในยามนี้  หนูใหญ่พิษในชุมชนล้วนอ่อนแอลงกว่าเดิมหลายเท่า  เลเวลเฉลี่ยลดลงราว 30 ระดับ  กริดไม่ได้รับค่าประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจอีกแล้ว

       'เราอยากได้จุดอื่น...'

       ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างผิดหวัง

       'เฮ้ย...!  เกิดอะไรขึ้น!'

       'ทำไมพวกแฮมสเตอร์ถึงอ่อนแอลงมาก!'

       'คงเป็นการหลอกให้ตายใจ… ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแฮมสเตอร์  แต่สิ่งที่มั่นใจได้ก็คือ  ราชินีหนูไม่มีทางอ่อนแอลงแน่…  ว่าแต่  นายร่ายมนตร์ลวงตาใส่วอลนัทสีทองเรียบร้อยแล้วรึยัง'

       'เรียบร้อย  ไม่มีทางที่หมอนั่นจะรู้ได้ว่านี่คือวอลนัทสีทอง  ต่อให้เป็นไอเท็มตรวจสอบที่ดีที่สุดตามท้องตลาด  ก็ยังแสดงรายละเอียดเพียงแค่ลูกวอลนัทธรรมดา'

       เจ้าหน้าใหม่  เหยื่อชั้นดีในแผนชั่วครั้งนี้ของพวกมัน  
       การหลบหนีออกจากแพงเจียจะต้องสำเร็จแน่นอน  ผู้เล่นทั้งสี่ต่างมั่นใจ  
       แน่นอนว่า  พวกมันกำลังเข้าใจผิดถนัด  แต่การเข้าใจผิดเช่นนี้ก็ส่งผลดีต่อกริดไม่น้อยทีเดียว

• Next
• Previous