จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 528

*** นิยายตอนฟรีลงแค่จันทร์ถึงศุกร์ ***
       "การตรวจสอบของช่างตีเหล็กในตำนาน"

       ถุงผ้าใบเล็กถูกวางไว้มุมหนึ่งของช่องสัมภาระ
       กริดนำมันออกมา  จากนั้นก็หยิบวอทนัทหนึ่งเม็ดและใช้ทักษะตรวจสอบ

[ ช่างตีเหล็กในตำนานมีสายตาแหลมคมดุจดั่งพญาเหยี่ยว  หากคุณสมบัติลับซ่อนอยู่ในไอเท็ม  มันจะไม่มีวันรอดพ้นสายตาแน่นอน ]

[ ตรวจพบเวทลวงตาระดับ 6 ]
[ เวทลวงตาไร้ผลเมื่ออยู่ต่อหน้าช่างตีเหล็กในตำนาน  มันถูกทำลายเป็นผุงผงในพริบตา ]
[ รายละเอียดวอลนัทมีการเปลี่ยนแปลง ]

[ วอลนัทสีทอง ]
       หรืออีกชื่อหนึ่งว่า 'ของขวัญจากธรรมชาติ'
       มันคือของว่างและยาอายุวัฒนาสำหรับขุนนางและราชวงศ์บนทวีปตะวันออก
       หากรับประทาน  ค่าสถานะทุกชนิดจะเพิ่มขึ้น 10% เป็นเวลา 1 ชั่วโมง       
       มีโอกาสเล็กน้อยที่จะเพิ่มค่าสถานะแบบสุ่ม 5 แต้มเป็นการถาวร
น้ำหนัก : 0.1

[ ท่านตรวจพบคุณสมบัติลับ ]

[ วอลนัทสีทอง ]
       หรืออีกชื่อหนึ่งว่า 'ของขวัญจากธรรมชาติ'
       ...
       ...
       ที่ใดสักแห่งบนทวีปตะวันออก  สิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งกินวอลนัทสีทองเป็นอาหารหลัก
       ...
       ...
       ยิ่งท่านปอกเปลือกวอลนัทได้เรียบเนียนมากเพียงใด  โอกาสเพิ่มค่าสถานะก็ยิ่งมีมากขึ้น
น้ำหนัก : 0.1       

       เป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่  กริดอ้าปากค้างไม่หุบ  เขากำลังสั่นระริกอย่างดีใจหลังจากค้นพบความสุดยอดของวอลนัท  
       ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับส่ายศีรษะ

       "ยิ่งได้รู้ความจริง...  เราก็ยิ่งสมเพชเจ้าพวกโง่นั่น"

       วอลนัทสีทองถูกเวทลวงตาปกปิดรายละเอียดที่แท้จริงไว้  พวกมันคงไม่มีทางรู้ถึงความสุดยอดได้แน่
       เพราะหากรู้  ย่อมไม่มีทางนำมาโยนทิ้งให้มอนสเตอร์กินเล่นเช่นนี้

       กริดลั่นวาจา
       'พวกมันคือกลุ่มไอ้งั่งที่น่าสมเพช...  เราไม่ควรใจแคบ  จะไม่ถือสาเอาความก็แล้วกัน'

       กริดมองเห็นภาพปาร์ตี้มุกซ้อนทับภาพของตนสมัยอดีต  เขารู้สึกเห็นอกเห็นใจในช่วงเวลาที่พวกมันต้องตกระกำลำบากบนทวีปตะวันตก  
       จากนั้น  กริดลองมองย้อนกลับมาที่ตนเอง

       'ทำไมเราถึงใจดีกับผู้เล่นที่เพิ่งพบหน้ากันวันแรกได้ขนาดนี้... หรือความจริงแล้วเราจะเป็นคนดีกันนะ'

       ไม่ผิดแน่  หากตนไม่ใช่คนดี  คงไม่มีทางบริจาคเงินให้มหาวิทยาลัย X เดือนละ 3,330 วอนแน่นอน  กริดมั่นใจในข้อนี้มาก

       'เราไม่ใจดีขนาดคืนวอลนัทให้พวกมันก็จริง...  แต่ถึงกระนั้นเราก็ยังเป็นเทวดา  ที่ไม่คิดถือสาเอาเรื่อง'

       กริดภูมิในใจตนเองมาก  
       เขาตัดสินใจหยุดการกินวอลนัทไว้เพียงเท่านี้

       'เก็บไว้กินคราวหลังก็แล้วกัน...  แม้จะส่งผลเหมือนโอสถ  แต่อีกคุณสมบัติหนึ่งนั้นเป็นสุดยอดบัฟหายาก'

       โดยส่วนมาก  ไอเท็มชนิดบัฟจะแสดงผลตั้งแต่หนึ่งถึงสิบนาที  แต่วอลนัทสีทองชนิดนี้กลับส่งผลนานถึงหนึ่งชั่วโมง  
       แถมไอเท็มบัฟที่เพิ่มค่าสถานะ 'ทุกชนิด' นั้นหายากยิ่ง  นอกจากวอลนัทสีทองแล้ว  เขานึกออกเพียงอย่างเดียว...
       ถูกต้อง  มันคือ 'ลูกกวาด' ในร้านค้าชื่อเสียง  ไอเท็มบัฟซึ่งสามารถซื้อได้เพียงห้าครั้งตลอดชีวิต  เป็นไอเท็มสุดโกงที่ช่วยเพิ่มค่าสถานะทุกชนิด 30%
       
       'มันมีมูลค่าสูงเกินไป  เก็บไว้จนกว่าเราต้องเผชิญหน้ากับมังกรก็แล้วกัน  วอลนัทชนิดนี้เป็นโพชั่นบัฟระดับสุดยอด  ดังนั้นไม่ควรกินพร่ำเพรื่อ'
       
       มังกร!
       สิ่งมีชีวิตลำดับหนึ่งของโลกซาทิสฟายที่เอส-เอ-กรุ๊ปสร้างขึ้น  มิใช่ตัวตนที่ผู้เล่นจะต่อกรไหวในปัจจุบัน  กริดไม่ต้องการพบพานมังกรไปชั่วชีวิตที่เหลืออยู่  เขาคิดหลีกเลี่ยงมันทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้
       แต่โลกใบนี้กว้างใหญ่และยังมีปริศนาอีกมาก  โดยเฉพาะตนผู้ขึ้นชื่อในด้านความอับโชค  ดีไม่ดี  สักวันไมเนอร์อาจเปิดประตูเข้ามาหาพร้อมกับตะโกนว่า...

       "ดยุคกริด!  ฉันค้นพบสุดยอดแร่แล้ว!  แต่มันอยู่ในรังมังกร!"

       "ฉันเข้าไปเก็บไม่ได้..."

       ได้โปรดอย่าให้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นเลย

       "หืม..."

       ขณะกริดกำลังจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย
       เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า  มีวิธีใดบ้างที่จะรวบรวมรวบวอลนัทสีทองในปริมาณมาก  สีหน้าของกริดกำลังชั่วร้ายเมื่อเริ่มขบคิดแผนพิสดาร
       ทันใดนั้น  เวลามื้อเช้ากับไอดานก็เวียนมาถึง

       'อะ... !@#'

       ในซาทิสฟาย  ค่าเรี่ยวแรงสูงสุดจะลดลงหากผู้เล่นไม่กินอาหารวันละสามมื้อให้ตรงเวลา  ไม่มีผู้เล่นคนใดคิดพลาดมื้ออาหารด้วยประการทั้งปวง  
       แต่สำหรับกริด  เขาอยากข้ามมื้อนี้ใจแทบขาด  ดวงตากำลังเศร้าหมองราวปลาตายเมื่อหวนคิดถึงอาหารที่ไอดานจะปรุงให้กิน

       'ไม่สิ... วันนี้คงไม่เหมือนเดิม'

       เมื่อวาน  ตนประกาศชัดแจ้งแล้วว่า  เขาชอบเนื้อวัว  ไก่  และไข่ไก่  อาหารที่ปรุงจากวัตถุดิบเหล่านี้ย่อมมีรสชาติไม่เลวแม้พ่อครัวจะโหลยโท่ย
       กริดเจาะจงเลือกวัตถุดิบอย่างดี  เพื่อให้ไอดานทำกับข้าวมีรสชาติอย่างน้อยต้องอร่อยกว่าอาหารหมา

       'วู้ว... หลังจากกินเสร็จ  เราจะไปดูการแข่งตีเหล็กต่อทันที!'

       มาถึงตอนนี้  กริดเริ่มเป็นกังวลกับปาร์ตี้ของมุกเล็กน้อย

       'ไม่เป็นไรหรอกมั้ง... ชุมชนหนูใหญ่พิษไม่มีราชินีหนูอีกแล้ว'

       สวบ

       กริดหันหลังกลับและมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านแพงเจีย

       ***

       ความมืดมิดค่อยๆ สลายไปจากท้องฟ้าชุมชนหนูใหญ่พิษ  บรรยากาศรุ่งเช้าแทรกเข้ามาแทนที่  
       ปาร์ตี้ของมุกกำลังกระวนกระวายใจขณะพวกมันกำลังหลบซ่อนอย่างเงียบเชียบราวหนูตาย

       "ใกล้ได้เวลาที่แฮมสเตอร์จะตื่นแล้วใช่ไหม"

       "พวกเราจะทำยังไงกันดี  ไม่ใช่ว่าจะโดนฝูงมอนสเตอร์ล้อมเอาหรือ"

       "ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว  พวกเราหนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  ทำได้เพียงแค่รอ"

       นานกว่า 15 นาทีแล้วที่ชายสวมหน้ากากเริ่มแผนการ  ตอนนี้คงอยู่ใกล้ปากทางเข้าเต็นท์เต็มที

       "หนึ่งนาที  พวกเรารออีกหนึ่งนาที"

       "เมื่อชายสวมหน้ากากวางวอลนัทเม็ดสุดท้ายลงหน้าเต็นท์  ราชินีหนูจะตื่นขึ้นพอดี"

       "ไม่เพียงเท่านั้น  หนูใหญ่พิษทุกตัวก็จะไล่โจมตีมันคนเดียว"

       หนูใหญ่พิษมีนิสัยประหลาดหนึ่งอย่าง
       พวกมันทุกตัวสามารถรับรู้อันตรายที่เกิดขึ้นกับราชินีหนูได้  ไม่ว่าจะอยู่ห่างเพียงใด  แต่หากราชินีหนูไม่ปลอดภัย  หนูใหญ่พิษทั้งชุมชนก็จะกรูเข้ารุมทำร้ายผู้บุกรุกทันที  
       ใช่แล้ว  แผนการของปาร์ตี้มุกเป็นไปอย่างราบรื่น  ทันทีที่กริดถูกราชินีหนูและหนูพิษทุกตัวไล่กวด  พวกมันจะฉวยโอกาสนี้รีบเผ่นหนีออกจากแพงเจียโดยไว
       ทว่า...

       "แปลกแฮะ..."

       "ทำไมถึงเงียบขนาดนี้"

       เวลาล่วงเลยกำหนดการไปมากแล้ว  
       แต่ชุมชนหนูใหญ่พิษกลับยังเงียบสงบไร้ความโกลาหล  หลอดพลังชีวิตของชายสวมหน้ากากก็ยังเต็มเปี่ยม  หมายความว่าราชินีหนูยังมิได้ปรากฏตัว  
       หรือชายสวมหน้ากากคนนั้นไม่ยอมทำตามแผน!

       "ไม่สิ  หรือมันจะโง่จนวางวอลนัทไม่ถูกจุด"       

       "หรือว่า... มันรู้คุณค่าที่แท้จริงของวอลนัทสีทอง  ก็เลยเชิดหนีไปเรียบร้อยแล้ว"

       "ไม่มีทางเด็ดขาด!"

       "ถูกต้อง  แม้เวทลวงตาของฉันอาจคงสภาพได้เพียงหนึ่งชั่วโมง  แต่มันก็เป็นเวทลวงตาระดับสูงที่สามารถปกปิดทักษะตรวจสอบได้ทุกชนิด  ขึ้นชื่อในด้านความซับซ้อนอย่างมาก"

       "แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!  ทำไมชุมชนหนูใหญ่พิษถึงเงียบสงบขนาดนี้!"

       หากชายสวมหน้ากากล่อลวงราชินีหนูสำเร็จตามแผน  หนูใหญ่พิษทั้งชุมชนก็ควรปรากฏตัวออกจากเต็นท์ถ้วนหน้าแล้ว  แต่บรรยากาศกลับเงียบสงัดผิดแผก  
       ไม่ใช่ว่าเอะใจและหนีไปพร้อมกับวอทนัทสีทองแล้วนะ...
       ปาร์ตี้ของมุกเริ่มแสดงสีหน้าตึงเครียด  พวกมันตัดสินใจส่งข้อความลงในช่องสนทนาปาร์ตี้เมื่อไต่ถาม

       >>  เอ่อ... นายครึ่งหน้า

       >>  นายอยู่ไหน

       >>  นายทำอะไรกับวอลนัท

       >>  ทำไมนายถึงไม่รีบล่อราชินีหนูออกมา!

       นายครึ่งหน้า  กริด  เขาตอบกลับอย่างไม่แยแส

       >>  ที่นี่ไม่มีราชินีหนูหรอกนะ  พวกนายสามารถเดินทางออกจากแพงเจียได้ทุกเมื่อ  ฉันไปกินมื้อเช้าก่อนนะ  บ๊ายบาย~

[ ผู้เล่น ??? ออกจากปาร์ตี้ ]

       "...!!"

       สมาชิกปาร์ตี้ทุกคนต่างผงะ
       พวกมันไม่เข้าใจคำพูดกริดเลยสักนิด

       'ไม่มีราชินีหนู...'

       'มันถอนตัวจากปาร์ตี้เพียงเพื่อไปกินมื้อเช้าเนี่ยนะ'

       ประการแรก  ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิดที่จะบอกว่าไม่มีราชินีหนู  สิ่งเดียวที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนั้นได้  คือหล่อนต้องถูกล่าไปหมาดๆ ไม่เกินสามวัน
       จะบอกว่าราชินีหนูถูกล่าไปแล้วงั้นหรือ...
       เป็นไปไม่ได้แน่  ไม่มีผู้เล่นคนใดในแพงเจียเก่งกาจพอจะเอาชนะราชินีหนูได้  เพราะผู้เล่นทั้งหมดที่ติดแหง่กอยู่ในแพงเจีย  มีเพียงพวกมันสี่คนเท่านั้น

       เดี๋ยวก่อน  ชายสวมหน้ากากคนนั้นก็อยู่ในแพงเจียเช่นกัน... 
       แต่มันไม่มีทางล่าราชินีหนูด้วยลำพังตัวคนเดียวสำเร็จแน่

       'บ้าจริง... แล้ววอลนัทล่ะ!'

       น้อยคนนักที่จะกลับเมืองไปกินอาหารระหว่างออกล่ามอนสเตอร์  ส่วนใหญ่จะปรุงอาหารกันเอง  หรือไม่ก็เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว  และกินกันที่จุดเก็บเลเวลเพื่อไม่ให้เวลาอันมีค่าสูญเปล่า  
       แต่ชายคนนี้กลับอ้างขอกลับเมืองไปกินข้าวเช้า  
       เป็นที่แน่ชัดแล้วว่า...

       'พวกเราถูกต้ม!'

       จบสิ้นแล้ว
       ชายในหน้ากากต้มพวกมันจนเปื่อย  ฝ่ายที่หวังหลอกใช้ก่อนคือพวกมัน  แต่กลับกลายเป็นฝ่ายถูกหลอกเสียเอง

       "หมอนั่น... รู้อยู่แต่แรกแล้วสินะว่าพวกเราคิดไม่ซื่อ!"

       ชายสวมหน้ากากคนนั้น  แสร้งทำเป็นโดนหลอกได้แนบเนียนที่สุด  และตอกกลับในจังหวะสุดท้ายได้เจ็บแสบมาก  
       ทั้งฉลาดและชั่วร้ายในตัวคนเดียว

       "บัดซบ...!  บ้าจริง!"

       พวกมันถูกทิ้งอย่างเปล่าเปลี่ยว
       วอลนัทสีทองที่ลงทุนซื้อมาด้วยราคาแสนแพง  บัดนี้ถูกฉกไปจนหมดสิ้น  
       กล่าวโดยสั้นก็คือ  พวกมันพังพินาศสิ้นเชิง  สีหน้าทุกคนกำลังเศร้าหมองอย่างหนัก  
       แต่ทันใดนั้น  มุกได้พูดจุดประกายความหวัง

       "อย่าเพิ่งถอดใจ  ไม่ว่าหมอนั่นจะหัวดีแค่ไหน  แต่ก็ไม่มีทางรู้ถึงตัวตนวอลนัทได้แน่"

       "ใช่แล้ว!  มันอาจเห็นเป็นเพียงวอลนัทธรรมดา  ก็เลยทิ้งไว้ตามทางที่เดินกลับ!"

       "ดีล่ะ!  รีบแยกย้ายกันค้นหาวอลนัทสีทอง!  จากนั้นค่อยคิดเรื่องแก้แค้น!"

       "โอ๊ส!"

       พวกมันได้รับความหวังและพลังใจกลับคืนมาเล็กน้อย  แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น

       "...ว่าแต่  ชุมชนที่กว้างใหญ่ขนาดนี้  จะไปหาวอลนัทเจอได้ที่ไหน"

       "นี่คือเวลาที่หนูใหญ่พิษใกล้จะเกิดใหม่และตื่นขึ้น... ถ้ามอนสเตอร์รวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่  แล้วพวกเราจะจัดการอย่างไร...  แม้มันอาจอ่อนแอลง  แต่หากมีจำนวนมาก  พวกเราคงไม่แคล้วตกอยู่ในอันตรายแน่"

       "เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด  ราชินีหนูมักออกตรวจตราตามเต็นท์ในตอนเช้า  พวกเราจบสิ้นแน่หากโดนพบตัวเข้า"

       "..."

       เป็นวังวนวัฏจักรความเครียดไม่สิ้นสุด  
       พวกมันควรทำเช่นไรดี...
       มุกครุ่นคิดเล็กน้อย  ก่อนจะผุดไอเดีย

       "พ--พวกเรา... คงต้องซ่อนตัวจนกว่าจะถึงเวลานอนกลางวันของหนูใหญ่พิษ"

       ต้องซ่อนตัวนานสิบชั่วโมง  เพื่อให้ถึงเวลานอนกลางวันของชุมชนหนูใหญ่พิษ  
       ต้องนิ่งเงียบไม่กระดุกกระดิก  แม้แต่ปลายนิ้วก็มิอาจขยับได้

       "เมื่อพวกมันหลับ  เราค่อยเริ่มหาวอลนัทสีทอง"

       คงพบร่องรอยลูกวอลนัทบ้างถ้าทำเช่นนี้วนซ้ำไปสักสี่วัน  ทั้งสี่คนพยายามหายใจให้บางเบาที่สุด  แฮมสเตอร์ยักษ์เดินผ่านหน้าเฉียดไปทีละตัวสองตัว  
       ตอนนี้  ใบหน้าทุกคนกำลังมีหยดน้ำตารินไหล  
       เป็นวันนี้พวกมันได้เรียนรู้ว่า...  ไม่ควรก่อเรื่องชั่วช้ากับผู้อื่น

       ***

       "ป่านนี้พวกมันคงเดินทางออกจากแพงเจียอย่างราบรื่นแล้วสินะ..."

       ใครจะไปรู้  ว่าการปราบราชินีหนูจะส่งผลดีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง  
       กริดไม่เคยคาดคิดมาก่อน

       "เป็นความสัมพันธ์ที่ประหลาดมาก... ฮุฮุฮุ"

       ชายหนุ่มอิ่มเอมใจที่ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือคนอ่อนแอที่กำลังประสบปัญหา  
       เขากลับมาถึงแพงเจีย  เมืองแห่งนี้กำลังเปี่ยมไปด้วยบรรยากาศรื่นเริง  
       กริดตัดสินใจถอดหน้ากากที่แสนอึดอัดนี่ออก
       จากนั้น...  เขาก็ต้องตกตะลึงสุดขีด

• Next
• Previous