จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,008

ซาทิสฟายเปิดตัวมาแล้วหกปี แต่นั่นไม่ใช่ระยะเวลาอย่างเป็นทางการ

กลุ่มผู้เล่นที่อยู่นานถึงหกปี คนเหล่านี้ต้องเริ่มเล่นตั้งแต่สมัยโคลสเบต้า ในยุคดังกล่าว ระบบของซาทิสฟายยังไม่สมบูรณ์นัก จึงต้องเลือกเฟ้นผู้เล่นกลุ่มหนึ่งเพื่อเข้าร่วมทดสอบ

[ท่านค้นพบถ้ำสุดเขตแดนเหนือ!]

ในที่สุด

[ท่านสำรวจทวีปตะวันตกครบถ้วน!]

นักสำรวจอันดับหนึ่งของโลก—สกังค์ มันประสบความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ มีผู้เล่นเพียงหยิบมือเดียวที่สามารถมาได้ไกลขนาดนี้

[ความสำเร็จของท่านจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ตลอดกาล+]

[ท่านได้รับสมญานาม ‘ไม่เป็นสองรองใคร’]

[ท่านคือผู้เล่นคนแรกที่ครอบครอง ‘แผนที่สมบูรณ์’ !]

[รางวัลจากการครอบครอง ‘แผนที่สมบูรณ์’ ของท่าน ‘เข็มทิศขั้นสูง’ จะถูกยกระดับเป็น ‘เข็มทิศที่แท้จริง’]

[ความเร็วในการสร้างแผนที่เพิ่มขึ้น 10% เป็นการถาวร]

[ท่านสามารถปลูกเมล็ดพันธุ์พิเศษได้ในทุก ‘ดินแดน’ ในทวีปตะวันตก เมื่อเมล็ดพันธุ์ดังกล่าวเติบโตขึ้น มันจะกลายเป็นต้นไม้ที่สามารถเป็นหูตาให้ท่าน แต่หากต้นไม้ดังกล่าวถูกทำลาย ท่านจะไม่สามารถฟื้นฟูมันกลับมาได้]

[★ เส้นทางตำนานที่ไม่เคยมีในประวัติศาสตร์กำลังเปิดออก! ★]

[ค่าประสบการณ์ตัวละคร ค่าประสบการณ์ทักษะ รวมถึงอัตราได้รับภารกิจเพิ่มขึ้น 80% เป็นเวลา 10 วัน]

“อะ…โอ้…!”

ความทรงในอดีตเริ่มย้อนกลับมาทีละฉากสองฉาก หยดน้ำใสไหลรินจากสองดวงตาที่เปี่ยมด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นของสกังค์

หลังจากการเดินทางอันยาวนาน ในที่สุด มันก็ได้รับเกียรติยศที่ควรจะได้

“ขอแสดงความยินดีด้วย รางวัลตอบแทนครั้งนี้ถือเป็นการชดเชยความล้มเหลวที่สุสานดาบ”

ด็อก·วูเม่นเดินตามเข้ามากล่าวทักทาย

สกังค์ฉีกยิ้มกว้างขณะรับผ้าเช็ดหน้าจากหล่อนมาซับเหงื่อ

“ไม่ถูกนักถ้าจะกล่าวว่า ช่วงเวลาที่สุสานดาบคือความล้มเหลว ฉันได้รับความรู้และประสบการณ์มากมาย รวมถึงได้รับความชื่นชอบจากบุคคลที่ยิ่งใหญ่อย่างกริด”

“กริดคนนั้นจะชื่นชอบเราพวกจริงหรือ? ผู้เล่นสายต่อสู้ส่วนใหญ่มักดูแคลนคลาสนักสำรวจ ด้านกริดนั้นเป็นทั้งคลาสผลิตและคลาสสายต่อสู้ ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะมองเรามุมไหน อาจเป็นมุมของสายต่อสู้ก็ได้”

“ไม่เลย ฉันเห็นต่าง กริดต้องมองตัวเองเป็นคลาสสายผลิตแน่ และคงเข้าใจจุดยืนของคลาสสายไม่ต่อสู้ด้วยกัน ว่ากันว่า กลุ่มผู้เล่นคลาสสายผลิตที่ย้ายเข้าอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ล้วนถูกต้อนรับเป็นอย่างดี”

“ช่างเถอะ ไม่มีเหตุผลให้ต้องโต้เถียงเรื่องนั้น ปัจจุบัน คุณมีเข็มทิศที่แท้จริงและเริ่มเข้าสู่เส้นทางแห่งตำนาน ใครจะกล้าแข็งข้อกับท่านสกังค์คนนี้อีก? เกรงว่า เหล่าตัวตนที่ยิ่งใหญ่ทั่วทวีปคงคลานเข่าเข้าหาไม่ซ้ำหน้า แม้แต่กริดก็ไม่ต่าง”

“…”

คำพูดของเธอไม่ผิดนัก

มูลค่าของตัวสกังค์มีมากมายถึงเพียงนั้น ไม่เกินจริงเลยหากจะกล่าวว่า ซาทิสฟายเป็นโลกแห่งข้อมูล และสกังค์ถือครองข้อมูลด้านภูมิศาสตร์ทุกซอกมุมของทวีปตะวันตกในมือ แม้กระทั่งสถานที่ลึกลับซึ่งไม่เคยมีใครไปเหยียบมาก่อน

แค่การขายข้อมูลก็มากพอจะทำให้สกังค์รวยล้นฟ้า

หลายฝ่ายคงกำลังหาโอกาสตีสนิท

สกังค์ย่อมทราบความจริงข้อนี้เต็มอก

ทว่า

“ฉันไม่ดีใจที่มุมมองของคนเหล่านั้นเปลี่ยนไป… พวกมันเข้าใกล้เพียงเพราะหวังได้รับผลประโยชน์”

สกังค์มิได้เริ่มเล่นซาทิสฟายเพราะต้องการครองบัลลังก์หรือความมั่งคั่ง

มันเพียงหวังสำรวจโลกอันกว้างใหญ่อย่างทั่วถึง ไปพร้อมกับได้รับเงินประทังชีวิตในระดับที่เพียงพอ

เฉกเช่นปัจจุบัน

สกังค์ชื่นชอบอิสระ และมันจะไม่อยู่ใต้อาณัติใครโดยเด็ดขาด

และแผนการใหญ่ยังไม่จบลงเพียงเท่านี้

เส้นทางผจญภัยบนโลกซาทิสฟายยังเหลือหนทางอีกยาวไกลนัก …การเดินทางครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

พรึบ

สกังค์กาง ‘แผนที่สมบูรณ์’ ออก

ภาพทางภูมิศาสตร์ทุกซอกมุมของทวีปตะวันตกถูกเขียนบนกระดาษเบื้องหน้า

นี่ใช่แผนที่สมบูรณ์จริงหรือ?

ผิดแล้ว…

ยังห่างไกลจากความสมบูรณ์มาก เพราะโลกซาทิสฟายมิได้มีเพียงทวีปตะวันตก

แต่ยังมีทะเลแดง รวมถึงทวีปตะวันออก

สถานที่เหล่านั้นยังไม่ถูกเปิดเผย สกังค์ยังไม่มีโอกาสสำรวจอย่างทั่วถึง

แน่นอน การเดินทางไปยังทวีปตะวันออกไม่ใช่เรื่องยาก และสกังค์เคยไปเยือนแล้วหลายหน

ทว่า ด้วยเหตุผลบางประการ ทหารของอาณาจักรทวีปตะวันออกกลับไม่ต้อนรับผู้คนจากทวีปตะวันตกเหมือนเดิมอีกแล้ว

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

มันยังไม่มีคำตอบ

รู้แต่เพียงว่า เมื่อปีที่แล้ว หลังจากสกังค์เดินทางไปยังทวีปตะวันออก มันพบกับเมืองแพงเจียอันว่างเปล่า และเมื่อเดินทางไปยังอาณาจักรอื่นข้างเคียง ทหารอารักขาประตูเมืองกลับไม่ยอมให้ชาวตะวันตกผ่านเข้าไปแม้แต่คนเดียว…

‘คงต้องทะเลแดง’

ในเมื่อไปเยือนทวีปตะวันออกไม่ได้

สกังค์แหงนหน้ามองไปทางทะเลที่เต็มไปด้วยปริศนาซึ่งยังไม่เคยมีใครสำรวจครบ

‘เริ่มสำรวจทะเลแดงเป็นลำดับถัดไป!’

สายตาของนักสำรวจอันดับหนึ่งกำลังส่องประกายอย่างตื่นเต้นและคาดหวัง

มันไม่รอช้า

“ไปกัลเลสกันเถอะ”

“กัลเลส? จักรวรรดิ?”

“ถูกต้อง”

กัลเลสคือท่าเรือใหญ่อันดับหนึ่งของจักรวรรดิซาฮารัน และยังเป็นเมืองท่าที่ใหญ่ที่สุดของทวีปตะวันตก เต็มไปด้วยเรือเช่าที่มีเทคโนโลยีสุดล้ำยุคมากมาย หากต้องการสำรวจทะเลแดง การเดินทางไปหาเรือเช่าที่กัลเลสคือคำตอบ

ทว่า ท่าทีตอบสนองของด็อก·วูเม่นไม่ค่อยสู้ดีนัก

“กัลเลสกลายเป็นสนามรบไปแล้ว ราชาวารีกำลังออกอาละวาด”

กษัตริย์มาซง ราชาแห่งเผ่าวารี มันถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่ NPC พิเศษสายต่อสู้สุดทรงพลัง

ขณะเดินทางสำรวจทั่วทวีปในช่วงหลายปีให้หลัง ทีมงานของสกังค์ย่อมเคยพบเผ่าพันธุ์แปลกประหลาดมากมาย หนึ่งในนั้นคือเผ่าวารีสุดแกร่ง และไม่มีใครเคลือบแคลงเลยว่า ราชาเผ่าวารีที่ต่อสู้ใกล้กับแหล่งน้ำจะทรงพลังมากเพียงใด

หากทีมสำรวจของสกังค์บังเอิญติดร่างแหของสงคราม รับประกันได้เลยว่า ต้องมีชะตากรรมความฉิบหายรออยู่แน่

สกังค์หันไปกล่าวกับพวกพ้องที่มีสีหน้ากังวล

“อย่าพูดเหมือนพวกนายไม่รู้จักความแข็งแกร่งของกองทัพจักรวรรดิหน่อยเลย ไม่ว่าราชาวารีจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ก็ไม่มีทางต้านทานกองทัพจักรวรรดิไหว ชะตากรรมเดียวของพวกมันคือการหนีลงทะเล”

ป่านนี้ สงครามกัลเลสต้องจบลงแล้วแน่

สกังค์มั่นใจ

“ไปกัลเลสกันเถอะ”

***

“แก้จุดนี้นิดหน่อย รูปทรงต้องประมาณนี้”

“แบบนี้หรือ?”

“ลดมุมลงอีกหน่อย…”

“ตกลง”

นับตั้งแต่ออกแบบดาบเสือขาวกับครอเกล กริดไม่มีโอกาสระดมสมองออกแบบไอเท็มชนิดใหม่ร่วมกับพวกพ้องนานแล้ว

ช่างตีเหล็กชั้นนำของทวีปยืนรุมล้อมราชาโอเวอร์เกียร์ที่ถือพิมพ์เขียวแบบร่างในมือ

ปืนใหญ่สีดำชนิดล้อลากที่มีระบบบรรจุกระสุนท้ายลำกล้อง องศาการยิงสามารถปรับเปลี่ยนได้กว้าง—นี่คือคุณสมบัติพื้นฐานของปืนใหญ่รุ่นใหม่ประจำอาณาจักรโอเวอร์เกียร์

ทหารสามารถลากไปไหนมาไหนได้อิสระ มีความเร็วเคลื่อนที่สูงพอประมาณ มีความเร็วบรรจุกระสุนสูงกว่าปืนใหญ่รุ่นมาตรฐานของทวีป สามารถจัดรูปแบบขบวนยิงถล่มค่ายได้รวดเร็ว เรียกได้ว่า เป็นปืนใหญ่ที่ครบเครื่อง ใช้ได้ทั้งสงครามปิดล้อมและสงครามครองปราการ

แม้แต่ช่างตีเหล็กจากทวีปตะวันออกยังยกย่องให้มันเป็นสุดยอดอาวุธแห่งสงครามสมัยใหม่

“ข้อได้เปรียบสำคัญของปืนใหญ่ระบบบรรจุกระสุนท้ายลำกล้องคือ ความยาวและความกว้างลำกล้องปืนจะไม่ส่งผลต่อความเร็วบรรจุกระสุน ดังนั้น พวกเราสามารถเพิ่มความยาวได้ถึงขีดจำกัดเพื่อรีดความแม่นยำและพลังทำลายให้สูงขึ้น”

บทสนทนายังคงดำเนินต่อไป

“หืม ถ้าอย่างนั้น ยืดปากกระบอกให้ยาวขนาดนี้ได้ไหม?”

“ไม่ได้ ถ้ายาวถึงขนาดนี้จะส่งผลให้น้ำหนักรวมของปืนใหญ่มากเกินไป”

“แต่เราใช้วัตถุเป็นเหล็กนิล น้ำหนักคงไม่ใช่ปัญหา”

“ต่อให้เป็นเหล็กนิล แต่ความยาวขนาดนี้ก็มากเกินไปอยู่ดี น้ำหนักจะไม่สมดุล ทำให้ต้องสร้างฐานและล้อที่ใหญ่ขึ้น และหากกลายเป็นเช่นนั้น ทหารที่ประจำการต่อปืนใหญ่หนึ่งกระบอกต้องเพิ่มเป็น 5 นาย”

“ใช้โอริชาลคั่มสีน้ำเงินแทนเหล็กนิลไหม? แบบนั้นจะแก้ปัญหาด้านน้ำหนักได้”

“ต่อให้ไม่นับความหายาก แต่โอริชาลคั่มสีน้ำเงินนั้นมีน้ำหนักเบาเกินไปจนปืนใหญ่ขาดความสมดุล ลองนึกภาพตาม หลังจากกระสุนปืนถูกยิงออกไป หากกระบอกปืนมีน้ำหนักเบา ปืนใหญ่จะได้รับแรงสะเทือนจนควบคุมทิศทางลำบาก ถ้าต้องการให้แม่นยำเท่าเดิม เราก็ต้องสร้างฐานให้แข็งแรงขึ้น ส่งผลให้ปืนใหญ่กลับมามีน้ำหนักเท่าเดิม ไม่เกิดประโยชน์อันใดที่จะใช้โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน”

“…หมายความว่า ความยาวปากกระบอกได้มากสุดเท่านี้ใช่ไหม?”

“ถูกต้อง”

หลังจากฟังคำอธิบายจากเหล่าช่างเหล็กฝีมือเยี่ยม กริดวาดแบบลงบนพิมพ์เขียวตามข้อเสนอแนะเหล่านั้น

ชายหนุ่มผงกศีรษะอย่างเงียบงันเป็นระยะโดยไม่แสดงความเห็น

ภายในใจ ‘พยายาม’ ทำความเข้าใจหลักการและทฤษฎีที่คนเหล่านี้อธิบายและถกเถียง…

ใช่แล้ว… ‘พยายาม’

เพราะกริดในปัจจุบันกำลังวาดภาพปืนใหญ่ด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่าขาวโพลน เขาไม่ทราบถึงหลักการเบื้องหลังแม้แต่น้อย

นี่คือหน้าที่เดียวสำหรับกริดในตอนนี้

นักวาด

รับฟังคำถกเถียงจากห้ายอดช่างเหล็กพร้อมกับหาข้อสรุปในสิ่งที่ดีที่สุด ตัวกริดนั้นไม่มีไอเดียใหม่เชิงลึกในด้านเทคนิคหรือกลไกการทำงานเหมือนคนอื่น

แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

และไม่ใช่สิ่งที่ผิด

ไม่มีใครในโลกที่เชี่ยวชาญศาสตร์ทุกแขนงอย่างทะลุปรุโปร่ง… จริงไหม?

ทักษะ ‘การออกแบบของช่างตีเหล็กในตำนาน’ ค่อนข้างเป็นมิตรกับผู้เล่นมาก ถึงกริดจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองวาด แต่ระบบซาทิสฟายสามารถวิเคราะห์และทำความเข้าใจกับมันได้หลังจากสร้างเป็นพิมพ์เขียวฉบับสมบูรณ์

คล้ายคลึงกับเหตุการณ์เมื่อครั้งสร้างดาบ ‘ความผิดพลาด’ ในอดีต แต่การขาดความรู้ในปัจจุบันไม่เหมือนกับความผิดพลาดเมื่อสมัยนั้นเสียทีเดียว

กริดไม่ได้วาดอย่างมั่วซั่ว แต่วาดโดยอาศัยเทคนิคและหลักการจากการระดมสมองของช่างตีเหล็กชั้นนำ

แบบร่างถูกวาดอย่างมีหลักการและพิถีพิถัน เทียบไม่ได้กับการออกแบบอย่างเดาสุ่มในอดีต

“ฉันอยากให้ทหารที่ประจำการได้รับความปลอดภัยเพิ่มขึ้น คิดว่ายังไงบ้าง? ถ้าจะติดตั้งแผ่นโลหะป้องกันเข้าไปด้วย?”

“โอ้…”

“นั่นเยี่ยมไปเลย!”

แต่ไหนแต่ไร เหล่าช่างเหล็กจะเค้นสมองคิดถึงเพียงประสิทธิภาพสูงสุดของปืนใหญ่

จะออกแบบปืนใหญ่อย่างไรให้มีความแม่นยำ พลังทำลาย และความเร็วบรรจุกระสุนสูง รวมถึงน้ำหนักเบาง่ายต่อการเคลื่อนย้าย

…แต่กริดกลับเป็นห่วงชีวิตทหาร

เขาคำนึงถึงโอกาสที่เหล่าทหารอาจถูกฆ่าด้วยเวทมนตร์และฝนธนูจากกองทัพศัตรู

ด้วยเหตุนี้ แบบร่างปืนใหญ่ในพิมพ์เขียวจึงถูกแต่งเติมจนหรูหราขึ้นจากเดิม

แบบร่างในตอนแรกจะมีเพียงส่วนลำกล้องปืน ส่วนฐาน และส่วนล้อ แต่แบบใหม่ที่กริดเพิ่มเข้าไป จะมีแผ่นโลหะทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใหญ่ปกคลุมบริเวณด้านหน้าล้อทั้งสองข้างอย่างมิดชิด มอบความรู้สึกปลอดภัยและทันสมัย

แน่นอน น้ำหนักโดยรวมของปืนใหญ่รถลากย่อมเพิ่มขึ้น แต่ปัญหาด้านน้ำหนักนั้นไม่ใช่เรื่องร้ายแรงที่ต้องกังวล เพราะผู้ที่ต้องลากปืนใหญ่คือพลทหารจำนวนหลายนาย มิใช่ตัวกริด

‘เป็นเรื่องดีที่ลดการสูญเสียทหารอันมีค่า’

“เจ๋งเป้ง! ถ้าเทียบกับปืนใหญ่ของจักรวรรดิแล้ว ปืนใหญ่รุ่นใหม่ของเราล้ำยุคกว่าในทุกด้าน โดยเฉพาะพลังทำลายและความแม่นยำ… ประสิทธิภาพที่แท้จริงคงต้องทดสอบกันอีกครั้ง”

แพนเมียร์อ่านรายละเอียดพิมพ์เขียวใหม่ที่กริดแชร์ไปให้ สีหน้าของมันกำลังชื่นชมยินดี

แน่นอน ช่างตีเหล็กแรงค์หนึ่งของโลกย่อมมีสายตามองพิมพ์เขียวเฉียบขาด แม้ยังออกแบบไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่มันก็สัมผัสถึงประสิทธิภาพอันเปี่ยมล้นของแบบร่างปืนใหญ่

แพนเมียร์เงยหน้าถาม

“ตั้งชื่อหรือยัง? มันคือปืนใหญ่ระดับเทพที่จะสร้างชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่ให้อาณาจักรโอเวอร์เกียร์ไปทั่วทวีป”

“คิดไว้แล้ว”

“โอ้!”

แพนเมียร์แสดงสีหน้าคาดหวัง ต่างจากสีหน้าของสี่ช่างเหล็กใหญ่ที่กำลังขาวซีดและผุดเหงื่อเม็ดเป้งสองข้างแก้ม

ขณะสายตาทุกคู่จับจ้อง กริดมอบคำตอบพลางอมยิ้ม

“ชื่อของมันคือ… ปืนใหญ่โอเวอร์เกียร์”

“นั่นสินะ…”

แพนเมียร์ยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้า มันไม่กล่าวสิ่งใดเพิ่มเติม ไม่ผิดนักหากจะกล่าวว่า นี่คือชื่อที่แพนเมียร์คาดหวังไว้

ในฐานะสมาชิกระดับสูงของกิลด์ แพนเมียร์ไม่รู้สึกถึงความประดักประเดิดในการนำชื่อกิลด์มาตั้งเป็นไอเท็มเชิดหน้าชูตาอาณาจักร

“เรียบง่ายและไพเราะมาก”

ช่างเหล็กแรงค์หนึ่งของโลกอมยิ้ม

“เรียบง่ายไปหรือ? งั้นเพิ่มคำที่ฟังแล้วดูเท่เข้าไปดีไหม? ซูเปอร์อัลตร้า?”

“…อย่าเด็ดขาด”

แพนเมียร์เริ่มหน้าถอดสีเหมือนช่างเหล็กคนอื่น

ซูเปอร์อัลตร้าปืนใหญ่โอเวอร์เกียร์…

คงไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีนัก

กริดควรพึงพอใจกับปืนใหญ่โอเวอร์เกียร์ธรรมดา

ณ ค่ำคืนเดียวกัน

“ไม่มีใครเพิ่มเติมแล้วนะ?”

“อา… นี่ล่ะ สมบูรณ์แบบ”

ในที่สุด แบบร่างของปืนใหญ่รุ่นใหม่ก็ดำเนินมาถึงขั้นตอนสุดท้าย

พิมพ์เขียวที่เคยว่างเปล่าในตอนต้น ถูกเติมเต็มด้วยรูปวาดปืนใหญ่สีดำสนิทที่มีคำอธิบายและรายละเอียดปลีกย่อยครบถ้วนสมบูรณ์ เพียงมองผิวเผินก็ทราบทันทีว่า ประสิทธิภาพของมันต้องยอดเยี่ยมแน่

“ลุย!”

กริดฉีกยิ้มอย่างมีความสุขขณะกดปุ่มยืนยันสร้างพิมพ์เขียว

[ท่านออกแบบไอเท็มสำเร็จ]

[นี่คือมาสเตอร์พีชที่ถูกออกแบบโดยเทคโนโลยีสุดล้ำยุคของช่างตีเหล็กในตำนาน!]

[เกรดขั้นต่ำของไอเท็มเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ!]

“…!!”

รายละเอียดสูตรการผลิตปรากฏเบื้องหน้ากริดพร้อมกับข้อความระบบอีกจำนวนหนึ่ง

<สูตรผลิต : ปืนใหญ่โอเวอร์เกียร์>

เกรด : ยูนีค ~ เลเจนดารี

“…!!”

สำหรับกริดและช่างเหล็กอีกห้าคน การประชุมระดมสมองในครั้งนี้มีจุดประสงค์หลักเพื่อสร้างปืนใหญ่ ‘รุ่นผลิตจำนวนมาก’

หมายความว่าอย่างไร?

มันหมายความว่า วัสดุหลักที่ใช้ต้องไม่หายากจนเกินไป ขั้นตอนการสร้างต้องไม่ซับซ้อนมาก และช่างตีเหล็กฝีมือปานกลางก็สามารถสร้างได้

เมื่อใช้วัสดุระดับต่ำ ไม่แปลกที่เกรดของปืนใหญ่โอเวอร์เกียร์จะต้องต่ำตามไปด้วย

เกรดสูงสุดอาจเป็นเลเจนดารี ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะทักษะออกแบบของกริดมักมีเกรดสูงสุดขั้นต่ำเป็นเลเจนดารีเสมอ

จุดที่ต้องโฟกัสคือเกรดเริ่มต้น เพราะแต่ไหนแต่ไรมา ไอเท็มรุ่นผลิตจำนวนมากจะมีเกรดเริ่มต้นเป็นแรร์หรืออีปิก ซึ่งนั่นก็เข้าใจได้หากพิจารณาถึงวัสดุและขั้นตอนการสร้าง

ทว่า ปืนใหญ่โอเวอร์เกียร์กระบอกนี้กลับรับประกันเกรดขั้นต่ำเป็นยูนีค…

นี่คือผลลัพธ์ที่ไม่มีใครคาดคิด

แม้กระทั่งตัวกริดเอง

“เจ๋งเป้ง!!”

“ฝ่าบาทเจ๋งที่สุด!!”

กริดและเหล่าช่างเหล็กต่างส่งเสียงโห่ร้องยินดีอย่างพร้อมเพรียง ห้าบุรุษในสภาพเปลือยกายท่อนบนกำลังโผกอดกันโดยไม่สนอายุหรือบรรดาศักดิ์

ทุกคนกำลังจินตนาการถึงอนาคตอันสดใสของอาณาจักร

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,397

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous