จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 593

    ขณะกริดกำลังสอนให้แร่ซึมซับเวทมนตร์

    สมาชิกโอเวอร์เกียร์ต่างกระจายตัวออกไปทำหน้าที่ของตน   ส่วนหนึ่งคือการบูรณะซ่อมแซมอาคารบ้านเรือนของเมืองไรน์ฮาร์ท  แพเทรี่ยน  และไบรัน  และอีกส่วนหนึ่งคอยรักษาและปลอบใจชาวเมือง
    ผู้เล่นที่มีบทบาทสำคัญยิ่งมิใช่แร้งเกอร์ระดับสูงอย่างจิสึกะ  ยูร่า  เรกัส  หรือป็อน
    หากแต่เป็นน้องสาวของกริด  รูบี้

    ด้วยเวทรักษาของรูบี้และจิตใจอันงดงามที่คอยปลอบประโลมชาวเมือง  บาดแผลและจิตใจของประชาชนต่างถูกฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว
    
    "ขอบคุณมาก!  ขอบคุณจริงๆ!  เพื่อนและครอบครัวของฉันกลับมามีชีวิตปรกติได้อีกครั้งเพราะนักบุญหญิงรูบี้"

    "นึกว่าชีวิตนี้จะเดินไม่ได้อีกแล้ว…  แต่ท่านนักบุญหญิงก็ช่วยฉันไว้  นับจากนี้  ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของนักบุญหญิงไปชั่วชีวิต!"

    "เอ๋...!  นักบุญหญิงรูบี้เป็นน้องสาวของท่านกริดเองหรือ  สองพี่น้องคู่นี้...  ท่านเทพเป็นผู้ประทานมาให้พวกเราใช่ไหม"

    จำนวนชาวเมืองที่รักและศรัทธาในตัวรูบี้มีเพิ่มมากขึ้น  ส่งผลให้อิทธิพลของเธอแผ่ขยายกว้างไกลออกไปในนามของกริด
    ลอเอลชื่นชอบสถานการณ์เช่นนี้มาก

    "พวกเราจะเร่งความเร็วการฟื้นฟูอาคารบ้านเรือน  คงต้องให้ชาวเมืองและทหารทำงานหนักขึ้น  หากมีรูบี้คอยให้กำลังใจคนงานเหล่านี้ล่ะก็  พวกเขาจะทำงานลืมตายเลยทีเดียว"

    "ปัจจุบันพวกเขาก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำอยู่แล้วนะ  นอกจากเวลากินกับนอน  ทุกคนก็ช่วยฟื้นฟูเมืองตลอด  หากฝืนไปมากกว่านี้  อาจหมดสติล้มลงเอาได้"

    "ถ้าพวกเขาหมดสติ   เธอก็รักษาได้ไม่ใช่หรือ"

    พลังแรงงานไร้ขีดจำกัด!  
    ทักษะรักษาเป็นวงกว้างของนักบุญหญิงนั้นสุดยอดเหนือคำบรรยาย  
    ลอเอลชื่นชอบการมีอยู่ของรูบี้มาก  เพราะเธอสามารถทำให้ทหารทำงานหามรุ่งหามค่ำเกินขีดจำกัดได้
    รูบี้ไม่ปลื้มกับคำพูดลอเอลเลยสักนิด

    "คนนิสัยไม่ดี"

    "อยากดุด่ายังไงก็เชิญ... แต่ฉันภูมิใจที่เป็นแบบนี้  และอย่าได้ลืมว่า  ทุกการตัดสินใจของฉัน  ทั้งหมดทำไปเพื่อความก้าวหน้าของพี่ชายเธอ  ฉันไม่คิดว่าตัวเองทำสิ่งใดผิด"

    "ฮึ!  ไม่อยากคุยกับนายแล้ว"

    รูบี้หันหลังเดินหนีไปอย่างไม่สบอารมณ์  เธอเดินไปขอร้องกับชาวเมืองและทหารให้ทำงานล่วงเวลาเพิ่มขึ้นจากเดิม
    รูบี้คือหนึ่งในสมาชิกโอเวอร์เกียร์  เธอมิอาจขัดคำสั่งลอเอลได้

    "เดี๋ยวฉันจะคอยดูแลทุกคนเองนะคะ  พวกคุณจะได้ไม่บาดเจ็บ"

    รูบี้มอบคำมั่นสัญญาแก่ทุกคน

    ลอเอลอมยิ้มกับภาพที่เห็น

    "แตกต่างจากกริด  เธอคนนี้มีด้านน่ารักอยู่เหมือนกัน.."

    ตึกตัก!

    ความรู้สึกแปลกประหลาดพลันทำให้หัวใจลอเอลเต้นระรัว

    'ก--เกิดอะไรขึ้น!  เปลวเพลิงที่ร้อนรุ่มในอกคืออะไรกัน...!'

    ลอเอลไม่รู้ตัวเลยว่า  นี่คือความรัก
    รักแรกของชายหนุ่มวัย 22 ปีมาช้ากว่าคนทั่วไปมากทีเดียว
    แต่มันก็เริ่มขึ้นแล้ว

    ***

    "อะไรนะ..!  ลอเอลระดมพลกองทัพหลักไปประจำการที่เรย์ดัน...!"

    "ถูกต้อง  เขากล่าวว่า  ชายแดนติดกับจักรวรรดิซาฮารัน  ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษาไว้ให้ได้"

    "ทำไมถึงทำแบบนั้น  พวกเราควรจัดการกับอดีตกลุ่มขุนนางที่หลงเหลือก่อนไม่ใช่รึไง  พวกมันต้องไม่พอใจแน่ที่เราทำลายอาณาจักรอีเทอนัล  ในมุมมองของคนกลุ่มนั้น  การกระทำของเราที่สังหารกษัตริย์และทำให้อาณาจักรแตกแยก  คงไม่มีวันอภัยได้เด็ดขาด... จะเกิดอะไรขึ้นหากพวกมันรวมตัวกันบุกรุกไบรันและไรน์ฮาร์ท"

    โทบันตั้งแง่กับคำสั่งของลอเอล
    ในอดีต  โทบันเคยเป็นรองหัวหน้ากิลด์เซดากาห์  เขาจึงมองว่าการกระทำของลอเอลเป็นการเดินหมากที่พลาดมหันต์

    ยูเฟอมิน่าและแวนเนอร์เห็นด้วย

    "นั่นสินะ... ในสถานการณ์เช่นนี้  อดีตขุนนางอีเทอนัลไม่มีทางปล่อยโอกาสหลุดลอย"

    "ลอเอลเริ่มเหนื่อยแล้วรึเปล่านะ  ถึงได้ทำผิดพลาดร้ายแรงเช่นนี้"

    ขณะที่ทุกคนกำลังแสดงความเห็นขัดแย้งคำสั่งลอเอล

    "คงเป็นเพราะ... ลอเอลตระหนักถึงการมีตัวตนของมาร์ควิสสไตม"

    ยูร่าที่นิ่งเงียบมาครู่ใหญ่  บัดนี้เริ่มแสดงความเห็น  ริมฝีปากอันงดงามของเธอสามารถดึงดูดผู้เล่นฝ่ายชายได้ทุกคน

    "หลังจากกษัตริย์อัสลันสิ้นพระชนม์  ความชั่วช้าที่เคยทำไว้จึงถูกเปิดเผยทั้งหมด  มาร์ควิสสไตมไม่มีเหตุผลให้ลังเลอีกแล้ว  เขาต้องถวายตัวสวามิภักดิ์เข้าร่วมกับยองวูแน่... แต่ความละอายใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้า  ที่ละเลยไม่ยอมส่งกำลังสนับสนุนพวกเราตั้งแต่แรก  คนอย่างมาร์ควิสสไตม  เขาไม่มีทางสวามิภักดิ์ยองวูโดยปราศจากบรรณาการติดมือ"

    "จริงด้วย!"

    "พวกเรายังมีมาร์ควิสสไตมอยู่!"

    ขณะยูเฟอมิน่าและโทบันร้องอ๋อ  แวนเนอยังคงแสดงสีหน้าสับสน 

    "อีกไม่ช้าก็เร็ว  มาร์ควิสสไตมจะมาพร้อมกับของขวัญชิ้นโต"

    "ของขวัญที่ว่า... คงไม่พ้นศีรษะของกลุ่มขุนนางที่ต่อต้านกริด   สมกับเป็นลอเอล  เขายังยอดเยี่ยมเช่นเคย  คงคำนวณเรื่องนี้ไว้แล้วสินะ  จึงย้ายทัพหลักไปประจำการเรย์ดันอย่างสบายใจ"

    "ยูร่าก็สุดยอดไม่แพ้กันที่หาคำตอบได้  ถ้าลอเอลมียูร่าเป็นผู้ช่วย  พวกเราก็ไม่ต้องห่วงด้านกลยุทธ์แล้ว"

    "ไม่ได้  ยูร่าต้องรีบอัพเลเวลให้ไวที่สุด  เธอคือขุนพลอันดับหนึ่งของพวกเรา"

    "..."

    ขุนพลอันดับหนึ่ง… จะเป็นเช่นนั้นจริงหรือ  
    ยูร่ามิอาจยอมรับอย่างเต็มใจนัก

    'ฉันอ่อนแอ...'

    ยูเฟอมิน่าในโหมดพร้อมรบ  และจิสึกที่มีคันศรฟินิกซ์แดง  สองคนนี้พลังต่อสู้มหาศาลเทียบเท่าผู้เล่นเกรดดวงอาทิตย์อย่างกริดและครอเกล  
    ตัวเธอยังห่างชั้นอยู่มาก  แม้จะถือครองคลาสเลเจนดารีก็ตาม

    'เราต้องรีบค้นหาและประกอบเศษชิ้นส่วนของนักล่าอสูรให้เร็วที่สุด'

    สิ่งนี้มีศักดิ์ของเธอมาเกี่ยวพัน  
    จะดีจะเลวอย่างไร  ยูร่าคืออดีตผู้เล่นอันดับห้าของโลก  เธอย่อมใฝ่ฝันถึงการเป็นที่หนึ่ง

    'สถานที่ถัดไปของเรา...'
    
    ขุมนรก  เวทีที่พลังของเธอเฉิดฉายที่สุด  
    หากอาณาจักรอีเทอนัลเข้าสู่ภาวะมั่นคงเมื่อใด  ถึงเวลานั้น  เธอจะรีบลงไปผจญภัยในขุมนรกเพื่อเร่งสปีดการเติบโตทันที

    ***

    โบสถ์รีเบคก้าสามแห่งถูกสร้างเพิ่มในไรน์ฮาร์ท  
    สภาอาวุโสต่างตอบรับคำร้องขอจากสันตะปาปาดาเมี่ยน  ทางโบสถ์จะส่งคนมาสนับสนุนกริดและโอเวอร์เกียร์  ผู้มีบทบาทสำคัญในการปราบจอมอสูรบีเลียล
    ผู้เล่นที่สังกัดโบสถ์รีเบคก้าต่างได้รับภารกิจกันถ้วนหน้า

[ ภารกิจ <ก่อสร้างโบสถ์> ถูกสร้างขึ้น ]

[ ก่อสร้างโบสถ์ ]
ระดับความยาก : A
    โบสถ์รีเบคก้ามีแผนจะสร้างโบสถ์ขึ้นสามแห่งในไรน์ฮาร์ท  ดินแดนของมหาวีรบุรุษ 'กริด'
    จงมีส่วนร่วมในการก่อสร้างโบสถ์รีเบคก้า
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : ทำงานก่อสร้างอย่างน้อย 4 วัน
รางวัลภารกิจ : 
- ได้รับสิทธิ์ประจำการที่โบสถ์แห่งใหม่
- พลังศักดิ์สิทธิ์ +20
- รางวัลอื่นจะตอบแทนตามความขยัน

    "ขาดคนรึไงเนี่ย... ทำไมถึงให้พาลาดินกับนักบวชเข้าร่วมการก่อสร้างด้วย"

    "อันที่จริง  ทางเจ้าของดินแดนต้องจ่ายค่าก่อสร้างและจัดหาแรงงานมาสร้างโบสถ์เองไม่ใช่รึไง"

    "หรือว่า... ทางโบสถ์เป็นฝ่ายออกค่าใช้จ่ายที่ไรน์ฮาร์ทงั้นหรือ"

    "สันตะปาปาดาเมี่ยนใช้อำนาจในทางมิชอบ  ทุกคนก็รู้ว่าเขาเป็นแฟนตัวยงของกริด"

    "ไม่อยากเชื่อเลยว่าสภาอาวุโสจะยอมรับข้อเสนอ"

    ผู้เล่นสังกัดโบสถ์รีเบคก้าส่วนใหญ่ไม่พึงพอใจกับภารกิจสร้างโบสถ์ครั้งนี้
    พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่า  เหตุใดตนต้องคอยทำงานด้านก่อสร้างในเกม  และไม่ชอบใจที่ถูกดาเมี่ยนใช้อำนาจเพื่อเอื้อประโยชน์กับพวกพ้อง  
    ถึงกระนั้น  นี่คือภารกิจระดับ A ที่มีรางวัลตอบแทนสูง  น้อยคนนักจะปฏิเสธลง

    'เพิ่มพลังศักดิ์สิทธิ์ถึง 20 แต้ม'

    'ไรน์ฮาร์ทเป็นหนึ่งในเมืองใหญ่อันน้อยนิดของทวีปตะวันตก  หากเราได้ไปประจำการที่นั่น  ภารกิจมากมายจะหลั่งไหลมาให้ทำทุกวัน  มีแต่กำไรรออยู่!'

    'เราจะพลาดโอกาสตีสนิทโอเวอร์เกียร์ไม่ได้!'

    'ต้องไหลไปตามกระแส'

    เหล่ายอดขุนพลต่างหลั่งไหลมารวมตัวที่ไรน์ฮาร์ท  มหานครซึ่งจะกลายเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ในภายหลัง
    นี่คือพลังอำนาจของกิลด์โอเวอร์เกียร์

    ***

    "พวกเราขอโทษ...!"

    อดีตสมาชิกซิลเวอร์ไนท์  รวมถึงพีคซอร์ด  ทุกคนกลับถึงไรน์ฮาร์ทด้วยสีหน้าหดหู่  
    พวกเขาตำหนิตนเองอย่างหนัก  
    เกาะคอร์กถูกทำลายจนพังพินาศ  
    แดนสวรรค์สำหรับการท่องเที่ยวไม่มีอยู่อีกต่อไป  
    น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มพีคซอร์ดในยามที่เขาหวนนึงถึงภาพอันน่าเศร้า
    
    "ถ้าพวกเรายอมปล่อยให้อีเทอนัลยึดครองตั้งแต่แรกเหมือนที่นายพูด..."

    เกาะคอร์กคงไม่ถูกทำลาย  
    มันอาจแค่ถูกยึด  แต่เมื่อกริดครองบัลลังก์  มันก็จะกลับมาเป็นของพวกตนเช่นเดิมในสภาพสมบูรณ์
    แต่การดื้อรั้นปกป้องเกาะคอร์กโดยไม่จำเป็นของพีคซอร์ด  ได้ทำให้มันถูกทำลายจนพังพินาศยากซ่อมแซม
    ลอเอลรีบเดินเข้าไปปลอบใจพีคซอร์ดผู้ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า

    "นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย  แต่เป็นของฉัน  ที่มองไม่ออกว่าบลัดคาร์นิวัลจ้องลงมืออยู่"

    อันที่จริง  ไม่มียอดกุนซือในในโลกที่มองออกได้แน่  
    ถึงกระนั้น  ลอเอลก็ยอมรับความผิดไว้เพียงผู้เดียว
    เป็นฝ่ายลอเอลเสียเองที่คิดไม่ถึงว่าพีคซอร์ดจะปกป้องเกาะคอร์กสำเร็จ  
    เพราะหากเกาะคอร์กเสียไปตั้งแต่แรก  บลัดคาร์นิวัลคงไม่ลงมือเช่นนี้  
    ลอเอลมองข้ามและประเมินพีคซอร์ดต่ำเกินไป  ทำให้ผลลัพธ์ผิดคาดไปทั้งหมด
    นี่คือความผิดของตน  ลอเอลคิดเช่นนั้น

    'เกาะคอร์กพังพินาศไม่เหลือชิ้นดี... ค่าซ่อมแซมคงมหาศาลแน่  ต้องยอมทิ้งไปแต่โดยดีสินะ'

    พวกเขาไม่ควรยึดติดเกาะคอร์กเกินความจำเป็น
    เดิมที  แม้เกาะคอร์กอาจเคยเป็นแหล่งรายได้อันดับหนึ่งของโอเวอร์เกียร์  แต่หลังจากก่อตั้งอาณาจักร  ทุกสิ่งจะเปลี่ยนไป  ดินแดนของอีเทอนัลจะทำรายได้ให้ไม่น้อยไปกว่าเกาะคอร์กแน่นอน

    ขณะเดียวกัน  ลอเอลได้รับรายงานใหม่

    "ท่านแค็ทซ์กลับถึงแล้ว"

    นักรบโลหิต  แค็ทซ์  
    พลังรบเมื่ออยู่ในสงครามใหญ่เทียบได้กับกริด  ไม่สิ  บางทีอาจสูงยิ่งกว่า
    ลอเอลคาดหวังกับแค็ทซ์ไว้มาก  เขาประเมินว่า  หากมีแค็ทซ์  บอร์เนียวคงรักษาไว้ได้อย่างน้อยสิบวัน
    ลอเอลรีบเดินไปทักทายแค็ทซ์ทันที

    "นายคงเหนื่อยแย่  พวกเราสำเร็จตามแผนได้เพราะมีนายคอยระวังหลังให้"

    มันคงดีกว่านี้หากรักษาบอร์เนียวไว้ได้  
    แต่ด้วยกำลังทหารเพียงหนึ่งพัน  คงจะรับมือกับการรุกรานของทหารหลายหมื่นของเก๊าส์ได้ยาก  อีกไม่นาน  บอร์เนียวก็จะถูกกองทัพเก๊าส์ยึดครองสำเร็จ
    แค็ทซ์ปกป้องไว้ได้สิบวันก็นับว่าเหลือเชื่อมากแล้ว

    แค็ทซ์แจ้งรายงานกับลอเอล
    "กองทัพเก๊าส์ถอนกำลังจากบอร์เนียวกลับไปจนหมดแล้ว  ฉันคิดว่าพวกเราควรส่งกำลังเสริมเพิ่มเข้าไป  ทางเก๊าส์จะได้ไม่กล้ามายุ่งกับบอร์เนียวอีก"

    "...เอ๋!"

    กองทัพเก๊าส์ยอมถอนทัพได้ยังไง...
    ผลลัพทธ์ที่เกิดขึ้นทำให้ลอเอลตะลึง

    "นายใช้วิธีใดป้องกันบอร์เนียว..."

    เมื่อได้ยินคำถามจากลอเอล  แค็ทซ์จึงทำนิ้วเป็นรูปวงกลมพร้อมกับตอบไปว่า

    "เงิน"

    "..."

    ตนต้องรีบแจ้งเรื่องนี้กับกริด  
    ลอเอลต้องการให้แค็ทซ์และพีคซอร์ดได้รับอาวุธระดับสุดยอด  เป็นรางวัลตอบแทนสำหรับความเหน็ดเหนื่อยที่ผ่านมา

    ***

    เป๊ง! เป๊ง! เป๊ง!

    วันเวลาผ่านไป
    กริดยังคงยิงแต่ศรเวทอย่างไม่หยุดพัก...  เว้นเสียจากเวลาหลับ

    เป๊ง! เป๊ง! เป๊ง!

    "..."

    กริดกระหน่ำยิงศรเวทใส่โลหะอย่างต่อเนื่อง
    วงกลมสีดำใต้ตาเด่นชัดขึ้นจนดูคล้ายคนตาย

    "กริด..."

    ใบหน้าอันงดงามของอิสซาเบลเปี่ยมด้วยความกังวล 
    ยิ่งได้เห็นสภาพน่าอนาถของกริดในโรงตีเหล็ก  เธอก็ยิ่งกระสับกระส่าย
    อิสซาเบลไม่ต้องการให้กริดร่างกายบอบช้ำเพราะตน
    เธอได้แต่นึกสงสัยว่า  ตนมีสิทธิ์ได้รับความห่วงใจจากกริดมากขนาดนี้เชียวหรือ

    'เขาต้องทุกข์ทรมาณเพราะเรา... ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว'

    อิสซาเบลลุกขึ้นยืน  เธอไม่สนปัญหาของตัวเองอีก  
    เธอไม่ต้องการให้กริดตายไปต่อหน้า

    "กริด...!"

    ขณะกำลังจะบอกให้กริดหยุด  ทันใดนั้น  อดามันเที่ยมก็ถูกศรเวทยิงครบครั้งที่ 10,000 พอดิบพอดี  เกิดเป็นแสงสีขาวสว่างวาบไปทั่วโรงตีเหล็ก  
    กริดหันมามองอิสซาเบลพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง

    "เธฮพร้อมจะมีความสุขรึยัง"

• Next
• Previous