จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 729

    บดข้าวเปลือก
    หนึ่งในทักษะทำฟาร์มอิสระที่ปิอาโร่คิดค้นขึ้น
    จะทำการเสกครกขนาดยักษ์ใหญ่เท่าบ้านลงมาจากฟากฟ้า
    ระยะเวลาในการแสดงผลของดีบัฟ ‘ถูกกดทับ‘ คือสองวินาที  รัศมีกว้างไกล 180 เมตร

    สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดของทักษะนี้คือ  ครกยักษ์สามารถแยกแยะมิตรและศัตรูได้  แม้จะมีระยะแสดงผลที่กว้างมากก็ตาม
    
    ฟ้าววว— 

    ‘เสียงอะไร?’

    ขณะโนลล์กำลังเพ่งสมาธิทั้งหมดมายังกริด  เงาสีดำของวัตถุขนาดมหึมาได้ปรากฏขึ้นในจุดที่มันกำลังอยู่
    บรรยากาศรอบข้างพลันอึมครึมทันตาเห็น

    ครืนนน— 

    ฟ้าผ่า?
    ไม่สิ  สุ้มเสียงต่างออกไป
    ทั้งเข้มข้นและเปี่ยมด้วยจิตสังหารที่รุนแรงยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดผ่า

    โนลล์สัมผัสได้ถึงภัยอันตราย  มันรีบกางบาเรียโลหิตคุ้มกายโดยพลัน
    
    โครมมมมมม!

    น้ำหนักมหาศาลกระแทกใส่บาเรียโลหิตในพริบตา
    
    เพล้ง!

    ปึด!  ปึด!

    บาเรียที่มันแสนภาคภูมิใจพลันแหลกละเอียดด้วยระยะเวลาเพียงเสี้ยววินาที
    ‘บาเรียโลหิต’ คือสุดยอดทักษะมีพลังป้องกันสูงส่ง  ถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องชีวิตของแวมไพร์ทายาททุกตน

    ‘รุนแรงขนาดนี้เชียว…?’

    โนลล์อยากถามออกไป
    แต่มันต้องกลืนคำพูดลงคอทันทีเมื่อความเจ็บปวดแสนสาหัสกำลังแล่นไปทั่วร่าง

    “…!!”

    ปึด!  ปึด!

    แรงกดดันมหาศาลกดทับใส่ร่างโนลล์
    ผิวหนัง  โลหิต  และกระดูก  ทุกส่วนของร่างกายล้วนถูกบดขยี้ในพริบตา
    โนลล์ไม่มีโอกาสแม้แต่จะส่งเสียงร้อง
    
    ทันทีที่มันพะงาบอ้าปาก  วัตถุปริศนาได้ทับร่างของมันจนแบนราบเรียบร้อย
    ดวงตาถลนออกจากเบ้าอย่างหมดสภาพ
    การขบกรามมิได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดแต่อย่างใด  ร่างโนลล์ถูกบดบี้แบนไปกับพืิ้นจนไม่เหลือเค้าเดิม

    แวมไพร์ชั้นสูงที่โบยบินบนท้องฟ้ามาแสนนาน  บัดนี้ร่างกายถูกจับกดติดพื้นดินอย่างน่าเวทนา
    โนลล์รู้สึกเจ็บแปลบประหนึ่งอุกกาบาตถล่มใส่

    ซู่วว—

    แวมไพร์และสัตว์บริวารหลายร้อยตนรอบโนลล์ต่างพากันทยอยกลายเป็นแสงเทา     
    ฉากฆาตกรรมหมู่อันโหดเหี้ยมและน่าสยดสยอง  โลหิตหลั่งไหลราวสายน้ำ

    “อึก…!  อ๊ากกกกก!”

    โนลล์ที่พยายามกัดฟันทนมามาน  บัดนี้ปลดปล่อยเสียร้องโหยหวนที่เปี่ยมด้วยจิตสังหารอาฆาตแค้น

    ในที่สุด  ผลกดทับของ ‘บดข้าวเปลือก’ ก็หมดลง
    
    “แฮ่ก...แฮ่ก”

    ความเจ็บแปลบภายในใจเกิดจากความหวาดผวาเมื่อได้เผชิญหน้าพลังอันยิ่งใหญ่
    ลมหายใจที่เคยขาดห้วงของโนลล์  บัดนี้ถูกปลดปล่อยเป็นอิสระอีกครั้ง
    
    นัยน์ตาสีโลหิตกวาดมองไปโดยรอบ  
    ร่างกายยังคงสั่นระริกไม่หาย
    เมืองแวมไพร์  สัตว์บริวาร  ฝูงแวมไพร์  
    เกือบทั้งหมดแปรเปลี่ยนเป็นซากขี้เถ้า
    
    ทุกสิ่งมีชิวิตที่เคยยืนเด่นตระหง่านด้วยบรรยากาศสุดแสนโอหัง  บัดนี้ไม่มีเหลืออยู่อีกต่อไป
    
    โนลล์ตะลึงอย่างหนัก  
    สมองของมันขาวโพลนไปชั่วขณะ
    
    “พลังที่เป็นภัยคุกคามต่อแวมไพร์…แกพาสุนัขรีเบคก้ามาด้วยงั้นหรือ?”

    “…” 

    พลังอันรุนแรงที่สามารถป่นทุกสิ่งให้ราบคาบ  จักต้องเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่ผิดแน่

    โนลล์อยากเชื่อเช่นนั้น  
    สำหรับมัน  นี่คือการวิเคราะห์ตามหลักเหตุและผล
    แต่ความจริงมักโหดร้ายเสมอ

    “ดินภายในเมืองนี้…เกิดจากซึมซับโลหิตเข้าไปเป็นเวลานานและไม่เคยโดนแสงแดดเลยสินะ”
    
    “…?” 

    โดยทั่วไปแล้ว  หากมนุษย์เผชิญหน้ากับแวมไพร์ทายาท  ส่วนใหญ่มักหวาดกลัวหรือไม่ก็ตกตะลึงจนหัวใจหยุดเต้น
    นั่นคือความต่างชั้นของระดับสิ่งมีชีวิต  
    แวมไพร์ทายาทสูงส่งกว่ามนุษย์ถึงเพียงนั้น
    
    ในฐานะแวมไพร์ทายาทชั้นเอิร์ล  การมีตัวตนของโนลล์สามารถแผ่แรงคุกคามแก่มนุษย์โดยที่มันไม่ต้องออกแรง

    กริดอาจเป็นตัวอย่างพิเศษส่วนน้อย  
    แต่มนุษย์ปรกติแทบมิอาจขยับปลายนิ้วในยามที่โนลล์ใช้พลังสะกดข่มของทายาท
    
    ในสภาพร่อแร่ปางตายเช่นนี้  โนลล์ยังสามารถแผ่จิตสังหารอันทรงพลังของแวมไพร์ทายาทออกมาได้
    ทหารส่วนใหญ่พลันร่างกายแข็งทื่อ      ใบหน้าขาวซีด  ไม่มีใครกล้าสบตาโนลล์โดยตรง

    แต่มีอยู่คนหนึ่ง

    “หืม…ถ้าเราทำฟาร์มที่นี่  บางทีอาจปลูกสิ่งที่น่าสนใจขึ้นได้”

    “...“

    มนุษย์ปริศนามิได้แยแสความน่าเกรงขามของโนลล์แม้แต่น้อย
    หากมองผิวเผิน  ชายผู้นี้กำลังสวมใส่เสื้อผ้าสกปรกมอบแมม
    รอยคราบดินโคลนเปรอะเปื้อนเต็มตัว  
    ในมือถืออุปกรณ์แปลกประหลาด
    เครื่องมือขนาดเล็กปลายแหลมคล้ายเคียว  แต่มีความแหลมคมไม่เท่า
    ดูยังไงก็ไม่ใช่อาวุธ

    “น่าสนใจมาก…เป็นดินที่น่าสนใจมาก”    

    “…”

    โนลล์อาศัยในเมืองแวมไพร์ตั้งแต่เกิด  
    มันย่อมไม่คุ้นชินวัฒนธรรมของมนุษย์มากนัก  แต่ก็พอจะมีความรู้พื้นฐานอยู่บ้าง

    จากการพิจารณาภายนอก  ด้วยสภาพเนื้อตัวมอมแมม  อุปกรณ์เครื่องมือสำหรับใช้แรงงาน 
    โนลล์มั่นใจ  ชายปริศนาผู้นี้ต้องเป็นชนชั้นล่างของเผ่ามนุษย์แน่นอน

    แต่ทาสกลับไม่ยอมอ่านบรรยากาศรอบข้าง  เอาแต่ลูบฝ่ามือไปบนดินพร้อมกับพึมพำบางสิ่งซ้ำไปมา
        
    “…พวกมนุษย์เสียสติกันหมดแล้วรึไง”

    โนลล์คำนวณอย่างมั่นใจ  สุนัขรีเบคก้าที่เสกวัตถุปริศนาจากฟากฟ้าเมื่อครู่  ระยะหน่วงของทักษะต้องมีเวลานานแน่
    มันสามารถดับลบหายใจกริดก่อนที่สุนัขรีเบคก้าจะลงมือใช้ทักษะได้อีกหน

    แต่ก่อนอื่น
    
    “ขอดื่มเลือดทาสเป็นจานเรียกน้ำย่อยก็แล้วกัน!”

    โนลล์เบนเป้าหมายไปยังมนุษย์ทาสที่บังอาจเมินตน
    มันพ่นลมหายใจเหยียดหยันพร้อมกับสะบัดมือโจมตี  หมายจะดับลมหายใจมนุษย์ทาสที่กำลังก้มหน้าดมดิมอยู่บนพื้น
    
    ทว่า    

    “อะไรกัน?”

    ทาสชั้นต่ำ
    มนุษย์สกปรกที่ไม่มีแม้แต่อาวุธป้องกันตัว  กลับสามารถปัดป้องการโจมตีจากโนลล์อย่างง่ายดาย
    
    ทันใดนั้น  มนุษย์ปริศนาคนเดิมได้นำอุปกรณ์ชิ้นใหม่ออกมา

    ฉึก!

    “อ๊ากกกก!”

    โนลล์ถูกเครื่องมือปริศนาแทงใส่หน้าผาก  มันรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายอีกครั้ง
    โนลล์มิได้รักษามาดอันองอาจอีกต่อไป  มันส่งเสียงครวญครางอย่างหมดสภาพ
    
    โนลล์สะดุ้งเฮือก  มันรีบถอยหนีให้ห่างจากมนุษย์ทาสให้ไกล  จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือลูบไล้หน้าผากตนเองด้วยสีหน้าสุดฉงน

    ‘พลังศักดิ์สิทธิ์รึไง…?  เหตุใดการโจมตีถึงเจ็บปวดทุรนทุรายนัก?’
    
    หรือมนุษย์ทาสผู้นี้  แท้จริงแล้วจะเป็นสุนัขรับใช้ของรีเบคก้า?

    “ได้ยังไงกัน…?  ฉันคิดว่าสุนัขรีเบคก้าจะสวมใส่แต่ชุดสีขาวสะอาดเสียอีก!”

    “…” 

    ช่างน่าสมเพช  
    นับตั้งแต่โนลล์เริ่มถูก ‘บดข้าวเปลือก’ กระแทกใส่   กริดและเหล่าขุนพลโอเวอร์เกียร์ต่างเฝ้ามองเหตุการณ์มาโดยตลอด

    โนลล์กำลังแสดงสีหน้าแตกตื่นสุดขีด
    
    “พวกแกใช้ลูกไม้อะไรกันแน่?”

    ความฉงนของโนลล์เริ่มเพิ่มทวีคูณ  
    หากไม่เพราะตัวมันมีค่าต้านทานเวทมนตร์สูง  โนลล์คงสงสัยว่านี่คือการลอบโจมตีจากเวทมนตร์ภายนอก
    
    แต่ความจริงย่อมเป็นความจริง
    โนลล์มีค่าต้านทานเวทมนตร์สูงลิบลับ  มันจึงไม่มีทางถูกเวทมนตร์เล่นงาน
    
    สิ่งนี้ทำให้โนลล์สับสนหนักยิ่งกว่าเก่า
    มีเรื่องค้างคาใจมากมาย

    เหตุใดมนุษย์ที่ชื่อกริดถึงมีกำลังเสริมมากมายขนาดนี้?
    แล้วพลังใดที่สามารถบดขยี้เมืองและเหล่าแวมไพร์จำนวนมากไปพร้อมกันได้?

    แต่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด

    “แกเป็นใครกันแน่?”

    ตัวตนที่แท้จริงของมนุษย์ทาส
    โนลล์ต้องการความกระจ่างในสิ่งนี้มากที่สุด
    
    ชายที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นทาส
    ปิอาโร่  เขาเริ่มเปิดปากพูด
    “ฉันคือชาวนา”

    “ชาวนา?”

    “ถูกต้อง”

    “ชาวนาเนี่ยนะ…!”
    ดังที่กล่าวไปข้างต้น  โนลล์พอจะมีความรู้เกี่ยวกับเผ่าพันธุ์มนุษย์อยู่บ้าง
    มันย่อมทราบดี  มนุษย์ต้องการอาหารเพื่อดำรงชีวิต  และมนุษย์บางคนมีหน้าที่เพาะปลูกอาหารโดยเฉพาะ

    ใช่แล้ว  
    โนลล์ทราบความหมายของ ‘ชาวนา’

    “บัดซบ!!”

    โนลล์พลันฉุนเฉียวสุดขีด  
    มันเดือดดาลที่มนุษย์แสนต่ำต้อยอย่างชาวนาบังอาจทำให้ตนตกที่นั่งลำบาก
    นี่คือครั้งแรกนับแต่เกิดมา  ที่โนลล์เกลียดชังใครบางคนมากมายขนาดนี้

    โทสะกำลังพวยพุ่งปะทุเสียดฟ้า

    “ฉันจะดื่มเลือดแก!!”

    ซู่ว— 
    
    เวทโลหิตเริ่มควบแน่นหลังจากโนลล์ส่งเสียงคำราม
    นี่คือสัญญาณของสุดยอดเวทมนตร์โลหิตที่มีเฉพาะแวมไพร์ทายาทเท่านั้น

    ซู่วว— 

    เวทโลหิตรายล้อมกลืนกินร่างปิอาโร่อย่างรวดเร็ว
    โนลล์รู้สึกปลื้มปีติกับภาพที่เห็น
    ในที่สุด  ชาวนาเสียสติที่ทำให้มันขุ่นเคืองใจกำลังจะหายไปจากโลก
    
    หลังจากนั้นหนึ่งวินาที

    “อากาศที่นี่เต็มไปด้วยละอองโลหิต…!  เราอยากทำฟาร์มในเมืองนี้!”    

    “…!!” 

    ปิอาโร่ส่งเสียงตื่นเต้นแม้กำลังถูกเวทโลหิตของโนลล์กลืนกินร่าง

    ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น  
    ปิอาโร่สามารถรอดชีวิตจากการโจมตีจากบีเลียลได้หลายหน  กับแค่แวมไพร์ชั้นเอิร์ล  ย่อมไม่มีทางสะทกสะท้าน
    
    ยิ่งไปกว่านั้น  ปิอาโร่ยังมีรูบี้คอยสนับสนุน
    หากมีสุดยอดคลาสสายสนับสนุนอยู่ฝ่ายตน  ปิอาโร่ไม่มีวันตายด้วยน้ำมือแวมไพร์เอิร์ลสายแทงค์แน่นอน
    
    วาบ!  วาบ!

    ทักษะฟื้นฟูพลังชีวิตส่องสว่างอาบร่างปิอาโร่เป็นระยะ
    ยังรวมถึง ‘ศาสตราศักดิ์สิทธิ์‘ ที่แปรเปลี่ยนธาตุอาวุธของปิอาโร่ให้เป็นธาตุศักดิ์สิทธิ์
    
    คราดเล็กในมือปิอาโร่กำลังส่องสว่างด้วยแสงขาวโพลน

    “มีเวทมนตร์ที่รุนแรงกว่านี้ไหม?”

    “หุบปาก!!”

    ชายเสียสติที่แข็งแกร่งกว่ากริดผู้นี้…
    มันไม่มีทางเป็นแค่ชาวนาแน่! 

    แถมยังกล้าท้าทายตน
    โนลล์ทั้งโกรธแค้นและสับสนทุกครั้งที่ปิอาโร่อ้าปากพูด  มาดอันองอาจของแวทไพร์ทายาทแทบไม่หลงเหลือ

    นี่คือทักษะ ‘ชาวนายั่วยุ’ อันโด่งดังของชาวนาในตำนาน
    เป็นทักษะที่ปิอาโร่ค้นพบโดยไม่ตั้งใจ
    เขาเริ่มสัมผัสถึงอารมณ์อันแปรปรวนของศัตรูในยามต่อกรกับศัตรูที่เก่งกาจคนแล้วคนเหล่า  
    คู่ต่อสู้ของปิอาโร่มักแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวและสูญเสียความเยือกเย็นทุกครั้งที่ปิอาโร่ประกาศตัวว่าเป็นชาวนา
    ไม่เว้นแม้แต่ครอเกลหรือดาเมี่ยน    
    เขาจึงนำมันมาใช้ประโยชน์
    
    “ตายซะ!!”
    โนลล์คำรามด้วยถ้อยคำที่แวมไพร์ทายาทแทบไม่เคยกล่าวกับมนุษย์
    มันพูดว่า ‘ตายซะ’ แทนที่จะเป็น ‘ให้ฉันดื่มเลือดซะ’
    หมายความว่า  โนลล์มองปิอาโร่เป็นตัวตนพิเศษ

    สมาธิของมันจดจ้องปิอาโร่เพียงผู้เดียวโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

    มีเพียงมันและปิอาโร่อยู่บนโลก
    สมาธิของโนลล์กำลังเพ่งพิศถึงเพียงนั้น

    แต่ปัญหาคือ

    “มหาสมุทรพิโรธ!”

    “ดาบสีเทา!”

    มาซงอัญเชิญเวทมนตร์สึนามิอันทรงพลัง
    ส่วนอันดับสองตลอดกาลอย่างอัสโมเฟลเริ่มลงมือกวัดแกว่งดาบส่องแสงใส่โนลลล์
    
    การโจมตีทั้งสองชนิดล้วนเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อโนลล์
    โดยเฉพาะโนลล์ที่สูญเสียความเยือกเย็นและการมองเห็นสิ่งรอบข้าง
    อาการบาดเจ็บรุนแรงคือสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

    ซ่าาา— 

    ฉึก— 

    “แค่ก!”

    โนลล์เสียการทรงตัวเมื่อถูกคลื่นทะเลซัดโถมพร้อมกับรัศมีดาบที่เสียบทะลวงหัวใจ
    
    ปิอาโร่ไม่ปล่อยโอกาสหลุดลอย
    “ความตายที่ถูกลิขิต!”

    ฉึก!

    คราดเล็กกระแทกใส่ทรวงอกโนลล์อย่างจัง  มันบาดเจ็บสาหัสจนมิอาจส่งเสียงกรีดร้อง

    กริดเฝ้ามองเหตุการณ์ดังกล่าวพร้อมกับส่ายศีรษะ
    “…เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

    “พวกนายอย่างแซงเซ่!”

    “หมายความว่ายังไง?  ไม่รู้รึไงว่าหน่วยวายุของพวกเรามาถึงก่อน  ช่วยต่อคิวด้วย!”

    “เห…?  มาถึงก่อนจริงหรือ?  นานแค่ไหน?  หนึ่งวินาทีรึเปล่า?  มีหลักฐานไหม?  พวกฉันขอสาบานต่อหน้ามันฝรั่งสีรุ้งของแพเทรี่ยน!”

    “…”

    ขณะเดียวกัน  ณ ประตูมิติปากทางเข้าเมืองแวมไพร์ด้านหลังกริด  
    ทหารกลุ่มใหญ่กำลังเบียดเสียดและส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย

    กริดและเหล่าขุนพลโอเวอร์เป็นได้เพียงตัวตนที่ ‘ลีบเล็ก‘ ของเหตุการณ์ใหญ่ระดับสั่นคลอนทวีป
    
    “นายใช้สูตรโกงรึไงเนี่ย?”
    แวนเนอร์พึมพำ

    นี่คือพลังอันยิ่งใหญ่ของทักษะ ‘โองการกษัตริย์’ ที่กริดใช้โดยไม่รู้ถึงผลที่จะตามมา

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร - เสาร์

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,171

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous