จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 633

[ ช่วยเหลือสองพ่อลูกตระกูลฮาน ]
★ ภารกิจลับ ★
    ฮานซอกบงคือขุนนางที่จงรักภักดีต่ออาณาจักรโชเสมอมา
    แต่พวกเขาต้องถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ทรยศแผ่นดิน
    สาเหตุเกิดจาก...ฮานซอกบงไม่ยอมเผยข้อมูลของท่านให้กษัตริย์โชรับทราบ
    จงช่วยเหลือสองพ่อลูกตระกูลฮาน  ฮานซอกบงและฮานซูเอ  ผู้เลือกที่จะไม่ขายท่าน...แม้ชีวิตของตนกำลังตกอยู่ในอันตราย
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : 
- เข้าเฝ้ากษัตริย์แห่งโช
หรือ
- ใช้กำลังชิงตัวสองพ่อลูก
รางวัลภารกิจ : ไม่ทราบ
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว : สองพ่อลูกตะกูลฮานเสียชีวิต

    ภารกิจลับ...เฉกเช่นชื่อ  มันคือภารกิจที่ถูกปกปิดไว้  ต้องบรรลุเงื่อนไขมากมายในการทำให้ปรากฏ
    กริดลงแข่งตีเหล็ก  สาเหตุเพราะมีความสัมพันธ์อันดีกับไวท์
    จากนั้น  ชายหนุ่มสร้างคันศรฟินิกซ์แดงที่ดีกว่าของเดิม
    ตะลุยดันเจี้ยนใต้ปราสาท  สังหารเกาะหนามไปมากมาย  รวมถึงสังหารอารูบี
    กริดคือวีรบุรุษที่ทำให้แพงเจียรอดพ้นภัย...หาตัดบางการกระทำออกไป  เขาจะไม่มีวันดำเนินมาถึงเหตุการณ์ปัจจุบันได้เลย
    และจะไม่ได้พบกับภารกิจลับคราวนี้

    'รางวัลภารกิจลับมักมีมูลค่าสูงเสมอ'    

    เป็นเรื่องดีทุกครั้งที่ได้ทำภารกิจลับ...กริดควรกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี
    ทว่า...หัวใจชายหนุ่มกลับหนักอึ้ง  เขารู้สึกผิดสถานหนัก  ที่เป็นต้นเหตุให้สองพ่อลูกตระกูลฮานตกที่นั่งลำบาก
    
    'ถ้าเราช่วยไม่ทัน...ทั้งคู่จะต้องตายงั้นหรือ'

    ภารกิจนี้เกียวพันกับความเป็นความตายผู้อื่น
    ไม่แปลกที่จะสร้างแรงกดดันมหาศาลให้กริด

    'โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ผู้หญิงโรคจิตที่ชื่อซูเอคนนั้น--- เอ๋!'

    ขณะชายหนุ่มกำลังด่ำดิ่งในห้วงความคิด  เขาพลันตะหนักได้ว่า...ตนกำลังกอดรัดหยางเฟยอย่างแนบแน่น

    "ก--กริด..."

    ท่าทีหยางเฟยเป็นราวกระรอกน้อย 
    ใบหน้าซุกไซร้กับแผ่นอกกริด...เธอร่างเล็ก  อ่อนนุ่ม  และน่ารัก
    ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำไม่แพ้กัน  เขารีบปล่อยมือจากหยางเฟยโดยไว

    'ไม่น่าเชื่อ...'

    ตั้งแต่เมื่อไรกัน...ที่ตนสามารถสัมผัสกับผิวหนังหญิงสาวได้นานขนาดนี้

    'ส--สุดยอด...'

    หรือสัญชาตญาณคาสโนว่าในตัวกำลังลืมตาตื่นขึ้น!

    'หากเป็นแบบนี้ต่อไป...สักวันเราอาจเลิกเป็นหนุ่มซิงในชีวิตจริง!'

    สีหน้ากริดเปี่ยมด้วยความคาดหวัง

    'ไม่สิ...ไม่ใช่เวลามัวคิดเรื่องนี้'

    สถานการณ์เร่งรัดมาก...ช่างบังเอิญเหลือเกิน  กริดเองก็มีเวลาบนทวีปตะวันออกไม่มากเช่นกัน

    'ต้องรีบช่วยสองพ่อลูกฮานออกมา...จากนั้นก็ทำให้เป็นพันธมิตรและพากลับไรน์ฮาร์ท'

    เมื่อตัดสินใจได้...ชายหนุ่มเดินตรงไปยังร้านอาหารไอดานพร้อมหยางเฟย

    ***

    "อะไรนะ...จะให้ฉันเป็นพ่อครัวประจำตัว"

    ร้านอาหารของไอดานไม่มีลูกค้าเลยแม้แต่คนเดียว  แม้จะเป็นช่วงเวลามื้อเที่ยงอันเร่งรีบก็ตาม
    ไอดานกำลังแสดงสีหน้าฉงน  เมื่อกริด...ผู้หายตัวไปและกลับมาใหม่  ร้องขอให้ตนเป็นพ่อครัวประจำตัว

    "หืม...นายคือคนที่ช่วยฉันหากระทะจบจนพบก็จริง  แถมยังเป็นคนที่เอร็ดอร่อยกับอาหารทุกมือที่ฉันทำ  ฉันเองก็ชื่นชอบนายไม่น้อย  แต่ถึงกระนั้น...ฉันคงเป็นพ่อครัวประจำตัวของนายไม่ได้"

    "ทำไมกัน"

    "แล้วทำไมต้องเป็นด้วย...ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายเป็นใคร  ฉันจะเป็นพ่อครัวประจำตัวของคนแปลกหน้าได้อย่างไร  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายมาจากอาณาจักรใด  นับถือศาสนาใด"

    "หมายความว่า...หากฉันเปิดเผยตัวตน  นายจะยอมเป็นพ่อครัวส่วนตัวใช่ไหม"

    "ไม่ใช่แบบนั้น...ฉันมีศักดิ์ศรีในฐานนะพ่อครัว  เหตุผลที่เปิดร้านอาหาร  เพราะต้องการให้ผู้คนจำนวนมากลิ้มรสอาหารที่ฉันทำ  ฉันอยากเห็นใบหน้าเปี่ยมสุขของลูกค้านับร้อยนับพันหลังจากได้ลิ้มรสอาหาร  ขอโทษด้วย...แต่ฉันไม่สามารถทำอาหารให้ใครเพียงคนเดียวทานได้"

    "นับร้อยนับพันกับผีสิ...วันนี้ร้านเรามีลูกค้าแค่สองคนเท่านั้น  แถมทั้งสองยังเป็นนักเดินทางขาจร  เมื่อกินเสร็จก็อ้วกแตกอ้วกแตน...จนต้องขอคืนเงิน"

    หยางเฟยโต้แย้ง  แต่ไอดานแสร้งทำเป็นหูทวนลม    

    "อะแฮ่ม...ช่างเถอะ!  ไม่ว่ายังไง  ฉันก็เป็นพ่อครัวประจำตัวให้นายไม่ได้"

    ขณะไอดานปฏิเสธเสียงหนักแน่น

    "เข้าใจแล้ว...ถ้าอย่างนั้นขอเปลี่ยนเป็น  ไม่ใช่พ่อครัวประจำตัว...แต่นายช่วยเป็นพ่อครัวประจำอาณาจักรของฉันได้รึไม่"

    กริดยังคงพูดด้วยน้ำเสียงโทนเดิม...ทว่า

    "เห...!"

    พ่อครัวประจำอาณาจักร... 
    แถมยัง...อาณาจักรของฉัน!

    "...เอ๋!  เอ๋...!!"

    ไอดานพลันสับสน...สีหน้าตกตะลึงสุดขีด  ด้านหยางเฟยก็ทึ่งไม่แพ้กัน
    เพราะบัดนี้  กริดเริ่มนำมงกุฏสีเงินออกมาสวม

    "น--นาย...!"

    บรรยากาศรอบกายกริดแปรเปลี่ยนทันใด  
    ทั้งรูปลักษณ์และน้ำเสียง...ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่
    ไอดานกับหยางเฟยพลันกระอักกระอ่วน  ทำตัวไม่ถูก
    กริดจ้องมองคนทั้งสองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

    "ฉันคือกษัตริย์ของอาณาจักรบนทวีปตะวันตก...กษัตริย์กริดแห่งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  ฉันขอร้องเจ้า  ไอดาน...พ่อครัวอันดับหนึ่งของทวีปตะวันออก  ได้โปรดช่วยเติมเต็มปากท้องทหารนับแสนของฉันด้วย...เจ้าจะยินยอมรึไม่"

    "น--แน่นอน!"

    ไอดานตอบตกลงทันทีเมื่อกริดเรียกตนว่า 'พ่อครัวอันดับหนึ่งของทวีปตะวันออก'
    ไอดานผู้ตื่นเต้น...บัดนี้กุลีกุจอรีบเก็บข้าวของ  
    สัมภาระที่ว่าคือ...เสื้อผ้าไม่เพียงไม่กี่ชิ้นและกระทะ

    "พร้อมไปทวีปตะวันตกแล้ว!"

    ไอดานตะโกนดังลั่นเมื่อเตรียมตัวเสร็จ
    ตรงกันข้ามกับไอดานที่ถูกยกย่องในฝีมือทำอาหาร...หยางเฟยกลับเงียบสงัด
    เธอพลันโศกเศร้าเมื่อรู้ว่า...ชายตรงหน้าคือตัวตนที่ไม่มีวันเอื้อมถึง

    'เขาอยู่คนละโลกกับเรา'

    ไม่ใช่ชายที่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวตั้งแต่แรก
    บัดนี้...ทุกคนกำลังจะจากเธอไป
    หยางเฟยแสดงสีหน้าเศร้าหมอง  คอตกก้มมองพื้น...เพื่อพยายามกลั้นหยดน้ำตาไว้
    ทันใดนั้น

    "เงยหน้าขึ้นซะ"

    กริดใช้ฝ่ามือที่อบอุ่น  สัมผัสใบหน้าอันเรียวเล็กของหยางเฟย
    หยางเฟยพยายามสลัดหนี...แต่เธอกลับถูกสะกดด้วยความอ่อนโยนจากกริด

    "หยางเฟย...ฉันต้องการตัวเธอเช่นกัน  เธอมีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงดูใช่ไหม...หากเธอย้ายไปอยู่ที่อาณาจักรของฉัน...คอยทำงานให้ฉัน  ขอสัญญาว่าจะดูแลทุกคนในครอบครัวเป็นอย่างดี  ตกลงรึเปล่า"

    "อ--อึก...!  ก็ไม่ขัดข้องอะไร..."

    ไอดานคือพ่อครัวที่สามารถเพิ่มค่าสถานะแบบสุ่มให้กับผู้ทานอาหาร
    ส่วนหยางเฟยคือสุดยอดสาวใช้ที่ขยันขันแข็ง  รับผิดชอบในหน้าที่  และมีสายตามองคนที่เฉียบแหลม
    หลังจากนี้ไม่นาน...ด้วยฝีมือพ่อครัวที่ชื่อไอดาน  ทหารโอเวอร์เกียร์ทุกคนจะตกอยู่ในชะตากรรม 'อาหารเป็นพิษหมู่' 
    ไม่สิ...ต้องกล่าวว่า  จ้าวแห่งพิษ  ไอดาน  ได้เติมเต็มท้องของทหารโอเวอร์เกียร์ทุกคนจนอิ่มหนำ
    และยังมีอีกหนึ่งตำนานที่ถูกกล่าวถึง...สาวใช้ปีศาจ  หยางเฟย
    เธอจะกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ภายในวังหลวงไรน์ฮาร์ท

    ***

    ณ  วงกตยาคุโมะ

    ดันเจี้ยนแห่งนี้ถูกจัดให้มีระดับความยากสูงสุด
    สาเหตุหนึ่งเพราะมันเป็นดันเจี้ยนที่ลงได้เพียงคนเดียว  ไม่รองรับระบบปาร์ตี้
    โครงสร้างของวงกตและรูปแบบการโจมตีของบอส...จะเปลี่ยนแปลงทุกครั้งที่ผู้เล่นก้าวข้ามประตูทางเข้า
    โอกาสผ่านของผู้เล่นคลาสระดับสามจะอยู่ที่ 11.6%
    หรือก็คือ...ทุกสิบคน  จะมีผู้เล่นล้มเหลวเก้าคน
    
    ถึงกระนั้น

[ ท่านเคลียร์ดันเจี้ยน <วงกตยาคุโมะ> สำเร็จ! ]
[ ระยะเวลาที่ใช้คือ  39 ชั่วโมง  32 นาที  27 วินาที ]
[ ท่านคือผู้ครองสถิติใหม่!  ท่านได้รับไอเท็ม <แหวนยาคุโมะ (6)>  เป็นของรางวัล ]

    "ไม่ใช่แหวนหมายเลขสี่..."

    อริยดาบครอเกล...ชายคนนี้ยังมีเลเวลไม่ถึง 300  
    แต่กลับสร้างสถิติใหม่ของวงกตยาคุโมะสำเร็จอย่างน่าทึ่ง
    สิ่งที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือ...ครอเกลสร้างสถิติใหม่เป็นครั้งที่ห้าแล้ว  หมายความว่า  เขาครอบครองแหวนยาคุโมะแล้วทั้งสิ้นห้าวง  โดยพยายามยั้งมือไว้  มิให้สติถิใหม่ทำลายได้ยากจนเกินไป
    ในอีกความหมายหนึ่ง...เขายังไม่ได้เอาจริงนั่นเอง
    ในซีรีส์ของแหวนยาคุโมะ  ไอเท็มชนิดนี้จะมี 8 หมายเลขที่แตกต่างกันออกไป  แต่ละวงจะมีออปชั่นไม่เหมือนกัน 
    
    'จากข้อมูลที่ได้รับมา...แหวนวงที่เราต้องการคือหมายเลขสี่  คงต้องทำลายสถิติใหม่อีกครั้งสินะ'    

    "ครอเกล!"

    ใครบางคนส่งเสียงเรียก  ขณะครอเกลกำลังจะเข้าดันเจี้ยนไปอีกรอบ...เป็นเฮ่า
    ครอเกลอมยิ้ม
    
    "ขอโทษที...พอดีกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย  แต่ว่าเรื่องนั้น...ฉันคงไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ  ฉันจะย้ายไปอยู่สหรัฐ"

    รัฐบาลสหรัฐสัญญาจะดูแลมารดาครอเกลเป็นอย่างดี  ทั้งด้านสุขภาพและความสุข
    สิ่งนี้มิอาจหาได้จากรัฐบาลประเทศใด  ซึ่งเป็นปัจจัยหลัก...ที่ทำให้ครอเกลตัดสินใจย้ายไปอยู่สหรัฐอเมริกา

    "ฉันคงไปอยู่เกาหลีใต้หรือจีนไม่ได้..."

    เมื่อได้ยินคำยืนกรานอันหนักแน่นจากอีกฝ่าย  เฮ่าพยักหน้าเล็กน้อย
    "ฉันจะไม่โน้มน้าวนายอีก...ฉันจะยอมรับในการตัดสินใจ  และขอแสดงความยินดีกับเส้นทางที่เลือก...ฉันมาเพื่อพูดกับนายเรื่องนี้"

    "..."

    ครอเกลรู้จักนิสัยของเฮ่าเป็นอย่างดี  คนทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมานานแล้ว
    เฮ่ามีธรรมชาติแข็งกร้าว  ไม่แปรเปลี่ยนหรือถูกสั่นคลอนโดยง่าย
    แต่แล้วทำไม...ถึงพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วข้ามคืนเช่นนี้

    เมื่อเห็นสีหน้าสุดทึ่ง  เฮ่าจึงอธิบาย
    "ฉันไปเกาหลีใต้มา...ไปพบกริด"

    "กริด...!"

    "ถูกต้อง...ฉันไปเพื่อขอร้องให้กริด  ช่วยโน้มน้าวนายไม่ให้ย้ายไปอยู่ที่สหรัฐ  แต่กริดกลับปฏิเสธ  เขากล่าวว่า...เขาจะไม่ขัดขวางเส้นทางที่นายคิดว่ามีความสุขเด็ดขาด"

    "..."

    "ด้วยความสัตย์จริง...ฉันไม่เข้าใจกริดนักในตอนแรก  ฉันมั่นใจว่านายต้องมีความสุขยิ่งกว่าเดิมแน่...หากย้ายไปอยู่ที่จีนหรือเกาหลีใต้  จนกระทั่ง...กริดพาฉันไปร้านอาหารจีน"

    "...ร้านอาหารจีน"

    "ถูกต้อง...มันบ้ามากเลยใช่ไหม  ชวนคนจีนไปกินอาหารจีนที่เกาหลีเนี่ยนะ...คนอย่างฉันต้องไม่พอใจอยู่แล้ว  แต่กริดก็คะยั้นคะยอให้ฉันลองกินเมนูที่ชื่อจัมปง"
    เฮ่าย้อนนึกภาพเหตุการณ์ในวันนั้น  เขาอมยิ้มอย่างมีความสุข
    "เสน่ห์เฉพาะตัว...ของอาหารจีนที่ถูกปรับเปลี่ยนให้ถูกปากของคนแต่ละชาติ  สิ่งนี้มันวิเศษและงดงามมาก"

    "..."

    "ฉันจึงฉุกคิดได้ว่า...อาหารที่ไม่นิยมในจีน  อย่างจัมปงและจาจังมยอง  แต่กลับได้รับความนิยมอย่างล้นหลามในเกาหลีใต้...หากอาหารมีชีวิต  พวกมันคงมีความสุขที่ถูกคนเกาหลีใต้ยอมรับ...และคงอยากอยู่ที่เกาหลีใต้มากกว่าจีน"

    "..."

    "ใช่แล้ว...เฉกเช่นอาหาร  ผู้คนไม่ควรถูกผูกติดกับชาติกำเนิด  ไม่ว่านายจะเป็นใคร  เชื้อชาติใด...แต่หากได้อยู่ในสถานที่ซึ่งผู้คนรอบข้างให้การยอมรับ  สิ่งนั้นจึงจะเป็นความสุขที่แท้จริง  เหมือนกับจัมปงสัญชาติจีน...ที่ต้องอยู่ในเกาหลี"

    "..."

    "ครอเกล...ฉันเข้าใจการตัดสินใจของนายอย่างกระจ้างแจ้งแล้ว  ต้องขอบคุณกริดที่มอบแสงสว่างให้ฉันด้วยอาหาร"

    "..."
    
    อย่างกริดน่ะหรือ...จะแฝงปรัชญาไว้ในอาหารเพื่อสอนเฮ่า
    ครอเกลรู้จักนิสัยกริดดียิ่งกว่าใคร  เขากำลังกลั้นขำจนท้องแข็ง    
    
    อาจมีน้อยคนนักที่รู้...แต่กริดคือสาเหตุใหญ่  ที่ครอเกลตัดสินใจไม่ไปย้ายอยู่เกาหลีอย่างเด็ดขาด
      
    'กริด...ฉันรอเวลาแก้มือของเราอยู่นะ'

    จนกระทั่งตอนนี้  คนทั้งคู่ยังคงเสมอกันอยู่ 1 ต่อ 1

    ***

    ณ  เมืองหลวงอาณาจักร์โช  คาราสึ
    คุกลาวาที่ใช้จองจำนักโทษ  แลจะคึกครื้นเป็นพิเศษในวันนี้
    เหล่าผู้คุ้มต้องทำงานหนักกว่าปรกติ  เนื่องจากกษัตริย์โชให้ความสนใจจะเดินทางมาเยี่ยมนักโทษด้วยพระองค์เอง
    
    "ฝ่าบาทจะเที่ยวชมคุกอันน่าสะอิดสะเอียนนี่ไปทำไม"

    "คงเป็นเพราะสองพ่อลูกตระกูลฮานกระมัง...ฮานซอกบงเคยเป็นขุนนางที่โด่งดังมาก  สมัยก่อนถือเป็นคนโปรดของฝ่าบาท"

    ราวร้อยปีก่อน  ภูเขาไฟเกิดระเบิดครั้งใหญ่  ก่อเกิดเป็นคุกลาวาแห่งนี้
    ในทางทฤษฏี...คุกลาวาจะไม่มีวันถูกทำความสะอาดได้หมดจดแน่นอน  
    ยิ่งเข้าใกล้ลาวา...ร่ายกายก็ยิ่งร้อนระอุ  หากพลาดแม้เพียงนิดเดียว  ชีวิตก็จะจบสิ้นลงทันที
    ทว่า...กษัตริย์แห่งโชกำลังเดินทางมาเยี่ยมเยียน  เหล่าผู้คุมจึงต้องเร่งมือทำความสะอาดให้มากเท่าที่จะทำได้
    พวกมันปัดกวาดพื้นด้วยไม้กวาด  จากนั้นก็ชำระล้างคราบเลือดของนักโทษที่ถูกทรมาน  สุดท้ายจึงติดตั้งพัดลม  เพื่อลดอุณหภูมิภายในคุกลง

    ทันใดนั้น

    "ฝ่าบาทเสด็จแล้ว!"

    คุกที่เกิดจากการปะทุของภูเขาไฟ
    เสียงตะโกนขององครักษ์ดังก้องไปทั่วคุกธรรมชาติแห่งนี้
    กษัตริย์โชเดินผ่านบ่อลาวาอันร้อนระอุเพื่อเข้าใกล้ฮานซอกบง

    "ซอกบง...เจ้าจะบอกที่อยู่ของกริดให้เรารู้ได้รึยัง"

    "กระหม่อมบอกไม่ได้...กระหม่อมไม่ทราบว่ากริดอยู่ที่ใด..."

    "เลือกปฏิเสธจนวาระสุดท้ายของชีวิตสินะ...นั่นยิ่งทำให้เราเศร้าใจยิ่งกว่าเดิม  ซอกบงเอ๋ย...พวกเราไม่เคยมีความลับต่อกันตั้งแต่ยังเด็ก  พวกเราเคยเป็นสหายที่ดีของกันและกัน...ก่อนจะถูกโชคชะตาขวางกั้นด้วยตำแหน่งกษัตริย์และขุนนาง"

    "ไม่ใช่แบบนั้น...กระหม่อมไม่ทราบที่อยู่ของกริดจริงๆ..."

    "ฉันเข้าใจ...ซอกบง  เจ้าคือผู้ที่ยึดถือคุณธรรมมาก่อนเสมอ  แต่เราคิดว่าเรื่องนี้มันเกิดขอบเขต  ฉันถามหาช่างตีเหล็กที่เก่งกาจเพื่อความก้าวหน้าของอาณาจักร  แต่เจ้ากลับปิดบังที่อยู่ของเขาโดยยึดถือหลักคุณธรรม...เจ้าเห็นคุณธรรมสำคัญกว่าการพัฒนาอาณาจักร  แม้จะเป็นการกระทำที่มีเกียรติและน่ายกย่อง  แต่หัวใจขุนนางของเจ้า...เย็นชืดลงมากเลยนะ"

    "ม--ไม่ใช่นะฝ่าบาท...กระหม่อมไม่ทราบจริงๆ..."

    "เจ้าไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว  เราขอยอมแพ้...เจ้าคิดหรือ  ว่าเราจะไม่รู้จักเนื้อแท้ตัวตนของเจ้า  เฮ่อ...สิ่งนี้ถือเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงไหลของเจ้าเช่นกัน  เราจะไม่เค้นเอาความใดอีก...พวกเรามาเฝ้ามองการล่มสลายของอาณาจักรโชไปพร้อมกันเถอะ"

    "กระหม่อมไม่ทราบจริงๆ..."

    เรื่องราวดำเนินไปยังทิศทางที่บ้าบอสิ้นดี...ฮานซอกบงแทบสิ้นสติ
    เดิมที...เขาไม่มีเจตนาจะเผยที่อยู่ของกริด  เพราะฮานซอกบงกังวลถึงความปลอดภัยของกริด
    ทว่า...เมื่อได้รู้รับความจริง  ถึงสาเหตุที่กษัตริย์โชต้องการทราบที่อยู่ของกริด  ฮานซอกบงจึงต้องการบอกที่อยู่ของกริดใจแทบขาด
    แต่เขาก็ทำไม่ได้  ฮานซอกบงจะบอกที่อยู่ของกริดได้อย่างไร...ในเมื่อตนก็ไม่รู้เช่นกัน

    'สวรรค์ทอดทิ้งเรากับอาณาจักรโชแล้วหรือ...ช่างน่าเศร้า'

    ฮานซอกบงหลั่งน้ำตาด้วยสีหน้าเจ็บปวด

• Next
• Previous