จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 629

( อันดับแร้งกิ้งของกริดเพิ่มขึ้น 7 ระดับภายในวันเดียว...! )
( เลเวลของกริดเริ่มชะงักไปตั้งแต่พิธีก่อตั้งอาณาจักร  แต่วันนี้  เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับการอัพ 4 เลเวลภายในหนึ่งวัน! )    
( กษัตริย์กริดแห่งโอเวอร์เกียร์  มีข่าวลือว่า  เขาเพิ่งสำเร็จภารกิจเกรด SSS ไปเมื่อคืน! )
( ภารกิจเกรด SSS คือสิ่งที่ผู้เล่นทั่วไปไม่มีวันจับต้องได้...เลเวลของกริดเพิ่มขึ้นถึง 4 ระดับภายในคืนเดียวได้อย่างไร )

    เป็นอีกครั้งที่กริดสร้างความฮือฮาไปทั่วโลก
    เพียงชั่วข้ามคืน  เลเวลของกริดเพิ่มขึ้นถึงสี่ระดับ
    แต่เจ้าตัวกลับไม่พอใจเลยสักนิด
    
    'เราต้องรีบบรรลุภารกิจประจำคลาสทั้งหมด  เพื่อให้ได้พลังที่แท้จริงมาครอบครอง...'
    
    ปัญหาคือ  กริดมองไม่เห็นปลายทางของภารกิจประจำคลาสเลย
    มันจะไปสุดลงที่ใดก็ไม่ทราบได้  
    แม้กระทั่งภารกิจปัจจุบัน  ชายหนุ่มก็ยังไม่เห็นหนทางสำเร็จ
    ทักษะตัดเย็บขั้นสูงเลเวล 10 งั้นหรือ...บ้าบอสิ้นดี 

    'แค่ภารกิจตรงหน้าก็ใช้เวลานานเป็นปี...แล้วเมื่อไรจะบรรลุภารกิจประจำคลาสทั้งหมด'

    บ้าจริง...!  ทำไมช่างตีเหล็กต้องเรียนรู้ทักษะตัดเย็บด้วย!

    'เรารู้ดีว่า  การมีทักษะที่หลากหลายจะส่งผลดีกับอนาคต'

    ตั้งแต่ตนกลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  นานหลายปีแล้ว  กลับยังไม่เห็นวี่แววการบรรลุภารกิจประจำคลาสสักที
    กริดมิอาจครอบครองพลังทั้งหมดของคลาสได้ดั่งใจ
    สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดมาก

    "เฮ่อ…ช่างเถอะ  หากเราสร้างกางเกงในให้ทหารและสมาชิกโอเวอร์เกียร์ไปเรื่อยๆ   ระดับทักษะตัดเย็บคงค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละนิด" 

    ก็ไม่เลวนัก  ที่จะมีไอเท็มประเภทใหม่อย่างกางเกงในเสริมเข้ามา
    ในเมื่อคิดพึงพาพลังไอเท็ม  ก็ทำให้มันสุดทางไปเลย    

    "พี่...เหนื่อยรึเปล่า"
    
    กริดล็อกเอาต์จากซาทิสฟาย
    สิ่งแรกที่ชินยองวูได้พบ  คือใบหน้าของน้องสาวสุดสวย  ชินเซฮี
    เมื่อพยุงตัวขึ้นจากแคปซูลรุ่นเพชรของโคเม็ทกรุ๊ป  เซฮีรีบยื่นน้ำเย็นๆ ให้ยองวูดื่ม

    "ขอบใจ"

    น้องสาวของตนยอดเยี่ยมที่สุดในโลก
    กริดสามารถสงบจิตใจได้เสมอ  เมื่ออยู่เคียงข้างเซฮีผู้งดงามและจิตใจดี
    ชายหนุ่มอมยิ้มอย่างมีความสุข

    "อึก...อึก...พรวดด--!!"
    
    ยองวูกระดกขวดน้ำอย่างหิวกระหาย  แต่เพียงไม่นานก็ต้องบ้วนทิ้งทางปากและจมูก
    ชายหนุ่มหลงคิดว่านั่นคือขวดน้ำเปล่า
    แต่ความจริง  มันคือขวดน้ำโซดา*

(Carbonate Water - น้ำผสมโซดา)

    "แค่ก...!  ไม่อร่อยเลยสักนิด!"

    ชินยองวูแสดงสีหน้าเจ็บปวดทรมาน
    ส่วนชินเซฮีกำลังแสยะยิ้มชั่วร้าย

    "พี่คิดจะดื่มน้ำอัดลมอยู่แล้วไม่ใช่หรือ...ของมีโทษต่อสุขภาพแบบนั้น  ก็เลยต้องให้ดื่มน้ำโซดาเข้าไปก่อนไง"

    "ชิ..."

    เด็กห้าขวบสมัยนี้  เริ่มชื่นชอบน้ำโซดาที่มีประโยชน์ต่อร่างกายแล้ว
    มนุษย์ทั่วโลกเองก็เช่นกัน
    แต่ยองวูกลับใช้ชีวิตแบบย้อนกลับ  เขาจมอยู่ในโลกของตน  อยู่ในกาลเวลาของตน
    ชายหนุ่มยังทำใจดื่มน้ำโซดาเข้าไปเพียวๆ ไม่ได้

    กรรรร!

    เซฮีพูดขึ้นขณะยองวูกำลังรีบวิ่งไปห้องน้ำเพื่อกลั้วปาก

    "เฮ่ากำลังรอพี่อยู่ที่คาเฟ่ชั้นล่าง"

    "อื้อ...พี่นัดเฮ่าไว้ในช่วงที่แคปซูลจำกัดเวลาเล่นพอดี  เขาบอกว่ามีบางอย่างจะปรึกษา"

    "เรื่องนั้น...พี่ก็ไม่ได้สนิทกับเฮ่าไม่ใช่หรือ  พบกันในชีวิตจริงแบบนี้ดีแล้วรึไง"

    เซฮีเป็นกังวล  เมื่อพี่ชายของตน  นัดพบใครสักคนที่สามารถทำอันตรายกับเขาได้
    แต่ทางยองวูกลับเป็นห่วงเซฮีมากกว่า

    "ถ้าใครมาเห็นเข้า  คงนึกว่าเธอเป็นแม่พี่...เรื่องน้ำโซดาก็ทีนึงแล้ว  เธอเป็นแม่รึไง"

    "..."

    "แม้เธอจะยังเด็กอยู่  แต่พี่จะบอกให้รู้ไว้ก็แล้วกัน  ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงจู้จี้ขี้บ่น!  ถ้าเธออยากแต่งงานล่ะก็  เลิกเป็นห่วงพี่ได้แล้ว"

    "หนูไม่ฟังคำสอนจากหนุ่มซิง...ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ความรัก"

    "พี่แต่งงานแล้ว!"

    "ก็แค่ในเกม!  ในชีวิตจริง  พี่ไม่เคยจับมือผู้หญิงด้วยซ้ำ!"

    "ใครบอก...!  พี่เคยจับมือกับยูร่าและจิสึกะตอนเมาเมื่อหลายปีก่อน!  เรื่องถูกเนื้อต้องตัวหญิงสาว  พี่ถนัดอย่าบอกใครเชียว!"

    "อ--อะไรกัน!  ไร้ยางอายที่สุด!!"

    ยองวูเถียงเป็นจริงเป็นจัง  เถียงจะเอาชนะของสาวสุดสวยที่อายุอ่อนกว่าถึง 9 ปี
    ลงเอยด้วย...  
    ชายหนุ่มผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของซาทิสฟาย  
    กษัตริย์กริดที่ผู้คนหลายแสนเคารพยกย่อง
    ถูกน้องสาวตนเองทุบตีจนบอบช้ำ...

    ***

    "อึก...เซฮีเป็นกอริล่ารึไง  ขอแสดงความเสียใจล่วงหน้ากับสามีในอนาคต"

    ชินยองวูโดยสารลิฟต์ส่วนตัวของตระกูลลงมาด้านล่าง
    ระหว่างรอให้ถึงชั้นหนึ่ง  ชายหนุ่มพยายามเอื้อมมือสัมผัสอาการบาดเจ็บที่แผ่นหลังอย่างระมัดระวัง
    แม้จะเจ็บตัว  แต่เขาก็ภูมิใจ
    
    "แข็งแรงย่อมดีกว่าอ่อนแออยู่แล้ว...ดีใจจังที่เซฮีไม่ขี้โรคเหมือนฉัน  ว่าไหม...เธอคือน้องสาวสุดแกร่งที่ดูแลตัวเองได้"

    "ง--งั้นหรือ..."

    มนุษย์สัตว์ป่า  ทูน
    อดีตมาเฟียอิตาลีที่ผันตัวมาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กริด
    แร้งเกอร์ผู้นี้อาศัยอยู่ในอาคารเดียวกับยองวู  และจะคอยร่วมทางยองวูเวลาออกไปด้านนอกทุกครั้ง  
    ทูนเป็นกังวลเสมอเมื่อกริดนัดพบใครสักคน  
    เฉกเช่นเซฮี  ทูนกังวลเกี่ยวกับเฮ่า  
    เฮ่าขึ้นชื่อในความเก่งกาจด้านศิลปป้องกันตัว  ทูนจำเป็นต้องร่วมทางไปด้วย

    "ไบรันเป็นยังไงบ้าง"

    ทูนได้รับมอบหมายให้ปกครองไบรัน  งานของเขาจึงยุ่งวุ่นวายไม่แพ้กัน
    กริดและทูนแทบไม่ได้พบหน้าในเกมเลย  ชายหนุ่มจึงฉวยโอกาสนี้ฟังรายงานความคืบหน้า
    
    "หลังจากสมิทย้ายไปประจำการที่ไรน์ฮาร์ท  รายได้ของไบรันลดลงเล็กน้อย  แต่สิ่งนี้คือผลกระทบเพียงชั่วคราว...นอกนั้นก็ไม่มีปัญหาใหญ่  ความเสียหายจากสงครามถูกฟื้นฟูกลับสู่ปรกติแล้ว  กลุ่มผู้เล่นเพิ่มจำนวนมากขึ้น  เพราะการมีตัวตนของผู้พิทักษ์พงไพร"

     "การฝึกทหารล่ะ"

    ทหารที่ประจำการในไบรัน  ไม่มีใครเลยที่มาจากเรย์ดัน
    ทหารของไบรันถูกเกณฑ์และฝึกใหม่ทั้งหมด  
    เมืองแห่งนี้ค่อนข้างปลอดภัยในเชิงยุทธศาสตร์  จึงไม่จำเป็นต้องมีกำลังทหารระดับแนวหน้าคอยประจำการ  
    
    "เลเวลเฉลียสูงเกินกว่า 100 แล้ว"

    "หืม...เร็วมากเลยนี่"

    "ต้องขอบคุณหนึ่งในภารกิจมอบเซ็ตกริด  ที่ลูกพี่กำหนดให้มีเนื้อหาอยู่รอบเมืองไบรัน...ผู้เล่นจำนวนมากจึงเดินทางมาไบรัน  และขอความช่วยเหลือจากทหาร  ส่งผลให้เลเวลทหารเพิ่มสูงขึ้นมาก"

    "มีเซ็ตกริดถูกแจกจ่ายไปแล้วทั้งหมดกี่ชิ้น"

    "อาวุธ 23...ถุงมือ 5"

    เซ็ตกริดจะได้รับจากภารกิจต่อเนื่องของอาณาจักรเท่านั้น  
    ภารกิจลำดับ 3 จะมอบอาวุธ
    ภารกิจลำดับ 6 จะมอบถุงมือ
    หมายความว่า  มีผู้เล่นเพียงห้าคนที่ไปไกลกว่าภารกิจลำดับ 6

    "น้อยมาก...ระดับความยากสูงไปรึเปล่า"

    "ไม่เลย...มันเหมาะสมแล้ว  เซ็ตกริดมิใช่สิ่งที่ควรครอบครองได้ง่าย  ตรงกันข้าม  ยิ่งท้าทายก็ยิ่งสร้างแรงกระตุ้นให้อยากครอบครองครบทุกชิ้น  ภารกิจต่อเนื่องของอาณาจักรที่ลูกพี่กับลอเอลช่วยกันออกแบบ  สิ่งนี้สร้างผลประโยชน์ด้านบวกให้แก่อาณาจักรและตัวผู้เล่นเอง"

    "อืม..."

    ลิฟต์เคลื่อนลงมาถึงชั้นล่างสุด
    ก่อนประตูจะเปิดออก  ทูนตบบ่ากริดอย่างนุ่มนวล
    
    "ลูกพี่ทำได้ดีมาก...ชนิดที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน"

    "...นายอยากลองใส่กางเกงในที่ฉันผลิตไหม"

    "..."

    ลูกพี่ไม่ค่อยสบายหรือ...
    ทูนไม่เข้าใจคำพูดกริดนัก  เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับเดินตามเข้าไปในคาเฟ่

    ***

    "สุดยอด...หมอนั่นเป็นพวกคลั่งลาเต้มันม่วงรึไง"

    เมื่อพวกเขาผลักประตูเข้าไป  ยองวูและทูนได้รับเสียงฮือฮาจากพนักงานร้านทันที
    ทันใดนั้น  ดวงตายองวูพลันเบิกโพลง  เมื่อเหลือบไปเห็นเฮ่าที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง
    เบื้องหน้าเฮ่า  มีแก้วลาเต้มันม่วงเรียงรายอยู่มากถึงสาม
    สองในสามถูกดื่มหมดแล้ว

    "รสนิยมไม่เลวนี่"

    การมีสิ่งที่ชอบร่วมกัน  ถือเป็นหนึ่งในพื้นฐานสำหรับสร้างความสัมพันธ์อันดี
    ยองวูรู้สึกชื่นชอบเฮ่าตั้งแต่แรกพบ  
    กลับกัน  เฮ่าหันมามองยองวูด้วยสีหน้าเหม่อลอย  ราวกับเพิ่งเห็นผีมาไม่นาน

    'หมอนั่น...กินของหวานๆ แบบนี้ทุกเช้าได้ยังไง'

    เฮ่ามาจากเสฉวน  มณทลแห่งรสเผ็ดและเปรี้ยว
    ของหวานจึงเป็นราวกับยาพิษสำหรับเฮ่า  
    มันทรมานไม่น้อยกับการต้องฝืนกินลาเต้มันม่วงเพื่อตามรอยยองวู
    เฮ่าลั่นวาจาในใจ  ตนจะไม่ขอกินลาเต้มันม่วงอีกเป็นอันขาด
    แต่ความคิดนั้นกำลังจะถูกเปลี่ยน

    "ลาเต้มันม่วงสองที่ได้แล้วค่ะ"
    
    "..."

    เครื่องดื่มถูกยกมาเสริฟด้านหน้ายองวูและทูน
    จิตใจเฮ่าเริ่มถูกสั่นคลอน

    'นอกจากกริด...ทูนก็ดื่มลาเต้มันม่วงด้วยรึไง!  เดี๋ยวก่อน...บางทีเครื่องดื่มชนิดนี้อาจสำคัญกว่าที่เราคิด  แม้จะต้องทรมาน...แต่นั่นคงช่วยไม่ได้  เราต้องดื่มลาเต้มันม่วงให้บ่อยขึ้นในอนาคต'

    เฮ่าหลับตาลง  พร้อมกับฝืนจิบลาเต้มันม่วงแก้วสุดท้ายของตนลงไป
    เขาเกิดอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย  เนื่องจากได้รับน้ำตาลปริมาณมากเกินปรกติ
    แต่ความเจ็บปวดนี้ต้องข้ามผ่านไปให้ได้!
    กริดทำได้  ตนก็ต้องทำได้!
    ทันใดนั้น  ยองวูได้ยื่นแก้วลาเต้มันม่วงขอตนให้เฮ่า

    "นายคงชอบมากใช่ไหม...เอาไปอีกสิ  เดี๋ยวฉันสั่งเพิ่มอีกแก้ว"

    "....ม--ไม่เป็นไร"

    เฮ่าหน้าซีด
    ในการจะสนทนากับชาวต่างชาติ  เฮ่าตัดสินใจสวมเครื่องแปลงภาษา  มากกว่าจะพึ่งพาภาษาเกาหลีตะกุกตะกักของตน
    ทางยองวูและทูนก็เช่นเดียวกัน  พวกเรากำลังสวมเครื่องแปลงภาษารุ่นเพชรของโคเม็ทกรุ๊ป  คนทั้งสองทดลองใช้งานฟรีในฐานะพรีเซนเตอร์
    ประสิทธิภาพของมันยอดเยี่ยมมากทีเดียว

    "ก่อนอื่นเลย  ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน...คงเหนื่อแย่กับการเดินทางมาไกล"
    ยองวูเริ่มบทสนาอย่างสุภาพ    

    "ขอบคุณเช่นกัน  ที่ยอมสละเวลาอันมีค่าลงมาหาฉัน"

    "นายเคยลองกินอาหารเกาหลีรึยัง"

    "ยังนะ"

    "ไปร้านอาหารจีนไหม  จังปง*ที่นั่นอร่อยมาก  เป็นหนึ่งในเมนูสุดโปรดของฉัน"

( *จังปง <jjampong> - บะหมี่ซุบเผ็ด  เครื่องซีฟู้ด  เป็นอาหารเกาหลีที่ชาวจีนพัฒนาขึ้น  นิยมในร้านอาหารของทั้งจีนและเกาหลีใต้ )

    "..."

    อีกฝ่ายกำลังชักชวนตน  ให้ลองทานอาหารเกาหลี  ที่ร้านอาหารจีน...
    ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม...บทสนทนาดำเนินมายังทิศทางที่ผิดแผกเช่นนี้ได้อย่างไร
    เฮ่าเริ่มตั้งข้อสงสัยในประสิทธิภาพเครื่องแปลงภาษา  
    ขณะเดียกัน  ทูนหันมากระซิบกับกริด
    
    "ลูกพี่...ออกนอกเรื่องไปไกลแล้ว"

    "อ๊ะ...ขอโทษด้วย  พอดีหิวไปหน่อย"

    "..."

    "แล้วนายมาหาฉันด้วยเรื่องใด"

    เฮ่าโล่งใจ  อย่างน้อยเครื่องแปลงภาษาก็ไม่ได้เสีย  
    เขารีบอธิบาย

    "อยากให้นายช่วยโน้มน้าว...ไม่ให้ครอเกลย้ายไปอยู่สหรัฐ"

    "...อะไรนะ!  ครอเกลจะย้ายไปอยู่สหรัฐอเมริกางั้นหรือ"

    "ถูกต้อง"

    ยองวูผงะไปเล็กน้อย  ก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้

    "นั่นสินะ...คงแปลกมากกว่า  หากหมอนั่นยังอยู่ที่รัสเซียต่อไป  ประเทศที่มีรัฐบาลชั่วช้า...ใช้แม่ของเขาเป็นตัวประกันต่อรอง  ครอเกลต้องย้ายประเทศในสักวันอยู่แล้ว"

    "แต่นั่นจะไม่เป็นปัญหาเอาหรือ...ถ้าหากย้าย  ก็ควรย้ายมาอยู่เกาหลีใต้หรือไม่ก็จีนสิ"    
    เฮ่าพยายามโน้มน้าว
    แต่ยองวูไม่เห็นด้วย

    "ทำไมถึงต้องเป็นจีนหรือเกาหลีด้วย"

    ยองวูขมวดคิ้วฉงน  
    เฮ่าพยายามอธิบาย
    
    "ครอเกลมีเชื้อสายเกาหลีนะ...เขาควรย้ายมาอยู่ประเทศเอเชีย  เช่นจีนหรือเกาหลีใต้...ไม่ใช่ไปอยู่ตะวันตก"

    "หืม...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่เชื้อสายเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้งั้นหรือ  ฉันคิดว่า...ถ้าที่ไหนครอเกลอยู่แล้วมีความสุข  มันก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาตรงไหน"    

    "..."    

    เฮ่าหมดคำพูด
    ท่าทีของยองวูแตกต่างจากที่เฮ่าคาดไว้โดยสิ้นเชิง
    แม้อาจไม่แสดงออกภายนอก  แต่เฮ่ามีความชาตินิยมสูงมาก  เขาจึงไม่เข้าใจท่าทีของยองวู
    ทูนเป็นฝ่ายอธิบายแทน

    "ลูกพี่ไม่ค่อยยึดติดกับประเทศชาติสักเท่าไร"

    ยองวูไม่ได้มองว่า 'เกาหลีใต้ต้องถูกเสมอ'...เพียงเพราะตนเกิดมาบนแผ่นดินเกาหลีใต้
    เป็นมุมมองที่แตกต่างจากพีคซอร์ดโดยสิ้นเชิง
    ถามว่ายองวูรักชาติหรือไม่  เขากล้าตอบเต็มปากว่ารัก  
    ชีวิตสองปีในรั้วทหาร  ชายหนุ่มได้รับประสบการณ์ล้ำค่ามากมาย
    แต่ความรักชาติต้องแยกแยะ  เก็บไว้ในใจก็เพียงพอ  มิใช่บีบบังคับผู้อื่นให้คิดเหมือน

    "เฮ่า...เรื่องนี้เป็นปัญหาของครอเกล  พวกเรามาคุยกันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา"    

    เฮ่าลุกยืนขึ้น

    "ลองคิดดูให้ดีสิ...หากครอเกลย้ายไปเป็นพลเมืองสหรัฐ  จ้าวเหรียญทองในงานแข่งนานาชาติ  จะถูกผูกขาดไว้กับประเทศเดียวแน่!"

    มหาอำนาจผู้ทรงอิทธิพลของโลกมานานหลายร้อยปี 
    สหรัฐอเมริกาคือกำแพงที่คอยขวางกั้นจีนไว้เสมอ
    เฮ่าเกลียงชังและอคติกับสหรัฐตั้งแต่แรกเกิด  เขาถูกปลูกฝังมาเช่นนั้น
    และบัดนี้  สหรัฐกำลังจะกลายเป็นมหาอำนาจในซาทิสฟาย  ซึ่งเฮ่ายอมไม่ได้เด็ดขาด

    "ถ้าอย่างนั้น  นายจะบอกว่า  ให้จีนหรือเกาหลีใต้ผูกขาดจ้าวเหรียญทอง...แบบนี้จะดีกว่ารึไง"

    "จีนคือบ้านเกิด  ส่วนเกาหลีใต้คือประเทศที่ฉันยอมรับ...อย่างน้อยก็ยังดีกว่าสหรัฐ!  ไม่เข้าใจเลยสักนิด  ว่าทำไมครอเกลถึงคิดย้ายไปอยู่ที่นั่น---"

    เฮ่าชะงักคำพูด
    เขาหวนคิดถึงคำพูดของยองวูเมื่อก่อนหน้า
    'ถ้าครอเกลมีความสุข  ฉันก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาตรงไหน'
    
    'ความเห็นแก่ตัวของเรา...กำลังจะทำให้ครอเกลไม่มีความสุขรึเปล่า'

    ความคลั่งชาติที่ล้ำเส้นคือพิษร้าย  เฮ่ารู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร
    เขานั่งลงพร้อมกับสงบสติอารมณ์

    "ฉันไม่ควรเสียเวลาเดินทางมาเกาหลีใต้ตั้งแต่แรก..."
    
    เฮ่าพึมพำด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
    ยองวูใช้หลอดดูดลาเต้มันม่วงจนหมด  ก่อนจะเปิดปากพูด

    "หืม...แต่ฉันกลับดีใจที่นายมา  นายเป็นคนดีกว่าที่คิด"

    "..."

    "ไปร้านอาหารจีนกันเถอะ"

    "...เดี๋ยวสิ  ทำไมฉันต้องไปร้านอาหารจีนในเกาหลีใต้ด้วย  ฉันกินอาหารจีนจนเบื่อแล้ว  วางแผนไว้ว่าจะกินซุปกิมจิกับซัมกยอบซาล*"

(ซัมกยอบซาล <Samgyeopsal> - หมูสามชั้นย่างบนเตา  ที่ใช้กรรไกรตัดนั่นแหละ)

    "...ของแบบนั้นก็มีให้กินที่จีนเหมือนกันแหละน่า!  ไปร้านอาหารจีนกันเถอะ!"

    "..."

    หมอนี่เป็นคนยังไงกันนะ...
    เฮ่าคิดว่ามันบ้ามาก  แต่เขากลับอมยิ้มอย่างมีความสุข
    ขณะเดียวกัน  ทูนได้ส่งข้อความทางมือถือไปหาพีคซอร์ด

    >>  เป็นอย่างที่ทุกคนคิด  ดูเหมือนเฮ่าจะชอบกริด  เป็นเรื่องดีที่จะรักษาความสัมพันธ์กับเฮ่าไว้  แต่ฉันชักเริ่มอยากกินซุปกิมจิกับซัมกยอบซาลบ้างแล้ว  คืนนี้นายพาไปเลี้ยงหน่อยสิ

    ข้อความตอบกลับมาทันใด

    >>  ดูยู๊โหนวกิมจิ!

(*ผมเพิ่งรู้ว่า  ตาพีคซอร์ดเนี่ย  แกพูดด้วยเสียง  ดู-ยู-โนว แบบทับศัพท์เลย
แต่จะเป็นสำเนียงเพี้ยนๆ  ทำนองว่า  "ดูยู๊โหนว"
두 유 노우 <du yu nou>)

• Next
• Previous