จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 631

    'หล่อนเป็นใครกันแน่...'

    อัครทูตคือตัวตนที่ต้องเป็นปากเสียงให้อาณาจักร
    ความสามารถจึงถือเป็นสิ่งสำคัญ...ชะตากรรมของอาณาจักรตกอยู่ในมือผู้เจรจา
    ใช่แล้ว...กริดเข้าใจได้  ถึงสาเหตุที่อัครทูตของจักรวรรดิต้องเป็น NPC พิเศษ
    ไม่แปลกเลยสักนิด...ที่ทูตของจักรวรรดิจะเป็น NPC ระดับสุดยอด  ซึ่งมีความสามารถเน้นหนักในทางการทูต

    'จักรวรรดิมีผู้คนมากมาย   NPC พิเศษแต่ละสาขาคงมีอยู่ดาษดื่น'

    แต่ว่า...นี่มันปราณดาบไม่ผิดแน่!
    ทักษะติดตัวของเมอร์เซเดสได้ปลดปล่อยแรงคุกคามอันน่าสะพรึงใส่กริด
    สิ่งนี้คือทักษะระดับท็อป  ที่สามารถทะลวงผ่านค่าต้านทานของตำนานได้ง่ายดาย...
    ปราณดาบอันคมกริบเช่นนี้...  
    ไม่ควรมีผู้ใดถือครองได้...นอกเสียจากอริยดาบครอเกล

    'เราจำผิดไปรึเปล่านะ...แต่เคยได้ยินมาว่า  ระบบที่ชื่อ <ปราณดาบ> ถือเป็นลักษณะพิเศษ  เป็นสิ่งเฉพาะตัวของอริยดาบเท่านั้น'

    มันคือพลังที่คอยสนับสนุนความรุนแรงของทักษะดาบทั้งหมด

    'การมีปราณดาบเช่นนี้...เมอร์เซเดสต้องบรรลุในศาสตร์แห่งดาบ  ไม่ด้อยไปกว่าอริยดาบแน่นอน'

    เรื่องแบบนี้เป็นไปได้ด้วยหรือ...
    เหตุใด...ตัวตันที่ยิ่งใหญ่ถึงกำลังยืนอยู่ตรงหน้าตน
    กริดจ้องมองเมอร์เซเดสด้วยสายตาระมัดระวังมากขึ้น 
    ท่ามกลางความเงียบงัน  เมอร์เซเดสเป็นฝ่ายเปิดปากพูด

    "ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าข่าวลือเสียอีก...ศักยภาพที่แท้จริงของตำนาน  คงมากกว่าสิ่งที่ประวัติศาสตร์เคยบันทึกไว้"
    เมอร์เซเดสกล่าวยกย่องค่าสถานะของกริดที่เธอมองเห็น  
    "จักรวรรดิเราเคยดูแคลนทุกตำนานยกเว้นอริยดาบ...แต่ในอนาคตคงต้องมองใหม่"

    "..."

    กริดพลันขมวดคิ้ว
    ท่าทีของเมอร์เซเดส  ราวกับคนสูงอายุกำลังกล่าวชมเด็กเล็ก
    เธอกำลังดูแคลนกริดชัดเจน

    'หากยังทำตัวตามสบายได้อยู่  แม้ว่าจะเห็นค่าสถานะของเราไปแล้ว  ย่อมหมายความว่า...เธอแข็งแกร่งกว่าหลายเท่าสินะ'

    ไม่ใช่สิ่งที่คาดเดาได้ยากขนาดนั้น
    เมอร์เซเดสคือผู้ที่จักรวรรดิเลือกให้เป็นตัวแทน  
    ไม่มีทางเป็น NPC ชั้นต่ำปลายแถว
    
    "เราขอถาม...เจ้ามีสถานะใดในจักรวรรดิ"

    กริดที่นั่งอยู่บนบัลลังก์...เอ่ยปากถามเมอร์เซเดสอย่างซื่อตรง

    "สังกัดอัศวินสีชาด  มหาจักรพรรดิทรงประทานเลข 1 ให้ด้วยพระองค์เอง  ผู้คนมักเรียกขานกันว่า...อัศวินลำดับหนึ่ง"

    "...อะไรนะ"

    กริดพลันผงะ  หัวใจแทบหยุดเต้น
    ตัวตนของอัครทูตในหนนี้  แท้จริงแล้วคือ...อัศวินที่เก่งกาจที่สุดของจักรวรรดิ!
    ไม่ว่าเป็นใคร...ก็สมควรต้องตกใจทั้งนั้น
    ตัวตนของเมอร์เซเดสไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

    "น่าแปลกมาก...เหตุใดฝ่าบาทมหาจักรพรรดิถึงต้องส่งตัวตนที่ยอดเยี่ยมเช่นเจ้า  มายังอาณาจักรตั้งใหม่แรกเกิดของเรา"

    กริดตอบกลับอย่างระมัดระวัง  เขาใช้คำเรียกขานจักรพรรดิอย่างเหมาะสม
    ชายหนุ่มมิต้องการเป็นศัตรูกับจักรวรรดิในตอนนี้
    หากจักรวรรดิไม่พอใจแม้แต่เศษเสี้ยว  พวกมันสามารถบดขยี้อาณาจักรโอเวอร์เกียร์ให้แหลกคามือได้ในพริบตา

    'เรื่องตั้งตนเป็นศัตรูกับจักรวรรดิ...นั่นคืออนาคตอีกยาวไกล'

    แม้ภายนอก...กริดอาจดูยิ้มแย้ม
    แต่เขากำลังฝืนพยายามอย่างหนักในฐานะกษัตริย์  
    บนบ่าของกริดได้แบกรับชะตาชีวิตของประชาชนหลายแสนไว้
    เมอร์เซเดสอมยิ้มเล็กน้อย

    "สาเหตุที่ฝ่าบาทมหาจักรพรรดิตัดสินใจส่งอัศวินลำดับหนึ่งมาที่นี่  เพราะพระองค์ทรงให้ความนับถือกษัตริย์กริดเป็นอย่างมาก  พระองค์ทรงชื่นชมในความสามารถอันยอดเยี่ยม...ที่สามารถยึดครองอาณาจักรได้ด้วยพละกำลังของตนเอง  ด้วยเหตุนี้...อัตรทูตจึงต้องเป็นอัศวินที่เก่งกาจที่สุดของอาณาจักร"

    "ฝ่าบาทมหาจักรพรรดิทรงกล่าวชมงั้นหรือ..."

    "ฝ่าบาทมหาจักรพรรดิทรงฝากข้อความไว้ด้วยว่า  ผู้ปกครองไม่ควรหลงระเริงไปกับคำสรรเสริญ...จิตใจต้องกว้างขวางดุจดังมหาสมุทร"

    "เข้าใจแล้ว...ขอขอบพระทัยฝ่าบาทมหาจักรพรรดิ"

    ยิ่งการสนทนาดำเนินผ่านไป  ความอึดอัดภายในใจกริดก็ยิ่งทวีจำนวน  
    ชายหนุ่มตัดสินใจข้ามถ้อยคำไร้สาระ  เขาต้องการเข้าประเด็น
    
    "เช่นนั้นแล้ว...ฝ่าบาทมหาจักรพรรดิต้องการสิ่งใดจากเรา"

    ทันใดนั้น...สีหน้าอันยิ้มแย้มของเมอร์เซเดสพลันจางหาย  
    กลายเป็นสีหน้าเรียบเฉยและเย็นชา
    ผิวพรรณผุดผ่องบนใบหน้า  ผสานกับนัยน์ตาสีฟ้าเข้ม  
    ราวกับแววตาของเธอสามารถมองทะลวงผ่านได้ทุกสิ่ง    
    ชายหนุ่มรู้สึกถูกคุกคามจนแทบหายใจไม่ออก

    "ประการแรก...เริ่มด้วยการพิพากษา  บาปที่กษัตริย์กริดได้ก่อไว้"

    "บาป..."

    "บาปที่หนึ่ง...บาที่บังอาจทำลายอาณาจักรอีเทอนัล  บริวารผู้จงรักภักดีและคอยส่งบรรณาการให้จักรวรรดิ  โดยไม่เคยขาดตกบกพร่อง  กษัตริย์กริดกระทำลงไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจากจักรวรรดิ"

    "..."

    "บาปที่สอง...บาปที่บังอาจก่อตั้งอาณาจักรโดยไม่ได้รับอนุญาตจากจักรวรรดิ  ผู้ปกครองสูงสุดของทวีปตะวันตกแห่งนี้"

    "..."

    "บาปที่สาม...บาปที่บังอาจไม่ไปรายงานตัวและถวายสัตย์ปฏิญาณต่อหน้าฝ่าบาทมหาจักรพรรดิหลังจากขึ้นครองราชย์"

    "..."

    "บาปที่สี่...บาปที่บังอาจพรากอาณาจักรโฟลด์  ออกจากการเป็นบริวารของจักรวรรดิ"

    "..."

    เมอร์เซเดสร่ายยาวบาปของกริดด้วยสีหน้าเย็นชา
    เธอคาดว่า  กริดคงกำลังเดือดดาลอยู่ภายในใจแน่
    แต่ในมุมมองของจักรวรรดิ  บาปที่กล่าวมาทั้งหมดล้วนชอบธรรมแล้ว
    ถึงกระนั้น  ชายหนุ่มก็มิอาจทำใจยอมรับได้  
    ทว่า...สีหน้าภายนอกของกริดยังคงสุขุม  ราวกับเตรียมใจรอรับการลงโทษแต่โดยดี

    กริดพยายามสงบสติอารมณ์  เขารีบส่งข้อความส่วนตัวหาลอเอล

    >>  ฉันถูกกล่าวโทษด้วยบาปสี่ข้อ...ต้องทำยังไงต่อ

    >>  กระหม่อมคิดไว้อยู่แล้ว

    คำตอบของลอเอลทำให้กริดโล่งใจไปหลายส่วน
    อัจฉริยะผู้นี้คาดคิดและเตรียมการล่วงหน้าไว้เสมอ

    >>  ฝ่าบาทพูดตามกระหม่อมอย่างชัดถ้อยชัดคำ

    กริดเริ่มพูดในสิ่งที่ลอเอลกำกับ  ให้เมอร์เซเดสรับฟัง

    "เราไม่อาจยอมรับบาปทั้งสี่ข้อได้...ทั้งหมดล้วนเกิดจากความเข้าใจผิดและความไม่รู้"

    แววตาของชายหนุ่ม  หรี่ลงอย่างสุขุมลุ่มลึก
    
    "สำหรับบาปแรก...ไม่ถูกนักที่จะกล่าวว่า  อาณาจักรอีเทอนัลเป็นบริวารของจักรวรรดิ  แม้อีเทอนัลจะส่งบรรณาการให้จักรวรรดิก็จริง  แต่มิใช่ในฐานะบริวาร  เป็นที่รู้กันดีว่า...อีเทอนัลอยู่ในสภาพวางตัวเป็นกลาง  และจักรวรรดิก็ยอมรับในเรื่องนี้  การส่งบรรณาการจึงมิใช่เพราะตกอยู่ในฐานะเมืองขึ้น"

    "..."

    "บาปประการที่สอง…มิได้มีกฏหมายระบุไว้ชัดเจนว่า  การก่อตั้งอาณาจักรต้องได้รับความเห็นชอบจากจักรวรรดิเสียก่อน  แต่หากเราเฉลียวฉลาดกว่านี้  เราคงไม่พลาดที่จะแจ้งให้จักรวรรดิทราบก่อน  เป็นเพราะความโง่เขลาและความไม่รู้ของเรา  จึงมิได้รายงานให้ฝ่าบาทมหาจักรพรรดิทราบในตอนก่อตั้งอาณาจักร  สิ่งนี้เกิดจากความไม่รู้...มิได้เกิดจากความตั้งใจ  ไม่ถูกนักหากจะกล่าวว่ามันคือความผิดบาป  ซึ่งตอนนี้เรารู้และสำนึกแล้ว"

    "..."

    "บาปประการที่สาม...อาณาจักรโอเวอร์เกียร์กำลังวุ่นวายและไม่สงบ  อาณาจักรที่เล็กและกำลังถูกสั่นคลอนอยู่เช่นนี้  ตัวตนอันอ่อนแอเช่นกษัตริย์อย่างเรา  คงมิอาจเอื้อมรบกวนเวลาเข้าเฝ้าฝ่าบาทมหาจักรพรรดิ  เราคิดว่านั่นคือการเสียมารยาทและผิดกาลเทศะ  จึงเลื่อนการเข้าเฝ้าฝ่าบาทมหาจักรพรรดิออกไปก่อน"

    "..."

    "บาปประการที่สี่...การทำให้อาณาจักรโฟลด์กลายเป็นบริวารของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  สิ่งนี้เกิดขึ้นระหว่างการปกป้องตนเองจากทูตทั้ง 15 อาณาจักร  เราจำเป็นต้องสำแดงพลังให้พวกมันเกรงกลัว  ไม่อย่างนั้น...อาณาจักรโอเวอร์เกียร์จะถูกรุมกดขี่อยู่ฝ่ายเดียว  แต่ระหว่างการป้องกันตัว  อาณาจักรโฟลด์กลับขอเป็นอาณาจักรบริวารด้วยเจตนาของตนเอง  สิ่งนี้เป็นความบังเอิญที่เรามิได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น  สำหรับอาณาจักรโฟลด์นั้น...เรามีแผนจะคืนให้จักรวรรดิอยู่แล้ว"

    ร่างกายกริดสั่นระริกเล็กน้อย...ศักดิ์ศรีของตนและอาณาจักรกำลังถูกขีดข่วนรุนแรง!
    เมอร์เซเดสที่ยืนฟังอย่างตั้งใจ  บัดนี้เริ่มคลายสีหน้าเย็นชาลง

    "ถ้อยคำเหล่านั้นเป็นเพียงข้ออ้างแก้ต่าง...ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด"

    เมอร์เซเดสแสยะยิ้ม

    "แต่ช่างเถิด...เจตนาของกษัตริย์กริด  ทางจักรวรรดิได้รับรู้ทั้งหมดแล้ว  ถ้าอย่างนั้น...คงไม่ผิดนักหากจะกล่าวว่า...อาณาจักรโอเวอร์เกียร์จะถวายตัวเป็นบริวารของจักรวรรดิอย่างเป็นทางการ  ใช่รึไม่"

    เฮือก

    กริดเดือดดาลจนมิอาจตอบกลับในทันที
    แต่ลอเอลได้กำชับหนักแน่น...ให้รีบพยักหน้าตอบตกลง
    ศักดิ์ศรีของกริดป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี

    "...ถูกต้อง"

    "ดีมาก...ท่าทีของกษัตริย์กริดเป็นดังที่ฝ่าบาทมหาจักรพรรดิคาดไว้  เช่นนั้นแล้ว...สิ่งที่จะกล่าวต่อไปนี้  คือพระประสงค์ของฝ่าบาทมหาจักรพรรดิ"

    สีหน้าของเมอร์เซเดสพลันเย็นยะเยียบอีกครั้ง
    
    "กษัตริย์กริดเอ๋ย  จงลงจากบัลลังก์เสีย  คุกเข่าต่อหน้าราชโองการ  และเตรียมรับฟัง"

    "อะไรนะ..."

    คุกเข่า...กริดแทบไม่เชื่อหู  สายตาของชายหนุ่มจดจ้องเมอร์เซเดสอย่างไม่กระพริบ

    "นี่คือราชโองการแห่งมหาจักรพรรดิ  ย่อมต้องแสดงความนอบน้อมเป็นธรรมเนียม...จะทำรึไม่"

    "....ด--ได้"

    แม้จะน่าอับอายเพียงใด...แต่ทุกการกระทำของตนคือสิ่งกำหนดชะตาชีวิตพลเมืองหลายแสน  รวมถึงชะตากรรมสมาชิกโอเวอร์เกียร์ทุกคนที่ฝากความหวังไว้กับตน
    เหนือสิ่งอื่นใด...เงินจำนวนหลายหมื่นล้านวอนที่ลงทุน  
    อาณาจักรโอเวอร์เกียร์ยังไม่มีพลังอำนาจต่อต้านจักรวรรดิในเวลานี้  
    กริดจะสูญเสียทุกข์สิ่งโดยปล่อยให้อารมณ์ครอบงำไม่ได้เด็ดขาด

    'ใจเย็นไว้...มันไม่ได้น่าอับอายเลยสักนิดเดียว!'

    กริดลุกขึ้นจากบัลลังก์  
    ชายหนุ่มเดินไปยืนตรงหน้าเมอร์เซเดส  จากนั้นคุกเข่าลง
    ดวงตาอันงดงามของเมอร์เซเดสพลันกระตุกเล็กน้อย

    'ไม่รู้สึกอับอายสักนิดเลยรึไง...'

    ชายที่ชื่อกริดผู้นี้...เขาคือสัตว์ป่าเลือดเย็นที่ไม่มีวันถูกทำให้เชื่อง
    เมอร์เซเดสพึงตระหนักได้ถึงภัยคุกคามจากอาณาจักรโอเวอร์เกียร์
    เธอรีบนำราชโองการออกมาเปิดอ่าน

    "ตัวข้า...ฮวนเดอร์  ผู้ปกครองสูงสุดเหนือฟ้าดิน  ขอออกคำสั่งอันศักดิ์สิทธิ์...เราจะยอมยกโทษให้ทุกบาปที่กษัตริย์กริดก่อ  ด้วยจิตใจอันกว้างขวาง  เราจะยอมรับการมีตัวตนของราชาโอเวอร์เกียร์  เราจะไม่ขออาณาจักรโฟลด์กลับคืน   เราขอเพียงแค่...กษัตริย์กริดแห่งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  และอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  จักต้องแสดงความจงรักภักดีต่อจักรวรรดิไปตราบนานเท่านาน  หลังจากนี้...ในทุกเดือน  อาณาจักรโอเวอร์เกียร์ต้องส่งบรรณาการเทียบเท่ากับเงิน 72% ของรายได้อาณาจักร   และสุดท้าย...เมื่อองค์ชายลอร์ดมีอายุครบ 12 ปี  เขาต้องถูกส่งตัวเข้าศึกษาภายในโรงเรียนประจำของจักรวรรดิ"

    "..."

    ยังเหลือเวลาอีกหลายปีกว่าลอร์ดจะอายุครบ 12 
    กริดคงสะสางปัญหาระหว่างจักรวรรดิได้ก่อนหน้านั้นแน่
    แต่ปัญหาสำคัญในปัจจุบันก็คือ...บรรณาการเทียบเท่า 72% ของรายได้อาณาจักรในทุกเดือน

    "เราเคยได้ยินว่า  อาณาจักรอื่นต้องจ่ายบรรณาการเพียง 36% เท่านั้น"

    "พวกเราไม่ขออาณาจักรโฟลด์คืน  ดังนั้นจึงต้องนับบรรณาการรวมเป็นสองอาณาจักร...จะยินยอมรึไม่"

    เมอร์เซเดสพยายามยั่วยุกริดด้วยถ้อยคำและท่าทาง
    เธอมองเห็นพลังที่แท้จริงของกริด  และรู้ถึงความใจเย็นราวสัตว์ป่าจากชายคนนี้
    เธอยอมรับให้กริดเป็นภัยอันตรายต่ออาณาจักร  ไม่เหมือนจักรพรรดิฮวนเดอร์  ที่มองกริดและอาณาจักรโอเวอร์เกียร์เป็นเพียงมดปลวก

    ด้วยเหตุนี้...เมอร์เซเดสจึงพยายามยั่วยุกริด  เพื่อให้เขาคลุ้มคลั่งและทำร้ายทูต
    แต่เธอย่อมไม่รู้ว่า  เบื้องหลังกริด...มีลอเอลคอยกุมบังเหียนอยู่
    ถ้อยคำของลอเอล  คอยสงบสติกริดให้ใจเย็นเฉียบอยู่ตลอดเวลา  ลอเอลใช้ชีวิตอยู่กับกริดมานานหลายปี  การจะทำให้กริดหายพยศ  ไม่มีใครรู้ดียิ่งกว่าลอเอลอีกแล้ว
    เหนือสิ่งอื่นใด  ตลอดหลายปีที่ผ่านมา  สภาพแวดล้อมได้หล่อหลอมให้ความอดทนของกริดอยู่ในระดับเหนือมนุษย์
    
    หากต้องการเอาชนะกริด  จะแข่งด้านใดก็แข่งไป  
    แต่อย่าได้แข่งความอดทนและความเพียรกับชายคนนี้เด็ดขาด

    "เรายินยอม...เราจะทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาทมหาจักรพรรดิ"    

    "...ช่างเป็นคนที่น่ากลัว  เข้าใจแล้ว...เช่นนั้น  ขอลากลับแต่เพียงเท่านี้"

    เมอร์เซเดสผงกศีรษะเล็กน้อย  ก่อนจะเดินหายออกจากวังหลวงไป
    เมื่อถูกทิ้งไว้ตามลำพัง...ดวงตากริดพลันเปี่ยมด้วยความเดือดดาลสุดขีด

    "รอก่อนเถอะ...ครั้งหน้าที่พบกัน  ฝ่ายคุกเข่าจะต้องเป็นเธอ!"

    พลัง...กริดอยากได้พลังมากกว่านี้

    ชายหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์  ก่อนจะถามลอเอล

    "พวกเราจะส่งบรรณาการให้จักรวรรดิได้กี่เดือน"

    "สามเดือน...หลังจากสามเดือน  ประชาชนและทหารจะเริ่มขาดอาหาร  เงินของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์จะติดลบอีกครั้ง  เมื่อจบเดือนที่สี่  พวกเราจะพัฒนาอาณาจักรไม่ได้อีก  และอาณาจักรก็จะเข้าสู่สภาวะล่มสลาย"

    "จะแก้ปัญหานี้ยังไง"

    "ปัจจุบัน...ปิอาโร่กำลังอยู่ที่อาณาจักรโฟลด์  ดูเหมือนเกษตรกรรมของอาณาจักรโฟลด์  จะพัฒนารุดหน้ากว่าที่คาดไว้ถึงสามเท่า  ส่วนทางด้านอาณาจักรเรา...จำนวนผู้เล่นที่เข้าร่วมภารกิจพัฒนาอาณาจักร(ภารกิจเซ็ตกริด)  จะเพิ่มขึ้นห้าเท่าภายในสองเดือน  เมื่อถึงเวลานั้น  รายได้จากไซเรนและโฟลด์จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า  ส่งผลให้พวกเราสามารถเร่งผลิตโพชั่นรุ่นพิเศษจากโรงแปรธาตุเรย์ดันได้มากขึ้นเจ็ดเท่า  สิ่งนี้จะกลายเป็นรายได้หลัก  และหากเสริมเงินจากรายได้ของสมาชิกโอเวอร์เกียร์ทุกคนเข้าไป  พวกเราสามารถยื้อได้ราวเก้าเดือน"

    "หลังจากนั้นจะทำยังไงต่อ"

    "แน่นอนว่า...ต้องใช้กำลัง  พวกเราต้องมีพลังที่แข็งแกร่งจนจักรวรรดิไม่กล้ายุ่งเกี่ยว"

    กริดย้อนนึกไปถึงแพงเจีย

    "ฉันต้องไปทวีปตะวันออก...ฉันจะกลับมาพร้อมสหายที่เคยมีสัมพันธ์อันดีต่อกัน  แล้วอย่าลืมมอบสิ่งนี้ให้ปิอาโร่ด้วย"

    "วอลนัทสีทอง..."

    "มันมีค่ายิ่งกว่าทองคำ  ฉันหวังว่า...ในฐานะชาวนาในตำนาน   ปิอาโร่คงคิดหาวิธีปลูกมันสำเร็จ"

• Next
• Previous