จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 626

    ณ เมือง XX  เขต XX

    เดิมที  บริเวณนี้เคยเป็นเขตรอบนอกกรุงโซลที่ห่างไกลความเจริญ  
    มีเพียงหมู่บ้านเกษตรกรรม  กับอาคารบ้านเรือนอีกจำนวนไม่มาก   
    ทว่า  บรรยากาศกลับพลิกจากหน้ามือเป็นหลัง  เมื่อกษัตริย์กริดแห่งโอเวอร์เกียร์ทำการสร้างอาคารสูง 7 ชั้นมูลค่าหมื่นล้านวอน
    อาคารยองวู

    หากเดินทางไปที่นั่น  จะมีโอกาสเล็กน้อยได้พบกริดตัวจริง!
    นักท่องเที่ยวต่างหลั่งไหลเข้าสู่เขต XX พร้อมกับความคาดหวัง  
    ชาวบ้านท้องถิ่นจึงเริ่มเปิดร้านค้าขาย  
    เจ็ดเดือนหลังจากอาคารยองวูสร้างเสร็จ  เขต XX ได้กลายเป็นโซนเศรษฐกิจสำคัญของเมือง XX ไปโดยปริยาย

    ชาวบ้านต่างรู้สึกยกย่องเทินทูนยองวู  
    พวกเขาอยากเปลี่ยนชื่อเขต XX ให้กลายเป็น 'เขตยองวู' ด้วยซ้ำ

    ***

    อาคารยองวูมีจำนวนชั้นไม่มาก  แต่ทุกชั้นถูกตกแต่งด้วยวัสดุหรูหราราคาแพง
    แถมสถาปนิกยังเป็นถึงระดับแนวหน้าของเกาหลี  
    มันมิได้ราคาหมื่นล้านวอนอย่างไร้เหตุผล

    ลานกว้างด้านล่างอาคารยองวู

    "นี่สินะ  ตึกของกริด"

    "อยากเห็นเพนเฮาส์บนดาดฟ้าจัง..."

    "เดินดูรอบๆ ก่อนไหม  อุตส่าห์ถ่อมาตั้งไกล  กลับเลยคงเสียดายแย่"

    ทัวร์จีนกำลังรวมตัวด้านล่าง
    พวกมันคือต้นตนของก้นบุหรี่ที่หล่นเกลื่อนทั่วทั้งเขต XX
    กลุ่มพ่อค้าแม่ค้าด้านล่างในเขตตึกยองวู  ต่างพากันมองด้วยสาตาเอือมระอา

    "พวกมันต้องคิดลอบเข้าไปในอาคารของยองวูแน่...!"

    "เป็นไปได้  แม้ชาวจีนทุกคนอาจไม่ต่ำทราม  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า  ทัวร์จีนส่วนใหญ่ขึ้นชื่อในด้านไร้จิตสำนึก  พวกมันไม่เคยแยแสป้ายห้ามใดทั้งสิ้น"
    
    "เฮ่อ...พวกมันจะเข้าไปรบกวนการเล่นเกมของยองวูรึเปล่า"

    สำหรับชาวบ้านเขต XX แล้ว  ยองวูเปรียบดั่งผู้มีพระคุณ 
    เพราะยองวู  เศษรฐกิจของชุ่มชนย่านนี้จึงพัฒนาขึ้นมาก
    ชายหนุ่มเป็นที่รักของทุกคน
    กลุ่มพ่อค้าอยากช่วยยองวู  พวกเขาจึงเดินเข้าไปพูดกับกลุ่มทัวร์จีน

    "อาคารหลังนี้  ห้องส่วนใหญ่ใช้เป็นสำนักงานของธุรกิจสำคัญ  มีเพียงชั้นล่างเท่านั้นที่เป็นห้องอาหารและคาเฟ่"

    "นักท่องเที่ยวไม่ควรยืนกีดขวางลิฟต์ส่วนบุคคล"

    "เกาหลีพวกนี้มันว่าอะไร"

    "มันกำลังบอกว่า  พวกเราไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปชั้นบน"    

    "อะไรของพวกแก"

    สีหน้าของทัวร์จีนเริ่มฉุนเฉียว
    ชาวบ้านที่พยายามปกป้องทรัพสินยองวู  พวกเขาถูกทัวร์จีนจ้องมองด้วยสีหน้าเหยียดหยัน

    "พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามเรา"

    "พวกเกาหลีนี่เข้าใจยากซะจริง  ตัวเองเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาไม่ใช่รึไง"

    "อึก..."

    เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มแย่ลง  เหล่าพ่อค้าต่างพากันหน้าถอดสี
    ทัวร์จีนกลุ่มนี้มาเป็นกลุ่มใหญ่  พวกมันกำลังแสดงสีหน้ามุ่งร้าย
    อันที่จริง  ไม่ใช่เรื่องฉลาดนักที่เข้าไปยุ่งกับพวกไร้สามัญสำนึกตั้งแต่แรก

    "เกิดอะไรขึ้นคะ"

    เด็กสาวน่ารักในชุดนักเรียนปรากฏตัว  
    ผิวพรรณขาวนวลราวนมสด  ใบหน้าเรียวเล็ก  แขนขาเรียวยาวสมส่วน  
    เป็นหุ่นของนางแบบในฝัน  ตัวตนของเธอคือน้องสาวยองวู  
    ชินเซฮี

    "รูบี้...!"

    "นักบุญหญิงรูบี้!"

    "ตัวจริงเหมือนกับในเกมเลย!"

    "อัญมณีแห่งเกาหลีใต้!"

    กลุ่มทัวร์จีนพลันตื่นเต้น
    พวกมันกรูเข้าล้อมเซฮีทันที

    "ขอลายเซ็นต์!"

    "ขอถ่ายรูป!"

    "ขอจับมือหน่อย...  ไม่สิ  ขอกอดที!!"

    เกิดเป็นความโกลาหลอย่างแท้จริง
    ทัวร์ร่วม 50 ชีวิต  กำลังรายล้อมเด็กสาวร่างเล็กบอบบางเพียงคนเดียว
    
    "ซ--เซฮี...!"

    กลุ่มพ่อค้าต่างพากันหน้าซีดเผือด
    พวกเขาพยายามแหวกฝูงชน  เข้าไปช่วยเซฮีผู้กำลังหวาดกลัว  
    แต่มีหรือจะสู้จำนวนมากมายของทัวร์จีนได้

    "กรี๊ดดด!"

    เซฮีส่งเสียงกรีดร้องหลังจากถูกชายคนหนึ่งฉวยโอกาสกอด

    แกร่ก...!

    "..."

    รถหรูหราที่เห็นได้เฉพาะในภาพยนต์
    ลิมูซีนยาวกว่าสิบเมตรบึ่งมาจอดข้างกลุ่มทัวร์จีนด้วยความเร็วสูง
    พวกมันทุกคนต่างผงะไปพร้อมกัน   สายตาจ้องมองไปยังรถปริศนาเป็นตาเดียว
    
    "พวกแกรีบถอยออกมาเดี่ยวนี้!!"

    ชายคนหนึ่งเปิดประตูรถ  เขาจ้องมองกลุ่มทัวร์จีนด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น  
    เป็นจิตสังหารไม่ผิดแน่  
    แววตาอันคมกริบ  ได้กรีดลึกถึงกระดูกสันหลังของทุกคนประหนึ่งมีดคม

    "ฮ--เฮ่า...!"

    เมื่อได้เห็นใบหน้าชัดเจน  ทัวร์จีนต่างพากันผงะ
    ปาฏิหาริย์แห่งจีนแผ่นดินใหญ่  เฮ่า
    แร้งเกอร์อันดับหนึ่งของจีน  เหตุใดชายคนนั้นถึงปรากฏตัวที่เกาหลีใต้
    ขณะพวกมันกำลังสับสน  เฮ่าได้เดินแหวกกลุ่มคนเข้าไปปกป้องเซฮี

    "เอาแต่สร้างความอับอายในดินแดนต่างชาติ... พวกแกไม่รู้รึไงว่าการกระทำเช่นนี้  ส่งผลให้ประเทศจีนเสื่อมเสียชื่อเสียงมากแค่ไหน!  รีบไสหัวไปซะ!  ก่อนที่ฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่สถานทูตมาส่งตัวพวกแกกลับ"

    "อ--อึ๋ย..."

    เฮ่าคือตัวตนอันยิ่งใหญ่ของจีนแผ่นดินแม่
    ว่ากันว่า  แม้กระทั่งประธานาธิบดีจีนยังเป็นแฟนตัวยงเฮ่า
    คำกล่าวอ้างว่ามีสายสัมพันธ์กับสถานทูต  สิ่งนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องเกินจริง  
    กลุ่มทัวร์จีนต่างพากันวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว  
    เหตุการณ์ในครั้งนี้  ได้ถูกตีพิมพ์ลงบทความหลายฉบับของจีนในเวลาต่อมา
    เกิดเป็นประกาศข้อห้ามอย่างชัดเจนว่า  มิให้นักท่องเที่ยวชาวจีน  ก่อเรื่องอับอายในต่างชาติอีกเป็นอันขาด
    หลังจากนั้น  กลุ่มทัวร์จีนเสียงดังรอบอาคารยองวูก็ไม่ปรากฏอีกเลย

    "บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ...มิสรูบี้"

    เฮ่าถามเซฮีเป็นภาษาเกาหลีตะกุกตะกัก  แต่เซฮีพอฟังออก
    เธอส่ายศีรษะเล็กน้อย  ดวงตากลมโตกำลังสั่นระริกประหนึ่งกระรอกหวาดผวา

    "ขอบคุณค่ะ"  

    "ปลอดภัยก็ดีแล้วครับ"

    เฮ่าจ้องมองเซฮีด้วยสายตาอบอุ่น
    ตัวตนเช่นเฮ่า  ย่อมเคยเห็นหญิงงามของจีนผ่านตามามาก  
    แต่ยากนักจะมีใครงดงามเทียบเท่าเซฮี  
    เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วที่  ชายหนุ่มทุกคนมักชื่นชอบเซฮีตั้งแต่แรกพบ  
    ส่วนเซฮีก็ชื่นชอบในความอ่อนโยนของเฮ่าเช่นกัน
    เธอรู้สึกว่า  เฮ่ามีบางส่วนคล้ายกับพี่ชาย

    "ว่าแต่... คุณมาทำอะไรที่เกาหลีใต้"

    "ผมมาหากริด  เพื่อคุยเรื่องของครอเกล"

    "ครอเกล..."

    ฟ้าเหนือฟ้า  ผู้เล่นซาทิสฟายที่ยิ่งใหญ่
    คนที่เผชิญหน้ากับพี่ชายของเธออย่างดุเดือดมาแล้วสองหน
    เซฮีจำได้ดี  ถึงสีหน้าอันท้อแท้สิ้นหวัง  แต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นของครอเกล
    สีหน้าที่ต้องการรักษามารดาเหนือสิ่งอื่นใด  
    เฉกเช่นหญิงสาวทั่วโลก  เซฮีชื่นชอบใบหน้างดงามราวเจ้าชายของครอเกล

    เฮ่าถาม
    "กริดอยู่บ้านรึเปล่า"

    "อยู่ค่ะ... ได้นัดหมายไว้รึเปล่าคะ"

    "นัดครับ... แต่ผมมาก่อนเวลานัด 1 ชั่วโมง 15 นาที"

    "แย่ล่ะสิ...คุณคงต้องรอจนกว่าจะถึงเวลานัด...พี่ชายยุ่งมากหลังจากได้เป็นกษัตริย์  ตารางชีวิตต้องเป็นระเบียบ  เขาจะไม่ออกจากซาทิสฟายจนกว่าจะถึงเวลานัดหมาย  ต่อให้มีมีดจ่อคออยู่ก็ตาม...การเป็นกษัตริย์ต้องเผชิญอุปสรรคหลายสิ่ง"

    "อ่า..."

    เขามาถึงก่อนเวลานัดก็จริง  แต่ตนเป็นถึงแร้งเกอร์อันดับหนึ่งของจีนเชียวนะ
    ขณะเฮ่ากำลังกระอักกระอ่วน  เซฮีอมยิ้ม
    
    "คราวก่อนที่ท่านผู้ว่ามาหา  เขายังต้องรอนานถึงสามชั่วโมง"

    "...แถวนี้มีร้านกาแฟดีๆ ไหม"

    "ฉันไม่ดื่มกาแฟ  จึงไม่รู้รายละเอียดมากนัก  แต่ได้ยินมาว่า  คาเฟ่ชั้นล่างมีลาเต้มันม่วง*ที่อร่อยมาก"

( *ลาเต้มันม่วง <Sweet Potato Latte> เป็นกาแฟนมผสมผงมันม่วง  รสจะหวานกว่าปรกติเล็กน้อย  มีขายใน 7-11 สาขาที่มีคัดสรรคาเฟ่ - ผู้แปลทานบ่อย  )

    "เข้าใจแล้วครับ... ผมจะลองสั่งลาเต้มันม่วงดื่มระหว่างรอ"

    นั่นสินะ  กริดคือหนึ่งในบุคคลที่ยุ่งวุ่นวายมากที่สุดของโลก  
    เฮ่าเข้าใจและต้องยอมรับมันให้ได้  
    เขาตัดสินใจสละเวลาอันแสนมีค่าเพื่อรอคอย

    ***

    แมนชั่นเอิร์ลบรูโน่  ตึกใหญ่เป็นอันดับสองของเมืองฟรอนเทียร์
    เมื่อได้เห็นขนาดอาคาร  กริดจึงตระหนักถึงพลังอำนาจของบรูโน่

    'มือขวาท่านพ่อตามีบ้านพักหรูหราขนาดนี้เชียว...'

    สมแล้วที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากดยุคสไตม

    กริดคาดหวังการพบปะครั้งนี้ไว้มาก  
    เอิร์ลบรูโน่  หนึ่งในขุนนางสำคัญของอาณาจักร  ผู้กุมอำนาจบริหารของฟรอนเทียร์
    ชายคนนี้ย่อมรู้ถึงร่องรอยการหายตัวไปของฟาติม่า

    "แกเป็นใครกัน!"

    เมื่อกริดหยุดลงหน้าทางเข้าแมนชั่น  
    แตกต่างจากชาวเมืองปรกติ  ชายปริศนาผู้นี้มิได้สวมเสื้อขนสัตว์แม้แต่ชิ้นเดียว  ทำให้ดูแปลกแยกอย่างมาก

    'อะไรกัน...ไม่หนาวรึไง'

    'มอนสเตอร์คล้ายมนุษย์รึเปล่า'

    ทหารองครักษ์มีมาดขึงขัง  พวกมันตื่นตัวทันที
    กริดที่เฝ้ามองสถานการณ์  เขาอมยิ้มอย่างภูมิใจ
    
    'ทหารของแดนเหนือ...มีระเบียบวินัยสูงกว่าทหารอาณาจักรอื่นมากทีเดียว'

    ดินแดนตอนเหนือยังหลงเหลือรังมอนสเตอร์ดุร้ายอยู่
    ดยุคสไตมคงมีแผนฝึกฝนทหารไปพร้อมกับหารายได้ 
    ส่งผลให้ทหารที่นี่โตวันโตคืน  และจะกลายเป็นพลังสำคัญของอาณาจักรในอนาคต

    "แกเป็นใคร!"

    ชายปริศนาตรงหน้า  นอกจากหมวกปีกกว้างเหนือศีรษะ  เสื้อผ้าชิ้นอื่นบางเบามาก  
    ไม่แปลกที่ทหารองครักษ์จะตั้งข้อสงสัย
    กลับกัน  กริดกลับไม่แสดงท่าทางสั่นกลัวเลยสักนิด  แถมยังแสยะยิ้มแปลกประหลาด
    ส่งผลให้องครักษ์เริ่มหวั่นวิตก

    ฉึบ...

    เมื่อเห็นองครักษ์เริ่มตื่นกลัว  กริดจึงตัดสินใจถอดหมวก
    เส้นผมดำขลับส่องสะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืน
    
    "...ฝ--ฝ่าบาท!"

    เหล่าทหารต่างหน้าถอดสี
    กษัตริย์กริดแห่งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์...  
    ผู้ที่เจ้านายของมัน  เอิร์ลบรูโน่  มองว่าเป็นศัตรู! 
    บัดนี้มาเยือนแมนชั่นด้วยตนเอง  โดยไม่มีอัศวินหลวงติดตามแม้แต่คนเดียว

    "เปิดประตู"

    "ข--ขอรับ...!"

    กษัตริย์มีสิทธิ์อำนาจเด็ดขาดภายในดินแดนของตน
    เขาสามารถเดินเข้าบ้านทุกหลังได้โดยไม่ต้องเคาะประตู
    นี่คืออำนาจอันล้นพ้นของราชาโอเวอร์เกียร์

    ***

    ณ  ห้องทรมานใต้ดินของแมนชั่นเอิร์ลบรูโน่

    "อั่ก... ห--หยุดเถอะ...  ได้โปรด..."

    ผ่านมากี่วันแล้วนะ...
    หลังจากวันคืนอันแสนทรมานล่วงเลย
    จิตใจของฟาติม่าเริ่มถึงขีดกำจัด  เขามิอาจทนรับการทรมานได้มากกว่านี้
    ฟาติม่าคิดจบทุกสิ่งลง  
    เมื่อเห็นอีกฝ่ายยกธงขาว  เอิร์ลบรูโน่เริ่มแสยะยิ้มชั่ว  

    "แกจะยอมมอบสูตรผลิตกางเกงในแล้วใช่ไหม..."

    "ฉันจะมอบให้  แต่ว่า..."

    "แต่อะไร"
    
    "ต้องใช้เทคนิคขั้นสูงสำหรับสร้างกางเกงในที่มีออปชั่นพิเศษ  ไม่ใช่ใครก็ได้ที่สามารถเรียนรู้สูตรผลิต"

    "ช่างตัดเย็บเก่งกาจมีมากมายทั่วทวีป  เซอร์ฟาติม่าเอ๋ย  อย่าได้คิดว่าฝีมือของแกพิเศษขนาดนั้น!"

    "ชิ..."

    ฟาติม่าคือช่างตัดเย็บอันดับหนึ่งของฟรอนเทียร์
    ทั่วทั้งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์  เขาไม่เคยพานพบช่างตัดเย็บที่เก่งกาจกว่าตน
    ศักดิ์ศรีด้านช่างตัดเย็บของฟาติม่าย่อมสูงเสียดฟ้า  แต่กลับถูกเอิร์ลบรูโน่ป่นปี้จนไม่เหลือชิ้นดี  
    การกระทำเช่นนี้รุนแรงจนมิอาจคำนวณความเสียหายได้
    ร้ายแรงยิ่งกว่าบาดแผลทางใจก่อนหน้าหลายเท่า

    "โฮ่...สีหน้าแบบนั้น  แปลว่าแกยังโดยแส้เข้าไปไม่พอสินะ"

    ขณะเอิร์ลบรูโน่กำลังง้างเส้นเตรียมฟาด

    "อ--เอิร์ลบรูโน่ขอรับ!"

    พ่อบ้านประจำแมนชั่นเปิดประตูห้องใต้ดินพรวดเข้ามา  
    จากนั้นก็วิ่งหน้าตาตื่นราวกับถูกผีหลอก

    "เอะอะโวยวายทำไมกัน...เจ้ากริดมาหาฉันรึไง  ฮะฮะ!"

    "ช--ใช่แล้วขอรับ!"

    "...ฮ่าฮ่า!  มุกนี้ใช้ได้  ตลกดี"

    "ป--เป็นเรื่องจริงขอรับ  ฝ่าบาทกริดมาที่นี่..."

    "อะไรนะ..."

    เอิร์ลบรูโน่พลันขนลุกซู่

    'กริด...!  เจ้านั่นสืบจนรู้ความจริงแล้วงั้นหรือ  ว่าเราคือหัวหน้ากลุ่มต่อต้านกริด...  ถึงได้ถ่อมาจัดการด้วยตัวเองเช่นนี้!'

    เครือข่ายข้อมูลของกริดช่างน่าทึ่ง
    ไม่ว่าจะเกลียดชังมากเพียงใด  แต่เอิร์ลบรูโน่ก็ต้องยอมรับในฝีมือ
    
    'ชายคนนี้มิได้เป็นกษัตริย์เพราะโชคช่วย...เขายิ่งใหญ่กว่าที่เราคาดไว้มาก'

    โครม!

    เอิร์ลบรูโน่คิดไม่ถึง  ว่าหางของมันจะโผล่รวดเร็วเพียงนี้
    มันรีบเดินออกจากห้องใต้ดินด้วยสีหน้าตึงเครียด

    "ระดมพลทั้งหมดโดยด่วน...หากฉันต้องตาย  ก็ขอตายพร้อมกริด!"

    กลับกัน...ฟาติม่าที่ถูกทิ้งไว้ในห้องใต้ดินตามลำพัง...
    ชายคนนี้พลันเกิดความเคารพและชื่นชมในตัวกริดอย่างแรงกล้า
    ทั้งที่พวกเขาไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน

    "ฝ่าบาทเดินทางมาช่วยเราด้วยพระองค์เอง...ขอสาบานว่า  หากวันนี้รอดชีวิตกลับไปได้  กระหม่อมจะถวายตัวรับฝ่าบาทใช้ตลอดชีวิต"

• Next
• Previous