จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 616

    "เหตุใดเจ้าถึงไม่ฆ่าข้า…! เจ้าคิดจะทำให้ข้าผู้นี้อับอายด้วยความเมตตาสินะ  คุคุคุ!  ข้าขอปฏิเสธความหวังดีนั้นก็แล้วกัน  ข้าคือตัวตนอันยิ่งใหญ่ที่สามารถมองเห็นการไหลเวียนของกระแสกาลเวลา  คงน่าอับอายไม่น้อยหากถูกมนุษย์อันต่ำต้อยไว้ชีวิตเพราะความสมเพช…  เลือดในกายข้าคงไหลเวียนอย่าน่าอดสูไปชั่วชีวิต!"

    'เชี่ยไรเนี่ย...'

    กลุ่มเนตรมารที่นอนแผ่หราบนพื้นกำลังร้องขอความตาย
    กริดพลันกระอักกระอ่วน

    'หรือควรฆ่าทิ้งให้จบๆ  ดีกว่าไว้ชีวิตและปล่อยให้พวกมันระคายเคืองหูอยู่เช่นนี้'

    การต้องฝืนกระทำในสิ่งที่ไม่อยาก  มักสร้างภาระทางจิตใจให้กริดเสมอ

    'ไม่น่าไปพูดกับพวกมันตั้งแต่แรก'

    วิธีการพูดของเนตรมารเหมือนกับลอเอลมาก  
    มากจนกริดไม่รู้สึกว่าเป็นศัตรู

    'อ๊ะ...!'

    ความคิดหนึ่งพลันแล่นเข้ามาในหัว    

    'เจ้าพวกนี้… เข้ากับลอเอลได้เป็นปี่เป็นขลุยเลยไม่ใช่รึไง!'

    กริดคงอึดอัดใจไม่น้อยหากต้องฆ่าทิ้ง  หลังจากตนคิดไว้ชีวิตไปแล้วหนหนึ่ง
    ชายหนุ่มเปิดปากพูด

    "แทนที่จะตายอย่างสูญเปล่า… พวกแกจงมาเป็นบริวารของฉันซะ"

    "หา...!"

    กลายเป็นบริวาร
    กริดไม่มั่นใจว่า  สิ่งนี้จะส่งกับมอนสเตอร์หรือไม่    
    หากเป็นกริดก่อนหน้า  เขาคงไม่มีหวัง  
    แต่ปัจจุบัน  ชายหนุ่มคือผู้ได้รับสมญานามกษัติรย์คนแรก

* มหากษัตริย์ต้องถูกเคารพยกย่อง - ค่าสถานะพิเศษเช่น  ความน่าหลงไหล  ความน่าเกรงขาม  และความเป็นผู้นำ  จะส่งผลต่อ NPC กับมอนสเตอร์มากขึ้น

    'อาจสำเร็จก็ได้'

    ไม่มีโอกาสไหนเหมาะจะทดสอบสมญานามไปมากกว่านี้  
    กริดไม่มีสิ่งใดต้องเสีย
    ขณะชายหนุ่มกำลังสงสัยและคาดหวัง  เผ่าเนตรมารเริ่มมีปฏิกริยา

    "มนุษย์แสนต่ำต้อยกลับกล้าชักชวนให้เผ่าเนตรมารผู้ยิ่งใหญ่ไปเป็นบริหารงั้นหรือ  คุคุคุ…! ตลอดอดีตอันแสนยาวนานของพวกเรา  ไม่เคยมีมนุษย์คนใดเคยพูดจาเหลวไหลเช่นเจ้ามาก่อน…  มนุษย์ผู้ไม่แยแสสามัญสำนึก…  นั่นคือสิ่งที่ข้ามองเห็นจากตัวเจ้า"

    "น่าตกใจมาก… มากจนสั่นคลอนดวงวิญญาณซึ่งถูกกักขังในคุกที่มีชื่อว่ากายาและเนื้อหนังของข้าผู้นี้!"

    เนตรมารทั้ง 17 ตนต่างพูดเพ้อเจ้อไปพร้อมฝืนลุกขึ้นยืน
    แต่พวกมันค่อนข้างลำบาก  เนื่องจากร่างกายที่ไม่สมส่วนนัก

    'น้ำหนักตัวเทรวมกันในจุดเดียว  ค่าความว่องไวคงมีน้อยมาก'

    เนตรมารเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีข้อเสียหลายด้าน  
    แต่ข้อดีก็สุดยอดมากเช่นกัน

    'หากพวกมันมาเป็นบริวารได้คงดี'

    ตึกตัก  ตึกตัก!

    กริดกำลังเปี่ยมด้วยความคาดหวัง
    ในที่สุด  เหล่าเนตรมารก็ลุกยืนขึ้นสำเร็จ  พวกมันเดินเข้ามาใกล้กริดพร้อมดวงตาสีแดงเปล่งประกาย

    "เจ้าคิดว่า  พวกเราจะยอมรับใช้มนุษย์แสนต่ำต้อยงั้นหรือ...  ดังที่เคยกล่าวไปข้างต้นแล้ว...  นั่นเป็นความอับอายที่พวกเราไม่มีวันยอมรับ...  อ--เอ๋!"

    เนตรมารที่เคยเตรียมใจตาย  พวกมันพลันตกตะลึงสุดขีด
    ดวงตาอันกลมโตกำลังมองไปยังสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังกริด

    "แมวนั่น...!"

    แมวตัวหนึ่งกำลังถือจอบสองหัวพร้อมกับขุดแร่ด้วยท่าทีเก้กัง
    พุ่งอันอ้วนกลมช่างน่ารักน่ากอด  
    แต่สีหน้าของเนตรมาร  ราวกับพวกมันกำลังเห็นภูติผี

    "เม็มฟิส!"

    สัตว์อสูรชั้นสูง  ที่จะยอมติดตามเพียงจอมอสูรเท่านั้น
    เหตุใดสัตว์อสูรอันดับหนึ่งถึงมาอยู่ที่นี่ได้

    'แถมยังถือจอบอยู่...'

    เป็นสถานการณ์ที่เหล่าเนตรมารยากจะเข้าใจ
    แต่หลังจากนี้ไม่นาน  พวกมันจะเข้าใจแจ่มแจ้ง

    "แฮ่ก  แฮ่ก… นายท่าน!  โนเอะขอพักก่อนได้ไหม  เหนื่อยแล้ว  เมียว..."

    "!!!!"

    เป็นไปไม่ได้!
    สัตว์อสูรอันดับหนึ่งแห่งขุมนรก  เม็มฟิส  เป็นทาสรับใช้ของมนุษย์งั้นหรือ!

    "เหนื่อยอะไรกัน  แกยังเหลือเรี่ยวแรงอีกมาก  อย่าสำออยนักเลย  เร่งมือเข้า!"

    "การใช้จอบมันไม่สนุกนี่นา..."

    "ถ้ามันสนุก  จะถูกเรียกว่างานกรรมกรรึไง"

    "เหมียว..."

    กริดใจแข็งมาก  
    โนเอะกำลังนอนแอ่นพุงอันอ้วนกลมอยู่บนพื้น  ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างพร้อมกระพริบถี่ๆ เพื่อให้ดูน่าสงสารมากที่สุด  โนเอะพยายามขอความเห็นใจ
    ทว่า  กริดเดินผ่านอย่างไม่ใยดี  เขาไม่หลงกลจริตมารยาของแมวอ้วน  
    โนเอะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลุกขึ้นมาขุดแร่ต่อ

    ฉากตรงหน้าทำให้เผ่าเนตรมารถึงกับทึ่ง

    ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน  กริดพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้น
    "เข้าใจแล้ว...  ฉันจะฆ่าพวกแกตามที่ต้องการ"

    กริดสลัดความห่วงใยที่มีต่อเนตรมาร  
    ชายหนุ่มกำจอบสองหัวในมือแน่นพร้อมกับแผ่จิตสังหารอันน่ากลัว

    "ข้าจะรับใช้เจ้า!"

    "ข้าด้วย!"

    "ข้าก็เหมือนกัน"

    เนตรมารทั้ง 17 ตนต่างเปลี่ยนท่าทีในพริบตา

    "แม้เจ้าจะเป็นเพียงมนุษย์ต่ำต้อย  แต่การทำให้เม็มฟิสกลายเป็นแมวเชื่องได้เช่นนี้  ข้าต้องขอชื่นชมจากใจ"

    "อันที่จริง  มันน่าละอายไม่น้อยที่พวกเราดูแคลนเจ้าเพียงเพราะเป็นมนุษย์  ทั้งที่เจ้าคือผู้ที่เอาชนะพวกเราทุกคนได้ในตอนแรก"

    "แต่พวกเรามีเงื่อนไขก่อนถวายตัวรับใช้"

    "เงื่อนไข..."

    คิดยื่นเงื่อนไขให้กับผู้ที่ไว้ชีวิตเนี่ยนะ 
    กริดแสดงความสนใจทันที  เขามองว่า  นี่คือการกระทำของสิ่งมีชีวิตทรงปัญญา
    เนตรมารเปี่ยมด้วยความมั่นใจ  มิได้เป็นการกระทำที่เกิดจากความโง่เขล่า

    "พวกแกต้องการสิ่งใด"

    "เป้าหมายของเผ่าเนตรมารคือการทำลายจอมอสูรให้สิ้นซาก  พวกเราไม่มีวันยกโทษให้จอมอสูรที่บังอาจขับไล่เผ่าเนตรมารออกจากขุมนรก!"

    "แต่การจะแก้แค้นจอมอสูรให้สำเร็จ  พวกเราต้องมีผู้ช่วยที่แข็งแกร่ง"

    "ซึ่งพวกเราพบผู้ช่วยดังกล่าวแล้ว"

    "นั่นคือทายาทของมังกรคลั่งเนอวาร์ธาน"

    "เขาจะต้องเคียดแค้นจอมอสูรแน่!  เพราะจอมอสูรเป็นสาเหตุให้บิดาของตนคลุ้มคลั่ง"

    "พวกเราต้องการไข่มังกรที่กำลังจะฟักในอีกไม่ช้า"

    กริดตั้งใจฟังอย่างเงียบงันมาตลอด
    แต่เมื่อได้ยินคำว่า 'มังกร'  ชายหนุ่มคิดว่ามันเหลวไหลสิ้นดี

    "พวกแกเพ้อเจ้อเรื่องพวกนี้ขึ้นเองรึเปล่า"

    เพราะมันดันไปคล้ายกับสิ่งที่ลอเอลชอบพูดเป็นประจำ
    ชายคนนั้นมักพร่ำบอกว่า  ในมือของตนมีมังกรดำผนึกอยู่...
    กริดยากจะเชื่อเรื่องราวของเนตรมารในส่วนที่เกี่ยวข้องกับมังกร  
    เผ่าเนตรมารรีบส่ายศีรษะ
    
    "ด้านในสุดของถ้ำแห่งนี้มีไข่มังกรคลั่ง!"

    "หากเจ้าช่วยพวกเรานำไข่มังกรกลับไปให้พ้นจากมือมนุษย์คนนั้น  พวกเราเนตรมารทั้ง 17 ตนจะยอมรับใช้เจ้าตลอดไป"    

    "ไม่มีทาง"

    กริดยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับมังกรตอนนี้

    "ฉันขอปฏิ--"

    ชายหนุ่มจินตนาการภาพไรน์ฮาร์ทถูกลมหายใจมังกรพ่นใส่จนพังพินาศ
    ขณะกริดคิดปฏิเสธคำขอร้องเนตรมาร
    
[ ภารกิจลับถูกสร้างขึ้น ]

[ ไข่มังกรคลั่ง ]
★ ภารกิจลับ ★
    เผ่าเนตรมารคือหนึ่งในเผ่าอสูรที่ถูกขับไล่จากขุมนรก
    เผ่าเนตรมารมีแผนจะใช้ทายาทของเนอวาร์ธานเป็นเครื่องมือแก้แค้นจอมอสูร
    จงเข้าไปขโมยไข่มังกรที่ถูกปกป้องโดยเจ้าของดันเจี้ยน  และนำกลับออกมาให้เผ่าเนตรมารอย่างปลอดภัย
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : นำไข่มังกรคลั่งออกมาในสภาพสมบูรณ์
รางวัลภารกิจ :
- ได้รับเนตรมาร 17 ตนเป็นบริวาร
- ค่าความสัมพันธ์กับเผ่าเนตรมารเพิ่มขึ้น
- มีสิทธิ์สานสัมพันธ์กับเผ่าเนตรมารในอนาคต
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว : เลเวล -3

    "บ้าบอสิ้นดี!"

    เลเวลจะลดลงสามระดับหากภารกิจล้มเหลว...

    กริดพลันสั่นระริก

    'ไม่เคยได้ขุดแร่อย่างสงบสุขเลยสักครั้ง!'

    ตนต่อสู้กับเนตรมารและเอาชนะมาได้  
    จากนั้น  เขาพยายามขอให้เนตรมารมาเป็นบริวาร  
    ในที่สุด  เนตรมารก็ยอมรับเพราะแม้แต่เม็มฟิสยังเป็นลูกน้องกริด
    ภารกิจลับครั้งนี้เกิดจากการซ้อนทับหลายชั้นของความบังเอิญ
    เป็นเนื้อเรื่องบทพิเศษที่นอกจากกริดแล้ว  คงไม่มีใครในโลกสามารถบรรลุเงื่อนไขนี้ได้อีก

    หากเป็นกริดในยามปรกติ  เขาคงรู้สึกภูมิใจและรีบรับภารกิจทันที
    ทว่า  กริดในปัจจุบันกลับกำลังมองในแง่ลบ  
    เขาหวาดกลัวสิ่งใด...
    เขากำลังหวาดกลัวไข่มังกร...  มีหรือเส้นทางที่เกี่ยวข้องกับมังกรจะโรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ  
    แม้รางวัลภารกิจจะล่อตาล่อใจมากเพียงใด  แต่โอกาสล้มเหลวก็มีสูงมากจนไม่คุ้มเสี่ยงเลยสักนิด
    
    "เฮ่อ… บัดซบ!"    
    
    "..."

    กริดถอนหายใจพร้อมกับสบถถ้อยคำหยาบคาย
    ขณะเนตรมารกำลังจ้องมองกริดอย่างใจจดใจจ่อ  บรรยากาศรอบกายกริดพลันมืดมนลงและอัดแน่นด้วยจิตสังหารรุนแรง!

    "ฉันควรฆ่าพวกแกทิ้ง… เรื่องนี้คงง่ายกว่าเยอะ"

    อึก...

    กริดเคยพูดกับเนตรมารทุกตนว่าจะยอมไว้ชีวิต  
    แถมยังเป็นการพูดซึ่งหน้าอย่างชัดเจนไม่อ้อมค้อม
    เผ่าเนตรมารพลันมองว่ากริดเป็นพวกกลับกลอกปลิ้นปล้อนทันที

    "นั่นสินะ… เจ้านายของเม็มฟิสย่อมต้อมเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้าย!"

    "เขาต้องเป็นอสูรแน่!  มิใช่มนุษย์!"

    "นั่นคือสาเหตุที่ดวงวิญญาณของพวกเราถูกสั่นคลอนไงล่ะ  คุคุคุคุ!"

    แม้พวกมันกำลังเหงื่อแตกด้วยความหวาดกลัว  แต่ปากกลับไม่หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระ 
    เนตรมาร  พวกมันนับเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าทึ่งมาก  กริดชักอยากเห็นหน้าคนออกแบบมอนสเตอร์ชนิดนี้
    ทันใดนั้น  เผ่าเนตรมารทั้ง 17 ตนได้ถูกกริดยื่นจอบสองหัวให้อย่างถ้วนหน้า

    "..."

    พวกมันมีสีหน้าฉงนเมื่อรับจอบสองหัวมาถือ
    กริดจึงอธิบาย

    "ไข่มังกรตั้งอยู่ด้านในสุดของดันเจี้ยนใช่ไหม  ถ้าอย่างนั้น  พวกแกก็ช่วยขุดแร่ไปจนกว่าจะถึงก็แล้วกัน"

    "คุคุคุ...!  เจ้าอยากให้พวกเราขุดแร่งั้นหรือ… พวกเราเนตรมารผู้ยิ่งใหญ่ย่อมไม่มีทางทำงานกระจอ--"

    "ถ้าไม่อยากถูกฉันเชือด… ช่วยหุบปากให้สนิทด้วย"

    "..."

    ***

    ในวินาทีที่ดาร์คเห็นผู้บุกรุกเข้าสู่เขต 4 ของดันเจี้ยน
    "จกบัล*คือกับแกล้มชั้นเยี่ยมในคืนนี้"

    เขาล็อกเอาต์ออกไปหาอะไรกินอย่างมีความสุขทันที

(*จกบัล <족발> ขาหมูเกาหลี)

    ดาร์คล็อกอินอีกครั้งหลังจากเสร็จการดื่มด่ำอาหารเลิศรส  
    ป่านนี้  ผู้บุกรุกคงถูกเนตรมารจัดการจนราบคาบแล้วกระมัง

    "ไอ้ผู้บุกรุกระยำนั่น… ไอเท็มดรอปจากแกต้องเป็นของฉัน... อ--เอ๋!"

    สีหน้าของดาร์คพลันตึงเครียด  แผ่นหลังเปียกแฉะจากเหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดขึ้น
    เพราะขณะนี้  ดันเจี้ยนระวังสุนัขดุกำลังอยู่ในโหมด <ทำงาน>

    "อะไรกัน… พวกมันยังมีชีวิตอยู่อีกรึไง"

    หมายความว่า  ผู้บุกรุกรอดชีวิตจากเนตรมารทั้ง 20 ตัวในเขต 4 มาได้

    "เนตรมารถูกฆ่าด้วยวิธีไหน..."

    ไม่มีทาง  นั่นเป็นไปไม่ได้แน่
    เนตรมารคือมอนสเตอร์สุดโหดที่กำราบศัตรูได้เพียงการจ้องมอง
    ไม่มีทางจะพ่ายแพ้แก่ผู้เล่นแน่นอน

    "หรือจะมีผู้บุกรุกรายใหม่เข้ามา  หลังจากที่พวกนั้นตายไปแล้ว... ช--เชี่ย!"

    สีหน้าของดาร์คพลังขาวซีดเมื่อมันอ่านบันทึกสถานการณ์ดันเจี้ยน
    เพราะปัจจุบัน  ยังไม่มีบันทึกของผู้บุกรุกรายใหม่แม้แต่คนเดียว
    หมายความว่า  สาเหตุที่ดันเจี้ยนยังอยู่ในโหมดทำงาน  เป็นเพราะผู้บุกรุกชุดเดิมยังมีชีวิตรอดอยู่ในเขต 4

    "ได้ยังไงกัน..."

    เมื่อมิอาจขบคิดหาคำตอบ  สีหน้าของดาร์คจึงกำลังสับสน
    ปัญหาครั้งนี้ผิดแผกพิสดารชนิดที่มันไม่เคยพบมาก่อน

    "ร--เราต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"

    ดาร์ครีบเปิดหน้าต่างสถานะดันเจี้ยนขึ้นอ่านอย่างลนลาน

[ เขต 7 ของดันเจี้ยน <ระวังสุนัขดุ> ถูกทำลายถาวรจนมิอาจซ่อมแซมได้ ]
[ ผู้บุกรุกเข้าสู่เขต 8 ของดันเจี้ยน <ระวังสุนัขดุ> ]

    ข้อความระบบสุดหวาดผวาได้ปรากฏสู่สายตาดาร์ค

    "ที่นี่คือสุดเขตเหมืองแร่แล้วใช่ไหม… ไม่สิ  ต้องเรียกว่าสุดดันเจี้ยนสินะ"

    เสียงแปลกประหลาดของใครบางคนดังขึ้นจากความมืด

    "แก… แกเป็นใครกันแน่!!"

    ดาร์คสั่นระริกอย่างโมโห  มันรีบเพ่งสายตามองไปยังต้นเสียงของผู้บุกรุก
    ทันใดนั้น  มันได้เห็นเต็มสองตา

    "กริด...!"

    คลาสเกรดเลเจนดารีคนแรก  
    กษัตริย์คนแรก
    ตัวตนของผู้บุกรุกยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ...
    กริดจ้องมองดาร์คที่กำลังตกตะลึง  แววตาของชายหนุ่มเกิดเป็นความสนใจทันที
    ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น  
    กริดประหลาดใจเมื่อรู้ว่าเจ้าของดันเจี้ยนขนาดมหึมาแห่งนี้
    แท้จริงแล้วคือผู้เล่นเหมือนกับตน

    "นายเป็นใครกัน..."

• Next
• Previous